S.P.P บทที่ 158: ความจริงเกี่ยวกับเจ้านายตัวน้อย!
“เทรนซุ!”
เมื่อเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นร่างกายของโรแกนก็ได้กระพริบหายไปในทันที
แต่ในตอนนั้นเองตรงหน้าของเขาก็ได้ปรากฏรังสีสีน้ำเงินส่องประกายขึ้นมา
“เท้าวายุ!”
ทันใดนั้นเองนัมเบอร์ 3 ก็ได้กวาดเท้าขวาของเขาและเตะไปในอากาศ
โรแกนได้ใช้ดาบของเขาสกัดกั้นแสงสีน้ำเงินนั้นโดยตรงแต่ด้วยพลังที่มหาศาลของมันทําให้
โรแกนถึงกับถอยหลังกลับมา
ดวงตาของโรแกนนั้นได้เปลี่ยนไปเป็นสีแดงพร้อมกับโทโมเอะทั้งสองที่หมุนวนอย่างรวดเร็ว
ในอีกด้านหนึ่งเทรนซุก็ได้ถูกเตะกระเด็นออกไป เขาไม่สามารถต้านทานมันได้
วินาทีต่อมาร่างอีกร่างหนึ่งที่มีความเร็วเหลือเชื่อก็ได้เอานิ้วทั้งสองของเขาเข้ามาหากัน
“ดัชนีพิฆาต!”
“ พิ้ว!,พิ้ว!”
เทรนซุได้มองไปที่เขาด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อเขาได้เอามือของเขาสอดเข้าไปสัมผัสตรงหัวใจของเขา
ในตอนนี้เทรนนั้นกําลังรู้สึกถึงความตาย,พลังของเขานั้นกําลังมลายหายไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับร่างกายของเขาที่ได้ทรุดลงอย่างนุ่มนวล
“เทรนซุ!”
การแสดงออกของโรแกนนั้นเต็มไปด้วยความเดือดดาลในตอนนี้จิตใจของเขานั้นกําลังสั่นเทา
เขาได้ตะโกนออกมาเสียงดัง
“ บัดซบ!”
ในตอนนี้เขารู้สึกโกรธมากมันทําให้โทโมเอะนั้นหมุนวนอย่างรวดเร็ว
เขาไม่ลังเลอีกต่อไป เขาได้เรียกระบบออกมาในทันที
อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novelza.com
“ระบบ!”
ในตอนที่เขาเรียกระบบอยู่นั้น,ชายชุดดําที่โจมตีเทรนซุก็ได้ตะโกนขึ้นมา
“ อีกแค่ที่เดียวเท่านั้น ฉันก็จะฆ่าเขาได้แล้ว!”
ในขณะที่เขาพูดนั้นเขาก็ได้วางเท้าขวาของเขาลงบนร่างของเทรนซุมันทําให้ร่างของเขาถึงกับสั่นเทาและกระอักเลือดออกมา
โรแกนนั้นมั่นใจว่าดัชนีพิฆาตนั้นไม่สร้างความบาดเจ็บให้กับหัวใจมากนักนั้นจึงเป็นสาเหตุที่ว่าทําไมเขาถึงยังมีชีวิตอยู่
ในตอนนี้เขาก็ได้สงบลง
“ ฉันเคยได้ยินเรื่องพลังของนายมาบ้าง เพราะฉะนั้นเราจะไม่เตรียมตัวสําหรับคนที่แข็งแกร่งอย่างนายได้ยังไง?”
นัมเบอร์ 1 ได้กล่าวออกมาอย่างเฉยชา
“ นอกจากนี้พรรคพวกของนายอีกสองคนก็กําลังถูกพวกเราโจมตีอยู่ ฉันเชื่อว่านายก็คงจะได้ไปอยู่ด้วยกันกับพวกเขาในไม่ช้า!”
“ เจสัน,คล็อกโคไดล์!”
หัวใจของโรแกนนั้นกําลังสั่นเทา
เขาสูญเสียความมุ่งมั่นในการฆ่าไปเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่ชายคนนี้พูด
“ นายต้องการอะไรจากพวกเรา”
“ เราไม่ได้มาที่นี่เพราะนาย,เรามาที่นี่เพราะเรามาเอาตัวเจ้าหญิงของเราคืน!”
นัมเบอร์ 1 ได้พูดออกมาอย่างแผ่วเบา
แสนมากเขาไม่เข้าใจในสิ่งที่นัมเบอร์ 1 พูด
“ที่นี่ไม่เคยมีคนแบบนั้นอยู่!”
ชีวิตของเทรนนั้นกําลังตกอยู่ภายในกํามือของชายชุดดําพวกนี้มันทําให้โรแกนไม่สามารถพลี
พลามโจมตีได้
“ บางทีเธออาจจะไม่ได้บอกตัวตนของเธอกับนาย!”
นัมเบอร์ 1 ได้เปิดเผยรอยยิ้มออกมา
จากนั้นเขาก็ได้หันไปหานัมเบอร์ 3
“ นัมเบอร์ 3 เข้าไปในบ้านและพาตัวเธอมา!”
นัมเบอร์ 3 ได้พยักหน้าและเดินไปที่ประตู
นัมเบอร์ 1 ได้มองไปที่โรแกนและพูดออกมาอีกครั้ง
“ ถ้านายขยับพรรคพวกนายตายแน่!”
โรแกนนั้นรู้สึกโกรธมากในเวลานี้ แต่ถึงยังงั้นเขาก็ไม่สามารถทําอะไรได้เขาทําได้แค่ทําใจให้ร่มๆ
เขาได้เดินเข้าไปในห้องแล้วกลับออกมาอย่างรวดเร็ว
จากนั้นภายใต้สายตาของโรแกนและเทรนซุที่กําลังอ่อนล้าแมวน้อยก็ได้ปรากฏตัวขึ้นมา
“ เจ้านายตัวน้อย!”
หัวใจของโรแกนนั้นกําลังสั่นเทาจากนั้นเขาก็ได้กลับมาสงบอีกครั้ง
นอกจากนี้เทรนซุนั้นก็ตกตะลึงเขาไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า
“ แมวนั่น !!”
ชายคนนั้นได้ชันเข่าลงและพูดออกมาอย่างเบา
“ ถวายความเคารพ!”
เมื่อพวกเขาเห็นแมวน้อยออกมาจากบ้านคนทั้งหกนั้นก็ได้ชันเข่าและกล่าวแสดงความเคารพ
“ ถวายความเคารพ!”
แมวน้อยนั้นได้เดินออกมาทีละก้าวๆด้วยสีหน้าที่ซับซ้อนภายใต้สายตาของทุกคนร่างของเธอ นั้นเริ่มขยายขึ้นมาและในพริบตาเธอก็ได้กลายเป็นหญิงสาวที่มีอายุประมาณ 16 ปี
หญิงสาวนั้นได้ปรากฏตัวขึ้นมาพร้อมกับชุดเจ้าหญิงและใบหน้าที่เย็นชาที่ค่อยๆปรากฏขึ้นมาต่อหน้าของทุกคน
เทรนซุนั้นกําลังอ้าปากค้าง,เขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาเห็นแมวน้อยนั้นได้กลายเป็นสาวสวยและน่ารัก
ไม่สามารถพูดได้ว่าเธอไม่สวยหน้าใสและบริสุทธิ์ของเธอด้วยบรรยากาศอันสูงส่งซึ่งทําให้ผู้คนรู้สึกละอายใจกับความสกปรก
“ เจ้านายตัวน้อย!”
โรแกนได้มองไปที่เธอด้วยท่าทางแปลกๆ
ในที่สุดเขาก็ได้เข้าใจพฤติกรรมที่ดูเหมือนมนุษย์ของแมวตัวนี้ เพราะว่าเธอเป็นมนุษย์ที่ซ่อนตัวอยู่ในรูปลักษณ์ของแมวมาตลอดเวลา
” พวกนายกําลังทําอะไร?”
หลังจากที่เธอได้กลับมาสู่รูปลักษณ์ของมนุษย์นั้นความเย็นชาก็ได้ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเธอในทันที
เธอได้จ้องมองไปที่ชายชุดดําตรงหน้าของเธอและกล่าวถามออกมา
“ นายท่านได้สั่งให้เรามาพาท่านกลับไป!”
นัมเบอร์ 1 ได้กล่าวออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม
“ ไม่,ฉันไม่ต้องการ!”
เธอได้ตอบกลับไปด้วยความเย็นชา
เมื่อมองไปที่เทรนซุเธอก็ได้พูดขึ้นมาอีกครั้ง
“ ปล่อยเขา!”
อย่างไรก็ตามชายชุดดําคนนั้นดูเหมือนจะไม่ยอมเชื่อฟังแต่ถึงยังงั้นเขาก็ยังมองเธอด้วยความเคารพอยู่ดี
“ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่สุนัขไม่ยอมเชื่อฟังคําสั่งของเจ้านาย?”
เธอไม่ได้โกรธแต่เสียงของเธอแหลมคมมาก
อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novelza.com
“ นายท่านรู้ว่าท่านนั้นต้องไม่ยอมแน่ๆ ดังนั้นนี้คือคําสั่งของเขา…”
อิกอร์ได้ยิ้มขึ้นมาและมองไปที่โรแกนและเทรนซุ
“ท่านยอมแพ้เถอะเพราะนั่นเป็นวิธีที่ดีที่สุด!”
เจ้าหญิงน้อยรู้สึกโกรธมากในเวลานี้
“นายขู่ฉันงั้นหรอ?”
“ กระผมไม่กล้า!”
เขาไม่กล้าข่มขู่เธอจริงๆ แต่เจตจํานงของเขานั้นยังคงชัดเจนอยู่ในแววตาของเขา
“ นายคิดว่าฉันสนใจชีวิตของปถุชนพวกนี้งั้นหรอ?”
เธอต้องการซ่อนมิตรภาพของเธอกับโรแกนและคนอื่นๆเอาไว้
“ ท่านก็ยังคงเป็นท่าน,กระผมนั้นอยู่กับท่านมาตั้งแต่เด็ก,กระผมรู้จักท่านดี!”
อิกอร์ได้ยกยิ้มขึ้นมา
ในขณะที่เขาพูดนั้นพรรคพวกของเขาก็ได้กดเท้าลงไปบนตัวเทรนซุอีกครั้งมันทําให้เทรนซุนั้นถึงกับกรีดร้องและกระอักเลือดออกมา
โรแกนั้นโกรธมากแต่ในตอนที่เขากําลังจะลงมือนั้นนัมเบอร์ 3 ก็ได้เข้ามาหาเขาแล้วพูดออกมาว่า
“ ถ้านายขยับเขาตายแน่!”
แค่ประโยคนี้ประโยคเดียวก็เพียงพอที่จะหยุดยั้งโรแกนเอาไว้ได้แล้ว
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งเจ้าหญิงน้อยก็ได้กล่าวออกมาในที่สุด
“ ฉันจะไปกับนายแต่นายต้องปล่อยเขา!”
อิกอร์ได้ยิ้มขึ้นมาและดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยอม
“ เจ้านายตัวน้อย !!”
ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้พูดออกมาน้ำเสียงของเขานั้นเต็มไปด้วยความโกรธ
“ โรแกน,ฉันขอขอบคุณนายสําหรับการดูแลที่ผ่านมา!”
เธอนั้นรู้สึกเสียใจเล็กน้อยแต่เธอก็ยังคงสงบและได้พูดออกมาอย่างรวดเร็ว
โรแกนนั้นกําหมัดของเขาแน่นพร้อมกับเนตรวงแหวนที่หมุนวนอย่างบ้าคลั่ง
หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ได้เดินมาตรงหน้าของโรแกน
“ นายจะไม่ปลอดภัยถ้าฉันยังอยู่ด้วย ดูแลตัวเองดีๆหละ”
เสียงของเธอนั้นเศร้ามาก
หลังจากนั้นไม่กี่ก้าวเธอก็ได้มาหยุดอยู่ตรงหน้าของนัมเบอร์ 1
“ ปล่อยพวกเขาไปแล้วฉันจะไปกับนาย!”
อิกอร์ได้ยิ้มออกมาและโบกมือของเขา
ในขณะเดียวกันคนที่เหยีบเทรนซุอยู่นั้นก็ได้ถอยกลับไปในทันที
“ ยินดีต้อนรับกลับ,ท่านคือผู้สูงศักดิ์ท่านนั้นควรอยู่แต่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์เพียงเท่านั้น!”
“ ท่านไม่ควรมาอยู่ในฝุ่นแบบนี้!”
อิกอร์ได้เดินไปข้างหน้าและพูดออกมาด้วยความเคารพ
ร่างของเจ้านายตัวน้อยนั้นกําลังสั่นเทาพร้อมกับเดินตามเขาไปอย่างช้าๆ
