Unrivaled Medicine God – จอมเทพโอสถ – ตอนที่ 1752 อ่านโดยไม่เข้าใจ

“เมื่อกี้ดูอย่างไรก็เป็นฉีเฟิงที่เหนือกว่า ทำไมจู่ๆ เขาถึงกลายเป็นฝ่ายแพ้ไปเล่า?”

“ใช่ ข้าเห็นแค่ว่าเจ้าเด็กนั่นมันถูกไล่ไปทั่ว แต่จู่ๆ คิ้วของฉีเฟิงก็ติดไฟขึ้นมาเสียอย่างนั้น”

“หรือว่าเจ้าเด็กนี่มันจะโชคดีและบังเอิญชนะได้?”

การพ่ายแพ้ของฉีเฟิงเมื่อสักครู่นี้ ดูอย่างไรทีแรกก็เป็นเขาที่ได้เปรียบแต่ทำไมจู่ๆ ถึงได้แพ้พ่ายไปเสียอย่างนั้น?

ไม่ใช่แค่เขา ตอนนี้คนอื่นๆ ที่มองดูอยู่เองก็ไม่เข้าใจและแสดงสีหน้ามึนงงสับสนออกมาตามๆ กัน

มีแค่คนเดียว มีเพียงแค่ชายชราหัวขาวคนนั้นเท่านั้นที่มองไปยังเย่หยวนด้วยความตื่นตกใจ

การลงมือของเย่หยวนเมื่อสักครู่นี้มันแยบยลมาก เขาเปลี่ยนทิศไฟของฉีเฟิงสองอันพุ่งเข้าไปเผาคิ้วอีกฝ่ายด้วยแนวคิดแห่งห้วงมิติ

เพียงแค่ว่าการลงมือนี้ของเย่หยวนมันแสนจะแยบยล ด้วยพลังสายตาของผู้คนทั้งหลายที่มองดูอยู่ตอนนี้มันจึงไม่มีใครที่จะมองออกได้เลย

“ศิษย์พี่ฉีเฟิง แข่งกับมันอีก! นักบวชอย่างเราๆ จะไปแพ้นักบวชฝึกหัดชั้นต่ำได้หรือ?” ในฝูงชนมีเสียงหนึ่งตะโกนขึ้น

ฉีเฟิงเองก็ทำหน้านิ่งและบอกออกมา “ได้! ข้าจะวางห้าร้อยแต้ม หากเจ้าแพ้เจ้าต้องเสียทั้งผลปั้นจั่นอายุและสามร้อยแต้มที่มีให้ข้า! เจ้ากล้ารับคำท้าไหม?”

เย่หยวนยักไหล่ตอบ “เจ้านี่มันหน้าไม่อายจริงๆ สองร้อยแต้มก็คิดจะเอามาเทียบกับผลปั้นจั่นอายุของข้าแล้ว แต่…ทำไมข้าจะไม่กล้ารับล่ะ? เจ้าลงมือเลย!”

ฉีเฟิงกำลังคิดจะลงมือแต่ก็หยุดตัวเองไว้ก่อน “เมื่อรอบก่อนข้านั้นลงมือไปแล้ว ตอนนี้เจ้าลงมือก่อนบ้าง!”

เย่หยวนยิ้ม “เจ้าอยากให้ข้าลงมือก่อนจริง? หากข้าลงมือก่อนเจ้าคงไม่มีปัญญาจะชนะได้แล้ว”

ฉีเฟิงยิ้ม “เมื่อกี้เจ้ามันก็แค่โชคดีเท่านั้น เจ้าคิดว่าตัวเองเก่งกาจปานนั้น? นอกจากผู้อาวุโสแล้วยังไม่มีใครกล้าพูดจาขนาดนี้ต่อหน้าข้าเลย เจ้านี้มันช่างอวดอ้างอย่างไม่ประมาณตน”

เย่หยวนตอบกลับไปด้วยหน้าเหนื่อยๆ “หากเป็นเช่นนั้นแล้วข้าก็จะขอลงมือก่อนล่ะ เจ้าเตรียมตัว”

คราวนี้ฉีเฟิงไม่คิดที่จะประมาทศัตรูอีกต่อไปแล้ว เขาพร้อมตั้งรับอย่างเต็มที่ สายตาจับจ้องไปยังเย่หยวน

เขาตัดสินใจที่จะทำให้เย่หยวนต้องร้องขอชีวิต

ให้เขาได้รู้ว่านักบวชนั้นไม่ใช่ตัวตนที่จะมาลบหลู่กันได้!

ตอนนี้เองที่เย่หยวนค่อยๆ ยกมือขวาขึ้นมา มือของเขากำแน่นโดยมีแค่นิ้วชี้และนิ้วกลาวที่ยื่นออกมา

รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นที่มุมปากของฉีเฟิง มือทั้งสองข้างเตรียมการวาดตราไว้ พร้อมที่จะเรียกไฟศักดิ์สิทธิ์ของตนออกมาอีกครั้ง

เย่หยวนขยับนิ้วทั้งสองเล็กน้อย!

ฟุบ!

พรึ่บ!

โดยที่ยังไม่มีใครทันตั้งแต่ก็เกิดไฟลุกขึ้นท่วมสูง

ฉีเฟิงเรียกไฟดาวอนันต์ออกมาอีกครั้งอย่างไม่รู้ตัว

ในฝูงชนมีคนตะโกนขึ้น “ศิษย์พี่ฉีเฟิง ผมท่าน! ผมของท่าน!”

ฉีเฟิงนิ่งไปและบ่นขึ้นมา “ผม?”

จู่ๆ เขาก็รู้สึกได้ถึงความร้อนที่เกิดขึ้นบนหนังศีรษะ เป็นตอนนี้เองที่เขาเริ่มตื่นตัวขึ้นมา

“อ่า! อ้าก! ผมข้า! ไหม้แล้ว! ผมไหม้แล้ว!”

ฉีเฟิงตะโกนร้องออกมาพร้อมกระโดดไปมาไม่หยุด ราวกับเป็นกระต่ายที่ตื่นตูม เป็นท่าทางที่แสนน่าขบขัน

แต่ไฟบนหัวของเขานั้นกลับรุนแรงอย่างมากและไม่มีทีท่าจะดับลงแม้แต่น้อย

ชายชราผมขาวได้แต่ส่ายหัวออกมาอย่างตื่นตกใจ

ทักษะการควบคุมไฟของคนทั้งสองนี้มันห่างชั้นกันอย่างสิ้นเชิงเลย

ทักษะของเย่หยวนนั้นดูเหมือนจะง่ายแต่แสนซับซ้อน

ต่อให้เป็นตัวเขาเองก็ไม่มีปัญญาจะทำได้ถึงขั้นนี้

นี่มันนักบวชฝึกหัดหน้าใหม่ไม่ใช่หรือ?

ทำไมยอดอัจฉริยะระดับนี้ถึงได้มาอยู่ระดับล่างได้?

“อ่า มือข้า! ข้า…ข้ายอมแพ้! ข้าขอยอมแพ้! รีบดับไฟให้ข้าเร็ว!”

มือของฉีเฟิงนั้นไม่สามารถจะจับศีรษะของตัวเองได้เลยแม้แต่น้อย เพลิงบัวฟ้าขจัดจันทร์ขาวของเย่หยวนนั้นมันพัฒนาไปถึงยอดระดับสี่มานานมากแล้ว มีพลังที่ไร้สิ้นสุด

หากเย่หยวนไม่คิดที่จะดับมัน ไฟนี้ก็คงไม่มีวันมอดดับเป็นแน่

เย่หยวนยิ้มออกมาและยื่นมือเข้าไปเก็บก้อนไฟนั้นเข้ามาไว้

แต่ระหว่างที่ดวลกันนั้นเส้นผมของฉีเฟิงก็ไหม้จนดำสนิท เป็นภาพที่แสนตลกติดอยู่บนหัวของเขา

เมื่อทุกคนได้เห็นมันแล้วพวกเขาต่างก็ได้แต่ต้องกลั้นขำอย่างสุดชีวิต

แต่กับฉีเฟิงแล้วภาพในตอนนี้มันยิ่งเสียกว่าการเสียหน้า

เย่หยวนเองก็พยายามกลั้นขำไว้และยกมือขึ้นคารวะ “ผู้ควบคุมไฟอันดับหนึ่งนี่สมชื่อจริงๆ เย่หยวนได้เรียนรู้มากมาย!”

“ดูท่าไอ้เด็กคนนี้มันจะไม่ได้แค่โชคดีเสียแล้ว!”

“โชคก็บ้าแล้ว! เมื่อต้องอยู่ต่อหน้าฉีเฟิงเจ้าลองไปโชคดีให้ข้าดูสักทีสองทีสิ!”

“นี่เขาเป็นแค่นักบวชฝึกหัดจริงๆ หรือ? ข้าไม่สามารถเข้าใจทักษะการควบคุมไฟของเขาได้เลยแม้แต่นิด!”

หลังจากหายขำแล้วสิ่งที่ทุกคนรู้สึกเหมือนๆ กันตอนนี้ก็คือความตื่นตะลึง

ในที่นี้มีนักบวชอยู่มากมายหลายคน แต่คนที่จะมองทักษะการควบคุมไฟของเย่หยวนออกนั้นมันกลับไม่มีเลยสักคน!

นักบวชฝึกหัดที่มีทักษะการคุมไฟถึงขั้นนี้มันจะไม่น่ากลัวเกินไปหน่อยหรือ?

แต่เย่หยวนก็ไม่คิดที่จะสนใจพวกเขา เพราะเป้าหมายของเขาแต่แรกมันก็คือการหาแต้มความดี เมื่อตอนนี้เขารู้ถึงมันแล้วเขาย่อมคิดที่จะเข้าศาลาสวรรค์หลวงเพื่อหาความรู้!

เมื่อถ่ายโอนแต้มเสร็จ เย่หยวนก็หันไปบอกกับชายชราผมขาว “ผู้อาวุโสข้าขอเข้าไปได้หรือไม่?”

ชายชราตอบกลับมา “ย่อมได้ ตอนนี้ระดับของเจ้าเข้าไปได้แค่ศาลาสวรรค์หลวงชั้นหนึ่ง สองชั่วโมงต่อห้าแต้ม ค่ายกลของศาลาจะตัดแต้มเจ้าเอง เพราะฉะนั้นเจ้าจงกะเวลาของตัวเองให้ดี!”

เย่หยวนทำหน้าเหยเกออกมาเมื่อได้ยิน “สองชั่วโมงห้าแต้ม นี่มันจะไม่แพงไปหน่อยรึ?”

ชายชราตอบกลับมาด้วยท่าทางดุดัน “พูดจาไร้สาระอีกเฒ่าคนนี้จะตบหน้าเจ้าให้ตายคาที่เลย!”

เย่หยวนแลบลิ้นออกมาและเดินเข้าไปด้านใน

เมื่อทุกคนเห็นภาพนี้พวกเขาทั้งหลายต่างมึนงง

ชายชราคนนี้มันเป็นแค่คนแก่ที่ดูแลศาลาสวรรค์หลวงเองไม่ใช่หรือ?

เจ้าเด็กคนนี้มันทำตัวอวดดีกับฉีเฟิงถึงขนาดนั้น แต่กลับแสดงท่าทีเคารพต่อชายแก่คนนี้?

ชายแก่คนนี้ดูไม่มีพิษภัยต่อผู้คนหรืออสูร คลื่นพลังจากร่างของเขานั้นก็ไม่ได้รุนแรงมากมาย

นักบวชและนักบวชฝึกหัดที่มายังศาลาสวรรค์หลวงต่างก็ไม่ค่อยจะมีใครสนใจเขามากนัก

ส่วนชายแก่ก็ไม่คิดจะสนใจอะไรเดินหน้ากลับเข้าไปในศาลาสวรรค์หลวงอีกครั้ง

เมื่อเข้ามาในศาลาสวรรค์หลวงชั้นแรกแล้วเขาก็พบว่านี่มันเป็นอีกโลกหนึ่ง

มันราวกับว่าเย่หยวนได้เดินเข้ามาในมหาสมุทรแห่งจารึกศักดิ์สิทธิ์ เรื่องราววิธีการต่างๆ ล้วนถูกบันทึกและแสดงขึ้นมาบนจอแสง

ได้เห็นเช่นนั้น เย่หยวนก็ต้องเบิกตาโต

สิ่งที่เขาสนใจมากที่สุดในตอนนี้ย่อมเป็นศาสตร์หลอมอสูร เพราะมันคือพื้นฐานของการหลอมโอสถอสูรศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมด

ในชั้นหนึ่ง เย่หยวนเจอหมวดความรู้เกี่ยวกับศาสตร์หลอมอสูรและเริ่มศึกษามันอย่างจริงจัง

ความเข้าใจในวิถีโอสถของเย่หยวนในตอนนี้มันย่อมเหนือล้ำกว่าที่จะมีใครเทียบได้

สิ่งต่างๆ เหล่านี้ล้วนยากเย็นแสนเข็ญสำหรับเหล่านักบวชฝึกหัด

แต่กับเย่หยวนแล้ว เขาแค่ต้องลองอ่านผ่านๆ ตาก็เข้าใจทุกอย่างได้ทันที

เมื่อเย่หยวนเริ่มเก็บตัวเรียนรู้อยู่ด้านใน เวลากว่าสิบวันก็ผ่านไปได้ในพริบตา

จู่ๆ เขาก็รู้สึกถึงพลังมหาศาลดีดร่างของเย่หยวนออกมาจากศาลาสวรรค์หลวงชั้นหนึ่งทันที

“โอ้ย! อะไรกันเนี่ย?”

เย่หยวนร่วงลงกับพื้นอย่างเจ็บปวด

“แต้มความดีของเจ้าหมดแล้ว ค่ายกลจึงส่งเจ้าออกมาด้านนอก” ชายชราผมขาวที่มาอยู่ด้านหลังเย่หยวนตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบได้ช่วยตอบกลับไป

เย่หยวนนั้นพูดอะไรไม่ออก “นี่หรือเรียกว่าส่ง? ดูอย่างไรก็เตะออกมาชัดๆ”

ชายชราหัวเราะขึ้น “เจ้าคิดว่าแต้มความดีมันหาง่ายจึงไม่คิดที่จะรักษามันสินะ? เวลาหลายวันนี้เจ้าอ่านไปโดยที่ไม่เข้าใจอะไร ทำแบบนั้นมันจะช่วยอะไรเจ้าได้กัน?”

เย่หยวนนั้นมึนงงเมื่อได้ยิน “ท่านผู้อาวุโสมองดูข้าอยู่ตลอดช่วยหลายวันนี้เลย?”

ชายชราไม่คิดจะตอบเย่หยวนและพูดออกมาด้วยความโกรธเหมือนเวลาที่เด็กๆ ไม่สามารถทำตามความคาดหวังของคนแก่ได้ “เด็กน้อย เจ้านั้นมีพรสวรรค์ที่มากล้น แต่ด้วยนิสัยเช่นนี้มันคงยากที่จะเป็นใหญ่เป็นโตได้!”

เขานั้นจับตามองดูเย่หยวนมาตลอดหลายวัน แต่เขากลับเห็นว่าเย่หยวนเปิดอ่านความรู้ผ่านๆ ตากว่าห้าร้อยเรื่องในช่วงเวลาแค่สิบวันนี้

และเรื่องราวห้าร้อยอย่างนี้ แต่ละอย่างมันต้องใช้เวลาในการเรียนรู้มากกว่าหลายสิบปี

ทำเช่นนี้มันจะไม่ใช่การล้อเล่นอีกหรือ?

…………………………

Unrivaled Medicine God

Unrivaled Medicine God

Type: Author: ,
จักรพรรดิโอสถแห่งยุคได้ถูกก่อกบฏโดยผู้ทรยศ ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา…แผ่นดินไร้ซึ่งนาม ฉิงหยุนซี และผู้ได้รับ แพรไหมหมื่นปี ก่อนที่จะสิ้นชีพลง…. กาลเวลาผ่านไป…เขาได้กลับมาอีกครั้ง ขณะที่ร่างกายเจ้าของคนเก่ากำลังเดินเล่นอยู่ใน สำนัก… ข้าจะทลายสวรรค์ให้สิ้น…ด้วยโอสถในมือข้า! A Pill Emperor of his generation was set up by a traitor. Since then, the world lost a Qingyun Zi and gained an invincible silkpants. Once again, walking the Great Dao of Alchemy. How can I defy the heavens . . . with the medicine in my hands!

Comment

Options

not work with dark mode
Reset