บทที่ 17 ห้องกาลเวลา
“ เอาล่ะ ตอนนี้เจ้าไปหามิสเตอร์โปโป้ได้แล้ว เขาจะให้คำแนะนำการฝึกฝนกับเจ้าได้ ข้าขอบอกเจ้าไว้เลยว่าอย่ามองแค่รูปลักษณ์ภายนอกที่แข็งกระด้างของมิสเตอร์โปโป้ ระดับของเขานั้นทรงพลังกว่าของข้ามาก…”
คารินเริ่มหมดเรี่ยวแรงและโบกมืออย่างไร้พลัง เขาตกตะลึงกับการพัฒนาของเซียร์ย่าและไม่มีอารมณ์ที่จะทดสอบซีหลิงแม้จะไม่ได้ทดสอบเธออย่างไรก็ตามเมื่อเทียบกับเซียร์ย่าพรสวรรค์ของเธอก็ควรที่จะน่ากลัวเช่นกัน
“ ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณท่านคารินมาก เราจะไปตามหามิสเตอร์โปโป้”
เซียร์ย่ายิ้มแล้วมองไปที่ซีหลิงเธอเข้าใจโดยปริยายและพยักหน้าจากนั้นทั้งคู่ก็เดินเข้าไปข้างในวิหารพระเจ้า
เมื่อมองไปที่ด้านหลังของทั้งสองคนคารินที่ยืนอยู่ที่เดิมอย่างเงียบ ๆ พึมพำกับตัวเองเบา ๆ “ ข้าต้องให้พระเจ้ารู้ข้อมูลนี้และให้เขาเตรียมตัว อนิจจามีคนที่แข็งแกร่งมากเกินไปในจักรวาล หวังว่าจะไม่มีใครสังเกตเห็นโลก เมื่อพูดถึงสิ่งนี้ในช่วงหลายร้อยปีที่ผ่านมาศิลปะการต่อสู้ของโลกได้ถดถอยลงมากเกินไปจริงๆ!” คารินยืดตัวออกและถอนหายใจอย่างกังวลและมุ่งหน้าไปยังที่พักของพระเจ้า
ภายในทางเดินที่คดเคี้ยวของวิหารพระเจ้า มิสเตอร์โปโป้กำลังนั่งสมาธิเงียบ ๆ เหมือนพระที่ตรัสรู้ เมื่อเห็นเซียร์ย่าและซีหลิงเข้ามาในวิหารพระเจ้า มิสเตอร์โปโป้ก็ลุกขึ้นยืนมองดูพวกเขาด้วยดวงตาสีทองแดงที่สงบและใบหน้าที่ใจดี
“ สิ่งที่คุณเพิ่งแสดง มิสเตอร์โปโป้ได้เห็นแล้วเช่นกัน เนื่องจากมิสเตอร์โปโป้ไม่สามารถสอนคุณโดยใช้วิธีการทั่วไปได้ดังนั้นคุณควรทำตามมิสเตอร์โปโป้” จากนั้นเขาก็หันกลับมาและเดินไปยังส่วนลึกของวิหารพระเจ้า
เซียร์ย่าและซีหลิงมองไปที่กันและกันและตามไปข้างหลังอย่างใกล้ชิด พวกเขาเดินตามหลังมิสเตอร์โปโป้ตามทางที่คดเคี้ยวไม่กี่ทาง เขาเดินผ่านทางแยกและเข้าไปยังส่วนลึกของวิหารพระเจ้ามากขึ้นเรื่อย ๆ เซียร์ย่าหันหน้าไปมองและพบว่าเส้นทางนั้นได้พันกันเป็นรูปกากบาทเหมือนเขาวงกตซึ่งจะทำให้เสียความรู้สึกในการบังคับทิศทางได้อย่างง่ายดาย
“มิสเตอร์โปโป้จะพาเราไปไหน? หลังจากเดินมานานเราควรจะถึงแล้วไม่ใช่หรอ?” เซียร์ย่าแอบเดาในใจว่าสถานที่ที่พวกเขาอยู่ควรอยู่ด้านล่างของวิหารพระเจ้า
ในขณะที่เซียร์ย่ากำลังคิดมิสเตอร์โปโป้ก็หยุดอยู่หน้าประตูสีทอง
หลังจากนั้นมิสเตอร์โปโป้ก็พูดว่า: “นี่คือห้องกาลเวลา 1 วันข้างนอกเท่ากับ 1 ปีข้างในและสภาพแวดล้อมภายในนั้นรุนแรงมาก มิสเตอร์โปโป้จะอยู่กับคุณภายในหนึ่งปี”
“ มันคือห้องกาลเวลาหรอเนี่ย! “เซียร์ย่าผงะเขานึกถึงวิธีการฝึกหลายรูปแบบที่พวกเขาจะได้รับซึ่งใช้ในผลงานต้นฉบับ ใช้เครื่องจักรเพื่อส่งพวกเขาไปยังโลกอื่นหรือไปยังหุบเขาที่มีพายุฝนฟ้าคะนองเป็นต้น แต่เขาไม่คาดคิดว่ามิสเตอร์โปโป้จะพาพวกเขามาที่ห้องกาลเวลา
ภายในห้องกาลเวลาอากาศมีความหนาแน่นอุณหภูมิผันผวนระหว่าง -40 ° C ถึง 50 ° C และแรงโน้มถ่วงเทียบเท่ากับสิบเท่าของโลก เงื่อนไขนี้อาจถือได้ว่ารุนแรงสำหรับคนอื่น ๆ แต่สำหรับคนที่แข็งแกร่งสภาพแวดล้อมนี้ไม่สามารถถือได้ว่ารุนแรง มันเพียงทดสอบความอดทนทางจิตใจของพวกเขาเท่านั้น
ในสภาพแวดล้อมอันเงียบสงบที่ว่างเปล่า แต่กว้างใหญ่การอยู่ในนั้นหนึ่งปีเป็นการทดสอบจิตใจคนที่มีจิตใจที่อ่อนแอหรือไม่มีกำลังใจจะมีแนวโน้มที่จะเกิดภาพหลอน
ในผลงานต้นฉบับห้องกาลเวลาได้รับการออกแบบมาเพื่อพยายามยื้อเวลาให้มากขึ้นเพิ่มพลังก่อนที่จะเผชิญหน้ากับศัตรู มันไม่ได้มีความสำคัญมากนักสำหรับการฝึกฝนในตัวเอง แต่ตอนนี้เซียร์ย่าเริ่มกระสับกระส่ายแล้ว
เพราะตอนนี้เป็นเวลากว่า 7 ปีแล้วที่เซียร์ย่ามาที่ Dragon Ball World และหากการดำเนินเรื่องของพล็อตเป็นไปตามนั้นบางทีถ้าผ่านไปมากเกินไป ฟรีสเซอร์ก็อาจหมดความอดทนและทำลายดาวเบจีต้าแม้ว่าเขาจะไม่ชัดเจนเกี่ยวกับเวลาที่เหลือก่อนการทำลายล้างดาวเบจีต้า แต่มันคงเหลือเวลาอีกไม่มากเขาจำเป็นต้องมีความแข็งแกร่งเพียงพอในเวลานั้นดังนั้นแม้ว่าเขาจะไม่สามารถหยุดฟรีสเซอร์ได้อย่างน้อยที่สุดเขาก็สามารถนำรีเบคก้าและอาดริออกไปล่วงหน้าได้
“ พี่เซียร์ย่า ห้องกาลเวลาคืออะไร” ซีหลิงมองอย่างงงงวย
“ ห้องกาลเวลาเป็นพื้นที่แยกมิติที่ถูกสร้างขึ้นโดยพระเจ้าซึ่งเวลาภายในนั้นจะเร็วกว่าโลกภายนอกมาก 1 วันข้างนอกเท่ากับ 1 ปีข้างในซึ่งเหมาะมากสำหรับนักสู้ในการเพิ่มพลังฉุกเฉิน แต่เราสามารถเข้าสู่ห้องกาลเวลาได้เพียง 2 ครั้งในช่วงชีวิตและสามารถเข้าได้ครั้งละสองคนเท่านั้น “
ไม่รอให้เซียร์ย่าตอบมิสเตอร์โปโป้ที่ยืนอยู่ด้านข้างก็ได้ตอบไปแล้ว
“ ช่างเป็นสถานที่มหัศจรรย์!”
ในขณะนี้มิสเตอร์โปโป้ได้เปิดประตูทองคำของห้องกาลเวลาแล้ว จากภายนอกเขาสามารถมองเห็นเพียงหลุมดำที่ไม่ชัดเจนราวกับว่ามีพลังงานปิดกั้นมุมมอง
มิสเตอร์โปโป้หันไปทางเซียร์ย่าและซีหลิงและพูดว่า“ มีเพียงสองคนเท่านั้นที่สามารถเข้าไปก่อนได้ดังนั้นพวกคุณสองคนต้องเข้าแยกกัน”
“ หนูก่อนๆ……” ซีหลิงกระโดดไปด้านหน้า เซียร์ย่ายักไหล่อย่างไรก็ตามสำหรับเขามันไม่สำคัญว่าเขาจะเข้าไปข้างในในวันแรกหรือวันที่สอง เนื่องจากซีหลิงต้องการก็ปล่อยให้เธอไปก่อน
ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาและถามว่า:“ มิสเตอร์โปโป้คุณบอกว่าคน ๆ หนึ่งสามารถเข้าไปได้เพียง 2 ครั้งในชีวิตของเขา? แล้วมิสเตอร์โปโป้เข้าไปข้างในกี่ครั้งแล้ว?”
“ เพราะตอนที่พระเจ้าสร้างห้องกาลเวลา มิสเตอร์โปโป้ก็อยู่ในเวลานั้นด้วยดังนั้นมิสเตอร์โปโป้จึงไม่มีขีดจำกัดนี้! “มิสเตอร์โปโป้ตอบอย่างใจเย็น
หลังจากที่เซียร์ย่าได้ยินรูม่านตาของเขาก็หดแน่นขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ
จากคำพูดของมิสเตอร์โปโป้เขาสามารถอนุมานได้หลายอย่าง เมื่อพระเจ้าได้สร้างห้องกาลเวลามิสเตอร์โปโป้ก็อยู่ที่นั่นด้วยจากการคำนวณ เขาควรมีอายุอย่างน้อยหลายพันปี เขาต้องได้เห็นสิ่งต่างๆมากมายเพราะอายุที่ยาวนานเช่นนี้
อย่างไรก็ตามสิ่งนี้ยังนำไปสู่คำถามใหม่ เนื่องจากมิสเตอร์โปโป้สามารถเข้าและออกจากห้องกาลเวลาได้โดยไม่มีข้อจำกัดทำไมพลังต่อสู้ของมิสเตอร์โปโป้จึงน้อยนัก?
เป็นเพราะมิสเตอร์โปโป้เป็นผู้รับใช้ของพระเจ้า!? เซียร์ย่าส่ายหัวด้วยความไม่เข้าใจและตัดสินใจที่จะไม่คิดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป เขาจ้องไปที่ซีหลิงและพูดว่า: ” เธอก็รีบเข้าไปได้ละหลังจากนั้น 1 วันก็จะถึงตาของพี่”
