เย่ฉางยื่นมือออกมาแล้วลูบหัวของ ColdMoon “มูนน้อย”
ColdMoon หันกลับมามองเขาอย่างไร้อารมณ์ “อะไร?”
“ถ้าฉันบอกว่า ถ้าวันหนึ่งฉันไปที่ไหนสักแห่งที่แสนไกล และจะไม่กลับมา ฉันหวังว่าเธอจะช่วยดูแลอาเฉียง, เทียนน้อย และคนอื่นๆแทนฉันได้ไหม?” เย่ฉางยิ้ม
ColdMoon จับแขนเย่ฉางแน่นแล้วส่ายหัว “ไม่ ฉันไม่ต้องการ! ฉันจะติดตามคุณไปในทุกที่ที่คุณไป”
แม้ว่าน้ำเสียงของเธอจะฟังดูไร้อารมณ์ แต่เย่ฉางสามารถรู้สึกความดื้อรั้นของเธอได้ เขาทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยิ้มออกมา “ฉันบอกว่ามันเป็นเพียงแค่ถ้า…”
“ไม่มีถ้าอะไรทั้งนั้น” ColdMoon ยังคงส่ายหัวของเธอ
เย่ฉางกลอกตาและจับแก้มเธอ เขามองเข้าไปในดวงตาของเธอ จากนั้นเขาพูดอย่างอ่อนโยนแต่จริงจัง “สัญญากับฉันสิ ตกลงไหม? เพราะเธอคือคนที่ฉันไว้ใจมากที่สุด”
หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุด ColdMoon ก็พยักหน้า “คุณบอกฉันได้ไหมว่าเพราะอะไร”
“ฉันเองก็ไม่แน่ใจ แต่ฉันมีลางสังหรณ์ดังกล่าว” เย่ฉางปล่อยมือและหันไปจ้องมองที่ดวงดาวบนฟ้า
ในวันต่อมา ณ.สถานีรถไฟลอยฟ้าหลินไห่
เย่ฉางและหลินหลี่ขึ้นรถไฟขบวนมุ่งหน้าไปยังเมืองหลวง
“พี่ใหญ่ขาว พี่คิดว่าหวังน้อยจะแปลกใจที่เราไปหาเขาก่อนกำหนดไหม?” หลินหลี่ปัดเสื้อโค้ทชั้นสูง และเอื้อมมือไปปลดกระดุมที่คอของเขา เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก ซงซินมอบเสื้อผ้าทั้งชุดนี้ให้กับเขา ซึ่งเธอต้องการที่จะเห็นหลินหลี่สวมใส่มันเสมอบนหน้าจอโฮโลแกรม
“ฉันพนันได้เลยว่าเขาจะต้องดีใจแน่ๆ เอ๊ะ! ฉันคิดว่าฉันเห็นใครซักคนที่คุ้นเคยนะ” เย่ฉางหาว ขณะที่เขาเห็นชายผมบลอนด์ที่สวมแว่นกันแดดกำลังเดินเข้ามา ชายคนนี้ก็คือ LordGrinned หรือชิเซียวนั่นเอง
หลินหลี่หันไปดูและเห็นชิเซียว “พี่ใหญ่ขาว เขาคือเหลืองงี่เง่า! เฮ้ เหลืองงี่เง่ามาตรงนี้!”
เมื่อเห็นหลินหลี่โบกมือให้เขา และคนที่มีผมสีขาวคุ้นตานั่งอยู่ข้างๆหลินหลี่ ชิเซียวก็หลั่งเหงื่อเย็นออกมา ‘ทำไมเมื่อไหร่ที่ฉันขึ้นรถไฟไปเมืองหลวง ฉันต้องเจอพวกนายอยู่ตลอดด้วย’
ณ.สถานีรถไฟเมืองหลวง
เป็นอีกครั้งที่ชิเซียวฟื้นขึ้นมาด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่า และมีแผ่นกระดาษปกปิดของลับของเขาเอาไว้ เมื่อสังเกตว่าทุกคนจ้องมองเขาด้วยท่าทางแปลกๆ เขารู้สึกเป็นกังวลและกดมองดูแผ่นกระดาษที่เขียนว่า ‘เมื่อเล่นบอร์ดเกม ฉันไม่ควรยับยั้งการเติบโตของหมีน้อยผู้น่ารักของพี่ใหญ่หลี่ในรอบแรก’
เมื่อออกจากสถานีรถไฟ เย่ฉางก็หยิบมือถือออกแล้วเปิดดูแผนที่ “ดูเหมือนว่าหวังน้อยจะพักอยู่ในย่านที่พัก R ตรงบริเวณกลางมหาวิทยาลัย หมายเลขห้องของเขาคือ R-S1314 ไปกันเถอะ เราสามารถไปที่มหาวิทยาลัยเมืองหลวงได้เลย”
ในฐานะที่เป็นหนึ่งในมหาวิทยาลัย 5 อันดับแรกของประเทศ มหาวิทยาลัยเมืองหลวงได้ต่อสู้มาอย่างต่อเนื่อง เพื่อที่จะเป็นมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศ ในเขตของมหาวิทยาลัยยังถูกแบ่งออกเป็นย่านที่อยู่อาศัย, ถนนช้อปปิ้ง, เขตมหาวิทยาลัย, พื้นที่หอพัก, เขตพื้นที่อุตสาหกรรม, เขตพื้นที่วิจัย และอื่นๆ
ตอนนี้ OldWangFromNextDoor (ชื่อจริงคือหวังฉูยี่) กำลังเป็นกังวลอยู่ ‘หัวหน้าทีมและพี่ใหญ่หลี่กำลังจะมาในวันพรุ่งนี้แล้ว และ Little Jade ก็จะมาด้วยเช่นกัน ที่จริงฉันรู้สึกดีที่ Little Jade กำลังจะมา แต่ปัญหาอยู่ตรงที่หัวหน้าและพี่ใหญ่หลี่ ปีศาจสองตัวนี้ ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะนำปัญหาอะไรมาให้ฉันบ้าง เฮ้อ!’
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ OldWang ก็ถอนหายใจและนั่งบนเตียงของเขา เขาหยิบกระดานวาดภาพและดินสอสีออกมา ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็เริ่มวาดรูป Little Jade โดยหวังว่าจะใช้สิ่งนี้เป็นของขวัญแรกพบในวันพรุ่งนี้ มันทั้งโรแมนติกและน่าค้นหา
ในทางตรงกันข้าม เมื่อหลินหลี่และเย่ฉางที่เพิ่งเข้ามาในพื้นที่มหาวิทยาลัย พวกเขาก็สังเกตเห็นสมาชิกที่กำลังจะเข้าร่วมการแข่งขันมหาวิทยาลัยทั้งห้า แต่เซี่ยยู่เอ๋อร์หนึ่งในแกนหลักก็เห็นพวกเขาจากระยะไกลด้วยเช่นกัน ‘ราชาสงครามคริสต์มาสแห่งเมืองหลินไห่! พวกเขามาเมืองหลวงทำไมกัน?’ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เธอจึงเดินไปหาพวกเขา
เย่ฉางสังเกตเห็นว่าเซี่ยยู่เอ๋อร์กำลังเดินเข้ามาหาพวกเขา เธอสูงพอๆกับเย่ฉาง เธอสวยและไม่ได้ดูเย็นชาหรือหยิ่ง แต่กลับดูน่าหลงใหลและเป็นมิตรมากกว่า
เซี่ยยู่เอ๋อร์ยื่นมือออกมาและยิ้มอย่างจริงใจ “ยินดีต้อนรับแขกผู้มีเกียรติจากแดนไกล สุภาพบุรุษปีศาจ – เย่ฉาง และนักยุทธศาสตร์บ้าคลั่ง – หลินหลี่”
“มันไม่ได้ไกลขนาดนั้นซะหน่อย มันใช้เวลาเดินทางเพียงหนึ่งชั่วโมงเอง” เย่ฉางจับมือกับเธอ จากนั้นหลินหลี่ก็ทำเช่นเดียวกัน ในขณะที่เขาบีบคางด้วยมืออีกข้าง “พี่ใหญ่ขาว หน้าอกของผู้หญิงคนนี้ประมาณคัพ G ตูดของเธอเกือบจะเหมือนกับของคุณป้าก้นกระชับ”
“ ….. ” เซี่ยยู่เอ๋อร์รู้สึกอึดอัดใจ ‘พวกนายต้องพูดเรื่องนี้ต่อหน้าฉันเลยงั้นหรือ?’ “ฮิ ฮิ นี่ต้องเป็นนักยุทธศาสตร์บ้าคลั่งแน่ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เราพบกัน ฉันชื่อเซี่ยยู่เอ๋อร์ แม้ว่ามันจะดูเสียมารยาทไปบ้าง แต่ฉันอยากรู้ว่าพวกคุณมาที่นี่ทำไมกัน?”
“ไม่มีอะไรพิเศษหรอก เรามาเที่ยวแค่หนุกๆเฉยๆ และมาเพื่อช่วยเพื่อนของเราในการจัดการปัญหาความสัมพันธ์และชีวิตของเขา” เย่ฉางยักไหล่ ส่วน OldWang ที่กำลังวาดภาพอยู่ก็จามขึ้นมาทันที
เซี่ยยู่เอ๋อร์จ้องพวกเขาอย่างสงสัย แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเย่ฉางเป็นคนแบบไหน แต่เธอก็รู้ถึงสิ่งที่เขาและหลินหลี่ทำในการทดสอบดี ‘เขาเป็นคนชั่วร้ายและมีเล่ห์เหลี่ยมมากมาย เขาชอบทารุณผู้อื่น แต่ทักษะการเต้นของเขานั้นยอดเยี่ยมมาก เมื่อรวมกับพวกนิสัยเสียอีกสองคน พวกเขาเป็นสามตำนานของเขตตะวันออก ในขณะที่หลินหลี่นั้นชอบคิดและทำอะไรที่บ้าๆและพิเรนทร์ โชคดีที่พวกเขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อหาเรื่อง’ ขณะที่เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอก็ส่ายหัวทันที ‘ทำไมฉันต้องรู้สึกโล่งอกด้วย? จางเจิ้งเฉียงไม่ได้มากับพวกเขา มีเพียงแค่พวกเขาสองคนคงไม่สามารถสร้างปัญหาได้ แต่ในฐานะราชาสงครามคริสต์มาสแล้ว พวกเขาไม่ใช่คนที่ควรจะเข้าไปหาเรื่องด้วย นอกจากนี้เย่ฉางและหลินหลี่ก็ไม่เคยแสดงทักษะการต่อสู้ของพวกเขามาก่อน ฉันไม่สามารถตัดสินพวกเขาได้เพียงแค่ข้อมูลพื้นฐาน มันไม่น่าเชื่อถือ ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพวกเขาเลย’ เซี่ยยู่เอ๋อร์ยิ้มและพูดขึ้นมาว่า “เนื่องจากพวกคุณมาที่นี่เพื่อความสนุก ทำไมไม่ให้ฉันเป็นไกด์นำเที่ยวให้พวกคุณล่ะ? ฉันสามารถพาคุณเที่ยวชมรอบๆได้ และยังพาคุณไปหาเพื่อนของคุณได้อีกด้วย”
“หืมม…งั้นก็เยี่ยมไปเลย ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ” เย่ฉางคิดว่าเป็นข้อเสนอที่ดี
“ว่าแต่วันนี้พวกคุณไม่ได้ไปฝึกงั้นเหรอ? ฉันจำได้ว่าวันนี้ที่หลินไห่มีการเข้าค่ายฝึกด้วยนี่” เซี่ยยู่เอ๋อร์อยากรู้อยากเห็น
เย่ฉางรู้สึกตกใจและครุ่นคิด ‘เข้าค่ายฝึก? เข้าค่ายฝึกอะไร? ให้ตายเถอะ ช่างแมร่ง’ จากนั้นเขาก็จ้องมองท้องฟ้าและพูดอย่างจริงจัง “ชีวิตของเพื่อนฉันสำคัญกว่าการฝึกอะไรนั่น!”
เซี่ยยู่เอ๋อร์สัมผัสได้ถึงความมุ่งมั่นของเขา แต่หลินหลี่กลับถามเขาด้วยความสงสัย “พี่ใหญ่ขาว เข้าค่ายฝึกอะไร?”
“ แค๊ก แค๊ก มันเป็นเพียงการฝึกซ้อมกลุ่มเท่านั้น มันไม่สำคัญอะไรเลย” เย่ฉางรู้สึกหงุดหงิด
“ …… ” เซี่ยยู่เอ๋อร์รู้สึกแน่นหน้าอก ‘พวกนายไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีการฝึกซ้อมกลุ่มในวันนี้’
เมืองหลินไห่
“พวกเราจะไม่บอกพวกเขาไปเข้าร่วมการฝึกซ้อมกลุ่มจริงๆเหรอ” หลีลี่เจียถามจางเฉาเฟย
“งั้นคุณแน่ใจหรือว่าพวกเขาจะไม่สร้างปัญหาใดๆ?” จางเฉาเฟยยิ้มอย่างขมขื่น
“ …… ” หลีลี่เจียถอนหายใจ ‘เมื่อใดก็ตามที่คนเหล่านั้นอยู่ด้วยกัน มันจะต้องมีปัญหาทุกครั้งเลย โดยเฉพาะเย่ฉางและหลินหลี่ ผู้ซึ่งมีความคิดที่พิเรนทร์ๆ’
“คุณยังไม่ต้องการที่จะยอมรับว่า คุณประเมินความแข็งแกร่งของผมขาวและหลินหลี่ต่ำเกินไป? ความแข็งแกร่งของเขาน่าจะอยู่เหนือจางเจิ้งเฉียงเสียอีกนะ” จางเฉาเฟยคลิกดูฉากที่หลินหลี่จับอกซ้ายของฟางซินโยนขึ้นไปกลางอากาศ และกระโดดตามขึ้นไปฟันเธอ
“เกี่ยวกับเรื่องในตอนนั้น … เป็นจางเจิ้งเฉียงที่ทำทุกอย่างด้วยตัวคนเดียว แต่ฉันยอมรับว่าฉันประเมินพวกเขาต่ำเกินไปจริงๆ แต่ผมขาวจะแข็งแกร่งกว่าจางเจิ้งเฉียงจริงๆงั้นหรอ?” หลีลี่เจียไม่พอใจ
“ฉันพบว่าเขาเป็นหนึ่งในสมาชิกของกลุ่มมังกรแห่งเมืองหลินไห่” จางเฉาเฟยยิ้มอย่างขมขื่น
“ …… ” หลีลี่เจียนึกถึงการกระทำทั้งหมดในการทดสอบของเย่ฉาง ‘ในกลุ่มมังกรมีคนที่มีพฤติกรรมเช่นนี้อยู่ด้วย!’
