TTW:บทที่ 245 การช่วยเหลือ
“..เพื่อฉัน?คุณจะมีชีวิตอยู่เพื่อฉันงั้นหรอ?”ด้วยคำพูดของ หลิวกำ ทำให้เกิดประกายในดวงตาของ ยินฮี
“ แน่นอน ผมไม่เหลือใครอีกแล้วในโลกนี้ คนที่ผมห่วงใยที่สุดในโลกใบนี้คือคุณ” หัวใจน้ำแข็งของ หลิวกำ ดูเหมือนจะละลายเล็กน้อย
ในขณะที่ ยินฮี กอด หลิวกำ นั้นเธอเริ่มปล่อยพลังงานความร้อนมากขึ้น
ฝนตกและคลื่นกระแทกประภาคารเสมือนกับว่าเป็นเกาะที่อยู่กลางทะเล ในที่สุดโครงสร้างของประภาคารก็เริ่มแกว่งไปมาราวกับว่ามันจะพังลงได้ทุกขณะ
สมาชิกคนอื่นหยุดพูดคุยกัน แม้แต่ เทรดมิล ยังหยุดพูด พวกเขากำลังพบกับสภาวะอุณหภูมิลดลงดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่พวกเขาจะมีแรงพูด
โลกเงียบสงบราวกับว่า หลิวกำ และ ยินฮี เป็นคู๋เดียวที่เหลืออยู่
****
หลิวกำ ไม่กล้านอนหลับเขาเฝ้าดูสถานการณ์ระดับน้ำทะเล เขาค้นพบว่าน้ำทะเลกำลังลดลงอย่างช้าๆ เขาผละออกจาก ยินฮี และปีนลงบันไดไปทางด้านในของประภาคาร
ในชั้นนี้ภายในประภาคารมีห้องเล็กๆอยู่ ด้านในเป็นบันไดที่ง่ายต่อการเดินขึ้นและเดินลง หลังจากที่น้ำลดลงพวกเขาสามารถเดินเข้าไปยังห้องนั้นได้ ตอนนี้พวกเขาสามารถหลีกเลี่ยงลมและฝนได้ชั่วคราว
ถ้าไม่มีความช่วยเหลือมาถึงสำหรับพวกเขาทุกคนคงถึงการจบสิ้น
ด้วยความช่วยเหลือจาก ยินฮี หลิวกำ พาพวกเขามาจากภายนอกมาทีละคนเพื่อเข้ามายังห้องภายใน การที่เขาเลือกที่จะอยู่ในห้องพักของประภาคารนั้นเป็นสิ่งที่ค่อนข้างอันตราย ยกตัวอย่างเช่นถ้าเกิดเหตุการณ์สึนามิอีกครั้งหรือเกิดแผ่นดินไหว พวกเขาอาจจมน้ำตายในขณะที่ติดอยู่ในห้องนี้
ตอนนี้มันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่สามารถทำได้แม้มันไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีที่สุดก็ตาม หากพวกเขาไม่ได้เข้ามาในห้องนี้พวกเขาอาจจะตายเร็วขึ้น การอยู่ในอุณหภูมิ 0 องศาเซลเซียสและมีฝนตกตลอดเวลาทำให้อุณหภูมิลดลงอย่างรวดเร็ว
สมาชิกทุกคนถูกพาตัวเข้ามารวมทั้งชายวัยกลางคนและหญิงสาว ทุกคนถูกนำไปนั่งบนพื้น โชคดีที่มีกระดานไม้ขนาดใหญ่เพื่อปกปิดหน้าต่างอย่างน้อยก็ช่วยปิดกั้นพายุฝนฟ้าคะนองและลมที่ปั่นป่วนอยู่
“หนาว..หนาวมาก!ฉันกำลังจะตาย!” เทรดมิล พึมพำขณะที่เขากำลังสูญเสียสติอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่าแม้เขาจะมีร่างกายของผู้เล่นระดับ 5 แต่เขาคงไม่สามารถต้านทานมันได้ อย่างไรก็ตามความสามารถในการต่อต้านอุณหภูมิภายในช่วงเวลาหนึ่งนั้นยังคงเป็นความจริง
หลิวกำ ถอดเสื้อกันหนาวที่เปียกโชกออกจากร่างกายของผู้เล่น หลังจากนั้นก็บิดน้ำออกเท่าที่จะทำได้ จากนั้นเขาก็ช่วยผู้เล่นสวมใส่เสื้อผ้าอีกครั้ง ผู้เล่นที่มีทักษะการรักษาเขาฟื้นตัวขึ้นเป็นคนแรกเนื่องจากความสามารถของเขา เขาใช้มันรักษาคนอื่น ๆโดยวิธีนี้พวกเขาจะค่อยๆดีขึ้น แต่ยัง หยาดน้ำที่กลายเป็นเกล็ดน้ำแข็งบนผิวของพวกเขา
“ขอโทษด้วย…เธอตายแล้ว..ผมไม่สามารถใช้พลังส่งไปยังร่างกายของเธอได้” ผู้รักษาบอกกับ หลิวกำ ผู้รักษาหนุ่มหมายถึงเด็กผู้หญิง ผู้รักษาหนุ่มชื่อว่า หวงเหว่ยเถา ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้ขับขี่ ATV ก่อนหน้านี้
หลิวกำ ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขายกเด็กนักเรียนสาวขึ้นมาบนไหล่ของเขาและเตรียมพร้อมที่จะโยนเธอออกไปจากประภาคาร
“พี่ใหญ่หลิว รอก่อน!” ชางฮัว ตะโกนใส่ หลิวกำ เพื่อหยุดเขา
หลิวกำ หยุดเดินและหันไปมอง ชางฮัว
“ ให้ผมได้ลองทำบางอย่าง ..บางทีอาจจะช่วยเธอได้” ชางฮัว รีบวิ่งไปรับหญิงสาวและวางไว้บนพื้นจากนั้นเริ่มสัมผัสหน้าอกของเธอ….เพื่อทำ CPR
“ มันไม่มีประโยชน์อะไร..ผมได้ลองพยายามช่วยเธอแล้ว”หวงเหว่ยเถา พูดขณะที่ส่องไฟฉายลงบนร่างของหญิงสาว เธอไร้การตอบสนองของการมีชีวิตแล้ว
“มันยากที่จะพูด..บางทีเธออาจจะมีโอกาสอยู่” ชางฮัว ยังคงกดหน้าอกต่อไป
หลังจากผ่านไปหลายนาทีก็ยังไม่มีปฏิกิริยาจากเด็กสาว แม้ว่า ชางฮัว เองจะมีร่างกายที่อ่อนแอแต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะยกเลิกการช่วยเหลือเด็กสาวคนนี้
“ให้ฉันลองดูไหม?” ยินฮี มอง ไปที่ หลิวกำ
“คุณสามารถลองได้” หลิวกำ พยักหน้าให้กับ ยินฮี แม้ว่า หลิวกำ จะเห็นด้วยแต่เขายังคงจับไม้กระดานเพื่อปิดช่องโหว่ของหน้าต่างเอาไว้ ยินฮี เดินเข้าไปใกล้เด็กสาว จากนั้นเธอวางฝ่ามือไว้ที่กลางหน้าอกของเด็กสาวแล้วปล่อยความร้อน ร่างกายของยินฮีไม่จำเป็นต้องหายใจแต่เธอมีความสามารถในการกักเก็บออกซิเจนภายในร่างกาย หลังจากที่เธอแผ่ความร้อนออกมา เธอก็ผายปอดให้กับเด็กสาว เธอทำอย่างนั้นอยู่ 5 นาที แต่เด็กสาวก็ไม่มีการตอบสนองใดๆ
“มันไม่มีประโยชน์หรอก…หยุดเถอะ” เทรดมิล กล่าวจากด้านข้าง
“ใช่แล้ว…เราไม่อาจช่วยเธอได้ ยอมแพ้เถอะ”บางคนเริ่มเห็นด้วย
ยินฮี มองไปที่ หลิวกำ แม้ว่า หลิวกำ ก็ยังส่ายหัว ดังนั้น ยินฮี จึงหยุดความพยายามที่จะช่วย
“ผมจะลองอีกที” ชางฮัว กล่าว เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะเลิก เขายัง กดหน้าอกและพยายามผายปอด
เมื่อ ชางฮัว อายุ 19 เขาเคยชอบกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นรุ่นน้อง เด็กผู้หญิงคนนั้นอายุใกล้เคียงกับเด็กสาวคนนี้ พวกเธอยังมีความคล้ายคลึงกันในด้านนิสัย ทั้งสองคนเป็นคนเงียบและมักจะมีกระเป๋านักเรียนอยู่ข้างกาย
ในขณะที่เธอเรียนโรงเรียนมัธยม เธอมีปัญหาในครอบครัว ส่งผลให้เธอพยายามกระโดดลงจากสะพาน แต่เธอถูกหยุดโดย ชางฮัว ที่ผ่านมา หลังจากนั้น ชางฮัว และผู้หญิงคนนั้นก็เริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้น ชางฮัว ตกหลุมรักผู้หญิงคนนั้น และผู้หญิงคนนั้นก็ปรึกษา ชางฮัว เกี่ยวกับสถานการณ์ในครอบครัวของเธอตลอดเวลา
ในที่สุดพ่อแม่ของเด็กสาวคนนั้นก็หย่าร้าง ก่อนที่เธอจะจบมัธยม ดังนั้นเธอจึงพยายามฆ่าตัวตายอีกครั้ง เธอได้ส่งข้อความสั้นๆไปยัง ชางฮัว ขอบคุณเขาในช่วงเวลาสั้นๆที่ได้อยู่ด้วยกัน
ในช่วงเวลานั้น ชางฮัว อยู่กับเพื่อนที่ผับ และเขาไม่ได้สังเกตเห็นข้อความในโทรศัพท์ของเขา เมื่อเวลาผ่านไปเขาได้เห็นข้อความในโทรศัพท์และรีบวิ่งไปที่สะพาน ปรากฏว่าร่างของเด็กสาวคนนั้นถูกลากขึ้นมาจากแม่น้ำแล้ว ยังคงเหลือร่องรอยความอบอุ่นในร่างกายของเธอ แต่เจ้าหน้าที่กู้ภัยได้ยอมแพ้แล้ว แต่ไม่ใช่กับ ชางฮัว เขายังคงทำ CPR ต่อเธอเป็นเวลา 30 นาที จนกระทั่งร่างกายของเธอเริ่มแข็งตำรวจจึงผลักดันให้เขาออกไป
เหตุการณ์นี้สร้างบาดแผลไว้ในจิตใจของ ชางฮัว เขายังคงโทษตัวเองและไม่สามารถยกโทษให้กับตัวเองได้ ถ้าเขาไม่ออกไปดื่มกับเพื่อนๆเขาคงจะเห็นข้อความสั้นๆและมาทันก่อนที่จะเกิดโศกนาฏกรรมนี้
และในขณะนี้เมื่อเขาเผชิญหน้ากับเด็กนักเรียนมัธยมอีกครั้ง ชางฮัว ก็นึกถึงฉากเดิมเมื่อ 10 ปีก่อน เขาไม่ต้องการให้เกิดโศกนาฏกรรมซ้ำรอยกับตัวเอง เขาต้องการที่จะช่วยชีวิตเด็กผู้หญิงคนนี้แม้ว่าจะหมายถึงการเสียสละร่างกายของเขาก็ตาม…
