อุจิฮะ อิทาจิ จ้องมองไปที่พ่อของเขา , อุจิฮะ ฟูกาคุ ด้วยความประหลาดใจ
“ผู้ชายคนนั้น…เขาเป็นใครกันแน่ครับ?!”
“นินจาที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก ไนโตะ ยังไงล่ะ!”
ฟูกาคุ ดูไม่สบายใจที่พูดชื่อของ ไนโตะ แม้แต่น้ำเสียงของเขาก็ดูสั่นเทา
อิทาจิ มองอย่างครุ่นคิดจากนั้นก็พึมพำ “ไนโตะ เหรอ? ทำไมคุ้นจัง…”
“อิทาจิ ถึงลูกจะยังเด็ก แต่ลูกก็ต้องจำชื่อของเขาให้ดี เพราะผู้ชายคนนี้ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลกนินจา”
“ชื่อของเขาแสดงถึงยุคสมัยทั้งหมด!”
การแสดงออกของ ฟูกาคุ ดูหวาดกลัวเป็นอย่างมาก และแม้ว่าวันนี้ ไนโตะ ต้องการที่จะฆ่าลูกของเขา เขาก็จะไม่กล้ายืนขวางทาง ไนโตะ อย่างแน่นอน!
ไนโตะ เป็นเหมือนสัญลักษณ์แห่งความแข็งแกร่งของโลกใบนี้ที่ผู้คนต่างทำได้แค่มองไปขึ้นไปหาเขา
คำพูดของ ฟูกาคุ ทำให้ อิทาจิ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจ
ชื่อที่แสดงถึงยุคสมัย
เขามีพลังอะไร เขาถึงได้รับการยกย่องเทิดทูนเช่นนี้!
……
หมู่บ้านอาเมะ
ในห้องที่กว้างขวางและสว่างสดใส ซึนาเดะ กำลังนั่งอยู่ที่นั่นด้วยความตื่นเต้น ขณะที่เธอถือถ้วยใส่ลูกเต๋าไว้ในมือข้างหนึ่งและเขย่ามัน
ลูกเต๋าชนกันเสียงดังอยู่ในถ้วย
“มาเลย! คราวนี้ฉันจะชนะ!”
“ท่านไม่มีวันชนะหรอกค่ะ…”
คุชินะ ปิดหน้าผากของเธอแล้วมองไปที่ ซึนาเดะ จากนั้นก็ลงเดิมพันเล็กน้อย
แก๊ง!!
ซึนาเดะ กระแทกถ้วยลงบนโต๊ะพลางหัวเราะ “ขอโทษด้วยนะ แต่คราวนี้ฉัน…เอ่อ”
ลูกเต๋าทั้งหมดขึ้นแต้มน้อยมาก…
คุชินะ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดัง ๆ แม้ว่าเธอจะไม่สนใจการพนัน แต่เธอก็ยังสนุกที่ได้เห็น ซึนาเดะ แพ้
“ไม่ ไม่! เอาอีกรอบ!”
ซึนาเดะ ดูไม่ตกใจเลย ในทางกลับกันมันกลับทำให้เธอมีแรงผลักดันมากขึ้น
ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก
ไนโตะ เดินเข้ามา แวบแรกที่เขาเห็นภาพในห้องนั่งเล่น ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็หม่นลงทันที
ไม่! เอาอีกแล้ว!
จะไม่เป็นไรเลยที่คุณชอบการพนัน แต่อย่าลาก คุชินะ เข้าไปเล่นกับคุณด้วย!
มีคืนหนึ่งที่พวกเขาดื่นกันจนเมาและ คุชินะ ก็เล่นพนันกับ ซึนาเดะ ทั้งคืน…
“ฮึ…”
ไนโตะ แสดงสีหน้าหมดหนทาง แต่เขาก็เข้าใจได้เพราะนี่คือทางคลายเคลียดเดียวของเธอ เพราะเธอต้องรับมือกับเรื่องมากมายทุกวัน เธอไม่มีเวลาว่างและเธอก็ไม่สามารถออกไปเล่นการพนันนอกเมืองได้
ไม่อย่างนั้นถ้าเธอออกไปเล่นพนันนอกหมู่บ้าน ตามสถิติการแพ้ของเธอ เธออาจลงเอยด้วยการเดิมพันหมู่บ้านและแพ้ในที่สุด!
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ก็ดูเหมือนว่า ซึนาเดะ จะถูกสาป ไนโตะ สงสัยว่าเธออาจโดนคำสาปอะไรบางอย่างทำให้เธอแพ้พนันเกือบทุกครั้ง แต่ถึงแม้ว่าเขาจะใช้สัมผัสพิเศษ เขาก็ไม่สามารถสัมผัสถึงคำสาปใด ๆ ในตัวเธอ
“อะแฮ้ม!”
เมื่อ ซึนาเดะ เห็น ไนโตะ เธอก็รู้สึกอายขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในคืนนั้น….
“ฉันมีธุระต้องทำ ฉันไปล่ะ”
ซึนาเดะ เก็บอุปกรณ์การพนันของเธอจากนั้นก็ลุกขึ้นยืนและเดินออกไปอย่างภาคภูมิใจราวกับว่าเธอชนะมาตลอดทั้งวัน
ไนโตะ และ คุชินะ มองไปที่ด้านหลังของเธอในขณะที่เธอกำลังจะจากไป จากนั้นทั้งคู่ก็มองหน้ากันและอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
“เกิดอะไรขึ้นที่ โคโนฮะ เหรอ?”
“ไม่มีอะไร”
ไนโตะ นั่งลงบนโซฟาและหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมา จากนั้น แหวนคุซานางิทองคำ ก็กลายเป็นมีดปลอกผลไม้แล้วเขาก็เริ่มใช้มันผ่าแอปเปิ้ลกิน
เมื่อเห็นภาพนี้ คุชินะ ก็ถึงกับพูดไม่ออก ไม่มีคนบ้าที่ไหนจะใช้อาวุธที่ทรงพลังแบบนี้มาปลอกผลไม้ ยกเว้น ไนโตะ
“การฝึกของ ไก กำลังดำเนินไปได้ด้วยดี อีกไม่นานเขาก็คงจะฝึกเสร็จ จากนั้นฉันก็ไม่จำเป็นต้องไปที่ โคโนฮะ อีกต่อไป เราจะใช้เวลาพิเศษที่เหลืออยู่เพื่อออกไปเที่ยวให้มากขึ้น!”
“แจ๋ว!”
คุชินะ นั่งลงข้าง ไนโตะ และพิงไหล่ของเขาเบา ๆ
ไนโตะ จับมือของเธออย่างอ่อนโยนและทันใดนั้นเขาก็ดูประหลาดใจ “ความรู้สึกนี้…เธอฝึกขั้น 3 สำเร็จแล้วเหรอ?”
“ใช่แล้ว”
คุชินะ ยิ้มแล้วพูดว่า “จิ้งจอกน้อยช่วยฉัน เขาช่วยฉันได้เยอะมากจริง ๆ และในที่สุดเมื่อไม่กี่วันก่อนเราก็ฝึกสำเร็จ!”
คุรามะ เคยชินกับการที่ คุชินะ เรียกเขาว่าจิ้งจอกตัวน้อยแล้ว เขานอนอยู่ที่นั่นและรู้สึกขี้เกียจเกินไปที่จะเถียงกับเธอ
“ดีมาก ต่อไปก็ขั้นที่ 4 และขั้นที่ 5 ถ้าทำได้มันจะทำให้เธอแข็งแกร่งขึ้นอีกมาก”
ไนโตะ พยักหน้าเบา ๆ เขากังวลมากเกี่ยวกับการฝึกโหมดเซียนของ คุชินะ นอกจากนี้ ไนโตะ ก็ยังพยายามช่วย ซึนาเดะ และ โคนัน ให้บรรลุขั้นที่ 1 และ 2 อีกด้วย
ซึนาเดะ ประสบความสำเร็จอย่างง่ายดาย ท้ายที่สุดแล้วเธอก็มีเลือดของ เซนจู ไหลอยู่ในตัวเธอ นอกจากนี้ปริมาณจักระของเธอก็สำคัญเช่นกันและโดยพื้นฐานแล้วเธอไม่พบอุปสรรคใด ๆ ในการฝึก
หลังจากเสร็จสิ้นทั้ง 2 ขั้น ตอนนี้ ซึนาเดะ ก็พอใจกับโหมดเซียนของ คัตสึยุ เป็นอย่างมาก แต่อย่างไรก็ตามด้วยสิ่งที่เธอต้องเผชิญทุกวันในฐานะหัวหน้า หมู่บ้านอาเมะ ทำให้เธอไม่มีเวลาที่จะฝึกต่อไป
สำหรับ โคนัน แม้ว่าจะลำบากกว่าเล็กน้อย แต่เธอก็ประสบความสำเร็จอย่างรวดเร็วในขั้น 2
โคนัน ไม่ได้มีร่างกายที่แข็งแกร่ง ปริมาณจักระของเธอก็ไม่ได้มากขนาดนั้น แต่ตอนนี้ด้วยพลังโหมดเซียนทำให้เธออุดช่องว่างของจุดอ่อนเหล่านั้นได้
ควบคู่ไปกับ วิชานินจากระดาษ ที่เธอพัฒนาขึ้นมาทำให้เธอมีวิชาเฉพาะของเธอซึ่งทำให้เธอเกือบจะไปถึงระดับสูงสุดของระดับ คาเงะ แล้ว
นอกจากนี้ ยาฮิโกะ ก็สำเร็จขั้นแรกแล้ว แต่เขาก็ยังไม่สามารถทำขั้นที่ 2 ได้
“แล้วการฝึกของเธอเป็นยังไงบ้าง?”
คุชินะ มองไปที่ ไนโตะ และถาม เธอให้ความสำคัญกับการฝึกของ ไนโตะ มากกว่าของเธอเสียอีก
“ช้ามาก…” ไนโตะ ตอบกลับด้วยน้ำเสียงพอใจเล็กน้อย แม้ว่าอัตราการพัฒนาของเขาจะทำให้คนจำนวนมากอิจฉา แต่ความอยากไปถึงจุดสูงสุดของเขาก็ทำให้เขารู้สึกว่ามันยังช้าเกินไป
คุชินะ แสดงสีหน้าทำอะไรไม่ถูก เธออดไม่ได้ที่จะชื่นชมความตั้งใจของเขา เขาไม่ได้ต้องการที่จะเป็น โฮคาเงะ ถ้าเขาเป็นเขาก็คงจะทำให้การดำเนินการต่าง ๆ เป็นเรื่องง่ายกว่านี้
แต่ตอนนี้ ไนโตะ ก็แข็งแกร่งกว่า โฮคาเงะ เป็นอย่างมาก แล้วเขาก็เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดที่ยังมีชีวิตอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็อยากที่จะแข็งแกร่งขึ้น นั่นคือสิ่งที่ คุชินะ ชื่นชมในตัวเขามากที่สุด และความจริงที่ว่าเขาแข็งแกร่งขึ้นจริง ๆ นั้นก็เป็นสิ่งที่เหลือเชื่อมาก!
