S.P.P บทที่ 152: กลุ่มใหม่?!
แม้จะฆ่าซากากิไปแล้วแต่เทรนซุนั้นก็ยังดูสงบ
นับตั้งแต่วินาทีแรกที่เขาก้าวเท้ามาที่นี่นั้นเขาก็รู้แล้วว่าเขาจะฆ่าซากากดังนั้นเขาจึงไม่รู้สึกตื่นตระหนกใดๆ
“เทรนซุ!”
เสียงอันแผ่วเบาได้ดังขึ้นมามันทําให้ร่างกายของ เทรนซุสั่นสะท้าน
เขาจําเสียงนี้ได้ในความเป็นจริงเขามีความสุขมากเมื่อ เขาได้ยินมันหลังจากที่เขาได้ฆ่าซากากิที่ขโมยสาวในฝันของเขาไป
เมื่อคิดถึงอดีตเทรนซุก็รู้สึกสับสน
เทรนซุได้หมุนตัวอย่างช้าๆพร้อมกับหัวใจที่สับสนของเขา
“เอลซ่า!”
เทรนซุได้พูดชื่อของเธอออกมาด้วยน้ําเสียงที่ทุ่มต่ําเป็นอ ย่างมาก
น้ําตาของเธอเริ่มไหลออกมาอีกครั้งเมื่อเธอได้เห็นหน้า ของเทรนซุอดีตคนรักของเธอ,หญิงสาวตัวน้อยคนนี้นั้น เต็มไปด้วยความขมขื่น,เศร้าสร้อย,และความอับอาย
เธอต้องการที่จะพูดบางอย่างออกไปแต่เธอก็ไม่ได้พูดมัน ออกมา เธอเอามือมาปิดตาของเธอแล้วส่งเสียงสะอื้น
ร่างกายของเทรนซุนั้นถึงกับสั่นเทาเขาต้องการเดิน เข้าไปปลอบเธอแต่ในตอนนั้นเองเขาก็ได้หยุดเดินและ พูดออกมาว่า
“ เธอทําทุกอย่างเพื่อตัวเอง”
เขาไม่ต้องการ,เขาไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ อีกแล้ว
ในเวลาเดียวกันที่ทางเข้าห้องโถงใหญ่,คล็อกโคไดล์และเจ สันนั้นได้ไปเอาทรัพย์สมบัติทั้งหมดมาเรียบร้อยแล้ว
ในตอนนั้นเองเขาก็ได้หันกลับไปหาพวกเขาและพูดออกมาเสียงดัง
“ พวกนายเสร็จแล้วหรือยัง?”
คล็อกโคไดล์ได้มองมาที่เทรนซุจากนั้นเขาก็โยนหีบสมบัติไปที่เทรนซุ
“ เสร็จแล้วไปกันเลยดีกว่า!”
เมื่อมองไปที่เอลซ่าที่ยังคงร้องไห้อยู่,คล็อกโคไดล์ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาได้หันหลังและเดินออกไปจากสถานที่แห่งนี้ในทันที
ส่วนเจสันและเทรนซุนั้นก็ได้เอาหีบสมบัติออกจากที่นี่อย่างรวดเร็ว
เอลซ่านั้นเธอรู้สึกเสียใจมากเธอได้เอามือปิดหน้าและวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
การ์ดที่เหลืออยู่ในลานกว้างนั้นยืนรอจนกระทั่งเทรนซุและพวกของเขาจากไป,พวกเขาได้ปาดเหงื่อและถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
“คนพวกนั้นน่าหวาดกลัวมาก!”
“ ใช่โจรสลัดพวกนี้น่าหวาดกลัวอย่างถึงที่สุด!”
“ ไปแจ้งทหารยามบนเกาะกัน,โจรสลัดเหล่านี้นั้นอาจจะกลับมาและฆ่าพวกเราทุกคนก็ได้!”
คําพูดของพวกเขานั้นดูดีมากถ้าไม่นับความตื่นตระหนกบนใบหน้าของพวกเขาที่ยังคงไม่จางหายไป
ในตอนที่กลุ่มของคล็อกโคไดลล์ได้เดินออกไปแล้วนั้นเห ล่าทหารยามที่อยู่ตรงชานเมืองก็ได้เข้ามาในที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็วแต่พวกเขาก็ไม่พบโจรสลัดซักคน
ระหว่างทางเจสันและพวกของเขานั้นก็ได้เดินต่อไปโดยไม่พูดอะไรออกมาเลย
ในตอนนั้นเองที่ด้านหลังของพวกเขาก็ได้มีคนปรากฏขึ้นมา
“ มีสามคนงั้นสินะ!”
หนึ่งในนั้นได้พูดออกมาด้วยน้ําเสียงที่ไม่แยแส
อีกคนหนึ่งได้เอาใบประกาศจับออกมาและตรวจสอบความถูกต้อง
“ พวกเขาเป็นคนที่ฆ่าโคนันงั้นสินะ?”
อีกคนหนึ่งได้ถามขึ้นมา
“ รอคําสั่งก่อนนัมเบอร์ 4.ในตอนนี้เราทําแค่ติดตามพวกเขาและค้นหาที่กบดานของพวกเขาก็พอ!”
ชายที่ดูไม่แยแสต่อสิ่งใดได้พูดขึ้นมา
“รับทราบ!”
นัมเบอร์ 4พยักหน้า
“ รักษาระยะห่างระหว่างนายกับพวกเขาและตรวจสอบให้แน่ใจถึงสถานที่กบดานของพวกเขา!”
“ เข้าใจแล้ว,นัมเบอร์ 2!”
เขาได้ตอบกลับไปอีกครั้งและในไม่ช้าเขาก็ได้หายตัวไป
ในเวลาเดียวกันที่พระราชวังอลูบานานั้นก็ได้มีชายห้าคนที่สวมชุดสูทดํากําลังเดินเข้ามาในวัง
“ พวกคุณอยู่ที่นี่เอง,ราชาของฉันเขากําลังรอพวกคุณอยู่ในวัง,ราชาของฉันเขาสั่งให้ฉันมารับพวกคุณ!”
ชายในชุดคลุมสีเขียวได้แสดงความเคารพต่อคนทั้งห้า
นําไปเลย!”
เสียงที่ไม่แยแสดังออกมาจากหนึ่งในห้าคนนั้น
“ ได้โปรดตามฉันมา!”
ชายในชุดคลุมสีเขียวได้โค้งตัวลงรอจนกว่าทั้งห้าจะเดินผ่านไป จากนั้นเขาก็ได้ตามพวกเขาไปอย่างใกล้ชิด
ตัวตนของพวกเขาเหล่านี้นั้นมีเกียรติที่สูงส่ง,ทุกคนนั้นจะต้องคุกเข่าลงตรงหน้าของพวกเขาเพื่อแสดงความเคารพ
หลังจากนั้นครู่หนึ่งพวกเขาก็ได้เข้ามาถึงในวัง
พวกเขานั้นได้เดินเข้ามาในโถงโล่งๆที่นี่นั้นมีบัลลังก์ที่มีชายหนุ่มอายุประมาณ 20 ปีกําลังนั่งอยู่และมองล งมาข้างล่างอย่างสง่าผ่าเผย
“ถวายบังคม,ราชาเนเฟลตาลีคอบร้า!”
ชายที่สวมเสื้อคลุมสีเขียวเดินมาที่ด้านหน้าของราชาและโค้งตัวเล็กน้อย
ในขณะที่เขาโค้งตัวเขาก็ได้แสดงความเคารพออกมาแต่การแสดงออกของราชาของเขานั้นกลับเต็มไปด้วยความเฉยเมยดูเหมือนว่าเขานั้นจะไม่ได้สนใจคนทั้งห้ามากนัก
“ อะไรคือเหตุผลที่ทําให้พวกนายมาที่นี้?”
ราชาคอบร้าได้ตะโกนถามออกมา
“ นายของเราได้ส่งเรามาทําภารกิจและเราก็กําลังจะแจ้งให้คุณทราบ!”
ชายคนหนึ่งได้กล่าวออกมา
“ แล้วมันเป็นภารกิจเกี่ยวกับอะไรกัน?”
เขาได้มองไปที่ทั้งห้าอย่างระมัดระวังและถามออกมาอีกครั้งอย่างเคร่งขรึม
การแสดงออกของพวกเขาเต็มไปด้วยความเฉยชา,พวกเขานั้นได้แผ่แรงกดดันของพวกเขาออกไปแต่คอบร้านั้นกลับไม่กลัวมันเลย
“ คุณสามารถเรียกฉันว่าหัวล้านอิกอร์!”
เขาได้กล่าวออกมาพร้อมกับรอยยิ้มแปลกๆ
เห็นได้ชัดว่าผู้ชายคนนี้นั้นไม่ได้หัวเราะมานานมากแล้ว,รอยยิ้มของเขานั้นมันเหมือนกับรอยยิ้มที่ถูกบังคับ
” พวกนายต้องการให้ฉันทําอะไร?”
คอบร้าได้กล่าวถามอีกครั้ง
“ คุณไม่จําเป็นต้องทําอะไรเลยเพียงแค่ให้อํานาจกับพวกเราในการฆ่าอย่างถูกกฎหมาย”
อิกอร์ได้หัวเราะขึ้นมา
ดวงตาของคอบร้าได้หดตัวลง
“ อย่าขัดขวางความสงบเรียบร้อยของพลเมืองของฉันและห้ามทําลายความปลอดภัยของพลเมืองของฉัน”
“ นี่เป็นภารกิจที่นายของเราสั่งมาและคุณมีหน้าที่แค่เชื่อฟังเท่านั้น!”
อิกอร์ได้ตะโกนขึ้นมา
คอบร้าได้ถอนหายใจและพยักหน้า
จากนั้นพวกเขาก็ได้พูดคุยรายละเอียดต่างและทําสัญญากัน หลังจากคุยกันเสร็จทั้งห้าคนนั้นก็ได้เดินจากไป
เมื่อเห็นว่าพวกเขาได้เดินออกไปแล้วคอบร้าก็ได้หรี่ตาของเขาลง
หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็ได้เรียกทหารของเขามา
“ ไปแจ้งทหารทุกคนให้เฝ้าระวังอย่างเต็มที่ถ้าพบสิ่งผิดปกติก็ให้จัดการในทันที”
“รับทราบครับ!”
ทหารคนนั้นได้ตะโกนเสียงดังและเดินออกไป
ทั้งห้าคนนี้ไม่ได้มาพักผ่อนอย่างแน่นอนแม้ว่าพวกเขาจะสัญญาว่าจะไม่ทําอะไร แต่เขาจะเชื่อพวกเขาได้ยังไง
“ไปพาเจ้าหญิงกลับมา,ฉันไม่เชื่อคําพูดของพวกเขาหรอก!”
ในตอนนี้คอบร้าดูจะสับสนมาก
แม้ว่าเขาจะเป็นผู้ปกครองของประเทศนี้,แต่อํานาจในการปกครองของเขานั้นยังเทียบไม่ได้กับพวกระดับสูง
ในขณะเดียวกันนอกพระราชวัง
เสียงของหอยทากสื่อสารได้ดังขึ้น
“นัมเบอร์ 1 เราพบเป้าหมายแล้วเอาไงต่อดี?”
เมื่อได้ยินประโยคนี้,ชายที่ชื่ออิกอร์ก็นิ่งเงียบไปก่อนที่เขาจะพูดออกมาว่า
“ รอคําสั่งและพยายามมองหาโอกาส!”
เขาได้วางสยลงพร้อมกับหันหน้าไปที่ชายผิวสีคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆเขาและถามออกมาว่า
“ นัมเบอร์ 6 อยู่ที่ไหน?”
“ นัมเบอร์ 1 เนื่องจากร่างที่ใหญ่โตของเขาเราจึงให้เขาอยู่ที่ประตูเมือง”
“ โอเค,ไปพาเขามาตอนนี้เราต้องการเขา!”
“รับทราบ!”
