1 เส้นทางแห่งความบ้าบิ่น บทที่ 1 (1)
– ชีวิตที่ผู้คนสรรเสริญและคิดว่าเป็นความสำเร็จ
เป็นแค่ชีวิตรูปแบบหนึ่งเท่านั้น
ทำไมเราจึงให้ค่าชีวิตเพียงหนึ่งเดียว
จนต้องสละชีวิตในรูปแบบอื่น ๆ กันล่ะ? –
เฮนรี่ เดวิด ธอโร
ผมขยี้เส้นผมแบบลวกๆ และลูบใบหน้าแห้งกร้านด้วยฝ่ามือ ความรู้สึกเปียกชื้นทำให้ใบหน้าที่ร้อนผ่าวเย็นลง ได้กลิ่นแชมพูจาง ๆ จากมือของตัวเอง ผมอาบน้ำด้วยเวลาไม่ถึงสี่สิบนาที สถานที่แห่งนั้นอยู่ใกล้บ้านเสียจนหยดน้ำบนเส้นผมสั้นยังไม่ทันแห้งสนิท
ผมรู้สึกประหลาดใจนิดหน่อยเมื่อมาถึงสถานที่ตามที่อยู่ เพราะสำนักงานนั้นดูดีเกินคาด ผมจินตนาการถึงบันไดเหล็กสนิมเขรอะล้อมรอบด้วยกำแพงอิฐแดงกับอพาร์ตเมนต์น่าสงสัยที่เต็มไปด้วยชายหญิงขายบริการและยาเสพติด แต่สำนักงานกลับสร้างอยู่ในคฤหาสน์ที่หรูหราเสียจนความตั้งใจของผมผู้ซึ่งออกจากบ้านมาด้วยความมุ่งมั่นจะไปสู่หลุมพรางดำมืดเกิดสั่นคลอน
เมื่อผมลงจากรถแท็กซี่ หญิงสาวที่นั่งอยู่บนบันไดหินแกรนิตเงาวับด้านหน้าก็ลุกขึ้นทันที
“เอ็ด?”
หญิงสาวที่เรียกชื่อผมด้วยรอยยิ้มเป็นคนที่ผมเพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรกทำไมถึงมีผู้หญิงอยู่ในสถานที่แบบนี้กันนะ แถมยังเป็นผู้หญิงที่รู้ชื่อของผมด้วย เมื่อเห็นว่าผมกำลังมองเธอด้วยแววตางุนงง หญิงสาวก็ยิ้มจนเห็นแนวฟันที่เรียงเป็นระเบียบ
“เจนีน คีตัน ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
“…คุณมารับผมหรือครับ”
“ใช่ค่ะ”
ผมจับมือกับหญิงสาวที่ยื่นมือมาโดยไม่รู้ตัว มือเล็ก ๆ นุ่มนิ่มของเธอให้ความรู้สึกที่ดี
“ว้าว คุณตัวสูงจังเลยค่ะ”
หญิงสาวที่แนะนำตัวว่าเจนีนพูดพลางเงยหน้าขึ้นมองผมชัด ๆ ผมไม่รู้จะตอบอย่างไรดีจึงได้แต่มองเธอเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไร ผมว่าส่วนสูงเกือบหกฟุตไม่ใช่รูปร่างที่น่าชื่นชมอะไรขนาดนั้น ผมเบนสายตาหนีดวงตาที่เหลือบมองมาของเธอ
“ร้อนไหมคะ”
“ครับ”
“ตามฉันมาสิคะ ฉันจะหาเครื่องดื่มเย็น ๆ ให้คุณ”
ผมพยักหน้าโดยไม่ตอบคำถาม เจนีนพึมพำพลางเงยหน้ามองผมด้วยสายตาแปลก ๆ
“ดูเหมือนจะเป็นสเตรท [1] เลยแฮะ”
ไม่รู้ว่าเธอพูดคนเดียวหรือพูดให้ผมได้ยินด้วย แต่ผมก็ไม่ได้ตอบอะไร เพราะผมเป็นสเตรทอย่างที่เธอพูดจริง ๆ
ภายในไม่หรูหรา แต่ก็ไม่ได้เรียบง่าย มันดูคล้ายบ้านของชาวนิวยอร์กที่เห็นผ่านตาบ่อย ๆ ตอนทำงานเป็นบอดี้การ์ด เมื่อขึ้นลิฟต์มาผมก็รู้สึกตื่นตาตื่นใจขณะมองดูสตูดิโอที่เชื่อมกัน คงจะเป็นเศรษฐีเงินล้านสินะ ภายในห้องที่เชื่อมต่อกับลิฟต์โดยไม่มีทางเดินกั้นนั้นดูดีมาก หน้าต่างกระจกมีขนาดใหญ่และเงาวับ ห้องก็ได้รับการตกแต่งแบบที่เห็นในนิตยสารตกแต่งบ้าน
“รอตรงนี้นะคะ”
ผมพยักหน้าพลางนั่งลงบนโซฟา มันไม่ใช่โซฟาหนังราคาถูก ๆ แต่เป็นโซฟาหนังควาย เมื่อผมนั่งลงบนโซฟาที่มีความยืดหยุ่นและเงยหน้ามองหญิงสาว เธอก็เอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม
“คุณจะดื่มอะไรดีคะ”
“ผมขอกาแฟดีแคฟ [2] ครับ”
ดูเรื่องมากเกินไปหรือเปล่านะ ผมเหลือบมองหญิงสาว แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้สนใจ กาแฟก็ดีอยู่หรอก แต่ช่วยไม่ได้ที่เครื่องดื่มกาเฟอีนจะทำให้หัวใจเต้นแรง เธอเปิดตู้รื้อของและเริ่มชงกาแฟตามที่ผมขอ ผมมองด้านหลังของหญิงสาวพลางลูบใบหน้าแห้งกร้านด้วยมือหยาบกระด้าง
ผมรู้ว่ามันออกจะรู้ตัวช้าเกินไปสักหน่อย ที่เธอเรียกผมว่าเอ็ดทันทีที่เห็นผมลงจากแท็กซี่ นั่นก็เพราะรูปถ่ายไม่กี่รูปที่ผมส่งให้พวกเขานั่นเอง
ผมส่งภาพมาเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว จุดเริ่มต้นมาจากการที่ผมได้ยินคำพูดเรื่อยเปื่อยของพวกผู้ชายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ในบาร์ที่ผมกับเพื่อนร่วมงานแวะไปบ้างบางครั้งเมื่อคิดถึงเบียร์หลังเลิกงาน ผู้ชายคนนั้นพูดย้ำหลายรอบว่าตนเองเป็นสเตรทอย่างแน่นอน ขณะที่กำลังชักชวนคนที่ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนหรือไม่ก็เพื่อนร่วมงาน
เมื่อไม่กี่วันก่อนเขาถ่ายคลิปโซโล่สำหรับกลุ่มเกย์ มันทำให้เขาหาเงินได้จำนวนมากเลยทีเดียว คราวนี้เขาใช้เงินไปกับการเปลี่ยนรถ และพูดว่าหากพวกนายสนใจก็ลองทำดูได้ คนที่ได้ฟังเรื่องราวก็สงสัยว่าเขาร้อนเงินอย่างนั้นหรือ และถามเกี่ยวกับความอันตรายของงานอย่างละเอียดพร้อมกับทำสีหน้าเหยเก แต่ชายหนุ่มที่ตอบคำถามนั้นบอกอย่างไม่พอใจนักว่าไม่มีอะไรอันตราย ดูท่าคนที่ถ่ายทำคลิปนั้นจะมีแฟนสาวที่อาศัยอยู่ด้วยกัน
ผมไม่ได้ยินเรื่องราวหลังจากนั้นอีก เพราะย้ายไปนั่งกับเพื่อนร่วมงานที่ทำงานในบริษัทรักษาความปลอดภัยเดียวกัน แต่เรื่องของผู้ชายคนนั้นก็ยังคงติดอยู่ในหัว กลายเป็นผมที่ถูกชักนำไม่ใช่เพื่อนของเขา
ระหว่างทางกลับบ้านผมนึกถึงรถยนต์มือสองที่ส่งเสียงดังและสตาร์ตไม่ติดอยู่บ่อย ๆ กับอพาร์ตเมนต์ราคาถูกที่เหลือระยะเวลาในสัญญาเช่าอีกไม่นานเท่าไหร่ขึ้นมา และยังนึกถึงเงินเดือนอันน้อยนิดของผมที่หมดไปกับหนี้สินเชื่อจำนองติดลบกับการกู้ยืมเงินเล็กน้อยที่ถูกปฏิเสธทุกครั้งที่ผมไปธนาคาร
เมื่อกลับถึงบ้าน ผมก็เปิดกูเกิลค้นหาเว็บไซต์ที่มีลักษณะคล้ายคลึงกับที่ผู้ชายในบาร์คนนั้นพูดเอาไว้ เว็บไซต์ส่วนใหญ่ไม่สามารถเข้าดูได้ถ้าไม่จ่ายค่าสมาชิก มีหลายโฮมเพจที่รับสมัครนายแบบและออดิชั่น แต่ผมปิดทิ้งไปเกือบหมดเพราะหน้าโฮมเพจไม่น่าดูนักและมีมัลแวร์มากมายนอกจากนี้เพราะดูภาพเปลือยของพวกผู้ชายจึงเริ่มรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนราวกับต้องเห็นในสิ่งที่ไม่อยากเห็น ผมดูพวกเขาพลางนึกสงสัยว่าการสำเร็จความใคร่ของเกย์เป็นอย่างไร ผมพิจารณาเกี่ยวกับพวกเขาอย่างจริงจังผมเปิดหน้าเว็บหลายครั้งและกังวลว่างานนี้คงไม่ใช่ทางของผม
ผมสะดุดตาเข้ากับ
* [เว็บไซต์นี้มีภาพเปลือยของผู้ชายและมีการกระทำที่เกี่ยวข้องกับเพศรวมไปถึงกิจกรรมทางเพศสำหรับเพศเดียวกัน หากท่านอายุต่ำกว่า 18 ปีหรือต่อต้านพฤติกรรมเหล่านี้ กรุณาออกจากเว็บไซต์]
ผมเป็นหนึ่งในคนที่รู้สึกต่อต้านพฤติกรรมตามคำเตือนที่ว่านั้น แต่ก็คลิกปุ่มเอ็นเทอร์โดยไม่ลังเล
คนที่เปิดเผยว่าตนเองเป็นสเตรทกำลังจูบกับผู้ชาย แต่ไม่มีภาพโชว์ของลับหรือการร่วมเพศทางทวารหนักแบบในเว็บไซต์อื่น ๆ
เมื่อลองพิจารณาถึงเงินในกระเป๋า ถ้าเป็นสถานที่ที่ดูดีแบบนี้ มันก็น่าจะลองดูสักครั้งดีไหม หลังจากส่งอีเมลสมัครเป็นนายแบบด้วยเนื้อหาสั้น ๆ แล้ว ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาผมก็ได้รับการตอบกลับ พวกเขาบอกให้ถ่ายภาพโคลสอัพหนึ่งรูปและภาพเปลือยท่อนบนหนึ่งรูปแนบรวมไปกับรูปถ่ายเต็มตัวลงในอีเมล ผมคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาทันที แม้จะบ่นพึมพำว่าจำเป็นต้องทำขนาดนั้นด้วยหรือก็ตาม
ผมถ่ายรูปใบหน้า รูปเปลือยท่อนบนหน้ากระจกในห้องน้ำและรูปเต็มตัวที่สวมเสื้อผ้า สีหน้าในภาพดูทึ่มทื่อนิดหน่อย แต่ผมไม่ได้สนใจผมส่งอีเมลไปและได้รับการตอบกลับทันที หลังจากนั้นเรื่องราวก็ดำเนินไปอย่างรวดเร็วจนมาถึงสถานการณ์ในตอนนี้
ในขณะที่ผมกำลังนั่งดื่มกาแฟเงียบ ๆ หญิงสาวก็เดินเข้ามาและนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้าม หญิงสาวผมสีน้ำตาลอ่อนกะพริบดวงตาสีเขียวมองมาที่ผม เจนีนเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน
“ฉันเป็นแฟ็กแฮ็ก [3] แบบที่คุณกำลังคิดอยู่ตอนนี้นั่นแหละค่ะ”
ผมซึ่งกำลังดื่มกาแฟร้อน ๆ ตกใจกับคำพูดของเจนีนจนเพดานปากเกือบจะถูกลวก อันที่จริงแล้วผมไม่ได้คิดอะไรเลย เพียงแต่สับสนที่เธอเปิดเผยว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่นิยมชายรักชาย แต่ดูท่าแล้วเจนีนจะไม่คิดแบบนั้น
“ไม่ตกใจเลยหรือคะ”
“…”
ถึงจะไม่ได้แสดงสีหน้า แต่ว่าผมก็ตกใจนะ เพียงแต่รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องพูดออกไป
“ฉันแค่บอกไว้ เผื่อคุณจะกำลังคิดว่าทำไมถึงมีผู้หญิงอยู่ในสถานที่ที่เต็มไปด้วยผู้ชายแบบนี้”
“เต็มไปด้วยผู้ชายหรือครับ”
“อ๋อ…ตอนนี้ทุกคนอยู่ที่ชั้นล่างค่ะ กำลังจะขึ้นมา พวกเขามาช้าเพราะต้องขนอุปกรณ์นิดหน่อย ก็เลยให้ฉันมาแทนค่ะ”
เมื่อผมพยักหน้า หญิงสาวก็ลุกขึ้น
“รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันมา”
