S.P.P บทที่ 216: อนาคตที่ดี!
“ เขาอยู่ในห้องหมายเลข 3! “
เดเลียนั้นรู้สึกตื่นเต้นมาก
โรงประมูลแห่งนี้นั้นถูกแบ่งออกเป็นหลายๆห้อง,ห้องที่มีผลไม้ปีศาจนั้นคือห้องหมายเลข 8 ส่วนห้องที่น้องชายของเธออยู่นั้นคือห้องหมายเลข 3
” นําทางเลย!”
คล็อกโคไดล์ได้กล่าวออกมาพร้อมกับพยักหน้า
ทันใดนั้นเองพวกเขาก็ได้มุ่งหน้าไปยังห้องหมายเลข 3
พวกเขานั้นได้ก้าวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว และในตอนที่พวกเขาเดินมาถึงที่นี่นั้นพวกเขาก็ได้พบกับทาสที่ถูกสวมกุญแจมือ และถูกล้อมรอบเอาไว้ด้วยเจ้าหน้าที่สามคน เมื่อเห็นฉากนี้ใบหน้าขงเดเลียก็ได้เปลี่ยนไปในทันที
“ นั่นละเป้าหมายของเรา!”
เธอได้กล่าวออกมาด้วยความโกรธในทันที
เมื่อได้ยินอย่างงั้นคล็อกโคไดล์ก็ได้ตวัดมือของเขาออกไป,และในพริบตาเดียวยามเจ้าหน้าที่ทั้งสามคนนั้นก็ได้ล้มลงไปบนพื้นในทันที
“ แค่นี้งั้นสินะ?”
คล็อกโคไดล์นั้นได้พ่นควันออกมาพร้อมกับเดเลียที่ได้วิ่งเข้าไปหาน้องชายของเธอในทันที
“ ขอบคุณ,ขอบคุณมากจริงๆ! เอาล่ะตามฉันมา ฉันจะนําทางคุณออกไปจากที่นี่เอง เพราะว่าที่นี่นั้นเต็มไปด้วยคนที่แข็งแกร่ง!”
เดเลียนั้นรู้สึกขอบคุณคล็อกโคไดล์มาก เธอนั้นได้พยุงตัวของน้องชายเธออย่างระมัดระวัง
ดวงตาของคล็อกโคไดล์นั้นได้หดแคบลงก่อนที่เขาจะเดินตามเธอไป
เขามั่นใจว่าการประมูลในครั้งนี้นั้นจะต้องมีคนหนุนหลังที่ยิ่งใหญ่อย่างแน่นอน แต่สิ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูดออกมานั้นมันทําให้เขารู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย
ในงานใหญ่แบบนี้นั้นเขาคิดว่าเขาอาจจะได้เจอกับพวกเจ้าหน้าที่ของรัฐบาลโลกเข้าก็ได้
ตลอดทางที่ผ่านมานั้นพวกเขายังไม่เจอกับอันตรายใดๆเลยแม้แต่น้อย,เดเลียนั้นได้เอาตัวของน้องชายเธอเข้าไปอยู่ในกล่องไม้ขนาดใหญ่ที่มีขนาดสองคนแบก,มีหลายคนที่เห็นพวกเขาแต่ก็ไม่มีใครคิดที่จะสงสัยเลยแม้แต่น้อย,เธอคงจะเตรียมการมาเป็นอย่างดีในการช่วยเหลือน้องชายของเธอในครั้งนี้
แต่ในตอนขณะที่พวกเขากําลังจะก้าวออกจากโรงประมูลนั้นก็ได้มีเสียงตะโกนดังขึ้นมา
“หยุดอยู่ตรงนั้น!”
ดวงตาของคล็อกโคไดล์นั้นได้หดแคบลงก่อนที่เขาจะหมุนตัวกลับไปมอง
ประตูที่พวกเขากําลังจะออกนั้นมันคือประตูหลังของโรงประมูลซึ่งเป็นประตูสําหรับเจ้าน้าที่เพียงเท่านั้น
มันแน่นอนว่าที่นี่ก็ต้องมีเจ้าหน้าที่ที่คอยดูแลประตูนี้อยู่ เพื่อไม่ให้คนแปลกหน้าเข้าออกได้
เจ้าหน้าที่ที่ดูแลประตูนั้นต่างก็จ้องมองมาที่คล็อกโคไดล์และเดเลียด้วยความสงสัย
“ มีอะไรอยู่ในกล่องนั้น?”
หนึ่งในนั้นได้ถามออกมาเสียงดัง
“ จอห์นสันนี่เป็นสินค้าพิเศษที่หัวหน้าต้องการ,ฉันเลยขอให้พี่ชายคนนี้มาช่วยฉันเพราะว่ามันหนักเกินไป!“
การโกหกของเธอนั้นดูเป็นธรรมชาติมาก
“ เดเลีย ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนสําคัญสําหรับการประมูลในครั้งนี้ แต่ฉันเองก็ต้องตรวจสอบสิ่งที่อยู่ในกล่องนั้นอยู่
เจ้าหน้าที่เหล่านี้ยังคงยืนกรานที่จะตรวจสอบให้ได้
“ นี่เป็นสินค้าพิเศษของหัวหน้า และเขาก็ต้องการมันมากด้วย,คุณแน่ใจงั้นหรือที่จะตรวจสอบมัน?”
เดเลียได้หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากกระเป๋าของเธอและมอบมันให้กับเจ้าหน้าที่คนหนึ่ง เมื่อเขาเห็นมันการแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปในทันที และเมื่อเขา มองไปที่มุมด้านล่างของกระดาษ เขาก็ได้เห็นลายเซ็นของหัวหน้าของพวกเขา
“ ฉันขอโทษด้วยนะเดเลียแต่เมื่อห้านาทีที่แล้วนั้นดูเหมือนว่าจะมีคนแอบเข้ามาที่นี่และฆ่าเจ้าหน้าที่ของพวกเรา ไปแถมเขาขโมยของบางอย่างที่สําคัญไปอีกด้วย”
จอห์นสันนั้นยังไม่ยอม
“ เพื่อไม่ให้ตกเป็นที่สงสัยฉันว่าเธอยอมให้พวกเราตรวจสอบมันดีกว่า!”
ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้นั้นจะไม่ยอมให้พวกเขาจากที่นี่ไปได้อย่างง่ายๆ
“ คุณสงสัยฉันงั้นหรอ?”
เดเลียนั้นได้แสดงท่าทางหัวเสียออกมา
จอห์นสันนั้นไม่ได้สนใจท่าทางของเดเลียแม้แต่น้อย,เขาได้สั่งให้เจ้าหน้าที่คนอื่นๆเข้าไปตรวจสอบในทันที
เมื่อเห็นฉากนี้การแสดงออกของเดเลียก็ได้เปลี่ยนไปในทันที เธอนั้นได้เตรียมการทุกอย่างมานานมาก ไม่ว่าจะเป็นการหาที่ตั้งของสินค้าและการขนย้ายสินค้าต่างๆ และอย่างสุดท้ายที่นับว่าอันตายที่สุดนั้น ก็คือการไปเชิญโจรสลัดที่อันตรายคนนี้ให้มาช่วยเธอ
อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่ได้คิดมาก่อนว่าจอร์นสันนั้นจะเป็นคนที่ยุ่งยากขนาดนี้
“ อย่าเข้ามา,พวกคุณไม่สามารถเข้ามาตรวจสอบมันได้!”
เดเลียนั้นได้กัดฟันและไปยืนขว้างอยู่ที่หน้ากล่องไม้ที่เธอยกมา
“ นี่คือสินค้าของหัวหน้าไม่มีใครสามารถตรวจสอบมันโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตได้!”
“ เดเลีย,คุณควรที่หลีกไปซะ มิฉะนั้นเราคงจะต้องรุนแรงกับคุณ!”
“ ในตอนนี้คุณดูน่าสงสัยมาก และฉันก็อยากจะรู้แล้วสิว่าอะไรกันแน่ที่อยู่ในกล่องนี้!?”
สีหน้าของเดเลียนั้นได้เปลี่ยนไปในทันที เธอนั้นกําลังรู้สึกกังวล ถ้าเธอถูกจับได้ละก็ ทุกอย่างที่เธอทํามาทั้งหมดก็จะสูญเปล่าในทันที
แต่ในตอนนั้นเองคล็อกโคไดล์ก็ได้พ่นควันควันซิการ์ออกและก้าวออกมาข้างหน้า
“ ไม่จําเป็นที่จะต้องมาเสียเวลากับเรื่องไร้สาระพวกนี้อีกต่อไปแล้ว!”
ในขณะที่เขากล่าวออกมานั้น จระเข้บนไหล่ของเขาก็ได้เคลื่อนไหว และกลายเป็นทรายพร้อมกับแพร่กระจายออกไปทุกทิศทุกทาง
” แกเป็นใคร?”
เมื่อเห็นฉากนี้ใบหน้าของจอห์นสันนั้นก็ได้เปลี่ยนไปทันที
ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรออกมานั้นสายธารแห่งทรายก็ได้กดทับลงมาที่พวกเขาแล้ว
“เสียเวลาจริงๆ!”
คล็อกโคไดล์ได้ก้าวไปข้างหน้าและคว้าไปกล่องไม้ แล้วยกมันขึ้นมา
เดเลียนั้นกําลังรู้สึกช็อค,เธอได้หันไปมองศพที่อยู่บนพื้นอย่างหวาดกลัว
มันเป็นเรื่องบังเอิญที่เธอได้ไปพบกับคล็อกโคไดล์,เธอนั้นเคยเห็นหน้าเขาบนใบประกาศจับ อาจกล่าวได้ว่าเธอนั้นโชคดีที่ได้มาเจอเขาและมีความกล้าพอที่จะพูดคุยกับเขา
อย่างไรก็ตามเธอนั้นไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะแข็งแกร่งมากขนาดนี้
เธอนั้นรู้ดีว่ากลุ่มเจ้าหน้าที่พวกนี้นั้นแข็งแกร่งขนาดไหน,และก็เพราะว่าเธอรู้ดีว่าพวกเขาแข็งแกร่งขนาดไหนเธอถึงได้รู้สึกช็อคมาก
เมื่อพวกเขาได้เดินออกมาจากโรงประมูลนั้นร่างของพวกเขานั้นก็ได้จางหายไปพร้อมกับทิ้งความวุ่นวายเอาไว้ที่โรงประมูล
มีคนแอบเข้าไปในห้องเก็บสินค้า,พวกเขานั้นได้ขโมยผลไม้ปีศาจและทาสออกไป
พวกเขากล้าแอบเข้ามาและขโมยสินค้าได้ยังไงกัน? นี่มันไม่ต่างจากการตบหน้าเผ่ามังกรฟ้าแม้แต่น้อย
หลังจากนั้นไม่นานในบ้านเล็กๆหลังหนึ่ง
“ ฉันขอบใจคุณมากจริงๆ ขอบคุณ,ขอบคุณมากจริงๆ!”
เดเลียนั้นมีความสุขและตื่นเต้นมาก,เธอรู้สึกโล่งใจมากหลังจากที่หนีออกมาได้สําเร็จ
“ เกิดอะไรขึ้นกับเด็กนี้”
คล็อกโคไดล์นั้นได้พยักหน้าแล้วกล่าวถามเกี่ยวกับเด็กหนุ่มที่นอนหมดสติอยู่เขานั้น มีผมสีทองเหมือนกับพี่สาวของเขาไม่มีผิด
“ เขาแทงเผ่ามังกรฟ้าเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว!”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เธอก็ดูจะอารมณ์เสียมาก
เมื่อได้ยินอย่างนั้นคล็อกโคไดล์นั้นก็ดูจะตกใจมาก
เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าไอ้เด็กผอมแห้งแรงน้อยคนนี้จะมีความกล้าพอที่จะแทงเผ่ามังกรฟ้า?
ในตอนนั้นเองเปลือกตาของชายหนุ่มผมทองก็ได้สั่นไหว ก่อนที่เขาจะลืมตาตื่นขึ้นมา
“ซามิโร ในที่สุดนายก็ฟื้นซะที,นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?”
“ ขอบคุณ…อีก,ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉัน!”
ชายหนุ่มนั้นได้ยกยิ้มขึ้นมาก่อนที่จะกล่าวขอบคุณพวกเขาที่ช่วยชีวิตของเขา
การช่วยชีวิตเขาจากเผ่ามังกรฟ้านั้นมันจะต้องเป็นเรื่องที่ ยากลําบากมากอย่างแน่นอน
“ นายเป็นเด็กที่กล้าหาญมาก!”
คล็อกโคไดล์นั้นได้เดินเข้ามาหาเขาแล้วกล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา
เขาไม่ค่อยชื่นชมใครสักเท่าไหร่ แต่เด็กคนนี้กล้าที่จะแทงเผ่ามังกรฟ้าซึ่งเป็นอะไรที่กล้าหาญมาก
“ฉันเกลียดการที่ฉันไม่มีพลัง!, แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็สามารถฆ่าไอ้สารเลวนั้นได้!”
ซามิโรนั้นได้กํามือหมัดของเขาแน่น
เผ่ามังกรฟ้านั้นไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาสมควรที่จะไปเผชิญหน้าด้วย
สิ่งที่เด็กคนนี้ทํานั้นมันเป็นเรื่องที่บ้ามาก เขาคิดว่าไอ้เด็กนี้ต้องไปกินหัวใจของจ้าวทะเลมาแน่ๆ เขาถึงได้กล้าทําอะไรแบบนั้นออกไป
“แล้วถ้านายได้รับโอกาสอีกครั้งล่ะ?”
คล็อกโคไดล์นั้นได้หัวเราะและกล่าวออกมา
ชายหนุ่มที่มีความกล้าแบบนี้นั้น เขาจะต้องมีอนาคตที่ดีอย่างแน่นอน
