S.P.Pบทที่18:เรือใหม่
นี่เป็นเพียงการคำนวณคล่าวๆของโรแกนเท่านั้น แต่เขาก็ยังไม่แน่ใจว่าความสามารถในการต่อสู้ของเขาในตอนนี้จะแข็งแกร่งขนาดไหน
ท้ายที่สุดแล้วเขาไม่ได้มีประสบการณ์การต่อสู้มากมายตลอดชีวิตของเขา
ไม่มีประสบการณ์การต่อสู้และการต่อสู้ก่อนหน้านี้ทั้งหมดของเขานั้น เขานั้นกำลังเป็นหนึ่งเดียวกับวิญญาณของคนอื่นด้วยความแข็งแกร่งและความสามารถของตัวเขาถ้าต้องไปต่อสู้กับพวกนั้นผลลัพธ์ที่ได้นั้นคงจะต่างออกไป
เขาดึงดาบหยวนหงออกมาอย่างช้า ๆ และมองไปที่มันอย่างพินิจดาบนี้ราวกับคริสตัล,คมดาบนั้นคมมาก ดวงตาของโรแกนได้มองไปที่แสงสว่างที่มาจากตัวดาบ จากนั้นเขาก็ได้นำดาบกลับเข้าไปในฝักอย่างช้าๆ มันช่างเป็นช่วงเวลาที่สงบ
โรแกนได้เดินไปที่โกดังของเรือเขากำลังมองหาสมบัติ
คลังสมบัติของโจรสลัดอยู่ในชั้นใต้ดินใต้ดาดฟ้า ดังนั้นเขาจึงเดินผ่านมันและจุดเทียนแล้วก็มองไปรอบ ๆ
อย่างไรก็ตามฉากที่เขาเห็นทำให้เขาต้องขมวดคิ้ว
“มีแค่นี้!?”
เขาคิดว่าไซเดอร์เป็นโจรโจรสลัดที่ชั่วร้ายผู้ซึ่งมีสมบัติมากมาย แต่ในตอนนี้เขากลับไม่พบในสิ่งที่หวัง มีกองทองคำเพียงสองหรือสามกองมูลค่าของพวกมันน่าจะประมาณห้าหรือหกแสน
เขาก้าวขึ้นไปบนดาดฟ้าและได้เรียกรวมโจรสลัดทั้งหมด
“ ทำไมที่ห้องใต้ดินถึงมีสมบัติอยู่น้อยนัก! ที่เหลืออยู่ที่ไหน?”
เขาพูดพร้อมกับที่มือขวาของเขาที่ได้จับไปที่ด้ามดาบและดวงตาของเขาก็ปารกฏแสงสว่างที่เย็นยะเยือก ซึ่งมันทำให้พวกโจรสลัดรู้สึกกลัวเขามาก
“ ตอนที่เราเข้าไปในแกรนด์ไลน์เราถูกปล้นโดยกลุ่มโจรสลัดอื่นไปจนหมด”
“ พอพวกเรากลับมาที่อีสต์บลูเราได้โจมตีโจรสลัดกลุ่มเล็ก ๆ แล้วปล้นพวกเขามา!”
พวกโจรสลัดกลัวและกระโดดไปซ่อนตัว
โรแกนคลายมือที่จับดาบออกเขาอารมณ์เสียมากในตอนนี้ และเขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะโชคร้ายแบบนั้น
เขากลับไปที่โกดังและเอาสมบัติทั้งหมดที่เขาพบใส่ในหีบสีดำจากนั้นเขาก็แบกมันไว้ที่หลังของเขาหีบนั้นไม่ใหญ่มากนัก แต่เนื่องจากส่วนใหญ่เป็นโลหะมันเลยรู้สึกหนักนิดหน่อย
หลังจากกลับไปที่ดาดฟ้าเขาวางหีบไว้ข้างเขาและนั่งลง
“ แล่ยเรือต่อไปไม่ต้องคุยกัน”
โจรสลัดข้างโรแกนทำได้แค่กลืนคำพูดของเขากลับเข้าไปในลำคอ
เรือโจรสลัดแล่นเรือเป็นเวลาสามวันและพวกเจานั้นเกือบจะถึงสถานที่ห่างไกลที่สุดในทะเล
อีสบลู โรแกนได้ยืนขึ้น
“ เราใกล้ถึงเกาะนั่นแล้ว!”
เขาชี้ไปที่เกาะเล็ก ๆ ตรงหน้าเขา
พวกโจรสลัดดีใจมาก พวกเขาไม่ได้กินเป็นเวลาสามวันอีกทั้งไอ้กัปตันจอมเผด็จการนั้นก็ไม่ยอมให้พวกเขาหยุดแล่นเรือเลย
หลังจากนั้นไม่นานเรือก็เข้าใกล้เกาะ
เมื่อโจรสลัดกำลังขึ้นฝั่ง โรแกนก็จ้องมองพวกเขาอย่างเย็นชาอีกครั้ง
“ ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!”
“ นอกจากนี้อย่าเปิดเผยที่ตั้งของฉันกับทุกคน,เข้าใจไหม!”
โจรสลัดผู้หิวโหยและบางคนก็โกรธและกำลังจะกรีดร้องออกมา แต่เพื่อนของพวกเขาได้ดึงพวกเขากลับและปิดปากของเขาเอาไว้
“เงียบ,ไม่ต้องพูดฉันเพิ่งเห็นเกาะอื่นอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ไปกันเถอะ!”
“ถ้าเราขัดใจผู้ชายคนนี้เขาฆ่าเราแน่!”
ชายคนนั้นตกตะลึงและไม่กล้าพูดเมื่อเห็นว่าดาบในมือของโรแกนถูกชักออกมาครึ่งนิ้ว พวกเขานั้นหดตัวของพวกเขาในทันที และได้กลืนความโกรธเคืองเข้าไปในปากทันที
“วางใจได้กัปตันเราจะไม่บอกใครแน่นอน!”
“ไปได้แล้ว!”
โจรสลัดมีความสุขมาก พวกเขาเป็นอิสระแล้ว! พวกเขาได้แล่นเรือโจรสลัดของพวกเขาออกไปจากที่นี้ในทันที
โรแกนยืนอยู่บนชายฝั่งและเฝ้าดูเรือโจรสลัดจากไปอย่างเงียบ ๆ จนกระทั่งมันหายไป จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและเดินไปที่เกาะ
“ที่นี่เกือบจะขจัดความรู้สึกถึงอันตรายให้หายไปได้”
“แต่มันก็ยังคงมีอยู่”
“ในตอนที่ฉันเรียนรู้ดาบบินร้อยก้าวนั้นความรู้สึกถึงอันตรายนี้ได้ลดลงไป 30% และหลังจากแล่นเรือมาสามวันมันก็ได้ลดลงไปอีก 40%”
“พอฉันมาถึงที่นี่สัญชาตญาณถึงอันตรายนนั้นก็เหลืออยู่แค่ 30%”
ทันทีที่เขาเห็นหมู่บ้านโรแกนก็ได้เข้าไปหาในทันที
เกาะนี้ไม่ใหญ่มากมีถนนอยู่แค่สายเดียว,ด้านหลังเขามีทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุด และตรงหน้าของเขาก็มีเนินเขาอยู่
สิ่งแรกที่ทำให้โรแกนต้องการมาที่เกาะแห่งนี้ เพราะเขาต้องการหาคนแลกเปลี่ยนสมบัติให้เป็นเงิน100,000เบรี ระบบไม่รู้จักสมบัติมันรู้จักแต่เงินเบรีซึ่งทำให้เขารู้สึกหมดหนทางนอกจากนี้ถ้าเขาจะกลับไปแล่นเรืออีกเขาจะต้องใช้เงิน โชคดีที่คนในหมู่บ้านคิดว่าทองคำมีค่ามากกว่าเงินที่เป็นแค่กระดาษ
สิ่งที่สองคือการหาบาร์และหาอะไรกิน โจรสลัดพวกนั้นไม่ได้กินอะไรมาเป็นเวลาสามวัน,เขาก็เช่นกัน
หลังจากทานอาหารมื้อใหญ่ที่บาร์เขาได้หาโรงแรมแล้วนอนหลับไป
เมื่อเขาลืมตาในวันรุ่งขึ้นมันก็บ่ายซะแล้ว
“ถึงเวลาหาเรือแล้ว” ทันทีที่เขาออกจากโรงแรมโรแกนก็เริ่มถามชาวบ้านว่าเรือลำไหนดีที่สุดในการแล่นเรือเป็นเวลานาน
“เรือเดินทะเล?คุณกำลังจะไปเที่ยว”
“ถ้าคุณต้องการเดินทางไกลคุณต้องหลีกเลี่ยงเรือประมง อย่างน้อยเราก็มีเรือใบ”
หัวหน้าหมู่บ้านคิดเรื่องนี้และพูดออกมาช้าๆ
“ใช่,ฉันต้องการเรือที่สามารถใช้ได้ในระยะยาว” โรแกนพยักหน้า
“ถ้างั้นก็มีแค่ครอบครัวของรอทฉันจำได้ว่าพวกเขามีเรือใบแต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ใช้มันมาหลายปีแล้ว” หัวหน้าหมู่บ้านต้องการช่วยโรแกน
“ขอบคุณมากหัวหน้าหมู่บ้าน!”
ในที่สุดโรแกนก็ได้เดินไปที่บ้านของรอท
เห็นได้ชัดว่าครอบครัวนี้เป็นครอบครัวที่ร่ำรวยที่สุดในหมู่บ้านมีกำแพงล้อมรอบบ้านของพวกเขาและมีลานกว้างประมาณห้าร้อยตารางเมตร แถมยังสวนที่สวยงามมากที่มีทางเดินที่ทำมาจากบลูสโตนและสิ่งที่ดีที่สุดคือบ้านรี่เป็นบ้านที่มีสามชั้น
เมื่อเขาเข้าไปในบ้านเขาได้พบกับรอท และบอกเหตุผลที่เขามาที่บ้านของเขา
“คุณต้องการเรือใบของครอบครัวของฉันใช่ไหม?” รอทมองโรแกนด้วยท่าทางแปลก ๆ
“ใช่เรือของฉันมันพังไปแล้วและฉันก็มาถึงที่นี่เมื่อวานนี้!” โรแกนพยักหน้า
“การได้เห็นคุณที่พกดาบมาด้วยมันทำให้ฉันสับสน! คุณไม่ใช่โจรสลัดและไม่ใช่ทหารเรือ คุณเป็นนักล่าค่าหัว!?” รอทถามอย่างสงสัย
ดวงตาของโรแกนได้กระพริบและเขาก็ยิ้ม:“ ใช่ฉันเป็นนักล่าค่าหัวครั้งสุดท้ายที่ฉันเจอโจรสลัดที่แข็งแกร่งเขาทำลายเรือของฉันและฉันก็หนีจากเขามาได้”
“นักล่าค่าหัวไม่ใช่งานที่ปลอดภัย!”รอทถอนหายใจและพูดว่า “เอาล่ะฉันจะขายให้คุณแล้วกันฉันไม่เรียกเงินมากนักหรอก200,000 ก็พอแล้ว!”
“ในตอนนั้นพ่อของฉันใช้เงินไป700.000 ในการสร้างมันกระดูกงูของเรือนั้นแข็งแรงมากและความทนทานของมันนั้นสามารถเชื่อถือได้อย่างแน่นอน”
“หลังจากการจากไปของพ่อฉันไม่มีใครในครอบครัวฉันที่ต้องการออกทะเลเลย”
โรแกนพยักหน้ารับเรือราคา200,000 นั้นถือว่าถูกมากจริงๆ
“ตกลง,เรืออยู่ไหน”
“อยู่ในท่าเรือเล็ก ๆ ด้านหลังเกาะไม่มีใครใช้มันมานานแล้ว แต่ฉันมักจะส่งคนงานไปซ่อม หลังจากที่พ่อของฉันได้มอบมันให้ฉัน”
