Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา – ตอนที่ 150 เธอยอม เขารอด! เธอไม่ยอม เขาตาย!

บทที่ 150 เธอยอม เขารอด! เธอไม่ยอม เขาตาย!

ได้ยินเสียงร้องไห้ของฟ่านลู่

เสียงโครมดังขึ้นที่หัวสมองของเฉินตงหนึ่งที พริบตาเดียวสมองก็ว่างเปล่า

กินเวลาไปหนึ่งวินาที เขาจึงได้สติ ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าปกคลุมด้วยความเย็นชา กล่าวด้วยเสียงที่ต่ำ “อยู่ไหน?”

เพิ่งจะพูดออกมา ในสายจู่ๆก็ดังขึ้นด้วยเสียงร้องที่เจ็บปวดของฟ่านลู่

ตามมาด้วย เสียงหัวเราะที่ดุร้ายของชายคนหนึ่ง

“ทำร้ายพี่น้องของฉัน ติดหนี้พนันเป็นล้าน อยากให้มันสองคนปลอดภัย ก็รีบเอาเงินห้าล้านมาที่ทิ้งศพท้ายหมู่บ้านหม่าเถียนเพื่อมาขอโทษ”

พรึบ!

เสียงวางสายที่เด็ดขาด

ในห้องนอนที่สลัว เฉินตงนั่งตัวตรง มือขวากำโทรศัพท์เอาไว้ กลับดังขึ้นด้วยเสียงกึกๆกักๆ

หลายวินาทีผ่านไป

เขาลุกขึ้น เดินออกไปนอกห้อง

“แทงน้องชายฉัน ยังอยากจะให้ฉันขอโทษ?” เห่อ~”

ไม่ได้ทำให้ท่านหลงและแม่ตื่น

เฉินตงขับรถโรลส์-รอยซ์ออกไปจากเขตวิลล่าเขาเทียนซาน มุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านหม่าเถียน

สิ่งเดียวที่ทำในระหว่างทาง ก็คือโทรศัพท์ไปหากูหลัง

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

เฉินตงมาถึงหมู่บ้านหม่าเถียน ได้จอดรถไว้หน้าหมู่บ้าน เดินไปยังภูเขาด้านหลังด้วยความมืด

ท้องฟ้าเหมือนหมึกสีดำ

บนท้องฟ้าดำทะมึน ปกคลุมไปด้วยเมฆดำ

ฝนใกล้จะตก

หลังเขาที่ทิ้งศพ ควรจะเต็มไปด้วยความลับและความเศร้าหมองในยามค่ำคืน

แต่ในเวลานี้ ไฟกลับสว่างไสว มุมเต็มไปด้วยผู้คน

มีเสียงร้องไห้ของผู้หญิง

ในฝูงชน ฟ่านลู่กอดคุนหลุนที่หน้าซีดนั่งอยู่บนพื้น ร้องไห้อย่างหนัก

และตรงท้องของคุนหลุน มีมีดสั้นด้ามหนึ่งเสียบอยู่ เลือดไหลไม่หยุด ย้อมเสื้อของคุนหลุนจนเป็นสีแดง และก็ไหลเต็มพื้น

ไม่ไกลนัก มีป้ายสุสานป้ายหนึ่งล้มอยู่บนพื้น ดินหลุมฝังศพกองอยู่รอบ ๆ หลุม

ชายร่างผอมมองไปที่คุนหลุนที่อยู่ในอ้อมแขนของฟ่านลู่อย่างตัวสั่น พูดด้วยความกังวล

“พี่ชาย นี่มันจะตายมั้ยเนี่ย?”

เพี้ย!

ชายวัยกลางคนในวัยสามสิบที่อยู่ข้างกายเขา จู่ๆก็ตบหน้าชายร่างผอมไปหนึ่งที แรงตบทำให้ชายร่างผอมล้มลงบนพื้นโดยตรง

“ใครเป็นพี่น้องกับแก?”

ชายวัยกลางคนก้าวไปข้างหน้า และตะโกนอย่างดุเดือด “ทำร้ายพี่น้องของฉัน ถ้าฉันจะฆ่ามันแล้วจะทำไม? ตอนนี้แกไปคิดดูให้ดีๆไอ้หมอนั่นมันจะเอาเงินห้าล้านมาหรือเปล่า!”

ในขณะที่เขาพูด เขาชี้ไปที่หลุมฝังศพที่ถูกขุดไปครึ่งหนึ่ง และพูดด้วยเจตนาฆ่าที่น่าสะพรึงกลัว

“หากมันไม่มา พวกแกสามคนก็เตรียมตัวลงไปฝังพร้อมกับบรรพชนของพวกแกเลย!”

ชายวัยกลางคนตื่นตกใจกลัว จนไม่กล้าพูดอะไร

เขาเล่นการพนันที่บ่อนของหวางเทียนป้ามานานหลายปี ก็ได้ยินอำนาจที่อยู่เบื้องหลังต่างๆนาๆมาบ้าง

ในใจเขา ไม่สงสัยคำพูดผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว

ฆ่าคน พวกเขานั้นทำได้จริงๆ!

ชายวัยกลางคนได้ถ่มน้ำลายลงไปบนตัวพ่อของฟ่านลู่ จากนั้นก็หันหลังเดินไปตรงหน้าของฟ่านลู่ นั่งลง

บนใบหน้าที่โหด ปรากฏขึ้นรอยยิ้มที่เย็นชา

“ร้องไห้ ร้องไห้ เอาแต่ร้องไห้ อีทอม หากไม่ใช่เพราะแก พี่น้องของกูก็ไม่ต้องนอนอยู่ในโรงพยาบาล?”

ขณะที่คำรามด้วยความโกรธนั้น ผู้ชายคนนี้ก็ได้ยกมือจะตบไปหน้าของฟ่านลู่

พรึบ!

พริบตาเดียว มือที่ใหญ่ก็ได้มาคว้าข้อแขนของชายคนนี้เอาไว้

ชายวัยกลางคนที่ท่าทีเย็นชา ก้มหน้ามองหน้าคุนหลุน “แก………..กล้าขวางฉันเหรอ?”

“เธอ เป็นผู้หญิงของฉัน”

คุนหลุนที่หน้าซีด มีเสียงแต่ไร้แรง

แต่มือขวาของเขา เหมือนเหล็กที่ยึดข้อแขนของชายวัยกลางคนไว้อย่างแน่นหนา ทำให้ชายวัยกลางคนขยับไม่ได้

ฟ่านลู่จ้องมองคุนหลุนที่อยู่ในอ้อมแขนพร้อมน้ำตา ค่อยๆเงยหน้าขึ้น จู่ๆสายตาก็เกิดความแน่วแน่

เธอที่กำลังสะอื้น กล่าวด้วยเสียงที่แหบแห้ง “ขอร้องละ ได้โปรดปล่อยพี่คุนหลุน………..”

“เสี่ยวลู่……….ฉัน ฉันไม่ต้องการให้ใครมาปล่อย”

ดวงตาของคุนหลุนเปล่งประกายออกมา พยายามสูดลมหายใจเข้า คำรามด้วยความโกรธ: “เมื่อกี้หากไม่ใช่พวแกเล่นสกปรก ฉันไม่มีทางที่จะเป็นแบบนี้”

ความโกรธที่รุนแรง เต็มไปด้วยแรงอาฆาต

เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

เขานั้นเป็นทหารรับจ้างสู้รบที่มีฉายาว่าราชาทหาร เป็นปีศาจที่คลานออกมาจากกองศพที่นับไม่ถ้วน

ให้ก้มหัวให้กับศัตรู นั่นถือเป็นการลบหลู่เขาอย่างมาก!

เมื่อกี้ หากไม่ใช่คนขี้ขลาดอย่างพ่อของฟ่านลู่ ถูกคนเหล่านี้ใช้เป็นเหยื่อล่อ ล่อให้ฟ่านลู่มันเป็นตัวประกันแล้วก็ข่มขู่เขา

เขาไม่มีทางที่จะถูกคนเหล่านี้จู่โจมสำเร็จ!

“พี่คุนหลุน พี่ทำเป็นฉันมามากพอแล้ว ฉันไม่สามารถที่จะเป็นตัวถ่วงของพี่อีก ไม่สามารถทำร้ายพี่ได้อีก”

ฟ่านลู่ร้องไห้พูด สายตาที่มองชายวัยกลางคน ยิ่งอยู่ยิ่งแน่วแน่ “ขอร้องแกละปล่อยเขาไป ขอเพียงแกปล่อยเขาไป ฉันยอมทุกอย่าง!”

น้ำเสียงที่เศร้า กลับแน่วแน่มาก

อยู่ในความมืดมนตั้งแต่เล็กจนโต จนกระทั่งมาเจอกับคุนหลุน ฟ่านลู่ถึงรับรู้ได้ถึงแสงสว่าง

ทุกสิ่งอย่างในคืนนั้น ทำให้ฟ่านลู่สัมผัสถึงความรู้สึกที่มีที่พึ่งและปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

แต่ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้ทั้งหมด ทำให้ฟ่านลู่นั้นหัวใจสลายแล้วจริงๆ

บางที……..ชั่วชีวิตนี้ของฉันคงไม่อาจที่จะหลบหนีเคราะห์กรรมนี้ได้มั้ง?

นี่คือสิ่งที่ฟ่านลู่คิดในใจ

เธอถูกชีวิตแบบนี้ทรมานจนจะไม่ไหวแล้ว ไม่สามารถที่จะทนดูคุนหลุนต้องตกลงไปในกองไฟนี้พร้อมกับเธอ ถึงขึ้นต้องเสียชีวิต

“ยอมทุกอย่าง?”

ชายวัยกลางคนยิ้มๆ ลุกขึ้นมา มองไปพี่น้องที่อยู่รอบๆ ยิ้มด้วยสีหน้าที่หื่นกาม “หน้าตาเธอนั้นไม่เลว ไม่แปลกที่พวกเทียนป้าจะคิดไม่ดีกับเธอ คืนนี้ฉันมีพี่น้องทั้งหมดสิบสองคน รวมฉันเป็นสิบสามคน ก็แค่นี้”

น้ำเสียงที่เย็นชาของชายวัยกลางคนค่อยๆดังขึ้น ได้ชี้ไปที่คุนหลุน

“เธอยอม เขารอด เธอไม่ยอม เขาตาย!”

โครม!

เมฆดำที่สะสมมานาน ในที่สุดก็ท่วมท้น

แสงฟ้าแลบฉีกท้องฟ้ายามค่ำคืนออกจากกัน

“ไม่ เสี่ยวลู่…….อย่าตกลงนะ ฉัน ฉันไม่ต้องการให้เธอช่วย………”

คุนหลุนตื่นตระหนก พยายามที่จะลุกขึ้นมาใหม่ แต่เป็นเพราะเสียเลือดมาก แรงนั้นได้หมดไปนานแล้ว ได้ล้มลงไปที่อ้อมแขนของฟ้านลู่อีกครั้ง

“พอแล้ว! พี่คุนหลุน ฉันไม่คู่ควร!”

ฟ่านลู่ตะโกนพูด จากนั้นก็ยิ้มเศร้าๆ “ได้ ฉันตกลง”

โครม!

ท้องฟ้ายามค่ำคืน ฟ้าก็ได้แลบขึ้นมาอีกครั้ง

ฝนก็ได้โปรยปรายลงมา

ร่างกายที่แข็งแรงของคุนหลุนสั่นเทา ตามด้วยเสียงฟ้าร้อง หัวสมองของเขาก็ดังขึ้นด้วยเสียงโครม

เวลานี้ ในสายตาของเขา มีเพียงรอยยิ้มที่เศร้าสร้อยของฟ่านลู่

สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกมีดปัก ความเจ็บปวดที่แหลมคม

รอบ ๆ ชายวัยกลางคนและพี่น้องของเขาต่างก็หัวเราะขึ้นมา

เสียงหัวเราะนั้นน่ารังเกียจ และบ้าบิ่น

และพ่อของฟ่านลู่นั้น กลับล้มอยู่บนพื้น หดตัวเป็นก้อน ไม่แม้กระทั่งที่จะกล้าหายใจแรง ขี้ขลาดเหมือนหมาแก่

ภาพนี้ อยู่ในสายตาของฟ่านลู่ สายตาของเธอนั้นโกรธแค้นอย่างมาก “ชาติหน้า ต่อให้ฉันต้องเป็นสัตว์เดรัจฉาน ก็ไม่ขอเป็นลูกสาวของพ่ออีก”

“ไม่ ไม่นะ………เสี่ยวลู่”

คุนหลุนยกมืออย่างอ่อนแรง จับข้อแขนของฟ่านลู่เอาไว้ ส่ายหัวอย่างหวาดกลัว

ปีศาจนับรบที่ดุร้ายในสนามรบ เป็นครั้งแรกที่แสดงท่าทีที่หวาดกลัวแบบนี้ออกมา

เขากล่าวอย่างอ่อนแรง “เดี๋ยวคุณชายก็มา เขาต้องมาอย่างแน่นอน เขา เขาต้องมาช่วยพวกเรา………..”

“ขอโทษด้วย พี่คุนหลุน”

ฟ่านลู่ยิ้มอย่างเศร้าๆ ค่อยๆลุกขึ้น

ภายใต้การจ้องมองของทุกคนและแสงไฟ เธอค่อยๆยกมือขึ้น พร้อมน้ำตาที่ไหลริน และค่อยๆปลดกระดุมเสื้อ …

คุนหลุนที่อยู่บนพื้นโกรธจนลูกตาจะถลนออกมาแล้ว ความโกรธได้ลุกเหมือนไฟ

เขาอยากจะลุกขึ้น อยากปกป้องฟ่านลู่ให้ไปอยู่ด้านหลังของเขา

แต่เขาในเวลานี้ ไม่สามารถที่จะทำได้!

ครู่เดียว กระดุมเสื้อก็ถูกปลดหมด ในขณะที่ฟ่านลู่จะถอดเสื้อออกนั้น

น้ำเสียงที่เย็นชา แฝงไว้ด้วยความตำหนิ ดังมาจากถนนบนเขาที่ไม่ไกลนัก

“ยัยเด็กโง่ คุนหลุนก็บอกว่าคุณชายอย่างฉันจะมา คุณชายอย่างฉันจะยอมทอดทิ้งน้องชายและน้องสาวเหรอ?”

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

บทนำ เฉินตงกับหวางหนันหนันแต่งงานกัน3ปี ถูกภรรยาที่ยกน้องชายเป็นหัวแก้วหัวแหวนบีบคั้น แล้วยังถูกดูถูกเหยียดหยาม วันหนึ่งได้กลับตระกูลมหาเศรษฐี เขาสาบานว่าต้องกอบกู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมา ต้องทำให้คนที่ดูถูกเขาเสียใจกับสิ่งที่ทำ ให้คนที่เหยียดหยามเขาต้องชดใช้อย่างสาสม เรื่องย่อ “ขอโทษครับคุณเฉิน ระยะมะเร็งตับของแม่ของคุณ…..” มองคุณหมอที่อยู่ตรงหน้าส่ายหน้า เฉินตงมึนงงไปชั่วขณะ ในพริบตาดวงตาก็กลายเป็นสีแดง ตั้งแต่เล็กจนโต เขากับแม่พึ่งพาอาศัยกัน เพื่อที่จะส่งให้เขาเรียนหนังสือ แม่ทำงานจนป่วย ไม่ทันที่จะได้สะดวกสบาย ก็ตกลงมาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้แล้ว “คุณหมอ ขอร้องล่ะครับ ช่วยแม่ผมด้วย แค่หนทางสักนิดก็ไม่มีแล้วเหรอครับ?” เสียงของเฉินตงแหบแห้งยังมีเสียงสะอื้นปนอยู่ คุณหมอลังเลอยู่ชั่วครู่ กล่าวขึ้น “ยังมีวิธีสุดท้ายอยู่ ก็คือทำการเปลี่ยนถ่ายตับ ตอนนี้ทางแพทย์มีของอยู่พอดี…..” ชะงักไปชั่วครู่ เขาก็มองเฉินตงตั้งแต่หัวจรดเท้า การรักษาที่ยาวนาน ทำให้เขารู้สถานการณ์ตอนนี้ของเฉินตงดี แต่ เขาก็ยังพูดออกมา “แต่ว่า…..ค่าใช้จ่ายไม่น้อยเลยนะครับ อย่างน้อยๆในช่วงแรกก็ประมาณสองแสน” สองแสน? ดวงตาของเฉินตงวาววับ รีบจับมือของคุณหมอเอาไว้ “รักษา จะต้องรักษานะครับ ผมยังมีอีกสองแสน!” เงินไม่มีแล้วยังหาได้ แต่ว่าไม่มีแม่แล้ว ก็ไม่สามารถหาได้อีกแล้ว “อย่างนั้นคุณก็รีบๆรวบรวมเงิน ถ้าเกิดว่ายังประวิงเวลาออกไปอีก วิธีปลูกถ่ายตับก็หมดหนทางแล้ว” นายแพทย์พยักหน้า ถอนหายใจครั้งหนึ่งแล้วก็หมุนตัวจากไป เดินออกมาจากโรงพยาบาล ท้องฟ้ามีฝนเม็ดเล็กๆโปรยลงมา เฉินตงรีบร้อนกลับบ้าน ภรรยา หวางหนันหนันกำลังนอนเอกเขนกดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา แถมในปากยังกินขนมมันฝรั่งทอดอยู่อีกด้วย เธอเหลือบมองเฉินตง หวางหนันหนันว่าขึ้น “แม่ดีขึ้นบ้างไหม?” “หมอบอกว่า ถ้าเกิดว่าสามารถเข้ารับการปลูกถ่ายตับได้ ก็ยังมีทางรักษา” เฉินตงพูดขึ้นอย่างดีใจราวกับคว้าเอาหญ้ากอสุดท้ายที่ใช้รักษาชีวิตเอาไว้ได้ “ต้องใช้สองแสน ยังดีที่บ้านของเรายังพอมีอยู่ แม่ยังมีโอกาสอีกครั้งหนึ่ง” พูดไป เขาก็หมุนตัวเข้าไปหยิบเอาบัตรธนาคารในห้อง ในพริบตาสีหน้าของหวานหนันหนันก็เปลี่ยนไป รีบร้องขึ้น “เฉินตง คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เฉินตงเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ ราวกับว่านึกอะไรขึ้นได้ หมุนตัวหันกลับมามองหวางหนันหนัน “เงินล่ะ?” หวางหนันหนันวิตกกังวล อึกๆอักๆไม่พูดออกมา “เอาไปให้ที่บ้านคุณอีกแล้วเหรอ?” เฉินตงเลิกคิ้ว รอยยิ้มที่แสดงออกมานั้นช่างดูขมขื่นจนหาอะไรมาเปรียบเทียบไม่ได้ ฝีเท้าของเขาก้าวลงไปนั่งบนโซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง หยิบซองบุหรี่ที่ยับยู่ยี่ออกมา “แช๊ะ” จุดบุหรี่มวนนึงขึ้น ดูดบุหรี่เข้าปอดแรงๆ ทิ้งร่างนอนพาดอยู่บนโซฟา แต่งงานมาสามปี เรื่องซ้ำ ๆเดิม ๆ และมันไม่ใช่ครั้งแรก “หนันหนัน นี่เป็นเงินที่เอาไว้ใช้รักษาแม่ผม” เฉินตงพูดขึ้นอย่างอ่อนล้า “ขอคืนมาได้ไหม?” “ขอคืนมา?” คิ้วของหวางหนันหนันกระตุกขึ้น ตวาดออกมาเสียงแหลม “เฉินตง คุณหมายความว่ายังไง? ฉันเอาเงินเล็กๆน้อยๆไปแสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่ฉัน จะมีหน้าที่ไหนไปขอกลับมาห้ะ?” เฉินตงข่มสีหน้าและอารมณ์ให้เย็นลง แล้วว่าขึ้น “โรงพยาบาลบอกว่าตอนนี้มีตับที่เข้ากันได้อยู่พอดี ถ้าสามารถเอาเงินไปให้โรงพยาบาลได้ในทันที โรงพยาบาลก็สามารถที่จะเริ่มทำการผ่าตัดปลูกถ่ายตับให้แม่ผมได้เลย จากสถานการณ์ของแม่ผมในตอนนี้ คงจะทนได้อีกไม่นาน” “ฉันไม่สนใจ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณเอง คุณก็ไปหาทางเอาเอง” ในทันใดหวางหนันหนันก็ร้องเริ่มร้องไห้เสียงดัง น้ำตาไหลนอง “ภายในเวลาสั้นๆผมจะไปหาเงินสองแสนมาจากไหน?” เฉินตงรู้สึกเหมือนหัวกำลังจะระเบิดออกมาแล้ว กึ่งหนึ่งคือการขอร้อง “หนันหนัน ช่วยผมครั้งหนึ่ง ขอคืนมาเถอะนะ แม่ของผมยังรอเงินสองแสนนั่นมาช่วยชีวิตอยู่นะ!” “เฉินตง! เงินนั่นให้แม่ฉันไปแล้ว ฉันไม่มีทางที่จะไปขอกลับมา” หวางหนันหนันร้องไห้ไปแล้วทรุดนั่งลงบนพื้น ทั้งน้ำมูกทั้งน้ำตาไหลออกมา “แม่ของคุณก็กำลังจะตายอยู่แล้ว คุณยังจะเอาเงินไปผลาญทิ้งที่โรงพยาบาลอีก ตกลงคุณเคยคิดถึงครอบครัวพวกเราบ้างหรือเปล่า?” ร่างกายของเฉินตงสั่น ความโกรธมากระจุกรวมกันอยู่ที่ลำคอของเขา เขาหยิบโทรศัพท์ของหวางหนันหนันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “คุณไม่โทร ผมโทร!” ไม่รอให้หวางหนันหนันขัดขวาง สายโทรออกก็โดนรับสาย “แม่ครับ หนันหนันเพิ่งจะให้เงินแม่ไปสองแสนใช่ไหมครับ?” เฉินตงขอร้อง “ขอร้องล่ะครับช่วยคืนเงินสองแสนให้ผมได้ไหม นั่นเป็นเงินที่จะใช้รักษาแม่ผม แม่ผมท่านยังรอรับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่นะครับ” อีกฝั่งของสาย อยู่แม่ยายก็ตวาดขึ้น “เฉินตงแกพูดจาบ้าบออะไรออกมา? เงินนั่นเป็นเงินที่หนันหนันแสดงความกตัญญูต่อพวกเรา แกยังมีหน้าจะมาขอเงินกลับไปอีก? ในตอนนั้นหนันหนันอยากจะแต่งงานกับแก พวกเราก็ไม่เห็นด้วย จากสภาพของแก ก็เป็นเพราะหนันหนันหน้ามืดตามัวถึงได้ยอมแต่งงานกับแก” “ในตอนนี้หนักกว่านั้นอีก หนันหนันมีใจอยากจะกตัญญูต่อพ่อแม่ เอาเงินมาให้พวกเราสองคนใช้ ชายหงส์(ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง)อย่างแกยังกล้าที่จะบากหน้ามาขอเงินกลับไป ฉันจะบอกแกให้นะ หวางเห้ากำลังจะแต่งงานแล้ว เงินนั่นพวกเราเตรียมจะเอาไปวางดาวน์ค่าบ้านงวดแรกให้หวางเห้า อยากได้เงิน? แค่แดงเดียวก็ไม่มี!” ปัง! สายตัดไปแล้ว เฉินตงแน่นิ่งไป แม่ยายนี่ฟังในสิ่งที่ฉันพูดไม่เข้าใจหรือยังไง? “เฉินตง คุณเป็นบ้าเหรอ?” หวางหนันหนันกระชากคอเสื้อของเฉินตงราวกับคนบ้า “คุณทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ลงไปได้ยังไง ฉันเอาเงินไปให้พ่อแม่ฉัน ทำไมคุณต้องทำเหมือนมันฟ้ามันจะผ่าลงมาให้ได้?” เฉินตงมองหวางหนันหนันอย่างหดหู่ ดวงตาแดงก่ำ “ในสายตาของพวกคุณ ชีวิตของแม่ผม ยังไม่มีค่าเท่ากับเงินดาวน์บ้านงวดแรกของน้องชายคุณอย่างนั้นเหรอ?” “ไร้สาระ!” หวางหนันหนันปล่อยมือจากเฉินตง หยิบของในห้องขึ้นมาแล้วก็เขวี้ยงปาข้าวของจนเละเทะ ในพริบตา ห้องรับแขกก็รกและยุ่งเหยิงไปหมด หวางหนันหนันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา “เฉินตงคุณมันคนใจดำ ตอนนั้นทำไมฉันถึงได้แต่งงานกับคุณนะ เพื่อแม่ของคุณ คุณทุ่มเททิ้งเงินไปตั้งเท่าไหร่แล้ว? ฉันยอมอดทนลำบากมากับคุณ แม้แต่บ้านที่อยู่ก็ต้องเช่า คุณเคยสงสารฉันบ้างไหม? เสี่ยวเห้าเป็นน้องชายของฉัน แล้วก็เป็นน้องของคุณด้วย เขากำลังจะแต่งงานแล้ว ฉันเป็นถึงพี่สาว จะช่วยฉันบ้าง ไม่ได้เลยเหรอ?” “ช่วยคุณสักครั้ง?” เฉินตงโมโหสุดขีด “พวกเราแต่งงานกันมาสามปี คุณช่วยหวางเห้าไอ้สวะนั่นไปตั้งเท่ากี่ครั้งแล้ว? ไอ้สวะหวางเห้ามัวแต่ลุ่มหลงอยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบจนชีวิตไม่ก้าวหน้า ขลุกตัวอยู่แต่ในบ้านเกาะพ่อแม่กิน ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะพวกคุณ!” “อย่ามาพูดถึงน้องชายฉันแบบนั้นนะ!” หวางหนันหนันใบหน้าบิดเบี้ยว ยืนชี้หน้าเฉินตงด้วยท่าทางป่าเถื่อนพร้อมพูดข่มขู่ เฉินตงพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน “ทำไมถึงจะพูดไม่ได้? เรียนมหาลัยก็ไปทำคนอื่นท้อง เงินที่ชดใช้ก็เป็นเงินของผม เขาอยากจะซื้อรถก็เป็นผมที่จ่ายเงินซื้อให้เขา ในสามปีนี้ทั้งในที่ลับและที่แจ้งผมจ่ายเงินให้เขาไปตั้งเท่าไหร่? คุณมันปีศาจฝูตี้(ผู้หญิงที่มีน้องชายและต้องช่วยน้องชายในทุกด้านเพราะพ่อแม่ให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่าลูกสาว) คุณต่างหากที่ไม่เคยคิดถึงครอบครัวของเรา!” “กรี๊ด! แกหุบปากเดี๋ยวนี้นะ” หวางหนันหนันหวีดร้องออกมาเสียงแหลม “แกหมายความว่ายังไง? แกไม่อยากจะอยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหม?” “พวกคุณเอาเงินที่จะใช้รักษาแม่ผมไปซื้อบ้านให้ไอ้สวะ ไม่สนใจไยดีแม่ผม คนที่ไม่อยากจะใช้ชีวิตร่วมกันต่อมันเป็นคุณต่างหาก!” เฉินตงยักไหล่ พูดออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “หย่ากันเถอะ!” หวางหนันหนันนิ่งไปในทันที “มึง มึงพูดว่าอะไรนะ?” แต่งงานมาสามปี ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเฉินตงไม่เคยพูดจาอะไรแบบนี้ออกมา “หย่ากันเถอะ” เฉินตงบอก “แต่งงานกับผมมันทำให้คุณลำบากมาก ผมเองก็ไม่เหมาะกับคุณ ครอบครัวนี้ของคุณ ผมแบกไม่ไหว” พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกไป เขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยผัดวันประกันพรุ่ง สามปีที่ผ่านมา แต่ละครั้งที่อดทน ก็เป็นเพราะคิดว่าในตอนนั้นหวางหนันหนันแต่งกับเขา ความจริงแล้วก็นับว่าเธอยอมลดตัวลงมาแต่งกับเขา อีกอย่างหวางหนันหนันก็ยังมีความรู้สึกดีๆต่อเขาบ้าง แต่ว่าครั้งนี้ ในที่สุดเขาก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว รอจนเฉินตงออกไปจากบ้านแล้ว ในที่สุดหวางหนันหนันก็ได้สติ เธอรีบพุ่งตัวไปหยิบโทรศัพท์มาโทรหามารดาด้วยความวิตกและไร้สติ ร้องไห้ฟูมฟายแล้วว่าขึ้น “แม่…..เฉินตงอยากจะหย่ากับหนู” “ไอ้ชั่วนั่นอยากจะขอหย่ากับแก?” อีกฝั่งของสาย เสียงตวาดของมารดาดังขึ้น “หย่าก็หย่า! มันก็แค่ไอ้คนจน ยังจะกล้ายกหางตัวเองอวดเบ่ง คิดว่าตัวเองแน่นักนะ! เงินสองแสนสุดท้ายนั่นยังไงก็อยู่ที่พวกเราแล้ว มันจะหย่ากับแก อย่างนั้นก็สงเคราะห์มันไป ให้มันไปนั่งร้องไห้กับแม่แก่ใกล้ตายของมันไปเสีย” ณ ขณะนี้ เวลานี้ เฉินตงออกเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ท้องฟ้าในตอนกลางคืน มีฝนเม็ดเล็กๆโปรยปรายลงมา ทำให้ตัวของเขาเปียกไปทั้งตัว เขาส่ายหัวอย่างกลัดกลุ้ม เอาเท้าเตะน้ำที่ขังนองอยู่ข้างทาง เงิน เงิน เงิน แม่งทะเลาะกันก็เพราะเงิน! ตอนนี้มีเรื่องกับตระกูลหวางจนต่อกันไม่ติดแล้ว กูแม่งจะไปหาเงินสองแสนนั่นมาจากไหนกันวะ? ฝืด……. ในเวลานี้ รถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมคันหนึ่งก็หยุดลงตรงข้างตัวของเฉินตง กระจกของรถถูกเลื่อนลง ชายชราคนหนึ่งแต่งกายด้วยชุดราชวงศ์ถังมีมองมาที่เฉินตงด้วยใบหน้าที่แต้มไว้ด้วยรอยยิ้ม “เป็นคุณชายเฉินตงใช่ไหมครับ? เชิญขึ้นรถครับ ไปโรงพยาบาลลี่จิงกับผม” คุณชาย ?! เฉินตงมองชายชราตรงหน้าด้วยสีหน้างุนงง นานนับชั่วขณะหนึ่งที่ชะงักไป ชายชรายิ้มออกมาเล็กน้อย “คุณแม่ของคุณกำลังเข้ารับการผ่าตัดปลูกถ่ายตับอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”

Options

not work with dark mode
Reset