Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา – ตอนที่ 106 ฝันสลาย ฟ้าถล่ม

บทที่ 106 ฝันสลาย ฟ้าถล่ม

น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความจำยอม ทำให้ท่านหลงกับคุนหลุนเสียใจ

การเกิดสองตัวอักษรนี้ ก็เหมือนกับทะเลภูเขาน้ำแข็ง

คุณนึกว่ามันเล็ก และไม่สำคัญ

แต่คุณกลับไม่รู้ว่า สิ่งที่ซ่อนอยู่ในใต้ทะเลที่คนไม่รู้ ก็คือสิ่งที่แข็งแรงแต่อ่อนแอ

“อีกอย่าง การฆ่าคนนั้นไม่จำเป็นต้องใช้มีดจริงๆ”

เฉินตงจู่ๆก็หัวเราะขึ้นมา

ถึงกับทำให้ท่านหลงกับคุนหลุนตกใจ

แต่เฉินตงกลับไม่ได้อธิบาย ก็เดินกลับเข้าไปในห้องโดยตรง

“ท่านหลง ความหมายของคุณชายคือมีแผนการแล้วเหรอ?” คุนหลุนถาม

มุมปากของท่านหลงแฝงด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็พยักหน้ากล่าว “ข้ายิ่งดู ก็ยิ่งรู้สึกว่าคุณชายเหมือนนายท่านตอนสมัยหนุ่มๆ เหมือนกันอย่างมาก” ทั้งคืนก็ไม่มีคำพูดใดๆอีกเลย

เมื่อดวงอาทิตย์สาดส่องพื้นโลกอีกครั้ง

ในวิลล่าที่เฉินเทียนเซิงพักอยู่ กลับเยือกเย็นและไร้ความปรานี

พรึบ!

เฉินเทียนเซิงได้โยนเสื้อคลุมไปยังร่างของหวางหนันหนันที่ยังคงหลับอยู่: “ไสหัวไป”

เรื่องเมื่อคืน ทำให้ทั้งสองคนหมดอารมณ์ ต่อให้หวางหนันหนันมีใจที่อยากจะนอนร่วมเตียงเดียวกัน ก็ถูกเฉินเทียนเซิงปฏิเสธ

ทั้งสองคนแยกกันนอน

หวางหนันหนันที่กำลังนอนฝันอยู่ก็ตกใจตื่น มองเฉินเทียนเซิงโดยไม่รู้จะทำยังไง “เทียนเซิง…… คุณเป็นอะไร?”

“ผมบอกให้คุณไสหัวไป”

ท่าทางที่ไม่แยแสของเฉินเทียนเซิง น้ำเสียงเยือกเย็นเหมือนกับลมหนาว

หวางหนันหนันอึ้งไปทันที

เธอไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!

แต่การเปลี่ยนไปของเฉินเทียนเซิง กลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย!

เมื่อวานยังรักกันหวานแหวว ทำไมจู่ๆวันนี้ถึงเปลี่ยนไป?

หวางหนันหนันที่หดหู่ก็หวาดกลัวขึ้นมา

ไม่ทันใส่เสื้อผ้า เขาคลานออกจากเตียงและทิ้งตัวไปที่ขาของเฉินเทียนเซิง กอดขาของเฉินเทียนเซิงเอาไว้ “เทียนเซิง ทำไมจู่ๆคุณก็กลายเป็นแบบนี้? ฉันทำผิดอะไรเหรอ? คุณบอกฉัน ฉันจะปรับปรุง ฉันจะปรับปรุงตัวอย่างแน่นอน”

เคยผ่านขุมนรก แล้วบินสู่สวรรค์

ต่อให้ต้องตายหวางหนันหนันก็ไม่ยอมที่จะกลับไปยังนรกอีก

หลังจากที่เจอกับเฉินเทียนเซิง ทุกอย่างของเธอก็ได้เปลี่ยนไป ช่วงเวลาสั้นๆสองวัน เป็นช่วงเวลาที่คิดคิดว่ามีความสุขมากที่สุดในชีวิต

หากเสียเฉินเทียนเซิงไป เธอไม่กล้าที่จะจินตนาการ ชีวิตของตัวเองจะกลายเป็นแบบไหน!

เธอไม่สามารถที่จะยอมแพ้ และไม่กล้ายอมแพ้!

ต่อให้ต้องเสียศักดิ์ศรี ทิ้งทุกอย่าง เธอก็ต้องอยู่กับเทียนเซิงให้ได้

“คุณไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ผมเชิญคุณไสหัวไป” เฉินเทียนเซิงสะบัดหวางหนันหนันที่กอดขาออก

เยือกเย็นมาก ราวกับสะบัดหมาที่ตายไปแล้วหนึ่งตัว

ความจริงเป็นก็เป็นเช่นนั้น ในเมื่อหวางหนันหนันไม่มีประโยชน์แล้ว ทำไมยังต้องเก็บเธอไว้ข้างกายอีก?

ข้างกายเขาก็ไม่เคยขาดผู้หญิงสวยๆ ขอเพียงเขาต้องการ ทุกคืนก็จะมีผู้หญิงมากมายอยากมาปรนนิบัติเขา

“ไม่นะ เทียนเซิง อย่าทิ้งฉัน ฉัน……….ผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้วจริงๆ………..”

หวางหนันหนันร้องได้ด้วยความกลัว แม้จะไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เขาก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นทำผิด โผเข้าไปข้างกายเฉินเทียนเซิงแล้วอ้อนวอนขอร้องให้เขาอภัยให้เธอ

ตูบ!

เฉินเทียนเซิงใช้เท้าถีบหวางหนันหนันออก “คุณเป็นเพียงเครื่องมือของผมเท่านั้น ข้างกายผมไม่เคยขาดผู้หญิง ที่สวยกว่าคุณมีมากมายก่ายกอง คุณคิดว่าผมยังจะเก็บคุณไว้เหรอ?”

คนที่เคยเห็นหงส์ฟ้า ไม่มีทางที่จะอาวรณ์ไก่ป่า

เฉินเทียนเซิงในเวลานี้ มีความคิดแบบนี้

หวางหนันหนันสวยจริง แต่เฉินเทียนเซิงตั้งแต่เล็กจนโตก็เคยเห็น ผู้หญิงที่สวยกว่าหวางหนันหนัน มันมีเยอะแยะมากมาย

“เป็นไปไม่ได้ เทียนเซิง เมื่อวานคุณไม่ได้เป็นแบบนี้ ทำไมจู่ๆคุณถึงกลายเป็นแบบนี้?”

หวางหนันหนันจะบ้าแล้ว ร้องไห้ฟูมฟาย แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะอยากกอดต้นขาของเฉินเทียนเซิงไว้ น่าสังเวชอย่างมาก: “เมื่อวานคุณยังบอกว่าจะรักฉันตลอดไป คุณยังได้ซื้อของตั้งมากมายให้กับคนในครอบครัวของฉัน เสียเงินไปมากขนาดนั้น ฉันไม่เชื่อว่าคุณไม่รักฉัน คุณยังรักฉันอยู่ใช่มั้ย?”

“เห่อ!”

เฉินเทียนเซิงหัวเราะ โค้งตัว ก้มหน้าลง จ้องมองหวางหนันหนันอย่างเย็นชา “ผมก็แค่เสียเงินสองสามล้านเพื่อเล่นกับคุณเท่านั้น เงินแค่ไม่กี่ล้าน ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก เงินในสายตาผม มันก็เป็นเพียงตัวเลข”

ขณะที่พูด เท้าของเขาก็ไปเหยียบอยู่ตรงหัวไหล่ของหวางหนันหนัน: “หากแบบนี้เรียกว่ารัก แล้วที่ผมเคยเสียเงินเป็นหลักสิบล้านกับผู้หญิงคนอื่น งั้นพวกเขาก็ต้องฆ่าตัวตายต่อหน้าผมละสิ?

หวางหนันหนันอึ้งไปทันที

ทรุดลงกับพื้น น้ำตาเต็มหน้า

เงินสองสามล้าน เพียงแค่เล่นๆ

เพียงแค่นี้จริงๆเหรอ?

เมื่อเห็นเฉินเทียนเซิงหันหลังจะเดินจากไป ในหัวของหวางหนันหนันก็มีความคิดหนึ่งเกิดขึ้น เหมือนกับว่าคนที่ใกล้ตาย แล้วได้เห็นความหวังสุดท้าย

ใช่ ตาย!

ใช้ความตายในการข่มขู่ น่าจะสามารถรั้งเทียนเซิงเอาไว้ได้!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หวางหนันหนันที่เหมือนคนบ้าก็พุ่งไปที่ข้างเตียง หยิบแก้วเซริกที่ประณีต “เพลี้ยง” ทำให้มันแตก แล้วกำเศษเซรามิกไว้หนึ่งแผ่น มาจี้ไว้ตรงคอ

“เทียนเซิง หากคุณทิ้งฉัน ฉันจะตายต่อหน้าคุณจริงๆ”

เป็นเพราะสะเทือนใจ มือของหวางหนันหนันถูกแผ่นเซรามิกบาดจนเลือดออก บนลำคอถูกเศษเซรามิกบาดจนมีรอยเลือด

เฉินเทียนเซิงหันกลับมา เมื่อเห็นภาพนี้ ขมวดคิ้วเล็กน้อย แสดงสีหน้าที่รังเกียจ

“คุณอยากจะตายนั้นได้ แต่อยากทำให้บ้านผมสกปรก ผมยังต้องพักอาศัยที่นี่อีกนาน พรมปูพื้นมาจากเปอร์เซีย สามแสนหยวนต่อหนึ่งเมตร เปื้อนแล้วทำความสะอาดยากมาก”

โครม!

หวางหนันหนันเหมือนถูกฟ้าผ่า คำพูดประโยคนี้ของเฉินเทียนเซิง กดให้เธอลงไปอยู่ในห้วงแห่งความสิ้นหวังโดยสิ้นเชิง

ฉัน…….ฉันเทียบไม่ได้กับพรมเลยเหรอ?

มันเป็นคำพูดที่ต้องไร้ความปรานีแค่ไหนถึงจะพูดมันออกมาได้?

“อีกอย่าง ชีวิตของคุณ ไม่มีค่าสำหรับผมเลยแม้แต่สลึงเดียว อย่าว่าแต่คุณฆ่าตัวตายเลย ต่อให้ผมฆ่าคุณ ผมก็ยังสามารถอยู่รอดปลอดภัย” คำพูดของเฉินเทียนเซิงแสดงให้เห็นถึงความเย็นชาที่ไม่มีที่สิ้นสุด

“เห่อๆ……..”

หวางหนันหนันสิ้นหวังแล้วจริงๆ โยนเศษเซรามิกทิ้ง ลุกขึ้นแล้วจ้องมองเฉินเทียนเซิงอย่างโกรธแค้น “ร้องไห้กล่าว เทียนเซิง ฉันหวางหนันหนันตาบอดเอง ฉันที่มองคนผิดเอง เดิมฉันนึกว่าฉันได้เจอกับรักแท้แล้ว คุณ………”

“เย็ดแม่!”

เฉินเทียนเซิงด่าด้วยความรังเกียจ เขาเกลียดผู้หญิงที่พูดซ้ำๆอย่างมาก

แล้วก็เดินออกไปจากห้องโดยตรง

หวางหนันหนันร้องไห้อย่างสิ้นหวัง สาปแช่ง และอาละวาด

ในเวลานี้ เธอมีความรู้สึกว่าฝันได้สลาย ฟ้าได้ถล่มลง

มันทรมานยิ่งกว่าฆ่าเธอเสียอีก!

อีกฝั่งหนึ่ง

ห้องอาหารในวิลล่า

ตั้งแต่เช้า เฉินตงและคุณอื่นๆกำลังนั่งทานข้าวกันอย่างมีความสุขบนโต๊ะอาหาร

แม้ว่าความเป็นส่วนตัวของวิลล่านั้นจะดีมาก แต่ก็ไม่สามารถปิดก้านเสียงทั้งหมดได้

ได้ยินเสียงร้องเสียดแทงใจของหวางหนันหนันดังมาจากวิลล่าข้างๆ

เฉินตงและคนอื่นๆก็วางช้อนในมือพร้อมกัน

“ตงเอ๋อ ทำไมแม่รู้สึกว่าเหมือนเสียงของหวางหนันหนันจังเลย?” หลี่หลานขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย

เฉินตงกลับไม่ได้ตอบคำถาม

คนในตระกูลหวาง สุดท้ายก็ต้องรับผิดชอบกับพฤติกรรมของตัวเอง

มันก็ถือว่าน่าขยะแขยงก็ต้องมีคนที่น่าขยะแขยงมาจัดการละมั้ง?

เพียงแต่เขาคิดไม่ถึง เฉินเทียนเซิงจะลงมือเร็วขนาดนี้ และเด็ดขาดเช่นนี้

สิ่งนี้ทำให้เขารู้จักเฉินเทียนเซิงในมุมใหม่

ไม่เพียงแต่รอบคอบ มองการณ์ไกล ลงมือก็โหดเหี้ยมไร้ความปรานี และเด็ดขาด

คนแบบนี้ หากเป็นเขา เขาก็กลัวเหมือนกัน

“คุณชาย รู้สึกถึงความเก่งกาจของคู่ต่อสู้ของคุณแล้วหรือยัง?” ท่านหลงถามทีเล่นทีจริง

เฉินตงถูจมูกแล้วตอบ “เก่งมาก!”

ไม่ทันที่ท่านหลงจะพูด ทันใดนั้นจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่ร้อนแรงก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเฉินตง

“เก่งก็เก่งสิ ชนะเป็นเจ้า แพ้เป็นโจร ยังไม่ได้เริ่มแข่ง ใครจะเป็นเจ้าใครจะเป็นโจรยังพูดยากอยู่!”

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

บทนำ เฉินตงกับหวางหนันหนันแต่งงานกัน3ปี ถูกภรรยาที่ยกน้องชายเป็นหัวแก้วหัวแหวนบีบคั้น แล้วยังถูกดูถูกเหยียดหยาม วันหนึ่งได้กลับตระกูลมหาเศรษฐี เขาสาบานว่าต้องกอบกู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมา ต้องทำให้คนที่ดูถูกเขาเสียใจกับสิ่งที่ทำ ให้คนที่เหยียดหยามเขาต้องชดใช้อย่างสาสม เรื่องย่อ “ขอโทษครับคุณเฉิน ระยะมะเร็งตับของแม่ของคุณ…..” มองคุณหมอที่อยู่ตรงหน้าส่ายหน้า เฉินตงมึนงงไปชั่วขณะ ในพริบตาดวงตาก็กลายเป็นสีแดง ตั้งแต่เล็กจนโต เขากับแม่พึ่งพาอาศัยกัน เพื่อที่จะส่งให้เขาเรียนหนังสือ แม่ทำงานจนป่วย ไม่ทันที่จะได้สะดวกสบาย ก็ตกลงมาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้แล้ว “คุณหมอ ขอร้องล่ะครับ ช่วยแม่ผมด้วย แค่หนทางสักนิดก็ไม่มีแล้วเหรอครับ?” เสียงของเฉินตงแหบแห้งยังมีเสียงสะอื้นปนอยู่ คุณหมอลังเลอยู่ชั่วครู่ กล่าวขึ้น “ยังมีวิธีสุดท้ายอยู่ ก็คือทำการเปลี่ยนถ่ายตับ ตอนนี้ทางแพทย์มีของอยู่พอดี…..” ชะงักไปชั่วครู่ เขาก็มองเฉินตงตั้งแต่หัวจรดเท้า การรักษาที่ยาวนาน ทำให้เขารู้สถานการณ์ตอนนี้ของเฉินตงดี แต่ เขาก็ยังพูดออกมา “แต่ว่า…..ค่าใช้จ่ายไม่น้อยเลยนะครับ อย่างน้อยๆในช่วงแรกก็ประมาณสองแสน” สองแสน? ดวงตาของเฉินตงวาววับ รีบจับมือของคุณหมอเอาไว้ “รักษา จะต้องรักษานะครับ ผมยังมีอีกสองแสน!” เงินไม่มีแล้วยังหาได้ แต่ว่าไม่มีแม่แล้ว ก็ไม่สามารถหาได้อีกแล้ว “อย่างนั้นคุณก็รีบๆรวบรวมเงิน ถ้าเกิดว่ายังประวิงเวลาออกไปอีก วิธีปลูกถ่ายตับก็หมดหนทางแล้ว” นายแพทย์พยักหน้า ถอนหายใจครั้งหนึ่งแล้วก็หมุนตัวจากไป เดินออกมาจากโรงพยาบาล ท้องฟ้ามีฝนเม็ดเล็กๆโปรยลงมา เฉินตงรีบร้อนกลับบ้าน ภรรยา หวางหนันหนันกำลังนอนเอกเขนกดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา แถมในปากยังกินขนมมันฝรั่งทอดอยู่อีกด้วย เธอเหลือบมองเฉินตง หวางหนันหนันว่าขึ้น “แม่ดีขึ้นบ้างไหม?” “หมอบอกว่า ถ้าเกิดว่าสามารถเข้ารับการปลูกถ่ายตับได้ ก็ยังมีทางรักษา” เฉินตงพูดขึ้นอย่างดีใจราวกับคว้าเอาหญ้ากอสุดท้ายที่ใช้รักษาชีวิตเอาไว้ได้ “ต้องใช้สองแสน ยังดีที่บ้านของเรายังพอมีอยู่ แม่ยังมีโอกาสอีกครั้งหนึ่ง” พูดไป เขาก็หมุนตัวเข้าไปหยิบเอาบัตรธนาคารในห้อง ในพริบตาสีหน้าของหวานหนันหนันก็เปลี่ยนไป รีบร้องขึ้น “เฉินตง คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เฉินตงเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ ราวกับว่านึกอะไรขึ้นได้ หมุนตัวหันกลับมามองหวางหนันหนัน “เงินล่ะ?” หวางหนันหนันวิตกกังวล อึกๆอักๆไม่พูดออกมา “เอาไปให้ที่บ้านคุณอีกแล้วเหรอ?” เฉินตงเลิกคิ้ว รอยยิ้มที่แสดงออกมานั้นช่างดูขมขื่นจนหาอะไรมาเปรียบเทียบไม่ได้ ฝีเท้าของเขาก้าวลงไปนั่งบนโซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง หยิบซองบุหรี่ที่ยับยู่ยี่ออกมา “แช๊ะ” จุดบุหรี่มวนนึงขึ้น ดูดบุหรี่เข้าปอดแรงๆ ทิ้งร่างนอนพาดอยู่บนโซฟา แต่งงานมาสามปี เรื่องซ้ำ ๆเดิม ๆ และมันไม่ใช่ครั้งแรก “หนันหนัน นี่เป็นเงินที่เอาไว้ใช้รักษาแม่ผม” เฉินตงพูดขึ้นอย่างอ่อนล้า “ขอคืนมาได้ไหม?” “ขอคืนมา?” คิ้วของหวางหนันหนันกระตุกขึ้น ตวาดออกมาเสียงแหลม “เฉินตง คุณหมายความว่ายังไง? ฉันเอาเงินเล็กๆน้อยๆไปแสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่ฉัน จะมีหน้าที่ไหนไปขอกลับมาห้ะ?” เฉินตงข่มสีหน้าและอารมณ์ให้เย็นลง แล้วว่าขึ้น “โรงพยาบาลบอกว่าตอนนี้มีตับที่เข้ากันได้อยู่พอดี ถ้าสามารถเอาเงินไปให้โรงพยาบาลได้ในทันที โรงพยาบาลก็สามารถที่จะเริ่มทำการผ่าตัดปลูกถ่ายตับให้แม่ผมได้เลย จากสถานการณ์ของแม่ผมในตอนนี้ คงจะทนได้อีกไม่นาน” “ฉันไม่สนใจ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณเอง คุณก็ไปหาทางเอาเอง” ในทันใดหวางหนันหนันก็ร้องเริ่มร้องไห้เสียงดัง น้ำตาไหลนอง “ภายในเวลาสั้นๆผมจะไปหาเงินสองแสนมาจากไหน?” เฉินตงรู้สึกเหมือนหัวกำลังจะระเบิดออกมาแล้ว กึ่งหนึ่งคือการขอร้อง “หนันหนัน ช่วยผมครั้งหนึ่ง ขอคืนมาเถอะนะ แม่ของผมยังรอเงินสองแสนนั่นมาช่วยชีวิตอยู่นะ!” “เฉินตง! เงินนั่นให้แม่ฉันไปแล้ว ฉันไม่มีทางที่จะไปขอกลับมา” หวางหนันหนันร้องไห้ไปแล้วทรุดนั่งลงบนพื้น ทั้งน้ำมูกทั้งน้ำตาไหลออกมา “แม่ของคุณก็กำลังจะตายอยู่แล้ว คุณยังจะเอาเงินไปผลาญทิ้งที่โรงพยาบาลอีก ตกลงคุณเคยคิดถึงครอบครัวพวกเราบ้างหรือเปล่า?” ร่างกายของเฉินตงสั่น ความโกรธมากระจุกรวมกันอยู่ที่ลำคอของเขา เขาหยิบโทรศัพท์ของหวางหนันหนันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “คุณไม่โทร ผมโทร!” ไม่รอให้หวางหนันหนันขัดขวาง สายโทรออกก็โดนรับสาย “แม่ครับ หนันหนันเพิ่งจะให้เงินแม่ไปสองแสนใช่ไหมครับ?” เฉินตงขอร้อง “ขอร้องล่ะครับช่วยคืนเงินสองแสนให้ผมได้ไหม นั่นเป็นเงินที่จะใช้รักษาแม่ผม แม่ผมท่านยังรอรับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่นะครับ” อีกฝั่งของสาย อยู่แม่ยายก็ตวาดขึ้น “เฉินตงแกพูดจาบ้าบออะไรออกมา? เงินนั่นเป็นเงินที่หนันหนันแสดงความกตัญญูต่อพวกเรา แกยังมีหน้าจะมาขอเงินกลับไปอีก? ในตอนนั้นหนันหนันอยากจะแต่งงานกับแก พวกเราก็ไม่เห็นด้วย จากสภาพของแก ก็เป็นเพราะหนันหนันหน้ามืดตามัวถึงได้ยอมแต่งงานกับแก” “ในตอนนี้หนักกว่านั้นอีก หนันหนันมีใจอยากจะกตัญญูต่อพ่อแม่ เอาเงินมาให้พวกเราสองคนใช้ ชายหงส์(ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง)อย่างแกยังกล้าที่จะบากหน้ามาขอเงินกลับไป ฉันจะบอกแกให้นะ หวางเห้ากำลังจะแต่งงานแล้ว เงินนั่นพวกเราเตรียมจะเอาไปวางดาวน์ค่าบ้านงวดแรกให้หวางเห้า อยากได้เงิน? แค่แดงเดียวก็ไม่มี!” ปัง! สายตัดไปแล้ว เฉินตงแน่นิ่งไป แม่ยายนี่ฟังในสิ่งที่ฉันพูดไม่เข้าใจหรือยังไง? “เฉินตง คุณเป็นบ้าเหรอ?” หวางหนันหนันกระชากคอเสื้อของเฉินตงราวกับคนบ้า “คุณทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ลงไปได้ยังไง ฉันเอาเงินไปให้พ่อแม่ฉัน ทำไมคุณต้องทำเหมือนมันฟ้ามันจะผ่าลงมาให้ได้?” เฉินตงมองหวางหนันหนันอย่างหดหู่ ดวงตาแดงก่ำ “ในสายตาของพวกคุณ ชีวิตของแม่ผม ยังไม่มีค่าเท่ากับเงินดาวน์บ้านงวดแรกของน้องชายคุณอย่างนั้นเหรอ?” “ไร้สาระ!” หวางหนันหนันปล่อยมือจากเฉินตง หยิบของในห้องขึ้นมาแล้วก็เขวี้ยงปาข้าวของจนเละเทะ ในพริบตา ห้องรับแขกก็รกและยุ่งเหยิงไปหมด หวางหนันหนันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา “เฉินตงคุณมันคนใจดำ ตอนนั้นทำไมฉันถึงได้แต่งงานกับคุณนะ เพื่อแม่ของคุณ คุณทุ่มเททิ้งเงินไปตั้งเท่าไหร่แล้ว? ฉันยอมอดทนลำบากมากับคุณ แม้แต่บ้านที่อยู่ก็ต้องเช่า คุณเคยสงสารฉันบ้างไหม? เสี่ยวเห้าเป็นน้องชายของฉัน แล้วก็เป็นน้องของคุณด้วย เขากำลังจะแต่งงานแล้ว ฉันเป็นถึงพี่สาว จะช่วยฉันบ้าง ไม่ได้เลยเหรอ?” “ช่วยคุณสักครั้ง?” เฉินตงโมโหสุดขีด “พวกเราแต่งงานกันมาสามปี คุณช่วยหวางเห้าไอ้สวะนั่นไปตั้งเท่ากี่ครั้งแล้ว? ไอ้สวะหวางเห้ามัวแต่ลุ่มหลงอยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบจนชีวิตไม่ก้าวหน้า ขลุกตัวอยู่แต่ในบ้านเกาะพ่อแม่กิน ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะพวกคุณ!” “อย่ามาพูดถึงน้องชายฉันแบบนั้นนะ!” หวางหนันหนันใบหน้าบิดเบี้ยว ยืนชี้หน้าเฉินตงด้วยท่าทางป่าเถื่อนพร้อมพูดข่มขู่ เฉินตงพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน “ทำไมถึงจะพูดไม่ได้? เรียนมหาลัยก็ไปทำคนอื่นท้อง เงินที่ชดใช้ก็เป็นเงินของผม เขาอยากจะซื้อรถก็เป็นผมที่จ่ายเงินซื้อให้เขา ในสามปีนี้ทั้งในที่ลับและที่แจ้งผมจ่ายเงินให้เขาไปตั้งเท่าไหร่? คุณมันปีศาจฝูตี้(ผู้หญิงที่มีน้องชายและต้องช่วยน้องชายในทุกด้านเพราะพ่อแม่ให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่าลูกสาว) คุณต่างหากที่ไม่เคยคิดถึงครอบครัวของเรา!” “กรี๊ด! แกหุบปากเดี๋ยวนี้นะ” หวางหนันหนันหวีดร้องออกมาเสียงแหลม “แกหมายความว่ายังไง? แกไม่อยากจะอยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหม?” “พวกคุณเอาเงินที่จะใช้รักษาแม่ผมไปซื้อบ้านให้ไอ้สวะ ไม่สนใจไยดีแม่ผม คนที่ไม่อยากจะใช้ชีวิตร่วมกันต่อมันเป็นคุณต่างหาก!” เฉินตงยักไหล่ พูดออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “หย่ากันเถอะ!” หวางหนันหนันนิ่งไปในทันที “มึง มึงพูดว่าอะไรนะ?” แต่งงานมาสามปี ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเฉินตงไม่เคยพูดจาอะไรแบบนี้ออกมา “หย่ากันเถอะ” เฉินตงบอก “แต่งงานกับผมมันทำให้คุณลำบากมาก ผมเองก็ไม่เหมาะกับคุณ ครอบครัวนี้ของคุณ ผมแบกไม่ไหว” พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกไป เขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยผัดวันประกันพรุ่ง สามปีที่ผ่านมา แต่ละครั้งที่อดทน ก็เป็นเพราะคิดว่าในตอนนั้นหวางหนันหนันแต่งกับเขา ความจริงแล้วก็นับว่าเธอยอมลดตัวลงมาแต่งกับเขา อีกอย่างหวางหนันหนันก็ยังมีความรู้สึกดีๆต่อเขาบ้าง แต่ว่าครั้งนี้ ในที่สุดเขาก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว รอจนเฉินตงออกไปจากบ้านแล้ว ในที่สุดหวางหนันหนันก็ได้สติ เธอรีบพุ่งตัวไปหยิบโทรศัพท์มาโทรหามารดาด้วยความวิตกและไร้สติ ร้องไห้ฟูมฟายแล้วว่าขึ้น “แม่…..เฉินตงอยากจะหย่ากับหนู” “ไอ้ชั่วนั่นอยากจะขอหย่ากับแก?” อีกฝั่งของสาย เสียงตวาดของมารดาดังขึ้น “หย่าก็หย่า! มันก็แค่ไอ้คนจน ยังจะกล้ายกหางตัวเองอวดเบ่ง คิดว่าตัวเองแน่นักนะ! เงินสองแสนสุดท้ายนั่นยังไงก็อยู่ที่พวกเราแล้ว มันจะหย่ากับแก อย่างนั้นก็สงเคราะห์มันไป ให้มันไปนั่งร้องไห้กับแม่แก่ใกล้ตายของมันไปเสีย” ณ ขณะนี้ เวลานี้ เฉินตงออกเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ท้องฟ้าในตอนกลางคืน มีฝนเม็ดเล็กๆโปรยปรายลงมา ทำให้ตัวของเขาเปียกไปทั้งตัว เขาส่ายหัวอย่างกลัดกลุ้ม เอาเท้าเตะน้ำที่ขังนองอยู่ข้างทาง เงิน เงิน เงิน แม่งทะเลาะกันก็เพราะเงิน! ตอนนี้มีเรื่องกับตระกูลหวางจนต่อกันไม่ติดแล้ว กูแม่งจะไปหาเงินสองแสนนั่นมาจากไหนกันวะ? ฝืด……. ในเวลานี้ รถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมคันหนึ่งก็หยุดลงตรงข้างตัวของเฉินตง กระจกของรถถูกเลื่อนลง ชายชราคนหนึ่งแต่งกายด้วยชุดราชวงศ์ถังมีมองมาที่เฉินตงด้วยใบหน้าที่แต้มไว้ด้วยรอยยิ้ม “เป็นคุณชายเฉินตงใช่ไหมครับ? เชิญขึ้นรถครับ ไปโรงพยาบาลลี่จิงกับผม” คุณชาย ?! เฉินตงมองชายชราตรงหน้าด้วยสีหน้างุนงง นานนับชั่วขณะหนึ่งที่ชะงักไป ชายชรายิ้มออกมาเล็กน้อย “คุณแม่ของคุณกำลังเข้ารับการผ่าตัดปลูกถ่ายตับอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”

Options

not work with dark mode
Reset