TTW:บทที่ 218 เลือดล้างด้วยเลือด
“มีคนจำนวนมากรวมทั้งอาวุธอยู่ในเรือนจำ ตราบใดที่คุณสัญญาว่าจะไม่ฆ่าผมผมจะบอกคุณทุกอย่าง” ผู้นำหน้าบากดูเหมือนจะมีโอกาสที่จะต่อรองกับ หลิวกำ
“ ผมจะไปที่เรือนจำ อย่าให้คนพวกนี้ตายเร็วเกินไป ให้มันได้ทุกข์ทรมานเหมือนกับพี่น้องที่ได้รับบาดเจ็บของพวกเราประสบอยู่…คุณต้องทำให้แน่ใจว่าพวกมันได้รับความเจ็บปวดมากกว่าเราเป็นร้อยเท่า” หลิวกำ ไม่ได้ขออะไรเพิ่มเติมเขาหันไปหา จางเฉียงหลี่ และประกาศ 2-3คำ
หลิวกำ หยิบปืนพก 2 ตัวมาจากเอวของผู้นำหน้าบากจากนั้นถือปืนไรเฟิลแขวนไว้ข้างตัว หลิวกำ เคยยิงปืนมาก่อนในโลกแห่งความเป็นจริงดังนั้นจึงไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขา เขาต้องการเพียงให้มันคุ้นเคยก่อนที่จะลงมือจริง
เขาไม่สนใจว่ามีกี่คนหรือมีอาวุธเท่าไหร่อยู่ในเรือนจำ เขาเพียงปรารถนาให้พวกมันหลั่งเลือดเพื่อสังเวยให้กับพี่น้องที่ตายไปของเขา แม้ว่าเขาจะสร้างกลุ่มนี้ในช่วงเวลาสั้นๆแต่เขาก็พยายามสร้างมันขึ้นด้วยตัวเองดังนั้นเขาจะไม่ยอมอดทนต่อใครก็ตามที่พยายามเหยียบย่ำ
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกเรา” ฮันกวงมิน กล่าว มีเลือดปกคลุมทั่วหน้าของเขาทำให้ใบหน้าของเขาน่ากลัวอย่างมาก ในขณะนี้เขาต้องการคืนความเจ็บปวดให้กับผู้คนเหล่านี้ให้ถึง 100 เท่า
เขาเป็นนักเรียนที่กำลังศึกษาเพื่อเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ เยาวชนที่มีใจรักในความยุติธรรม อย่างไรก็ตามท่ามกลางความเจ็บปวดนี้เขากำลังเติบโตขึ้น
“พี่ใหญ่หลิว ผมอยากจะไปด้วย เพื่อทำลายเรือนจำของพวกมัน” จางเฉียงหลี่หยิบขวานขึ้นและหันมาหา หลิวกำ ในหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและความเกลียดชังดังนั้นเขาจึงต้องการที่จะระบายมัน
“ผมก็ต้องการทำเหมือนกับพี่ชายจาง เพื่อแก้แค้นให้กับพี่น้องของเรา!” ชางฮัว หันหน้าไปทางหลิวกำ
“ผมก็จะไม่อยู่ที่นี่ ผมอยากไปด้วย!” วังเฉิง มีสมาชิกในทีมเขาได้รับบาดเจ็บน้อยที่สุด เขาตะโกนดังๆออกมาเพื่อพูดกับ หลิวกำ การถูกโจมตีครั้งนี้ไร้เหตุผลเกิน และมีพี่น้องจำนวนมากเสียชีวิตทำให้หัวใจของทุกคนเต็มไปด้วยความเคียดแค้น
“เอาล่ะทุกคนสงบสติอารมณ์ก่อน และฟังฉันพูดอะไรสักหน่อย…”ลีเหมา พูดกับชายหนุ่มทุกคนที่เต็มไปด้วยความโกรธ
หลิวกำ พยักหน้าให้ลีเหมาสามารถพูดคำพูดของเธอได้
“ความจริงที่ว่าการแก้แค้นนั้นเป็นเรื่องสำคัญมาก แต่ในขณะนี้สมาชิกในทีมหลายคนได้รับบาดเจ็บอย่างร้ายแรง หากไม่ได้รับการรักษาอย่างทันท่วงทีจะอาจไม่สามารถช่วยเหลือชีวิตเขาได้ เราขาดแพทย์และยา ถ้าคุณตั้งใจที่จะยึดเรือนจำนี้ ให้คุณพาพวกเขาขึ้นรถ 2 คันนี้ไปด้วย เมื่อคุณเข้าไปในค่ายได้แล้วให้หายยาเพื่อใช้ในการรักษาพยาบาลทันที บางทีเราอาจจะสามารถช่วยชีวิตพวกเขาได้” ลีเหมารีบเสนอกับ หลิวกำ
ปัจจุบันทีมแพทย์ เธอเป็นผู้รับผิดชอบในการรักษาผู้บาดเจ็บ เมื่อผู้ชายทุกคนต่างคาดหวังที่จะระบายความโกรธแค้นเบื้องหน้า และปล่อยให้ผู้ได้รับบาดเจ็บอยู่ข้างหลัง มันอาจจะเกิดการสูญเสียมากขึ้น
“ตกลง เราจะฟังคุณ นำคนบาดเจ็บเข้ามาในรถ” หลิวกำ รับข้อเสนอของลีเหมา
“แล้วทำยังไงกับพวกมันดี?” จางเฉียงหลี่ ชี้ไปที่ผู้นำหน้าบากและลูกน้องของพวกมัน ในขณะที่รถบรรทุกสามารถนำสมาชิกทีมที่ได้รับบาดเจ็บไปได้แต่ไม่สามารถที่จะพาพวกนักโทษไปด้วยได้
“ผมขอร้องล่ะ…ท่านทั้งหลายโปรดไว้ชีวิตเรา การรักษาความปลอดภัยในเรือนจำนั้นแน่นหนามาก เราสามารถช่วยคุณได้”ผู้นำหน้าบากรีบแจ้งต่อ หลิวกำ
“ พาเขาไปกับเรา คนอื่นๆให้ตัดแขนตัดขาแล้วทิ้งไว้ที่นี่” หลิวกำ ชี้ไปที่ผู้นำหน้าบากแล้วสั่งกับ จางเฉียงหลี่
“ ขอบคุณพี่ชายที่ให้ความเมตตาแก่ผม แน่นอนว่าผมจะช่วยคุณยึดค่ายอย่างแน่นอน” ผู้นำหน้าบากเห็นว่านี่เป็นโอกาสรอดของเขาแล้ว
“หลังจากที่พวกคุณพาเขาเข้าไปในรถแล้ว ทรมานเขาให้มากที่สุด อย่าให้เขาตายก่อน” หลิวกำ ยังคงพูดต่อ
“ไม่นะ! ไม่” ผู้นำหน้าบากแสดงสีหน้าอย่างโง่งม
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉัน ฉันไม่ได้ฝึกการผ่าผิวมนุษย์เป็นเวลานานแล้ว ฉันสามารถค่อยๆลอกผิวหนังของเขาออกทีละนิด จากด้านบนลงไปด้านล่าง ฉันยังสามารถรับประกันได้ว่าหลังจากที่ฉันลอกผิวหนังออกจากร่างของเขาแล้วเขายังคงมีชีวิตอยู่” ลีเหมามีความคิดริเริ่มที่จะรับผิดชอบหน้าที่นี้
เหล่าผู้ชายมีมีเรื่องต้องทำเกี่ยวกับการต่อสู้ดังนั้นเรื่องที่น่าสนใจเช่นนี้จึงเหมาะสมสำหรับสตรีที่จะทำ
“คุณทำได้งั้นหรอ?” จางเฉียงหลี่ ถามลีเหมา ด้วยความกังวล เขาไม่เคยเห็นลักษณะอารมณ์ดังกล่าวจากลีเหมามาก่อน
“หัวใจของฉันเต็มไปด้วยความเกลียดชังเช่นเดียวกับคุณ และฉันต้องการที่จะบรรเทาปัญหานี้โดยทำตามพี่ใหญ่หลิว เพื่อต่อสู้และระบายความโกรธในหัวใจฉันออกไป” ลีเหมาเอื้อมมือของเธอเช็ดน้ำตาบนแก้มของ จางเฉียงหลี่ จากนั้นเธอก็หยิบมีดในมือเธอและมองไปที่ผู้นำหน้าบากที่อยู่บนพื้น
“อย่า…ได้โปรด..”ผู้นำหน้าบากรู้สึกว่าสถานการณ์ที่เขากำลังเผชิญอยู่นี้แย่มากใบหน้าของเขาซีดขาว อย่างไรก็ตามชะตากรรมของเขาตอนนี้เขาไม่สามารถเลือกได้ ขณะที่เขาเลือกที่จะให้คนโยนระเบิดมือชะตากรรมของพวกเขาก็จบลงแล้ว พวกเขาถูกกำหนดให้ชำระหนี้แค้นนี้เป็น 10 เท่าของความเจ็บปวดทั้งหมด
“ดีมาก…หลังจากที่ผมยึดเรือนจำได้แล้วผมจะกลับมาชื่นชมฝีมือของคุณ” จางเฉียงหลี่ ใช้ขวานของเขาตัดแขนของนักโทษคนหนึ่ง คนคนนั้นกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด จางเฉียงหลี่ ใช้มือป้ายเลือดของคนๆนั้นและละเลงบนใบหน้าของตัวเอง เขาดูราวกับนักรบของเผ่าโบราณที่กำลังเข้าสู่สนามรบ
ชางฮัว, วังเฉิง, ฮันกวงมิน และผู้เล่นคนอื่นที่ไม่ได้รับบาดเจ็บมากยกขวานขึ้นและตัดแขนขาของนักโทษเหล่านั้น พวกเขาเลียนแบบลักษณะของ จางเฉียงหลี่ และใช้เลือดของพวกมันทาลงบนใบหน้าและร่างกายของพวกเขา
“นี่เป็นสงคราม ที่มันสังหารหมู่พี่น้องของเรา เราต้องชำระหนี้ครั้งนี้ด้วยเลือด!” จางเฉียงหลี่ ยกขวานขึ้นและแผดเสียงคำราม
“เลือดล้างด้วยเลือด!” สมาชิกในทีมตอบสนองในเสียงคำรามของ จางเฉียงหลี่ และร่วมกันยกหขวานที่ปกคลุมไปด้วยเลือดของพวกเขาขึ้น
เยาวชนพวกนี้กำลังเติบโตเป็นนักสู้ ความเกลียดชังเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาทำให้พวกเขาเติบโตมากขึ้น พวกเขาจะกลายเป็นนักสู้ที่มีความกล้าหาญ
หลิวกำ และคนอื่นที่อยู่ใกล้ๆ ย้ายคนเจ็บตามคำแนะนำของ ลีเหมา จากนั้นรถขนส่งนักโทษค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป
หลิวกำ และ ยินฮี ไม่ได้ขึ้นไปบนรถ แต่กลับกระโดดข้ามตึกทุกหลังที่อยู่อีกฟากของถนนไปเพื่อสอดแนมด้านหน้า หลังจากที่มั่นใจว่าปลอดภัยแล้วพวกเขาจะใช้ท่าทางในการบอกให้รถบรรทุกนักโทษทั้ง 2 คันขับผ่านไป…
