S.P.P บทที่ 61: ขอบคุณ!
เมื่อโรแกนและเจสันหันหัวของพวกเขากลับไปพวกเขาก็เห็นร่างเล็กๆกำลังวิ่งเข้ามาหาพวกเขา
พวกเขาจำได้ว่าชายคนนี้เป็นลูกเรือของกลุ่มโจรสลัดของลูอิซ
“ ค่อยยังชั่ว,ผมตามพวกคุณทันซะที!”
บนใบหน้าของเขานั้นปรากฏความดีใจออกมาอย่างชัดเจน
“นายมีเรื่องอะไรจะพูดกับพวกเรางั้นหรอ?” โรแกนสงสัย
“ กัปตันเขาได้ยินว่าคุณกำลังจะไปเกาะบราเทอริลล่าเขาเลยบอกให้ฉันเอาของขวัญชิ้นนี้มาให้คุณนะ!”
ลูกเรือหนุ่มพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม
“ของขวัญ?”
โรแกนและเจสันหันมามองหน้ากัน
ลูกเรือหนุ่มได้หยิบเอาแผนที่ออกมาจากแขนของเขาอย่างรวดเร็ว มันเป็นแผนที่ที่สมบูรณ์แบบ โรแกนสามารถมองออกได้ในทันทีที่เขาเห็นมัน แผนที่อันนี้นั้นครอบคลุมมากกว่าอันที่เขามีอยู่มาก
หลังจากได้รับแผนที่มาโรแกนก็ได้เอาเข้ามามองดูใกล้ๆ
เขาเห็นว่าในเส้นทางการเดินทางจากเกาะยาซะไปยังเกาะบราเทอริลล่านั้นมีเส้นที่ลากด้วยปากกาสีแดงหนาอยู่ อย่างไรก็ตามเขารู้ตัวได้ในทันทีว่ามันแตกต่างโดยสิ้นเชิงกับเส้นทางในแผนที่ที่เขาเคยได้รับมาบนเกาะไซออน
“นี่คืออะไร?” โรแกนถามอย่างสงสัย
“ นี้เป็นเส้นทางใหม่ที่กัปตันของเราค้นพบเขาได้ล่องเรือในเซาธ์บลูเป็นเวลากว่าห้าปี มีหลายคนที่ไม่รู้เกี่ยวกับเส้นทางนี้ คุณสามารถเดินทางไปที่นั่นอย่างปลอดภัยด้วยเส้นทางนี้”
“และ.”
ลูกเรือหนุ่มได้สูดลมหายใจเข้าและพูดออกมาอีกครั้ง
“ เส้นทางนี้ก็สั้นกว่าและประหยัดเวลากว่าเส้นทางอื่นๆแล้วก็มีพวกทหารเรืออยู่น้อย!”
“ กัปตันได้ยินคุณพูดว่าคุณต้องการไปที่เกาะบราเทอริลล่าดังนั้นเขาเลยบอกให้ฉันเอาแผนที่นี้มาให้คุณ”
เมื่อคิดไปถึงชายคนนั้นผู้ที่มีบรรยากาศของท้องทะเลที่รุนแรง,ดวงตาของโรแกนก็ได้เปล่งประกายขึ้นมา
“ ฝากขอบคุณกัปตันของนายด้วยหละ,ฉันจะไม่ลืมมันเลย”
“ ฮ่าฮ่า,กัปตันของฉันเขาคิดไว้แล้วว่าคุณจะต้องพูดแบบนี้,เขาเลยบอกให้ฉันบอกกับคุณว่า”
เมื่อลูกเรือหนุ่มเคลียร์ลำคอของเขาและเสียงของเขาก็เริ่มลึกซึ้งขึ้น
“ คนที่แบกทะเลเอาไว้นะ ไม่จำเป็นต้องใส่ใจกับเรื่องเล็กน้อยพวกนี้หรอกใช่มั้ย? ฉันต้องการช่วยนายเพียงเพราะว่านายมันเข้าตาฉัน!”
เมื่อโรแกนได้ยินประโยคนี้รอยยิ้มก็ได้ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเขา
“ เข้าตางั้นหรอ? ,ฮ่า ๆ .”
โรแกนได้หันหัวของเขากลับแล้วขึ้นไปที่รูทดราก้อนและเจสันก็ได้เอาขึ้นสมอและตามเขามาที่หลัง
เรือได้แล่นออกไปอย่างรวดเร็วและเรือก็ได้ออกจากชายฝั่งไปอย่างรวดเร็ว
“ บอกกัปตันของนายด้วยว่า,เราจะต้องได้พบกันอีกครั้งในท้องทะเลอันกว้างใหญ่นี้!”
โรแกนที่ยืนอยู่ได้ตะโกนออกมา
“ จุดหมายต่อไปของเราจะเป็นแกรนด์ไลน์!”
ลูกเรือหนุ่มได้ยกมือขึ้นแล้วตอบกลับมาเสียงดัง
“ บอกให้เขารอฉันด้วยหละ,ฉันก็จะไปแกรนด์ไลน์เหมือนกัน!”
โรแกนได้ตะโกนกลับไป
ในตอนนี้โรแกนดูเหมือนจะรู้แล้วว่าทำไมเขาถึงโหยหาทะเล
ความฝันอิสระคำมั่นสัญญาและความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อน สิ่งที่มองไม่เห็นเหล่านี้นั้นมีอยู่นับไม่ถ้วนมันเชื่อมโยงกันอย่างใกล้ชิดก่อให้เกิดเป็นสมบัติที่มีเสน่ห์และน่าตื่นเต้น
สิ่งเหล่านี้นั้นมีค่ายิ่งกว่าสมบัติ!
“ เจสัน,ตอนนี้ฉันรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมานิดหน่อยแล้วสิ! ฮ่าฮ่า!”
โรแกนพูดกับเจสัน
เจสันดูเคอะเขินเขาเกาหลังหัวของเขาและไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี
“เหมียว!”
เจ้านายตัวน้อยที่ไหล่ของโรแกนก็ได้ตะโกนออกมาเช่นกัน
“ แต่ก่อนอื่นเราต้องก้าวผ่านพายุนี้ไปให้ได้ก่อน!”
โรแกนได้เงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า
ในทะเลอันกว้างใหญ่นี้เมฆนั้นหนาแน่นและสายฟ้าก็เหมือนมังกรที่กำลังร้องคำรามออกมาด้วยความโกรธและกำลังระบายอะไรบางอย่างออกมา
ในกลุ่มเมฆมืดทึบนั้นมีนกนางแอ่นที่ดื้อรั้นกำลังโบยบินอยู่
สายฟ้าสีดำกระพริบอยู่บนท้องฟ้า
อา! ในตอนนี้พายุกำลังรุนแรงมากยิ่งขึ้น!
“บูม!”
เมื่อฝนตกลงมาโรแกนที่ยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือก็ปล่อยให้มันตกลงมาทั่วร่างของเขา ดวงตาของเขาในตอนนี้นั้นมันเปล่งประกายราวกับดวงดาว
“ เจสัน,แล่นเรือไปข้างหน้า,เราจะไปเกาะบราเทอริลล่ากัน!”
เสียงคำรามดังของโรแกนมาพร้อมกับเสียงฟ้าร้องที่กำลังระเบิดอารมณ์โกรธอยู่ในท้องทะเลแห่งนี้
“รับทราบ! กัปตัน!!”
เจสันได้ร้องตะโกนกลับมา ร่างที่แข็งแกร่งของเขากำลังยืนอยู่ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนักเขาคอยบังคับรูทดราก้อนให้แล่นผ่านสายลมและพายุไปข้างหน้า
ในแผนที่ที่ลูอิซให้มา ไม่เพียงแต่ทำเครื่องหมายเส้นทางที่สั้นกว่าในการไปยังบราเทอริลล่าให้แต่ยังมีอีกหลายเส้นทางในทะเลเซาธ์บลูทั้งหมด เส้นทางเหล่านั้นมีความยากลำบากที่ต่างกันแต่ไม่ว่าจะอันไหนก็ล้วนแล้วแต่มีประโยชน์ทั้งนั้น มันแสดงให้เห็นถึงความใจและประสบการณ์ของโจรสลัดแก่นั้น(โจรสลัดแก่=ลูอิซนั้นหละครับ)
ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมารูทดราก้อนก็ได้แล่นออกมาจากกลุ่มเมฆหนานั้น
โรแกนได้เปิดแผนที่ขึ้นมาดูอีกครั้ง
หลังจากนั้นไม่นานรอยยิ้มก็ได้ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเขา
“ แผนที่นี้จะทำฉันสามารถช่วยเหลือรูจได้และก็หนีออกมาได้อย่างปลอดภัยแน่นอน”
“ ด้วยเส้นทางนี้!”
ดวงตาของเขาได้มองไปที่เส้นหนาบนแผนที่ แม้ว่าเส้นทางนี้จะดูอ้อมมากไปหน่อย แต่ก็ลดระยะทางลงได้เกือบหนึ่งในสาม
“ อีกเจ็ดวันเราจะไปถึงเกาะบราเทอริลล่า”
หลังจากนั้นเขาก็ได้เรียกเจสัน
“ กัปตันคุณเรียกฉันมีอะไรงั้นหรอ?”
เจสันเกาหลังหัวของเขาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแล้วนั่งลงบนดาดฟ้าเรือ
“ ฉันต้องการถามอะไรนายหน่อยนะ”
ถ้ามองมาที่หน้าของโรแกนในตอนนี้นั้นเขาดูจริงจังมาก
เมื่อเห็นหน้าของโรแกนเจสันก็เปลี่ยนเป็นจริงจังในทันที“เชิญถามมาได้เลย!”
“ ก่อนอื่นเลยฉันต้องรู้ว่าพลังของนายคืออะไร”
“ และนายแข็งแกร่งขนาดไหนกันแน่”
“พลังของฉัน!?”
เจสันรู้สึกตกใจแล้วเขาก็ได้คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดออกมา
“ ฉันแข็งแกร่งขนาดไหนนั้นฉันไม่รู้! แต่ฉันเป็นผู้มีพลังของผลไม้ปีศาจ ฉันได้กินผลไม้ปีศาจแห่งพลังเข้าไป!”
“ ฉันสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของฉันได้ 500 ครั้งและฉันสามารถควบคุมพลังของศัตรูได้ “
“แข็งแกร่งมาก!”
“ ผู้มีพลังผลไม้ปีศาจ!”
ในตอนนี้โรแกนนั้นรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อยแล้วเขาก็ได้นึกถึงพลังอันน่ากลัวของเจสัน
“ จริงๆแล้วจนถึงตอนนี้ฉันยังไม่เคยได้ต่อสู้ด้วยพละกำลังทั้งหมดของฉันเลย ครั้งสุดท้ายที่ได้ใช้แบบเต็มกำลังนั้นเล่นเอาฉันหมดแรงเลยเพราะฉันตกไปอยู่ในพายุก่อนที่ฉันจะออกมาได้”
“ พอฉันตื่นขึ้นมาฉันก็อยู่บนเรือของโจรสลัดแล้ว”
เจสันได้เกาหัวของเขาอย่างเขินอาย
“ ฉันต้องการให้นายทำอะไรบางอย่างให้ฉันสิ่งนี้สำคัญมากสำหรับฉัน!”
โรแกนได้พูดกับเจสัน
“ บอกมาเลยว่าจะให้ทำอะไรกัปตัน,ชีวิตของฉันนะได้รับการช่วยชีวิตจากคุณและเพื่อช่วยเหลือคุณฉันทำได้ทุกอย่าง!”
เจสันพูดออกมาอย่างเคร่งขรึม
“ ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้น,ถ้าหากว่าทุกอย่างเป็นไปตามแผนเราก็จะมีโอกาสประสบความสำเร็จ”
โรแกนได้โบกมือของเขาไปมา
ในเวลานี้แมวน้อยได้เดินมาและร้องออกมา
“ ใช่แล้วเจ้านายตัวน้อยคราวนี้ฉันจะต้องรบกวนพวกนายทั้งสอง!”
โรแกนได้ยิ้มออกมา
จากนั้นทั้งสามคนก็ได้เริ่มคุยกันเกี่ยวกับแผนอยู่บนรูทดราก้อน
