Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา – ตอนที่ 192 ระเบิดอีก10ลูก ถือเป็นบทลงโทษ

ในห้องโถง

ขณะเฉินตงและเฉินเต้าหลินพูดขึ้น

อุณหภูมิเหมือนถึงจุดแข็งตัว

รังสีการฆ่าดุดัน

ตระกูลหลี่ทุกคนสีหน้าเปลี่ยน

คุณท่านใหญ่หลี่ตัวสั่นเทา เสียใจภายหลังมากๆ

เมื่อครู่ทำไมไม่หักห้ามใจไว รุนแรงแบบนี้ทำไมเนี่ย?

รู้สึกได้ถึงสายตาของเฉินตงและเฉินเต้าหลิน

คุณท่านใหญ่หลี่กระวนกระวาย จากประสบการณ์และนิสัยของเขา อดไม่ได้ที่จะประหม่า

ควันจากการะระเบิดด้านนอกยังอยู่อยู่เลย

นั่นเป็นสิ่งที่คุณท่านใหญ่หลี่หวาดกลัวอย่างแท้จริง

“ฉัน……”

คุณท่านใหญ่หลี่กำลังจะอธิบาย

“คุณทำร้ายแม่ผม2ตำแหน่ง ผมต้องการให้คนตระกูลหลี่บาดเจ็บ2ต่ำแหน่งเช่นกัน!”

เฉินตงพูดอย่างเยือกเย็น พลางจ้องคุณท่านใหญ่หลี่ด้วยสายตาโหดร้าย:“ไม่งั้นผมจะลงมือกับคุณด้วยตัวผมเอง!”

“เฉินตง ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่แกจะมาเอะอะโว้ยวาย!”

หลี่เต๋อซานตะโกนพูดอย่างโมโห:“อวดดี แกเป็นคนตระกูลหลี่ของฉันเสียเปล่าๆ!”

“อวดดี?”

เฉินตงหัวเราะ:“พูดถูกนี่ ถ้าไม่ทำกับตระกูลหลี่ของคุณ ผมคงไม่อวดดี!คนตระกูลหลี่เลวทรามอย่างพวกคุณ มีสิทธิ์อะไรมาให้ผมเป็นคนของพวกคุณ ?”

“แก……”หลี่เต๋อซานเดือดมาก กัดกันกรอดๆ

ส่วนเฉินเต้าหลินมองเฉินตง สายตาเต็มไปด้วยความชื่นชม แต่หลังจากหันไปมองหลี่หลาน เขาพลันขมวดคิ้วเป็นปม

“เต๋อซาน ไปรับบทลงโทษซะ!”

จู่ๆคุณท่านใหญ่หลี่ก็ตำหนิ

หลี่เต๋อซานตัวสั่น มองคุณท่านใหญ่หลี่ด้วยสีหน้าตกใจ:“พ่อ พ่อให้ผมไปยืนให้เขาทำร้ายงั้นเหรอ?”

“หรือแกจะให้ฉันไป?”คุณท่านใหญ่หลี่ตะโกนด้วยหน้าเคร่งขรึม

หลี่เต๋อซานหน้าเสีย กัดฟันแน่น พลางเดินก้มหน้าไปหาเฉินตง

เฉินตงพยุงหลี่หลานแล้วเดินไปข้างๆเฉินเต้าหลินโดยไม่มองเขาแม้แต่น้อย แล้วพูดเสียงเยือกเย็น:“คุนหลุน!”

“ทราบ!”

คุนหลุนเดินไปยังหลี่เต๋อซานอย่างเร็ว

รูปร่างที่สูงตระหง่าน ความรู้สึกกดขี่ที่ก่อตัวขึ้น ทำเอาหลี่เต๋อซานหน้าซีดเผือด

หลี่เต๋อซานมองคุนหลุนที่เดินมาอย่างเร็วด้วยความกลัว เขาจะหนีออกไป

แต่โดนคุณท่านใหญ่หลี่ใช้ไม้เท้ายันเอาไว้จากด้านหลัง

“ยืนดีๆ!”

หลี่เต๋อซานยืดตัวตรงด้วยความเด็ดเดี่ยว

คุณท่านใหญ่หลี่เป็นพ่อของเขา และเป็นผู้นำตระกูลหลี่

พ่อพูดขนาดนี้แล้ว

งั้นเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น

หากไม่เชื่อฟัง ต่อไปเขาจะไม่มีบทบาทอะไรในตระกูลหลี่!

ทันใดนั้น

พอคุนหลุนเขามาถึงตัว เขาก็เตะฟาดลงไปที่ขาข้างขวาของหลี่เต๋อซานอย่างรวดเร็ว

ปัง!

กึก!

เสียงดัง แต่เสียงเบาๆนี้ก็เพียงพอที่จะทำให้ทุกคนได้ยินเสียงของกระดูกแตกได้

“โอ๊ย!”

หลี่เต๋อซานลอยกระเด็นออกไป แล้วตกลงบนพื้นพลางร้องด้วยความเจ็บปวดน่าเวทนา

ใบหน้าไม่เป็นรูปเป็นร่าง เหงื่อเต็มศีรษะ

เสียงร้องน่าเวทนาทำให้คนตระกูลหลี่ทุกคนหวาดกลัว

แต่ไม่มีใครขวาง!

คุนหลุนเดินรุดเข้าไปอีกครั้งด้วยท่าทีดุดัน และเตะฟาดขาขวาลงไปที่แขนซ้ายของหลี่เต๋อซาน

ปัง!

กึก!

ภายใต้พลังอันยิ่งใหญ่ หลี่เต๋อซานที่นอนอยู่บนพื้นหันกลับมาทันที แขนซ้ายของเขาบิดเบี่ยวผิดรูป

เสียงร้องอย่างเวทนาดังกึกก้องไปทั้งห้องโถง

อย่างกับฆ่าหมู

“เรื่องนี้จบแล้ว!”

เฉินตงพูดอย่างเย็นชา

ก้มหน้ามองแม่ที่อยู่อ้อมกอด สีหน้าอ่อนโยนขึ้นมาทันที:“แม่ครับ ผมจะพาแม่กลับบ้าน”

“กลับบ้าน……พวกเรากลับบ้านกัน……”

หลี่หลานไม่ลังเลแม้แต่น้อย ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยน้ำตา และมองเงาตรงหน้าด้วยอย่างมัวๆแพราะน้ำตา

20กว่าปีมานี้

เธอนึกถึงร่างนี้อยู่ทุกวี่ทุกวัน

แต่คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอกันในสถานการณ์แบบนี้

ความรู้สึกหลากหลายเต็มไปหมด

ทว่าในตอนนี้ บรรยายความคิดถึงออกมาไม่ได้

เฉินตงพาหลี่หลานเดินออกไป คุนหลุน ท่านหลงและฉินเย่ก็ทยอยตามกันไป

เฉินเต้าหลินยืนกลางห้องโถง

เผชิญหน้ากับคนตระกูลหลี่เพียงคนเดียว

เขาพูดอย่างเยือกเย็น:“จำเอาไว้ ตอนนี้ผมเป็นคนตัดสินใจของตระกูลเฉิน คนของผมคุณสามารถขอร้องได้ แต่แตะต้องไม่ได้ !”

โหดไม่เป็นสองรองใคร

มองทุกคนอย่างรังเกียจ

ท่ามกลางการจับจ้องของทุกคน

เฉินเต้าหลินก็เดินออกไปด้านนอก

เมื่อมาถึงประตูเขาก็หยุด

“ระเบิดตระกูลหลี่อีก10ลูก ถือเป็นบทลงโทษ หากเกิดเรื่องอย่างวันนี้อีกตระกูลหลี่ไม่เหลือซากแน่ ผมจะบอกให้!”

ได้ยินเช่นนั้น

ทุกคนในตระกูลหลี่ก็เกิดเสียงดัง“ตูม”ดังๆในสมอง เหมือนจมลงไปในโพรงน้ำแข็ง

นี่จะกดขี่ตระกูลหลี่ให้ถึงตายเลยรึไง?

ระเบิก10ลูก จะระเบิดตระกูลหลี่ให้อยู่ในสภาพไหน?

แต่คุณท่านใหญ่หลี่ไม่พูดอะไร ตระกูลหลี่คนที่เหลือจึงไม่กล้าเอ่ยปาก

เหมือนรับบทลงโทษอันร้ายแรงนี้อย่างเงียบๆ!

พอเฉินตงและคนอื่นขึ้นเฮลิคอปเตอร์แล้วจากไป

เครื่องบินรบที่บินอยู่เหนือปราสาทก็ส่งเสียงดังขึ้นทันที

ระเบิด10ลูก เต็มไปด้วยเปลวเพลิงอันสว่างจ้า

ตกลงมาในคฤหาสน์ตระกูลหลี่อย่างกับฝนดาวตก

ท่ามกลางเสียงระเบิดกึกก้อง

กลุ่มเพลงรูปเห็น10ก้อนลอยขึ้นไปบนฟ้า เป็นฉากฉากยิ่งใหญ่อลังการ

ภายในห้องโถงตระกูลหลี่

ทุกคนหน้าซีดเผือด ขบฟันแน่น

ด้านนอกระเบิดอย่างต่อเนื่อง

แต่ภายในห้องโถงกลับเงียบสงัด

นี่เป็นความอัปยศอดสูของตระกูลหลี่!

อัปยศอดสูน่าละอายอย่างมาก!

พวกเขาสามารถคาดการณ์ได้ว่าคืนนี้ตระกูลหลี่ ถูกจ้องมองบนเสาแห่งความอัปยศ กลายเป็นตัวตลกของทั้งเมืองหลวง

คุณท่านใหญ่หลี่สั่นไปทั้งตัว มือแห้งเหี่ยวทั้งสองข้างกำหมัดแน่น สายตาเคร่งขรึมราวกับจะกินคน

เขาให้ความสำคัญกับเกียรติของตระกูลหลี่มากที่สุด

แต่จากการระเบิดของลูกระเบิดพวกนี้ ตระกูลหลี่ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว

เดือดดาลเป็นฟืนเป็นไฟ!

เขาโมโหแต่ไม่กล้าพูด

เสียงร้องน่าเวทนาของหลี่เต๋อซานดังอยู่ข้างๆหู มองหลี่เต๋อซานอย่างเป็นห่วง:“ใครก็ได้ พาเต๋อซานไปโรงพยาบาล!”

มีคนเข้าไปพยุงหลี่เต๋อซานทันที

และขณะนั้นเองลูกชายคนอื่นๆของคุณท่านใหญ่หลี่ ในที่สุดก็ได้สติกลับมา กรูกันเข้าไปหาคุณท่านใหญ่หลี่

“พ่อ จะให้ตระกูลหลี่ของเรารับความอับอายแบบนี้จริงๆเหรอ?”

“บุกตระกูลหลี่ ชนตระกูลหลี่ ระเบิดคฤหาสน์ตระกูลหลี่ เรื่องเหล่านี้ตระกูลหลี่เราจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนในเมืองหลวง?”

“เฉินตงอักตัญญูและอวดดี พ่อให้เป็นผู้นำตระกูลยังต้องคิดแล้วคิดอีก!”

เสียงนี้ทำเอาคุณท่านใหญ่หลี่รำคาญมากๆ

เขารู้สึกเหมือนมีเสียงยุงจำนวนนับไม่ถ้วนดังอยู่ข้างๆหู

“พอแล้ว!”

คุณท่านใหญ่หลี่ตำหนิอย่างโมโห:“ถ้าไม่ให้เฉินตงเป็นผู้นำตระกูล อย่างพวกแกมีความสามารถพองั้นเหรอ?ที่ฉันทำทั้งหมดก็เพื่ออนาคตของตระกูลหลี่!”

ตระกูลหลี่ทุกคนเงียบกริบ แต่ในใจเต็มไปด้วยความสงสัย

หรือตระกูลหลี่รุ่นนี้ ยังไม่ดีเท่าหลี่หลานลูกนอกสมรสนั่น?

ผู้นำตระกูลทำเพื่ออนาคตตระกูลหลี่ แต่แค่วูบเดียวก็ทำให้ตระกูลหลี่เป็นเป้าบนเสาแห่งความอัปยศงั้นเหรอ?

เฮลิคอปเตอร์อันเสียงดัง กำลังบินไปยังเมืองหลวง

บนเฮลิคอปเตอร์

เฉินตงสามพ่อแม่ลูกนั่งด้วยกัน

บรรยากาศแปลกมาก

เป็นการพบกันอีกครั้งของครอบครัว แต่กลับไม่มีใครพูดอะไร

ท่านหลง คุนหลุนและฉินเย่พากันมองท้องฟ้ายามค่ำคืนด้านนอก

ฉินเย่พึมพำ:“พวกเราสามคนรู้สึกเหมือนเป็นก้างขนาดใหญ่สามดวงเลย”

คำพูดนี้ ทำให้คนบนเฮลิคอปเตอร์หัวเราะออกมา

บรรยากาศจึงผ่อนคลายขึ้นมาหน่อย

“ตงเอ๋อ ส่งแม่มาให้พ่อ”

เฉินเต้าหลินรับหลี่หลานจากอ้อมกอดเฉินตง มองเฉินตงตาขวางอย่างยัวยุ:“เธอเป็นภรรยาฉัน”

เฉินตงที่ไม่ทันตั้งตัวตกตะลึงทันที

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

บทนำ เฉินตงกับหวางหนันหนันแต่งงานกัน3ปี ถูกภรรยาที่ยกน้องชายเป็นหัวแก้วหัวแหวนบีบคั้น แล้วยังถูกดูถูกเหยียดหยาม วันหนึ่งได้กลับตระกูลมหาเศรษฐี เขาสาบานว่าต้องกอบกู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมา ต้องทำให้คนที่ดูถูกเขาเสียใจกับสิ่งที่ทำ ให้คนที่เหยียดหยามเขาต้องชดใช้อย่างสาสม เรื่องย่อ “ขอโทษครับคุณเฉิน ระยะมะเร็งตับของแม่ของคุณ…..” มองคุณหมอที่อยู่ตรงหน้าส่ายหน้า เฉินตงมึนงงไปชั่วขณะ ในพริบตาดวงตาก็กลายเป็นสีแดง ตั้งแต่เล็กจนโต เขากับแม่พึ่งพาอาศัยกัน เพื่อที่จะส่งให้เขาเรียนหนังสือ แม่ทำงานจนป่วย ไม่ทันที่จะได้สะดวกสบาย ก็ตกลงมาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้แล้ว “คุณหมอ ขอร้องล่ะครับ ช่วยแม่ผมด้วย แค่หนทางสักนิดก็ไม่มีแล้วเหรอครับ?” เสียงของเฉินตงแหบแห้งยังมีเสียงสะอื้นปนอยู่ คุณหมอลังเลอยู่ชั่วครู่ กล่าวขึ้น “ยังมีวิธีสุดท้ายอยู่ ก็คือทำการเปลี่ยนถ่ายตับ ตอนนี้ทางแพทย์มีของอยู่พอดี…..” ชะงักไปชั่วครู่ เขาก็มองเฉินตงตั้งแต่หัวจรดเท้า การรักษาที่ยาวนาน ทำให้เขารู้สถานการณ์ตอนนี้ของเฉินตงดี แต่ เขาก็ยังพูดออกมา “แต่ว่า…..ค่าใช้จ่ายไม่น้อยเลยนะครับ อย่างน้อยๆในช่วงแรกก็ประมาณสองแสน” สองแสน? ดวงตาของเฉินตงวาววับ รีบจับมือของคุณหมอเอาไว้ “รักษา จะต้องรักษานะครับ ผมยังมีอีกสองแสน!” เงินไม่มีแล้วยังหาได้ แต่ว่าไม่มีแม่แล้ว ก็ไม่สามารถหาได้อีกแล้ว “อย่างนั้นคุณก็รีบๆรวบรวมเงิน ถ้าเกิดว่ายังประวิงเวลาออกไปอีก วิธีปลูกถ่ายตับก็หมดหนทางแล้ว” นายแพทย์พยักหน้า ถอนหายใจครั้งหนึ่งแล้วก็หมุนตัวจากไป เดินออกมาจากโรงพยาบาล ท้องฟ้ามีฝนเม็ดเล็กๆโปรยลงมา เฉินตงรีบร้อนกลับบ้าน ภรรยา หวางหนันหนันกำลังนอนเอกเขนกดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา แถมในปากยังกินขนมมันฝรั่งทอดอยู่อีกด้วย เธอเหลือบมองเฉินตง หวางหนันหนันว่าขึ้น “แม่ดีขึ้นบ้างไหม?” “หมอบอกว่า ถ้าเกิดว่าสามารถเข้ารับการปลูกถ่ายตับได้ ก็ยังมีทางรักษา” เฉินตงพูดขึ้นอย่างดีใจราวกับคว้าเอาหญ้ากอสุดท้ายที่ใช้รักษาชีวิตเอาไว้ได้ “ต้องใช้สองแสน ยังดีที่บ้านของเรายังพอมีอยู่ แม่ยังมีโอกาสอีกครั้งหนึ่ง” พูดไป เขาก็หมุนตัวเข้าไปหยิบเอาบัตรธนาคารในห้อง ในพริบตาสีหน้าของหวานหนันหนันก็เปลี่ยนไป รีบร้องขึ้น “เฉินตง คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เฉินตงเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ ราวกับว่านึกอะไรขึ้นได้ หมุนตัวหันกลับมามองหวางหนันหนัน “เงินล่ะ?” หวางหนันหนันวิตกกังวล อึกๆอักๆไม่พูดออกมา “เอาไปให้ที่บ้านคุณอีกแล้วเหรอ?” เฉินตงเลิกคิ้ว รอยยิ้มที่แสดงออกมานั้นช่างดูขมขื่นจนหาอะไรมาเปรียบเทียบไม่ได้ ฝีเท้าของเขาก้าวลงไปนั่งบนโซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง หยิบซองบุหรี่ที่ยับยู่ยี่ออกมา “แช๊ะ” จุดบุหรี่มวนนึงขึ้น ดูดบุหรี่เข้าปอดแรงๆ ทิ้งร่างนอนพาดอยู่บนโซฟา แต่งงานมาสามปี เรื่องซ้ำ ๆเดิม ๆ และมันไม่ใช่ครั้งแรก “หนันหนัน นี่เป็นเงินที่เอาไว้ใช้รักษาแม่ผม” เฉินตงพูดขึ้นอย่างอ่อนล้า “ขอคืนมาได้ไหม?” “ขอคืนมา?” คิ้วของหวางหนันหนันกระตุกขึ้น ตวาดออกมาเสียงแหลม “เฉินตง คุณหมายความว่ายังไง? ฉันเอาเงินเล็กๆน้อยๆไปแสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่ฉัน จะมีหน้าที่ไหนไปขอกลับมาห้ะ?” เฉินตงข่มสีหน้าและอารมณ์ให้เย็นลง แล้วว่าขึ้น “โรงพยาบาลบอกว่าตอนนี้มีตับที่เข้ากันได้อยู่พอดี ถ้าสามารถเอาเงินไปให้โรงพยาบาลได้ในทันที โรงพยาบาลก็สามารถที่จะเริ่มทำการผ่าตัดปลูกถ่ายตับให้แม่ผมได้เลย จากสถานการณ์ของแม่ผมในตอนนี้ คงจะทนได้อีกไม่นาน” “ฉันไม่สนใจ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณเอง คุณก็ไปหาทางเอาเอง” ในทันใดหวางหนันหนันก็ร้องเริ่มร้องไห้เสียงดัง น้ำตาไหลนอง “ภายในเวลาสั้นๆผมจะไปหาเงินสองแสนมาจากไหน?” เฉินตงรู้สึกเหมือนหัวกำลังจะระเบิดออกมาแล้ว กึ่งหนึ่งคือการขอร้อง “หนันหนัน ช่วยผมครั้งหนึ่ง ขอคืนมาเถอะนะ แม่ของผมยังรอเงินสองแสนนั่นมาช่วยชีวิตอยู่นะ!” “เฉินตง! เงินนั่นให้แม่ฉันไปแล้ว ฉันไม่มีทางที่จะไปขอกลับมา” หวางหนันหนันร้องไห้ไปแล้วทรุดนั่งลงบนพื้น ทั้งน้ำมูกทั้งน้ำตาไหลออกมา “แม่ของคุณก็กำลังจะตายอยู่แล้ว คุณยังจะเอาเงินไปผลาญทิ้งที่โรงพยาบาลอีก ตกลงคุณเคยคิดถึงครอบครัวพวกเราบ้างหรือเปล่า?” ร่างกายของเฉินตงสั่น ความโกรธมากระจุกรวมกันอยู่ที่ลำคอของเขา เขาหยิบโทรศัพท์ของหวางหนันหนันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “คุณไม่โทร ผมโทร!” ไม่รอให้หวางหนันหนันขัดขวาง สายโทรออกก็โดนรับสาย “แม่ครับ หนันหนันเพิ่งจะให้เงินแม่ไปสองแสนใช่ไหมครับ?” เฉินตงขอร้อง “ขอร้องล่ะครับช่วยคืนเงินสองแสนให้ผมได้ไหม นั่นเป็นเงินที่จะใช้รักษาแม่ผม แม่ผมท่านยังรอรับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่นะครับ” อีกฝั่งของสาย อยู่แม่ยายก็ตวาดขึ้น “เฉินตงแกพูดจาบ้าบออะไรออกมา? เงินนั่นเป็นเงินที่หนันหนันแสดงความกตัญญูต่อพวกเรา แกยังมีหน้าจะมาขอเงินกลับไปอีก? ในตอนนั้นหนันหนันอยากจะแต่งงานกับแก พวกเราก็ไม่เห็นด้วย จากสภาพของแก ก็เป็นเพราะหนันหนันหน้ามืดตามัวถึงได้ยอมแต่งงานกับแก” “ในตอนนี้หนักกว่านั้นอีก หนันหนันมีใจอยากจะกตัญญูต่อพ่อแม่ เอาเงินมาให้พวกเราสองคนใช้ ชายหงส์(ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง)อย่างแกยังกล้าที่จะบากหน้ามาขอเงินกลับไป ฉันจะบอกแกให้นะ หวางเห้ากำลังจะแต่งงานแล้ว เงินนั่นพวกเราเตรียมจะเอาไปวางดาวน์ค่าบ้านงวดแรกให้หวางเห้า อยากได้เงิน? แค่แดงเดียวก็ไม่มี!” ปัง! สายตัดไปแล้ว เฉินตงแน่นิ่งไป แม่ยายนี่ฟังในสิ่งที่ฉันพูดไม่เข้าใจหรือยังไง? “เฉินตง คุณเป็นบ้าเหรอ?” หวางหนันหนันกระชากคอเสื้อของเฉินตงราวกับคนบ้า “คุณทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ลงไปได้ยังไง ฉันเอาเงินไปให้พ่อแม่ฉัน ทำไมคุณต้องทำเหมือนมันฟ้ามันจะผ่าลงมาให้ได้?” เฉินตงมองหวางหนันหนันอย่างหดหู่ ดวงตาแดงก่ำ “ในสายตาของพวกคุณ ชีวิตของแม่ผม ยังไม่มีค่าเท่ากับเงินดาวน์บ้านงวดแรกของน้องชายคุณอย่างนั้นเหรอ?” “ไร้สาระ!” หวางหนันหนันปล่อยมือจากเฉินตง หยิบของในห้องขึ้นมาแล้วก็เขวี้ยงปาข้าวของจนเละเทะ ในพริบตา ห้องรับแขกก็รกและยุ่งเหยิงไปหมด หวางหนันหนันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา “เฉินตงคุณมันคนใจดำ ตอนนั้นทำไมฉันถึงได้แต่งงานกับคุณนะ เพื่อแม่ของคุณ คุณทุ่มเททิ้งเงินไปตั้งเท่าไหร่แล้ว? ฉันยอมอดทนลำบากมากับคุณ แม้แต่บ้านที่อยู่ก็ต้องเช่า คุณเคยสงสารฉันบ้างไหม? เสี่ยวเห้าเป็นน้องชายของฉัน แล้วก็เป็นน้องของคุณด้วย เขากำลังจะแต่งงานแล้ว ฉันเป็นถึงพี่สาว จะช่วยฉันบ้าง ไม่ได้เลยเหรอ?” “ช่วยคุณสักครั้ง?” เฉินตงโมโหสุดขีด “พวกเราแต่งงานกันมาสามปี คุณช่วยหวางเห้าไอ้สวะนั่นไปตั้งเท่ากี่ครั้งแล้ว? ไอ้สวะหวางเห้ามัวแต่ลุ่มหลงอยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบจนชีวิตไม่ก้าวหน้า ขลุกตัวอยู่แต่ในบ้านเกาะพ่อแม่กิน ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะพวกคุณ!” “อย่ามาพูดถึงน้องชายฉันแบบนั้นนะ!” หวางหนันหนันใบหน้าบิดเบี้ยว ยืนชี้หน้าเฉินตงด้วยท่าทางป่าเถื่อนพร้อมพูดข่มขู่ เฉินตงพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน “ทำไมถึงจะพูดไม่ได้? เรียนมหาลัยก็ไปทำคนอื่นท้อง เงินที่ชดใช้ก็เป็นเงินของผม เขาอยากจะซื้อรถก็เป็นผมที่จ่ายเงินซื้อให้เขา ในสามปีนี้ทั้งในที่ลับและที่แจ้งผมจ่ายเงินให้เขาไปตั้งเท่าไหร่? คุณมันปีศาจฝูตี้(ผู้หญิงที่มีน้องชายและต้องช่วยน้องชายในทุกด้านเพราะพ่อแม่ให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่าลูกสาว) คุณต่างหากที่ไม่เคยคิดถึงครอบครัวของเรา!” “กรี๊ด! แกหุบปากเดี๋ยวนี้นะ” หวางหนันหนันหวีดร้องออกมาเสียงแหลม “แกหมายความว่ายังไง? แกไม่อยากจะอยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหม?” “พวกคุณเอาเงินที่จะใช้รักษาแม่ผมไปซื้อบ้านให้ไอ้สวะ ไม่สนใจไยดีแม่ผม คนที่ไม่อยากจะใช้ชีวิตร่วมกันต่อมันเป็นคุณต่างหาก!” เฉินตงยักไหล่ พูดออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “หย่ากันเถอะ!” หวางหนันหนันนิ่งไปในทันที “มึง มึงพูดว่าอะไรนะ?” แต่งงานมาสามปี ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเฉินตงไม่เคยพูดจาอะไรแบบนี้ออกมา “หย่ากันเถอะ” เฉินตงบอก “แต่งงานกับผมมันทำให้คุณลำบากมาก ผมเองก็ไม่เหมาะกับคุณ ครอบครัวนี้ของคุณ ผมแบกไม่ไหว” พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกไป เขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยผัดวันประกันพรุ่ง สามปีที่ผ่านมา แต่ละครั้งที่อดทน ก็เป็นเพราะคิดว่าในตอนนั้นหวางหนันหนันแต่งกับเขา ความจริงแล้วก็นับว่าเธอยอมลดตัวลงมาแต่งกับเขา อีกอย่างหวางหนันหนันก็ยังมีความรู้สึกดีๆต่อเขาบ้าง แต่ว่าครั้งนี้ ในที่สุดเขาก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว รอจนเฉินตงออกไปจากบ้านแล้ว ในที่สุดหวางหนันหนันก็ได้สติ เธอรีบพุ่งตัวไปหยิบโทรศัพท์มาโทรหามารดาด้วยความวิตกและไร้สติ ร้องไห้ฟูมฟายแล้วว่าขึ้น “แม่…..เฉินตงอยากจะหย่ากับหนู” “ไอ้ชั่วนั่นอยากจะขอหย่ากับแก?” อีกฝั่งของสาย เสียงตวาดของมารดาดังขึ้น “หย่าก็หย่า! มันก็แค่ไอ้คนจน ยังจะกล้ายกหางตัวเองอวดเบ่ง คิดว่าตัวเองแน่นักนะ! เงินสองแสนสุดท้ายนั่นยังไงก็อยู่ที่พวกเราแล้ว มันจะหย่ากับแก อย่างนั้นก็สงเคราะห์มันไป ให้มันไปนั่งร้องไห้กับแม่แก่ใกล้ตายของมันไปเสีย” ณ ขณะนี้ เวลานี้ เฉินตงออกเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ท้องฟ้าในตอนกลางคืน มีฝนเม็ดเล็กๆโปรยปรายลงมา ทำให้ตัวของเขาเปียกไปทั้งตัว เขาส่ายหัวอย่างกลัดกลุ้ม เอาเท้าเตะน้ำที่ขังนองอยู่ข้างทาง เงิน เงิน เงิน แม่งทะเลาะกันก็เพราะเงิน! ตอนนี้มีเรื่องกับตระกูลหวางจนต่อกันไม่ติดแล้ว กูแม่งจะไปหาเงินสองแสนนั่นมาจากไหนกันวะ? ฝืด……. ในเวลานี้ รถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมคันหนึ่งก็หยุดลงตรงข้างตัวของเฉินตง กระจกของรถถูกเลื่อนลง ชายชราคนหนึ่งแต่งกายด้วยชุดราชวงศ์ถังมีมองมาที่เฉินตงด้วยใบหน้าที่แต้มไว้ด้วยรอยยิ้ม “เป็นคุณชายเฉินตงใช่ไหมครับ? เชิญขึ้นรถครับ ไปโรงพยาบาลลี่จิงกับผม” คุณชาย ?! เฉินตงมองชายชราตรงหน้าด้วยสีหน้างุนงง นานนับชั่วขณะหนึ่งที่ชะงักไป ชายชรายิ้มออกมาเล็กน้อย “คุณแม่ของคุณกำลังเข้ารับการผ่าตัดปลูกถ่ายตับอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”

Options

not work with dark mode
Reset