ณ.บ้านริมทะเลซ่งหยางในเมืองหลินไห่
เย่ฉางกำลังนั่งจ้องมองคลื่นอยู่บนหน้าผา สายลมเย็นพัดผ่านผมสีเงินของเขา
“พ่อ…” ทันใดนั้นเย่เทียนก็ปรากฏตัวขึ้น
“เมื่อมรสุมแห่งความมืดเกิดขึ้น ช่วยดูแลทุกคนแทนฉันด้วย” เย่ฉางมองเย่เทียนด้วยรอยยิ้ม
“พ่อ…”
“เธอก็น่าจะรู้ว่าฉันนั้นแตกต่างจากมนุษย์เทียมคนอื่นๆ ฉันแตกต่างจากเธอที่สร้างขึ้นจากยีนของอดัม-01 ฉันนั้นกลายพันธุ์จากการผสมผสานทุกอย่าง ตั้งแต่ยีนของอดัม-01, อีฟ-01, จักรพรรดิเบศมาศ, เลือดของหลินเซ็น และแม้แต่ฮอร์โมนจากสัตว์ร้ายห้วงมิติ”
จากความทรงจำของเย่ฉางทำให้เย่เทียนรู้ถึงความน่ากลัวของการทดลอง ‘มันช่างบ้าคลั่งกว่าการสร้างฉันเสียอีก! เดี๋ยวก่อนนะ! ไม่สิ! คำว่าบ้าคลั่งมันไม่สามารถอธิบายได้เลยด้วยซ้ำ มันเป็นความผิดพลาดอย่างแท้จริงในการพยายามสร้างผู้ทะลุห้วงมิติในประวัติศาสตร์ของมนุษย์ แต่การทดลองนั้นไม่ประสบผลสำเร็จ เพราะห้องทดลองถูกไฟไหม้ และทุกอย่างถูกทำลายไปจนหมด ซึ่งพ่อก็เป็นผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียว หากการทดลองนั้นประสบความสำเร็จ พ่อก็จะเป็นคนที่น่ากลัวมากๆ แต่มันไม่เป็นเช่นนั้น ถ้าคนไหนประสบความสำเร็จในการผสานยีนของอาดัมและอีฟ คนๆนั้นจะมีสติปัญญาสูง ส่วนเลือดของหลินเซ็นจะเปลี่ยนให้คนๆนั้นกระหายเลือดและโหดร้ายมาก ในด้านนี้พ่อสามารถควบคุมตัวเองได้ ในขณะเดียวกันฉันไม่แน่ใจเกี่ยวกับการใช้ยีนของจักรพรรดิเบญจมาศ สำหรับฮอร์โมนจากสัตว์ร้ายห้วงมิตินั้น … ถ้าพ่อผสานมันได้ พ่อต้องน่ากลัวสุดๆ’ ในตอนนี้เย่เทียนเพียงรู้ว่าเย่ฉางมีความสามารถในการสร้างเซลล์อย่างไม่รู้จบ และต้านทานสสารทุกอย่าง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาจะไม่ถูกฆ่าด้วยพิษใดๆ เมื่อเขาคุ้นเคยกับพิษแล้ว พิษนั้นจะไม่ส่งผลใดๆ แต่มันจะเร่งความเร็วในการสร้างเซลล์ใหม่แทน
“ดังนั้นเธอควรรู้จักตัวตนของฉันด้วย แม้ว่าฉันจะไม่มีความปรารถนาที่จะช่วยมนุษยชาติ แต่ฉันก็ไม่ต้องการเห็นมนุษย์มุ่งหน้าไปสู่การโดนทำลายล้างเช่นกัน เพราะเมื่อเวลานั้นมาถึง เราทุกคนจะถูกฝังโดยองค์กรนิพพาน มนุษย์และมนุษย์เทียมนั้น ถึงยังไงซะพวกเขาก็ถือว่าเป็นมนุษย์เหมือนกัน เธอต้องจำสิ่งนี้เอาไว้” เมื่อพูดจบ เย่ฉางก็กอดเย่เทียนและลูบหัวเธอ “สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับฉันคือการปกป้องพวกเธอ เทียนน้อย ถ้าวันหนึ่งไม่มีฉันอยู่ด้วยแล้ว เธอต้องมาแทนที่ฉัน และดูแลพวกเขา”
“พ่อ ทำไม…” เย่เทียนรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ ดังนั้นเธอจึงถามด้วยน้ำตา อย่างไรก็ตามเย่ฉางพูดขัดจังหวะเธอ “เทียนน้อย สัญญากับฉันได้ไหม?”
เมื่อมองดูรอยยิ้มจางๆของเย่ฉาง เย่เทียนพยักหน้าช้าๆ จากนั้นเธอฝังตัวเธอไว้ในอ้อมกอดของเขา เย่ฉางลูบหัวเธอ ในขณะที่จ้องมองคลื่นอย่างเงียบๆ
ในอีกด้านหนึ่งหลินหลี่กำลังนอนกรนในขณะที่ฝันดี สักพักต่อมาเขาจะเอามือถูท้องน้อยของเขา ทันใดนั้นเสียงลึกลับที่ไร้เดียงสาก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา
“หลินหลี่, หลินหลี่ …”
“อะไร?! บ้าเอ้ย! คุณคือใคร?!”
“ฉันเป็นบรรพบุรุษของนาย…” เด็กที่มีผมสีขาวและดวงตาเปื้อนเลือดยิ้มอย่างชั่วร้าย
“……”
“ให้ตายเถอะ! คุณกล้าหลอกฉันได้ยังไง! ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ! ฉันต้องเอาคืนบ้าง! ฉันเป็นพ่อของคุณ!” หลินหลี่ลูบท้องของเขา ในขณะที่มืออีกข้างบีบจมูกในความฝัน
“……”
“ฉันคือหลินเซ็น!”
“ฉันคือหลินหลี่!”
“ …… ฉันเป็นผู้พิทักษ์สายเลือดตระกูลหลิน – หลินเซ็น!”
“ฉันไม่เข้าใจ พูดให้เหมือนมนุษย์หน่อย เจ้าปีศาจน้อย!”
“ …… ” เด็กผมสีขาวตกตะลึง ‘เขากล้าเรียกฉันว่าปีศาจน้อย!’ รอยยิ้มของเขาเปลี่ยนไปเป็นรอยยิ้มของปีศาจร้าย ทันใดนั้นหลินหลี่ก็ตีหัวของเขา “ยิ้ม? คุณจะยิ้มทำไม?! หยุดยิ้มซะ! ไปเล่นก่อกองทรายข้างๆโน้นเลยไป๊! และออกจากความฝันของฉันไปได้แล้ว! ตอนนี้ฉันกำลังฝึกเต้นอโกโก้อยู่”
“เฮ้อ! ฉันจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร” หลินหลี่หันซ้ายหันขวา ส่วนหลินเซ็นกำลังยืนตกตะลึงอยู่ ครู่ต่อมาเขาเห็นหลินหลี่ถอดกางเกงออกและทำท่าชาร์ตพลัง ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงตะโกนของหลินหลี่ “โอ้ว! มันชี้ไปทางนี้! ทางออกต้องอยู่ที่นั่นแน่ๆ!”
“ …… ” หลินเซ็นเริ่มคลั่ง ‘เขาเป็นผู้สืบทอดของหลินหลินได้อย่างไรกัน!?’ เขาตะโกน “เดี๋ยวก่อน! หลินหลี่อย่าวิ่งไปทางนั้น! มันอันตรายมากถ้านายหลงทางในจิตสำนึก!”
“เรดาร์ของฉันไม่เคยพลาด! เลิกตามฉันได้แล้ว! ไปให้พ้นๆซะ! น่ารำคาญเหลือเกิน!” หลินหลี่วิ่งเปลือยกายไป
“ …… ” หลินเซ็นกลอกตาไปมา ‘นี่เป็นตรรกะอะไรกัน! แมร่ง! ช้างน้อยของนายคือเครื่องเรดาร์หรือเข็มทิศงั้นหรือ!?’ ทันใดนั้นทั้งคู่ก็มาถึงทะเลแห่งดวงดาว หลินเซ็นมองทะเลแห่งดวงดาวที่ไม่มีอันสิ้นสุด ในขณะที่เขาคิดถึงปู่ผู้ยิ่งใหญ่ของเขา – หลินหลิน (จักรพรรดิเบญจมาศ) ‘บางครั้งมันก็ไม่อาจคาดเดาอะไรได้ เมื่อพูดถึงความสามารถพิเศษ ความสามารถที่น่าทึ่งเหล่านั้นมักจะปรากฏในตัวพวกประหลาด’ ถึงกระนั้นเขาก็ลืมไปแล้วว่า เขาเองก็เป็น 1 ใน 10 เครื่องจักรสังหารที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์เช่นกัน เขายังเป็นผู้สร้างไวรัสภัยพิบัติครั้งใหญ่ที่สามารถทำลายโลกเสมือน เขาเป็นผู้ที่ฆ่าพวกญี่ปุ่นหลายล้านคนในโลกเสมือนจริง เขาฆ่าผู้เล่นที่แข็งแกร่งจำนวนมากด้วยมีดแหลม เขายังฆ่านายกรัฐมนตรีของญี่ปุ่นและเปลี่ยนให้เป็นเกี๊ยว แถมบังคับให้สมาชิกสภานิติบัญญัติกินมัน พวกเขายังถูกบังคับให้พูดว่า ‘โออิชิ’ ในกล้องวิดีโออีกด้วย
หลินหลี่มองทะเลแห่งดวงดาว และเริ่มมองหาสถานที่เต้นอโกโก้ หลินเซ็นมองดูเขา แม้ว่าการเต้นของหลินหลี่จะไม่ได้แย่ แต่ก็ไม่อาจกล่าวได้ว่าดีมากเท่าไหร่ จากนั้นเขาก็เลียนแบบท่าเต้นของหลินหลี่ทันที เขาดูเหมือนนักเต้นอโกโก้มืออาชีพมาก
เมื่อเห็นหลินหลี่กำลังจ้องมองเขาด้วยความริษยา หลินเซ็นยิ้มอย่างเย็นชา “นายต้องการที่จะเรียนจากฉันไหม? ฉันสามารถสอนนายได้นะ”
“จริงๆเหรอ?! สอนฉันไวๆเลย! ด่วน!”
“จริงๆแล้วการเต้นนี้ไม่เห็นจะดีตรงไหน เรียนดนตรีแจ๊สจากฉันดีกว่า”
“อย่าบังคับให้ฉันตีคุณอีก”
“……”
“เอาล่ะ! นอกจากการเต้นนี้แล้ว นายยังจะต้องเรียนเนตรโลหิตจากฉันอีกอย่างด้วย”
“จะเรียนอะไรก็ได้ แต่ตอนนี้จงสอนเต้นอโกโก้ให้ฉันก่อน”
“ถ้าอย่างนั้นเรามาทำพิธีคำนับอาจารย์กันเถอะ จงคุกเข่าต่อหน้าฉัน”
“พี่ใหญ่หลี่คนนี้สอนบทเรียนให้คุณไม่พองั้นสินะ! คุณถึงทำตัวกร่างต่อหน้าฉันแบบนี้! รับหมัดนี้ไปซะ! ฮี่ ฮี่ คุณโดนหลอกแล้ว มันเป็นฝ่ามือต่างหาก!” หลินหลี่แกล้งปล่อยหมัดออกไปแล้วเปลี่ยนเป็นฝ่ามือ
“หึ ทริคเด็กๆ! นายคิดว่าฉันโง่หรือไง? รับนี่ไปซะ!”
พวกเขาสองคนเริ่มต่อสู้กัน ผลของการปะทะทำให้ต่างคนต่างโดนโจมตี พวกเขากอดรัดและกลิ้งไปบนพื้น
เมื่อเย่ฉางกลับไปที่บ้าน เขาเห็นว่าหลินหลี่เปล่งออร่าเลือดออกมา มันดูราวกับว่าออร่าเลือดของเขาเต็มไปด้วยออร่าปีศาจ จากนั้นเขาขมวดคิ้วและหลับตาอย่างช้าๆ เนื่องจากการเชื่อมโยงทางพันธุกรรมของเขากับหลินหลี่ เขาจึงมาถึงที่ซึ่งทั้งคู่ต่อสู้กันอยู่ หลินเซ็นผลักหลินหลี่ ออกไป และจู่ๆท้องฟ้ากับพื้นดินก็เริ่มเปลี่ยนไป หลินหลี่ยืนนิ่งอยู่บนพื้นราวกับว่าเท้าของเขาจมปลักลงไปในพื้น หลินเซ็นตกตะลึงเมื่อเขาเห็นเย่ฉาง ‘เขามาที่นี่ได้อย่างไร! เขามีสายเลือดตระกูลหลินด้วยใช่ไหม! เป็นไปไม่ได้!’ ทันใดนั้นเขาก็หายตัวไป และปรากฏตัวต่อหน้าเย่ฉางพร้อมกับยื่นมือออกไป
ดวงตาของเย่ฉางเต็มไปด้วยความเย็นชาและเตรียมรับมือ จากนั้นหลินเซ็นจึงพูดอย่างเป็นมิตร “ฉันไม่ได้มีเจตนาร้าย ฉันแค่ต้องการยืนยันในบางสิ่ง”
เย่ฉางลดมือตัวเองลง เมื่อหลินเซ็นแตะตัวเย่ฉาง เขาก็ส่ายหัวด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น ‘เขามีกลิ่นอายของหลินหลิน, มีเลือดของฉัน และเขาก็ยังมีฮอร์โมนของสัตว์ร้ายห้วงมิติ พวกนั้นบ้าไปแล้วที่จะทดลองกับสิ่งเหล่านี้! แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผลมากนัก’ ทันใดนั้นเขาก็หนาวสั่นลงไปตามกระดูกสันหลัง เขาเห็นผู้ชายผมสีขาวที่สวมหน้ากากเหล็กกำลังถูกทรมาน แขนและขาของเขาถูกตรึงเอาไว้ ทันใดนั้นดวงตาของชายหน้ากากก็เปิดออก และหลินเซ็นก็รีบปล่อยมือจากตัวเย่ฉางทันที เขามองเย่ฉางด้วยใบหน้าที่น่าสงสัยและส่ายหัว “ฉันเป็นผู้พิทักษ์สายเลือดของเขา นายไม่ต้องกังวลไป”
“หลินเซ็นเหรอ?” เย่ฉางจ้องมองเขา
หลินเซ็นพยักหน้าและหันหลังเดินไปหาหลินหลี่ เย่ฉางจึงตัดการเชื่อมโยงทางพันธุกรรม และออกจากจิตของหลินหลี่ เขาพึมพำ “ทะเลเลือด – หลินเซ็น…”
