Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา – ตอนที่ 316 นิ่งให้เหมือนขุนเขา รุกให้เหมือนเปลวไฟ !

นักฆ่าที่แท้จริง ทุกสิ่ง ล้วนแล้วแต่ใช้เป็นอาวุธได้ทั้งสิ้น

เข็มเพียงเล่มเดียว ก็เพียงพอจะฆ่าคนได้ !

นักฆ่าสาวเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วปานสายฟ้า จนเกิดเสียงลมพัดผ่าน

ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวาน

เฉินตงรู้สึกตกใจจนถึงขีดสุด

เขารีบพลิกตัว เพื่อให้หลุดพ้นจากมือของนักฆ่าสาวที่กดอยู่บนหน้าอกของเขาในทันที และกลิ้งตัวลงไปกับพื้น

ยังไม่ทันจะลุกขึ้น เขาก็รู้สึกเหมือนแสงที่อยู่ตรงหน้ามืดลงทันที

นักฆ่าสาวกรีดร้อง แล้วพุ่งตัวไปที่เตียงผู้ป่วย จากนั้นจึงกดเขาลงไป

“ออกไป !”

เฉินตงยกเท้าขึ้นทันที แล้วเตะขึ้นไปบนอากาศ กล้ามเนื้อขาที่น่ากลัว ระเบิดพลังอันมหาศาลออกมา และเตะนักฆ่าสาวจนลอยกระเด็นออกไป

เฉินตงอาศัยจังหวะนี้ รีบลุกขึ้น และดึงเข็มน้ำเกลือที่เสียบอยู่บนหลังมือข้างซ้ายออกมาด้วยความโมโห

เป็นเพราะเมื่อครู่มีการเคลื่อนไหวที่รุนแรงเกินไป ทำให้มีเลือดไหลออกมาจากบาดแผลบนแขนของเขา และจากรอยเข็มบนหลังมือ

ตอนนี้ เลือดสีแดงสดหยดลงบนพื้นตามแขนข้างซ้ายของเขาที่ห้อยอยู่

“แกไม่เรียกคนอื่นเหรอ?”

นักฆ่าสาวลูบหน้าอกแล้วยืนขึ้น และพูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้เรี่ยวแรง แสดงให้เห็นว่าได้รับบาดเจ็บจากการเตะเมื่อครู่ไม่น้อย

เฉินตงยืนอยู่ที่เดิมด้วยใบหน้าที่เย็นชา และปล่อยให้เลือดจากมือข้างซ้ายหยดลงบนพื้น

เขาแสยะยิ้มออกมา : “คุณแสดงเก่งขนาดนี้ ผมตะโกนให้คอแหบจะมีประโยชน์อะไร ?”

เขาไม่ได้โง่

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ามาเพื่อที่จะฆ่าเขา

โศกนาฏกรรมที่ปรากฏขึ้นในเขตวิลล่าเขาเทียนซาน ยังคงติดตาเขาอยู่

อีกทั้งในโรงพยาบาล นอกจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามนายแล้ว จะให้เรียกหมอกับพยาบาลเข้ามาเพื่อรับมือกับนักฆ่าสาวหรืออย่างไร ?

แม้กระทั่งเจ้าหน้าที่สองสามคนเหล่านั้น ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนักฆ่าสาว

นักฆ่ามืออาชีพ ต่างมุ่งเป้าไปที่การฆ่าคนเพื่อทำภารกิจให้สำเร็จ ในสายตาของพวกเขาแล้ว ชีวิตคนก็ดูราวกับผักปลา

หากเรียกคนอื่นมาตอนนี้ ก็จะเป็นการทำร้ายคนอื่นเสียเปล่าๆ

“เหอะๆ !”

นักฆ่าสาวแสยะยิ้มออกมา แต่กลับเดินตรงไปยังรถเข็น

ท่าทางดูมีเสน่ห์แตกต่างไปจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง ตอนนี้กลับดูงดงามและยั่วยวนยิ่งขึ้น

ฉึบ !

นักฆ่าสาวใช้มือควานหาภายใต้รถเข็นอยู่สักครู่ และดึงมือออกมาทันที ปรากฏเป็นเสียงโลหะเสียดสีกันขึ้นมา

มีดปาแวววาวปรากฏขึ้นในมือของนักฆ่าสาวทันที

“แกไม่เรียกคนเข้ามา คิดหรือว่ามือเดียวจะเอาชนะฉันได้ ?”

เสียงหัวเราะเยาะที่เต็มไปด้วยการดูถูกดังขึ้น

ในความเห็นของเธอแล้ว มือข้างซ้ายของเฉินตงได้รับบาดเจ็บ ไม่สามารถใช้การได้ จึงเหลือมือเพียงแค่ข้างเดียว ไม่ต่างอะไรกับหมูในอวยชัดๆ

ทว่า

เฉินตงกลับไปแสดงท่าทีตกใจกลัวเลยแม้แต่น้อย แต่ในขณะที่นักฆ่าสาวกำลังหัวเราะเยาะอยู่นั้น เขากลับค่อยๆ ถอยหลังไปหนึ่งก้าว ยืดตัวขึ้นและตั้งท่าเตรียมต่อสู้

ภาพที่ปรากฏขึ้นนี้ ทำให้นักฆ่าสาวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจ

ความรู้สึกเยาะเย้ยภายในใจของเธอก็ลดลงไปส่วนหนึ่ง

หรือว่า……เขาจะมีลูกไม้อะไร ?

ขณะที่กำลังนึกสงสัยอยู่นั้น

จู่ๆ เสียงหัวเราะเยาะที่เย็นชาก็ดังขึ้น

“เข้ามาฆ่าฉันสิ ?”

เร้าใจ !

เกรี้ยวกราด !

รนหาที่ตาย !

“ตายซะเถอะ !”

ปรากฏความเกรี้ยวกราดขึ้นในดวงตาคู่งามของนักฆ่าสาวในทันที เธอตะโกนออกมาด้วยความโกรธ และพุ่งเข้าหาเฉินตงราวกับลูกธนู

มีดปาที่อยู่ในมือกวัดแกว่งไปมาจนเกิดเป็นภาพติดตา

เฉินตงที่กำลังเผชิญหน้ากลับนักฆ่าสาวที่เข้ามาอย่างดุดัน กลับไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย ร่างกายยังคงอยู่ในท่าเตรียมพร้อมต่อสู้อยู่ตลอดเวลา แต่แววตากลับเผยความเย็นชาออกมา

ยิ่งไปกว่านั้น มุมปากก็ค่อยๆ แสยะยิ้มขึ้น

ภาพนี้ปรากฏขึ้นในสายตาของนักฆ่าสาว ดูราวกับมีค้อนขนาดใหญ่ทุบเข้าในดวงตา ทำให้เธอรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงดูใจเย็นเช่นนี้ ?

ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวาน นักฆ่าสาวได้พุ่งเข้าไปอยู่ตรงหน้าเฉินตงเรียบร้อยแล้ว

เมื่อเผชิญหน้ากับเฉินตงที่ยังคงยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน ซึ่งอยู่ห่างออกไปแค่เอื้อม นักฆ่าสาวก็ไม่ลังเลอีกต่อไป

เสียงฟัน “ฉึบ” ของมีดปาในมือดังขึ้น ส่งแสงประกายแวววาว และพุ่งตรงไปที่เฉินตง

ตอนนี้เอง

ในที่สุดเฉินตงก็เคลื่อนไหว

นิ่งให้เหมือนขุนเขา รุกให้เหมือนเปลวไฟ

เขาขยับร่างกาย และลอดผ่านคมมีดไปได้อย่างหวุดหวิด

“ตายซะเถอะ !”

ดวงตาคู่งามของนักฆ่าสาวเบิกโพลง และฉาบไปด้วยความดุร้าย

เธอยกมีดปาที่ถืออยู่ในมือขึ้น แล้วฟันลงไปที่เฉินตงทันที

คมมีดสะท้อนแสงเป็นประกายออกมา

นักฆ่าสาวแสยะยิ้มออกมา : “แกยังจะหนีพ้นอีกเหรอ?”

จากมุมนี้ และจากความเร็วเช่นนี้

ด้วยการวิเคราะห์จากประสบการณ์ในการต่อสู้ของเธอ เฉินตงสามารถหลบการฟันครั้งแรกได้ แต่ไม่มีทางหลบการฟันครั้งที่สองได้ทัน

ความตาย อยู่ตรงนี้แล้ว !

ยังไม่ทันจะพูดจบ ก็มีเสียงหัวเราะเยาะดังก้องขึ้นในหูของนักฆ่าสาวเช่นเดียวกัน

“แกยังจะหลบพ้นอีกเหรอ?”

เปรี้ยง !

นักฆ่าสาวตัวสั่น เธอรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า ดวงตาคู่งามเบิกโพลงด้วยความตกตะลึงทันที

ฟิ้ว !

แทบจะในเวลาเดียวกัน จู่ๆ ก็มีเสียงพุ่งทะลุผ่านอากาศเข้ามา

ดวงตาคู่สวยของนักฆ่าสาวมองเห็นเลือนรางว่า มีแสงประกายแวววาวเส้นเล็กๆ เคลื่อนผ่านด้านข้างของเธอไป

จากนั้น

“เกิดอะไรขึ้น ?”

นักฆ่าสาวตกใจจนหน้าถอดสี เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า เธอไม่สามารถควบคุมมีดปาที่อยู่ในมือของตนเองได้ และด้วยแรงดึงอันมหาศาล มีดปาก็ตรงเข้าปาดที่คอของเธอทันที

ฉึบ !

คมมีดส่องประกายออกมา

ร่างกายของนักฆ่าสาวหยุดนิ่ง มีดปาที่อยู่ในมือของเธอ กระเด็นหลุดออกจากมือด้วยแรงมหาศาล แล้วปักเข้าไปที่ผนังห้อง

ส่วนลำคอเรียวขาวของเธอ กลับมีรอบบาดแผลสีแดงสดปรากฏขึ้นมา เลือดไหลทะลักออกมาราวกับน้ำพุ

จนกระทั่งเสียชีวิต บนใบหน้าของนักฆ่าสาวก็ยังเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและสับสน

ฟิ้ว !

เสียงเก็บเส้นเอ็นดังขึ้น

ตุ้บ !

เมื่อสูญเสียแรงที่ดึงเอาไว้ ร่างของนักฆ่าสาวก็ล้มลงไปจมอยู่ในกองเลือด

เฉินตงเดินโซเซถอยหลังไปหนึ่งก้าว เขายกมือขวาขึ้นมาปิดบาดแผลบนแขนข้างซ้ายเอาไว้ เขาขมวดคิ้วแน่น เหงื่อกาฬไหลออกมาราวกับสายฝน

ถึงแม้เขาจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อไม่ให้แขนซ้ายได้รับการกระทบกระเทือน แต่การเคลื่อนไหวอย่างรุนแรงเมื่อครู่ ยังคงส่งผลต่อความเจ็บปวดของบาดแผลอยู่ดี

เขาก้มลงมองกล่องโลหะที่อยู่บนข้อมือด้านขวา ดวงตาของเขาเป็นประกาย และยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจ : “คุนหลุนเคยบอกว่าของสิ่งนี้สามารถฆ่าคนโดยไร้ร่องรอย มันคือความจริง”

สิ่งที่สวมอยู่บนข้อมือ อันที่จริงแล้วเป็นของที่คุนหลุนค้นเจอมาจากในพุ่มไม้บริเวณประตูใหญ่ของเขตวิลล่าเขาเทียนซาน เป็นเครื่องมือลอบสังหารที่ชื่อว่า——เอ็นเกล็ดปลา !

เขาเหลือบมองร่างของนักฆ่าสาวอย่างเย็นชา

เฉินตงไม่ได้สนใจ แต่กลับเดินโซเซไปนั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย

การต่อสู้ที่ดูเหมือนจะรวดเร็ว แต่กลับต้องใช้พลังแทบทั้งหมดที่เขามีอยู่

โดยเฉพาะความเจ็บปวดของบาดแผลที่ถูกยิง ทำให้เขารู้สึกยากที่จะทนไหว เขานั่งลงบนเตียงและหายใจหอบออกมาไม่หยุด

ในตอนนี้เอง

มีเสียงฝีเท้าที่ฟังดูรีบร้อนดังขึ้นต่อเนื่องที่บริเวณโถงทางเดินด้านนอก

เฉินตงสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นทันที

กลางดึกเช่นนี้ โรงพยาบาลต้องการความเงียบ

คนจำนวนมากส่งเสียงดังขนาดนี้หรือว่าจะเป็น……ทหารรับจ้างเดดพูล ?

ความคิดที่น่ากลัวผุดขึ้นมาในหัว ทำให้เฉินตงรู้สึกขนลุกไปทั้งตัวทันที

เฉินตงมองดูห้องพักที่ว่างเปล่า ก็รู้สึกสิ้นหวังทันที

ที่นี่คือชั้นเจ็ด !

ไม่มีทางหนี !

สูดหายใจเข้าเต็มปอดหนึ่งครั้ง

จู่ๆ ท่าทางของเฉินตงก็ดุดันขึ้น : “จะจับโจรก็ต้องจับหัวหน้าโจรให้ได้เสียก่อน !”

เขาฝืนลุกขึ้น แล้วเดินไปด้านหลังประตูห้องพักอย่างเงียบๆ

ในขณะเดียวกันก็ยกมือขวาขึ้นมา เขากัดปลายเส้นของเอ็นเกล็ดปลาที่อยู่ในกล่องโลหะเอาไว้ ด้วยท่าทีหดหู่และแววตาที่เย็นชา

ในพจนานุกรมของเขาไม่มีคำว่ารอความตายบัญญัติเอาไว้

เขายอมที่จะเจ็บตัวเพื่อดึงพระราชาลงมาจากหลังม้าให้ได้ ต่อให้เป็นทหารรับจ้างเดดพูลจริง ถ้าหากเขาสามารถจับหัวหน้าของทหารรับจ้างในขณะที่เดินเข้าประตูเอาได้ ไม่แน่ว่าจะไม่มีโอกาสรอดชีวิตหลงเหลืออยู่

ปัง !

ประตูห้องพักผู้ป่วยถูกคนเตะเข้ามาอย่างแรง

และในตอนนี้เอง !

เฉินตงกระโจนเข้าไปหาคนที่เดินเข้าประตูห้องพักมาด้วยท่าทีดุดัน ราวกับเสือโคร่งที่กระโจนลงจากภูเขา

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

บทนำ เฉินตงกับหวางหนันหนันแต่งงานกัน3ปี ถูกภรรยาที่ยกน้องชายเป็นหัวแก้วหัวแหวนบีบคั้น แล้วยังถูกดูถูกเหยียดหยาม วันหนึ่งได้กลับตระกูลมหาเศรษฐี เขาสาบานว่าต้องกอบกู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมา ต้องทำให้คนที่ดูถูกเขาเสียใจกับสิ่งที่ทำ ให้คนที่เหยียดหยามเขาต้องชดใช้อย่างสาสม เรื่องย่อ “ขอโทษครับคุณเฉิน ระยะมะเร็งตับของแม่ของคุณ…..” มองคุณหมอที่อยู่ตรงหน้าส่ายหน้า เฉินตงมึนงงไปชั่วขณะ ในพริบตาดวงตาก็กลายเป็นสีแดง ตั้งแต่เล็กจนโต เขากับแม่พึ่งพาอาศัยกัน เพื่อที่จะส่งให้เขาเรียนหนังสือ แม่ทำงานจนป่วย ไม่ทันที่จะได้สะดวกสบาย ก็ตกลงมาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้แล้ว “คุณหมอ ขอร้องล่ะครับ ช่วยแม่ผมด้วย แค่หนทางสักนิดก็ไม่มีแล้วเหรอครับ?” เสียงของเฉินตงแหบแห้งยังมีเสียงสะอื้นปนอยู่ คุณหมอลังเลอยู่ชั่วครู่ กล่าวขึ้น “ยังมีวิธีสุดท้ายอยู่ ก็คือทำการเปลี่ยนถ่ายตับ ตอนนี้ทางแพทย์มีของอยู่พอดี…..” ชะงักไปชั่วครู่ เขาก็มองเฉินตงตั้งแต่หัวจรดเท้า การรักษาที่ยาวนาน ทำให้เขารู้สถานการณ์ตอนนี้ของเฉินตงดี แต่ เขาก็ยังพูดออกมา “แต่ว่า…..ค่าใช้จ่ายไม่น้อยเลยนะครับ อย่างน้อยๆในช่วงแรกก็ประมาณสองแสน” สองแสน? ดวงตาของเฉินตงวาววับ รีบจับมือของคุณหมอเอาไว้ “รักษา จะต้องรักษานะครับ ผมยังมีอีกสองแสน!” เงินไม่มีแล้วยังหาได้ แต่ว่าไม่มีแม่แล้ว ก็ไม่สามารถหาได้อีกแล้ว “อย่างนั้นคุณก็รีบๆรวบรวมเงิน ถ้าเกิดว่ายังประวิงเวลาออกไปอีก วิธีปลูกถ่ายตับก็หมดหนทางแล้ว” นายแพทย์พยักหน้า ถอนหายใจครั้งหนึ่งแล้วก็หมุนตัวจากไป เดินออกมาจากโรงพยาบาล ท้องฟ้ามีฝนเม็ดเล็กๆโปรยลงมา เฉินตงรีบร้อนกลับบ้าน ภรรยา หวางหนันหนันกำลังนอนเอกเขนกดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา แถมในปากยังกินขนมมันฝรั่งทอดอยู่อีกด้วย เธอเหลือบมองเฉินตง หวางหนันหนันว่าขึ้น “แม่ดีขึ้นบ้างไหม?” “หมอบอกว่า ถ้าเกิดว่าสามารถเข้ารับการปลูกถ่ายตับได้ ก็ยังมีทางรักษา” เฉินตงพูดขึ้นอย่างดีใจราวกับคว้าเอาหญ้ากอสุดท้ายที่ใช้รักษาชีวิตเอาไว้ได้ “ต้องใช้สองแสน ยังดีที่บ้านของเรายังพอมีอยู่ แม่ยังมีโอกาสอีกครั้งหนึ่ง” พูดไป เขาก็หมุนตัวเข้าไปหยิบเอาบัตรธนาคารในห้อง ในพริบตาสีหน้าของหวานหนันหนันก็เปลี่ยนไป รีบร้องขึ้น “เฉินตง คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เฉินตงเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ ราวกับว่านึกอะไรขึ้นได้ หมุนตัวหันกลับมามองหวางหนันหนัน “เงินล่ะ?” หวางหนันหนันวิตกกังวล อึกๆอักๆไม่พูดออกมา “เอาไปให้ที่บ้านคุณอีกแล้วเหรอ?” เฉินตงเลิกคิ้ว รอยยิ้มที่แสดงออกมานั้นช่างดูขมขื่นจนหาอะไรมาเปรียบเทียบไม่ได้ ฝีเท้าของเขาก้าวลงไปนั่งบนโซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง หยิบซองบุหรี่ที่ยับยู่ยี่ออกมา “แช๊ะ” จุดบุหรี่มวนนึงขึ้น ดูดบุหรี่เข้าปอดแรงๆ ทิ้งร่างนอนพาดอยู่บนโซฟา แต่งงานมาสามปี เรื่องซ้ำ ๆเดิม ๆ และมันไม่ใช่ครั้งแรก “หนันหนัน นี่เป็นเงินที่เอาไว้ใช้รักษาแม่ผม” เฉินตงพูดขึ้นอย่างอ่อนล้า “ขอคืนมาได้ไหม?” “ขอคืนมา?” คิ้วของหวางหนันหนันกระตุกขึ้น ตวาดออกมาเสียงแหลม “เฉินตง คุณหมายความว่ายังไง? ฉันเอาเงินเล็กๆน้อยๆไปแสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่ฉัน จะมีหน้าที่ไหนไปขอกลับมาห้ะ?” เฉินตงข่มสีหน้าและอารมณ์ให้เย็นลง แล้วว่าขึ้น “โรงพยาบาลบอกว่าตอนนี้มีตับที่เข้ากันได้อยู่พอดี ถ้าสามารถเอาเงินไปให้โรงพยาบาลได้ในทันที โรงพยาบาลก็สามารถที่จะเริ่มทำการผ่าตัดปลูกถ่ายตับให้แม่ผมได้เลย จากสถานการณ์ของแม่ผมในตอนนี้ คงจะทนได้อีกไม่นาน” “ฉันไม่สนใจ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณเอง คุณก็ไปหาทางเอาเอง” ในทันใดหวางหนันหนันก็ร้องเริ่มร้องไห้เสียงดัง น้ำตาไหลนอง “ภายในเวลาสั้นๆผมจะไปหาเงินสองแสนมาจากไหน?” เฉินตงรู้สึกเหมือนหัวกำลังจะระเบิดออกมาแล้ว กึ่งหนึ่งคือการขอร้อง “หนันหนัน ช่วยผมครั้งหนึ่ง ขอคืนมาเถอะนะ แม่ของผมยังรอเงินสองแสนนั่นมาช่วยชีวิตอยู่นะ!” “เฉินตง! เงินนั่นให้แม่ฉันไปแล้ว ฉันไม่มีทางที่จะไปขอกลับมา” หวางหนันหนันร้องไห้ไปแล้วทรุดนั่งลงบนพื้น ทั้งน้ำมูกทั้งน้ำตาไหลออกมา “แม่ของคุณก็กำลังจะตายอยู่แล้ว คุณยังจะเอาเงินไปผลาญทิ้งที่โรงพยาบาลอีก ตกลงคุณเคยคิดถึงครอบครัวพวกเราบ้างหรือเปล่า?” ร่างกายของเฉินตงสั่น ความโกรธมากระจุกรวมกันอยู่ที่ลำคอของเขา เขาหยิบโทรศัพท์ของหวางหนันหนันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “คุณไม่โทร ผมโทร!” ไม่รอให้หวางหนันหนันขัดขวาง สายโทรออกก็โดนรับสาย “แม่ครับ หนันหนันเพิ่งจะให้เงินแม่ไปสองแสนใช่ไหมครับ?” เฉินตงขอร้อง “ขอร้องล่ะครับช่วยคืนเงินสองแสนให้ผมได้ไหม นั่นเป็นเงินที่จะใช้รักษาแม่ผม แม่ผมท่านยังรอรับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่นะครับ” อีกฝั่งของสาย อยู่แม่ยายก็ตวาดขึ้น “เฉินตงแกพูดจาบ้าบออะไรออกมา? เงินนั่นเป็นเงินที่หนันหนันแสดงความกตัญญูต่อพวกเรา แกยังมีหน้าจะมาขอเงินกลับไปอีก? ในตอนนั้นหนันหนันอยากจะแต่งงานกับแก พวกเราก็ไม่เห็นด้วย จากสภาพของแก ก็เป็นเพราะหนันหนันหน้ามืดตามัวถึงได้ยอมแต่งงานกับแก” “ในตอนนี้หนักกว่านั้นอีก หนันหนันมีใจอยากจะกตัญญูต่อพ่อแม่ เอาเงินมาให้พวกเราสองคนใช้ ชายหงส์(ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง)อย่างแกยังกล้าที่จะบากหน้ามาขอเงินกลับไป ฉันจะบอกแกให้นะ หวางเห้ากำลังจะแต่งงานแล้ว เงินนั่นพวกเราเตรียมจะเอาไปวางดาวน์ค่าบ้านงวดแรกให้หวางเห้า อยากได้เงิน? แค่แดงเดียวก็ไม่มี!” ปัง! สายตัดไปแล้ว เฉินตงแน่นิ่งไป แม่ยายนี่ฟังในสิ่งที่ฉันพูดไม่เข้าใจหรือยังไง? “เฉินตง คุณเป็นบ้าเหรอ?” หวางหนันหนันกระชากคอเสื้อของเฉินตงราวกับคนบ้า “คุณทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ลงไปได้ยังไง ฉันเอาเงินไปให้พ่อแม่ฉัน ทำไมคุณต้องทำเหมือนมันฟ้ามันจะผ่าลงมาให้ได้?” เฉินตงมองหวางหนันหนันอย่างหดหู่ ดวงตาแดงก่ำ “ในสายตาของพวกคุณ ชีวิตของแม่ผม ยังไม่มีค่าเท่ากับเงินดาวน์บ้านงวดแรกของน้องชายคุณอย่างนั้นเหรอ?” “ไร้สาระ!” หวางหนันหนันปล่อยมือจากเฉินตง หยิบของในห้องขึ้นมาแล้วก็เขวี้ยงปาข้าวของจนเละเทะ ในพริบตา ห้องรับแขกก็รกและยุ่งเหยิงไปหมด หวางหนันหนันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา “เฉินตงคุณมันคนใจดำ ตอนนั้นทำไมฉันถึงได้แต่งงานกับคุณนะ เพื่อแม่ของคุณ คุณทุ่มเททิ้งเงินไปตั้งเท่าไหร่แล้ว? ฉันยอมอดทนลำบากมากับคุณ แม้แต่บ้านที่อยู่ก็ต้องเช่า คุณเคยสงสารฉันบ้างไหม? เสี่ยวเห้าเป็นน้องชายของฉัน แล้วก็เป็นน้องของคุณด้วย เขากำลังจะแต่งงานแล้ว ฉันเป็นถึงพี่สาว จะช่วยฉันบ้าง ไม่ได้เลยเหรอ?” “ช่วยคุณสักครั้ง?” เฉินตงโมโหสุดขีด “พวกเราแต่งงานกันมาสามปี คุณช่วยหวางเห้าไอ้สวะนั่นไปตั้งเท่ากี่ครั้งแล้ว? ไอ้สวะหวางเห้ามัวแต่ลุ่มหลงอยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบจนชีวิตไม่ก้าวหน้า ขลุกตัวอยู่แต่ในบ้านเกาะพ่อแม่กิน ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะพวกคุณ!” “อย่ามาพูดถึงน้องชายฉันแบบนั้นนะ!” หวางหนันหนันใบหน้าบิดเบี้ยว ยืนชี้หน้าเฉินตงด้วยท่าทางป่าเถื่อนพร้อมพูดข่มขู่ เฉินตงพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน “ทำไมถึงจะพูดไม่ได้? เรียนมหาลัยก็ไปทำคนอื่นท้อง เงินที่ชดใช้ก็เป็นเงินของผม เขาอยากจะซื้อรถก็เป็นผมที่จ่ายเงินซื้อให้เขา ในสามปีนี้ทั้งในที่ลับและที่แจ้งผมจ่ายเงินให้เขาไปตั้งเท่าไหร่? คุณมันปีศาจฝูตี้(ผู้หญิงที่มีน้องชายและต้องช่วยน้องชายในทุกด้านเพราะพ่อแม่ให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่าลูกสาว) คุณต่างหากที่ไม่เคยคิดถึงครอบครัวของเรา!” “กรี๊ด! แกหุบปากเดี๋ยวนี้นะ” หวางหนันหนันหวีดร้องออกมาเสียงแหลม “แกหมายความว่ายังไง? แกไม่อยากจะอยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหม?” “พวกคุณเอาเงินที่จะใช้รักษาแม่ผมไปซื้อบ้านให้ไอ้สวะ ไม่สนใจไยดีแม่ผม คนที่ไม่อยากจะใช้ชีวิตร่วมกันต่อมันเป็นคุณต่างหาก!” เฉินตงยักไหล่ พูดออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “หย่ากันเถอะ!” หวางหนันหนันนิ่งไปในทันที “มึง มึงพูดว่าอะไรนะ?” แต่งงานมาสามปี ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเฉินตงไม่เคยพูดจาอะไรแบบนี้ออกมา “หย่ากันเถอะ” เฉินตงบอก “แต่งงานกับผมมันทำให้คุณลำบากมาก ผมเองก็ไม่เหมาะกับคุณ ครอบครัวนี้ของคุณ ผมแบกไม่ไหว” พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกไป เขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยผัดวันประกันพรุ่ง สามปีที่ผ่านมา แต่ละครั้งที่อดทน ก็เป็นเพราะคิดว่าในตอนนั้นหวางหนันหนันแต่งกับเขา ความจริงแล้วก็นับว่าเธอยอมลดตัวลงมาแต่งกับเขา อีกอย่างหวางหนันหนันก็ยังมีความรู้สึกดีๆต่อเขาบ้าง แต่ว่าครั้งนี้ ในที่สุดเขาก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว รอจนเฉินตงออกไปจากบ้านแล้ว ในที่สุดหวางหนันหนันก็ได้สติ เธอรีบพุ่งตัวไปหยิบโทรศัพท์มาโทรหามารดาด้วยความวิตกและไร้สติ ร้องไห้ฟูมฟายแล้วว่าขึ้น “แม่…..เฉินตงอยากจะหย่ากับหนู” “ไอ้ชั่วนั่นอยากจะขอหย่ากับแก?” อีกฝั่งของสาย เสียงตวาดของมารดาดังขึ้น “หย่าก็หย่า! มันก็แค่ไอ้คนจน ยังจะกล้ายกหางตัวเองอวดเบ่ง คิดว่าตัวเองแน่นักนะ! เงินสองแสนสุดท้ายนั่นยังไงก็อยู่ที่พวกเราแล้ว มันจะหย่ากับแก อย่างนั้นก็สงเคราะห์มันไป ให้มันไปนั่งร้องไห้กับแม่แก่ใกล้ตายของมันไปเสีย” ณ ขณะนี้ เวลานี้ เฉินตงออกเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ท้องฟ้าในตอนกลางคืน มีฝนเม็ดเล็กๆโปรยปรายลงมา ทำให้ตัวของเขาเปียกไปทั้งตัว เขาส่ายหัวอย่างกลัดกลุ้ม เอาเท้าเตะน้ำที่ขังนองอยู่ข้างทาง เงิน เงิน เงิน แม่งทะเลาะกันก็เพราะเงิน! ตอนนี้มีเรื่องกับตระกูลหวางจนต่อกันไม่ติดแล้ว กูแม่งจะไปหาเงินสองแสนนั่นมาจากไหนกันวะ? ฝืด……. ในเวลานี้ รถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมคันหนึ่งก็หยุดลงตรงข้างตัวของเฉินตง กระจกของรถถูกเลื่อนลง ชายชราคนหนึ่งแต่งกายด้วยชุดราชวงศ์ถังมีมองมาที่เฉินตงด้วยใบหน้าที่แต้มไว้ด้วยรอยยิ้ม “เป็นคุณชายเฉินตงใช่ไหมครับ? เชิญขึ้นรถครับ ไปโรงพยาบาลลี่จิงกับผม” คุณชาย ?! เฉินตงมองชายชราตรงหน้าด้วยสีหน้างุนงง นานนับชั่วขณะหนึ่งที่ชะงักไป ชายชรายิ้มออกมาเล็กน้อย “คุณแม่ของคุณกำลังเข้ารับการผ่าตัดปลูกถ่ายตับอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”

Options

not work with dark mode
Reset