เมื่อคิดว่าจอมปีศาจทั้งสองกำลังจะกลับหลินไห่ในเช้าวันพรุ่งนี้ OldWang ก็รู้สึกมั่นใจ “Little Jade คือว่าฉัน…”
“ตอนนี้ฉันแค่ต้องการพักผ่อน และทำให้สมองของฉันปลอดโปร่ง”
“โอเค”
ช่วงเวลาต่อมา
“วันนี้คุณสนุกไหม?”
“อย่าบังคับให้ฉันตบคุณ”
“ทำไมเราไม่ดูหนังหรือทำอะไรบางอย่างล่ะ? ไหนๆตอนนี้เราก็แทบบ้ากันขนาดนี้แล้ว”
“หนังเรื่องอะไรล่ะ?”
“คุณเลือกมาสักเรื่องสิ”
“เรื่องละอองฝนของเฮิร์บเป็นไง?”
“เอ่อ…ฉันต้องการดูเรื่องสมุดบันทึกของเทพธิดา”
“เอ๊ะ…หนังประเภทนั้นไม่น่าสนใจ”
“โอเค งั้นทำไมเราไม่เจอกันครึ่งทางล่ะ? งั้นเรื่องละอองฝนของเทพธิดาเป็นไง? ฉันจำได้ว่าเคยเห็นชื่อนี้มาก่อน”
“ละอองฝนของเทพธิดา? ทำไมฉันถึงไม่ได้ยินชื่อนี้มาก่อนเลย? งั้นมาดูกันดีกว่า”
“โอ้ บ้าจริง! หนังเรื่องนี้มี 7 เวอร์ชั่น!”
ในขณะที่หนังกำลังเล่นอยู่ Little Jade ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “นี่มันเป็นหนังโป๊…”
เมื่อ Little Jade เห็นเทพธิดากำลังเล่นกับของเล่นที่ดูแปลกๆอย่างมีความสุข ขากรรไกรของเธอก็ตกลง ราวกับว่าเธอกำลังดูหนังสยองขวัญ เธอมีความต้องการที่จะดูต่อ แต่เธอก็รู้ตัวว่าเธอไม่ควรที่จะดู ขณะที่ OldWang ดูหนังอย่างตั้งใจ ‘ไม่คาดคิดเลยว่าพวกเขาจะหาผู้หญิงชั้นเยี่ยมมาแสดง นอกจากนี้ในฉากดวลไพ่นกกระจอก … ฮิ ฮิ … ไม่มีใครในโลกจะคิดฉากแบบนี้ได้? ใช้ส่วนนั้นเพื่อเล่นไพ่นกกระจอก!!’
ในตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น
เย่ฉางเห็น OldWang และ Little Jade ดูเหนื่อยล้าและง่วงนอน “Little Jade ฉันขอยืมมือถือของเธอสักครู่”
ด้วยความสับสนเล็กน้อย Little Jade ก็ยื่นมือถือให้กับหัวหน้าทีม สิ่งที่เธอต้องการในตอนนี้ก็คือกลับไปยังเมืองหลวงเพื่อพักผ่อน
เย่ฉางถ่ายรูปที่ดูอ่อนล้าของทั้งสองคน และแชร์ลงในโซเซียลพร้อมกับโพสว่า “เมื่อคืนเราไม่ได้นอนกันเลย ~ เดาสิว่าเราทำอะไรกัน ~ ฮี่ ฮี่ ~ (รูปอิโมจิเขินอาย)”
หลินหลี่ยังใช้มือถือของ OldWang เพื่อแชร์บางอย่าง “แม้ว่าจู๋ของฉันจะไม่ใหญ่และแข็งแรงเหมือนของพี่ใหญ่หลี่ แต่มันก็ยังมีกำลังวังชามากเกินพอที่จะต่อสู้ในค่ำคืนที่ผ่านมา Little Jade จ๋า ~ (อิโมจิยิ้ม)”
“พี่หวัง คนผีทะเล คุณไม่ควรพูดในที่สาธารณะแบบนี้สิ ฉันอายนะ ~” เย่ฉันยังคงโพสอย่างเมามัน เซี่ยหยู่เอ๋อร์ที่ยืนอยู่ด้านข้างเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็น ‘ขอบคุณพระเจ้าที่เขาไม่รู้เบอร์โทรของฉัน’
“ฉันไม่สน ~ ฉันไม่สนใจ ~”
“ฉันเกลียดคุณ ~ เกลียดคุณ ~ เกลียดคุณ ~อีตาบ้า (อิโมจิน่ารักๆ)”
Jade Little และ OldWang ตกอยู่ในสภาพที่ยุ่งเหยิง โดยยืนอยู่ด้านนอกสถานีรถไฟ
“เอาล่ะ! เราควรไปกันได้แล้ว” เย่ฉางสะกิดให้ OldWang นำรูปภาพออกมา OldWang ลังเลใจ ‘ฉันคิดว่าเขาลืมไปแล้วเสียอีก’ ด้วยการถอนหายใจ เขาหยิบมันออกมาจากกระเป๋าและมอบให้กับ Litte Jade เธอรับมันมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“OldWang ใช้ความพยายามอย่างมากในการวาดรูปนี้เพื่อมอบให้เธอเลยนะ” เย่ฉางพูดชม OldWang ในขณะที่เธอคลี่รูปภาพออกมาดู เธอก็ตกใจ สิ่งมีชีวิตในภาพนั้นมีลักษณะคดเคี้ยวไปมา แขนขาถูกตัดและมีเลือดไหลออกมาเหมือนลำธาร ที่แย่ที่สุดคือภาพนี่มันเปลือยเปล่า ‘เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการแบล็กเมล์! นอกจากนี้มันยังเปลือยเปล่า แมร่ง! นอกจากนี้ทำไมถึงมีขนหน้าแข้งด้วย?!’ เธอจ้อง OldWang ด้วยความโกรธ แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่ทำอะไรไม่ถูกของ OldWang เธอเดาได้ทันทีว่าหัวหน้าทีมและหลินหลี่ต้องอยู่เบื้องหลังสิ่งนี้ เธอถอนหายใจ “ภาพนี้มันเยี่ยมมาก”
“แค่เยี่ยมมากงั้นเหรอ?” เย่ฉางขมวดคิ้ว และหลินหลี่ไม่พอใจกับคำตอบของเธอ
“มันวิเศษมากๆเลย” Little Jade เปลี่ยนคำตอบทันที ‘เนื่องจากฉันจะกลับไปที่เมืองหลวงแล้ว ฉันก็ไม่ควรทำอะไรให้ยุ่งยาก เพื่อที่หัวหน้าทีมจะไม่ถอดเสื้อผ้าและทิ้งฉันไว้ที่สถานี’
เย่ฉางพยักหน้าอย่างช้าๆ และหลินหลี่ลูบมือของเขา “คำตอบฟังดูใช้ได้”
เมื่อเย่ฉางหันกลับมา OldWang และเซี่ยหยู่เอ๋อร์ต่างตื่นตระหนกทันที OldWang พึมพำ ‘อย่าเป็นฉันนะ ขอร้องเถอะ’
“ใช่แล้ว ฉันเกือบลืมไปแล้วนะเนี่ย น้องสาวเซี่ยเซี่ย ขอเบอร์โทรเธอหน่อยได้ไหม? เพื่อที่ครั้งต่อไปเมื่อเธอมาที่หลินหลี่ ฉันจะไปรับเธอได้” คำพูดของเย่ฉางทำให้หัวใจของเซี่ยหยู่เอ๋อร์ทรุดลง และการเห็นหลินหลี่ที่เอามือถือออกมา เพื่อที่จะบันทึกเบอร์โทรของเธอด้วยความตื่นเต้นนั้น เธอได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่น
ในขณะที่พวกเขาสองคนเห็นเย่ฉางและคนอื่นๆขึ้นรถไฟ พวกเขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาทันที จากนั้นพวกเขานั่งลงบนม้านั่งอย่างหมดแรง
“ที่จริงแล้วหัวหน้าทีมเป็นคนดี”
“โอ้ แล้วบัตรของคุณเหลือเงินอยู่เท่าไหร่?”
“ฮือ ฮือ รุ่นพี่เซี่ย โปรดช่วยฉันจ่ายด้วย คุณเป็นเพื่อนหัวหน้าทีม ดังนั้นมันก็หมายความว่าเราเป็นเพื่อนกัน นอกจากนี้…คุณยังกินสิ่งที่เรียกว่ากระจู๋ไดโนเสาร์มังกรเก้าสีร่ายรำอีกด้วย…”
“เฮ้อ! ถ้าฉันย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะไม่กินมัน…เอาล่ะ คุณสามารถใช้บัตรประจำตัวของฉันสำหรับมื้ออาหารในโรงอาหารและการใช้จ่ายอื่นๆได้ วงเงินสูงสุด 1 ล้านเหรียญ”
“โอ้ใช่แล้ว เด็กบ้าสองคนนั้นแข็งแกร่งมาก แล้วคุณล่ะ? ความพิเศษของคุณคืออะไร?”
“ถ้าคุณอยากรู้จริงๆ ฉันจะบอกคุณก็ได้ ความพิเศษของฉันคือกินเต้าหู้รสเค็มแทนของหวาน”
“ว้าว ช่างน่าประทับใจมากๆ” เซี่ยหยู่เอ๋อร์แสร้งทำเป็นตกตะลึงชั่วครู่ หลังจากนั้นก็เคาะหัวเขา “เชี่ย! อย่ากวนโมโหฉัน!”
“ฉันแค่ล้อเล่น แค่ล้อเล่นเอง อันที่จริงแล้วฉันไม่มีความสามารถพิเศษอะไรเลย ฉันแค่เพียงรู้ศิลปะการต่อสู้นิดหน่อย, วาดรูป และการเขียนตัวอักษรจีน”
“ฉันอยากลองทดสอบศิลปะการต่อสู้ของคุณ” เมื่อพูดจบ เซี่ยหยู่เอ๋อร์ก็โจมตีเขาทันที ด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น OldWang ก็กระโดดถอยหลัง แล้วดึงพู่กันออกมาและตวัดวาดกลางอากาศ พลังงานลักษณะคล้ายหมึกก็บินออกไปในอากาศ “คุณอยากเห็นภาพวาดและบทกวี?”
OldWang บล็อคการโจมตีของเซี่ยหยู่เอ๋อร์ด้วยพลังงานหมึก ขณะที่เขาตวัดพู่กันอีกครั้ง พลังงานหมึกก็พุ่งออกมาเหมือนสายน้ำ เซี่ยหยู่เอ๋อร์ไม่สามารถโจมตีต่อได้ เธอทำได้เพียงถอยกลับ จากนั้น OldWang ก็รีบเก็บพู่กันแล้วจากไปทันที “ขอบคุณรุ่นพี่ที่ให้การสนับสนุนด้านการเงิน! แต่ฉันต้องไปแล้ว!”
เซี่ยหยู่เอ๋อร์มองด้านหลังเขาโดยไม่พูดอะไร ‘สามารถนำศิลปะการวาดภาพใช้ในการต่อสู้ได้! คนๆนี้รับมือยากจริงๆ เขามีศิลปะการต่อสู้ที่ไม่เหมือนใคร!’
ในรถไฟ Little Jade กำลังนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างเย่ฉางและหลินหลี่ เธอเป็นกังวลอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาสองคนจ้องมองเธออย่างใจเย็น เธอรู้สึกไม่สบายใจอย่างสิ้นเชิง
เมื่อรู้ว่าเย่ฉางยังอยู่ที่เมืองจักรพรรดิ ชิเซียวก็ขึ้นรถไฟเพื่อมุ่งหน้าสู่เมืองหลวงด้วยความสบายใจ แต่เมื่อเขาเห็นพวกเขาสองคนในรถไฟ เขาก็แทบหยุดหายใจ เขาถอนหายใจเมื่อเห็นว่าพวกเขาสังเกตเห็นเขาแล้ว เขาเริ่มถอดเสื้อผ้าและกางเกงออก แล้วใส่ลงในกระเป๋าเดินทางของเขา จากนั้นเขาก็แขวนป้ายบนตัวเองและนั่งลงบนพื้นอย่างใจเย็น “ฉันยอมแพ้แล้ว จัดการฉันได้เลย…”
“…… ” เย่ฉางและหลินหลี่รู้สึกตกใจ
เมื่อรถไฟหยุดที่หลินไห่ เย่ฉางและหลินหลี่กล่าวคำอำลากับ Little Jade
หลังจากที่พวกเขาสองคนจากไป Little Jade หันกลับมามองชิเซียวที่นั่งข้างหน้าเธอ เธอรู้ว่าเขาเป็นใคร ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าทักทาย “สวัสดี”
ชิเซียวพยักหน้าตอบ “สวัสดี”
เมื่อทักทายกันเสร็จ เขาจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วถอนหายใจ
สายตาของ Little Jade มองไปที่ป้าย มันเขียนว่า “ฉันขอโทษ ฉันไม่ควรที่จะยอมแพ้อะไรง่ายๆ มันไม่สมกับเป็นชายชาตรีเลย ต่อจากนี้ไปฉันจะต้องสู้จนถึงที่สุด! สู้! สู้! สู้ตาย!”
ผู้โดยสารในรถไฟไม่ตกใจเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับชิเซียว แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะคุ้นเคยกับฉากนี้ ยังไงก็ตามมันไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นมันที่สถานีและในรถไฟ
