เอเลน่ารอลูเซียนอย่างใจจดใจจ่อในห้องโถง การมาทำงานสายตั้งแต่วันแรก คงไม่ทำให้ท่านผู้อำนวยการแฮงค์ประทับใจเท่าไรนัก
เคธี พนักงานต้อนรับอีกคนหนึ่ง ยิ้มให้กับเพื่อนร่วมงานของเธอและพูดติดตลกว่า “เอเลน่า เจ้ากำลังรอใครอยู่ คนรักงั้นรึ?”
“ไม่เอาน่าเคธี ข้ากำลังรอเพื่อนอยู่ วันนี้เป็นวันแรกที่เขาจะทำงานให้สมาคม” ขณะที่เอเลน่ากำลังพูด ลูเซียนก็ก้าวเข้ามาในห้องโถง
“ขอบคุณพระเจ้าที่เจ้ามา ลูเซียน” เอเลน่าเดินออกมาจากเคาน์เตอร์และมุ่งหน้าไปที่ลูเซียน “ทำไมเจ้าดูเหนื่อยๆ ป่วยหรือเปล่า”
ลูเซียนรู้ว่าเขาคงดูแย่มาก อาการปวดหัวที่เกิดจากการบาดเจ็บของจิตทรมานเขามาตลอดทาง เขารู้สึกเวียนหัวหลังจากวิ่งมาที่นี่
“นั่นสิ…ข้าคงจะป่วย แต่ข้าไม่เป็นไร ขอบคุณที่ถามนะเ อเลน่า” ลูเซียนยิ้มให้เอเลน่าซึ่งสวมชุดสีขาวในวันนี้ “ข้าคิดว่าตอนนี้เราจะไปหาท่านแฮงค์ใช่ไหม?” ลูเซียนถามขึ้น
“ใช่สิ” เอเลน่าเดินขึ้นไปชั้นบนและตามด้วยลูเซียนที่เดิมตามเธอขึ้นไป “ไม่ต้องกังวล วันอาทิตย์ไม่เคยยุ่ง หรือจริงๆ งานก็ไม่ค่อยยุ่งหรอก”
แฮงค์เป็นผู้ชายวัยกลางคนที่จริงจังและมักจะสวมสูทที่เหมาะสมอยู่เสมอ หลังจากถามคำถามพื้นฐานบางอย่างแล้ว แฮงค์ก็พยักหน้าและขอให้เอเลน่าพาลูเซียนตรงไปที่ห้องสมุด
ห้องสมุดอยู่บนชั้นสอง ในขณะที่พวกเขากำลังมุ่งหน้าไปทางนั้น เอเลน่าก็พยายามอธิบายเกี่ยวกับบรรณารักษ์อีกคนให้แก่ลูเซียนฟัง “เขาชื่อปิแอร์ ซานดอร์ เจ้าทั้งสองทำงานกะเช้าในห้องสมุด เขาเป็นคนดีนะ ข้าไม่คิดว่าเขาจะทำให้เจ้าลำบาก ดังนั้นไม่ต้องกังวล แต่เขาก็…อืม…” เอเลน่าหยุดครู่หนึ่ง “แปลกๆ”
ผู้ชายที่ชื่อปิแอร์น่าจะคนรู้จักอยู่ในสมาคม ถ้าเขาเป็นแค่คนธรรมดา เขาจะไม่ได้รับโอกาสที่จะเป็นบรรณารักษ์ที่นี่ ลูเซียนแค่อยากทำงานและพยายามหลีกเลี่ยงปัญหาให้ได้มากที่สุด
ห้องสมุดดนตรีมีขนาดใหญ่และเงียบสงบ ที่แห่งนี้รวบรวมหนังสือเพลง ดนตรี วารสารและหนังสือพิมพ์อันมีค่ามากมายไว้ที่นี่
ชายหนุ่มผมสีดำนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ไม้กำลังอ่านหนังสือพิมพ์อย่างตั้งใจ ในสายตาของลูเซียน ชายคนนั้นดูเหมือนเป็นผู้คลั่งไคล้ดนตรีตัวยง
“ปิแอร์ ปิแอร์…..” เอเลน่าพยายามดึงความสนใจของเขา “คนนี้เป็นบรรณารักษ์ใหม่นะ ชื่อลูเซียน”
ในที่สุดปิแอร์ก็เงยหน้าขึ้นจากหนังสือพิมพ์ ดวงตาสีน้ำตาลของเขาดูสับสนเล็กน้อย “อรุณสวัสดิ์ เอเลน่า! วันนี้วันอะไร … วันอาทิตย์?”
“ยินดีที่ได้รู้จักปิแอร์ ข้าชื่อลูเซียน อีวานส์ บรรณารักษ์คนใหม่” ลูเซียนแนะนำตัวเองด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น
ทันทีที่ปิแอร์รู้ว่าเพื่อนร่วมงานคนใหม่ของเขายืนอยู่ต่อหน้า ปิแอร์ก็เดินออกจากเคาน์เตอร์และทักทายลูเซียน “ยินดีที่ได้รู้จักลูเซียน ข้าชื่อปิแอร์ ซานดอร์” เมื่อพวกเขาจับมือกันปิแอร์ยิ้มอย่างมีเลศนัย “ลูเซียน เจ้าต้อง…เพลาๆ มือบ้างนะ”
“ปิแอร์ เจ้าพูดถึงเรื่องอะไร?” เอเลน่าสับสน
“เรื่องของผู้ชายน่า” ปิแอร์ตอบท่าทางเป็นกันเอง
เอเลน่ายักไหล่และกระซิบกับลูเซียน “เจ้าดูสิ ข้าบอกเจ้าแล้ว…ข้าต้องไปแล้ว ลูเซียนเจ้าสามารถทำงานและใช้ประโยชน์จากหนังสือที่นี่ได้”
หลังจากเอเลน่าจากไปปิแอร์เริ่มพาลูเซียนเดินดูไปรอบๆ ขณะที่เขากำลังเดินเขาก็พูดกับลูเซียนไปเรื่อย “อืมม…บางครั้งข้าก็พูดแปลกๆ ถ้าเจ้าไม่เข้าใจก็อย่าให้คำพูดของข้าไปรบกวนเจ้า”
“เจ้าเลยขอให้ข้า ‘หักห้ามใจ’ เรื่องด้วยทั่วไปด้วยหรือ?” ลูเซียนถาม
“ไม่! จริงจังนะ ผู้ชายหนุ่มอย่างเราบางทีก็ใช้แรงมากไป…อืม…เจ้ารู้น่าว่าข้าพูดถึงอะไร” ลูเซียนไม่รู้จะพูดอะไร ตอนนี้ ในสายตาของลูเซียนปิแอร์เป็นคนบ้าดนตรีและค่อนข้างน่ารำคาญ
หลังจากแนะนำสิ่งพื้นฐานที่ลูเซียนต้องทำหน้าที่บรรณารักษ์แล้ว ปิแอร์ก็ยืดอกตัวเองขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดว่า “มีเพียงสมาชิกของสมาคมเท่านั้นที่สามารถเข้าถึงห้องสมุดนี้ได้ ดังนั้นที่นี่ไม่ค่อยยุ่ง เพียงแต่จำไว้ว่าต้องสุภาพกับนักดนตรี เจ้าอยู่ที่นี่ต่อสักพักก็ได้ ตอนนี้ข้าจะกลับไปอ่านหนังสือเดอะเวลล์-เทมเพิร์ดคลาเวียร์ต่อ”
ดวงตาของเขาเป็นประกายเมื่อเขาพูดถึงดนตรี
“ตามสบาย” ลูเซียนเต็มใจที่อยู่ตามลำพัง ลูเซียนพยายามเก็บหนังสือให้มากขึ้นในห้องสมุดห้วงจิตของเขา เหมือนกระรอกเก็บเมล็ดพืชของโปรด ลูเซียนพลิกอ่านหนังสืออย่างรวดเร็วและคัดลอกหนังสือให้ปรากฏในห้องสมุดห้วงจิตของเขา จากนั้นลูเซียนก็หันไปทางอื่น
“เฮ้! เจ้ากำลังทำอะไรอยู่ที่นั่น” ปิแอร์ถามอย่างสับสน เขายังไปได้ไม่ไกล
“ข้ากำลังสุ่มดูเพื่อมีอะไรเสียหาย ถ้ามี ข้าจะจดบันทึกและรายงานให้ทางสมาคมทราบ” ลูเซียนคิดข้อแก้ตัวทันที
“เจ้าระวังตัวเหมือนพวกผู้หญิงนะลูเซียน” ปิแอร์แสดงความคิดเห็น
ในอีกสี่ชั่วโมงต่อมา มีนักดนตรีเพียงสองคนเท่านั้นที่เข้าเยี่ยมชมห้องสมุด ลูเซียนต้องเก็บหนังสือเป็นร้อยๆ เล่ม สองแขนของเขาหนักอึ้งหลังแบกหนังสือไม่รู้กี่รอบ หนังสือเหล่านี้ครอบคลุมหลายแง่มุมของโลก ไม่ใช่แค่เพลง ลูเซียนต้องการทราบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับโลกให้ดีขึ้นโดยเร็วที่สุด
ลูเซียนทำงานเสร็จประมาณเที่ยงครึ่ง เมื่อเขาออกจากห้องสมุด ปิแอร์ก็ยังคงดื่มด่ำกับเสียงเพลงพร้อมกับขนมปังในมือของเขา ต่อมาลูเซียนก็ไปที่บ้านของวิกเตอร์เพื่อเรียนต่อ ชีวิตของเขาค่อนข้างสงบในช่วงนี้ เย็นวันหนึ่ง เมื่อจอห์นกลับมาและเห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ เขาเริ่มบอกลูเซียนว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนั้น
……………………………………….
