ณนนใน โคโนฮะ
ข้างทางไม่มีสิ่งปลูกสร้าง มีแต่ไม้กระดานเรียงกันเป็นแนวรั้ว สูงกว่าคนเล็กน้อย ตรงกลางเป็นถนนกว้างพอสมควร
ลมพัดผ่านพัดพาลมหนาวเหน็บผ่านไป
ซากุระ และ นารูโตะ ไม่เคยเห็นด้านนี้ของ ซาสึเกะ มาก่อน ทั้งคู่ตกตะลึงและมีร่องรอยของเหงื่อเย็นบนหน้าผากของพวกเขา
ในเวลานี้ ซาสึเกะ ได้ใช้ เนตรวงแหวน ออกมาแล้ว ซึ่งให้เขาดูน่ากลัวขึ้นในขณะที่แสดงให้เห็นจิตสังหารของเขา
เมื่อเห็น ซาสึเกะ อยู่ในสภาพเช่นนั้น กาอาระ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่คิดว่า ซาสึเกะ จะมีด้านเช่นนี้
“เนตรวงแหวน…”
คิมิมาโร่ ยืนอยู่ที่เดิมอย่างสงบโดยไม่สนใจสายตาที่เย็นชาของ ซาสึเกะ และจิตสังหารที่บ้าคลั่งของเขา และมองไปที่ดวงตาของ ซาสึเกะ แล้วรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
“มันก็แค่ เนตรวงแหวน ที่มีจุดหยดน้ำแค่หยดเดียว นายเทียบไม่ได้กับ อุจิฮะ อิทาจิ จริง ๆ”
“แกไม่มีสิทธิ์…พูดถึงชื่อนั้นต่อหน้าฉัน!!”
ซาสึเกะ ได้ยิน คิมิมาโร่ พูดถึงชื่อของ อิทาจิ อีกครั้ง ทำให้เขาไม่สามารถระงับอารมณ์ความโกรธในใจได้อีกต่อไป เขาพุ่งตรงเข้ามาหา คิมิมาโร่ ทันที
เมื่อเห็น ซาสึเกะ พุ่งเข้ามา คิมิมาโร ก็มอง ซาสึเกะ อย่างแผ่วเบาราวกับว่าเขากำลังมองมดอยู่ จากนั้นเขาก็พุ่งเข้าหา ซาสึเกะ ทันที
ฟึ๊บ!!
ทันทีที่ทั้ง 2 เข้ามาใกล้กัน ร่างของ คิมิมาโร่ ก็ดูเหมือนกลายเป็นภาพเบลอ และหายไปอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า จากนั้นก็ไปปรากฏขึ้นอีกครั้งหลัง ซาสึเกะ!
ซาสึเกะ ต้องการจะหันกลับ แต่ร่างกายของเขาก็ถูกตรึงไว้กับพื้นด้วยกระดูกยาวหลาย 10 ชิ้นที่ตอกเขาลงกับพื้น
แม้ว่ากระดูกเหล่านี้จะไม่ทะลุโดนร่างกายของเขาโดยตรง แต่เสื้อผ้าของเขาก็ถูกตอกติดกับพื้นจนทำให้เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ แม้ว่าเขาจะตะโกนด้วยความโกรธแค้น แต่เขาก็ไม่สามารถหลุดออกจากกระดูกเหล่านั้นได้
ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเกือบจะในไม่กี่วินาที
“ซาสึเกะ!!”
แม้ว่า นารูโตะ จะคิดว่า ซาสึเกะ ชอบทำตัวแปลก ๆ แต่ นารูโตะ ก็ยังเป็นห่วงเขา ไม่ว่า ซาสึเกะ จะเป็นเช่นไร เขาก็ยังเป็นเพื่อน และ นารูโตะ ก็ไม่สามารถละเลยเขาได้
เมื่อเห็น ซาสึเกะ แพ้ คิมิมาโร่ ในทันที หน้าผากของ นารูโตะ ก็เต็มไปด้วยเหงื่อขณะมองดูภาพนี้ด้วยความไม่อยากเชื่อ
หมอนี่…แข็งแกร่งอะไรขนาดนี้?!
ในอีกด้านหนึ่ง แม้ว่า กาอาระ จะไม่มีเหงื่อไหลออกมา แต่ดวงตาของเขาก็เป็นประกายเผยให้เห็นถึงความตกใจ เห็นได้ชัดว่าความเร็วของ คิมิมาโร่ นั้นเกินความคาดหมายของเขาเช่นกัน
“เจ้าพวกนี้…”
ในเวลานี้ นารูโตะ และ ซากุระวิ่งเข้าไปหา ซาสึเกะ และช่วยเขาออกจากกระดูกเหล่านั้น แต่พวกเขาก็ไม่สามารถทำลายมันได้แม้แต่ชิ้นเดียว
นารูโตะ หยิบคุไนออกมาด้วยความกังวลใจและฟันมันอย่างแรง เขาพยายามตัดกระดูกออก แต่ด้วยความสยดสยองในดวงตา เขาไม่สามารถตัดมันได้ และคุไนได้หักคามือของเขา!
ในเวลานี้ ในที่สุด ซากุระ ก็พบว่าพวกเขาไม่สามารถทำลายกระดูกเหล่านี้ได้ และด้วยท่าทางตื่นตระหนกบนใบหน้าของเธอ เธอจึงถอนมือออกอย่างช่วยไม่ได้ และก้าวถอยหลังไป 2 – 3 ก้าว
“นี่มันกระดูจริง ๆ เหรอ?!”
ทันทีที่เธอพูดประโยคนี้ออกมา คนรอบข้างก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก
แม้แต่ คันคุโร่ และอีกคนก็รู้สึกเย็นยะเยือกที่หลังคอของพวกเขา
“ให้ตายสิ ไอ่หมอนี้!!”
ซาสึเกะ ดิ้นรนอย่างหนัก แต่เขาก็ไม่สามารถหลุดออกได้ ดังนั้นเขาจึงกัดฟันมอง คิมิมาโร่ แล้วพูดว่า “แกรู้จักคนคนนั้นได้ยังไง?! พวกแกร่วมมือกันใช่ไหม?!”
“เขาเป็นศัตรูของฉัน”
คิมิมาโร่ มองไปที่ ซาสึเกะ อย่างเฉยเมยและพูดว่า “เขาแข็งแกร่งมาก เขาเป็นคนเดียวที่ฉันพูดได้เต็มปากว่าเป็นคู่แข่งของฉัน เขาเป็นคนที่ฉันอยากเอาชนะ ส่วนนาย…ฉันคิดว่าในเมื่อนายเป็นน้องของเขา นายก็น่าจะแข็งแกร่งเหมือนกัน แต่ก็น่าผิดหวังมากจริง ๆ”
ผิดหวังมากจริง ๆ…ผิดหวังมาก…ผิดหวัง…
คำสุดท้ายก้องอยู่ในใจของ ซาสึเกะ แม้จะผ่านไปหลายปีแต่เขาก็ยังจำคำนี้ในคืนนั้นได้อย่างชัดเจน และเขาก็จำคำพูดของ อิทาจิ ได้ว่า เขาไม่มีคุณสมบัติพอที่จะฆ่าด้วยซ้ำ
บ้าที่สุด! บ้าที่สุด! บ้าที่สุด!
ภายใต้ความโกรธแค้นในใจ ซาสึเกะ หลับตาลงเล็กน้อย จากนั้นเมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง เนตรวงแหวน ที่มีจุดหยดน้ำ 3 หยุดก็ปรากฏขึ้น!
นารูโตะ กับ ซากุระ ที่อยู่ใกล้เที่สุดไม่ได้สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของ ซาสึเกะ แต่ คิมิมาโร สังเกตเห็น แม้ว่าเขาจะแปลกใจแต่ก็ส่ายหน้าเพราะถึงอย่างไร ซาสึเกะ ก็ยังอ่อนแอกว่า อิทาจิ มากอยู่ดี
แม้ว่า ซาสึเกะ จะมีเนตรคู่นี้ แต่เขาก็ไม่สามารถกระโดดไปถึงระดับของ อิทาจิ ได้ ยิ่งไปกว่านั้น เขาก็ยังไม่สามารถทนต่อเนตรใหม่นี้ได้ เพราะหลังจากที่ปลุกมันขึ้นมาได้ไม่กี่วินาทีเขาก็สูดลมหายใจ 2 – 3 ครั้งแล้วหมดสติไป
เมื่อเห็นว่า คิมิมาโระ เอาชนะ ซาสึเกะ ได้อย่างง่ายดาย กาอาระ ก็รู้สึกตื่นเต้นมาก
เขาจะรู้สึกแบบนี้ก็เฉพาะตอนที่ศัตรูของเขาถูกสังการ และเขาก็จะรู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้น!
“คุณมาที่นี่เพื่อสอบ จูนิน เหรอ?” เมื่อมองไปที่ คิมิมาโร่ ที่อยู่ตรงหน้า เสียงของ กาอาระ ก็ดูตื่นเต้นอย่างน่าขนลุก
คันคุโร่ และ เทมาริ ที่ด้านหลังก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายและรู้สึกว่าพวกเขาไม่ควรอยู่ที่นี่อีกต่อไป
“คางูยะ คิมิมาโร่ จาก อาเมะ”
เมื่อมองไปที่ กาอาระ ซึ่งเปิดเผยความตื่นเต้นและความดุร้ายของเขา คิมิมาโร่ ก็ตอบอย่างสงบแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะสงสัยว่าทำไมแต่ละคนถึงดูเหมือนคนบ้า
ความสงบของ อิทาจิ วิธีการสังเกตทุกรายละเอียดในการสู้รบ รวมไปถึงมารยาทของเขา คิมิมาโระ แทบจะไม่เห็นสิ่งใดใน ซาสึเกะ เลย และสำหรับ กาอาระ ยิ่งดูเหมือนคนบ้ามากกว่า ซาสึเกะ เสียอีก
ตรงกันข้าม พลังสถิตร่างที่อยู่ข้าง ๆ ซาสึเกะ แม้ว่าเขาจะดูอ่อนแอกว่าและงี่เง่ากว่าเล็กน้อย แต่เขาก็ดูปกติ
“ถึงการสอบจะยังไม่เริ่ม แต่ก็ช่วยไม่ได้…”
กาอาระ แสยะยิ้มอย่างน่ากลัวให้กับ คิมิมาโร จากนั้นทรายที่อยู่ในน้ำเต้าด้านหลังของเขาก็ไหลออกมาแล้วค่อย ๆ แผ่ขยายออกไปในถนน
คิมิมาโร่ ยืนอยู่อย่างสงบในสนามโดยไม่มีความกลัวแม้แต่น้อย
ฟู้ม!!
ทันใดนั้น ทรายก็พุ่งเข้าหา คิมิมาโร่ อย่างบ้าคลั่งและดูเหมือนว่ามันจะกลืนกินเขาทันทีแล้วบดขยี้
อย่างไรก็ตาม เมื่อเผชิญกับการโจมตีครั้งนี้ คิมิมาโร่ ก็โบกมือ และกระดูก 2 ชิ้นก็งอกออกมาจากแขนของเขาในทันที ด้วยใบมืดกระดูของเขา เขาฟันออกไปจนทรายกระจัดกระจายออกไปอย่างรวดเร็ว
“ทรายเหรอ? น่าสนใจ”
คิมิมาโร่ ถอนหายใจ แล้วยื่นมือออกไปทาง กาอาระ ทันที
ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!!!
ทันใดนั้นกระดูกที่ปลายนิ้วของ คิมิมาโร่ ก็พุ่งออกมาและตรงไปทาง กาอาระ ราวกับกระสุน ทันใดนั้นทรายของ กาอาระ ที่เขาใช้ป้องกันตัวก็ถูกเจาะทะลุเข้าไป!
