ตอนที่56 คนโง่ไม่รู้อะไรสักอย่าง
“จะบ้าหรอ? ผมเป็นชาวโลกโดยกำเนิด!” ลีพูดพร้อมกับส่ายหัวและพูดต่อว่า “ผมแค่ได้รับยีนส์ของชาวไซย่ามาก็เท่านั้นเอง มันก็เหมือนกับที่เธอมียีนส์ของมิวแทนซ์อยู่”
“ถ้าเป็นอย่างงั้นจริง ทำไมหัวหน้าถึงรอดพ้นจากการตรวจเลือดของพวกหน่วยชิลด์หล่ะ?”
“ไม่ๆ ในตอนนั้นผมเองยังไม่มียีนส์นี้”
เนื่องจากมันเป็นเพราะดราก้อนบอลและลีเองก็ไม่อยากบอกใครเรื่องนี้จึงพูดต่อทันที “ลอวน่า ว่าแต่ทำไมถึงถามหล่ะ? กลัวว่าจะมีใครสงสัยในตัวตนเธองั้นหรอ?”
ลอวน่าถอนหายใจ “มันก็….. ก็นั่นแหละไม่อยากให้หน่วยชิลด์รู้ ถ้าหากมีใครรู้เรื่องเข้า หนูเองคงต้องหนีหายตัวไป..”
“ลอวน่า ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจผิดอะไรบอกอย่างนะ ผมไม่ได้สอนหน้ากากพลังกิเพื่อให้หลบซ่อนตัวเอง แต่เพื่อช่วยให้เธอควบคุมพลังตัวเองให้ดีขึ้น จำที่บอกได้ไหมว่าพลังของเธอนั้นแข็งแกร่งมาก ถ้าหากเธอสามารถควบคุมพลังตัวเองได้หมด เธอเองก็ไม่จำเป็นต้องหลบซ่อนใดๆ”
“หัวหน้าก็พูดง่ายนิ!” ลอวน่าพูดเพิ่มเติม “มันไม่ได้ง่ายอย่างงั้นหัวหน้าก็รู้! หนูพยายามจะลองฝึกฝนควบคุมมาตั้งนานแล้ว แต่จนตอนนี้ก็ยังควบคุมได้เพียง 10 % เท่านั้น!”
เมื่อได้ยินแบบนั้นลีถามทันที “แล้วเธอฝึกอะไรไปหล่ะ?”
“แบบนี้ไง!” ลอวน่ายื่นแขนออกมา นิ้วมือเริ่มเปล่งแสง ข้าวของในห้องก็สั่นขยับทันที
“นี่หน่ะหรอ?” ลีพูดอย่างไม่พอใจ “คิดว่าจะดีกว่านี้ส้ะอีก ไว้เดียวจะสอนวิธีฝึกฝนให้เอานะ อย่างแรกเลยต้องไปหาซื้อผงทรายเหล็กมาสองแบบที่มีสีแตกต่างกัน หลังจากนั้นก็ควบคุมทั้งสองโดยพยายามให้มันวาดลวดลายลงบนพื้น ผสมผสานกันแล้วก็พยายามแยกมันออกจากกันโดยไม่ให้ปนกันเลย ถ้าหากทำแบบนั้นได้ก็จะแบ่งแยกน้ำหนักของทรายเหล็กแต่ละเม็ดได้อย่างชำนาญ ซึ่งนั่นหมายถึงการควบคุมของเธอก็จะดีขึ้น!”
ลอวน่าที่ได้ยินแบบนั้น มันก็ฟังดูมีเหตุผล “มันก็น่าจะดีนะ ไว้เดี๋ยวจะลอง”
“ก็จัดการด้วยหล่ะ จำไว้ว่าเธอเองก็เป็นส่วนหนึ่งของร้านอาหารลี มีอะไรก็มาหาได้ตลอดเลย!”
ลอวน่าตะลึงเล็กน้อยแล้วก็พูดขึ้นว่า “หัวหน้า รู้ใช่ไหมว่าหนูมีพลังกิมากกว่าหัวหน้าสิบเท่าได้ ดังนั้นอย่ามั่นใจมากหล่ะ!”
“ฮ่าๆๆ” ลีขำเสียงดัง เพราะในตอนนี้เขาสามารถเร่งพลังกิได้มากถึง 374 แล้ว
“ไม่รู้พลังจริงๆของผมสินะ! น่าขำจริงๆ” ลีพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม
ทันใดนั้นลอวน่าก็ได้แต่มองแสงสีทองที่แผ่ออกมารอบๆตัวลี แล้วลีก็บินออกไปที่ห้องน้ำทันที
“หัวหน้าจะไปไหนหน่ะ!”
“ไปดูสภาพตัวเองในกระจกไง!”
“อะไรของหัวหน้าเนี่ย!! ทำตัวเป็นเด็กไปได้”
“อ้าว ก็จะได้รู้ไงว่าหล่อขึ้นขนาดไหน”
“..”
หลังจากมองตัวเองในกระจก สักพักนึงลีก็กลับสภาพกลายเป็นผมสีดำตาดำเหมือนเดิม
“เอ้าแล้วนี่หัวหน้ากลับเป็นปกติได้ยังไง? ทำได้ยังไง?”
“แล้วผมบอกตอนไหนว่ากลับเป็นเหมือนเดิมไม่ได้?” ลีขำ
“งั้นที่ทำเป็นพูดเสียงขรึมคือมั่นใจว่าเมื่อกี้เป็นร่างที่แข็งแกร่งที่สุดงั้นหรอ?”
“ก็ใช่” ลีพยักหน้า “จริงๆแล้ว แม้ว่าจะอยู่ในร่างเมื่อกี้ ก็ยังมีพลังกิน้อยกว่าเธออยู่ดี ซึ่งมันก็เทียบได้เท่ากับพลังของคนธรรมดา 70 ค.. อ้าวเห้ยหายไปไหนแล้ว”
ลีที่กำลังพูดอยู่ เมื่อหันกลับไปหาลอวน่า เธอก็เดินลงไปส้ะแล้ว
“ไปซื้อเม็ดทรายเหล็ก!!”
“…”
ลีมองลอวน่าที่เดินออกไปแล้วก็บ่นกับตัวเอง “ก็นะ เธอเป็นมิวแทนซ์หนิ ไม่ต้องไปบ่นอะไรเธอมากหรอกเนอะ!..”
