TTW:บทที่ 208 ภูเขาและการถล่ม
เสียงไม่ได้อยู่ที่เนินเขา แต่มันอยู่ด้านหน้า
หลิวกำ ใช้ไฟฉายในมือของเขานำทาง ยินฮี, วังเฉิง และฮันกวงมินไปตามเส้นทางที่เต็มไปด้วยโคลน ฝนตกลงมาทำให้ดินอ่อนนุ่มเมื่อเหยียบลงไปเป็นหลุมเล็กๆ พวกเขาเดินมาถึงเนินเขาที่ดูเหมือนที่ราบสูง บนที่ราบสูงนี้มีโครงสร้างบางอย่างตั้งอยู่
เมื่อไฟฉายกระทบลงบนโครงสร้างนั้น กลุ่มของ หลิวกำ ก็พบว่ามันคือหลุมฝังศพ สถานที่แห่งนี้คือสุสาน
ฮันกวงมิน หนาวสั่นไปถึงกระดูกสันหลังของเขา วังเฉิง รู้สึกกระสับกระส่าย แต่ หลิวกำ และ ยินฮี ไม่รู้สึกอะไร ในขณะเดียวกัน หลิวกำ ก็วิเคราะห์ความเป็นไปได้ของเสียงว่ามันมาจากทางไหนในขณะที่เขาค่อยๆเดินเข้าไปในสุสาน วังเฉิง และ ฮันกวงมิน ลังเลแต่เมื่อเห็น หลิวกำ และ ยินฮี ไปไกลแล้วพวกเขารีบวิ่งตามทันที
ทันใดนั้นซอมบี้ที่เหลือเพียงท่อนบนของร่างกายก็คว้าขาของ ฮันกวงมิน จากจุดที่ซ่อนอยู่ ก่อนหน้านี้ ฮันกวงมิน กังวลเรื่องผีมากและพอถูกซุ่มโจมตีเขาลื่นล้มลง เขารีบปิดปากตัวเองเพื่อปิดกั้นเสียงกรีดร้อง
ยินฮีวิ่งกับไปและใช้ใบมีดของเธอจัดการกับซอมบี้ตัวนั้น วังเฉิง ช่วยยก ฮันกวงมิน ขึ้นจากพื้น
“มันเป็นเพียงแค่ซอมบี้ธรรมดาที่มีเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น ไม่มีอะไรต้องกลัว” หลิวกำ กล่าวกับ ฮันกวงมิน
“ ไม่….ผม.. ผมคิดว่ามันเป็น…ผีที่คลานออกมาจากใต้ดิน” ฮันกวงมินยอมรับอย่างอับอาย การที่ซอมบี้ปรากฏตัวจากใต้ดินเป็นเรื่องที่น่ากลัวมากพอสมควรเนื่องจากนี้เป็นสุสาน
“ น้องชายฮัน ดูเหมือนว่าคุณจำเป็นต้องฝึกฝนให้มีความกล้ามากกว่านี้” หลิวกำ ส่ายหัว ในมุมมองของ หลิวกำ สถานที่แห่งนี้เป็นเพียงสุสานมันไม่ใช่สถานที่น่ากลัวมากนัก หรือบางทีเขาแตกต่างจากคนอื่น?
“อา.. พี่ใหญ่หลิวพูดถูกต้อง!ผมต้องฝึกให้มีความกล้าหาญมากขึ้น!” ฮันกวงมิน ร้องตะโกนเขารู้สึกอับอายเกี่ยวกับการปฏิบัติงานของเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เขาลื่นล้มลงไป ซอมบี้ธรรมดาเริ่มวิ่งเข้ามาเมื่อได้ยินเสียง แต่ในไม่กี่วินาทีมันก็ถูกกำจัด
เนื่องจากพื้นที่นี้เป็นพื้นที่ค่อนข้างโดดเดี่ยว นอกเหนือจากซอมบี้ที่ ยินฮี ฆ่า และซอมบี้อีกครึ่งตัวที่คว้าขาของ ฮันกวงมิน เขาก็ไม่เจอซอมบี้ตัวอื่นอีก ดังนั้น ฮันกวงมิน จึงไม่มีโอกาสกู้ศักดิ์ศรีของเขาคืน
หลังจากผ่านสุสานไปแล้วมีภูเขาเล็กๆอยู่ที่นั่น วัดจากจุดสูงสุดภูเขามาถึงพื้นดินนั้นสูงหลายร้อยเมตร เสียงกรีดร้องเบาๆมาจากที่นี่และมันยิ่งชัดเจนขึ้นเมื่อกลุ่มของ หลิวกำ เดินเข้าใกล้ยอดเขา
ไม่มีแหล่งกำเนิดแสงบนภูเขา มีพุ่มไม้รกและป่าทึบล้อมรอบ มันเป็นเรื่องยากที่จะไต่ขึ้นภูเขาด้วยพื้นที่เป็นโคลน หลังจากที่ ยินฮี ล่วงหน้าไปเพื่อสำรวจพื้นที่ก่อนเธอก็พบเส้นทางบนภูเขาที่ชาวบ้านสร้างขึ้นเพื่อไปถึงยอดเขา
“ ฉันรู้สึกถึงอันตราย ฉันควรขึ้นไปตรวจสอบก่อนไหม?” ยินฮี กล่าวหลังจากที่เธอเดินไปข้างหน้า 10ก้าว
“ รู้สึกถึงอันตรายงั้นหรอ?” หลิวกำ ลังเลใจ แต่เขามาถึงที่นี่แล้วเขาไม่ต้องการที่จะยอมแพ้ครึ่งทางนี้แต่เขาก็ไม่ต้องการให้ ยินฮี เสี่ยง ถ้ามีอันตรายจริงๆ แม้ว่า ยินฮี จะถูกซุ่มโจมตีอย่างไม่คาดคิด หลิวกำ ก็ สามารถตอบสนองต่อมันได้ทันทีและสนับสนุนถ้าเขาอยู่ใกล้ๆ
“ มันยากที่จะอธิบายได้” ยินฮี สายหัว เธอรู้สึกได้ถึงอันตรายแต่นั่นเป็นเพียงแค่ความรู้สึกที่รับรู้อย่างจางๆเท่านั้น
“ไปด้วยกันเถอะ แม้ว่าจะมีอันตรายเราก็สามารถเผชิญหน้ากับมันด้วยกัน” หลิวกำ ตัดสินใจ เขาไม่ต้องการให้ ยินฮี เสี่ยงอันตรายเพียงคนเดียว
ยินฮี มองไปที่ หลิวกำ เธอรับรู้ถึงความรู้สึกของ หลิวกำ ดังนั้นเธอจึงไม่พูดอะไรอีก แต่เธอเดินไปข้างหน้าของกลุ่มจากนั้น ตามด้วย หลิวกำ, วังเฉิง และ ฮันกวงมิน เดินตามหลังเธออย่างใกล้ชิด
ภูเขาเล็กๆนี้สูงประมาณ 100 เมตรเท่านั้น ด้วยพลังของพวกเขาผู้เล่นทั้ง 4 คนเดินทางอย่างรวดเร็ว เมื่อถึงบนยอดเขาภูเขาหลิวกำ และคนอื่นๆใช้ไฟฉายส่อง สิ่งที่พวกเขาเห็นบนยอดเขานั้นทำให้พวกเขารู้สึกตกใจ
ด้านบนของภูเขานี้มีบันไดหินและมีซอมบี้นับ 100ตัวรวมกลุ่มอยู่ที่นั่น สภาพแวดล้อมบนยอดภูเขาล้อมรอบไปด้วยป่า และเต็มไปด้วยซอมบี้ พวกเขาไม่ได้ขยับตัวดังนั้นพวกมันจึงไม่ได้สนใจ ธรรมชาติของซอมบี้มักอยู่กระจัดกระจายรอบๆพื้นที่ แต่มันถูกล่อลวงด้วยเสียงแปลกๆซึ่งเป็นคำอธิบายว่าทำไมพวกมันถึงมารวมตัวกันอยู่ที่นี่
หลิวกำ แจ้งเตือนว่ามีซอมบี้อยู่ใกล้ทางเดินมากที่สุด เมื่อพวกเขาเริ่มขยับตัวซอมบี้ที่อยู่ด้านบนทางเดินเริ่มลงจากภูเขาและมุ่งเข้าสู่กลุ่มของ หลิวกำ
มันเหมือนกับเกมโดมิโน พวกมันทั้งหมดลงมาอย่างล้นทะลักราวกับคลื่นของทะเล พวกมันทั้งหมดต้องการที่จะจู่โจมผู้เล่นทั้ง 4 คนบนทางเดิน หลิวกำ, วังเฉิง, ฮันกวงมิน และ ยินฮี ตื่นตระหนก
“อย่ามองย้อนกลับไป!ทุกคนวิ่งกลับไปด้านล่าง!” หลิวกำ ตะโกนหลังจากเห็นฝูงซอมบี้มุ่งตรงมาที่พวกเขา เขาหันหลังกลับและวิ่งลงไปยังเส้นทางเดิม เนื่องจากจำนวนซอมบี้มีจำนวนมาก ดังนั้น หลิวกำ จึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหลบหนีไป สถานการณ์นี้ค่อนข้างแปลก ซอมบี้ทั้งหมดรวมตัวกันอยู่บนภูเขา พวกมันเหล่านี้กำลังเทลงมายังกลุ่มของ หลิวกำ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นผู้เล่นที่มีความสามารถแต่การสู้กับซอมบี้ที่หลั่งไหลลงมาราวกับหิมะถล่มมันอาจเป็นที่ฝังศพของพวกเขา
ถ้าหากบังเอิญ หลิวกำ ถูกล้อม แม้เขาจะมี[กระทบจิตใจ]และ[เกราะหมอก] เขาก็ไม่สามารถช่วยเหลือใครได้ดังนั้นวิธีที่ดีที่สุดคือวิ่งลงมาตามภูเขาเพื่อหลีกเลี่ยงฝูงซอมบี้ที่ร่วงลงมาราวกับหิมะถล่ม
โชคดีที่ หลิวกำ สามารถสั่งคำสั่งได้ทันที วังเฉิง และฮันกวงมิน สามารถตอบสนองได้ทันเวลา พวกเขาก้าวกระโดดลงจากภูเขาทันที ฮันกวงมิน สามารถแสดงถึงความกล้าหาญ ราวกับเรื่องเมื่อสักครู่เรื่องที่เขาสะดุดล้มนั้นไม่เคยเกิดขึ้น
หลังจากที่พวกเขากระโดดลงมาจากภูเขาบนพื้นที่ด้านล่าง ผู้เล่นทั้ง 4 สามารถหลบหนีฝูงซอมบี้ที่ถล่มลงมาได้ หลิวกำ และกลุ่มของเขาวิ่งไปหาสถานที่ต่างๆเพื่อหลบซ่อนตัว หลังจากที่สูงซอมบี้ถล่มลงมาถึงตีนเขาพวกมันก็ไม่สามารถหาเป้าหมายได้ และเมื่อมันได้ยินเสียงแปลกๆอีกครั้งมันก็เดินตรงกับไปที่ยอดเขา
