S.P.Pบทที่ 32:ความน่าหวาดกลัว!
เนื่องจากถนนถูกปิดกั้นมันทำให้เขาจะต้องต่อสู้อย่างหนักเพื่อเปิดทาง!
“ฉันไม่อยากที่จะใช้ความสามารถนี้! แต่พวกนายบังคับฉันเอง!”
ในขณะที่โรแกนได้ก้าวไปข้างหน้านั้นทันใดนั้นเองดวงตาของเขาก็ได้เปลี่ยนจากสีดำกลายเป็นสีแดงอีกครั้งจากนั้นโทโมะเอะทั้งสามก็หมุนวนอย่างรวดเร็ว
ทันใดนั้นเองเท้าของโรแกนก็หนักขึ้นในขณะที่จักระจำนวนมหาศาลนั้นก็ได้พรั่งพลูออกมาจากร่างของเขา การเปลี่ยนแปลงของเขาทำให้ทุกคนตกใจ,ทีละขั้นๆ,มันเริ่มใหญ่ขึ้นและแข็งแกร่งขึ้นทหารเรือที่อยู่ตรงหน้าเรือ พวกเขารู้สึกตกตะลึงและพวกเขาก็ประหลาดใจมาก
“ซูซาโนะโอะ!”
โรแกนพูดด้วยเสียงต่ำ แต่เดิมนั้นโรแกนมีร่างกายที่เล็กแต่ในตอนนี้ร่างของเขากำลังขยายใหญ่ขึ้น
“กะตะ! กะตะ! กะตะ!”
กระดูกและข้อต่อได้รวมตัวกันอย่างรวดเร็วและทำให้เกิดเสียงที่น่าขนลุกซึ่งทำให้ผู้คนที่พบเห็นมันต้องรู้สึกสั่นสะเทือน
“พระเจ้า! นี่มันคืออะไรกัน?”
“สัตว์ประหลาด,หมอนั้นมันเป็นสัตว์ประหลาดหรือว่าปีศาจกัน!”
“ มันช่างน่าหวาดกลัวและดุดันเหลือเกิน!”
ทหารเรือที่เห็นการเปลี่ยนแปลงของโรแกนในตอนนี้นั้นพวกเขาหวาดกลัวมาก มันเป็นบรรยากาศที่น่าขนลุกและน่าหวาดกลัว แค่ความรู้สึกนี้มันอาจทำให้ผู้คนสูญสิ้นเจตจำนงและความหวังในการต่อสู้
ชิ้นส่วนของกระดูกและข้อต่อหนาที่สร้างมาจากจักระได้ปรากฏออกมาจากร่างของโรแกนและในไม่กี่วินาทีมันก็ได้รวมกันเป็นโครงกระดูกขนาดใหญ่และหาที่เปรียบมิได้
“บูม!”
หลังจากนั้นครู่หนึ่งโครงกระดูกสีขาวด้านหลังของเขาก็ได้กลายเป็นร่างอวบอ้วนโดยมีความสูงประมาณ 50ถึง60 เมตรร่างกายถูกล้อมรอบด้วยจักระสีแดงมันได้ปลดปล่อยรังสีความร้อนสูงออกมาจากนั้นมันก็ได้ยืนขึ้น
“แด่น! แด่น!”
ในเวลานี้ซูซาโนะโอะนั้นได้เสร็จสมบูรณ์แล้ว ดวงตาของมันนั้นเหมือนลูกไฟสองดวงมันได้มองลงไปที่ทหารเรือซึ่งทำให้ทุกคนตัวสั่น ในสายตาของพวกเขาทุกคนนั้นได้ปรากฏความรู้สึกกลัวและความตายออกมาอย่างชัดเจน
“ดา!”
หลังจากนั้นก็ได้ปรากฏชุดเกราะคนบนตัวของโครงกระดูก เกราะหนาได้ห่อหุ้มร่างกายทั้งหมดของซูซาโนะโอะ
ในเวลานี้ซูซาโนะโอะนั้นมีขนาดใหญ่และอยู่ในสภาพสมบูรณ์แล้ว มันถูกห่อหุ้มด้วยเกราะและมันก็จะไม่แตกหักง่ายๆ ดวงตาของมันเปล่งประกายสีแดงออกมาสร้างความหนาวสั่นให้กับทุกคนที่พบเห็น
“ปัง!”
ซูซาโนะโอะได้เหยียดมือขวาออกแล้วเริ่มเคลื่อนไหวพื้นดินได้แตกออก ขณะที่โรแกนเคลื่อนไหวซูซาโนะโอะเขาได้สร้างยาซากะ มากาทามะขึ้นมาและถือดาบโทซึกะ โนะ สึรุงิเอาไว้
“บูม! บูม! บูม!”
ในเวลาต่อไปซูซาโนะโอะยักษ์ตัวนี้ก็ได้ก้าวไปข้างหน้า ทุกย่างก้าวนั้นมันทำให้พื้นดินสั่นสะเทือน ด้วยความแข็งแกร่งอันมหาศาลนี้มันทำให้เกิดแผ่นดินไหวขนาดย่อมๆขึ้นมาเป็นจำนวนมาก
“ ไอ้พวกเวรออกไปให้พ้นทางของฉันซะ!”
หลังจากผ่านไปไม่กี่ก้าวโรแกนก็ได้มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเรือของพวกทหารเรือ
เมื่อมองไปที่ซูซาโนะโอะนั้นทหารเรือรูสึกหวาดกลัวมาก เมื่อเทียบกับมันแล้วพวกเขานั้นเล็กราวกับมดและมันอาจจะบดขยี้พวกเขาด้วยเท้าของมันตอนไหนก็ได้
“นี้มันบ้าอะไรกัน?”
“เราจะเอาชนะเขาได้ยังไงกัน!”
ทหารเรือรู้สึกขนลุกและหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่งต่อสัตว์ประหลาดตัวใหญ่นี้
“กำจัด”
โรแกนได้คำรามออกมาและควบคุมให้ซูซาโนะโอะเหยียบลงไปที่พวกทหารเรือ
“บูม!”
มันก้าวตรงไปที่ใจกลางของพวกทหารเรือและได้มีทหารเรือหลายสิบคนถูกส่งขึ้นไปบนท้องฟ้า พวกเขากรีดร้องและล้มลงไปกับพื้น พวกเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีกต่อไป
ซูซาโนะโอะได้โบกดาบมาไปที่พวกทหารเรือ
“เวง! เวง!เวง!”
ด้วยดาบโทซึกะ โนะ สึรุงินั้นเขาได้ใช้ดาบโทซึกะ โนะ สึรุงิในการโจมตีในแต่ละการโจมตีนั้นมันน่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างมาก มันทำให้ทหารเรือนับร้อยต้องส่งเสียงกรีดร้องดังออกมาตรงใจกลางของสนามรบ
หลังจากผ่านไปไม่กี่วินาทีโรแกนก็ได้กำจัดไปมากกว่าครึ่ง
“พวกแกมัวทำอะไรกันอยู่?โจมตี! โจมตีไปที่สัตว์ประหลาดนั้น!”
“พวกแกอยากตายกันหรือไง!? โจมตี!!”
พลเรือตรีที่ยืนอยู่บนหัวเรือได้ตะโกนออกมาและในตอนนี้เขาโกรธมาก
ในเวลานี้นั้นพวกทหารเรือเริ่มที่จะตอบโต้กลับ,พวกเขาได้หยิบปืนขึ้นมาและยิงใส่ซูซาโนะโอะ
“ ปัง ปัง ปัง…!”
ในบริเวณนี้นั้นเต็มไปด้วยควันและกระสุนปืนจำนวนนับไม่ถ้วนในขณะนี้ทหารเรือทุกคนได้ระดมยิงไปที่ซูซาโนะโอะ
ซูซาโนะโอะที่หุ้มเกราะขนาดใหญ่นั้นทำเพียงแค่ขมวดคิ้วเล็กน้อยและไม่ได้ให้ความสนใจใดๆต่อกระสุนปืนเล็กๆพวกนี้
ในตอนนี้นั้นทหารเรือด้านล่างนั้นต่างก็รูสึกตกตะลึงเป็นอย่างมาก
“ไม่เป็นอะไรเลยงั้นหรอ!”
“ แม้แต่เกราะของมันเรายังทำอะไรไม่ได้เลยแล้วเราจะไปจัดการมันได้ยังไงกัน!”
ในตอนนี้ขวัญและกำลังใจของพวกเขานั้นถูกทำลายอย่างสมบรูณ์
“บูม!”
ซูซาโนะโอะได้เหยียบไปที่พวกเขาอีกครั้ง และทหารเรือนับไม่ถ้วนก็ได้กรีดร้องออกภายใต้ฝ่าเท้าของซูซาโนะโอะจากนั้นพวกเขาก็ถูกส่งขึ้นไปบนฟ้าและจากนั้นก็ล่วงลงไปที่พื้นอย่างรุนแรง
ใบหน้าของโรแกนนั้นเย็นชามาก เขาได้เดินไปข้างหน้าหาทหารเรือที่อยู่ใกล้ๆ พวกเขานั้นแทบจะทำอะไรเขาไม่ได้เลย
หลังจากผ่านไปสองสามก้าวเขาก็ได้มาอยู่ตรงหน้าเรือรบ และด้วยดวงตาสีแดงเข้มของเขา เขาได้มองไปอย่างเย็นชาที่ทหารเรือระดับสูงที่อยู่บนหัวเรือ
ข้างหลังเขามีทหารเรืออยู่หลายร้อยคนมองไปที่ปีศาจตรงหน้าพวกเขาอย่างหวาดกลัว และไม่มีความกล้าที่จะโจมตีมาที่เขา
“ออกไปให้พ้นทาง!”
เสียงตะโกนดังขึ้นราวกับเสียงฟ้าร้องมันได้สั่นสะเทือนไปที่เรือทั้งลำและทำให้เหล่าทหารเรือที่อยู่บนดาดฟ้าเรือตกลงมาไม่เป็นท่าพร้อมกับใบหน้าหวาดกลัว
“นั่นมันอะไรกัน?”
เหล่าครูฝีกทหารเรือหลายคนมองไปที่ซูซาโนะโอะ พวกเขานั้นเกรงกลัวต่อมันพวกเขาไม่เคยเห็นอะไรที่น่ากลัวแบบนี้มาก่อน มันราวกับเป็นอาวุธสงคราม! ไม่ว่าทหารเรือจะอยู่ต่อหน้ามันซักกี่คนพวกเขาก็ไม่สามารถหยุดมันเอาไว้ได้
ซูซาโนะโอะอันน่าหวาดกลัวได้โบกมือซ้ายของมันและมันก็ได้มุ่งหน้ามาที่ทหารเรือที่บนอยู่พื้นเรือ
หมัดใหญ่ๆของซูซาโนะโอะนั้นราวกับอุกกาบาต,สายลมได้พัดไปมามันทำให้เรือถึงกับสั่นไหว
ทหารเรือได้กรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว ในตอนนี้หมัดของซูซาโนะโอะได้ลอยอยู่กลางอากาศและยังมาไม่ถึงพวกเขา แต่พวกเขานั้นคิดว่าตัวเองนั้นได้ถูกทุบด้วยกำปั้นนั้นไปแล้ว
“อา! ช่วยด้วย! “
“ นี่มันแย่มาก,ช่วยพวกเราด้วย!”
“สัตว์ประหลาด! นี่มันคือสัตว์ประหลาด!”
เหล่าครูฝึกต่างกัดริมฝีปากของพวกเขาพวกเขาเบิ่งตาขึ้นและได้กระโดดออกไป พวกเขาพยายามหยุดยั้งกำปั้นที่กำลังตกลงมาและพวกเขาต้องการหยุดยั้งการโจมตีที่น่ากลัวนี้เอาไว้ให้ได้
ต่อจากนั้นกำปั้นของซูซาโนะโอะก็ได้สั่นเล็กน้อย เหล่าครูฝึกนั้นถูกส่งกระเด็นไปที่ท้องทะเลและเลือดก็ได้พุ่งออกมาจากปากของพวกเขา
ในทันใดนั้นเองทหารเรือที่เหลืออยู่บนดาดฟ้านั้นเมื่อพวกเขาเห็นพลังของหมัดนั้นพวกเขาก็รีบคว้าโอกาสและกระโจนลงสู่ท้องทะเลไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อกำปั้นกำลังจะกระทบกับดาดฟ้าเรือมันก็ได้หยุดลงอย่างกระทันหันมันได้สร้างแรงอัดอากาศขนาดใหญ่ขึ้นมาซึ่งมันได้ผลักดันเรือหมายให้จมลงสู่ท้องทะเล
“วูมมม!”
ดวงตาของโรแกนนั้นปรากฏความไม่แยแสต่อสิ่งใดเขาได้ไปยืนอยู่บนแรงอักอากาศนั้นและเหยียบลงไปบนดาดฟ้าเรือ
