Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา – ตอนที่ 308 การลอบโจมตีที่รุนแรงร้ายกาจ

เสียงตะโกนร้องที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน

เฉินตงตกใจจนผงะ

เขารีบมองตรงไปข้างหน้า เท้าพลันเหยียบเบรกตามสัญชาตญาณ

โครม!

ปรากฏเสียงดังสนั่น

ที่ด้านหน้ารถ เงาร่างร่างหนึ่งลอยกระเด็นออกไป

ชนโดนคนเข้าแล้ว!

หัวใจของเฉินตงหนักอึ้งจมดิ่งทันที

เมื่อครู่นี้ที่คุยโทรศัพท์กับพ่อ ทำให้เขาฟุ้งซ่านไปชั่วขณะ บวกกับการที่เขาหันไปมองคุนหลุน จึงไม่ได้สังเกตคนที่อยู่ริมถนนคนนี้เลย

สนามบินชานเมือง อยู่นอกเมืองในเขตชานเมืองตามชื่อ การที่ชาวบ้านบริเวณใกล้เคียงจะข้ามถนนจึงไม่ใช่เรื่องที่พบเห็นได้บ่อย

“ดูเหมือนจะเป็นคนแก่นะครับ ไม่น่าจะเป็นปัญหาใหญ่ คุณชายรออยู่ในรถเถอะครับ ผมจะลงไปดูเอง”

คุนหลุนปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วลงจากรถทันที

สถานการณ์ของเฉินตงในเวลานี้ ด้วยคุณสมบัติระดับมืออาชีพของคุนหลุน จึงต้องระมัดระวังตัวอยู่ตลอดเวลา เพื่อป้องกันอันตรายที่อาจเกิดขึ้นจากอุบัติเหตุแบบกะทันหัน

เฉินตงถอนหายใจหนัก ๆ เฮือกหนึ่ง มองเห็นได้ราง ๆ ว่ามีคราบเลือดไหลออกมาเป็นสายบนพื้นดิน

ชายชราสวมเสื้อผ้าแบบชาวบ้านธรรมดา นอนคว่ำหน้าแน่นิ่งอยู่บนพื้น

แม้ว่าเมื่อครู่เขาจะเหยียบเบรกแล้ว ทั้งความเร็วรถก็ไม่เร็วมาก แต่สุดท้ายเขาก็ยังชนอยู่ดี ไม่เพียงแค่ชนคนแก่เท่านั้น แต่ยังชนจนมีเลือดไหลออกมาอีกด้วย

ปัญหานี้… ไม่ใช่เรื่องใหญ่จริง ๆ น่ะเหรอ?

“ท่านครับ ท่าน!”

ที่ด้านนอก คุนหลุนนั่งลงข้างชายชรา แล้วตะโกนเรียกเสียงดัง

แต่ชายชราที่นอนอยู่บนพื้น ยังคงแน่นิ่งไม่ขยับเขยื้อน ไร้การตอบสนองโดยสิ้นเชิง

เฉินตงขมวดคิ้ว หรือเขาจะหมดสติไปแล้ว?

ในระยะสายตาที่เห็น คุนหลุนก็มองสำรวจตามร่างกายของชายชรา พลิกตัวเขาขึ้นมาดู แล้วรีบลุกขึ้นเดินไปข้างรถ

“คุณชายครับ คนเจ็บดูเหมือนจะหมดสติไปแล้ว ผมจะรีบโทรเรียกรถพยาบาลเดี๋ยวนี้เลยนะครับ”

เฉินตงแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในเมื่อแค่หมดสติไป นั่นก็หมายความว่าไม่ได้เกิดอันตรายอะไรที่เหนือความคาดหมายสินะ?

เฉินเต้าหลินที่ยังอยู่ในสายรีบถามขึ้นว่า “ตงเอ๋อ เกิดเรื่องอะไรขึ้นน่ะ?”

“ผมฟุ้งซ่านไปหน่อยตอนขับรถ เลยไปชนใส่คนแก่ ผมขอวางสายก่อนนะครับพ่อ”

หลังจากวางสาย เฉินตงปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วลงจากรถ เดินไปหาชายชราด้วยความรู้สึกผิด

เพราะความฟุ้งซ่านไม่ตั้งสติให้ดีของเขาแท้ ๆ ถึงได้ขับรถชนคนแก่แบบนี้

เขาเป็นคู่กรณีโดยตรง จะยังไงก็สมควรตรวจสอบสถานการณ์ของชายชราคนนี้เสียหน่อย

“คุณชาย!”

คุนหลุนซึ่งโทรสายด่วนฉุกเฉินเสร็จแล้ว ทันทีที่หันกลับมา รูม่านตาก็หดเล็กลงอย่างฉับพลัน เมื่อเห็นเฉินตงเดินเข้าไปใกล้ชายชรา ก็รีบร้องตะโกนเสียงดังลั่น

“มีอะไรเหรอ?” เฉินตงหันกลับไปถาม

เกือบจะในเวลาเดียวกัน

“คุณชายระวัง!”

สีหน้าของคุนหลุนเปลี่ยนไปอย่างหนัก รีบวิ่งทะยานเข้าไปหาเฉินตงทันที

แย่แล้ว!

จิตใจของเฉินตงเครียดขมึงสุดขีด ความเยือกเย็นสายหนึ่ง พลันพุ่งจากกลางกะโหลกศีรษะลงไปแผ่นหลังจนเกิดความรู้สึกเสียวสันหลังวาบ

เขาหันหน้าไปมองตามสัญชาตญาณ กลับพบว่าคนแก่ที่นอนอยู่บนพื้นในตอนแรกนั้น ได้ยืนขึ้นมาเรียบร้อยแล้ว อีกทั้งยังถือมีดปอกผลไม้เล่มหนึ่งไว้ในมือ แล้วพุ่งเข้าหาเขาด้วยรอยยิ้มอันโหดเหี้ยมดุดัน

ในสายตาของเขา ใบหน้าที่มีรอยเหี่ยวย่นของชายชรา เต็มไปด้วยรอยยิ้มอันโหดเหี้ยมเย็นชา ในดวงตาดำทะมึนดุร้ายกระหายเลือด

มีเจตนาฆ่าอันรุนแรงเข้มข้นแฝงอยู่ทั่วร่าง

ร่างกายที่ดูแก่ชราใกล้ผุพังเต็มที ในเวลานี้ กลับระเบิดความเร็วที่ดูขัดกันกับอายุของเขาอย่างน่าเหลือเชื่อ

รวดเร็วจนทำให้หนังหัวของเขาชาหนึบเลยทีเดียว

ฟิ้ว!

มีดปอกผลไม้ส่องประกายแสงเย็นวาบผ่าน เล็งเป้าหมายจะแทงตรง ๆ เข้าที่ตำแหน่งหัวใจของเฉินตงอย่างไม่ลังเล

ด้วยความสามารถตามสัญชาตญาณที่เขามี เฉินตงบิดร่างหลบในชั่วพริบตา

ฉั๊วะ!

ความเจ็บปวดรุนแรงสายหนึ่งแล่นปลาบขึ้นมา ทำให้คิ้วของเฉินตงขมวดมุ่นเป็นปม

แทบจะในเวลาเดียวกัน เขาก็งอมือข้างขวา แล้วฟาดศอกเข้าใส่หน้าอกของชายชราเต็มเหนี่ยว

พลั๊ก!

เพิ่งสิ้นเสียงร้องอุทานอันเจ็บปวด ร่างของชายชราก็ลอยกระเด็นออกไป แล้วไปล้มลงบนพื้นอย่างรุนแรง เลือดสด ๆ ไหลทะลักออกมาจนกบปาก

ศอกที่ซัดเข้าไปศอกนี้ ได้หักกระดูกซี่โครงข้างหนึ่งของเขาไปตรง ๆ!

“คุณชาย!”

คุนหลุนรีบวิ่งไปตรงหน้าของเฉินตงด้วยความตื่นตระหนก แต่เมื่อได้เห็นบาดแผลที่ไม่ร้ายแรงถึงชีวิตของเฉินตงแล้ว ก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ไม่เป็นไร โชคดีที่หลบได้เร็ว ไม่งั้นมีดเล่มนี้คงจะปักเข้าที่หัวใจฉันตรง ๆ ไปแล้ว”

เฉินตงเหลือบมองบาดแผลแค่ถาก ๆ บนไหล่อย่างเย็นชาแวบหนึ่ง เลือดสด ๆ ยังไหลอาบลงมาตามแขนของเขาไม่หยุด

แต่เพียงไม่นาน ดวงตาที่ยามนี้รูม่านตาหดเกร็งจนถึงขีดสุด ก็ค่อย ๆ เลื่อนไปจับจ้องมองดูชายชราที่นอนอยู่บนพื้นไม่ไกล

นี่เป็นอะไรที่เขาคิดไม่ถึงจริง ๆ

คนแก่คนหนึ่งที่อายุจนปูนนี้แล้ว จะถึงขั้นก่อกำเนิดเจตนาร้ายอันแรงกล้าได้ถึงขนาดนี้จริง ๆ !

ชายชราไม่ได้แข็งแกร่งอะไรเลย ไม่เพียงแก่ชราและอ่อนแอเท่านั้น กระทั่งเมื่อครู่นี้ที่เขาลงมือปะทะกัน เฉินตงก็สามารถตัดสินได้ทันทีว่าอีกฝ่ายเป็นแค่คนธรรมดา ถึงขั้นที่ว่าเขาไม่มีความรู้ในหมัดมวยขั้นพื้นฐานเลยด้วยซ้ำ

แต่กลายเป็นว่า อีกฝ่ายดันมีความกล้าหาญแบบไม่ดูสังขารได้ถึงขนาดนี้!

อาศัย “ความได้เปรียบ” ของความแก่ชราและอ่อนแอของตัวเอง มาเสแสร้งแสดงเป็นฝ่ายผู้ถูกกระทำที่อ่อนแอ ตั้งใจทำให้เกิดอุบัติเหตุ ดึงความสนใจให้เขาต้องเข้าไปใกล้ ๆ

ช่างเป็นความประมาทอย่างแท้จริง!

สีหน้าของเฉินตงหนักอึ้งจมดิ่ง ฟื้นคืนสติกลับมาเต็มที่ อดเกิดความรู้สึกหวาดกลัวอย่างแรงกล้าในใจไม่ได้

ถ้าไม่ใช่เพราะคุนหลุนคอยระแวดระวังอยู่เสมอ ถ้าไม่ใช่เพราะชายชราไม่มีความอดทนมากพอ จนรีบลุกขึ้นเพื่อลงมือทันทีที่เขาหันกลับไปมอง

ถ้าหากเขาคุกเข่าลงไปตรงหน้าชายชราจริง ๆ แล้วชายชราก็โจมตีเขาแบบกะทันหัน ด้วยระยะห่างที่สั้นเพียงแค่นั้น เขาย่อมไม่สามารถตอบโต้ได้ทันอย่างแน่นอน

มีดปอกผลไม้เล่มนั้น ก็จะปักจมลงไปกลางหัวใจของเขาอย่างแม่นยำอย่างไม่ต้องสงสัย!

มีดเล่มเดียว ก็มากพอจะฆ่าเขาให้ตายกลายเป็นศพเย็นชืดได้แล้ว!

“คุณเป็นแค่คนแก่ธรรมดา ๆ ทำไมถึงได้ขวัญกล้าบังอาจคิดแผนการได้มากมายขนาดนี้อยากฆ่าผมมากงั้นเหรอ ?” เฉินตงค่อย ๆ พูดออกมาทีละคำ

ชายชราที่อยู่บนพื้นหน้าอกยุบไปแถบหนึ่ง ซึ่งนั่นเป็นผลมาจากกระดูกซี่โครงหักไปเพราะโดนข้อศอกของเฉินตงศอกใส่

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่สายตาที่มองเฉินตง กลับยังเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น

ราวกับว่าคนธรรมดาได้เห็นคลังสมบัติก็ไม่ปาน

เขาแสยะยิ้มยิงฟันพลางพูดว่า: “ฆ่าแกแล้ว ฉันก็จะมีเงิน ฉันใช้ชีวิตเป็นเศษสวะไร้ค่ามาทั้งชีวิตแล้ว ในที่สุดจนช่วงสุดท้ายของชีวิตจะหาเงินเป็นกอบเป็นกำได้ซะที ถึงยังไงคนที่แก่ใกล้จะลงโลงอย่างฉัน ถ้าฆ่าแกได้ก็ถือว่าไม่ขาดทุนแล้ว”

เป็นอย่างที่คิดจริงๆ!

เมื่อมีเงินเป็นตัวขับเคลื่อน ไม่ว่าใครก็สามารถกลายร่างเป็นปิศาจร้ายได้ทั้งนั้น

“คุณชาย จะให้จัดการยังไงดีครับ?” คุนหลุนสีหน้าหนักอึ้งทะมึน จ้องมองชายชราด้วยเจตนาฆ่าเต็มเปี่ยม

เห็นได้ชัดว่า ขอเพียงเฉินตงออกคำสั่งมาคำเดียว

เขาก็จะพุ่งเข้าไปอย่างไม่ลังเล แล้วหักคอของชายชราตรงหน้าด้วยมือข้างเดียวได้ทันที

“เรียกรถพยาบาลให้เขา” เฉินตงพูดทั้งที่หน้านิ่วคิ้วขมวด

อะไรนะครับ? !

คุนหลุนมองเฉินตงด้วยความตกใจ: “คุณชาย นี่มัน….”

“เรียกรถพยาบาล!” เฉินตงพูดอย่างเย็นชา แล้วหันหลังเดินขึ้นรถไป

ใบหน้าของคุนหลุนเต็มไปด้วยความตกตะลึงพรึงเพริศ ทั้งไม่เข้าใจอย่างยิ่ง

แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ลงมือกับชายชรา แค่หันหลังแล้วเดินขึ้นรถไปอีกคน

พอร์เชอ 911 แผดเสียงดังกระหึ่ม พุ่งทะยานจากไปอย่างรวดเร็ว

ระหว่างทาง ภายในรถกลับเงียบงันสุดขีด

เฉินตงขับรถด้วยความสงบนิ่ง สีหน้าของคุนหลุนเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา

คุนหลุนคิดยังไงก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมเฉินตงถึงตัดสินใจทำแบบนี้

คนชั่วพอแก่ตัวลง คิดอยากจะฆ่าคุณชาย คุณชายก็แค่ปล่อยมันไปง่ายๆ แบบนี้น่ะเหรอ?

จู่ๆ เฉินตงก็พูดขึ้นว่า “นายกับฉันต่างก็เคยจนมาก่อน ไม่ใช่เหรอ ? ไอ้โลกที่มันหัวเราะเยาะคนจน แต่ไม่หัวเราะเยาะโสเภณีใบนี้น่ะ มันก็ต้องมีคนที่พร้อมจะก้าวไปข้างหน้าด้วยการละทิ้งความมีศีลธรรม ดีกว่าทนอยู่กับความยากจนไม่ใช่น้อย ๆ อยู่แล้วล่ะ คนจนที่ถูกกดขี่ข่มเหงมาตลอดทั้งชีวิต จู่ ๆ วันหนึ่งก็มีโอกาสที่จะรวยขึ้นมา ไม่ว่าใครก็ถูกครอบงำด้วยความปรารถนาและความบ้าคลั่งได้ทั้งนั้นแหละ จะเปลี่ยนร่างเป็นปีศาจได้ในพริบตา ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหรอก!”

คุนหลุนเหลือบมองเฉินตงด้วยแววตาลึกซึ้ง

นี่ก็คือเหตุผลอย่างนั้นรึ?

แต่เขาก็ไม่ถามอะไรต่ออีก แค่พยักหน้า ถือเป็นสัญญาณว่าเห็นด้วยแล้ว

เฉินตงไม่เลือกกลับไปที่บริษัท แต่ตรงกลับไปยังวิลล่าเขาเทียนซานกับคุนหลุนแทน

การลอบสังหารจากชายชราคนนี้ ทำให้เขารู้ถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้อย่างชัดแจ้ง

ยิ่งรู้ด้วยว่าการลอบสังหารครั้งนี้ เป็นการลอบโจมตีที่รุนแรงร้ายกาจขนาดไหน!

เมื่อคืนวาน องค์กรhidden killers แห่งดาร์กเว็บ เพิ่งจะประกาศภารกิจ พอมาเช้านี้ก็ได้พบกับนักฆ่าทันที เป็นอะไรที่รวดเร็วเกินไปจริง ๆ

บางที ในเมืองนี้อาจมีนักฆ่าจำนวนนับไม่ถ้วน มาหลบซ่อนพรางตัวเพื่อรอเวลาแล้วก็เป็นได้

รางวัลหนึ่งพันล้านดอลลาร์!

นั่นมากพอที่จะทำให้คนบ้าคลั่งได้จริง ๆ!

เขากลับไปที่คฤหาสน์ด้วยหัวใจอันหนักอึ้ง หลังจากจอดรถ

คุนหลุนเป็นคนนำร่องลงจากรถก่อน หลังจากยืนยันแล้วว่ารอบด้านไม่มีอะไรผิดปกติ จึงค่อยเรียกให้เฉินตงลงจากรถ

ทั้งสองเดินตรงไปทางคฤหาสน์ เฉินตงได้แต่ก้มหน้างุด รู้สึกกระสับกระส่ายไม่น้อย

แม้ว่าการลอบสังหารจากชายชราคนนั้น จะไม่ได้สร้างบาดแผลทางกายให้เขามากมายนัก แต่มันกลับเป็นเหมือนพายุฝนฟ้าคะนองอันบ้าคลั่ง เป็นดั่งสายฟ้าที่ผ่าเข้าใส่เฉินตงกลางแดดจัด ๆ เลยทีเดียว

ต่อจากนี้ไป ยังต้องพบเจอกับอะไรอีก…?

“คุณชาย หยุดก่อน!”

ทันใดนั้น คุนหลุนก็ยกมือขึ้นรั้งตัวเฉินตงไว้

เฉินตงสะดุ้งเฮือก หันไปมองคุนหลุนด้วยความสงสัย

แววตาของคุนหลุนกลับคมปลาบ รูม่านตาหดเกร็ง จ้องเขม็งไปทางประตูหน้าคฤหาสน์

ที่ตรงนั้น ไม่มีอะไรทั้งสิ้น

แต่จากปฏิกิริยาของคุนหลุน กลับทำให้เฉินตงเข้าใจได้ในทันทีว่า มันเป็นไปไม่ได้ที่ตรงนั้น จะไม่มีอะไรอยู่

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

บทนำ เฉินตงกับหวางหนันหนันแต่งงานกัน3ปี ถูกภรรยาที่ยกน้องชายเป็นหัวแก้วหัวแหวนบีบคั้น แล้วยังถูกดูถูกเหยียดหยาม วันหนึ่งได้กลับตระกูลมหาเศรษฐี เขาสาบานว่าต้องกอบกู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมา ต้องทำให้คนที่ดูถูกเขาเสียใจกับสิ่งที่ทำ ให้คนที่เหยียดหยามเขาต้องชดใช้อย่างสาสม เรื่องย่อ “ขอโทษครับคุณเฉิน ระยะมะเร็งตับของแม่ของคุณ…..” มองคุณหมอที่อยู่ตรงหน้าส่ายหน้า เฉินตงมึนงงไปชั่วขณะ ในพริบตาดวงตาก็กลายเป็นสีแดง ตั้งแต่เล็กจนโต เขากับแม่พึ่งพาอาศัยกัน เพื่อที่จะส่งให้เขาเรียนหนังสือ แม่ทำงานจนป่วย ไม่ทันที่จะได้สะดวกสบาย ก็ตกลงมาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้แล้ว “คุณหมอ ขอร้องล่ะครับ ช่วยแม่ผมด้วย แค่หนทางสักนิดก็ไม่มีแล้วเหรอครับ?” เสียงของเฉินตงแหบแห้งยังมีเสียงสะอื้นปนอยู่ คุณหมอลังเลอยู่ชั่วครู่ กล่าวขึ้น “ยังมีวิธีสุดท้ายอยู่ ก็คือทำการเปลี่ยนถ่ายตับ ตอนนี้ทางแพทย์มีของอยู่พอดี…..” ชะงักไปชั่วครู่ เขาก็มองเฉินตงตั้งแต่หัวจรดเท้า การรักษาที่ยาวนาน ทำให้เขารู้สถานการณ์ตอนนี้ของเฉินตงดี แต่ เขาก็ยังพูดออกมา “แต่ว่า…..ค่าใช้จ่ายไม่น้อยเลยนะครับ อย่างน้อยๆในช่วงแรกก็ประมาณสองแสน” สองแสน? ดวงตาของเฉินตงวาววับ รีบจับมือของคุณหมอเอาไว้ “รักษา จะต้องรักษานะครับ ผมยังมีอีกสองแสน!” เงินไม่มีแล้วยังหาได้ แต่ว่าไม่มีแม่แล้ว ก็ไม่สามารถหาได้อีกแล้ว “อย่างนั้นคุณก็รีบๆรวบรวมเงิน ถ้าเกิดว่ายังประวิงเวลาออกไปอีก วิธีปลูกถ่ายตับก็หมดหนทางแล้ว” นายแพทย์พยักหน้า ถอนหายใจครั้งหนึ่งแล้วก็หมุนตัวจากไป เดินออกมาจากโรงพยาบาล ท้องฟ้ามีฝนเม็ดเล็กๆโปรยลงมา เฉินตงรีบร้อนกลับบ้าน ภรรยา หวางหนันหนันกำลังนอนเอกเขนกดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา แถมในปากยังกินขนมมันฝรั่งทอดอยู่อีกด้วย เธอเหลือบมองเฉินตง หวางหนันหนันว่าขึ้น “แม่ดีขึ้นบ้างไหม?” “หมอบอกว่า ถ้าเกิดว่าสามารถเข้ารับการปลูกถ่ายตับได้ ก็ยังมีทางรักษา” เฉินตงพูดขึ้นอย่างดีใจราวกับคว้าเอาหญ้ากอสุดท้ายที่ใช้รักษาชีวิตเอาไว้ได้ “ต้องใช้สองแสน ยังดีที่บ้านของเรายังพอมีอยู่ แม่ยังมีโอกาสอีกครั้งหนึ่ง” พูดไป เขาก็หมุนตัวเข้าไปหยิบเอาบัตรธนาคารในห้อง ในพริบตาสีหน้าของหวานหนันหนันก็เปลี่ยนไป รีบร้องขึ้น “เฉินตง คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เฉินตงเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ ราวกับว่านึกอะไรขึ้นได้ หมุนตัวหันกลับมามองหวางหนันหนัน “เงินล่ะ?” หวางหนันหนันวิตกกังวล อึกๆอักๆไม่พูดออกมา “เอาไปให้ที่บ้านคุณอีกแล้วเหรอ?” เฉินตงเลิกคิ้ว รอยยิ้มที่แสดงออกมานั้นช่างดูขมขื่นจนหาอะไรมาเปรียบเทียบไม่ได้ ฝีเท้าของเขาก้าวลงไปนั่งบนโซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง หยิบซองบุหรี่ที่ยับยู่ยี่ออกมา “แช๊ะ” จุดบุหรี่มวนนึงขึ้น ดูดบุหรี่เข้าปอดแรงๆ ทิ้งร่างนอนพาดอยู่บนโซฟา แต่งงานมาสามปี เรื่องซ้ำ ๆเดิม ๆ และมันไม่ใช่ครั้งแรก “หนันหนัน นี่เป็นเงินที่เอาไว้ใช้รักษาแม่ผม” เฉินตงพูดขึ้นอย่างอ่อนล้า “ขอคืนมาได้ไหม?” “ขอคืนมา?” คิ้วของหวางหนันหนันกระตุกขึ้น ตวาดออกมาเสียงแหลม “เฉินตง คุณหมายความว่ายังไง? ฉันเอาเงินเล็กๆน้อยๆไปแสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่ฉัน จะมีหน้าที่ไหนไปขอกลับมาห้ะ?” เฉินตงข่มสีหน้าและอารมณ์ให้เย็นลง แล้วว่าขึ้น “โรงพยาบาลบอกว่าตอนนี้มีตับที่เข้ากันได้อยู่พอดี ถ้าสามารถเอาเงินไปให้โรงพยาบาลได้ในทันที โรงพยาบาลก็สามารถที่จะเริ่มทำการผ่าตัดปลูกถ่ายตับให้แม่ผมได้เลย จากสถานการณ์ของแม่ผมในตอนนี้ คงจะทนได้อีกไม่นาน” “ฉันไม่สนใจ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณเอง คุณก็ไปหาทางเอาเอง” ในทันใดหวางหนันหนันก็ร้องเริ่มร้องไห้เสียงดัง น้ำตาไหลนอง “ภายในเวลาสั้นๆผมจะไปหาเงินสองแสนมาจากไหน?” เฉินตงรู้สึกเหมือนหัวกำลังจะระเบิดออกมาแล้ว กึ่งหนึ่งคือการขอร้อง “หนันหนัน ช่วยผมครั้งหนึ่ง ขอคืนมาเถอะนะ แม่ของผมยังรอเงินสองแสนนั่นมาช่วยชีวิตอยู่นะ!” “เฉินตง! เงินนั่นให้แม่ฉันไปแล้ว ฉันไม่มีทางที่จะไปขอกลับมา” หวางหนันหนันร้องไห้ไปแล้วทรุดนั่งลงบนพื้น ทั้งน้ำมูกทั้งน้ำตาไหลออกมา “แม่ของคุณก็กำลังจะตายอยู่แล้ว คุณยังจะเอาเงินไปผลาญทิ้งที่โรงพยาบาลอีก ตกลงคุณเคยคิดถึงครอบครัวพวกเราบ้างหรือเปล่า?” ร่างกายของเฉินตงสั่น ความโกรธมากระจุกรวมกันอยู่ที่ลำคอของเขา เขาหยิบโทรศัพท์ของหวางหนันหนันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “คุณไม่โทร ผมโทร!” ไม่รอให้หวางหนันหนันขัดขวาง สายโทรออกก็โดนรับสาย “แม่ครับ หนันหนันเพิ่งจะให้เงินแม่ไปสองแสนใช่ไหมครับ?” เฉินตงขอร้อง “ขอร้องล่ะครับช่วยคืนเงินสองแสนให้ผมได้ไหม นั่นเป็นเงินที่จะใช้รักษาแม่ผม แม่ผมท่านยังรอรับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่นะครับ” อีกฝั่งของสาย อยู่แม่ยายก็ตวาดขึ้น “เฉินตงแกพูดจาบ้าบออะไรออกมา? เงินนั่นเป็นเงินที่หนันหนันแสดงความกตัญญูต่อพวกเรา แกยังมีหน้าจะมาขอเงินกลับไปอีก? ในตอนนั้นหนันหนันอยากจะแต่งงานกับแก พวกเราก็ไม่เห็นด้วย จากสภาพของแก ก็เป็นเพราะหนันหนันหน้ามืดตามัวถึงได้ยอมแต่งงานกับแก” “ในตอนนี้หนักกว่านั้นอีก หนันหนันมีใจอยากจะกตัญญูต่อพ่อแม่ เอาเงินมาให้พวกเราสองคนใช้ ชายหงส์(ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง)อย่างแกยังกล้าที่จะบากหน้ามาขอเงินกลับไป ฉันจะบอกแกให้นะ หวางเห้ากำลังจะแต่งงานแล้ว เงินนั่นพวกเราเตรียมจะเอาไปวางดาวน์ค่าบ้านงวดแรกให้หวางเห้า อยากได้เงิน? แค่แดงเดียวก็ไม่มี!” ปัง! สายตัดไปแล้ว เฉินตงแน่นิ่งไป แม่ยายนี่ฟังในสิ่งที่ฉันพูดไม่เข้าใจหรือยังไง? “เฉินตง คุณเป็นบ้าเหรอ?” หวางหนันหนันกระชากคอเสื้อของเฉินตงราวกับคนบ้า “คุณทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ลงไปได้ยังไง ฉันเอาเงินไปให้พ่อแม่ฉัน ทำไมคุณต้องทำเหมือนมันฟ้ามันจะผ่าลงมาให้ได้?” เฉินตงมองหวางหนันหนันอย่างหดหู่ ดวงตาแดงก่ำ “ในสายตาของพวกคุณ ชีวิตของแม่ผม ยังไม่มีค่าเท่ากับเงินดาวน์บ้านงวดแรกของน้องชายคุณอย่างนั้นเหรอ?” “ไร้สาระ!” หวางหนันหนันปล่อยมือจากเฉินตง หยิบของในห้องขึ้นมาแล้วก็เขวี้ยงปาข้าวของจนเละเทะ ในพริบตา ห้องรับแขกก็รกและยุ่งเหยิงไปหมด หวางหนันหนันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา “เฉินตงคุณมันคนใจดำ ตอนนั้นทำไมฉันถึงได้แต่งงานกับคุณนะ เพื่อแม่ของคุณ คุณทุ่มเททิ้งเงินไปตั้งเท่าไหร่แล้ว? ฉันยอมอดทนลำบากมากับคุณ แม้แต่บ้านที่อยู่ก็ต้องเช่า คุณเคยสงสารฉันบ้างไหม? เสี่ยวเห้าเป็นน้องชายของฉัน แล้วก็เป็นน้องของคุณด้วย เขากำลังจะแต่งงานแล้ว ฉันเป็นถึงพี่สาว จะช่วยฉันบ้าง ไม่ได้เลยเหรอ?” “ช่วยคุณสักครั้ง?” เฉินตงโมโหสุดขีด “พวกเราแต่งงานกันมาสามปี คุณช่วยหวางเห้าไอ้สวะนั่นไปตั้งเท่ากี่ครั้งแล้ว? ไอ้สวะหวางเห้ามัวแต่ลุ่มหลงอยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบจนชีวิตไม่ก้าวหน้า ขลุกตัวอยู่แต่ในบ้านเกาะพ่อแม่กิน ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะพวกคุณ!” “อย่ามาพูดถึงน้องชายฉันแบบนั้นนะ!” หวางหนันหนันใบหน้าบิดเบี้ยว ยืนชี้หน้าเฉินตงด้วยท่าทางป่าเถื่อนพร้อมพูดข่มขู่ เฉินตงพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน “ทำไมถึงจะพูดไม่ได้? เรียนมหาลัยก็ไปทำคนอื่นท้อง เงินที่ชดใช้ก็เป็นเงินของผม เขาอยากจะซื้อรถก็เป็นผมที่จ่ายเงินซื้อให้เขา ในสามปีนี้ทั้งในที่ลับและที่แจ้งผมจ่ายเงินให้เขาไปตั้งเท่าไหร่? คุณมันปีศาจฝูตี้(ผู้หญิงที่มีน้องชายและต้องช่วยน้องชายในทุกด้านเพราะพ่อแม่ให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่าลูกสาว) คุณต่างหากที่ไม่เคยคิดถึงครอบครัวของเรา!” “กรี๊ด! แกหุบปากเดี๋ยวนี้นะ” หวางหนันหนันหวีดร้องออกมาเสียงแหลม “แกหมายความว่ายังไง? แกไม่อยากจะอยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหม?” “พวกคุณเอาเงินที่จะใช้รักษาแม่ผมไปซื้อบ้านให้ไอ้สวะ ไม่สนใจไยดีแม่ผม คนที่ไม่อยากจะใช้ชีวิตร่วมกันต่อมันเป็นคุณต่างหาก!” เฉินตงยักไหล่ พูดออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “หย่ากันเถอะ!” หวางหนันหนันนิ่งไปในทันที “มึง มึงพูดว่าอะไรนะ?” แต่งงานมาสามปี ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเฉินตงไม่เคยพูดจาอะไรแบบนี้ออกมา “หย่ากันเถอะ” เฉินตงบอก “แต่งงานกับผมมันทำให้คุณลำบากมาก ผมเองก็ไม่เหมาะกับคุณ ครอบครัวนี้ของคุณ ผมแบกไม่ไหว” พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกไป เขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยผัดวันประกันพรุ่ง สามปีที่ผ่านมา แต่ละครั้งที่อดทน ก็เป็นเพราะคิดว่าในตอนนั้นหวางหนันหนันแต่งกับเขา ความจริงแล้วก็นับว่าเธอยอมลดตัวลงมาแต่งกับเขา อีกอย่างหวางหนันหนันก็ยังมีความรู้สึกดีๆต่อเขาบ้าง แต่ว่าครั้งนี้ ในที่สุดเขาก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว รอจนเฉินตงออกไปจากบ้านแล้ว ในที่สุดหวางหนันหนันก็ได้สติ เธอรีบพุ่งตัวไปหยิบโทรศัพท์มาโทรหามารดาด้วยความวิตกและไร้สติ ร้องไห้ฟูมฟายแล้วว่าขึ้น “แม่…..เฉินตงอยากจะหย่ากับหนู” “ไอ้ชั่วนั่นอยากจะขอหย่ากับแก?” อีกฝั่งของสาย เสียงตวาดของมารดาดังขึ้น “หย่าก็หย่า! มันก็แค่ไอ้คนจน ยังจะกล้ายกหางตัวเองอวดเบ่ง คิดว่าตัวเองแน่นักนะ! เงินสองแสนสุดท้ายนั่นยังไงก็อยู่ที่พวกเราแล้ว มันจะหย่ากับแก อย่างนั้นก็สงเคราะห์มันไป ให้มันไปนั่งร้องไห้กับแม่แก่ใกล้ตายของมันไปเสีย” ณ ขณะนี้ เวลานี้ เฉินตงออกเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ท้องฟ้าในตอนกลางคืน มีฝนเม็ดเล็กๆโปรยปรายลงมา ทำให้ตัวของเขาเปียกไปทั้งตัว เขาส่ายหัวอย่างกลัดกลุ้ม เอาเท้าเตะน้ำที่ขังนองอยู่ข้างทาง เงิน เงิน เงิน แม่งทะเลาะกันก็เพราะเงิน! ตอนนี้มีเรื่องกับตระกูลหวางจนต่อกันไม่ติดแล้ว กูแม่งจะไปหาเงินสองแสนนั่นมาจากไหนกันวะ? ฝืด……. ในเวลานี้ รถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมคันหนึ่งก็หยุดลงตรงข้างตัวของเฉินตง กระจกของรถถูกเลื่อนลง ชายชราคนหนึ่งแต่งกายด้วยชุดราชวงศ์ถังมีมองมาที่เฉินตงด้วยใบหน้าที่แต้มไว้ด้วยรอยยิ้ม “เป็นคุณชายเฉินตงใช่ไหมครับ? เชิญขึ้นรถครับ ไปโรงพยาบาลลี่จิงกับผม” คุณชาย ?! เฉินตงมองชายชราตรงหน้าด้วยสีหน้างุนงง นานนับชั่วขณะหนึ่งที่ชะงักไป ชายชรายิ้มออกมาเล็กน้อย “คุณแม่ของคุณกำลังเข้ารับการผ่าตัดปลูกถ่ายตับอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”

Options

not work with dark mode
Reset