เย่เทียนจดชื่อและเบาะแสของจีเซล หลังจากฟังคำอธิบายของเย่ฉาง ทุกคนจึงรู้สถานการณ์ปัจจุบันของบึงแห่งนี้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
จากนั้นอันซ่าก็จัดบ้านไม้ให้พวกเขาเพื่อพักผ่อน
ระหว่างทางเย่ฉางได้พบพ่อค้าคนหนึ่ง ซึ่งเป็นกิ้งก่าชายชราชื่อชาโดว์ เขาดูสิ่งที่สามารถแลกเปลี่ยนได้ และมีสิ่งหนึ่งที่ดึงดูดความสนใจของเขา
เกล็ดของจีเซล: ในทุกๆปีจีเซลจะสลัดเกล็ดตัวเองออกสองสามชิ้น มันเป็นวัสดุที่มีค่าในการสร้างอุปกรณ์ป้องกัน
เมื่อรู้ว่ามันมีราคาถึงหมื่นเหรียญหินเอโดส เย่ฉางก็ถอนหายใจ เพราะเขาไม่มีเหรียญหินเอโดสเลยสักเหรียญเดียว และเหรียญทองก็ไม่สามารถใช้ที่นี่ได้ ถึงเวลาที่เขาต้องหาเหรียญหินเอโดสแล้ว!
จู่ๆชาโดว์ก็ส่งชิ้นส่วนขนาดยาว 2-3 เมตรให้แก่เย่ฉาง “ขอบคุณที่ช่วยหัวหน้าและทุกคน นี่คือของขวัญที่แสดงถึงความขอบคุณจากฉัน”
เย่ฉางตกตะลึง และยื่นมือออกไปรับมันทันที
คนอื่นๆกำลังคิดหาวิธีที่จะได้รับเหรียญหินเอโดส เนื่องจากที่นี่มีไอเทมที่ดีมากมายที่สามารถแลกเปลี่ยนได้ หลินหลี่ต้องการสูตรยาพิษเพื่อผลิตขวดยาพิษ ในขณะเดียวกัน AV ก็ต้องการแลกเปลี่ยนเครื่องประดับดอกบัว
จากนั้นทุกคนกลับไปที่บ้านไม้หลังใหญ่ และเริ่มระดมสมองคิดเกี่ยวกับวิธีหาเหรียญหินเอโดส
“เหรียญหินเอโดสเป็นสกุลเงินที่ใช้กันในบึงแห่งนี้ มันมีประโยชน์อย่างแน่นอนที่นี่ หากไม่มีเหรียญหินเอโดส ฉันกลัวว่าเราจะมีปัญหากับชนเผ่าอื่นเช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้นเรายังไม่เคยไปที่จุดชุมนุมของพวกเขาที่ชื่อโครโลน่าเลย” SpyingBlade เห็นว่าพวกเขาตัวเปียกมาเป็นเวลานาน และคิดว่าอาจส่งผลกระทบต่อร่างกาย และทำให้เกิดเจ็บป่วยได้ ดังนั้นเขาจึงก่อกองไฟ และทุกคนต่างล้อมรอบมัน เพื่อให้ร่างกายอุ่นขึ้น
“เอาล่ะ! ทุกคนลองเสนอมาว่าเราจะหาเหรียญหินเอโดสกันอย่างไรดี?” เย่ฉางกอดอก แล้วเอนหลังพิงเสาไม้
“พี่ใหญ่ขาว เราไปหาภูเขาและรับเงินจากผู้ที่ต้องการผ่านเส้นทาง” หลินหลี่ทำตัวเหมือนโจร
อูนากลอกตา ‘นั่นเป็นเนื้อเรื่องจากละครเมื่อวานนี้…’
“พ่อคะ พ่อไม่ได้บอกว่าพวกกิ้งก่าชอบดื่มไวน์หรอกหรือ? หนูคิดว่านี่เป็นจุดสำคัญ! ตอนที่หนูผ่านคลังแสงของพวกเขา หนูเห็นหนังสือการบ่มไวน์ที่เขียนด้วยภาษาคนแคระ อย่างไรก็ตามมันมีค่าใช้จ่าย 200 เหรียญหินเอโดส และดูเหมือนพวกเขาจะไม่รู้ว่านี่เป็นหนังสือที่สอนวิธีบ่มไวน์ พวกเขาคิดว่ามันเป็นของโบราณที่มีกลิ่นของไวน์!” เมื่อได้ยินสิ่งที่เย่เทียนพูด หลินหลี่ก็พยักหน้า “เทียนน้อยและฉันมีความคิดเดียวกัน ดูเหมือนว่าการสอนของฉันจะมีประโยชน์ต่อเธอ … ”
เย่เทียนกัดฟันแน่น ขณะที่เห็นเย่ฉางกำลังมองหลินหลี่ด้วยความพึงพอใจ ‘บ้าเอ้ย! ไอ้ @ # $% หลินหลี่! นายขโมยเครดิตของฉันไปอีกครั้งแล้วนะ!’ FrozenCloud ถอนหายใจและพูดว่า “ฉันคิดว่าเราต้องหาเควสจากชาวบ้าน เพื่อรับเหรียญหินเอโดสก่อน มาคุยกันหลังจากที่เราได้รับ 200 เหรียญหินเอโดสแล้วดีกว่า”
“ตกลง! แต่ตอนนี้ให้ทุกคนออกเกมเพื่อไปกินข้าวก่อน หลังจากนั้นเราจะกลับเข้าเกมอีกครั้ง และกระจายไปรอบๆเพื่อค้นหาเควส ที่สามารถรับเหรียญหินเอโดสได้” เย่ฉางบิดขี้เกียจ และออกจากระบบไปทันที
หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว เย่ฉางก็ไม่ได้เข้าเกมทันที แต่เขากลับมาที่ทะเลสาบจันทร์ครึ่งเสี้ยว
เมื่อมองเห็นเฉาเฉียงหยูทำการฝึกฟันดาบโดยไม่มีการหยุดพัก เย่ฉางพึมพำกับตัวเอง ‘ฉันใจดำกับเธอมากไปหรือเปล่า แต่ทุกอย่างถ้าไม่พยายามทำอย่างถึงที่สุด ก็จะไม่มีวันประสบผลสำเร็จ หากเป็นไปได้ฉันไม่ต้องการให้เธอผิดหวัง อย่างไรก็ตามโดยธรรมชาติของมนุษย์แล้ว คนส่วนใหญ่เลือกที่จะวิ่งหนีต่อสิ่งที่ยากลำบาก น้อยคนนักที่จะทำแบบเธอ คนที่ทำแบบนี้ได้จะต้องมีความปรารถนาหรือความฝันบางอย่าง ฉันไม่รู้ว่าความฝันของเธอคืออะไร ทำไมเธอถึงมุ่งมั่นที่จะแข็งแกร่งขึ้น!’
เนื่องจากซูหยี่ยี่ต้องกลับไปที่เมืองหลวงเพื่อทำกิจกรรมบางอย่าง เธอจึงต้องออกจากสถานที่นี้เป็นระยะเวลาหนึ่ง โดยปล่อยให้เฉาเฉียงหยูฝึกอยู่คนเดียว
เฉาเฉียงหยูมีความสุขมาก เมื่อเห็นเย่ฉางปรากฏตัวบนก้อนหินขนาดใหญ่ ‘อาจารย์มาแล้ว!’ เธอมองใบหน้าที่เฉยชาของเย่ฉางแล้วยิ้ม
เมื่อเห็นรอยยิ้มที่สดใสของเธอ เย่ฉางก็นึกถึงอดีตขึ้นมาทันที เมื่อตอนเขาออกจากบ้าน มักจะมีรอยยิ้มนี้เสมอเมื่อใดก็ตามที่เขาหันกลับไปมอง จากนั้นเขาก็ส่ายหัว “วันนี้เราจะเพิ่มความยากในการฝึกฝนของเธอ ตัวอย่างเช่นปฏิกิริยาของเธอ และการใช้พลังสุดยอดการมองของเธอ สำหรับวิธีการเริ่มต้นการฝึกนั้น มันก็จะเป็นเช่นนี้ … ระวัง! ไลท์นิ่งพลาสม่า!”
ในขณะที่เขาเหวี่ยงมือ พลังซี่ก็ระเบิดขึ้นมา และถูกยิงออกไปเหมือนกระสุนหลายนัด ทันใดนั้นเฉาเฉียงหยูก็ตกตะลึง และรีบสะกัดกั้นกระสุนพลังซี่ลูกแรกอย่างรวดเร็ว ความเจ็บปวดไหลผ่านไปทั่วตัวเธอ เมื่อเธอถูกกระสุนพลังซี่ลูกอื่นๆยิงใส่ แต่ด้วยสุดยอดการมองของเธอ เธอจึงเหวี่ยงดาบของเธออย่างรวดเร็ว เพื่อบล็อคกระสุนพลังซี่ไม่ให้โดนส่วนสำคัญของร่างกาย
ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น แต่เย่ฉางก็ยังไม่หยุดยิง หลังจากนั้นกระสุนพลังซี่ลูกต่อมา ก็ทรงพลังและเร็วมากขึ้นกว่าเดิม ในที่สุดแม้ว่าเฉาเฉียงหยูได้เปิดใช้งานสุดยอดการมองของเธอ แต่ร่างกายของเธอก็ไม่สามารถตอบสนองได้ทันกับสิ่งที่เธอเห็น ร่างกายของเธอมาถึงขีดจำกัดแล้ว! เธอรู้สึกเหนื่อยล้าขณะถือดาบ เสื้อและกางเกงขาสั้นของเธอล้วนฉีกขาด หลังจากถูกกระสุนพลังซี่ยิงใส่ จากนั้นเธอก็หมดสติไป เย่ฉางรีบพุ่งเข้ามากอดเอวของเธอ แล้วค่อยๆวางเธอลงบนก้อนหินขนาดใหญ่ เขาเริ่มที่จะรักษาเธอ เมื่อเธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เย่ฉางใช้ผ้าเช็ดหน้ายัดปากเธอ และรักษาเธอต่อไป
แม้ว่าตอนนี้เฉาเฉียงหยูจะรู้สึกสบายดี แต่เธอก็นอนหงายแล้วร้องไห้เหมือนผู้หญิงที่ถูกข่มขืน ไม่มีความแตกต่างระหว่างความเจ็บปวดจากการรักษา และการโดนทรมานเลย! เธอถอนหายใจ และมองเย่ฉางที่จ้องมองดวงจันทร์อยู่ ‘เขาแข็งแกร่งมากขนาดนี้ได้อย่างไร? ฉันคิดว่าเขาอายุเท่าๆกับฉัน’
“ทำไมเธอถึงต้องฝึกฝนอย่างหนักเช่นนี้ด้วย? เธอมีเหตุผลอะไร?” เย่ฉางเปิดเบียร์และเริ่มดื่ม
“เพื่อพิสูจน์ตัวเอง เพื่อให้คนที่ไม่เห็นคุณค่าฉันยอมรับ…” ถึงแม้เฉาเฉียงหยูจะเหนื่อย แต่เธอก็จริงจังมากและกำหมัด เมื่อเธอตอบคำถามเขา เมื่อมองหมัดที่สั่นเทาของเธอ เย่ฉางก็ยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “เพื่อพิสูจน์ตัวเอง และเป็นที่ยอมรับของผู้อื่น? นั่นเป็นความฝันที่ดี”
เย่ฉางดึงเฉาเฉียงหยูที่เหนื่อยล้าขึ้น และอุ้มเธอไว้บนหลังของเขา ด้วยการกระโดดหนึ่งครั้งเขากระโดดสูงอย่างน้อย 10 เมตร และพุ่งไปยังอพาร์ตเมนต์ของเธอทันที
“ท่านอาจารย์ แล้วคุณล่ะ?” เฉาเฉียงหยูถาม ขณะที่ลมพัดโดนใบหน้าของเธอ ซึ่งเธอก็คุ้นเคยกับมันอยู่แล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอกลับบ้านแบบนี้
“ฉันหรือ? ความลับ” เย่ฉางยิ้มอีกครั้ง จากนั้นเขาวางเธอบนเตียง และพุ่งออกไปที่ระเบียง
“ให้ตายเถอะ!…” เฉาเฉียงหยูถอนหายใจ ทันใดนั้นเธอดูเหมือนจะนึกบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาได้ ในขณะที่เธอรีบดึงลิ้นชักออกมา และเปิดกระเป๋าตังของเธออย่างรวดเร็ว เหงื่อเย็นไหลลงมาที่แก้มของเธอ “เงินหายไป 200 เหรียญ…แต่โชคดีที่ฉันเอาเงินส่วนใหญ่ไปใส่ไว้ที่ลิ้นชักชุดชั้นใน”
บนดาดฟ้าของอาคารแห่งหนึ่ง
“เด็กน้อยเอ้ย! ไร้เดียงสาเหลือเกิน…” เย่ฉางพึมพำ ในขณะที่เขานับเงิน ด้วยการกระโดดสองสามครั้ง จากนั้นเขาก็หายตัวไปในท้องฟ้ายามค่ำคืนเหมือนแสงแฟลช
เฉาเฉียงหยูจ้องมองลิ้นชักชั้นในที่ว่างเปล่าด้วยความตกใจ ‘เขาโหดร้ายขนาดนี้ได้ยังไง! เขาขโมยเงินของฉันทุกครั้ง! เขาจะทิ้งเงินค่าอาหารเช้าให้ฉันหน่อยไม่ได้เชียวเหรอ! ฉันรู้สึกเหมือนเขามาสอนฉันทุกครั้ง หลังจากที่ฉันเพิ่งถอนเงินจากธนาคารมาเลย’ จากนั้นเธอตรวจสอบสภาพแวดล้อมของห้อง เพื่อดูว่ามีกล้องที่ซ่อนอยู่หรือเปล่า ‘โชคดีที่ยังมีขนมปังฝรั่งเศสหนึ่งถุงและนมในตู้เย็น ซึ่งมันก็น่าจะเพียงพอแล้วสำหรับฉันที่จะมีชีวิตรอดในเช้า และบ่ายของวันพรุ่งนี้’ ขณะที่เธอเปิดตู้เย็นอย่างช้าๆ เธอก็เห็นว่ามันว่างเปล่าเช่นกัน!
“บ้าเอ้ย!” หลังจากยืนตะลึงงันอยู่ครู่หนึ่ง เฉาเฉียงหยูก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วโทรหาใครบางคนทันที “น้องสาว นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นจริง ขโมยบุกเข้ามาในบ้านของฉันอีกครั้งแล้ว โอ้ปีนี้เป็นครั้งที่ 21 แล้วนะ? ฉันไม่แน่ใจ! งั้นเจอกันพรุ่งนี้”
ที่ชายหาด
เย่ฉางนั่งกินขนมปังและดื่มนมอยู่บนปะการัง เขายิ้ม “ถึงแม้ว่ามันจะง่าย แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลย…”
