S.P.D: บทที่ 168: ลูกเรือฝึกหัด
ก่อนที่พวกเขาจะแล่นเรือออกไปนั้นเองมันก็ได้มีคนหกคนวิ่งออกมาจากท่าเรือพร้อมกับตะโกนออกมา
” รอเดี๋ยว!”
”รอพวกเราด้วย!”
ชายทั้งหกนั้นกําลังวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อนและเป้าหมายของพวกเขานั้นก็คือรูทดราก้อน
เจสันนั้นได้บังคับให้รูทดราก้อนหยุดลง
“เยี่ยม!”
ทั้งหกคนนั้นได้ตะโกนออกมาเสียงดังในตอนนี้พวกเขาดูมีความสุขมาก
“ พวกนายเป็นใคร?”
เจสันได้ถามออกมา
ในเวลานั้นเองคล็อกโคไดล์ที่อยู่ตรงดาดฟ้าเรือนั้นได้มองลงไปที่พวกเขา
” พวกแกกําลังทําอะไร?”
คนพวกนี้นั้นคืออดีตลูกเรือของคล็อกโคไดล์
“ กัปตัน อย่าทิ้งพวกเราไปอีกเลย พวกเรารอคุณมานาน แล้วและในที่สุดพวกเราก็เจอคุณในวันนี้ให้พวกเราออกเรือไปกับคุณด้วยได้โปรด!”
ชายทั้งหกนั้นได้ขอร้องออกมาอย่างขมขื่น
“ แล้วพวกที่เหลือละหายไปไหน?”
คล็อกโคไดล์ได้พ่นควันออกมาพร้อมกับกล่าว ถามพวกเขา
“พวกเขา…”
ทั้งหกคนนั้นได้หันหน้ามามองหน้ากันและก้มศีรษะลง ดูเหมือนว่าจะมีแค่พวกเขาทั้งหกคนเท่านั้นที่ยังคงรอคล็อกโคไดล์อยู่ที่ท่าเรือ
“ ทําไมพวกแกไม่ไปกับพวกนั้น?”
คล็อกโคไดล์ได้ถามออกมาอีกครั้ง
“ พวกเราต้องการติดตามคุณ เราต้องการเดินทางไปกับคุณ กัปตัน!”
พวกเขาได้ตอบด้วยเสียงที่ทุ่มต่ำ
คล็อกโคล์นั้นไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยสักคําเขากําลังคิดถึงความทรงจําในอดีตดูเหมือนว่าเขานั้นจะยังมีความรู้สึกบางอย่างอยู่
เขายังคงจมอยู่ในความคิดของเขา ในตอนนั้นเองเขาก็ได้หันไปหาโรแกน โรแกนนั้นได้พยักหน้าให้กับคล็อกโคไดล์
“ เจสันย้อนกลับไปที่ท่าเรือแล้วให้พวกนั้นขึ้นมา!”
คล็อกโคไดล์ได้พูดออกมาด้วยน้ําเสียงที่เย็นชา
“คล็อกโคไดล์ นายนี้ใจดีจริงๆนะ!”
เจสันนั้นรู้สึกประหลาดใจในคําพูดของคล็อกโคไดล์มาก
พวกเขาทั้งหกคนมีเนื้อตัวที่มอมแมมพร้อมกับเสื้อผ้าสกปรก เพียงเห็นแค่แวบเดียวก็สามารถรู้ได้เลยว่าพวกเขานั้นต้องผ่านช่วงเวลาที่ยากลําบากมามากมาย และนี้ก็คงเป็นเหตุผลสําคัญที่ทําให้พวกเขาต้องการกลับมาเป็นลูกเรือของคล็อกโคไดล์
“ ดีจริงๆ ขอบคุณกัปตัน!”
เมื่อพวกเขาได้ยินคําพูดของคล็อกโคไดล์พวกเขาก็ดูตื่นเต้นมากและวิ่งไปที่เรือทันที
เจสันนั้นก็ได้จอดเรือและให้คนทั้งหกนั้นปืนขึ้นมาในทันที
“ ฉันไม่ใช่กัปตันของพวกแกอีกต่อไปแล้ว!”
คล็อกโคไดล์ได้จ้องไปที่อดีตลูกเรือของเขาและพูดออกมาอย่างแผ่วเบา
เมื่อได้ยินคําพูดของคล็อกโคไดล์ใบหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไปในทันที พวกเขาได้มองไปที่คล็อกโคไดล์อย่างกังวลใจ
“ นี่คือกัปตันคนใหม่ของพวกแก!”
คล็อกโคไดล์นั้นได้พูดต่อพร้อมกับชี้ไปที่โรแกน
“ผู้ชายคนนี้มัน..?”
พวกเขานั้นได้หันไปที่มองโรแกนและพวกเขาก็พบว่าโรแกนนั้นเป็นหนึ่งในคนที่พวกเขาเจอที่ทะเลทราย มันทําให้พวกเขาช็อคมาก
“ พวกแกไปที่ห้องบังคับการเรือและซ่อมแซมส่วนที่เสียหายซะ!”
“ ตอนที่พวกแกอยู่บนเรือลํานี้ พวกแกจะไม่มีสิทธิ์พัก”
“ จากนี้ไปพวกแกคือลูกเรือฝึกหัดบนเรือลํานี้!”
พวกเขาได้หันมามองหน้ากันและพูดออกมาว่า “ ลูกเรือฝึกหัดงั้นหรอ?”
พวกเขานั้นไม่ใช่คนที่อ่อนแอแต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังถูกจัดให้เป็นลูกเรือฝึกหัดบนเรือลํานี้
“ พวกแกได้ยินที่ฉันพูดไหม! ไปทํางานของพวกแกได้แล้ว!”
การแสดงออกของคล็อกโคไดล์นั้นเย็นชามาก
น้ำเสียงที่เย็นชาของเขานั้นมันทําให้ทั้งหกรู้สึกกลัว พวกเขาได้แยกย้ายไปทํางานอย่างรวดเร็ว
ด้วยเหตุนี้เองบนรูทดราก้อนก็ได้มีสมาชิกเพิ่มขึ้นมาอี กหกคน
รูทดราก้อนนั้นได้แล่นออกไปที่ท้องทะเล
สามวันต่อมา ทุกคนในกลุ่มนั้นต่างก็คุ้นเคยกันมากขึ้นและพวกเขาก็ได้ฝึกฝนด้วยกัน
“ กัปตัน เรามีปัญหาแล้ว!”
ในตอนนั้นเองเจสันก็ได้เดินเข้ามาด้วยท่าทางงุนงง
“เกิดอะไรขึ้น?”
คล็อกโคไดล์ได้ถามออกไปด้วยความกังวล
“ นายกําลังหมายถึงเกาะลี้ลับงั้นสินะ?”
โรแกนได้พูดออกมาอย่างแผ่วเบา
“ ใช่ ดูสิล็อกโพสนี้มันชี้ขึ้นไปที่ท้องฟ้า ฉันคิดว่ามันน่าจะฟัง!”
เจสันนั้นได้เอาล็อกโพสให้โรแกนดู
ดวงตาของโรแกนนั้นได้เปล่งประกายขึ้นมาและส่ายหัว “ ล็อกโพสนี้ไม่ได้เป็นอะไรมันยังปกติดีอยู่แต่เป้าหมายต่อไปของเราคือเกาะที่ตั้งอยู่บนท้องฟ้า”
“ เกาะบนท้องฟ้า !?”
คล็อกโคไดล์นั้นกําลังรู้สึกสงสัย
“ มีเกาะอยู่บนท้องฟ้าด้วยงั้นหรอ?”
เทรนซุนั้นได้ถามออกมาด้วยความสงสัย
“ใช่ แต่..”
ดูเหมือนว่าโรแกนนั้นต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่างออกมาแต่เขาก็ได้ตัดจบไป
“ เราไปไม่ได้!”
เกาะลอยฟ้านั้นมีอยู่จริงแต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะขึ้นไปบนนั้นในเรื่องดั้งเดิมนั้นกลุ่มโจรสลัดหมวกฟางนั้นสามารถขึ้นไปได้ด้วยน็อคอัพสตรีม แต่สําหรับในเวลานี้นั้นมันไม่มีการปรากฏขึ้นมาของน็อคอัพสตรีมแม้แต่น้อยแม้ว่าเขาจะสามารถรอจนมันปรากฏขึ้นมาได้แต่มันก็ยังไม่แน่นอนอยู่ดีใครจะไปรู้ว่าพวกเขานั้นต้องรอนานขนาดไหน?
“ แล้วเราจะเอายังไงต่อดี,แล้วเราจะไปที่หมู่เกาะชาบอน ได้ยังไงถ้าเราไม่ไปที่เกาะแห่งฟ้า?”
เจสันได้กล่าวถามออกมา
“ ไปที่มีอคทาวน์แล้วไปล็อกเป้าหมายใหม่ที่นั้น!”
ดวงตาของโรแกนนั้นเต็มไปด้วยความลึกลับ
เอาเข้าจริงแล้วเขาก็ไม่อยากจะปฏิเสธที่จะไปที่เกาะแห่งขุมทองซึ่งมีซากปรักหักพังของทองคํามากมาย ทองคําเหล่านั้นมันสามารถแลกเปลี่ยนเป็น “เงินเบรี” กับระบบได้ หากเขาได้รับทองคําพวกนั้นมาละก็วิญญาณดวงต่อไปที่เขาจะได้ครอบครองนั้นจะต้องทรงพลังจนยากจะหยั่งถึงอย่างแน่นอน!
เจสัได้มองมาที่โรแกนและพยักหน้า
รูทดราก้อนนั้นยังคงแล่นต่อไป ทุกคนบนเรือนั้นต่างก็ฝึกวิชากันต่อไป
เจสันที่ยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือนั้นได้แสดงท่าทางแปลกๆ ออกมาร่างของเขานั้นกําลังสั่นในขณะนี้เขากําลังฝึกวิชาปัญญามังกรคชสาร
ส่วนคล็อกโคไดล์นั้นเขากําลังนั่งสมาธิพร้อมกับชีที่กําลังไหลเวียนอย่างรวดเร็วภายในร่างกายของเขา
ส่วนโรแกนนั้นในตอนนี้ในที่สุดเขาก็สามารถเปิดจุดชีพจรลมปราณได้ 363 จุดแล้วอีกเพียงนิดเดียวเขาก็จะถึงจุดสูงสุดของมันแล้ว
หลังจากนั้นเขาก็ได้จ้องมองไปที่คนอื่นๆและได้นั่งสมาธิต่อในทันที
“ในตอนนี้ฉันได้คัดลอกวิชาหกรูปแบบมาจากนัมเบอร์ 3 เรียบร้อยแล้ว!”
“ฉันได้รับมันเกือบครบแล้วขาดแต่ดัชนีพิฆาต!”
“ แต่ช่างมันเถอะแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ท้ายที่สุดแล้วมันก็ขึ้นอยู่กับความสามารถทางร่างกายและมันก็คือวิชาที่ฉันขโมยมาได้ในระหว่างการต่อสู้!”
อาจกล่าวได้ว่าวิชาหกรูปแบบนั้นเป็นวิชาที่ทรงพลังมาก เหล่าพวกผู้มีอํานาจนั้นพวกเขาต่างก็สามารถแข็งแกร่งกว่าคนส่วนใหญ่ในโลกได้โดยใช้วิชาหกรูปแบบ วิชานี้ นั้นมันเป็นวิชาระดับสูงของกองทัพเรือยิ่งถ้าใช้ร่วมกับฮาคแล้วละก็มันจะคงจะยากลําบากมากในการเผชิญหน้ากับพวกเขา
ในการต่อสู้ครั้งสุดท้ายนั้นมันเป็นเรื่องยากลําบากที่เดียวในการจัดการกับคนของรัฐบาลโลกพวกนั้น แต่เขาก็ทํามันสําเร็จจนได้โรแกนนั้นคิดว่าพวกเขานั้นไม่สามารถใช้วิชาหกรูปแบบได้ดีนัก
คนที่แข็งแกร่งนั้นพวกเขาจะใช้วิชาหกรูปแบบในรูปแบบที่แตกต่างหรือก็คือการก้าวข้ามขีดจํากัดของวิชา
“ ฉันจะถ่ายทอดวิชาพวกนี้ให้กับพวกเขาพลังของเจสันนั้นน่าทึ่งมากอยู่แล้ว และด้วยวิชานี้มันเขาจะไม่มีใครสามารถหยุดเขาได้!”
โรแกนนั้นไม่ใช่คนตระหนี่ เขาเป็นคนใจกว้างต่อพรรคพวกของเขามาก ในขณะที่เขากําลังจมอยู่ในความคิดของตัวเองอยู่นั้น ลูกเรือฝึกหัดคนหนึ่งที่อยู่ตรงหัวเรือนั้นก็ได้ตะโกนออกมาด้วยความตื่นตระหนก
“ กัปตัน แย่แล้วข้างหน้ามีเรือรบของกองทัพเรือ!”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น ลูกเรือทุกคนก็ได้ลืมตาและมองไปที่เรือรบในทันที
“วิ้วว!”
ทันใดนั้นเองเสียงแหวกอากาศอันแหลมคมก็ได้ดังขึ้นมากลางอากาศ
ในตอนที่พวกเขาเงยหน้าขึ้นไปมองนั้นพวกเขาก็ได้ เห็นลําแสงสีดํากําลังพุ่งเข้ามาหาพวกเขา
“ พระเจ้า ไม่มีปืนใหญ่แต่…”
เจสันได้เงยหน้าขึ้นและพูดออกมาว่า “ บัดซบ!”
ในตอนที่เขากําลังสบถออกมานั้นทุกคนต่างก็เต็มไปด้วยความตกตะลึงกับเสียงระเบิดอันหนักหน่วงที่ดังมาจากฟากฟ้า
“ พระเจ้า ที่ฉันกําลังดูอะไรอยู่เนี่ย คนกําลังขว้างกระสุนปืนใหญ่พวกนั้นด้วยมือเปล่าเนี่ยนะ!”
เทรนซุได้พูดออกมาพร้อมกับความตกใจที่อยู่ในแววตาของเขา เขาได้มองไปที่เรือรบด้วยความตะลึงงัน
