S.P.Pบทที่25:วิญญาณที่แข็งแกร่งที่สุด
โรแกนได้ยืนอยู่บนถนนพร้อมกับสีหน้าที่ซับซ้อน
ในตอนที่เขาได้ออกจากบ้านของเขาไปซึ่งเขาได้อยู่อาศัยมาถึง 16 ปี สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นมันราวกับว่าโลกทั้งใบของเขาได้แตกสลายลง และมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ฉลาดเลยที่จะไปสู้กับทหารเรือ ในตอนนั้นมันนับเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย ไม่มีใครสามารถจินตนาการได้ว่าโรแกนนั้นรู้สึกอย่างไรในตอนนี้
ในช่วงเวลานี้ไม่เพียงแค่ร่างกายของเขาที่แข็งแกร่งขึ้นแม้แต่จิตใจของเขาก็แข็งแกร่งขึ้น ด้วยแรงกดดันต่างในช่วงเวลาที่ผ่านมานั้นมันได้หล่อหลอมให้เขาเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นและแข็งแกร่งขึ้น
บ้านตรงหน้าของเขานั้นเป็นบ้านสองชั้นมีห้องนั่งเล่นบนชั้นหนึ่ง และห้องนอนบนชั้นสองมันเป็นบ้านหลังเล็กๆที่ทำจากไม้ แต่มันกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกอบอุ่น
โรแกนได้ยกเท้าของเขาแล้วก้าวไปอย่างช้าๆเมื่อเขาไปถึงบ้านของเขา,ประตูไม่ได้ล็อคในเวลานี้เขารู้สึกร้อนรนนิดหน่อย
หลังจากเข้าไปในบ้านของเขาโรแกนได้มองไปรอบ ๆ เขาไม่พบการเปลี่ยนแปลงอะไรมากนัก มันแทบไม่เปลี่ยนไปเลยนับตั้งแต่วันที่เขาจากไป แต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจคือบ้านของเขานั้นสะอาดมาก
บ้านที่ไม่ได้อาศัยอยู่เป็นเวลานานโดยเฉพาะบ้านไม้นั้นมันมักจะมีพวกฝุ่นปลวกหรือแมลง ได้ง่ายอย่างไรก็ตามมันกลับไม่มีอะไรที่กล่าวมาเลย เห็นได้ชัดว่ามีคนคอยทำความสะอาดห้องนี้อยู่ตลอด
ใครกัน?เมื่อโรแกนได้ลองคิดดูดีๆในที่สุดเขาก็นึกออก
หัวใจของเขาในตอนนี้นั้นเต็มไปด้วยความอบอุ่นแม้ว่าเขาจากไปแล้วแต่โลลิต้าและไอซาวะ ก็ยังคงไม่ลืมเขาพวกเขาคอยทำความสะอาดบ้านของเขาอยู่ตลอด
พวกเขากำลังรอคอยให้เขากลับมาที่บ้านของเขาด้วยความหวัง
โรแกนเงียบไปทันทีเมื่อเขาไปถึงชั้นบนแล้วได้เข้าไปในห้องของเขา
ห้องของเขาบนชั้นสองนั้นเรียบง่ายเป็นอย่างมากมีเตียงเดี่ยว,โต๊ะเล็ก ๆ และตู้เสื้อผ้าบนโต๊ะมีรูปตั้งอยู่
โรแกนมองไปที่รูปนั้นและไม่สามารถทำอะไรได้ได้แต่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
มีคนสองคนอยู่ในรูปนั้นมันเป็นชายคนหนึ่งกับเด็กอายุประมาณสามขวบ
ชายคนนั้นเขามีหนวดและกำลังหัวเราะอยู่และเด็กน้อยที่กำลังขี่คอของเขาพร้อมกับใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุข
“พี่!”
โรแกนพึมพำและอยู่ๆดวงตาของเขาก็เปียก
ชายในรูปนี้คือโกล ดี โรเจอร์พี่ชายของเขาพวกเขาถ่ายรูปนี้ตั้งแต่ตอนที่โรแกนอายุสามขวบ นอกจากรูปนี้แล้วมันก็ไม่มีรูปอื่นของพวกเขาทั้งสองอีกเลย
หลังจากที่โรเจอร์ตายไปอาจกล่าวได้ว่ารูปนี้เป็นของดูต่างหน้าเพียงอันเดียวเท่านั้นที่เขาจะสามารถเอาไว้ระลึกถึงพี่ชายของเขา
เขาเดินไปและได้เอารูปนั้นใส่เข้าไปในกระเป๋าของเขาโรแกนมองไปรอบ ๆ อีกครั้งและไม่เจออะไรอีกดังนั้นเขาจึงหันหลังกลับและเดินออกไป
เขาคิดว่ามันคงจะอีกนานที่เขาจะกลับมาที่บ้านอีกครั้ง
โรแกนลงไปที่ชั้นล่าง เขาเดินไปที่ประตูและมองอย่างระมัดระวังเขาระมัดระวังและช้ามาก
เมื่อเขาเปิดประตูไปนั้นตรงถนนกับมีร่างของใครบางคนยืนอยู่คนๆนั้นมีรอยสักอยู่บนใบหน้าของเขาพร้อมเสื้อคลุมที่มีคำว่าความยุติธรรมอยู่ด้านหลัง เสื้อคลุมของทางทหารเรือนั้นมันดูมีจิตวิญญาณเป็นอย่างมากและเต็มไปด้วยความยุติธรรม
ข้างหลังของเขานั้นมีทหารเรืออยู่ แต่ก็ไม่มากนักประมาณห้าหรือหกคน
แต่ทหารเรือพวกนี้ที่มีสมาชิกน้อยกว่าสิบคนนี้กลับน่ากลัวเป็นอย่างมาก ทันทีที่เขาปรากฏตัวขึ้นมานั้นถนนทั้งเส้นก็เงียบลงในทันที
“นั่นพลเรือตรี !!”
“พลเรือตรีของศูนย์ใหญ่กองทัพเรือ!”
ในฝูงชนนั้นมีโจรสลัดซ่อนตัวอยู่เป็นจำนวนมากและพวกเขาทุกคนก็รู้ว่าทหารเรือผู้นี้นั้นเป็นทหารเรือระดับสูง ชายผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าของพวกเขานั้นเป็นพลเรือตรี!
“ทำไมพลเรือตรีถึงมาที่นี่!?”
เสียงพึมพำเบา ๆ แต่มันชัดเจนในหูของโรแกนและมันทำให้เขาตกใจมาก
หลังจากนั้นโรแกนก็ได้ปิดประตูลงและล็อคในทันทีทำให้มีเสียง“ คลิก”ออกมาเขาล็อคมันแน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้
เขาได้มองไปที่ทหารเรืออย่างช้า ๆ พร้อมกับความจนปัญญาที่ปรากฏบนใบหน้าของเขา
“พวกเขาหาฉันเจอได้ยังไงกัน?”
โรแกนทำอะไรไม่ถูกจริงๆ เขาระมัดระวังตัวเองมากและทำทุกๆอย่าง อย่างรอบคอบเขาคิดว่าทุกการกระทำของเขานั้นสมบูรณ์แบบแล้ว แต่ถึงยังงั้นพวกเขาก็ยังหาเขาเจอ
“ล็อคงั้นเหรอ? นี่นายจริงจังไหมเนี่ย?”ดราก้อนถามพร้อมกับหัวเราะออกมา
ระหว่างที่พูดกันอยู่นั้น,มันไม่มีการแสดงใดๆของอีกฝ่ายหนึ่งแม้แต่น้อย,สำหรับดราก้อนแล้ว โรแกนนั้นเป็นคนที่แปลกมาก เขาเป็นแค่เด็กอายุสิบหกแต่เขาก็สามารถทำให้ทหารเรือระดับสูงจากทั้งหกกองบัญชาการของอีสต์บลูต้องมารวมกันในที่เดียวได้ต่อให้มันจะเป็นเรื่องบังเอิญ ก็ตาม มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้วที่เขาจะซ่อนตัวตนของเขาได้อีกต่อไป
“นี่บ้านฉัน,ฉันจริงจังกับมันเสมอ” โรแกนตอบอย่างจริงจัง
“นายคิดว่านี้เป็นโอกาสดีที่นายจะกลับมางั้นหรอ!?” ดราก้อนถามด้วยน้ำเสียงสบายๆ
“ใช่!”
“ใครก็ตามที่ออกไปข้างนอกสุดท้ายก็ต้องกลับมาบ้าน!”
โรแกนจริงจังมากราวกับว่าเขาจะเถียงกลับในทุกคำที่ดราก้อนพูด
“โอ้?นายมั่นใจในตัวเองพอตัวเลยนี่” คิ้วของดราก้อนได้ยกขึ้นเล็กน้อยจากนั้นเขาก็หัวเราะ “ ความจริงน้องชายของโรเจอร์ก็ไม่เลวนี่”
“ในช่วงหลายปีที่ผ่านมานั้นทหารเรือนั้นให้ความสนใจแต่พี่ชายของนาย คนส่วนใหญ่นั้นไม่มีใครรู้ว่าเขามีน้องชาย”
“ใช่ฉันเป็นน้องชายของโรเจอร์แต่ฉันก็คือฉันโรแกน,ความรุ่งโรจน์ของพี่ชายชื่อเสียงของเขามันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉัน” โรแกนกล่าวพร้อมกับใบหน้าที่ไร้อารมณ์
“ ความยิ่งใหญ่ของฉันนายจะได้เห็นมันแน่ แต่มันเป็นในอนาคตไม่ใช่ตอนนี้!”
โรแกนกล่าวประโยคนี้ด้วยความแน่วแน่และมั่นใจอย่างถึงที่สุด
คำพูดเหล่านี้เต็มไปด้วยความมั่นใจในตนเองอย่างถึงที่สุดซึ่งมันทำให้ดวงตาของดราก้อนหดแคบลง
“ นายมันอันตรายเกินไป ฉันกลัวว่านายจะไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปจากที่นี้นายต้องกลับไปกับฉันที่ศูนย์ใหญ่กองทัพเรือ”
ดวงตาของโรแกนได้กลายเป็นสีแดงเขาจ้องไปที่ดราก้อนแล้วหัวเราะออกมา
“ คุณพลเรือตรีที่ของฉันมันคือท้องทะเลพื้นแผ่นดินแห่งนี้ แต่กองทัพเรือมันไม่ใช่ที่ของฉัน!”
“ ฉันจะไปที่ไหนก็ได้ในชีวิตของฉัน แต่ที่เดียวที่ฉันจะไม่ไปนั้นก็คือกองทัพเรือ!”
ดราก้อนตกตะลึงแล้วเขาก็ได้หัวเราะออกมา
“ เป็นชายหนุ่มที่น่าสนใจจริงๆ แต่มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับนาย!”
หลังจากที่เห็นคำสั่งของเขาทหารเรือหกคนที่อยู่ข้างหลังเขาก็ได้เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วในทันที
เมื่อเห็นศัตรูที่ได้เข้ามาหาเขาดวงตาของโรแกนก็ได้หดแคบลง
ถ้าจะเปรียบเทียบความแข็งแกร่งระหว่างพวกทหารเรือกับโรแกนนั้นมันอาจจะไม่ชัดเจน ภายใต้สถานการณ์แบบนี้เขาทำได้แค่เพิ่มความแข็งแกร่งของตัวเขาให้ถึงขีดสุด เพื่อที่เขาจะได้หลบหนีออกไปจากที่นี้ได้
กองทัพเรือส่งพวกเขาเหล่านี้มา มันเห็นได้ชัดว่าพวกเขามีความมั่นใจมากไม่ต้องสงสัยเลยว่าทหารเรือเหล่านี้จะต้องแข็งแกร่งอย่างแน่นอน
ถึงกระนั้นทหารเรือพวกนี้ที่วิ่งมาหาโรแกนก็ไม่ได้น่ากลัวเหมือนกับดราก้อน
ด้วยความเชื่อมั่นในตนเองและการแสดงออกอันเย็นชากับร่างกายที่สมบูรณ์แบบทั้งหมดนี้มันทำให้เขายากที่จะจัดการลงได้
ดังนั้นโรแกนจึงไม่ลังเลที่จะอัญเชิญวิญญาณจากระบบครอบครองวิญญาณในทันที
“ อัญเชิญวิญญาณ 75 ล้าน,จะไม่มีอะไรหนีออกไปจากที่นี้ได้!”
“ เอาวิญญาณที่แข็งแกร่งที่สุดมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!”
