TTW:บทที่ 251 แนะนำตัวเอง
ไม่มีใครคิดจะปลอบขวัญ ลู่ฟาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเลือกที่จะท้าทายผู้หญิงคนหนึ่งและจบลงด้วยการพ่ายแพ้อย่างน่าผิดหวัง การสูญเสียนี้ทำให้เขาอับอายจนเกินไปเขาทำได้เพียงยืนเงียบอยู่ข้างๆ
“นายเดิมพันกับพวกเราไว้ไม่ใช่หรอ” จางเฉียงหลี่ ไม่มีเจตนาที่จะปล่อย ลู่ฟาน ให้หลุดพ้นไป
หวังเจ้า เฝ้าดู ลู่ฟาน แต่ไม่พูดอะไร ด้วยความจริงแล้วทั้งหมดนี้เป็นความผิดของ ลู่ฟาน ที่แพ้การพนันและเขาต้องรักษาคำพูด ถ้าพวกเขาไม่รักษาคำพูด คนอื่นจะคิดยังไงเกี่ยวกับชื่อเสียงของพวกเขา
ใบหน้าของ ลู่ฟาน กลายเป็นสีแดงเขากำลังคิดว่าเขาควรที่จะคุกเข่าขอโทษหรือไม่ ในที่สุดลู่ฟานก็คิดจะขอโทษแบบง่ายๆและรีบกลับไปซ่อนตัวอยู่ด้านหลังของเพื่อนเขา
“เอาล่ะในเมื่อเป็นแบบนี้ ขอให้ทุกคนแนะนำตัวและความสามารถของพวกคุณเพื่อที่จะร่วมมือกันให้ดียิ่งขึ้น ผมจะเริ่มก่อน ผมชื่อ หวังเจ้า ในโลกแห่งความเป็นจริงผมเป็นวิศวกรคอมพิวเตอร์ดังนั้นผมจึงเชี่ยวชาญในการจัดการข้อมูล
“ถ้าเราพบประตูห้องปฏิบัติการที่ล็อคไว้ด้วยระบบอิเล็กทรอนิกส์หรือใช้คอมพิวเตอร์ใดๆ ที่พวกคุณไม่สามารถจัดการได้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผม..” หวังเจ้า แสดงความจริงใจด้วยการแนะนําตัวเองเป็นคนแรก ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่แต่อย่างน้อยเขาก็พยายามที่จะเริ่มก่อน
“ในตอนนี้ผมอยู่ในระดับ 6 และเมื่อตอนที่ผมอยู่ในระดับ 5 ผมได้ปลุกทักษะขึ้น ทักษะของผมคือ [Decode] ถ้าผมเปิดใช้งานทักษะผมสามารถถอดรหัสผ่านได้ ความสามารถของผมทำให้พวกคุณสามารถเปิดประตูที่ถูกล็อคของห้องปฏิบัติการได้” หวังเจ้า กล่าวเสริมถัดออกไปเป็นชายหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ข้าง หวังเจ้า
“ ผมชื่อ เชาเฟิง ในโลกแห่งความเป็นจริงผมเป็นนักวิจัยชีวภาพ ..เฮ้ อย่ามองผมอย่างนั้น เอาล่ะผมจะยอมรับก็ได้ว่าความจริงผมไม่ใช่นักวิจัยทางชีวภาพ…ผมแค่อยู่ในห้องวิจัยเทคนิค..”เชาเฟิงยอมรับ เขาต้องการที่จะโกหกแต่ถูกจับได้โดยคนอื่น พวกเขาทั้งหมดเริ่มหัวเราะ ดูเหมือนว่าพวกเขาเหล่านี้จะรู้จักกันดีดังนั้นพวกเขาจึงคุ้นเคยกันเป็นพิเศษ
“ผมอยู่ในระดับ 5 ทักษะที่ผมปลุกได้เรียกว่า[Tame] ผมสามารถทำให้สัตว์เชื่องได้รวมทั้งซอมบี้ อย่างไรก็ตามความสามารถของผมมีโอกาสล้มเหลว เมื่อวานนี้ผมใช้มันทั้งวันทั้งคืนเพื่อที่จะควบคุมซอมบี้หญิง ฮ่าฮ่าฺฮ่า ผมพยายามฝึกให้เธอปลดเสื้อผ้าออก แต่ที่น่าเศร้าที่สุดคือหลังจากที่ถอดเสื้อผ้าออกแล้ว คุณรู้ไหมว่าผมต้องเจออะไร ..?คุณคิดว่าผมจะได้เห็นอะไรล่ะ? สิ่งที่ผมได้เห็นเป็นเพียงเนื้อเน่าของเธอ….”เชาเฟิงกล่าวต่อ
“เอาละพอแล้ว” หวังเจ้า ตัดบทพูดของเชาเฟิง ถ้าเชาเฟิงยังคงพูดต่อคงมีแต่เรื่องไร้สาระ
“ OK เพื่อที่จะทำให้ซอมบี้เชื่องผมต้องอยู่ไม่ไกลจากมันเกินกว่า 50 เมตร ผมสามารถฝึกให้มันเดินไปรอบๆเพื่อตรวจสอบได้ โอ้ใช่ ผมสามารถมองเห็นสิ่งที่มันมองเห็นได้ ซึ่งมันช่วยเราได้มาก ถึงแม้ว่าตอนนี้ความสามารถนี้จะไม่ได้ดีมากแต่ผมคิดว่าหากมันเพิ่มระดับขึ้นผมอาจสามารถควบคุมซอมบี้ได้ทั้งตัวอย่างสมบูรณ์หรือแม้กระทั่งซอมบี้กลายพันธุ์ ดังนั้นความสามารถของผมจึงไม่มีที่สิ้นสุด คุณสามารถจินตนาการได้ว่า…”
“โอเคคนต่อไป!” หวังเจ้า ขัดจังหวะเชาเฟิง อีกครั้ง คงต้องใช้เวลาอีกหลายชั่วโมงกว่าเชาเฟิงจะพูดเรื่องของเขาจบ จากพฤติกรรมหัวร้อนของ ลู่ฟาน และการแนะนำตัวของเชาเฟิง ทำให้ หลิวกำ สามารถบอกได้ว่าคนเหล่านี้ไม่ใช่นักวางแผน นอกจากนี้ผู้นำของเขา หวังเจ้า ยังคงปฏิบัติต่อผู้บังคับบัญชาของเขาค่อนข้างดีซึ่งมีความสัมพันธ์เท่าเทียมกัน
ถึงแม้ว่าแผนเดิมของพวกเขาจะเป็นการรวมคนเพื่อทำหน้าที่เป็นเหยื่อ แต่ดูเหมือนตอนนี้เหตุการณ์ไม่เอื้ออำนวยเท่าไหร่ พวกเขาต้องเปิดเผยความสามารถของตัวเอง
สำหรับเรื่องนี้ หลิวกำ ไม่เป็นห่วงในแง่ของความแข็งแกร่งนั้นแผนการต่างๆไร้ประโยชน์
“ผมชื่อว่าหวงอี้ ทักษะที่ผมปลุกขึ้นมาคือ [Mark] ผมสามารถกำหนดเครื่องหมายบนร่างกายของเป้าหมายได้ไม่ว่าเป้าหมายจะอยู่ตรงไหนภายในระยะ ทักษะของผมผมสามารถรู้ว่าเขาทำอะไรอยู่ที่ไหน ผมสามารถใช้ทักษะได้เป็นเวลา 5 นาที
“นี่เป็นความสามารถที่ใช้ติดตามได้ดีมากเป็นประโยชน์ที่สุดในการล่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งมันเป็นการง่ายในการลอบสังหารเพราะผมรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน”หวงอี้กล่าว
“ผมคือ ลู่ฟาน ความสามารถของผมคือ [Berserk] ผมสามารถเพิ่มความแข็งแรงและความว่องไวของร่างกายได้ชั่วขณะหนึ่ง” ลู่ฟาน แนะนำเรียบง่ายและเดินกลับไปในจุดเดิมของเขา ลักษณะของเขากำลังอับอายกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“ผมคือ กวงหลิวฉือ ผมอยู่ในระดับ 5 ความสามารถของผมคือ [Blaze] ผมสามารถทำให้เกิดลูกไฟเล็กๆได้”สมาชิกทีมคนสุดท้ายของ หวังเจ้า พูดขึ้นและนี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดและเป็นคนสุดท้ายที่แนะนำตัว
“เชี่ย! คุณเหมือนนักเวทย์ที่สามารถเรียกลูกไฟออกมาโจมตีซอมบี้ได้ไหม?” จางเฉียงหลี่ สนใจในความสามารถนี้มาก
“ขอโทษด้วยผมสามารถสร้างลูกไฟเล็กๆบนมือได้เท่านั้น ผมไม่สามารถใช้มันในการโจมตีได้ จนถึงตอนนี้ผมเคยใช้มันแค่จุดไฟทำอาหารเท่านั้น ..”กวงหลิวฉือถอนหายใจและตอบ จางเฉียงหลี่ ในขณะที่ทุกคนหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
“แล้วพวกคุณล่ะความสามารถของพวกคุณคืออะไร?” หวังเจ้า หันไปหาคนที่อยู่ใกล้กับ กวงหลิวฉือ
ก่อนที่ หลิวกำ และกลุ่มของเขาจะขึ้นมาถึงที่นี่มีผู้เล่นชายวัยกลางคนกำลังคุยกับกวงหลิวฉืออยู่ นอกจากนี้พวกเขาอาจจะเพียงแค่แสดงละครว่าอยู่คนคนละกลุ่ม แต่ หลิวกำ ไม่สนใจเรื่องนี้ตราบใดที่มีคนพาเขาไปยังห้องปฏิบัติการเรื่องอื่นเขาสามารถแก้ไขได้ภายหลัง
——————
