Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา – ตอนที่ 231 นักโทษ?!

“ฟู่~”

“ฟู่~”

สายลมหนาวพัดมา หนาวเหน็บจนเข้าไปถึงในกระดูก

เฉินตงงอตัว เอามือกอดอก แล้วเดินไปข้างหน้า

ลมหายใจที่เข้าออก ก็มีไอควันเย็นสีขาวๆ

เสบียงอาหารถุงหนึ่ง และขวดน้ำขวดหนึ่ง ทำให้เขาที่หิวกระหาย ก็รู้สึกอิ่มท้องขึ้นมาได้บ้าง อีกทั้งยังพอมีแรงต่อสู้เพื่อจะเอาชีวิตรอดต่อไป

พื้นผิวน้ำแข็งที่อยู่ใต้เท้าเขามันลื่นมาก หากไม่ระวังก็อาจจะล้มลงกับพื้นได้

ภาพที่เห็น เป็นภาพขาวโพลนไปทั่วทั้งบริเวณกว้าง

แสงแดดที่สาดส่องลงมา ทำให้ชั้นน้ำแข็งสีขาวเหล่านั้นสว่างไสวแสบตายิ่งนัก

ไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นเลยแม้แต่น้อย มีเพียงความหนาวเย็นอันน่ากลัวที่เกาะกินเข้าไปถึงในกระดูก

ไห่ย่าตอนนี้กำลังเข้าสู่หน้าร้อน และเฉินตงก็สวมใส่เพียงกางเกงขาสั้นและเสื้อแขนสั้น ในที่ที่หนาวเย็นเยือกแบบนี้ การสวมใส่เสื้อผ้าของเขาก็เหมือนกับการไม่ได้ใส่อะไร

“ต้องรอด……ต้องมีชีวิตรอดให้ได้……”

ริมฝีปากม่วงช้ำ เอ่ยพูดเสียงพึมพำ ออกมาอย่างมุ่งมั่นและแน่วแน่

“ชิงหยิ่ง……แม่……คุนหลุน……”

เอ่ยพูดชื่อคนที่รักซ้ำไปซ้ำมา ที่ทำได้มีเพียงเท่านี้ เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้เฉินตงมีความหวังและพยายามที่จะมีชีวิตรอดต่อไปให้ได้

สายลมอันหนาวเหน็บนี้เป็นเสมือนมีดคม

แผ่ซ่านไปในทั่วบริเวณพื้นที่ที่ขาวโพลนนี้

เฉินตงเดินกะเผลกซวนเซไปมา เพื่อที่จะก้าวไปข้างหน้า

เมื่อมองจากที่สูง เหมือนมดที่ถูกทอดทิ้ง ดิ้นรนเพื่อที่จะเอาชีวิตรอดอย่างไม่ยอมแพ้ บนหิมะน้ำแข็งสีขาวนี้ เป็นเพียงจุดดำเล็กๆ

เฉินตงไม่รู้ควรเดินไปทางไหนดี

สิ่งที่พอจะมั่นใจได้คือ คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินและคนตระกูลฉิน ไม่มีเจตนาที่จะเอาชีวิตเขา

แต่ทำกับเขาเหมือนเป็นขยะ ปล่อยเขาทิ้งที่ดินแดนน้ำแข็งที่เยือกเย็นนี้ เพื่อพบกับการลงโทษที่อาจจะน่ากลัวกว่าความตาย

หากจะปล่อยให้เขาตาย เขาก็คงจะกลายเป็นศพไปนานแล้ว

ไม่ว่ายังไง เพื่อให้มีชีวิตอยู่รอดต่อไป

เฉินตงไม่สนใจว่าคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินและคนตระกูลฉินจะจัดเตรียมอะไรไว้รอต้อนรับเขาอยู่

ที่เขากลัวคือ ยังไม่ทันได้ทำอะไร ก็ต้องมาแข็งตายที่นี่ไปเสียก่อน

หากมีชีวิตรอดต่อไป ยังไงก็ยังมีโอกาสหวนกลับมาตั้งตัวอีกครั้ง

หากตายไป ทุกอย่างก็จบสิ้น

เขาไม่สนว่าตัวเองจะตกต่ำเพียงใด ตั้งแต่เล็กจนโต เขากับแม่ต่างก็พึ่งพาอาศัยกันเพื่อความอยู่รอด เคยตกต่ำไหม ?

เคยตกต่ำ!

เหมือนสุนัขจนตรอก จากความมืดมน ก้าวสู่แสงสว่าง

และตอนนี้ ก็แค่กลับไปสู่ความมืดมนนั้นอีกครั้ง

ความอดทนและเข้มแข็งที่มี ทำให้ปล่อยวางทุกอย่างได้ และทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่รอดต่อไป

กู้ชิงหยิ่งยังรอเขากลับไปแต่งงานด้วย

สามปีที่รอคอย เขาจะไม่ทำผิดกับชีวิตรักที่ยาวนานนี้ของเขา

แม่เขายังรอเขากลับไปดูแลในยามที่แก่เฒ่า

การเลี้ยงดูมาตลอดยี่สิบกว่าปี มันถึงเวลาที่เขาควรจะตอบแทนแล้ว

……

โครม……

พื้นดินสั่นสะเทือน

มีเสียงดังกึกก้องสนั่นมาจากที่ไกลๆ

เฉินตงตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม แล้วหรี่ตาจ้องมอง ไปยังแสงที่สาดกระทบเข้ากับน้ำแข็ง มันมาจากที่ไกลๆ

หิมะน้ำแข็งที่ปกคลุมไปทั่วบริเวณ มีมากมายจนล้น แล้วมุ่งมาทางนี้

จากท้องฟ้าที่ส่องแสงสว่างไสว ก็ขาวโพลน

เหมือน สัตว์ป่าที่หลุดออกจากกรง

“หิมะถล่ม?!”

เฉินตงหัวใจกระตุกอย่างรุนแรง ให้ตายเถอะ ที่นี่มีหิมะถล่มได้ยังไง ?

ทางเดินที่ไม่ถูกปกคลุมด้วยหิมะ มีเพียงแผ่นน้ำแข็งที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา แล้วเกิดหิมะถล่มได้ยังไง ?

เห็นคลื่นหิมะที่เคลื่อนที่ในแนวนอนจากที่ไกลๆไม่เห็นสุดเขต เฉินตงเหมือนถูกมือใหญ่ที่มองไม่เห็น จับกดลงไปในเหวลึกอย่างสิ้นหวัง

หนี ?

ต้องหนี !

แล้วจะหนีไปทางไหน ?

ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เฉินตงก็หันหลังกลับล้มลุกคลุกคลาน วิ่งไปยังทางที่ที่เขามา

แม้ว่าจะเหมือนแมลงวันหัวขาด แต่เขาก็ไม่คิดจะหยุด

การนั่งรอความตาย ไม่เคยมีอยู่ในความคิดเขามาก่อน

โครม……

พื้นดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

เกล็ดน้ำแข็งที่มากมาย ไหลมาเทมาไม่หยุด

“ตายไม่ได้ ต้องวิ่งออกไป หากถูกฝังในที่แบบนี้ ต้องตายแน่ๆ !”

เฉินตงสายตาดุดันราวกับจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยสีแดง

แต่พื้นตรงหน้า ก็กลับเต็มไปด้วยเงามืด

ราวกับหุบเหวดำที่อ้าปากรออยู่ พร้อมที่จะกลืนกินเขาเข้าไป

เขารู้ว่า นี่คือเกล็ดน้ำแข็งที่ปกคลุมไปบริเวณและกำลังซัดสาดอยู่เหนือศีรษะของเขา

จบแน่แล้ว!

เฉินตงยิ้มอย่างขมขื่น ในตอนนี้ทุกอย่างจบสิ้นแล้ว

ปัง!

ทันใดนั้น ท่ามกลางเสียงกึกก้อง ก็มีเสียงปืนดังขึ้น

เทียบกับเสียงครูดของเกล็ดน้ำแข็งแล้ว ยิ่งแสบแก้วหูไปอีก

“เสียงปืน? ข้างหลังมีคน ?”

รูม่านตาของเฉินตงเบิกกว้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

“คนที่อยู่ตรงหน้านั้น หยุดเดี๋ยวนี้!”

เสียงตะโกนพูดผ่านลำโพงด้วยความโกรธ ดังขึ้น

มีคนจริงๆด้วย!

เฉินตงที่หวาดกลัวก็ผ่อนคลายลง และตื่นเต้นดีใจ

เขาหันกลับมาทันที เผชิญหน้ากับเกล็ดน้ำแข็งที่ถูกกวาดมาจากทั่วทุกสารทิศ

ท่ามกลางหิมะน้ำแข็งนี้มีคนอยู่ และในตอนนี้เขาไม่ได้สนใจแล้วว่าอีกฝ่ายจะเป็นคนดีหรือคนร้าย บางที……นี่คงเป็นสิ่งที่คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินและคนตระกูลฉินได้เตรียมเอาไว้เพื่อจัดการเขา

ถึงจะเป็นปีศาจ หรือต้องให้เขาคลานอยู่แทบเท้าของปีศาจ

เขาก็ยอม

เพราะ……มันจะทำให้เขามีชีวิตรอด!

โครม……

เสียงกึกก้องที่ดังแสบแก้วหู

จากนั้น ท่ามกลางเกล็ดหิมะน้ำแข็งขาวโพลนนี้ก็มีเงาดำเงาใหญ่มหึมาปรากฏขึ้น

ในตอนที่เงาดำพุ่งออกมานั้น เฉินตงก็เพิ่งจะมองเห็น ว่ามันเป็นรถสโนว์โมบิลที่ดัดแปลงมาเป็นพิเศษอยู่สองสามคัน

หรือจะพูดอีกอย่างว่าเป็น ป้อมปราการหิมะจะเหมาะสมกว่า

แต่ละคันมีความสูงเท่าตึก2ชั้น และถูกหุ้มไปด้วยแผ่นเหล็กสีดำ เหมือนกับเกราะที่มีไว้สำหรับต่อสู้ ซึ่งมีแรงม้าสูงในการขับเคลื่อนให้รถวิ่งไปข้างหน้า แล้วกักเก็บเอาเกล็ดน้ำแข็งเกาะไปทั่วทั้งบริเวณ

ให้ความรู้สึกมีอำนาจและทรงพลัง และส่งผลกดดันต่อผู้ที่พบเห็น

และป้อมปราการหิมะนี้ ก็มีอยู่สามคัน !

ขับเรียงหน้ากระดาน แล้วมุ่งไปข้างหน้า ทำให้เกิด“หิมะถล่ม”อย่างที่เห็น

ตามมาด้วยเสียงที่ดังกึกก้อง

รถยานเกราะต่อสู้ทั้งสามคันค่อยๆชะลอความเร็ว แล้วหยุดลง พอดีกับล้อมรอบเฉินตงเอาไว้ให้อยู่ตรงกลาง

ลมหนาวและเกล็ดน้ำแข็ง โหมกระหน่ำเข้าหาเฉินตง พัดเฉินตงจนล้มลงไปที่พื้น ร่างกายสั่นไหวจนแข็งทื่อ

“แม่งเอ๊ย นานแค่ไหนแล้วเนี่ย? ที่ที่ควรตายแบบนี้ ไม่มีผู้มาเยือนมานานมากแล้ว ?”

“สถานที่ที่ถูกลืม ทะเลสาบน้ำแข็งที่ถูกลืมนี้ ในที่สุดก็มีนักโทษใหม่มา”

“ฮ่าฮ่าฮ่า…… ไม่นึกไม่ฝันมาก่อน การลาดตระเวนในคืนนี้ จะได้เจอของเล่นใหม่ คนพวกนั้นก็ช่างปะไรเอาของมาทิ้งไว้ให้ ก็ไม่คิดจะบอกกันสักคำ ทำฉันตื่นเต้นไปหมด”

……

ท่ามกลางสายลมที่เย็นยะเยือกทางฝั่งของรถยานเกราะ มีเสียงพูดอย่างตื่นเต้นดังขึ้น

เฉินตงนิ่งอยู่บนพื้น ร่างกายของเขาแข็งทื่อและไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ แต่สมองของเขายังคงรับรู้ได้อยู่

เขาวิเคราะห์จากน้ำเสียงที่ตื่นเต้นนั้น ไม่นานก็ประมวลผลออกมาได้

นักโทษ!

สถานที่ที่ถูกลืม!

คืนนี้!

ในใจเขาเหมือนมีคลื่นลูกใหญ่ ฉันถูกโยนทิ้งมาในที่ที่ไม่มีคนรู้จัก แล้วยังกลายมาเป็นนักโทษอีก ?

ดวงตาจ้องมองไปยังท้องฟ้า ไม่มีดวงอาทิตย์ที่กำลังส่องแสง และไม่มีเมฆบนท้องฟ้าเช่นกัน

นี่มัน……ตอนกลางคืนเหรอ?

ทันใดนั้น

เฉินตงเห็นเจ้าของเสียงที่มีท่าทีตื่นเต้นดีใจเหล่านั้น

ชายรูปร่างกำยำหลายคน แต่ละคนสูงไม่ต่ำกว่า 180 ซม. เดินออกมาจากเกล็ดน้ำแข็งที่หนาวเย็นนั้นอย่างช้าๆ

ทั้งร่างถูกห่อหุ้มไว้ด้วยเสื้อผ้าหนังสัตว์อย่างแน่นหนา เหมือนกับชุดชาวเอสกิโม มันยิ่งทำให้ร่างของคนเหล่านี้ดูกำยำมากขึ้นไปอีก

และทุกคน ก็มีอาวุธครบมือ

แต่ทุกคนต่างก็แตกต่างกัน บางคนผมทองตาสีฟ้า และบางคนก็ผิวดำตาสีดำ และก็มีคนที่เหมือนกับเฉินตง

ชายวัยกลางคนที่มีหนวดเคราบุกประชิดตัวเขาแล้วเขย่าไปที่มือ

ยิ้มติดตลก

“นี่นาย เห็นแก่ที่นายเป็นนักโทษใหม่ ตามเราไปแต่โดยดี หากขัดขืน ฉันจะยิงนายทิ้งซะ แล้วลากนายกลับไป”

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

บทนำ เฉินตงกับหวางหนันหนันแต่งงานกัน3ปี ถูกภรรยาที่ยกน้องชายเป็นหัวแก้วหัวแหวนบีบคั้น แล้วยังถูกดูถูกเหยียดหยาม วันหนึ่งได้กลับตระกูลมหาเศรษฐี เขาสาบานว่าต้องกอบกู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมา ต้องทำให้คนที่ดูถูกเขาเสียใจกับสิ่งที่ทำ ให้คนที่เหยียดหยามเขาต้องชดใช้อย่างสาสม เรื่องย่อ “ขอโทษครับคุณเฉิน ระยะมะเร็งตับของแม่ของคุณ…..” มองคุณหมอที่อยู่ตรงหน้าส่ายหน้า เฉินตงมึนงงไปชั่วขณะ ในพริบตาดวงตาก็กลายเป็นสีแดง ตั้งแต่เล็กจนโต เขากับแม่พึ่งพาอาศัยกัน เพื่อที่จะส่งให้เขาเรียนหนังสือ แม่ทำงานจนป่วย ไม่ทันที่จะได้สะดวกสบาย ก็ตกลงมาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้แล้ว “คุณหมอ ขอร้องล่ะครับ ช่วยแม่ผมด้วย แค่หนทางสักนิดก็ไม่มีแล้วเหรอครับ?” เสียงของเฉินตงแหบแห้งยังมีเสียงสะอื้นปนอยู่ คุณหมอลังเลอยู่ชั่วครู่ กล่าวขึ้น “ยังมีวิธีสุดท้ายอยู่ ก็คือทำการเปลี่ยนถ่ายตับ ตอนนี้ทางแพทย์มีของอยู่พอดี…..” ชะงักไปชั่วครู่ เขาก็มองเฉินตงตั้งแต่หัวจรดเท้า การรักษาที่ยาวนาน ทำให้เขารู้สถานการณ์ตอนนี้ของเฉินตงดี แต่ เขาก็ยังพูดออกมา “แต่ว่า…..ค่าใช้จ่ายไม่น้อยเลยนะครับ อย่างน้อยๆในช่วงแรกก็ประมาณสองแสน” สองแสน? ดวงตาของเฉินตงวาววับ รีบจับมือของคุณหมอเอาไว้ “รักษา จะต้องรักษานะครับ ผมยังมีอีกสองแสน!” เงินไม่มีแล้วยังหาได้ แต่ว่าไม่มีแม่แล้ว ก็ไม่สามารถหาได้อีกแล้ว “อย่างนั้นคุณก็รีบๆรวบรวมเงิน ถ้าเกิดว่ายังประวิงเวลาออกไปอีก วิธีปลูกถ่ายตับก็หมดหนทางแล้ว” นายแพทย์พยักหน้า ถอนหายใจครั้งหนึ่งแล้วก็หมุนตัวจากไป เดินออกมาจากโรงพยาบาล ท้องฟ้ามีฝนเม็ดเล็กๆโปรยลงมา เฉินตงรีบร้อนกลับบ้าน ภรรยา หวางหนันหนันกำลังนอนเอกเขนกดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา แถมในปากยังกินขนมมันฝรั่งทอดอยู่อีกด้วย เธอเหลือบมองเฉินตง หวางหนันหนันว่าขึ้น “แม่ดีขึ้นบ้างไหม?” “หมอบอกว่า ถ้าเกิดว่าสามารถเข้ารับการปลูกถ่ายตับได้ ก็ยังมีทางรักษา” เฉินตงพูดขึ้นอย่างดีใจราวกับคว้าเอาหญ้ากอสุดท้ายที่ใช้รักษาชีวิตเอาไว้ได้ “ต้องใช้สองแสน ยังดีที่บ้านของเรายังพอมีอยู่ แม่ยังมีโอกาสอีกครั้งหนึ่ง” พูดไป เขาก็หมุนตัวเข้าไปหยิบเอาบัตรธนาคารในห้อง ในพริบตาสีหน้าของหวานหนันหนันก็เปลี่ยนไป รีบร้องขึ้น “เฉินตง คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เฉินตงเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ ราวกับว่านึกอะไรขึ้นได้ หมุนตัวหันกลับมามองหวางหนันหนัน “เงินล่ะ?” หวางหนันหนันวิตกกังวล อึกๆอักๆไม่พูดออกมา “เอาไปให้ที่บ้านคุณอีกแล้วเหรอ?” เฉินตงเลิกคิ้ว รอยยิ้มที่แสดงออกมานั้นช่างดูขมขื่นจนหาอะไรมาเปรียบเทียบไม่ได้ ฝีเท้าของเขาก้าวลงไปนั่งบนโซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง หยิบซองบุหรี่ที่ยับยู่ยี่ออกมา “แช๊ะ” จุดบุหรี่มวนนึงขึ้น ดูดบุหรี่เข้าปอดแรงๆ ทิ้งร่างนอนพาดอยู่บนโซฟา แต่งงานมาสามปี เรื่องซ้ำ ๆเดิม ๆ และมันไม่ใช่ครั้งแรก “หนันหนัน นี่เป็นเงินที่เอาไว้ใช้รักษาแม่ผม” เฉินตงพูดขึ้นอย่างอ่อนล้า “ขอคืนมาได้ไหม?” “ขอคืนมา?” คิ้วของหวางหนันหนันกระตุกขึ้น ตวาดออกมาเสียงแหลม “เฉินตง คุณหมายความว่ายังไง? ฉันเอาเงินเล็กๆน้อยๆไปแสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่ฉัน จะมีหน้าที่ไหนไปขอกลับมาห้ะ?” เฉินตงข่มสีหน้าและอารมณ์ให้เย็นลง แล้วว่าขึ้น “โรงพยาบาลบอกว่าตอนนี้มีตับที่เข้ากันได้อยู่พอดี ถ้าสามารถเอาเงินไปให้โรงพยาบาลได้ในทันที โรงพยาบาลก็สามารถที่จะเริ่มทำการผ่าตัดปลูกถ่ายตับให้แม่ผมได้เลย จากสถานการณ์ของแม่ผมในตอนนี้ คงจะทนได้อีกไม่นาน” “ฉันไม่สนใจ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณเอง คุณก็ไปหาทางเอาเอง” ในทันใดหวางหนันหนันก็ร้องเริ่มร้องไห้เสียงดัง น้ำตาไหลนอง “ภายในเวลาสั้นๆผมจะไปหาเงินสองแสนมาจากไหน?” เฉินตงรู้สึกเหมือนหัวกำลังจะระเบิดออกมาแล้ว กึ่งหนึ่งคือการขอร้อง “หนันหนัน ช่วยผมครั้งหนึ่ง ขอคืนมาเถอะนะ แม่ของผมยังรอเงินสองแสนนั่นมาช่วยชีวิตอยู่นะ!” “เฉินตง! เงินนั่นให้แม่ฉันไปแล้ว ฉันไม่มีทางที่จะไปขอกลับมา” หวางหนันหนันร้องไห้ไปแล้วทรุดนั่งลงบนพื้น ทั้งน้ำมูกทั้งน้ำตาไหลออกมา “แม่ของคุณก็กำลังจะตายอยู่แล้ว คุณยังจะเอาเงินไปผลาญทิ้งที่โรงพยาบาลอีก ตกลงคุณเคยคิดถึงครอบครัวพวกเราบ้างหรือเปล่า?” ร่างกายของเฉินตงสั่น ความโกรธมากระจุกรวมกันอยู่ที่ลำคอของเขา เขาหยิบโทรศัพท์ของหวางหนันหนันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “คุณไม่โทร ผมโทร!” ไม่รอให้หวางหนันหนันขัดขวาง สายโทรออกก็โดนรับสาย “แม่ครับ หนันหนันเพิ่งจะให้เงินแม่ไปสองแสนใช่ไหมครับ?” เฉินตงขอร้อง “ขอร้องล่ะครับช่วยคืนเงินสองแสนให้ผมได้ไหม นั่นเป็นเงินที่จะใช้รักษาแม่ผม แม่ผมท่านยังรอรับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่นะครับ” อีกฝั่งของสาย อยู่แม่ยายก็ตวาดขึ้น “เฉินตงแกพูดจาบ้าบออะไรออกมา? เงินนั่นเป็นเงินที่หนันหนันแสดงความกตัญญูต่อพวกเรา แกยังมีหน้าจะมาขอเงินกลับไปอีก? ในตอนนั้นหนันหนันอยากจะแต่งงานกับแก พวกเราก็ไม่เห็นด้วย จากสภาพของแก ก็เป็นเพราะหนันหนันหน้ามืดตามัวถึงได้ยอมแต่งงานกับแก” “ในตอนนี้หนักกว่านั้นอีก หนันหนันมีใจอยากจะกตัญญูต่อพ่อแม่ เอาเงินมาให้พวกเราสองคนใช้ ชายหงส์(ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง)อย่างแกยังกล้าที่จะบากหน้ามาขอเงินกลับไป ฉันจะบอกแกให้นะ หวางเห้ากำลังจะแต่งงานแล้ว เงินนั่นพวกเราเตรียมจะเอาไปวางดาวน์ค่าบ้านงวดแรกให้หวางเห้า อยากได้เงิน? แค่แดงเดียวก็ไม่มี!” ปัง! สายตัดไปแล้ว เฉินตงแน่นิ่งไป แม่ยายนี่ฟังในสิ่งที่ฉันพูดไม่เข้าใจหรือยังไง? “เฉินตง คุณเป็นบ้าเหรอ?” หวางหนันหนันกระชากคอเสื้อของเฉินตงราวกับคนบ้า “คุณทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ลงไปได้ยังไง ฉันเอาเงินไปให้พ่อแม่ฉัน ทำไมคุณต้องทำเหมือนมันฟ้ามันจะผ่าลงมาให้ได้?” เฉินตงมองหวางหนันหนันอย่างหดหู่ ดวงตาแดงก่ำ “ในสายตาของพวกคุณ ชีวิตของแม่ผม ยังไม่มีค่าเท่ากับเงินดาวน์บ้านงวดแรกของน้องชายคุณอย่างนั้นเหรอ?” “ไร้สาระ!” หวางหนันหนันปล่อยมือจากเฉินตง หยิบของในห้องขึ้นมาแล้วก็เขวี้ยงปาข้าวของจนเละเทะ ในพริบตา ห้องรับแขกก็รกและยุ่งเหยิงไปหมด หวางหนันหนันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา “เฉินตงคุณมันคนใจดำ ตอนนั้นทำไมฉันถึงได้แต่งงานกับคุณนะ เพื่อแม่ของคุณ คุณทุ่มเททิ้งเงินไปตั้งเท่าไหร่แล้ว? ฉันยอมอดทนลำบากมากับคุณ แม้แต่บ้านที่อยู่ก็ต้องเช่า คุณเคยสงสารฉันบ้างไหม? เสี่ยวเห้าเป็นน้องชายของฉัน แล้วก็เป็นน้องของคุณด้วย เขากำลังจะแต่งงานแล้ว ฉันเป็นถึงพี่สาว จะช่วยฉันบ้าง ไม่ได้เลยเหรอ?” “ช่วยคุณสักครั้ง?” เฉินตงโมโหสุดขีด “พวกเราแต่งงานกันมาสามปี คุณช่วยหวางเห้าไอ้สวะนั่นไปตั้งเท่ากี่ครั้งแล้ว? ไอ้สวะหวางเห้ามัวแต่ลุ่มหลงอยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบจนชีวิตไม่ก้าวหน้า ขลุกตัวอยู่แต่ในบ้านเกาะพ่อแม่กิน ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะพวกคุณ!” “อย่ามาพูดถึงน้องชายฉันแบบนั้นนะ!” หวางหนันหนันใบหน้าบิดเบี้ยว ยืนชี้หน้าเฉินตงด้วยท่าทางป่าเถื่อนพร้อมพูดข่มขู่ เฉินตงพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน “ทำไมถึงจะพูดไม่ได้? เรียนมหาลัยก็ไปทำคนอื่นท้อง เงินที่ชดใช้ก็เป็นเงินของผม เขาอยากจะซื้อรถก็เป็นผมที่จ่ายเงินซื้อให้เขา ในสามปีนี้ทั้งในที่ลับและที่แจ้งผมจ่ายเงินให้เขาไปตั้งเท่าไหร่? คุณมันปีศาจฝูตี้(ผู้หญิงที่มีน้องชายและต้องช่วยน้องชายในทุกด้านเพราะพ่อแม่ให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่าลูกสาว) คุณต่างหากที่ไม่เคยคิดถึงครอบครัวของเรา!” “กรี๊ด! แกหุบปากเดี๋ยวนี้นะ” หวางหนันหนันหวีดร้องออกมาเสียงแหลม “แกหมายความว่ายังไง? แกไม่อยากจะอยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหม?” “พวกคุณเอาเงินที่จะใช้รักษาแม่ผมไปซื้อบ้านให้ไอ้สวะ ไม่สนใจไยดีแม่ผม คนที่ไม่อยากจะใช้ชีวิตร่วมกันต่อมันเป็นคุณต่างหาก!” เฉินตงยักไหล่ พูดออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “หย่ากันเถอะ!” หวางหนันหนันนิ่งไปในทันที “มึง มึงพูดว่าอะไรนะ?” แต่งงานมาสามปี ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเฉินตงไม่เคยพูดจาอะไรแบบนี้ออกมา “หย่ากันเถอะ” เฉินตงบอก “แต่งงานกับผมมันทำให้คุณลำบากมาก ผมเองก็ไม่เหมาะกับคุณ ครอบครัวนี้ของคุณ ผมแบกไม่ไหว” พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกไป เขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยผัดวันประกันพรุ่ง สามปีที่ผ่านมา แต่ละครั้งที่อดทน ก็เป็นเพราะคิดว่าในตอนนั้นหวางหนันหนันแต่งกับเขา ความจริงแล้วก็นับว่าเธอยอมลดตัวลงมาแต่งกับเขา อีกอย่างหวางหนันหนันก็ยังมีความรู้สึกดีๆต่อเขาบ้าง แต่ว่าครั้งนี้ ในที่สุดเขาก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว รอจนเฉินตงออกไปจากบ้านแล้ว ในที่สุดหวางหนันหนันก็ได้สติ เธอรีบพุ่งตัวไปหยิบโทรศัพท์มาโทรหามารดาด้วยความวิตกและไร้สติ ร้องไห้ฟูมฟายแล้วว่าขึ้น “แม่…..เฉินตงอยากจะหย่ากับหนู” “ไอ้ชั่วนั่นอยากจะขอหย่ากับแก?” อีกฝั่งของสาย เสียงตวาดของมารดาดังขึ้น “หย่าก็หย่า! มันก็แค่ไอ้คนจน ยังจะกล้ายกหางตัวเองอวดเบ่ง คิดว่าตัวเองแน่นักนะ! เงินสองแสนสุดท้ายนั่นยังไงก็อยู่ที่พวกเราแล้ว มันจะหย่ากับแก อย่างนั้นก็สงเคราะห์มันไป ให้มันไปนั่งร้องไห้กับแม่แก่ใกล้ตายของมันไปเสีย” ณ ขณะนี้ เวลานี้ เฉินตงออกเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ท้องฟ้าในตอนกลางคืน มีฝนเม็ดเล็กๆโปรยปรายลงมา ทำให้ตัวของเขาเปียกไปทั้งตัว เขาส่ายหัวอย่างกลัดกลุ้ม เอาเท้าเตะน้ำที่ขังนองอยู่ข้างทาง เงิน เงิน เงิน แม่งทะเลาะกันก็เพราะเงิน! ตอนนี้มีเรื่องกับตระกูลหวางจนต่อกันไม่ติดแล้ว กูแม่งจะไปหาเงินสองแสนนั่นมาจากไหนกันวะ? ฝืด……. ในเวลานี้ รถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมคันหนึ่งก็หยุดลงตรงข้างตัวของเฉินตง กระจกของรถถูกเลื่อนลง ชายชราคนหนึ่งแต่งกายด้วยชุดราชวงศ์ถังมีมองมาที่เฉินตงด้วยใบหน้าที่แต้มไว้ด้วยรอยยิ้ม “เป็นคุณชายเฉินตงใช่ไหมครับ? เชิญขึ้นรถครับ ไปโรงพยาบาลลี่จิงกับผม” คุณชาย ?! เฉินตงมองชายชราตรงหน้าด้วยสีหน้างุนงง นานนับชั่วขณะหนึ่งที่ชะงักไป ชายชรายิ้มออกมาเล็กน้อย “คุณแม่ของคุณกำลังเข้ารับการผ่าตัดปลูกถ่ายตับอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”

Options

not work with dark mode
Reset