ตอนที่84
“ไม่ต้อง” บล็อก ลุมโลว ยังพูดเพิ่มเติมอีกว่า “ถ้าหากแกใช้ยาสลบ ก็ต้องรอไปอีกนาน ซึ่งในตอนนี้ลีกำลังมุ่งหน้ามาที่นี่แล้ว เราต้องทำภารกิจให้เสร็จไม่งั้นลำบากแน่”
“เข้าใจแล้วครับท่าน!”
หลังจากนั้นลูกน้องหนุ่มคนนี้ก็เดินไปเอากุญแจมือออกเพื่อเตรียมที่จะเอาตัวคอลลีนไปยังเก้าอี้ แต่ทันใดนั้น ภาพมันไวมาก จู่ๆก็รู้สึกเจ็บที่คอ
“โอ้…. เห้ย!”
ลูกน้องหนุ่มจับคอตัวเองก็พบว่าเลือดไหลออกมา และหลังจากนั้นก็ไม่สามารถพูดได้
คอลลีนลืมตาขึ้นมาหลังจากนั้นก็คว้ามีดของลูกน้องหนุ่มคนนี้กระซวกเข้าไปที่คอจนเลือดสาด
ใบหน้าที่สวยงามขาวเนียนของคอลลีนถึงกับเปื้อนเลือดทันที
“ฉันอยู่ไหนเนี่ย…”
คอลลีนงงมากว่าตัวเองอยู่ที่ไหน แม้ว่าเธอจะฟื้นจากการสลบก่อนหน้านี้สักพักแล้วก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน แต่เธอก็ได้ยินแผนการทั้งหมดแล้ว
พวกมันมีหัวโจกที่ชื่อว่า ลุมโลว
“จะจัดการฉันงั้นหรอ? อย่าให้เจอเชียวหล่ะ!!”
สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คืออาวุธ ซึ่งเธอได้มีดมาแล้วที่มีขนาดครึ่งฟุต ซึ่งนี่ก็เพียงพอ เพราะเธอไม่จำเป็นต้องใช้อาวุธปืนใดๆ
คอลลีนมองไปรอบๆตัวก็พบว่าห้องที่เธอถูกจับไว้นั้นมีกล้องอยู่ เธอจำเป็นต้องหลบหนีกล้องนี้ให้ไว
และเมื่อออกมาแล้ว เธอก็วิ่งไปตามทางห้องโถง เธอพบกับทหารคนนึงผมสีน้ำตาลขาว ซึ่งถือปืนไรเฟิลอยู่ในมือ และทหารคนนี้ก็เห็นคอลลีนแล้วด้วย แต่ทว่าทหารคนนี้นิ้วมือยังไม่ได้อยู่ที่ไกปืน จึงไม่สายเกินไปที่จะหลบนี้
ในช่วงเวลาต่อมา การกระหน่ำยิงก็เริ่มขึ้น แต่ทิศทางที่ทหารผมน้ำตาลขาวคนนี้เล็งนั้น ส่วนมากจะเป็นที่ขาของคอลลีน ดูเหมือนว่าพวกเขาจะได้รับคำสั่งมาว่าสามารถยิงได้แต่ห้ามฆ่า
อย่างไรก็ตามเมื่อชายคนนี้ยิงจนกระสุนหมดแล้ว เขาก็หลบหลังกำแพงทันทีเพื่อเปลี่ยนแม็ก แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกแปลกๆเหมือนมีใครมายืนอยู่ใกล้ๆกับเขา
ทันใดนั้นคอลลีนก็โผล่ลงมาจากผนังด้านบนและแทงทะลุอกของเขาทันที โดยที่ชายคนนี้ยังไม่เห็นตัวศัตรูเลยด้วยซ้ำ
และแน่นอนว่านี้เป็นการใช้ทักษะการแยกร่างที่ลีสอนมาให้
หลังจากนั้นคอลลีนก็ค่อยๆเดินไปต่อเนื่อง ซึ่งไม่เห็นหน้าต่างสักบาน เธอจึงรู้ทันทีเลยว่าเธอถูกจับอยู่ในแหล่งกบดานที่ไหนสักแห่ง ซึ่งล้อมไปด้วยทหารมากมายแน่ๆ
คอลลีนไม่ใช่คนที่ยอมแพ้ง่ายๆ แม้ว่าเธอจะอยู่ในสถานการณ์ที่เสียเปรียบ เธอก็สู้ไม่ถอย
เธอเจอศัตรูทุกๆประตูที่เปิดเข้าไป
จนกระทั่งเปิดเข้ามาเจอประตูออฟฟิศ เธอจึงเข้าไปหลบกระสุนและนิ่งพิงกำแพงเพื่อดูแผลที่ขาขวาของเธอ
กระสุนไรเฟิลที่แหลมคมพุ่งเข้าไปในขาขวาของเธอ แต่ยังโชคดีที่กระสุนไม่โดนกระดูก โดนเพียงเนื้อเท่านั้น แต่มันก็ยังฝังอยู่ข้างใน ไม่ได้ทะลุออกไป
คอลลีนจึงฉีกชายเสื้อตัวเองเพื่อมารัดแผลเอาไว้ หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆมองหาทางหนี
วิธีเดียวที่จะหนีออกไปได้คือช่องระบายอากาศบนเพดาน ซึ่งทางเข้าออกเป็นเพียงอัลลอยเท่านั้น มันง่ายมากที่จะเปิด คอลลีนไม่มีเวลาในการตัดสินใจเยอะเพราะทหารกำลังตามล่าเธออยู่
ในจังหวะนี้ อยู่ดีๆคอลลีนก็รู้สึกเหมือนกำแพงที่เธอพิงอยู่นั้นมันสั่นๆ
ระเบิดงั้นหรอ?
ทันใดนั้นเสียงกระสุนกระหน่ำยิงก็เริ่มทันที
