Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา – ตอนที่ 169 พูดดีๆไม่ชอบ ชอบให้ลงมือใช่มั้ย!

บทที่ 169 พูดดีๆไม่ชอบ ชอบให้ลงมือใช่มั้ย!

ตู๊ม!

ชนเข้าที่ท้ายรถ

รถคันที่คุนหลุนขับ ฝากระโปรงห้องเครื่องกระดกขึ้น ถุงลมนิรภัยก็ออกมาหมด

ภายในที่เกิดเหตุคลุ้งไปด้วยควัน

หลี่หลานอึ้งไปเลย ตื่นตกใจจนหน้าซีด

ตามมาด้วย คุนหลุนที่ท่าทางดุดันถีบประตูรถออก ได้เดินไปทางมายบัคโดยตรง

ท่านหลงให้เขาคุ้มกันหลี่หลานอย่างลับๆ บัดนี้หลี่หลานถูกคนตบ หากไม่เอาคืน มันจะเป็นการคุ้มกันได้อย่างไร?

“คุนหลุน?!”

หลี่หลานอุทาน มองคุนหลุนที่เดินไปทางรถมายบัค ทันใดนั้นก็เข้าใจว่าทำไมรถถึงชนท้าย

เธอวิ่งเข้าไปด้วยความร้อนใจ ในเวลาเดียวกันก็ได้ตะโกนขึ้น “คุนหลุน หยุดเดี๋ยวนี้!”

คุนหลุนไม่สนใจเลย ใช้มือดึงกระชากประตูรถ

มือที่กว้างใหญ่ ได้กระชากคนที่นั่งอยู่ข้างหลังออกมาโดยตรง

“แก แกกำลังทำอะไร?”

ภายใต้แสงไฟ คนที่ถูกกระชากตัวออกมานั้นเป็นชายชราผมขาวคนหนึ่ง

ใบหน้าของชายชราซีดเซียว กลับแต่งกายด้วยชุดสูทที่เป็นทางการ เพียงแต่เมื่อคุนหลุนลากออกตัวออกมา มันดูน่าสังเวชนัก ในขณะที่ตกใจกลัวยังคงไออย่างรุนแรง

“รังแกคุณผู้หญิงของผม สมควรโดนตบ!”

เสียงของคุนหลุนรุนแรง และมือใหญ่ของเขาก็เหวี่ยงออกอย่างไม่ไยดี

เพียะ!

เสียงตบดังสนั่นเข้าไปในหู

จนชายชราหน้าเอียงไปเลย แข็งทื่อไปทั้งตัว มุมปากมีเลือดซึม ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ฝ่ามือนี้ ทำให้หลี่หลานที่กำลังวิ่งมาก็ตกตะลึงไปเลย

ยืนอึ้งอยู่ตรงที่เดิม มือขวากุมปากเอาไว้ เกือบจะร้องตะโกนออกมา

และในเวลานี้ ในที่สุดคนขับรถมายบัคก็ตอบสนองแล้ว เปิดประตูรถ มุ่งหน้ามาทางคุนหลุนด้วยความดุดัน

“กล้าทำร้ายนายท่านของฉัน แกอยากตายใช่มั้ย!”

โวง!

หมัดพายุดังขึ้น

คุนหลุนเผชิญหน้ากับคนขับรถที่ปล่อยหมัด กลับไม่หลบไม่หลีก หรี่ตาลงเล็กน้อย มือที่กว้างเหมือนใบพัดก็ยื่นออกมา กำหมัดของคนขับรถไว้อย่างง่ายพลิกฝ่ามือ

“ไม่สนหรอกว่าแกเป็นใคร ต่อให้เป็นพระเจ้าก็ห้ามแตะต้องคุณผู้หญิงของบ้านฉัน!”

คุนหลุนที่น้ำเสียงดุร้าย มือขวานั้นกลับออกแรงเต็มที่

แกระ!

แขนขวาของคนขับรถก็ดังขึ้นด้วยเสียงกระดูกหัก

จากนั้น ก็ร้องโหยหวนเหมือนหมูที่ถูกเชือด เสียงดังสะท้อนไปทั่วเขา

หลังจากที่คุนหลุนปล่อยคนขับรถแล้ว ใบหน้าของคนขับนั้นเจ็บปวดทรมานมาก เซไปข้างหลังสองสามก้าว แล้วล้มลงบนพื้นโดยตรง

ภาพดังกล่าว กลับทำให้ชายชราผมขาวที่มองอยู่ม่านตาหดลง ใจนั้นกลัวมาก

แต่เขายังคงเข้มแข็งใจเย็น และพูดอย่างเย็นชา “ไอ้หนุ่ม แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับชายผู้บ้าบิ่น ชายชรารู้ดีว่า นอกจากจะใช้บารมีในการข่มเขาก็ไม่หนทางอื่น ผลของความรุนแรง ได้ถูกระบายไปกับคนขับแล้ว

และแล้ว

คุนหลุนกลับแสดงสีหน้าที่เย้ยหยันออกมา

“เห่อ ท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ ก็ไม่ใหญ่เท่าคุณผู้หญิงของบ้านผม!”

เขาที่เคยเป็นราชาทหารรับจ้างมาก่อน เคยพบเห็นผู้มีอำนาจมากมายนับไม่ถ้วน ถ้าเขากลัวถูกกดดันด้วยพลังอำนาจ ตอนนั้นเขาก็คงไม่มีโอกาสเข้ามาเป็นทหารรับจ้างในสนามรบ

ชีวิตนี้ ยังเป็นเฉินเต้าหลินที่ให้เขา

ในตอนนั้นที่เฉินเต้าหลินตัวคนเดียวยอมเสี่ยงอันตราย เพื่อช่วยเขาไว้นั้น เขาก็ได้มอบชีวิตนี้ให้กับเฉินเต้าหลินนานแล้ว

กับคำพูดของชายชราผมขาว เขานั้นไม่อยากที่จะสนใจเลย

“แก……….” ชายชราผมขาวหน้าแดงก่ำ มีความรู้สึกที่อัดอั้นเหมือนคนที่มีความรู้เจอกับคนที่ไม่มีเหตุผล

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดออกมา

มือที่ใหญ่ของคุนหลุน ก็เหวี่ยงชายชราผมขาวไปทางหลี่หลานที่กำลังยืนนิ่งงันเหมือนไก่ไม้

“ขอโทษคุณผู้หญิงของบ้านผมด้วย ไม่อย่างนั้นอยากหาว่าฉันไม่เคารพคนแก่!”

น้ำเสียงที่เย็นเฉียบ ข่มขู่อย่างชัดเจน

ภายใต้แรงที่มหาศาล ชายชราผมขาวได้เซล้มลงบนพื้น ร้องด้วยความเจ็บ

เสียงร้องนี้ ในที่สุดก็ทำให้หลี่หลานที่นิ่งงันได้สติ

เธอขยับริมฝีปาก มองชายชราผมขาวที่อยู่บนพื้นแวบหนึ่ง รีบร้อนพูดกับคุนหลุน “คุนหลุน ช่างเถอะ เราไปกันเถอะ”

คุนหลุนกลับมีสีหน้าที่เคร่งขรึม “คุณผู้หญิง หากถูกคุณชายรู้เข้า คุณชายต้องโกรธผมอย่างแน่นอน”

เธอถูกเฉินเต้าหลินจัดให้มาอยู่ข้างกายเฉินตง ก็เพราะมาปกป้องดูแลชีวิตความปลอดภัยของเฉินตง

ตอนแรกเขาอยู่ข้างกายเฉินเต้าหลิน ช่วยเฉินเต้าหลินจัดการเรื่องอันตรายนับไม่ถ้วน

ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ เฉินเต้าหลินก็ยังให้เขามาอยู่ข้างกายเฉินตง ก็เพราะว่าเฉินเต้าหลินนั้นเห็นชีวิตของเฉินตงนั้นสำคัญมากกว่า

และหลี่หลานเป็นแม่ของเฉินตง หากต้องทนต้องความอัปยศที่ถูกตบโดยที่ไม่โต้ตอบ แล้วเขาจะมาอยู่ข้างกายเฉินตงทำไม?

“แต่ว่า……….”

หลี่หลานมีความลังเล ในใจกระวนกระวาย

เขาคาดไม่ถึงเลยว่าคุนหลุนจะสะกดรอยตามตัวเอง อีกอย่างเขาก็เข้าใจดี น่าจะเป็นท่านหลงที่เป็นคนสั่ง

ทำไมนะ คุนหลุนสะกดรอยตามครั้งแรก ก็มาเจอกับเรื่องแบบนี้!

“ไอ้หนุ่ม แกนี้มันไม่สนใจอะไรเลยจริงๆ แกคงจะคิดว่าคุณชายของบ้านแก เด็กน้อยเฉินตงคนนั้น จะสามารถที่จะแบกรับความผิดอันใหญ่หลวงที่แกก่อขึ้นเหรอ?”

ชายชราผมขาวเวลานี้ก็โกรธแล้ว ดวงตาเบิกกว้าง เหมือนจะถลนออกมา

ด้วยสถานะของเขา อย่าว่าแต่ตบหน้าเขาเลย แม้แต่จะทำท่าหยิ่งผยอง หรือพูดจาเสียงดัง ก็ไม่มีใครกล้าทำต่อหน้าเขาเลย

คุนหลุนก้าวเดินมาข้างหน้าหนึ่งก้าว ร่างกายที่สูงตระหง่านทำให้เกิดการกดดันอย่างมากต่อชายชราผมขาว

เขายิ้มอย่างเย็นชา “หากคุณชายบ้านฉันอยู่ที่นี่ เห็นกับตาว่าแกตบหน้าแม่ของเขา อย่างน้อยแกก็ต้องเหมือนเขา แขนหักไปหนึ่งข้าง”

ขณะที่พูด คุนหลุนยกมือขึ้นชี้ไปคนขับที่แขนหักที่อยู่ไม่ไกลนัก

ความกตัญญูของคุณชายนั้น เขารู้ดี

แม่เขาเป็นอะไรที่แตะต้องไม่ได้เลย

สามารถลบหลู่คุณชายได้ แต่แม่ของคุณชายนั้นลบหลู่ไม่ได้!

ลบหลู่ผู้เป็นแม่ คุณชายนั้นกล้าสู้ด้วยชีวิต!

“แก……….”

ชายชราผมขาวหน้าแดง สบตากับคุนหลุน กลับรู้สึกเย็นวาบที่หลังกับสายตาที่ดุร้ายของคุนหลุน หัวใจก็เต้นแรง

หายใจลึกๆแล้ว ชายชราหันไปมองหลี่หลานอย่างโกรธแค้น กัดฟันกล่าว “หลี่หลาน หมารับใช้แบบนี้ บ้านเธอสอนออกมาใช่มั้ย?”

น้ำเสียงที่เย็นเยือก เต็มไปด้วยความดูถูก

คุนหลุนสีหน้าเข้ม สองมือกำหมัดแน่ ดังขึ้นด้วยเสียงแกระ

หลี่หลานที่กำลังลังเล ร่างกายสั่นเล็กน้อย สายตาที่แน่วแน่ได้มองสบตาชายชราที่กำลังโกรธอยู่ “มีเพียงคนที่ความคิดโบราณแบบคุณ จึงได้มองคุณอื่นเหมือนหมาที่ถูกควบคุมได้”

ชายชราผมขาวชะงัก แววตาซับซ้อนขึ้นมาทันที

หลี่หลานเดินผ่านชายชราผมขาวโดยตรง เดินไปข้างกายคุนหลุน จับแขนของคุนหลุน “คุนหลุน ฟังน้า กลับบ้านกับน้า!”

“คุณผู้หญิง ไอ้แก่คนนี้…………” ท่าทีของคุนหลุนช้าลง แต่กลับรู้สึกไม่สบายใจ

“ไปกับน้า!”

หลี่หลานพูดอย่างเฉียบขาด ทำให้คุนหลุนกลืนคำพูดที่จะพูดลงไปในคอ

คุนหลุนจ้องมองชายชราผมขาวอย่างดุร้ายแวบหนึ่ง เดินตามหลี่หลานไปทางเขตวิลล่าเขาเทียนซานอย่างจำยอม

ในขณะที่เขาทั้งสองหันหลังนั้น

ทันใดนั้นข้างหลังเขาก็ดังขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำและเย็นชาของชายชราผมขาว

“หลี่หลาน หากพูดกันดีๆไม่ชอบอยากให้ฉันใช้กำลังใช่มั้ย ตัวฉันก็แก่ขนาดนี้ ก็คงอยู่ได้อีกไม่นาน เธอกับลูกชายเธอไม่ยอมรับน้ำใจ อย่ามาโทษที่ฉันต้องสู้กับลูกเธอจนตายกันไปข้างหนึ่ง!”

ข่มขู่อย่างโจ่งแจ้ง!

ใช้เฉินตงมาข่มขู่อีกฝ่ายโดยตรง!

หลี่หลานตัวสั่น สีหน้ามืดมนจนสุดขีด แต่ยังคงเม้มริมฝีปากเอาไว้ ไม่พูดไม่จา

แต่กลับเป็นคุนหลุน ท่าทางดุร้าย สะบัดมือของหลี่หลานออก หันหลังเดินไปทางชายชราผมขาว

พลางเดิน พลางพูดอย่างเย็นชา “คุณผู้หญิงขอร้องแทนแกแล้ว แกไม่เอา แกก็พูดดีๆไม่ชอบต้องให้ลงไม้ลงมือใช่มั้ย อย่ามาหาว่าฉันโหดเหี้ยมละกัน”

โวง!

ตามเสียงโวง

คุนหลุนกระโดดเตะกลางอากลาง ได้เอาเท้าไปถีบบนร่างของชายชราผมขาว

แรงที่หนัก และไม่ต้องสงสัยเลย การเตะนี้ต่อให้ชายชราไม่ตาย ก็ต้องเจ็บหนัก

รู้สึกถึงลมที่เฉียบผิว สีหน้าชายชราผมขาวเปลี่ยนไปอย่างมาก แต่เพราะอายุที่มากและร่างกายอ่อนแอ จึงไม่มีทางที่จะหลบทัน

เขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง และความกลัวในเวลาเดียวกัน

การอยู่ในตำแหน่งสูงเป็นเวลานาน ทำให้เขาลืมที่จะวางสถานะของตัวเองลงในการพูด คำพูดเมื่อกี้ พูดออกมาจาก อารมณ์ที่โกรธทั้งนั้น

ชั่วพริบตาเดียว

หลี่หลานหันมาทันที ในขณะที่ขาของคุนหลุนห่างจากชายชราผมขาวไม่ถึงฝ่ามือนั้น เธอก็ตะโกนอย่างเสียงดัง

“หยุดเดี๋ยวนี้ เขาเป็นพ่อของฉัน!”

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

บทนำ เฉินตงกับหวางหนันหนันแต่งงานกัน3ปี ถูกภรรยาที่ยกน้องชายเป็นหัวแก้วหัวแหวนบีบคั้น แล้วยังถูกดูถูกเหยียดหยาม วันหนึ่งได้กลับตระกูลมหาเศรษฐี เขาสาบานว่าต้องกอบกู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมา ต้องทำให้คนที่ดูถูกเขาเสียใจกับสิ่งที่ทำ ให้คนที่เหยียดหยามเขาต้องชดใช้อย่างสาสม เรื่องย่อ “ขอโทษครับคุณเฉิน ระยะมะเร็งตับของแม่ของคุณ…..” มองคุณหมอที่อยู่ตรงหน้าส่ายหน้า เฉินตงมึนงงไปชั่วขณะ ในพริบตาดวงตาก็กลายเป็นสีแดง ตั้งแต่เล็กจนโต เขากับแม่พึ่งพาอาศัยกัน เพื่อที่จะส่งให้เขาเรียนหนังสือ แม่ทำงานจนป่วย ไม่ทันที่จะได้สะดวกสบาย ก็ตกลงมาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้แล้ว “คุณหมอ ขอร้องล่ะครับ ช่วยแม่ผมด้วย แค่หนทางสักนิดก็ไม่มีแล้วเหรอครับ?” เสียงของเฉินตงแหบแห้งยังมีเสียงสะอื้นปนอยู่ คุณหมอลังเลอยู่ชั่วครู่ กล่าวขึ้น “ยังมีวิธีสุดท้ายอยู่ ก็คือทำการเปลี่ยนถ่ายตับ ตอนนี้ทางแพทย์มีของอยู่พอดี…..” ชะงักไปชั่วครู่ เขาก็มองเฉินตงตั้งแต่หัวจรดเท้า การรักษาที่ยาวนาน ทำให้เขารู้สถานการณ์ตอนนี้ของเฉินตงดี แต่ เขาก็ยังพูดออกมา “แต่ว่า…..ค่าใช้จ่ายไม่น้อยเลยนะครับ อย่างน้อยๆในช่วงแรกก็ประมาณสองแสน” สองแสน? ดวงตาของเฉินตงวาววับ รีบจับมือของคุณหมอเอาไว้ “รักษา จะต้องรักษานะครับ ผมยังมีอีกสองแสน!” เงินไม่มีแล้วยังหาได้ แต่ว่าไม่มีแม่แล้ว ก็ไม่สามารถหาได้อีกแล้ว “อย่างนั้นคุณก็รีบๆรวบรวมเงิน ถ้าเกิดว่ายังประวิงเวลาออกไปอีก วิธีปลูกถ่ายตับก็หมดหนทางแล้ว” นายแพทย์พยักหน้า ถอนหายใจครั้งหนึ่งแล้วก็หมุนตัวจากไป เดินออกมาจากโรงพยาบาล ท้องฟ้ามีฝนเม็ดเล็กๆโปรยลงมา เฉินตงรีบร้อนกลับบ้าน ภรรยา หวางหนันหนันกำลังนอนเอกเขนกดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา แถมในปากยังกินขนมมันฝรั่งทอดอยู่อีกด้วย เธอเหลือบมองเฉินตง หวางหนันหนันว่าขึ้น “แม่ดีขึ้นบ้างไหม?” “หมอบอกว่า ถ้าเกิดว่าสามารถเข้ารับการปลูกถ่ายตับได้ ก็ยังมีทางรักษา” เฉินตงพูดขึ้นอย่างดีใจราวกับคว้าเอาหญ้ากอสุดท้ายที่ใช้รักษาชีวิตเอาไว้ได้ “ต้องใช้สองแสน ยังดีที่บ้านของเรายังพอมีอยู่ แม่ยังมีโอกาสอีกครั้งหนึ่ง” พูดไป เขาก็หมุนตัวเข้าไปหยิบเอาบัตรธนาคารในห้อง ในพริบตาสีหน้าของหวานหนันหนันก็เปลี่ยนไป รีบร้องขึ้น “เฉินตง คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เฉินตงเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ ราวกับว่านึกอะไรขึ้นได้ หมุนตัวหันกลับมามองหวางหนันหนัน “เงินล่ะ?” หวางหนันหนันวิตกกังวล อึกๆอักๆไม่พูดออกมา “เอาไปให้ที่บ้านคุณอีกแล้วเหรอ?” เฉินตงเลิกคิ้ว รอยยิ้มที่แสดงออกมานั้นช่างดูขมขื่นจนหาอะไรมาเปรียบเทียบไม่ได้ ฝีเท้าของเขาก้าวลงไปนั่งบนโซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง หยิบซองบุหรี่ที่ยับยู่ยี่ออกมา “แช๊ะ” จุดบุหรี่มวนนึงขึ้น ดูดบุหรี่เข้าปอดแรงๆ ทิ้งร่างนอนพาดอยู่บนโซฟา แต่งงานมาสามปี เรื่องซ้ำ ๆเดิม ๆ และมันไม่ใช่ครั้งแรก “หนันหนัน นี่เป็นเงินที่เอาไว้ใช้รักษาแม่ผม” เฉินตงพูดขึ้นอย่างอ่อนล้า “ขอคืนมาได้ไหม?” “ขอคืนมา?” คิ้วของหวางหนันหนันกระตุกขึ้น ตวาดออกมาเสียงแหลม “เฉินตง คุณหมายความว่ายังไง? ฉันเอาเงินเล็กๆน้อยๆไปแสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่ฉัน จะมีหน้าที่ไหนไปขอกลับมาห้ะ?” เฉินตงข่มสีหน้าและอารมณ์ให้เย็นลง แล้วว่าขึ้น “โรงพยาบาลบอกว่าตอนนี้มีตับที่เข้ากันได้อยู่พอดี ถ้าสามารถเอาเงินไปให้โรงพยาบาลได้ในทันที โรงพยาบาลก็สามารถที่จะเริ่มทำการผ่าตัดปลูกถ่ายตับให้แม่ผมได้เลย จากสถานการณ์ของแม่ผมในตอนนี้ คงจะทนได้อีกไม่นาน” “ฉันไม่สนใจ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณเอง คุณก็ไปหาทางเอาเอง” ในทันใดหวางหนันหนันก็ร้องเริ่มร้องไห้เสียงดัง น้ำตาไหลนอง “ภายในเวลาสั้นๆผมจะไปหาเงินสองแสนมาจากไหน?” เฉินตงรู้สึกเหมือนหัวกำลังจะระเบิดออกมาแล้ว กึ่งหนึ่งคือการขอร้อง “หนันหนัน ช่วยผมครั้งหนึ่ง ขอคืนมาเถอะนะ แม่ของผมยังรอเงินสองแสนนั่นมาช่วยชีวิตอยู่นะ!” “เฉินตง! เงินนั่นให้แม่ฉันไปแล้ว ฉันไม่มีทางที่จะไปขอกลับมา” หวางหนันหนันร้องไห้ไปแล้วทรุดนั่งลงบนพื้น ทั้งน้ำมูกทั้งน้ำตาไหลออกมา “แม่ของคุณก็กำลังจะตายอยู่แล้ว คุณยังจะเอาเงินไปผลาญทิ้งที่โรงพยาบาลอีก ตกลงคุณเคยคิดถึงครอบครัวพวกเราบ้างหรือเปล่า?” ร่างกายของเฉินตงสั่น ความโกรธมากระจุกรวมกันอยู่ที่ลำคอของเขา เขาหยิบโทรศัพท์ของหวางหนันหนันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “คุณไม่โทร ผมโทร!” ไม่รอให้หวางหนันหนันขัดขวาง สายโทรออกก็โดนรับสาย “แม่ครับ หนันหนันเพิ่งจะให้เงินแม่ไปสองแสนใช่ไหมครับ?” เฉินตงขอร้อง “ขอร้องล่ะครับช่วยคืนเงินสองแสนให้ผมได้ไหม นั่นเป็นเงินที่จะใช้รักษาแม่ผม แม่ผมท่านยังรอรับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่นะครับ” อีกฝั่งของสาย อยู่แม่ยายก็ตวาดขึ้น “เฉินตงแกพูดจาบ้าบออะไรออกมา? เงินนั่นเป็นเงินที่หนันหนันแสดงความกตัญญูต่อพวกเรา แกยังมีหน้าจะมาขอเงินกลับไปอีก? ในตอนนั้นหนันหนันอยากจะแต่งงานกับแก พวกเราก็ไม่เห็นด้วย จากสภาพของแก ก็เป็นเพราะหนันหนันหน้ามืดตามัวถึงได้ยอมแต่งงานกับแก” “ในตอนนี้หนักกว่านั้นอีก หนันหนันมีใจอยากจะกตัญญูต่อพ่อแม่ เอาเงินมาให้พวกเราสองคนใช้ ชายหงส์(ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง)อย่างแกยังกล้าที่จะบากหน้ามาขอเงินกลับไป ฉันจะบอกแกให้นะ หวางเห้ากำลังจะแต่งงานแล้ว เงินนั่นพวกเราเตรียมจะเอาไปวางดาวน์ค่าบ้านงวดแรกให้หวางเห้า อยากได้เงิน? แค่แดงเดียวก็ไม่มี!” ปัง! สายตัดไปแล้ว เฉินตงแน่นิ่งไป แม่ยายนี่ฟังในสิ่งที่ฉันพูดไม่เข้าใจหรือยังไง? “เฉินตง คุณเป็นบ้าเหรอ?” หวางหนันหนันกระชากคอเสื้อของเฉินตงราวกับคนบ้า “คุณทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ลงไปได้ยังไง ฉันเอาเงินไปให้พ่อแม่ฉัน ทำไมคุณต้องทำเหมือนมันฟ้ามันจะผ่าลงมาให้ได้?” เฉินตงมองหวางหนันหนันอย่างหดหู่ ดวงตาแดงก่ำ “ในสายตาของพวกคุณ ชีวิตของแม่ผม ยังไม่มีค่าเท่ากับเงินดาวน์บ้านงวดแรกของน้องชายคุณอย่างนั้นเหรอ?” “ไร้สาระ!” หวางหนันหนันปล่อยมือจากเฉินตง หยิบของในห้องขึ้นมาแล้วก็เขวี้ยงปาข้าวของจนเละเทะ ในพริบตา ห้องรับแขกก็รกและยุ่งเหยิงไปหมด หวางหนันหนันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา “เฉินตงคุณมันคนใจดำ ตอนนั้นทำไมฉันถึงได้แต่งงานกับคุณนะ เพื่อแม่ของคุณ คุณทุ่มเททิ้งเงินไปตั้งเท่าไหร่แล้ว? ฉันยอมอดทนลำบากมากับคุณ แม้แต่บ้านที่อยู่ก็ต้องเช่า คุณเคยสงสารฉันบ้างไหม? เสี่ยวเห้าเป็นน้องชายของฉัน แล้วก็เป็นน้องของคุณด้วย เขากำลังจะแต่งงานแล้ว ฉันเป็นถึงพี่สาว จะช่วยฉันบ้าง ไม่ได้เลยเหรอ?” “ช่วยคุณสักครั้ง?” เฉินตงโมโหสุดขีด “พวกเราแต่งงานกันมาสามปี คุณช่วยหวางเห้าไอ้สวะนั่นไปตั้งเท่ากี่ครั้งแล้ว? ไอ้สวะหวางเห้ามัวแต่ลุ่มหลงอยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบจนชีวิตไม่ก้าวหน้า ขลุกตัวอยู่แต่ในบ้านเกาะพ่อแม่กิน ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะพวกคุณ!” “อย่ามาพูดถึงน้องชายฉันแบบนั้นนะ!” หวางหนันหนันใบหน้าบิดเบี้ยว ยืนชี้หน้าเฉินตงด้วยท่าทางป่าเถื่อนพร้อมพูดข่มขู่ เฉินตงพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน “ทำไมถึงจะพูดไม่ได้? เรียนมหาลัยก็ไปทำคนอื่นท้อง เงินที่ชดใช้ก็เป็นเงินของผม เขาอยากจะซื้อรถก็เป็นผมที่จ่ายเงินซื้อให้เขา ในสามปีนี้ทั้งในที่ลับและที่แจ้งผมจ่ายเงินให้เขาไปตั้งเท่าไหร่? คุณมันปีศาจฝูตี้(ผู้หญิงที่มีน้องชายและต้องช่วยน้องชายในทุกด้านเพราะพ่อแม่ให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่าลูกสาว) คุณต่างหากที่ไม่เคยคิดถึงครอบครัวของเรา!” “กรี๊ด! แกหุบปากเดี๋ยวนี้นะ” หวางหนันหนันหวีดร้องออกมาเสียงแหลม “แกหมายความว่ายังไง? แกไม่อยากจะอยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหม?” “พวกคุณเอาเงินที่จะใช้รักษาแม่ผมไปซื้อบ้านให้ไอ้สวะ ไม่สนใจไยดีแม่ผม คนที่ไม่อยากจะใช้ชีวิตร่วมกันต่อมันเป็นคุณต่างหาก!” เฉินตงยักไหล่ พูดออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “หย่ากันเถอะ!” หวางหนันหนันนิ่งไปในทันที “มึง มึงพูดว่าอะไรนะ?” แต่งงานมาสามปี ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเฉินตงไม่เคยพูดจาอะไรแบบนี้ออกมา “หย่ากันเถอะ” เฉินตงบอก “แต่งงานกับผมมันทำให้คุณลำบากมาก ผมเองก็ไม่เหมาะกับคุณ ครอบครัวนี้ของคุณ ผมแบกไม่ไหว” พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกไป เขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยผัดวันประกันพรุ่ง สามปีที่ผ่านมา แต่ละครั้งที่อดทน ก็เป็นเพราะคิดว่าในตอนนั้นหวางหนันหนันแต่งกับเขา ความจริงแล้วก็นับว่าเธอยอมลดตัวลงมาแต่งกับเขา อีกอย่างหวางหนันหนันก็ยังมีความรู้สึกดีๆต่อเขาบ้าง แต่ว่าครั้งนี้ ในที่สุดเขาก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว รอจนเฉินตงออกไปจากบ้านแล้ว ในที่สุดหวางหนันหนันก็ได้สติ เธอรีบพุ่งตัวไปหยิบโทรศัพท์มาโทรหามารดาด้วยความวิตกและไร้สติ ร้องไห้ฟูมฟายแล้วว่าขึ้น “แม่…..เฉินตงอยากจะหย่ากับหนู” “ไอ้ชั่วนั่นอยากจะขอหย่ากับแก?” อีกฝั่งของสาย เสียงตวาดของมารดาดังขึ้น “หย่าก็หย่า! มันก็แค่ไอ้คนจน ยังจะกล้ายกหางตัวเองอวดเบ่ง คิดว่าตัวเองแน่นักนะ! เงินสองแสนสุดท้ายนั่นยังไงก็อยู่ที่พวกเราแล้ว มันจะหย่ากับแก อย่างนั้นก็สงเคราะห์มันไป ให้มันไปนั่งร้องไห้กับแม่แก่ใกล้ตายของมันไปเสีย” ณ ขณะนี้ เวลานี้ เฉินตงออกเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ท้องฟ้าในตอนกลางคืน มีฝนเม็ดเล็กๆโปรยปรายลงมา ทำให้ตัวของเขาเปียกไปทั้งตัว เขาส่ายหัวอย่างกลัดกลุ้ม เอาเท้าเตะน้ำที่ขังนองอยู่ข้างทาง เงิน เงิน เงิน แม่งทะเลาะกันก็เพราะเงิน! ตอนนี้มีเรื่องกับตระกูลหวางจนต่อกันไม่ติดแล้ว กูแม่งจะไปหาเงินสองแสนนั่นมาจากไหนกันวะ? ฝืด……. ในเวลานี้ รถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมคันหนึ่งก็หยุดลงตรงข้างตัวของเฉินตง กระจกของรถถูกเลื่อนลง ชายชราคนหนึ่งแต่งกายด้วยชุดราชวงศ์ถังมีมองมาที่เฉินตงด้วยใบหน้าที่แต้มไว้ด้วยรอยยิ้ม “เป็นคุณชายเฉินตงใช่ไหมครับ? เชิญขึ้นรถครับ ไปโรงพยาบาลลี่จิงกับผม” คุณชาย ?! เฉินตงมองชายชราตรงหน้าด้วยสีหน้างุนงง นานนับชั่วขณะหนึ่งที่ชะงักไป ชายชรายิ้มออกมาเล็กน้อย “คุณแม่ของคุณกำลังเข้ารับการผ่าตัดปลูกถ่ายตับอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”

Options

not work with dark mode
Reset