Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา – ตอนที่ 124 ไม่ซื่อสัตย์เพียงครั้งเดียว ก็จะไม่ร่วมงานอีกเลย

บทที่ 124 ไม่ซื่อสัตย์เพียงครั้งเดียว ก็จะไม่ร่วมงานอีกเลย

เมื่อเฉินตงถูกคุนหลุนกับท่านหลงพยุงเดินออกไปจากลานป่าไผ่นั้น

ชายวัยกลางคนที่มีจอนผมสีขาว กำลังยืนรออยู่ที่สะพานข้ามลำธาร

“รีบพาคุณชายเฉินไปส่งที่โรงพยาบาลเถอะ”

ชายวัยกลางคนที่มีจอนผมสีขาวพูดอย่างใจเย็น

“คุณครับท่าน”

เฉินตงยิ้มให้กับชายวัยกลางคนพร้อมกับพยักหน้า “คืนนี้รบกวนแล้ว”

คนนี้เป็นคนที่แม้แต่โจวเย่นชิวยังต้องให้เกียรติและเชื่อฟัง เขาไม่อยากที่จะล่วงเกิน มีเพื่อนเพิ่มขึ้นหนึ่งคนย่อมมีดว่ามีศัตรูเพิ่มขึ้นหนึ่งคน

มองดูทิศทางที่เฉินตงทั้งสามคนเดินจากไป ชายวัยกลางคนที่มีจอนผมสีขาวค่อยๆมองลึกลงไป

ผ่านไปสักพัก เขาก็ยิ้มๆ “ไม่เคยคิดว่าก่อน สถานที่อันคับแคบของฉัน กลับได้ซ่อนมังกรน้อยของตัวนี้ของตระกูลเฉินเอาไว้ ด้วยท่าทีของเจ้าบ้านตระกูลเฉินวันนี้ มังกรน้อยอีกไม่นานก็จะกลายเป็นมังกรผงาดฟ้าแล้วมั้ง?”

หลังจากออกมาจากคลับสี่ยิ่น

คุนหลุนที่ขับรถโรลส์-รอยซ์ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังขับรถสปอร์ตอยู่

เมื่อกี้เสียเวลาอยู่ที่ลานป่าไผ่ไม่น้อยเลย บาดแผลของเฉินตงมีเลือดไหลตลอด เวลานี้ใบหน้าซีดไปหมดแล้ว หากไม่รีบไปรักษาที่โรงพยาบาล เกรงว่าจะมีผลดีมากว่าผลเสีย

เดิมคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินคิดที่อยากจะสวดหนึ่งร้อยจบ 《กษิติครรภโพธิสัตวมูลปณิธานสูตร》เพื่อให้เฉินตงเสียเลือดมากแล้วเสียชีวิต ไม่พูดว่าโหดไม่ได้แล้ว!

ยังดีหลังจากที่ถึงโรงพยาบาลแล้ว ได้รับการช่วยเหลือทันเวลา เฉินตงก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก

ในห้องผู้ป่วย เฉินตงที่ร่างกายอ่อนแอมองท่านหลงกับคุนหลุนที่ตึงเครียด แล้วยิ้มๆ “ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว ทั้งสองคนทำไมยังทำหน้าเศร้าอีก?”

ท่านหลงกับคุนหลุนสบตากัน แต่ไม่ได้พูดอะไร

เฉินตงรู้ว่าสถานะของเขาพิเศษ หากเขาเกิดเรื่อง ต่อให้ท่านหลงกับคุณหลุนจะได้รับความไว้วางใจจากพ่อ ก็จะได้รับผลกระทบ

ดังนั้นเขาเลยเปลี่ยนหัวข้อสนทนานี้ “พวกคุณว่า เรื่องนี้มันถือว่าจบแล้วหรือยัง?”

การปรากฏตัวของพ่อในคืนนี้ ได้ใช้อำนาจเผด็จการไล่คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินไป

เผด็จการจนไม่สนใจกฎของตระกูล ถึงขั้นได้กล่าวคำข่มขู่ว่าจะส่งคุณหญิงใหญ่ไปดี

แต่สำหรับคนในตระกูลเฉิน เฉินตงนั้นมองไม่ทะลุจริงๆ

คนหนึ่งมีเงินมีอำนาจอยู่เหนือชีวิตคนอื่น คนหนึ่งสามารถเพิกเฉยต่อกฎระเบียบ เห็นชีวิตของคนธรรมดาเหมือนการดำรงอยู่ของมด

คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินจะยอมยกธงขาวเพราะคำข่มขู่ของพ่อจริงๆเหรอ?

“กระผมว่ายังไม่น่าจะจบ”

แววตาท่านหลงจ้องมองไปลึกๆ ท่าทีเคร่งขรึม “ตระกูลเฉินมีฝักฝ่ายที่ซับซ้อน ด้านบนมีคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินที่อยู่นอกเหนือคนอื่น ด้านล่างมีผู้เก่งกาจที่มีสิทธิ์เป็นผู้สืบทอดต่างตั้งหน้าตั้งตารอตำแหน่งเจ้าบ้าน ตรงกลางยังมีฝ่ายต่างๆที่คอยถ่วงสมดุลซึ่งกันและกัน ”

เป็นเช่นนี้จริงๆ!

เฉินตงยิ้มอย่างเบื่อหน่าย

ขณะที่เหม่อลอย จู่ๆเขาก็มีความรู้สึกเกิดขึ้นในใจ

ตระกูลเฉินซับซ้อนถึงขนาดนี้ ตอนแรกพ่อก็ยังคงให้ท่านหลงมา

ไม่เพียงแต่มาช่วยแม่ ยังทำให้เขามีสิทธิ์เป็นผู้สืบทอดอีก

ข้างในนี้ มันต้องไม่ง่ายอย่างแน่นอน

……

เขตวิลล่าเขาเทียนซาน

โจวเย่นชิวที่ถือซิการ์เอาไว้ ยืนอยู่ตรงหน้าต่างราวกับรูปปั้น กำลังมองวิวกลางคืนที่อยู่ด้านนอก

ควันลอยฟุ้งขึ้น มาจากซิการ์ที่ถูกเผาไหม้

บนพื้นยังได้กระจัดกระจายไปดด้วยเถ้าซิการ์

เขาที่อยู่ในท่านี้ เป็นเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว

ก๊อกๆ!

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

ทำให้อารมณ์ความคิดของโจวเย่นชิวกลับมาสู่ความเป็นจริง

คุณท่าน คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินได้นั่งเครื่องกลับไปแล้ว ด้านนอกประตู ดังขึ้นด้วยเสียงของพ่อบ้าน

“ไปแล้วเหรอ?!”

สีหน้าของโจวเย่นชิวเปลี่ยนอย่างมาก รีบถาม “เฉินตงเป็นยังไงบ้าง?”

“เฉินตงก่อนเข้าไปในคลับสี่ยิ่นได้แทงตัวเองด้วยความจงใจ ตอนนี้ได้ออกจากคลับสี่ยิ่น ไปรักษาที่โรงพยาบาลแล้ว” พ่อบ้านกล่าว

โครม

โจวเย่นชิวเหมือนถูกฟ้าผ่า

เขาถอดแว่นทองออก ใช้แรงขยี้ตา แล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยเหรอ? “แบบว่า……ร่างกายของเฉินตงมีอาการบาดเจ็บอย่างอื่นอีกมั้ย?”

ด้วยประสบการณ์ของเขา เขารู้ดีว่าการที่เฉินตงแทงตัวเองก่อนที่จะเข้าคลับสี่ยิ่นมันหมายความว่ายังไง

ถ้าหากเข้าไปแล้วเวลาที่ออกมา ไม่มีอาการบาดเจ็บอื่นๆ ความหมายแฝงนี้ยิ่งทำให้เขาตกตะลึง

พ่อบ้านกล่าว “ไม่มี”

“เป็นไปไม่ได้!”

โจวเย่นชิวตกใจจนเบิกตากว้าง ร่างกายอ่อนปวกเปียก ทรุดตัวลงบนเก้าอี้ “มันจะเป็นไปได้ยังไง? ไม่มีทางเป็นไปได้……….”

บ่นพึมพำซ้ำๆอยู่แบบนี้ ราวกับคนเป็นโรคประสาท

คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินมาที่เมืองนี้พร้อมกับศึกครั้งใหญ่ ยังมีเฉินเทียนเซิงที่ได้บอกให้เขาเตรียมตัวต้อนรับล่วงหน้า

เห็นได้ชัดว่าคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินมาเพื่อถามหาความผิดกับเฉินตง ออกหน้าแทนเฉินเทียนเซิง

แต่ตอนนี้ เฉินตงกลับไปโรงพยาบาลโดยปลอดภัยไม่มีอะไรเกิดขึ้น

คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินกลับจากไปอย่างรีบร้อน

ล้อเล่นหรือเปล่า!

“คุณท่าน ได้ยืนยันข้อมูลหลายรอบแล้วครับ ไม่ผิดอย่างแน่นอน” คำพูดพ่อบ้าน เหมือนกับน้ำเย็น ทำให้โจวเย่นชิวสงบลงมาได้อย่างจริงจัง

ภายใต้แสงไฟ เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ ดวงตาที่ลึกของเขาเหมือนกับหลุมดำ

ครู่ใหญ่ เขาจึงได้ยิ้มอย่างขมขื่น ใส่แว่นตาทองอีกครั้ง “ครั้งนี้ เป็นฉันที่คิดผิดไปแล้ว?”

เขาตะโกนออกไปด้านนอกห้อง “สั่งการลงไป ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ยกเลิกการคว่ำบาตรไท่ติ่ง!”

……

สองสามวันมานี้ คลื่นลมสงบ

ทุกอย่างกำลังดำเนินการไปอย่างมีระเบียบ

เพียงแต่วัสดุก่อสร้างของเมืองได้ยกเลิกคว่ำบาตรไท่ติ่ง มันกลับทำให้เฉินตงจะหัวเราะก็ไม่ใช่ร้องไห้ก็ไม่เชิง

เฉินตงก็เข้าใจ นี่คือการยอมจำนนของโจวเย่นชิว ผลจากเลือกข้างผิด

เขาก็ไม่ใส่ใจ โจวเย่นชิวอยากเลือกข้างไหนก็เลือกไปเถอะ ขอเพียงอย่าให้โจวเย่นชิวมาเหยียบสถานที่ของเขาของพอแล้ว

เพียงหนึ่งครั้งที่ไม่ซื่อสัตย์ ก็จะไม่ร่วมงานกันอีกเลย

เมื่อก่อนเขาเคยรู้สึกซึ้งใจและขอบคุณของโจวเย่นชิว โจวเย่นชิวก็เคยช่วยเขาจริงๆ

การปรากฏตัวของเฉินเทียนเซิง ถ้าหากไม่ใช่เป็นเพราะแม่ เขายอมที่จะเสี่ยงอันตรายเพื่อบีบให้เฉินเทียนเซิงออกไป

อนาคตหากเฉินเทียนเซิงยังมาตอแยกับเขาในเมืองนี้ โจวเย่นชิวไม่มีทางที่จะใจอ่อนต่อเขาอย่างแน่นอน

ตามที่ยกเลิกการคว่ำบาตร ซัปพลายเออร์นอกพื้นที่ที่โจวเย่นชิวช่วยหามาก่อนหน้านั้นได้มาที่ไท่ติ่งอีกครั้ง

เพียงแต่เฉินตงได้ให้เสี่ยวหม่าปฏิเสธไปโดยตรง และได้ประกาศข้อความในเว็ปไซด์ของบริษัท

ประกาศว่าวัสดุก่อสร้างทั้งหมด ที่ใช้ในการก่อสร้างย่านสลัมที่ภาคตะวันตกของเมืองมีบริษัทบริษัทวัสดุก่อสร้างยิงลี่เป็นผู้จัดส่งเท่านั้น!

ด้วยวิธีนี้ ก็จะสามารถช่วยขจัดความโลภของพ่อค้าวัสดุที่โอนเอียงตามสายลมเหล่านั้นออกไปอย่างสิ้นเชิง

พริบตาเดียว ก็มาถึงวันสุดท้ายของเดือน

ในห้องผู้ป่วย

เสี่ยวหม่าที่หอบเอกสารกองใหญ่ของบริษัท กำลังรายงานความคืบหน้าของงาน

“พี่ตง พี่ตัดสินใจจริงๆแล้วเหรอว่าพรุ่งนี้เราจะพรีเซลล์โครงการทั้งสามโครงการพร้อมกัน?”

หลังจากรายงานเสร็จ เสี่ยวหม่าก็ถามอย่างกังวล

ไม่ใช่ว่าบริษัทหนึ่งบริษัทจะขายโครงการหลาย ๆ แห่งในเวลาเดียวกันไม่ได้

แต่ที่เหมือนกับไท่ติ่ง ที่มีโครงการอยู่ในพื้นที่เดียวกัน ประกาศขายโครงการสามโครงกันพร้อมกัน นั้นเห็นได้น้อยมากจริงๆ

อีกอย่างมันมีความเสี่ยงสูงมาก ในเวลาเดียวกันมันก็จะกระจายความสนใจของลูกค้าทำให้กระแสของแต่ละโครงการถูกกระจายกันไป

“แน่ใจแล้ว”

เฉินตงพยักหน้า “ที่ขายในเวลาเดียวกันเพราะต้องการให้ได้เงินทุกกลับมาพร้อมกัน แม้ว่ามันกระแสมันจะถูกลดลง มันจะไม่เหมือนกับหลงถิงฮัวหยวนที่จะขายหมดภายในวันเดียว ฉันก็ได้เตรียมใจไว้แล้ว ตอนนี้ไท่ติ่งที่อยู่ในเมืองที่มีกระแสมาแรง ก็คงไม่ลดลงมามากนัก”

“ได้ครับ”

เสี่ยวหม่าไม่ถามมากความอีก มองอาการบาดเจ็บบนร่างกายของเฉินตง “แล้วพิธีตัดริบบิ้นเปิดงานของพรุ่งนี้……..”

เฉินตงก้มหน้ามองท้องตัวเอง ยิ้มในขณะที่พูด “แผลแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก พรุ่งนี้ออกงานตรงเวลา นายกลับบไปก่อนเถอะ”

รอให้เสี่ยวหม่าจากไปแล้ว

เฉินตงขมวดคิ้ว เหมือนคิดอะไรอยู่

“คุณชาย คิดอะไรอยู่ครับ?” ท่านหลงถาม

เฉินตงเลิกคิ้ว “พรุ่งนี้ก็ต้นเดือนแล้ว เสี่ยวหยิ่งก็น่าจะพาพ่อแม่กลับมาแล้ว”

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

บทนำ เฉินตงกับหวางหนันหนันแต่งงานกัน3ปี ถูกภรรยาที่ยกน้องชายเป็นหัวแก้วหัวแหวนบีบคั้น แล้วยังถูกดูถูกเหยียดหยาม วันหนึ่งได้กลับตระกูลมหาเศรษฐี เขาสาบานว่าต้องกอบกู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมา ต้องทำให้คนที่ดูถูกเขาเสียใจกับสิ่งที่ทำ ให้คนที่เหยียดหยามเขาต้องชดใช้อย่างสาสม เรื่องย่อ “ขอโทษครับคุณเฉิน ระยะมะเร็งตับของแม่ของคุณ…..” มองคุณหมอที่อยู่ตรงหน้าส่ายหน้า เฉินตงมึนงงไปชั่วขณะ ในพริบตาดวงตาก็กลายเป็นสีแดง ตั้งแต่เล็กจนโต เขากับแม่พึ่งพาอาศัยกัน เพื่อที่จะส่งให้เขาเรียนหนังสือ แม่ทำงานจนป่วย ไม่ทันที่จะได้สะดวกสบาย ก็ตกลงมาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้แล้ว “คุณหมอ ขอร้องล่ะครับ ช่วยแม่ผมด้วย แค่หนทางสักนิดก็ไม่มีแล้วเหรอครับ?” เสียงของเฉินตงแหบแห้งยังมีเสียงสะอื้นปนอยู่ คุณหมอลังเลอยู่ชั่วครู่ กล่าวขึ้น “ยังมีวิธีสุดท้ายอยู่ ก็คือทำการเปลี่ยนถ่ายตับ ตอนนี้ทางแพทย์มีของอยู่พอดี…..” ชะงักไปชั่วครู่ เขาก็มองเฉินตงตั้งแต่หัวจรดเท้า การรักษาที่ยาวนาน ทำให้เขารู้สถานการณ์ตอนนี้ของเฉินตงดี แต่ เขาก็ยังพูดออกมา “แต่ว่า…..ค่าใช้จ่ายไม่น้อยเลยนะครับ อย่างน้อยๆในช่วงแรกก็ประมาณสองแสน” สองแสน? ดวงตาของเฉินตงวาววับ รีบจับมือของคุณหมอเอาไว้ “รักษา จะต้องรักษานะครับ ผมยังมีอีกสองแสน!” เงินไม่มีแล้วยังหาได้ แต่ว่าไม่มีแม่แล้ว ก็ไม่สามารถหาได้อีกแล้ว “อย่างนั้นคุณก็รีบๆรวบรวมเงิน ถ้าเกิดว่ายังประวิงเวลาออกไปอีก วิธีปลูกถ่ายตับก็หมดหนทางแล้ว” นายแพทย์พยักหน้า ถอนหายใจครั้งหนึ่งแล้วก็หมุนตัวจากไป เดินออกมาจากโรงพยาบาล ท้องฟ้ามีฝนเม็ดเล็กๆโปรยลงมา เฉินตงรีบร้อนกลับบ้าน ภรรยา หวางหนันหนันกำลังนอนเอกเขนกดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา แถมในปากยังกินขนมมันฝรั่งทอดอยู่อีกด้วย เธอเหลือบมองเฉินตง หวางหนันหนันว่าขึ้น “แม่ดีขึ้นบ้างไหม?” “หมอบอกว่า ถ้าเกิดว่าสามารถเข้ารับการปลูกถ่ายตับได้ ก็ยังมีทางรักษา” เฉินตงพูดขึ้นอย่างดีใจราวกับคว้าเอาหญ้ากอสุดท้ายที่ใช้รักษาชีวิตเอาไว้ได้ “ต้องใช้สองแสน ยังดีที่บ้านของเรายังพอมีอยู่ แม่ยังมีโอกาสอีกครั้งหนึ่ง” พูดไป เขาก็หมุนตัวเข้าไปหยิบเอาบัตรธนาคารในห้อง ในพริบตาสีหน้าของหวานหนันหนันก็เปลี่ยนไป รีบร้องขึ้น “เฉินตง คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เฉินตงเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ ราวกับว่านึกอะไรขึ้นได้ หมุนตัวหันกลับมามองหวางหนันหนัน “เงินล่ะ?” หวางหนันหนันวิตกกังวล อึกๆอักๆไม่พูดออกมา “เอาไปให้ที่บ้านคุณอีกแล้วเหรอ?” เฉินตงเลิกคิ้ว รอยยิ้มที่แสดงออกมานั้นช่างดูขมขื่นจนหาอะไรมาเปรียบเทียบไม่ได้ ฝีเท้าของเขาก้าวลงไปนั่งบนโซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง หยิบซองบุหรี่ที่ยับยู่ยี่ออกมา “แช๊ะ” จุดบุหรี่มวนนึงขึ้น ดูดบุหรี่เข้าปอดแรงๆ ทิ้งร่างนอนพาดอยู่บนโซฟา แต่งงานมาสามปี เรื่องซ้ำ ๆเดิม ๆ และมันไม่ใช่ครั้งแรก “หนันหนัน นี่เป็นเงินที่เอาไว้ใช้รักษาแม่ผม” เฉินตงพูดขึ้นอย่างอ่อนล้า “ขอคืนมาได้ไหม?” “ขอคืนมา?” คิ้วของหวางหนันหนันกระตุกขึ้น ตวาดออกมาเสียงแหลม “เฉินตง คุณหมายความว่ายังไง? ฉันเอาเงินเล็กๆน้อยๆไปแสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่ฉัน จะมีหน้าที่ไหนไปขอกลับมาห้ะ?” เฉินตงข่มสีหน้าและอารมณ์ให้เย็นลง แล้วว่าขึ้น “โรงพยาบาลบอกว่าตอนนี้มีตับที่เข้ากันได้อยู่พอดี ถ้าสามารถเอาเงินไปให้โรงพยาบาลได้ในทันที โรงพยาบาลก็สามารถที่จะเริ่มทำการผ่าตัดปลูกถ่ายตับให้แม่ผมได้เลย จากสถานการณ์ของแม่ผมในตอนนี้ คงจะทนได้อีกไม่นาน” “ฉันไม่สนใจ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณเอง คุณก็ไปหาทางเอาเอง” ในทันใดหวางหนันหนันก็ร้องเริ่มร้องไห้เสียงดัง น้ำตาไหลนอง “ภายในเวลาสั้นๆผมจะไปหาเงินสองแสนมาจากไหน?” เฉินตงรู้สึกเหมือนหัวกำลังจะระเบิดออกมาแล้ว กึ่งหนึ่งคือการขอร้อง “หนันหนัน ช่วยผมครั้งหนึ่ง ขอคืนมาเถอะนะ แม่ของผมยังรอเงินสองแสนนั่นมาช่วยชีวิตอยู่นะ!” “เฉินตง! เงินนั่นให้แม่ฉันไปแล้ว ฉันไม่มีทางที่จะไปขอกลับมา” หวางหนันหนันร้องไห้ไปแล้วทรุดนั่งลงบนพื้น ทั้งน้ำมูกทั้งน้ำตาไหลออกมา “แม่ของคุณก็กำลังจะตายอยู่แล้ว คุณยังจะเอาเงินไปผลาญทิ้งที่โรงพยาบาลอีก ตกลงคุณเคยคิดถึงครอบครัวพวกเราบ้างหรือเปล่า?” ร่างกายของเฉินตงสั่น ความโกรธมากระจุกรวมกันอยู่ที่ลำคอของเขา เขาหยิบโทรศัพท์ของหวางหนันหนันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “คุณไม่โทร ผมโทร!” ไม่รอให้หวางหนันหนันขัดขวาง สายโทรออกก็โดนรับสาย “แม่ครับ หนันหนันเพิ่งจะให้เงินแม่ไปสองแสนใช่ไหมครับ?” เฉินตงขอร้อง “ขอร้องล่ะครับช่วยคืนเงินสองแสนให้ผมได้ไหม นั่นเป็นเงินที่จะใช้รักษาแม่ผม แม่ผมท่านยังรอรับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่นะครับ” อีกฝั่งของสาย อยู่แม่ยายก็ตวาดขึ้น “เฉินตงแกพูดจาบ้าบออะไรออกมา? เงินนั่นเป็นเงินที่หนันหนันแสดงความกตัญญูต่อพวกเรา แกยังมีหน้าจะมาขอเงินกลับไปอีก? ในตอนนั้นหนันหนันอยากจะแต่งงานกับแก พวกเราก็ไม่เห็นด้วย จากสภาพของแก ก็เป็นเพราะหนันหนันหน้ามืดตามัวถึงได้ยอมแต่งงานกับแก” “ในตอนนี้หนักกว่านั้นอีก หนันหนันมีใจอยากจะกตัญญูต่อพ่อแม่ เอาเงินมาให้พวกเราสองคนใช้ ชายหงส์(ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง)อย่างแกยังกล้าที่จะบากหน้ามาขอเงินกลับไป ฉันจะบอกแกให้นะ หวางเห้ากำลังจะแต่งงานแล้ว เงินนั่นพวกเราเตรียมจะเอาไปวางดาวน์ค่าบ้านงวดแรกให้หวางเห้า อยากได้เงิน? แค่แดงเดียวก็ไม่มี!” ปัง! สายตัดไปแล้ว เฉินตงแน่นิ่งไป แม่ยายนี่ฟังในสิ่งที่ฉันพูดไม่เข้าใจหรือยังไง? “เฉินตง คุณเป็นบ้าเหรอ?” หวางหนันหนันกระชากคอเสื้อของเฉินตงราวกับคนบ้า “คุณทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ลงไปได้ยังไง ฉันเอาเงินไปให้พ่อแม่ฉัน ทำไมคุณต้องทำเหมือนมันฟ้ามันจะผ่าลงมาให้ได้?” เฉินตงมองหวางหนันหนันอย่างหดหู่ ดวงตาแดงก่ำ “ในสายตาของพวกคุณ ชีวิตของแม่ผม ยังไม่มีค่าเท่ากับเงินดาวน์บ้านงวดแรกของน้องชายคุณอย่างนั้นเหรอ?” “ไร้สาระ!” หวางหนันหนันปล่อยมือจากเฉินตง หยิบของในห้องขึ้นมาแล้วก็เขวี้ยงปาข้าวของจนเละเทะ ในพริบตา ห้องรับแขกก็รกและยุ่งเหยิงไปหมด หวางหนันหนันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา “เฉินตงคุณมันคนใจดำ ตอนนั้นทำไมฉันถึงได้แต่งงานกับคุณนะ เพื่อแม่ของคุณ คุณทุ่มเททิ้งเงินไปตั้งเท่าไหร่แล้ว? ฉันยอมอดทนลำบากมากับคุณ แม้แต่บ้านที่อยู่ก็ต้องเช่า คุณเคยสงสารฉันบ้างไหม? เสี่ยวเห้าเป็นน้องชายของฉัน แล้วก็เป็นน้องของคุณด้วย เขากำลังจะแต่งงานแล้ว ฉันเป็นถึงพี่สาว จะช่วยฉันบ้าง ไม่ได้เลยเหรอ?” “ช่วยคุณสักครั้ง?” เฉินตงโมโหสุดขีด “พวกเราแต่งงานกันมาสามปี คุณช่วยหวางเห้าไอ้สวะนั่นไปตั้งเท่ากี่ครั้งแล้ว? ไอ้สวะหวางเห้ามัวแต่ลุ่มหลงอยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบจนชีวิตไม่ก้าวหน้า ขลุกตัวอยู่แต่ในบ้านเกาะพ่อแม่กิน ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะพวกคุณ!” “อย่ามาพูดถึงน้องชายฉันแบบนั้นนะ!” หวางหนันหนันใบหน้าบิดเบี้ยว ยืนชี้หน้าเฉินตงด้วยท่าทางป่าเถื่อนพร้อมพูดข่มขู่ เฉินตงพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน “ทำไมถึงจะพูดไม่ได้? เรียนมหาลัยก็ไปทำคนอื่นท้อง เงินที่ชดใช้ก็เป็นเงินของผม เขาอยากจะซื้อรถก็เป็นผมที่จ่ายเงินซื้อให้เขา ในสามปีนี้ทั้งในที่ลับและที่แจ้งผมจ่ายเงินให้เขาไปตั้งเท่าไหร่? คุณมันปีศาจฝูตี้(ผู้หญิงที่มีน้องชายและต้องช่วยน้องชายในทุกด้านเพราะพ่อแม่ให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่าลูกสาว) คุณต่างหากที่ไม่เคยคิดถึงครอบครัวของเรา!” “กรี๊ด! แกหุบปากเดี๋ยวนี้นะ” หวางหนันหนันหวีดร้องออกมาเสียงแหลม “แกหมายความว่ายังไง? แกไม่อยากจะอยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหม?” “พวกคุณเอาเงินที่จะใช้รักษาแม่ผมไปซื้อบ้านให้ไอ้สวะ ไม่สนใจไยดีแม่ผม คนที่ไม่อยากจะใช้ชีวิตร่วมกันต่อมันเป็นคุณต่างหาก!” เฉินตงยักไหล่ พูดออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “หย่ากันเถอะ!” หวางหนันหนันนิ่งไปในทันที “มึง มึงพูดว่าอะไรนะ?” แต่งงานมาสามปี ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเฉินตงไม่เคยพูดจาอะไรแบบนี้ออกมา “หย่ากันเถอะ” เฉินตงบอก “แต่งงานกับผมมันทำให้คุณลำบากมาก ผมเองก็ไม่เหมาะกับคุณ ครอบครัวนี้ของคุณ ผมแบกไม่ไหว” พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกไป เขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยผัดวันประกันพรุ่ง สามปีที่ผ่านมา แต่ละครั้งที่อดทน ก็เป็นเพราะคิดว่าในตอนนั้นหวางหนันหนันแต่งกับเขา ความจริงแล้วก็นับว่าเธอยอมลดตัวลงมาแต่งกับเขา อีกอย่างหวางหนันหนันก็ยังมีความรู้สึกดีๆต่อเขาบ้าง แต่ว่าครั้งนี้ ในที่สุดเขาก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว รอจนเฉินตงออกไปจากบ้านแล้ว ในที่สุดหวางหนันหนันก็ได้สติ เธอรีบพุ่งตัวไปหยิบโทรศัพท์มาโทรหามารดาด้วยความวิตกและไร้สติ ร้องไห้ฟูมฟายแล้วว่าขึ้น “แม่…..เฉินตงอยากจะหย่ากับหนู” “ไอ้ชั่วนั่นอยากจะขอหย่ากับแก?” อีกฝั่งของสาย เสียงตวาดของมารดาดังขึ้น “หย่าก็หย่า! มันก็แค่ไอ้คนจน ยังจะกล้ายกหางตัวเองอวดเบ่ง คิดว่าตัวเองแน่นักนะ! เงินสองแสนสุดท้ายนั่นยังไงก็อยู่ที่พวกเราแล้ว มันจะหย่ากับแก อย่างนั้นก็สงเคราะห์มันไป ให้มันไปนั่งร้องไห้กับแม่แก่ใกล้ตายของมันไปเสีย” ณ ขณะนี้ เวลานี้ เฉินตงออกเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ท้องฟ้าในตอนกลางคืน มีฝนเม็ดเล็กๆโปรยปรายลงมา ทำให้ตัวของเขาเปียกไปทั้งตัว เขาส่ายหัวอย่างกลัดกลุ้ม เอาเท้าเตะน้ำที่ขังนองอยู่ข้างทาง เงิน เงิน เงิน แม่งทะเลาะกันก็เพราะเงิน! ตอนนี้มีเรื่องกับตระกูลหวางจนต่อกันไม่ติดแล้ว กูแม่งจะไปหาเงินสองแสนนั่นมาจากไหนกันวะ? ฝืด……. ในเวลานี้ รถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมคันหนึ่งก็หยุดลงตรงข้างตัวของเฉินตง กระจกของรถถูกเลื่อนลง ชายชราคนหนึ่งแต่งกายด้วยชุดราชวงศ์ถังมีมองมาที่เฉินตงด้วยใบหน้าที่แต้มไว้ด้วยรอยยิ้ม “เป็นคุณชายเฉินตงใช่ไหมครับ? เชิญขึ้นรถครับ ไปโรงพยาบาลลี่จิงกับผม” คุณชาย ?! เฉินตงมองชายชราตรงหน้าด้วยสีหน้างุนงง นานนับชั่วขณะหนึ่งที่ชะงักไป ชายชรายิ้มออกมาเล็กน้อย “คุณแม่ของคุณกำลังเข้ารับการผ่าตัดปลูกถ่ายตับอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”

Options

not work with dark mode
Reset