ตอนที่43 รอยสักที่เริ่มมีแสง
ในขณะที่ลีเข้าไปแปรงฟันบ้างเขาก็สังเกตเห็นรอยสักที่หลังมือของเขา มันเริ่มเปล่งแสงสีทองออกมาแล้วแต่ยังไม่เต็มที่ นั่นหมายความว่าดราก้อนบอลใกล้จะฟื้นฟูพลังเต็มที่แล้ว อย่างมากที่สุดก็สองสามวัน
“พรข้อที่สอง…” ลีบ่นกับตัวเอง พร้อมกับเดินกลับเข้าห้องไปนอน
เช้าวันต่อมา ลีลุกออกจากเตียงและเข้าไปอาบน้ำพร้อมกับปิดประตูอย่างเสียงดัง “ปัง!”
แต่ทันใดนั้นเมื่อเขาเหลือบไปเห็นลอวน่าที่กำลังนั่งส้วม เกงเกงอยู่ที่ตาตุ่ม เขาก็ตกใจหัวใจจะวายเอา “ทำไมเข้าห้องน้ำแล้วไม่ล็อคประตู!” ลีรีบปิดประตูทันที
ลอวน่าเองก็กรีดร้องด้วยความเขิลอายอย่างสุดซึ้ง ลอวน่ารีบปิดบังทุกอย่างทันที
“ไม่ ไม่ๆๆๆๆ ไม่ ไม่เห็นอะไร!” ลีตะโกนขึ้นมา
“ไม่ อย่ามาโกหก หนูไม่เชื่อหรอก!” ลอวน่าตะโกนกลับ “ออกไปให้พ้นเลยนะ!”
“งั้นทำธุระให้เสร็จหล่ะ เดียวผมกลับมาใหม่” ลีค่อยๆเดินถอยออกไปอย่างช้าๆด้วยภาพที่วาบหวิวติดตา
“…”
ลอวน่าเองก็ไม่รู้จะต้องทำไงกับเรื่องนี้ เพราะว่าเธอเองไม่ยอมล็อคประตู ลีเองก็เป็นคนผิดที่ไม่ตะโกนถามส้ะก่อน
และแน่นอนว่าลอวน่าไม่รับผิดหรอก ทั้งหมดนี่เป็นเพราะลี!
ลอวน่าอยากที่จะตบหน้าตัวเองแรงๆให้หายเขิลอายที่มาพร้อมกับความโกรธ “เขาเห็นหมดทุกอย่างแล้ว..”
ในเวลานี้ เลือดมิวแทนซ์ในตัวเธอตื่นขึ้นมาจริงๆ ข้าวของทุกอย่างเริ่มลอยขึ้น เมื่อยิ่งเธอนึกถึงภาพที่ลีเปิดประตูเข้ามา ก็ยิ่งมีพลังมากขึ้น
แต่โชคดีที่เธอมีสติมากพอเมื่อคิดว่า ‘การฆ่าไอหมอนั่นมันก็ไม่คุ้มค่าหรอก!’
ในเวลาอันสั้น ลีก็เกือบตายในเช้าที่สดใสส้ะแล้ว
..
ตลอดทั้งวันลีก็ไม่กล้าพูดอะไรกับลอวน่าเลย แม้ว่าเขารู้ตัวเองว่าต้องขอโทษ แต่ทุกครั้งที่มองหน้าลอวน่า ลีก็รู้สึกหวาดกลัวพูดอะไรไม่ออก
หลังจากหมดกะเย็น ลีก็พยามยามที่ใช้โอกาสนี้ในการพูดกับเธอ “ลอวน่า ผมมีนัดกับคอลลีนนะ เดียวผมไปที่ยิมไปฝึกกับคอลลีน เธอช่วยดูร้านให้ด้วยหล่ะ…”
ลอวน่าเองก็ไม่ตอบอะไร หยิบมีดใกล้มือที่สุดขึ้นมาและแกว่งสบัดๆ ท่าทางแบบว่าไล่ลีออกไป
ลีเองที่เห็นว่าเป็นแบบนั้นก็รู้ทันทีว่าลอวน่ายังโกรธมาก จึงไม่พูดอะไรต่อและเดินออกไปอย่างเงียบๆทันที
หลังจากที่ออกมาจากร้านแล้ว ลีก็ตรงไปยังยิมทันที แต่เมื่อไปถึงและจะเริ่มฝึก คอลลีนก็หยิบเอกสารหนังสีดำขึ้นมาและพูดว่า “เช้านี้ ทนายของบริษัทแรนด์ส่งนี่มาให้”
ลีหยิบเอกสารนั้นขึ้นมาดูและอ่าน ในเอกสารนั้นเต็มไปด้วยเอกสารเกี่ยวกับกฎหมายการโอนที่ของยิมที่เขายืนอยู่ในตอนนี้ มันระบุไว้ว่าข้าวของทุกอย่างในที่นี่ที่เป็นชื่อของแดนนี่แรนด์จะถูกส่งมอบให้แก่คอลลีน วิง
“แดนนี่ เป็นเจ้าของตึกเธองั้นหรอ?” ลีพูด “บังเอิญจริงๆ..”
“บังเอิญอะไรกันหล่ะ!” คอลลีนเสียงดัง “ไม่กี่สัปดาห์ก่อน เขาอยากให้ชั้นช่วยเรื่องเดอะแฮนด์ แล้วชั้นไม่ตกลง แต่เขาก็เอาเรื่องค่าเช่ายิมมาล่อ ด้วยที่ว่าถ้าหากช่วยเขา เขาจะไม่เก็บค่าเช่าตลอดไป เพราะแบบนี้แหละชั้นถึงได้บินไปจีนกับเขาและจัดการกับเดอะแฮนด์จนติดพิษมายังไงล่ะ!…”
