ตอนที่ 23: ความภักดีของทิโมธีและการหายตัวไปของคิมูระ
ภายหลังสงคราม คังชอลอินได้ปล่อยนกพิราบให้เป็นอิสระเพื่อเป็นสัญลักษณ์ของการกลับคืนสู่ความสงบ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้เริ่มต้นจัดการเรื่องราวต่าง ๆ อย่างจริงจัง เส้นเลือดบนหน้าผากของเขากลับต้องโป่งนูนขึ้นอย่างรวดเร็ว มันเกิดขึ้นหลังจากที่เขาได้ตรวจสอบปริมาณทองในคลังของคิมูระ
‘ไอ้เวรนี่มันช่าง…’
น่าเสียดายที่ทองคำที่เขาได้ริบมาจากคิมูระมีแค่เพียง 2,000 แท่งเท่านั้น
ทองหนึ่งแท่งเทียบกับมูลค่าเงินวอนได้ประมาณ 500,000 วอน เช่นนั้นทอง 2,000 แท่งนี้จะมีมูลค่าอยู่ที่ประมาณหนึ่งพันล้านวอน โดยทั่วไปแล้วมันถือเป็นเงินจำนวนมาก
อย่างไรก็ตามมันไม่ได้มากพอหรือใกล้เคียงกับที่คังชอลอินคาดการณ์เอาไว้
‘ใจเย็น ๆ คุมสติตัวเองเอาไว้ก่อน!’
คังชอลอินรวบรวมความอดทนที่มีทั้งหมดเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเองในการพยายามยั้งใจไม่ให้วิ่งออกไปกระชากคอเสื้อคิมูระซะเดี๋ยวนี้
‘มันน้อยเกินไป’
ราคาที่ใช้จ่ายเพื่อซื้อดินแดนเบอร์โรลมากสุดมันก็แค่ทอง 4,000 แท่งเท่านั้น นอกเหนือจากทอง 2,000 แท่งที่เขาได้รับมานี้แล้วที่เหลืออีก 4,000 มันหายไปไหน?
“นายท่าน”
ขณะที่ลูเซียกำลังถือแกนวิญญาณของลาพิวต้าเอ่ยเรียกเขาออกไปอย่างระวังเมื่อนางสังเกตเห็นว่าคังชอลอินกำลังตัวสั่นด้วยความโกรธ
“มีอะไรผิดปกติอย่างนั้นหรือเจ้าคะ?”
“มันน้อยเกินไป”
“เจ้าคะ? นายท่านหมายถึงสิ่งใด?”
“ทองคำที่เราได้มาจากคิมูระมีน้อยเกินไป มันมีทองแค่เพียง 2,000 แท่งเท่านั้น”
“2,000 หรือเจ้าคะ?! ไม่มีทาง! อย่างน้อยมันควรจะมีสัก 4,000 เป็นอย่างต่ำสิเจ้าคะ!”
“เขาคงใช้จ่ายอย่างสุร่ายสุร่ายมากเกินไปหลังได้เห็นจำนวนทองที่ตัวเองมี”
“โอ้พระเจ้า!”
“ช่างเถอะ มันไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้ การไปบอกให้เขาคืนทองที่ใช้จ่ายไปแล้วกลับคืนมาไม่ใช่เรื่องที่สามารถทำได้”
“มันก็จริงเจ้าค่ะ”
“ลูเซีย”
“เจ้าคะ?”
“นั่นถึงเป็นเหตุผล…”
“โปรดสั่งการมาที่ข้าได้เลยเจ้าค่ะ”
“เจ้าช่วยนำทองจากกองหนุนส่วนตัวมาให้ข้าก่อนสัก 500 แท่งจะได้หรือไม่?”
คังชอลอินพูดด้วยความอับอายเล็กน้อย
กองหนุนส่วนตัวคือเงินส่วนตัวสำหรับราชันย์ กล่าวโดยสรุปมันคือค่าใช้จ่ายที่เตรียมไว้เพื่อราชันย์โดยเฉพาะและโดยปกติแล้วจะต้องได้รับการตัดสินใจหลังจากปรึกษากับผู้ช่วยส่วนตัวแล้วเท่านั้น คังชอลอินรู้สึกอับอายที่ต้องหยิบยืมทองออกมาเช่นนี้เพราะสถานะทางการเงินของลาพิวต้าก็ค่อนข้างแย่เป็นทุนเดิม พวกเขาใกล้จะประสบกับปัญหาทางการเงินมากยิ่งขึ้นทุกวันแล้วยังมาร้องขอเงินส่วนตัวไปใช้ทันทีหลังมีเงินเข้ามาเช่นนี้อีก
“เฮ้อ”
ลูเซียถอนหายใจ
คังชอลอินที่กำลังรู้สึกอับอายแสร้งทำเป็นมองไปทางอื่น
“องค์ราชันย์”
“ว่ามา”
“ข้าจะมอบทองให้ท่าน 1,000 แท่งหากท่านเอ่ยถามโดยไร้ซึ่งความลังเลกับข้า ดั่งเช่นคำพูดที่ว่า “เป็นบุรุษก็ควรภาคภูมิกับเงินที่ตัวเองมีได้อย่างเต็มที่””
“อืม”
“และเพื่อรักษาศักดิ์ศรีของท่าน ท่านจำเป็นต้องมีทองอย่างน้อย 1,000 แท่งถึงจะเป็นการดีที่สุด เช่นนั้นข้าจะนำทองมามอบให้ท่าน 1,000 แท่งนะเจ้าคะ”
ลูเซียกล่าวราวกับมันเป็นเรื่องธรรมดาที่จะใช้จ่าย
“แม้เราจะต้องประหยัดและอดอาหาร แต่ลูเซียผู้นี้จะมอบความช่วยเหลือที่เพียงพอให้แก่ท่านเองเจ้าค่ะ แม้ทุกคนจะต้องกินอาหารวัวต้มแทนขนมปังก็ตาม!”
ถึงอย่างนั้นนางก็ยังรู้จักใช้วิธีเพื่อกดดันอีกด้วยเช่นกัน
“ข้าต้องการทองแค่เพียง 500 แท่ง”
“จะพอหรือเจ้าคะ?”
“เท่านี้ก็มากเกินพอ”
เช่นนั้นคังชอลอินจึงได้รับเงินจากกองหนุนส่วนตัวมาได้สำเร็จ
ทันใดนั้นทิโมธีที่รีบร้อนวิ่งมาจากระยะไกลด้วยขาสั้น ๆ ของเขาก็ได้เข้ามาคุกเข่าลงต่อหน้าคังชอลอิน
“องค์ราชันย์! … หลังจากที่ท่านได้มอบเวลาอันมีค่าให้ข้าได้ตัดสินใจ แม้ทิโมธีผู้นี้จะต้องกลายเป็นคนไร้ความซื่อสัตย์ที่ต้องมารับใช้ราชันย์ผู้เป็นนายคนใหม่ แต่ข้าจะขอมอบแรงกายทุกอย่างที่ข้ามีเพื่อรับใช้ท่านขอรับ! โปรดให้ข้าได้ติดตามท่านด้วยเถิด!”
“ยืนขึ้น ทิโมธี”
คังชอลอินยิ้มกว้างก่อนจะสั่งให้ทิโมธีลุกขึ้นยืน
“เจ้าจะเป็นดั่งสมบัติสำคัญที่จะช่วยข้าดูแลหน้าที่ด้านการบริหารและการขยายอาณาเขต
ข้าขอแต่งตั้งให้เจ้าเป็นผู้ตรวจการของดินแดนลาพิวต้า นอกจากนี้ข้าจะขอมอบความไว้วางใจให้เจ้าได้รับการแบ่งสรรจากทางกองกำลัง โดยยศตำแหน่งของเจ้านั้น…”
คังชอลอินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเผยรอยยิ้มกว้างแล้วพูดขึ้นว่า
“…ผู้ทําการแทน”
“ผู้ทําการแทน!”
“ใช่”
“องค์ราชันย์ ท่านมอบหมายหน้าที่ที่สำคัญเช่นนี้ให้แก่ทิโมธีเชียวหรือขอรับ?! ข้ารู้สึกเป็นเกียรติและทราบซึ้งในความกรุณาของท่านยิ่งนัก!”
ทิโมธีร้องไห้ด้วยความดีใจพลางกล่าวขอบคุณคังชอลอินซ้ำไปซ้ำมา อย่างไรก็ตามเจตนาของคังชอลอินนั้นเป็นดั่งปีศาจชั่วร้ายมากกว่าที่เขาคาดคิด
‘ข้าจะมอบหมายงานให้เจ้าจนเจ้าต้องฝังร่างอยู่ภายใต้กองกระดาษ’
ทิโมธีจะมีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเขาได้ทำงานหนัก และเพื่อที่จะทำให้เขามีประสิทธิภาพในการทำงานให้ได้มากที่สุด งานช่วงกลางคืนจึงเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับเขา
“ข้าจะออกไปจัดการเรื่องภายหลังสงคราม จงใช้เวลานี้เตรียมตัวแล้วพักผ่อนให้ดีซะ”
“ขอรับ! องร์ราชันย์!”
หลังจากส่งทิโมธีออกจากห้องโถงราชันย์ไปเสร็จ คังชอลอินก็รีบไปดำเนินการตอบแทนทหารผู้มีส่วนรวมในการออกศึกครั้งนี้ต่อในทันที
“ไชโย! ไชโย!”
“ถวายเกียรติแด่องค์ราชันย์ผู้มากความสามารถ!”
“ขอแสดงความยินดีแก่ชัยชนะขององค์ราชันย์!”
ทหารของลาพิวต้าต่างพากันส่งเสียงโห่ร้องแก่คังชอลอินเพื่อฉลองให้กับชัยชนะที่ได้รับมาอย่างสมบูรณ์แบบ
“ข้าจะมอบเบียร์และไส้กรอกเป็นอาหารแก่พวกเจ้าในค่ำคืนนี้ ขอให้ทุกคนจงดื่มด่ำไปกับช่วงเวลาแห่งการฉลองชัยตามที่พวกเจ้าต้องการ!”
คังชอลอินนำอาหารมาบำรุงขวัญและมอบเป็นรางวัลแก่เหล่าทหารที่ได้ทำงานกันมาอย่างหนัก
“ว้าว!!”
“เป็นรางวัลที่ยอดเยี่ยมที่สุด!”
ในฐานะที่เป็นผู้ชายที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง เหล่าทหารมีความสุขมากกับได้รับเบียร์เป็นรางวัลในครั้งนี้
นอกจากนี้เขายังได้พบกับผู้คนในดินแดนอีกด้วย
หญิงสาวชาวบ้านสองคนได้มอบช่อดอกไม้แก่คังชอลอินเพื่อเป็นการขอบคุณที่เขาสามารถช่วยให้ดินแดนรอดพ้นจากอันตราย ในบรรดาหญิงสาวสองคนนั้นมีบุตรสาวของรัสเซลเลอร์ที่ชื่อลาน่ารวมอยู่ด้วย
“องค์ราชันย์เจ้าคะ”
ลาน่าที่ยังอยู่ในภาวะผู้เยาว์ทำท่าเขินอายและเก้อเขิน
‘อะไรกัน? เกิดอะไรขึ้นกับเด็กนี่?’
คังชอลอินผงะกับท่าทางที่อยู่ไม่เป็นสุขของนางแต่ไม่ได้แสดงออกไปโดยตรง
“ราชันย์เจ้าคะ… ข้า ลาน่า…”
บุตรสาวเพียงคนเดียวของรัสเซลเลอร์พูดพลางหลบสายตาลงพื้น หูของนางแดงมากจนเหมือนจะระเบิดออกได้ทุกเมื่อ
แต่ทันใดนั้นผู้บัญชาการเจมส์ก็รีบวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วและตะโกนใส่คังชอลอินจนทำให้ไม่ได้ยินเสียงของลาน่า
“นายท่าน! นายท่านขอรับ!”
“มีอะไรรึเจมส์?”
“ข้าได้รวบรวมผู้รอดชีวิตและคางคกเพลิงมาไว้ที่ลานฝึกแล้วขอรับ”
“เช่นนั้นข้าจะไปเดี๋ยวนี้”
คังชอลอินรีบมุ่งหน้าไปยังลานฝึกในทันใดเพราะการรับมือกับกองกำลังของศัตรูเป็นเรื่องที่สำคัญอย่างมาก
ลาน่าที่ไม่สามารพูดได้จนจบประโยคจ้องมองไปที่เจมส์อย่างคาดโทษ
เมื่อคังชอลอินมาถึงที่ลานฝึกเพื่อตรวจดูกองทหารของศัตรู พวกเขาต่างดูน่ากลัวด้วยแผลไฟไหม้ที่ได้รับ
“ลูเซีย!”
“เจ้าค่ะ”
“เอาน้ำผึ้งทั้งหมดที่มีออกมาให้แก่พวกเขาซะ”
“เจ้าค่ะ!”
สำหรับมดแล้วน้ำผึ้งถือเป็นอาหารเพื่อสุขภาพที่ดีที่สุดและเป็นดั่งยารักษาโรคทุกอาการ สำหรับผู้ที่เป็นแมลงแล้วน้ำตาลถือเป็นสารอาหารที่มีคุณค่าอย่างมาก
“เจมส์”
“ขอรับ”
“มอบยาให้พวกเขาซะ ดูแลจนกว่าพวกเขาจะหายดี”
“ได้ขอรับ!”
หลังจากออกคำสั่งเสร็จ คังชอลอินก็เดินออกจากจุดตรวจและมุ่งหน้าไปหาผู้นำของมด
“เจ้าคงจะรู้สึกบาดเจ็บและทุกข์ระทมเป็นอย่างมาก”
“…!”
เวอร์นาผู้นำของมดเปิดตากว้างขณะจ้องมองคังชอลอินที่เต็มไปด้วยคำพูดปลอบประโยน
“ข้าเวทนาเจ้านัก”
“ม ไม่…”
“แต่ข้าจะทำเช่นไรได้ สงครามก็มักเป็นเช่นนี้ หากข้าไม่อยากตายข้าก็ต้องฆ่าพวกเจ้าแทน”
“ข้ารู้ดี…”
เวอร์นาก้มหัวลงเกือบติดพื้น
“เจ้าคงเกลียดและชังหน้าข้า… แต่เราควรทำเช่นไรต่อกัน? ในเมื่อตอนนี้เบอร์โรลได้อยู่ภายใต้การควบคุมจากข้าแล้ว”
“เจ้าค่ะ องค์ราชันย์”
“ข้าต้องการมอบความไว้วางใจด้วยการมอบงานก่อสร้างดินแดนแห่งนี้ให้เจ้า”
“…!”
เวอร์นาเปิดตากว้างยิ่งกว่าในตอนแรกเมื่อได้รับข้อเสนอที่น่าสนใจ
“ข้าจะไม่ส่งพวกเจ้าไปออกรบ ข้าจะให้พวกเจ้าปลูกสร้างแต่อาคารเท่านั้น เจ้าจะยอมอยู่เคียงข้างข้าและช่วยข้าสร้างอาคารที่ยิ่งใหญ่ขึ้นที่ดินแดนแห่งนี้หรือไม่?”
“ท ท่านหมายความอย่างไรหรือเจ้าคะ? องค์ราชันย์”
“ข้ารู้ดีว่าความสุขของพวกเจ้าคือการทำงานและการทำสิ่งก่อสร้าง ข้าไม่ต้องการสิ่งอื่นใดนอกจากนี้ ข้าต้องการแค่แรงงานก่อสร้างจากพวกเจ้าและพวกเจ้าก็ไม่จำเป็นต้องออกไปต่อสู้ยามมีศึกสงคราม”
“เช่นนั้น!”
“เจ้าจะยอมรับมันหรือไม่?”
“เจ้าค่ะองค์ราชันย์! ข้ายินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะได้ทำงานรับใช้ท่านเจ้าค่ะ!”
เวอร์นากางแขนขาทั้งหกของนางแล้วโค้งคำนับในท่าที่ดีที่สุดเท่าที่จะสามารถทำได้
“ข้าพร้อมและยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะได้รับใช้องค์ราชันย์อย่างสุดความสามารถที่ข้ามี!”
“ข้าพร้อมและยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะได้รับใช้องค์ราชันย์อย่างสุดความสามารถที่ข้ามี!”
“ข้าพร้อมและยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะได้รับใช้องค์ราชันย์อย่างสุดความสามารถที่ข้ามี!”
มดทุกตัวต่างมอบคำสาบานว่าจะจงรักภักดีต่อคังชอลอิน
‘ล้วนมีแต่พวกโง่เขลา’
คังชอลอินแสยะยิ้มร้ายอยู่ภายใน
จริง ๆ แล้วเขาไม่จำเป็นต้องแสดงความเมตตาแบบนี้เลยก็ได้เพราะถึงอย่างไรตอนนี้อำนาจสิทธิ์ในตัวมดก็เป็นของเขาโดยสมบูรณ์ แต่มันมีความแตกต่างอย่างมากระหว่างการทำกับการไม่ทำ มันมีความต่างในเรื่องของความภักดี
[ได้รับความนิยมจากมด +30]
[ความภักดีของมดเพิ่มขึ้นจาก 60 เป็น 75]
ประสิทธิภาพที่ได้ก็จะเป็นไปตามที่คาดไว้
มดเป็นสัตว์ที่ยอดเยี่ยมสำหรับใช้เป็นแรงงาน ดังนั้นคังชอลอินจึงต้องการแรงงานจากมดเป็นที่สุด
มีคนแคระบางกลุ่มที่เชี่ยวชาญงานด้านสถาปัตยกรรมแต่คนแคระจะมีประโยชน์มากกว่าในงานฝีมือหรือการเป็นช่างตีเหล็ก สำหรับสิ่งปลูกสร้างอาคารต่าง ๆ แล้วมดจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับงานพวกนี้ พวกมดมีความเป็นกรรมกรที่ซึมลึกจนไปถึงกระดูกและเป็นกำลังแรงงานที่ยอดเยี่ยมดังนั้นจึงมีประโยชน์อย่างมากต่อกิจการภายใน
นอกจากนี้พวกเขายังสนุกไปกับการได้ออกแรงทำงานดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดเมื่อนำงานไปมอบให้ พวกเขาจะไม่บ่นหรือเรียกร้องไม่ว่างานจะหนักหนาเพียงใดก็ตาม
“เจมส์”
“ขอรับ”
“จงตามข้ามาพร้อมกับคางคกเพลิง”
คังชอลอินเดินออกจากลานฝึกแล้วมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่ช่างตีเหล็กกำลังทำงานอยู่ในขณะนั้น
“โอ้ องค์ราชันย์ ยินดีต้อนรับขอรับ”
ชายชราที่ทำงานเป็นช่างตีเหล็กในดินแดนแห่งนี้มีชื่อว่าวัลเคนอส
“เจ้านี่ เจ้าพอจะช่วยรับเลี้ยงไว้ได้หรือไม่?”
“นี่มัน!”
“ที่แห่งนี้เป็นดั่งรากฐานที่กำหนดถึงพลังกำลังทหารของดินแดนเรา การทำงานของช่างตีเหล็กจำเป็นต้องได้รับการเก็บสะสมแหล่งพลังที่มากพอเพื่อใช้ในการสร้างอาวุธที่ดียิ่งขึ้น”
“ข ขอบพระคุณมากขอรับองค์ราชันย์! ที่มอบสัตว์ประหลาดล้ำค่านี้แก่ข้า!”
วัลเคนอสคุกเข่าพร้อมก้มหัวขอบคุณด้วยความซึ้งใจ
คางคกเพลิงจะเป็นประโยชน์อย่างมากสำหรับช่างตีเหล็กที่ทำงานเกี่ยวกับกับโลหะ มันจะเป็นทรัพย์สมบัติที่ดีและเป็นดั่งเพื่อนที่รู้ใจสำหรับเขา
“ข้าพร้อมจะสนับสนุนเจ้าเสมอดังนั้นจงทำมันให้ดี”
คังชอลอินเป็นผู้พิชิตราชันย์ ดังนั้นเขาจึงไม่คิดที่จะตระหนี่ถี่เหนียวในการลงทุนเพื่อสนับสนุนสำหรับการสร้างอาวุธ
“ชายชราผู้นี้จะตอบแทนท่านกลับเป็นสองเท่า ไม่ ๆ เป็นสิบเท่าเลยต่างหากขอรับ!”
ด้วยเหตุนี้ ภายหลังสงครามพร้อมการจัดการต่าง ๆ ที่เสร็จสิ้น ค่ำคืนที่ได้มาเยือนลาพิวต้าพร้อมกับคบเพลิงที่ถูกจุดทั่วรอบดินแดนก็มาถึง
‘ในที่สุดก็ได้กลับบ้านสักที’
คังชอลอินวางแผนกลับสู่โลกของตัวเองทันทีเมื่อตะวันขึ้นพ้นขอบฟ้าในเช้าวันต่อมา เขาตั้งใจจะกลับไปเยี่ยมแม่และตรวจสอบสถานะการค้นหาตัวควักจอง
เช้าวันรุ่งขึ้น คังชอลอินกำลังยืนอยู่ในจัตุรัสเวทมนตร์ที่ตั้งวางอยู่กลางห้องโถงราชันย์ อย่างไรก็ตามเขากลับไม่เห็นคนที่เขาควรจะได้เห็น
“เจ้าคนโง่นั่นมันไปไหน?”
คังชอลอินเอ่ยถาม ใบหน้าของเจมส์แข็งทื่อด้วยความสั่นกลัว
“เอ่อ คือ…”
“พูด”
“ดูเหมือนว่าเขาจะไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหนซักแห่งขอรับ”
“ว่าอย่างไรนะ?”
คนที่คังชอลอินกำลังมองหาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากคิมูระ เขาตั้งใจที่จะพาคิมูระกลับไปด้วยเมื่อเขาจะกลับสู่โลก
“มีทหารบางนายได้ยินเสียงครวญครางจากเขาว่าไม่ต้องกลับบ้านน่ะขอรับ”
“ไม่อยากกลับบ้านงั้นรึ?”
“เห็นได้ชัดว่าเขากลัวที่จะต้องได้กลับบ้านของตัวเอง เขาบอกว่าอยากอยู่ที่นี่มากกว่าขอรับ”
“เป็นบ้าอะไรอีกล่ะ”
คังชอลอินก้มหน้าลงฝ่ามือตัวเองอีกครั้งราวกับว่าเขาเหลือทนกับการใช้ชีวิตของคิมูระที่ไม่ต้องการกลับบ้าน เขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าสถานการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร
“ไปตามหาตัวให้เจอก่อนที่ข้าจะกลับมา” คังชอลอินออกคำสั่ง
จากนั้นชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นประโยชน์สำหรับงานนี้ที่มาพร้อมกับกุญแจมือคู่หนึ่งตอบรับด้วยความมั่นใจ
“ขอรับองค์ราชันย์!”
โพดอลส์กี้ยิ้มกว้าง ที่เอวของเขามีกุญแจมือสีเงินคู่หนึ่งส่องแสงเป็นประกาย
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าได้เลยขอรับองค์ราชันย์!”
คังชอลอินส่ายหน้าด้วยความระอาก่อนจะเปิดใช้งานประตูข้ามมิติเพื่อกลับสู่โลกที่เป็นหนึ่งในเรื่องสำคัญสำหรับเขา
.
.
