S.P.P: บทที่ 195: ช่วยฉันด้วย!
หมู่เกาะชาบอนดี้นั้นอยู่ไม่ไกลจากวอเตอร์เซเว่นแต่เส้นทางในระหว่างทางนั้นมันอันตรายมากเพราะมันมีกลุ่มโจรสลัดอยู่เป็นจํานวนมากในเส้นทางนั้น
พวกเขานั้นเจอกับกลุ่มโจรสลัดมาอย่างน้อย 3 หรือ 4 กลุ่มแล้วตั้งแต่ที่พวกเขาแล่นเรือออกมาจากวอเตอร์เซเว่น
ยิ่งไกล้ถึงหมู่เกาะชาบอนดี้เท่าไหร่ทุกคนในกลุ่มของโรแกนก็ยิ่งใส่ใจมากยิ่งขึ้น
โรแกนนั้นกําลังรู้สึกกังวล,เขาคิดว่าเงินจํานวน 1.2 พันล้านที่เขามีอยู่ในระบบนั้นมันยังไม่เพียงพอสําหรับสงครามที่เขากําลังจะก่อ,การต่อสู้ในครั้งนี้นั้นมันมีโอกาสสูงมากที่เขาจะต้องสู้กับพลเรือเอกอีกครั้ง
หากการเอาตัวเจ้านายตัวน้อยกลับมาคือเป้าหมายอันดับหนึ่ง,ความปลอดภัยของลูกเรือของเขาเองก็ต้องมาเป็นอันดับสอง
“ อยากรู้จริงๆว่าฉันจะได้เงินจากกลุ่มโจรสลัดกลุ่มต่อไปมากขนาดไหน!?”
โรแกนได้กล่าวออกมาพร้อมกับแสยะยิ้ม
ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของเผ่ามังกรฟ้า
เจ้านายตัวน้อยนั้นได้กลับมาถึงที่แมรีจัวส์ตั้งแต่เมื่อ 3 วันก่อน
ในช่วงเวลาที่อยู่ในวังนั้นพ่อของเธอนั่นไม่เคยมาเยี่ยมเธอเลย เขานั้นยุ่งจนไม่มีเวลาพอมาเยี่ยมลูกสาวตัวน้อยของเขา
จนกระทั่งในวันนี้ในตอนที่เธอกําลังรดน้ำดอกไม้ คนกลุ่มหนึ่งก็ได้เดินเข้ามาทางประตู
ชายคนแรกที่เข้ามานั่นเป็นชายวัยกลางคนที่มีฟองอากาศครอบอยู่บนหัวของเขา,ข้างหลังเขานั้นมีกลุ่มคนรับใช้ที่กําลังโค้งคํานับให้กับเขาด้วยความเคารพ
“ อับอายขายขี้หน้า,เธอมันคือพวกนอกรีต!”
ชายคนนั้นได้จ้องมองมาที่เจ้านายตัวน้อยและตะโกนออกมาเสียงดัง
“อืม”
เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาในเวลานี้
คําตอบของเธอทําให้ชายวัยกลางคนโกรธมากกว่าเดิม
“ ครั้งนี้เธอจะไม่มีทางหลบหนีไปได้อีกแล้ว ฉันได้สั่งให้ทหารของฉันคอยเฝ้าดูเธออยู่ตลอดทั้งวันและหลังจากนี้อีก 7 วัน,ฉันจะส่งตัวเธอไปให้กับเขา”
* เธอจะต้องเป็นผู้หญิงที่ดีในครอบครัวใหม่!”
เสียงตะโกนของเขานั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความโกรธ
“ หนูจะไม่แต่งงานกับเขา!”
เธอได้ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“ เธอไม่มีสิทธิ์เลือก!”
เมื่อเขาได้ยินคําตอบของลูกสาวเขาก็ได้ยิ้มเยาะออกมา
“ จากสิ่งที่เธอทําลงไปเธอคิดว่าเธอจะได้แต่งงานกับเขางั้นหรอ!?”
“ เธอมันคือความอับอายของตระกูลและต่อมังกรฟ้าทุกคน!”
“ ในตอนแรกเธออาจจะเป็นคนที่เพียบพร้อมไปด้วยทุกอย่างแต่หลังจากนี้ต่อไปมันไม่ใช่อีกแล้ว!”
เมื่อได้ยินคําพูดของเขาเธอก็รู้สึกโกรธมาก
“ คุณคิดที่จะทําอะไรกันแน่?”
“ อย่าใช้คําว่าจะสิ เพราะฉันทํามันไปแล้วในตอนนี้เขาเป็นเจ้าของเธอแล้ว!”
พ่อของเจ้านายตัวน้อยได้หัวเราะเยาะออกมา
“ ในตอนนี้เธอคือของเล่นของเขา หลังจากนี้ต่อไปไม่ว่าเขาจะทําอะไรกับเธอมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับฉันอีกต่อไปแล้ว และในเวลาเดียวกันเขาก็จะมอบผลประโยชน์บางอย่างให้แก่ตระกูลของเรา!”
อมาหลายปีมันถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องตอบแทนมัน”
หลังจากพูดจบเขาก็ได้หมุนตัวกลับในทันที
“ หลังจากนี้อีกเจ็ดวันเธอจะถูกส่งตัวไปที่บ้านของเขา!”
ใบหน้าของเจ้านายตัวน้อยนั้นได้เปลี่ยนไปในทันที เธอได้มองไปที่ผู้ชายคนนั้นคนที่ครั้งหนึ่งเธอเคยเรียกเขาว่าพ่อ,แววตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
“ คุณมันไม่ใช่มนุษย์!”
” งั้นหรอ?”
เมื่อเขาได้ยินสิ่งที่ลูกสาวของเขาพูดเขาก็รู้สึกโกรธมาก เขาได้หันกลับมาและพูดออกมาว่า
“ ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ของเธอเกลี้ยกล่อมฉันเอาไว้ในคืนนั้นโลกก็คงจะดีกว่านี้ถ้ามันไม่มีเธอเกิดขึ้นมา!”
” ฉันเบื่อที่จะเลี้ยงเธอมานานหลายปีแล้ว ที่ฉันเลี้ยงเธอก็เพราะฉันคิดว่าเธอจะเป็นอะไรที่พิเศษ แต่ในตอนนี้เธอมันก็แค่เศษขยะ!”
“ อย่าได้พยายามที่จะหนีเพราะมันไม่มีใครกล้าที่จะช่วยเธอ,มันไม่มีใครสนใจเธอหรอก!”
“ ไม่มีใครในโลกนี้ที่กล้ามีปัญหากับเผ่ามังกรฟ้าอันยิ่งใหญ่!”
“ ฉันจะให้เธอมีชีวิตอยู่อย่างสิ้นหวังและเจ็บปวดไปตลอดชีวิตเพื่อล้างความผิดพลาดของแม่เธอ!”
“ ฉันสูญเสียศักดิ์ศรีทั้งหมดของฉันก็เพราะเธอ ฉันได้ประหารแม่ของเธอไปแล้วและเธอก็ต้องเป็นคนที่อยู่ต่อเพื่อชดใช้มัน!”
คําพูดที่ของเขาได้เสียดแทงเข้าไปในใจของเธอ,เขาดูถูกทั้งแม่ของเธอและตัวเธอเอง
เธอกําลังรู้สึกสิ้นหวังเธอไม่รู้ว่าควรจะทําอะไรต่อไปดี,อย่างไรก็ตามเธอจะไม่แสดงความอ่อนแอใดๆออกมาต่อผู้ชายสารเลวคนนี้
ในที่สุดชายคนนั้นได้หันหลังและทิ้งลูกสาวของเขาให้จมปลักอยู่กับความเศร้าเสียใจอยู่คนเดียว
เมื่อเห็นว่าเขาได้จากไปแล้ว เจ้านายตัวน้อยก็รู้สึกหมดเรี่ยวหมดแรงเธอได้ทรุดตัวลงไปบนพื้น
น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากดวงตาของเธอ เธอนั่งกอดเข่าของเธอและร้องไห้ออกมาอย่างสิ้นหวังและเศร้าเสียใจเธอร้องไห้อยู่อย่างนั้นทั้งวัน
” ใครก็ได้ช่วยฉันที่?”
เธอได้พูดออกมาอย่างสิ้นหวังในตอนนี้กระโปรงของเธอนั้นเต็มไปด้วยคราบน้ำตาของเธอ
ความสิ้นหวังนั้นกําลังกัดกินจิตใจของเธอ เธอเป็นเหมือนกับใบไม้ที่อยู่ท่ามกลางพายุ
“ โรแกนได้โปรดมาช่วยฉันด้วย…”
ทันใดนั้นเองเธอก็ได้นึกถึงตอนที่เธอเจอกับโรแกน
ในท้องทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุด,เธอได้ซ่อนตัวอยู่คนเดียวบนเรือที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดและศพ
ในตอนนั้นเองก็ได้มีเรือลําหนึ่งแล่นเข้ามาใกล้กับเรือที่เธอซ่อนตัวอยู่,บนเรือนั้นมีเพียงแค่ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนอยู่บนเรือ
เธอนั้นมองเห็นความหวังในแววตาของชายหนุ่มคนนั้น
“ ช่วยฉัน,ช่วยฉันด้วย!”
เธอกลัว และเธอก็รู้สึกกลัวมากถ้าชายหนุ่มคนนั้นเป็นคนเลว
แต่โชคดีที่ชายหนุ่มคนนั้นได้ช่วยชีวิตเธอ
แล้วในตอนนี้ล่ะ?
เธอกําลังกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับมองไปที่ประตูทางออกและพึมพําออกมาว่า
“ ช่วยฉัน,ช่วยฉันด้วย!”
ในตอนนี้เธอแค่ต้องการให้ใครซักคนมาช่วยเธอ
ในตอนนั้นเองเธอก็ได้พบกับร่างๆหนึ่งที่มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเธอโดยไม่รู้ตัว
เขาคือสุนัขที่ซื่อสัตย์ของเผ่ามังกรฟ้า,ชื่อของเขาคือเลนต้า,เขามีแผลเป็นยาวบนใบหน้าของเขาในตอนนั้นเองเขาก็ได้พูดออกมาอย่างเย็นชาว่า
“ ไม่มีใครช่วยคุณได้หรอก!”
“ คุณน่ะไม่มีความหวังอีกต่อไปแล้ว”
เขานั้นได้พูดดูถูกเหยียดหยามเจ้านายตัวน้อย
เขานั้นไม่ได้แสดงความเมตตาใด,สิ่งที่เขาทําก็มีเพียงแค่การผลักให้เธอจมลงไปในความสิ้นหวังที่ลึกสุดหยั่ง
“ ทุกคนต่างก็มีตัวตนและคุณค่าของตัวเอง แต่คุณไม่มีอะไรเลยนอกจากสุนัข,คุณน่ะสูญเสียทุกอย่างไปแล้ว!”
“ และมันก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้!”
เจ้านายตัวน้อยได้เงยหน้าขึ้นไปมองเลนต้าด้วยสายตาเย็นชา
“ มันจะต้องเปลี่ยนแปลงอย่างแน่นอน!”
“ เขาต้องมาแน่!”
“ ฉันมั่นใจว่าเขาจะต้องมาช่วยฉัน!”
เจ้านายตัวน้อยได้ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ
แม้ว่าเธอจะยังไม่หยุดร้องไห้แต่เธอนั้นเชื่อว่าโรแกนจะต้องมาช่วยเธอแน่
“ สิ่งที่โง่ที่สุดในโลกนี้ก็คงจะเป็นความหวังงั้นสินะ!?”
หลังจากพูดจบเขาก็ได้หันหลังแล้วเดินจากไปเขาไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก
อดีตของเขานั้นฉายชัดอยู่บนร่างกายของเขา เขาคือทาสของเผ่ามังกรฟ้า,เขานั้นหลงลืมความหวังไปนานแล้ว
ทาสทุกคนของเผ่ามังกรฟ้านั้นพวกเขาหลงลืมความหวังกันไปหมดแล้ว
คลื่นทะเลกําลังส่งเสียงคําราม
พายุได้พัดผ่านพร้อมกับเสียงคํารามที่ดังลั่น
โรแกนนั้นกําลังยืนอยู่บนหัวเรือด้วยท่าทางที่จริงจัง เขาได้จ้องมองไปที่เรือโจรสลัดทั้งสามลําตรงหน้าเขาพร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดัง
“ฆ่า!”
