Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา – ตอนที่ 146 เสื้อถึงร้ายก็ไม่กินลูกของตัวเอง

บทที่146 เสื้อถึงร้ายก็ไม่กินลูกของตัวเอง

“เสี่ยวลู่!”

คุนหลุนตะโกนไปหนึ่งที ทันใดนั้นร่างที่สูงเหมือนหอคอย ก็ชนประตูที่เหลือเพียงบานเดียว และพุ่งตรงเข้าไปในบ้านที่สร้างด้วยดิน

ภาพที่เห็นนั้น ทำให้เฉินตงกับท่านหลงสีหน้าเปลี่ยนไปมาก

เมื่อทั้งสองวิ่งมาถึงลานบ้านนั้น คุนหลุนได้ไปถึงหน้าประตูบ้านดินแล้ว

ตู๊ม!

ใช้เท้าถีบประตูที่เก่าๆ ออก คุนหลุนก็พุ่งตัวเข้าไปในบ้าน

จากนั้น

“เหี้ย ไอ้ชาติชั่ว!”

เสียด่าของคุนหลุนดังผ่านผนังดิน

ใจของเฉินตงนั้นจมดิ่ง ความทรงจำที่รู้จักคุนหลุนมานั้น นี่เป็นครั้งแรกที่คุนหลุนบ้าคลั่งขนาดนี้!

ทำให้ท่านหลงก็ตกใจกลัว

วินาทีต่อมา

ตามมาด้วยเสียงร้องที่โหยหวน

คนคนหนึ่งเหมือนกระสอบทราย ได้กระเด็นออกไปจากบ้านดินโคลน กระแทกกับพื้นอย่างแรง ตกอยู่ตรงหน้าของเฉินตงกับท่านหลงพอดี

ผู้ชายที่ลักพาตัวฟ่านลู่

เป็นพ่อของเธอ!

“แก แกเป็นใครกันแน่?”

ชายที่ล้มอยู่บนพื้น มุมปากมีเลือดออก ตะโกนอย่างหวาดกลัว

“คุณที่แกล่วงเกินไม่ได้!”

เฉินตงใช้เท้าถีบชายคนนี้ไปหนึ่งที แล้วก็วิ่งเข้าไปในบ้านพร้อมกับท่านหลง

เมื่อทั้งสองคนเข้าไปในบ้านดินแล้ว ทันใดนั้นก็ตกตะลึงกับภาพที่อยู่ตรงหน้า

ห้องที่ทรุดโทรม และรกเหมือนกองขยะ มีซองบุหรี่และขวดเหล้ากองเต็มไปหมด

ในอากาศ ยังมีกลิ่นเหม็นที่น่าขยะแขยงลอยอยู่

ในห้องนอน ค่อนข้างที่มืด

บนเตียงไม้ที่เก่าๆ ผ้าห่มนั้นดำเป็นก้อน เต็มไปด้วยเถ้าบุหรี่

นี่มันใช่สถานที่ที่คนอยู่จริงเหรอ?

และฟ่านลู่ในเวลานี้ กำลังขดตัวอยู่บนเตียง สองมือถูกมัดไว้ด้านหลัง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยช้ำ ร่างกายที่บอบบางกำลังสั่นเทา ร้องไห้เสียงเบา น้ำตานองหน้า

“เสี่ยวลู่ ไม่ต้องกลัว…..ฉันอยู่นี่ ฉันอยู่นี่แล้ว”

สายตาของคุนหลุนเหมือนจะกินคนเลย พลางปลอบประโลมฟ่านลู่ พลางช่วยฟ่านลู้แก้มัด

เฉินตงกับท่านหลงยืนอยู่ตรงที่เดิม ใบหน้าเต็มไปด้วยไฟโกรธ

เมื่อคิดถึงเสียงร้องตะโกนที่ดังไปข้างนอกของฟ่านลู่ เมื่อกี้เกือบจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เดาได้ไม่ยากเลย

และแล้วท่านหลงก็กำหมัดแน่น หลังมือเด่นชัดด้วยเส้นเอ็น กัดฟันแล้วกล่าว เสือถึงร้ายก็ไม่กินลูกตัวเอง เสือถึงร้ายก็ไม่มีทางกินลูกตัวเอง…….ในชีวิตนี้ยังเป็นครั้งแรกที่เห็นสัตว์เดรัจฉานอย่างแก!”

“สมควรตายจริงๆ!”

ใบหน้าของเฉินตงเยือกเย็นมาก คำพูดถูกเบียดออกมาจากซอกฟัน

ในเวลานี้ เชือดของฟ่านลู่ในที่สุดก็ถูกคุนหลุนแก้ออกแล้ว

ฟ่านลู่ลุกขึ้น ร้องไห้เสียงดัง โผเข้าไปในอ้อมอกของคุนหลุน “พี่คุนหลุน…..ฉันกลัว ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันด้วย……..”

เสียงร้องไห้ที่บาดหู บีบคั้นหัวใจมาก

ในฐานะที่เป็นผู้หญิง เจอกับเรื่องแบบนี้ ความเจ็บปวดที่เผชิญ เป็นเรื่องที่คนปกติยังไม่สามารถที่จะจินตนาการได้เลย!

แขนที่กำยำของคุนหลุน ได้กอดฟ่านลู่ไว้อย่างแนบแน่น น้ำเสียงที่หนาเต็มไปด้วยความสงสาร “ไม่ต้องกลัว มีฉันอยู่ คุณชายก็อยู่ ท่านหลงก็อยู่ ไม่เป็นไรแล้วนะ ตอนนี้เธอปลอดภัยแล้ว……..”

ยังไม่ทันจะสิ้นเสียงพูด

ผู้ชายที่ถูกคุนหลุนถีบออกไปเมื่อกี้ จู่ๆก็เข้าในบ้าน

“พวกแกเป็นใครกันแน่? บุกรุกบ้านคนอื่น มันผิดกฎหมายนะ!”

เข้ามาในบ้าน ผู้ชายคนนี้ก็ตะโกนพูดทันที พลางคิดที่อยากจะจู่โจมไปตรงหน้าของฟ่านลู่

ภาพนี้ ทำให้ฟ่านลู่ตกใจจนร้องเสียงดัง กอดคุนหลุนไว้แน่นๆ

พรึบ!

เฉินตงยกมือขึ้น จับคอเสื้อของผู้ชายคนนี้เอาไว้ ยกมันลอยขึ้นกลางอากาศโดยตรง

ด้วยร่างกายของเขา ยกชายที่ผอมจนหนังหุ้มกระดูกนั้น ไม่ใช่เรื่องอยากอะไร

เฉินตงค่อยๆพูดขึ้น น้ำเสียงเย็นเฉียบ ราวกับเสียงพัดของสายลมที่มาจากแดนไกล “แกมันหมูสกปรก สัตว์เดรัจฉาน ฉันทำผิดกฎของสำนักไหนเนี่ย?”

ชายคนนี้หน้าซีดด้วยความตกใจ เขาทุบมือขวาของเฉินตงอย่างสุดชีวิต พลางกัดฟันแล้วพูดว่า: “ปล่อยกู ปล่อยกู นี่เป็นเรื่องในครอบครัวกู กะหรี่ฟ่านลู่คนนี้เป็นลูกสาวของกู กูเป็นคนเป็นคนให้กำเนิดและเลี้ยงดูมัน จะจัดการมันยังไงก็เป็นเรื่องของกู คนนอกอย่างพวกแกไม่มีสิทธิ์มายุ่ง! “

ให้กำเนิดเธอเลี้ยงเธอ ก็สามารถที่จะทำอะไรเธอก็ได้งั้นเหรอ?

จู่ๆเฉินตงก็หัวเราะขึ้นมา เสียงหัวเราะนั้นเย็นชามาก ดวงตาค่อยๆหรี่ลง

เขานั้นถูกตรรกะของชายคนนี้ทำให้อยากหัวเราะ

เสือถึงร้ายก็ไม่กินลูกตัวเอง ผู้ชายคนนี้กลับมีความคิดแบบนี้กับลูกสาวตัวเอง ยังไม่ให้คนนอกมายุ่งอีก?

หากไม่ใช่เพราะพวกเขาสามคนมาทันเวลา หากไม่ใช่เพราะฟ่านลู่มีไหวพริบของความช่วยเหลือกับแม่ของเขา เวลานี้สิ่งที่ฟ่านลู่ต้องเผชิญ เฉินตงไม่กล้าที่จะคิดเลย!

ตูบ!

จู่ๆเฉินตงที่คว้าคอเสื้อของชายคนนี้ไว้ สองมือก็ได้จับคอเสื้อไว้อย่างรุนแรง แล้วเหวี่ยงออกไปโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

เสียงที่ดังสนั่น เสื้อผ้าของชายคนนั้นฉีกขาด ร่างได้กระแทกลงบนพื้นอย่างแรง กระอักเลือดออกมาทันที

ยังไม่ทันที่เขาจะลุกขึ้น

ตูบ!

เฉินตงก็ใช้เท้าเหยียบหลังของเขาเอาไว้ กล่าวอย่างเย็นชา “หากแกกล้าลุกขึ้นมา ฉันก็จะฆ่าแก!”

น้ำเสียงนั้นเฉียบขาด อุณหภูมิในห้องดูเหมือนจะลดลงหลายองศา

ชายคนนี้หวาดกลัว หัวใจเต้นอย่างรุนแรง ไม่กล้าที่จะต่อต้านอีก

แต่กลับตะโกนด่าฟ่านลู่ที่อยู่ในอ้อมกอดของคุณหลุน “ฟ่านลู่ ไอ้นางกะหรี่ ยังเห็นฉันเป็นพ่อแกอยู่มั้ย? ยังเห็นฉันเป็นพ่อแกอยู่มั้ย?”

“ไร้เหตุผลสิ้นดี!”

เฉินตงยกเท้าขึ้น ถีบซ้ำอีกครั้ง

ตูบ!

อย่างเต็มกำลัง

ทำให้ชายคนนี้ร้องโหยหวนเหมือนหมูที่ถูกเชือด

ฟ่านลู่ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาก็ออกมาจากอ้อมกอดของคุนหลุน “ร้องไห้อย่างเจ็บปวด พ่อเป็นพ่อหนู แต่หนูก็เป็นลูกสาวของพ่อนะ หนูเคยช่วยพ่อมาตั้งกี่ครั้งแล้ว? เพื่อช่วยพ่อ หนูถึงกลับต้องทิ้งอนาคตของตัวเอง! ครั้งนี้พ่อไปเล่นอีก พ่อเพื่อต้องการใช้หนี้ของตัวเอง ทำไมต้องเอาหนูไปชดใช้?”

โครม!

คำพูดประโยคเดียวช็อตกันไปหมด

เฉินตง คุนหลุน ท่านหลงล้วนอึ้งกันไปหมด

ภาพเมื่อกี้ ไม่ใช่ว่าพ่อของฟ่านลู่จะทำอะไรฟ่านลู่?

แต่เพราะ……….

ผู้ชายคนนี้ต้องการนำตัวฟ่านลู่ ไปให้กับใครบางคน เพื่อชดใช้หนี้?

ในบ้าน ดังไปด้วยเสียงร้องไห้ที่สะท้อนของฟ่านลู่ ท่าทีที่สิ้นหวัง เฉินตงที่ดูอยู่ก็ปวดใจ

มันต้องโหดขนาดนั้น?

ในสมองเขาก็คิดถึงภาพของแม่ตัวเอง ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหน แม่ลูกสองคนก็พึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน เพื่อความอยู่รอด

ในสภาพที่เหมือนกัน เมื่อมาเกิดกับฟ่านลู่และพ่อของเขา กลับกลายเป็นสถานการณ์อีกแบบหนึ่ง

“ก็เพราะแก เป็นลูกสาวฉัน หนี้ของพ่อลูกชดใช้ เธอยังเป็นสาวบริสุทธิ์ ใช้ครั้งแรกของเธอมาใช้หนี้ห้าแสน เรานั้นคุ้มค่ามากกว่าไหนๆ!”

ชายที่นอนอยู่บนพื้นตะโกนพูดอย่างไร้ยางอาย “ขอเพียงใช้หนี้ครั้งนี้ รอให้พรุ่งนี้กูโชคดี ชนะพนันได้เงินก้อนใหญ่ ต้องให้แกใช้แน่นอน ฟ่านลู่เอ๊ย ช่วยพ่อเถอะ ก็แค่นอนครั้งเดียวเอง แกก็แค่หลับหูหลับตา ทำเหมือนถูกผิดอำ!”

“หุบปากเดี๋ยวนี้!”

คุนหลุนโกรธมาก ใบหน้าดุร้าย ดวงตาแดงก่ำ ราวกับเป็นสัตว์ป่าที่จะกินคน

ร่างกายที่สูงเหมือนหอคอย ทันใดนั้นก็มองชายคนชายนี้อย่างกดดัน

ทำให้ชายคนนี้หวาดกลัวจนปิดปาก

ในเวลานี้

ด้านนอกบ้าน ก็ดังขึ้นด้วยเสียงหัวเราะ

“ฮ่าๆ………ไอ้ฟ่าน งานที่แกเตรียมเรียบร้อยแล้วหรือยัง? กูพาพี่น้องมาสี่คน คิดคนละหนึ่งแสน แค่ผ่านคืนนี้ไป แกกับฉันก็ไม่ติดหนี้กันแล้ว!”

เสียงหัวเราะที่แฝงไปด้วยตัณหา

ทำให้คุนหลุนที่โกรธสุดขีดไม่อาจทนต่อไปได้

เฉินตงที่ใบหน้าเย็นชา กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “คุนหลุน ลงมือ!”

เห็นคุนหลุนที่เต็มไปด้วยแรงอาฆาตเดินออกไปด้านนอก

ท่านหลงก็ขมวดคิ้ว “ไอ้พวกที่ไม่รู้จักความตาย”

แต่คำตอบของเฉินตง กลับทำให้ท่านหลงนิ่งไปทันที

เฉินตงกล่าวอย่างเย็นชา “ตายแล้ว ฉันรับผิดชอบเอง!”

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

บทนำ เฉินตงกับหวางหนันหนันแต่งงานกัน3ปี ถูกภรรยาที่ยกน้องชายเป็นหัวแก้วหัวแหวนบีบคั้น แล้วยังถูกดูถูกเหยียดหยาม วันหนึ่งได้กลับตระกูลมหาเศรษฐี เขาสาบานว่าต้องกอบกู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมา ต้องทำให้คนที่ดูถูกเขาเสียใจกับสิ่งที่ทำ ให้คนที่เหยียดหยามเขาต้องชดใช้อย่างสาสม เรื่องย่อ “ขอโทษครับคุณเฉิน ระยะมะเร็งตับของแม่ของคุณ…..” มองคุณหมอที่อยู่ตรงหน้าส่ายหน้า เฉินตงมึนงงไปชั่วขณะ ในพริบตาดวงตาก็กลายเป็นสีแดง ตั้งแต่เล็กจนโต เขากับแม่พึ่งพาอาศัยกัน เพื่อที่จะส่งให้เขาเรียนหนังสือ แม่ทำงานจนป่วย ไม่ทันที่จะได้สะดวกสบาย ก็ตกลงมาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้แล้ว “คุณหมอ ขอร้องล่ะครับ ช่วยแม่ผมด้วย แค่หนทางสักนิดก็ไม่มีแล้วเหรอครับ?” เสียงของเฉินตงแหบแห้งยังมีเสียงสะอื้นปนอยู่ คุณหมอลังเลอยู่ชั่วครู่ กล่าวขึ้น “ยังมีวิธีสุดท้ายอยู่ ก็คือทำการเปลี่ยนถ่ายตับ ตอนนี้ทางแพทย์มีของอยู่พอดี…..” ชะงักไปชั่วครู่ เขาก็มองเฉินตงตั้งแต่หัวจรดเท้า การรักษาที่ยาวนาน ทำให้เขารู้สถานการณ์ตอนนี้ของเฉินตงดี แต่ เขาก็ยังพูดออกมา “แต่ว่า…..ค่าใช้จ่ายไม่น้อยเลยนะครับ อย่างน้อยๆในช่วงแรกก็ประมาณสองแสน” สองแสน? ดวงตาของเฉินตงวาววับ รีบจับมือของคุณหมอเอาไว้ “รักษา จะต้องรักษานะครับ ผมยังมีอีกสองแสน!” เงินไม่มีแล้วยังหาได้ แต่ว่าไม่มีแม่แล้ว ก็ไม่สามารถหาได้อีกแล้ว “อย่างนั้นคุณก็รีบๆรวบรวมเงิน ถ้าเกิดว่ายังประวิงเวลาออกไปอีก วิธีปลูกถ่ายตับก็หมดหนทางแล้ว” นายแพทย์พยักหน้า ถอนหายใจครั้งหนึ่งแล้วก็หมุนตัวจากไป เดินออกมาจากโรงพยาบาล ท้องฟ้ามีฝนเม็ดเล็กๆโปรยลงมา เฉินตงรีบร้อนกลับบ้าน ภรรยา หวางหนันหนันกำลังนอนเอกเขนกดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา แถมในปากยังกินขนมมันฝรั่งทอดอยู่อีกด้วย เธอเหลือบมองเฉินตง หวางหนันหนันว่าขึ้น “แม่ดีขึ้นบ้างไหม?” “หมอบอกว่า ถ้าเกิดว่าสามารถเข้ารับการปลูกถ่ายตับได้ ก็ยังมีทางรักษา” เฉินตงพูดขึ้นอย่างดีใจราวกับคว้าเอาหญ้ากอสุดท้ายที่ใช้รักษาชีวิตเอาไว้ได้ “ต้องใช้สองแสน ยังดีที่บ้านของเรายังพอมีอยู่ แม่ยังมีโอกาสอีกครั้งหนึ่ง” พูดไป เขาก็หมุนตัวเข้าไปหยิบเอาบัตรธนาคารในห้อง ในพริบตาสีหน้าของหวานหนันหนันก็เปลี่ยนไป รีบร้องขึ้น “เฉินตง คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เฉินตงเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ ราวกับว่านึกอะไรขึ้นได้ หมุนตัวหันกลับมามองหวางหนันหนัน “เงินล่ะ?” หวางหนันหนันวิตกกังวล อึกๆอักๆไม่พูดออกมา “เอาไปให้ที่บ้านคุณอีกแล้วเหรอ?” เฉินตงเลิกคิ้ว รอยยิ้มที่แสดงออกมานั้นช่างดูขมขื่นจนหาอะไรมาเปรียบเทียบไม่ได้ ฝีเท้าของเขาก้าวลงไปนั่งบนโซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง หยิบซองบุหรี่ที่ยับยู่ยี่ออกมา “แช๊ะ” จุดบุหรี่มวนนึงขึ้น ดูดบุหรี่เข้าปอดแรงๆ ทิ้งร่างนอนพาดอยู่บนโซฟา แต่งงานมาสามปี เรื่องซ้ำ ๆเดิม ๆ และมันไม่ใช่ครั้งแรก “หนันหนัน นี่เป็นเงินที่เอาไว้ใช้รักษาแม่ผม” เฉินตงพูดขึ้นอย่างอ่อนล้า “ขอคืนมาได้ไหม?” “ขอคืนมา?” คิ้วของหวางหนันหนันกระตุกขึ้น ตวาดออกมาเสียงแหลม “เฉินตง คุณหมายความว่ายังไง? ฉันเอาเงินเล็กๆน้อยๆไปแสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่ฉัน จะมีหน้าที่ไหนไปขอกลับมาห้ะ?” เฉินตงข่มสีหน้าและอารมณ์ให้เย็นลง แล้วว่าขึ้น “โรงพยาบาลบอกว่าตอนนี้มีตับที่เข้ากันได้อยู่พอดี ถ้าสามารถเอาเงินไปให้โรงพยาบาลได้ในทันที โรงพยาบาลก็สามารถที่จะเริ่มทำการผ่าตัดปลูกถ่ายตับให้แม่ผมได้เลย จากสถานการณ์ของแม่ผมในตอนนี้ คงจะทนได้อีกไม่นาน” “ฉันไม่สนใจ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณเอง คุณก็ไปหาทางเอาเอง” ในทันใดหวางหนันหนันก็ร้องเริ่มร้องไห้เสียงดัง น้ำตาไหลนอง “ภายในเวลาสั้นๆผมจะไปหาเงินสองแสนมาจากไหน?” เฉินตงรู้สึกเหมือนหัวกำลังจะระเบิดออกมาแล้ว กึ่งหนึ่งคือการขอร้อง “หนันหนัน ช่วยผมครั้งหนึ่ง ขอคืนมาเถอะนะ แม่ของผมยังรอเงินสองแสนนั่นมาช่วยชีวิตอยู่นะ!” “เฉินตง! เงินนั่นให้แม่ฉันไปแล้ว ฉันไม่มีทางที่จะไปขอกลับมา” หวางหนันหนันร้องไห้ไปแล้วทรุดนั่งลงบนพื้น ทั้งน้ำมูกทั้งน้ำตาไหลออกมา “แม่ของคุณก็กำลังจะตายอยู่แล้ว คุณยังจะเอาเงินไปผลาญทิ้งที่โรงพยาบาลอีก ตกลงคุณเคยคิดถึงครอบครัวพวกเราบ้างหรือเปล่า?” ร่างกายของเฉินตงสั่น ความโกรธมากระจุกรวมกันอยู่ที่ลำคอของเขา เขาหยิบโทรศัพท์ของหวางหนันหนันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “คุณไม่โทร ผมโทร!” ไม่รอให้หวางหนันหนันขัดขวาง สายโทรออกก็โดนรับสาย “แม่ครับ หนันหนันเพิ่งจะให้เงินแม่ไปสองแสนใช่ไหมครับ?” เฉินตงขอร้อง “ขอร้องล่ะครับช่วยคืนเงินสองแสนให้ผมได้ไหม นั่นเป็นเงินที่จะใช้รักษาแม่ผม แม่ผมท่านยังรอรับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่นะครับ” อีกฝั่งของสาย อยู่แม่ยายก็ตวาดขึ้น “เฉินตงแกพูดจาบ้าบออะไรออกมา? เงินนั่นเป็นเงินที่หนันหนันแสดงความกตัญญูต่อพวกเรา แกยังมีหน้าจะมาขอเงินกลับไปอีก? ในตอนนั้นหนันหนันอยากจะแต่งงานกับแก พวกเราก็ไม่เห็นด้วย จากสภาพของแก ก็เป็นเพราะหนันหนันหน้ามืดตามัวถึงได้ยอมแต่งงานกับแก” “ในตอนนี้หนักกว่านั้นอีก หนันหนันมีใจอยากจะกตัญญูต่อพ่อแม่ เอาเงินมาให้พวกเราสองคนใช้ ชายหงส์(ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง)อย่างแกยังกล้าที่จะบากหน้ามาขอเงินกลับไป ฉันจะบอกแกให้นะ หวางเห้ากำลังจะแต่งงานแล้ว เงินนั่นพวกเราเตรียมจะเอาไปวางดาวน์ค่าบ้านงวดแรกให้หวางเห้า อยากได้เงิน? แค่แดงเดียวก็ไม่มี!” ปัง! สายตัดไปแล้ว เฉินตงแน่นิ่งไป แม่ยายนี่ฟังในสิ่งที่ฉันพูดไม่เข้าใจหรือยังไง? “เฉินตง คุณเป็นบ้าเหรอ?” หวางหนันหนันกระชากคอเสื้อของเฉินตงราวกับคนบ้า “คุณทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ลงไปได้ยังไง ฉันเอาเงินไปให้พ่อแม่ฉัน ทำไมคุณต้องทำเหมือนมันฟ้ามันจะผ่าลงมาให้ได้?” เฉินตงมองหวางหนันหนันอย่างหดหู่ ดวงตาแดงก่ำ “ในสายตาของพวกคุณ ชีวิตของแม่ผม ยังไม่มีค่าเท่ากับเงินดาวน์บ้านงวดแรกของน้องชายคุณอย่างนั้นเหรอ?” “ไร้สาระ!” หวางหนันหนันปล่อยมือจากเฉินตง หยิบของในห้องขึ้นมาแล้วก็เขวี้ยงปาข้าวของจนเละเทะ ในพริบตา ห้องรับแขกก็รกและยุ่งเหยิงไปหมด หวางหนันหนันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา “เฉินตงคุณมันคนใจดำ ตอนนั้นทำไมฉันถึงได้แต่งงานกับคุณนะ เพื่อแม่ของคุณ คุณทุ่มเททิ้งเงินไปตั้งเท่าไหร่แล้ว? ฉันยอมอดทนลำบากมากับคุณ แม้แต่บ้านที่อยู่ก็ต้องเช่า คุณเคยสงสารฉันบ้างไหม? เสี่ยวเห้าเป็นน้องชายของฉัน แล้วก็เป็นน้องของคุณด้วย เขากำลังจะแต่งงานแล้ว ฉันเป็นถึงพี่สาว จะช่วยฉันบ้าง ไม่ได้เลยเหรอ?” “ช่วยคุณสักครั้ง?” เฉินตงโมโหสุดขีด “พวกเราแต่งงานกันมาสามปี คุณช่วยหวางเห้าไอ้สวะนั่นไปตั้งเท่ากี่ครั้งแล้ว? ไอ้สวะหวางเห้ามัวแต่ลุ่มหลงอยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบจนชีวิตไม่ก้าวหน้า ขลุกตัวอยู่แต่ในบ้านเกาะพ่อแม่กิน ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะพวกคุณ!” “อย่ามาพูดถึงน้องชายฉันแบบนั้นนะ!” หวางหนันหนันใบหน้าบิดเบี้ยว ยืนชี้หน้าเฉินตงด้วยท่าทางป่าเถื่อนพร้อมพูดข่มขู่ เฉินตงพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน “ทำไมถึงจะพูดไม่ได้? เรียนมหาลัยก็ไปทำคนอื่นท้อง เงินที่ชดใช้ก็เป็นเงินของผม เขาอยากจะซื้อรถก็เป็นผมที่จ่ายเงินซื้อให้เขา ในสามปีนี้ทั้งในที่ลับและที่แจ้งผมจ่ายเงินให้เขาไปตั้งเท่าไหร่? คุณมันปีศาจฝูตี้(ผู้หญิงที่มีน้องชายและต้องช่วยน้องชายในทุกด้านเพราะพ่อแม่ให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่าลูกสาว) คุณต่างหากที่ไม่เคยคิดถึงครอบครัวของเรา!” “กรี๊ด! แกหุบปากเดี๋ยวนี้นะ” หวางหนันหนันหวีดร้องออกมาเสียงแหลม “แกหมายความว่ายังไง? แกไม่อยากจะอยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหม?” “พวกคุณเอาเงินที่จะใช้รักษาแม่ผมไปซื้อบ้านให้ไอ้สวะ ไม่สนใจไยดีแม่ผม คนที่ไม่อยากจะใช้ชีวิตร่วมกันต่อมันเป็นคุณต่างหาก!” เฉินตงยักไหล่ พูดออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “หย่ากันเถอะ!” หวางหนันหนันนิ่งไปในทันที “มึง มึงพูดว่าอะไรนะ?” แต่งงานมาสามปี ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเฉินตงไม่เคยพูดจาอะไรแบบนี้ออกมา “หย่ากันเถอะ” เฉินตงบอก “แต่งงานกับผมมันทำให้คุณลำบากมาก ผมเองก็ไม่เหมาะกับคุณ ครอบครัวนี้ของคุณ ผมแบกไม่ไหว” พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกไป เขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยผัดวันประกันพรุ่ง สามปีที่ผ่านมา แต่ละครั้งที่อดทน ก็เป็นเพราะคิดว่าในตอนนั้นหวางหนันหนันแต่งกับเขา ความจริงแล้วก็นับว่าเธอยอมลดตัวลงมาแต่งกับเขา อีกอย่างหวางหนันหนันก็ยังมีความรู้สึกดีๆต่อเขาบ้าง แต่ว่าครั้งนี้ ในที่สุดเขาก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว รอจนเฉินตงออกไปจากบ้านแล้ว ในที่สุดหวางหนันหนันก็ได้สติ เธอรีบพุ่งตัวไปหยิบโทรศัพท์มาโทรหามารดาด้วยความวิตกและไร้สติ ร้องไห้ฟูมฟายแล้วว่าขึ้น “แม่…..เฉินตงอยากจะหย่ากับหนู” “ไอ้ชั่วนั่นอยากจะขอหย่ากับแก?” อีกฝั่งของสาย เสียงตวาดของมารดาดังขึ้น “หย่าก็หย่า! มันก็แค่ไอ้คนจน ยังจะกล้ายกหางตัวเองอวดเบ่ง คิดว่าตัวเองแน่นักนะ! เงินสองแสนสุดท้ายนั่นยังไงก็อยู่ที่พวกเราแล้ว มันจะหย่ากับแก อย่างนั้นก็สงเคราะห์มันไป ให้มันไปนั่งร้องไห้กับแม่แก่ใกล้ตายของมันไปเสีย” ณ ขณะนี้ เวลานี้ เฉินตงออกเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ท้องฟ้าในตอนกลางคืน มีฝนเม็ดเล็กๆโปรยปรายลงมา ทำให้ตัวของเขาเปียกไปทั้งตัว เขาส่ายหัวอย่างกลัดกลุ้ม เอาเท้าเตะน้ำที่ขังนองอยู่ข้างทาง เงิน เงิน เงิน แม่งทะเลาะกันก็เพราะเงิน! ตอนนี้มีเรื่องกับตระกูลหวางจนต่อกันไม่ติดแล้ว กูแม่งจะไปหาเงินสองแสนนั่นมาจากไหนกันวะ? ฝืด……. ในเวลานี้ รถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมคันหนึ่งก็หยุดลงตรงข้างตัวของเฉินตง กระจกของรถถูกเลื่อนลง ชายชราคนหนึ่งแต่งกายด้วยชุดราชวงศ์ถังมีมองมาที่เฉินตงด้วยใบหน้าที่แต้มไว้ด้วยรอยยิ้ม “เป็นคุณชายเฉินตงใช่ไหมครับ? เชิญขึ้นรถครับ ไปโรงพยาบาลลี่จิงกับผม” คุณชาย ?! เฉินตงมองชายชราตรงหน้าด้วยสีหน้างุนงง นานนับชั่วขณะหนึ่งที่ชะงักไป ชายชรายิ้มออกมาเล็กน้อย “คุณแม่ของคุณกำลังเข้ารับการผ่าตัดปลูกถ่ายตับอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”

Options

not work with dark mode
Reset