Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา – ตอนที่ 329 คุณไม่ไปจากผม ผมจะใช้ทั้งชีวิตดูแลคุณ

น้ำเสียงที่เฉียบขาด ดังสะท้อนไปทั่วป่าไผ่

พริบตาเดียว อุณหภูมิในป่าไผ่ก็ลดลงจนถึงจุดเยือกแข็ง

แรงแห่งการฆ่า

ภาพกะทันหันนี้ ทำให้ท่านหลงและคนอื่นต่างตื่นตระหนก

ปฏิกิริยาของเฉินตงและคำพูดที่เยือกเย็น ทำให้ทุกคนรู้สึกหลังเย็นวาบ ราวกับตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง

พวกเขา ไม่เคยเห็นเฉินตงที่เป็นเช่นนี้มาก่อน!

แม้แต่ชินโกะ โดโมโตะ ถูกเฉินตงจ้องมองด้วยสายตาโกรธแค้น ก็อดไม่ได้จะหวาดผวา

ขณะที่ใจลอย หัวสมองของชินโกะ โดโมโตะก็มีตัวอักษรโผล่ขึ้นมาหนึ่งตัว

มัจจุราช!

เฉินตงในเวลานี้ ความรู้สึกที่ให้กับเขา ก็เหมือนพระยามัจจุราชยังไงอย่างงั้น

ชินโกะ โดโมโตะคือนักฆ่า นักฆ่ามือพระกาฬอันดับที่สิบแปดในอันดับยมราช!

ความรู้สึกเช่นนี้ มักจะเป็นเขาที่นำความรู้สึกแบบนี้ไปให้คนอื่นเสมอ แต่ไม่ใช่คนอื่นนำมาให้เขา!

แม้ว่าเมื่อกี้เขาจะถูกยิงไปมั่ว แต่เขาก็สามารถคิดอย่างสงบใจเย็นเกี่ยวกับการโต้กลับก่อนตาย

แต่ตอนนี้ เขากลับมีความรู้สึกหวาดกลัวอย่างแปลกๆ

โดยสัญชาตญาณ ชินโกะ โดโมโตะอยากที่จะดึงดาบซามูไรที่เสียบอยู่บนสะบักหลังของเฉินตง

แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจคือมือซ้ายของเฉินตง เป็นเหมือนคีมคีบเหล็ก กำดาบซามูไรไว้แน่น ไม่ว่าเขาจะใช้แรงมากแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถขยับมันได้

นี่………..มันต้องใจกล้าและไม่กลัวตายขนาดไหน?

เขาไม่กลัวว่านิ้วทั้งห้านิ้วจะขาดหรือไง?

ชินโกะ โดโมโตะในใจยิ่งหวาดกลัวขึ้นมาแล้ว

“เมียของฉัน แกก็กล้าทำร้าย?”

ใบหน้าของเฉินตงเย็นชา กัดฟันแน่น คำพูดถูกบีบออกมาจากซอกฟัน

ในขณะนี้ แม้แต่ชินโกะ โดโมโตะขนก็ลุกซู่ไปทั้งตัว

หัวใจของเขาเต้นแรงมาก ให้ความรู้สึกเหมือนหัวใจจะหลุดออกมา

ชินโกะ โดโมโตะไม่เคยคิดฝัน การต่อสู้ที่เกือบเอาชีวิตไม่รอดเมื่อกี้ ยังไม่สามารถที่จะให้เฉินตงมีพลังแห่งการฆ่ามากถึงขนาดนี้

เป็นเพราะตอนนี้ที่ลูกดอกคุไนปักเข้าให้กับผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังของเฉินตง และดาบซามูไรที่แทงทะลุไปสะบักหลังของเฉินตง ปลายดาบไปแทงโดนผู้หญิง ก็เลยทำให้เฉินตงระเบิดแรงแห่งการฆ่าออกมาเหรอ?

“ไอ้โง่!”

ความหวาดกลัว ทำให้ชินโกะ โดโมโตะรู้สึกอัปยศ จนกลายเป็นความเกรี้ยวกราด

เขาคำรามเสียงดัง ยกเท้าขึ้นถีบเฉินตงไปหนึ่งที เพื่อต้องการใช้แรงถีบ ดึงดาบซามูไรออกมา!

“ตาย!”

เกือบจะในเวลาเดียวกัน เฉินตงก็มีอารมณ์ที่รุนแรงทันที

ดาบซามูไรที่อยู่ในมือ ได้ฟันไปทางชินโกะ โดโมโตะอย่างอุกอาจ

สีหน้าของชินโกะ โดโมโตะสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก ในความหวาดกลัว รีบปล่อยดาบซามูไรออก แล้วถอยหลังไปรวดเร็ว

แต่สิ่งที่เขาคิดไม่ถึงก็คือ

เฉินตงเหมือนกับศัตรูที่บุกรุกเข้ามาและยากที่จะกำจัด ดึงดาบซามูไรที่อยู่ในสะบักหลังออกอย่างอุกอาจ มือถือดาบคู่ แล้วบุกเข้าไปหาเขาโดยตรง

ฉึก!

ดาบถูกฟันลงไป

ทันใดนั้นชินโกะ โดโมโตะ ก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

หลังจากที่ไหล่ซ้ายถูกฟันไปหนึ่งที เขาก็เซถอยหลัง

แต่เฉินตง กลับไม่มีท่าทีที่จะหยุดเลย

ดาบคู่ถูกเหวี่ยงจนเกิดเงาที่น่ากลัว แฝงไปด้วยพลังแห่งแรงฆ่า บีบชินโกะ โดโมโตะโดยตรง

“ไอ้บ้า ไอ้บ้า………”

ชินโกะ โดโมโตะในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เผชิญกับการบุกเข้ามาของเฉินตง แม้แต่ความกล้าในการต่อต้านยังไม่มีเลย หันหลังก็อยากจะวิ่งหนี

“ทำร้ายเมียฉัน แกต้องตาย!”

เฉินตงที่เหวี่ยงดาบยาว ฟันลงไปด้วยความโกรธ

ฉึก!

ดาบได้ลงฟันลงไปทีหลังของชินโกะ โดโมโตะ เลือดกระฉูดออกมา

ชินโกะ โดโมโตะร้องอย่างเจ็บปวด แล้วเดินโซเซไปข้างหน้าสองสามก้าว

ในความหวาดกลัว จู่ๆเขาก็หันกลับมา กลับเห็นเฉินตงเดินเข้ามาใกล้เขาราวกับเป็นพระยามัจจุราช

ดาบคู่เหมือนภูตผีปีศาจ ส่งเสียงและฟันลงไปอย่างบ้าคลั่ง

ชินโกะ โดโมโตะส่งเสียงคำราม แล้วดึงลูกดอกคุไนออกมาอย่างอุกอาจ ต้านทานอย่างสุดชีวิต

เทรง เทรง เทรง…….

เกิดเป็นประกายไฟ ราวกับดอกไม้ไฟที่เบ่งบาน

ยิ่งต่อต้าน ความกลัวก็ยิ่งแผ่ซ่านไปทั่วร่างของชินโกะ โดโมโตะราวกับวัชพืช

ทุกครั้งที่เขาโจมตี พลังที่ส่งผ่านจากลูกดอกคุไน กระเทือนจนทำให้หว่างนิ้วโป่งกับนิ้วชี้ของเข้าเจ็บอย่างมาก ถึงขนาดมีความรู้สึกชาเหมือนเป็นอัมพาต

ความรู้สึกเช่นนี้ ก่อนหน้านี้ที่ต่อสู้กับเฉินตง ไม่เคยสัมผัสมาก่อนเลย

แต่ตอนนี้ ความรู้สึกนี้รุนแรงมาก!

ไอ้หมอนี่ มันบ้าไปแล้วเหรอ?

ทำไมจู่ๆถึงได้แสดงสัญชาตญาณการต่อสู้อันแข็งแกร่งและพลังมากมายขนาดนี้ออกมา?

ชินโกะ โดโมโตะที่กำลังตื่นตระหนก ความเร็วของลูกดอกคุไนที่อยู่ในมือก็อดไม่ได้ที่จะช้าไปด้วย

ฉึก!

ดาบสั้นได้เฉือนไปที่หน้าอกของชินโกะ โดโมโตะในแนวขวาง เจ็บจนชินโกะ โดโมโตะร้องอย่างเจ็บปวด แล้วถอยหลังอีกครั้ง

เฉือนซ้ำแล้วซ้ำเล่า เลือดพุ่งกระจาย

เกือบเหมือนการทารุณกรรมที่เฉือนเนื้อออกเป็นชิ้นๆ เป็นภาพที่นองเต็มไปด้วยเลือด

ไม่เพียงแต่ชินโกะ โดโมโตะที่ตกอยู่ในความหวาดกลัว

แม้แต่ท่านหลงและพวกกูหลัง ก็มองจนใจสั่น ความกลัวนั้นล้นหลาม

“ท่าน ท่านหลง…….คุณชาย ไม่น่าที่จะแข็งแกร่งขนาดนี้นะ?”

กูหลังเบิกตากว้าง น้ำเสียงสั่นอย่างรุนแรง

เขาเคยสู้กับเฉินตง แม้จะเป็นเวลานาน เฉินตงที่ติดตามการฝึกปีศาจจากคุนหลุนอย่างก้าวกระโดด แต่ไม่น่าที่จะก้าวหน้าถึงระดับที่น่ากลัวเช่นนี้

เมื่อกี้ตอนที่อยู่ทางป่าไผ่ กูหลังก็เห็นความสามารถของชินโกะ โดโมโตะมากับตาแล้ว

เดิมภาพที่ไม่ควรปรากฏ เวลานี้กลับแสดงให้เห็นตรงหน้า

ท่านหลงแววตาลุ่มลึก ค่อยๆมองไปทางกู้ชิงหยิ่งที่อยู่ไม่ไกล “ในใจมีรัก ดังนั้นเขาเลยกลายเป็นเทพแห่งการฆ่าทันที”

“กลายเป็นเทพแห่งการฆ่าทันที?”

ม่านตาของกูหลังหดเกร็ง มองดูเฉินตงที่กำลังกวัดแกว่งดาบสองเล่มและเฉือนชินโกะ โดโมโตะ

ใช่แล้ว!

หากไม่ใช่เทพแห่งการฆ่า ทำไมต้องใช้วิธีการฆ่าแบบทารุณกรรมที่เฉือนเนื้อแบบนี้?

ในสายตาของกูหลัง เวลานี้พลังการต่อสู้ของทั้งสองฝ่ายเปลี่ยนไปอย่างมาก หากเฉินตงต้องการฆ่าชินโกะ โดโมโตะ ก็สามารถฆ่าได้ในดาบเดียว!

โดยสัญชาตญาณ เขาก็มองตามสายตาของท่านหลง มองไปทางกู้ชิงหยิ่งที่อยู่ไม่ไกล

ผู้หญิงคนเดียว ทำให้เฉินตงเปลี่ยนไปอย่างมหาศาล รักนี้……….ต้องลึกซึ้งขนาดไหน?

“อ้า อ้า อ้า………..”

ชินโกะ โดโมโตะกลัวอย่างสิ้นเชิง ร่างทั้งร่างโดนไปสิบกว่าแผล กลายเป็นคนที่เต็มไปด้วยเลือดนานแล้ว

ความเจ็บปวดที่แสนสาหัส ทำให้เขาบ้าคลั่ง

ความโหดร้ายของเฉินตง ยิ่งทำให้เขาหมุนเวียนอยู่ระหว่างความบ้าคลั่งและพังทลาย

สติที่เหลืออยู่ ทำให้เขากำลูกดอกคุไนที่อยู่ในมืออย่างแน่น บุกเข้าไปหาเฉินตงโดยไม่กลัวตาย

ต่อให้เขาต้องตาย ก็ต้องเอาคนไปเป็นที่รองศพหนึ่งคน!

ภาพนี้

คนที่มองดูอยู่สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก

ไม่รอให้ท่านหลงและกูหลังเตือน

เฉินตงก็โค้งตัวทันที ดาบด้ามหนึ่งอยู่ด้านหน้า อีกด้ามหนึ่งอยู่หลัง

วินาทีต่อมา

เฉินตงพุ่งตัวเข้าไปเหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่

แสงเย็นวาบสองดวงแวบวาบไปทั่วท้องฟ้า

ชินโกะ โดโมโตะที่มีความคิดที่จะสู้ตายก็ยืนแนบนิ่งหยุดอยู่กับที่

ทั้งหมด ราวกับว่าได้คืนกลับมาในความสงบ

“ทำร้ายเมียฉัน ต่อให้เป็นพระยายมราชก็ต้องตาย!”

เฉินตงทิ้งคำพูดที่เย็นชานี้ไว้ สองมือได้ปล่อยดาบซามูไรออก

ตามมาด้วยเสียงดาบซามูไรสองเล่มหล่นลงบนพื้น

ร่างกายของชินโกะ โดโมโตะกระตุกไปครู่หนึ่ง

ดวงตาเต็มไปด้วยความสยดสยอง สูญเสียรูปลักษณ์ไปอย่างรวดเร็ว

ตามมาด้วยเฉินตงหันหลัง

ท้องของชินโกะ โดโมโตะมีเลือดกระฉูดออกมา และหัวของเขาก็ค่อยๆหลุดออกจากคอ

“ซือ~”

คนที่อยู่ในที่เกิดเหตุ สูดลมหายใจเย็นเข้าพร้อมกัน

สายตาที่หวาดกลัวของแต่ละคน ได้มองมาทางเฉินตง

เฉินตงเดินโซเซ ทุกย่างก้าวดูเหมือนจะใช้กำลังมหาศาล แต่เท้าของเขายังคงแนบกับพื้น ลากไปข้างหน้า ทิ้งคราบเลือดไว้สองรอย

มองไปทางกู้ชิงหยิ่ง ทุกย่างก้าวของเขา หนักยิ่งกว่าอะไร

ในที่สุด เขาก็เดินมาถึงข้างกายของกู้ชิงหยิ่ง

พรึบดังขึ้นหนึ่งที!

เฉินตงคุกเข่าลงบนพื้น

“เฉิน เฉินตง!”

อาการบาดเจ็บของกู้ชิงหยิ่งไม่ได้หนักหนา มองเห็นเฉินตงที่เต็มไปด้วยเลือด ก็ตกใจจนหน้าซีดเผือดทันที รีบกอดเฉินตงเอาไว้

“ยัยโง่ ทำไมถึงไม่ไป?”

เฉินตงยิ้มอย่างอ่อนล้า

กู้ชิงหยิ่งน้ำตานองหน้าไปนานแล้ว สีหน้าเต็มไปด้วยความโศกเศร้า “คนโกหก คุณมันคนโกหก ทำไมต้องโกหกฉันด้วย? ยังมีเมื่อกี้ คุณมันโง่ ทำไมต้องช่วยรับแทนฉันมากมายขนาดนั้น คุณรู้หรือเปล่าแบบนี้คุณอาจจะตายได้?”

เสียงร้องไห้ ก้องไปทั่วป่าไผ่

เฉินตงกลับค่อยๆหลับตาลง มุมปากแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน

“ผมเคยรับปากคุณเอาไว้ คุณไม่จากผมไป ผมจะใช้ทั้งชีวิตปกป้องดูแลคุณ…….”

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

บทนำ เฉินตงกับหวางหนันหนันแต่งงานกัน3ปี ถูกภรรยาที่ยกน้องชายเป็นหัวแก้วหัวแหวนบีบคั้น แล้วยังถูกดูถูกเหยียดหยาม วันหนึ่งได้กลับตระกูลมหาเศรษฐี เขาสาบานว่าต้องกอบกู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมา ต้องทำให้คนที่ดูถูกเขาเสียใจกับสิ่งที่ทำ ให้คนที่เหยียดหยามเขาต้องชดใช้อย่างสาสม เรื่องย่อ “ขอโทษครับคุณเฉิน ระยะมะเร็งตับของแม่ของคุณ…..” มองคุณหมอที่อยู่ตรงหน้าส่ายหน้า เฉินตงมึนงงไปชั่วขณะ ในพริบตาดวงตาก็กลายเป็นสีแดง ตั้งแต่เล็กจนโต เขากับแม่พึ่งพาอาศัยกัน เพื่อที่จะส่งให้เขาเรียนหนังสือ แม่ทำงานจนป่วย ไม่ทันที่จะได้สะดวกสบาย ก็ตกลงมาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้แล้ว “คุณหมอ ขอร้องล่ะครับ ช่วยแม่ผมด้วย แค่หนทางสักนิดก็ไม่มีแล้วเหรอครับ?” เสียงของเฉินตงแหบแห้งยังมีเสียงสะอื้นปนอยู่ คุณหมอลังเลอยู่ชั่วครู่ กล่าวขึ้น “ยังมีวิธีสุดท้ายอยู่ ก็คือทำการเปลี่ยนถ่ายตับ ตอนนี้ทางแพทย์มีของอยู่พอดี…..” ชะงักไปชั่วครู่ เขาก็มองเฉินตงตั้งแต่หัวจรดเท้า การรักษาที่ยาวนาน ทำให้เขารู้สถานการณ์ตอนนี้ของเฉินตงดี แต่ เขาก็ยังพูดออกมา “แต่ว่า…..ค่าใช้จ่ายไม่น้อยเลยนะครับ อย่างน้อยๆในช่วงแรกก็ประมาณสองแสน” สองแสน? ดวงตาของเฉินตงวาววับ รีบจับมือของคุณหมอเอาไว้ “รักษา จะต้องรักษานะครับ ผมยังมีอีกสองแสน!” เงินไม่มีแล้วยังหาได้ แต่ว่าไม่มีแม่แล้ว ก็ไม่สามารถหาได้อีกแล้ว “อย่างนั้นคุณก็รีบๆรวบรวมเงิน ถ้าเกิดว่ายังประวิงเวลาออกไปอีก วิธีปลูกถ่ายตับก็หมดหนทางแล้ว” นายแพทย์พยักหน้า ถอนหายใจครั้งหนึ่งแล้วก็หมุนตัวจากไป เดินออกมาจากโรงพยาบาล ท้องฟ้ามีฝนเม็ดเล็กๆโปรยลงมา เฉินตงรีบร้อนกลับบ้าน ภรรยา หวางหนันหนันกำลังนอนเอกเขนกดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา แถมในปากยังกินขนมมันฝรั่งทอดอยู่อีกด้วย เธอเหลือบมองเฉินตง หวางหนันหนันว่าขึ้น “แม่ดีขึ้นบ้างไหม?” “หมอบอกว่า ถ้าเกิดว่าสามารถเข้ารับการปลูกถ่ายตับได้ ก็ยังมีทางรักษา” เฉินตงพูดขึ้นอย่างดีใจราวกับคว้าเอาหญ้ากอสุดท้ายที่ใช้รักษาชีวิตเอาไว้ได้ “ต้องใช้สองแสน ยังดีที่บ้านของเรายังพอมีอยู่ แม่ยังมีโอกาสอีกครั้งหนึ่ง” พูดไป เขาก็หมุนตัวเข้าไปหยิบเอาบัตรธนาคารในห้อง ในพริบตาสีหน้าของหวานหนันหนันก็เปลี่ยนไป รีบร้องขึ้น “เฉินตง คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เฉินตงเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ ราวกับว่านึกอะไรขึ้นได้ หมุนตัวหันกลับมามองหวางหนันหนัน “เงินล่ะ?” หวางหนันหนันวิตกกังวล อึกๆอักๆไม่พูดออกมา “เอาไปให้ที่บ้านคุณอีกแล้วเหรอ?” เฉินตงเลิกคิ้ว รอยยิ้มที่แสดงออกมานั้นช่างดูขมขื่นจนหาอะไรมาเปรียบเทียบไม่ได้ ฝีเท้าของเขาก้าวลงไปนั่งบนโซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง หยิบซองบุหรี่ที่ยับยู่ยี่ออกมา “แช๊ะ” จุดบุหรี่มวนนึงขึ้น ดูดบุหรี่เข้าปอดแรงๆ ทิ้งร่างนอนพาดอยู่บนโซฟา แต่งงานมาสามปี เรื่องซ้ำ ๆเดิม ๆ และมันไม่ใช่ครั้งแรก “หนันหนัน นี่เป็นเงินที่เอาไว้ใช้รักษาแม่ผม” เฉินตงพูดขึ้นอย่างอ่อนล้า “ขอคืนมาได้ไหม?” “ขอคืนมา?” คิ้วของหวางหนันหนันกระตุกขึ้น ตวาดออกมาเสียงแหลม “เฉินตง คุณหมายความว่ายังไง? ฉันเอาเงินเล็กๆน้อยๆไปแสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่ฉัน จะมีหน้าที่ไหนไปขอกลับมาห้ะ?” เฉินตงข่มสีหน้าและอารมณ์ให้เย็นลง แล้วว่าขึ้น “โรงพยาบาลบอกว่าตอนนี้มีตับที่เข้ากันได้อยู่พอดี ถ้าสามารถเอาเงินไปให้โรงพยาบาลได้ในทันที โรงพยาบาลก็สามารถที่จะเริ่มทำการผ่าตัดปลูกถ่ายตับให้แม่ผมได้เลย จากสถานการณ์ของแม่ผมในตอนนี้ คงจะทนได้อีกไม่นาน” “ฉันไม่สนใจ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณเอง คุณก็ไปหาทางเอาเอง” ในทันใดหวางหนันหนันก็ร้องเริ่มร้องไห้เสียงดัง น้ำตาไหลนอง “ภายในเวลาสั้นๆผมจะไปหาเงินสองแสนมาจากไหน?” เฉินตงรู้สึกเหมือนหัวกำลังจะระเบิดออกมาแล้ว กึ่งหนึ่งคือการขอร้อง “หนันหนัน ช่วยผมครั้งหนึ่ง ขอคืนมาเถอะนะ แม่ของผมยังรอเงินสองแสนนั่นมาช่วยชีวิตอยู่นะ!” “เฉินตง! เงินนั่นให้แม่ฉันไปแล้ว ฉันไม่มีทางที่จะไปขอกลับมา” หวางหนันหนันร้องไห้ไปแล้วทรุดนั่งลงบนพื้น ทั้งน้ำมูกทั้งน้ำตาไหลออกมา “แม่ของคุณก็กำลังจะตายอยู่แล้ว คุณยังจะเอาเงินไปผลาญทิ้งที่โรงพยาบาลอีก ตกลงคุณเคยคิดถึงครอบครัวพวกเราบ้างหรือเปล่า?” ร่างกายของเฉินตงสั่น ความโกรธมากระจุกรวมกันอยู่ที่ลำคอของเขา เขาหยิบโทรศัพท์ของหวางหนันหนันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “คุณไม่โทร ผมโทร!” ไม่รอให้หวางหนันหนันขัดขวาง สายโทรออกก็โดนรับสาย “แม่ครับ หนันหนันเพิ่งจะให้เงินแม่ไปสองแสนใช่ไหมครับ?” เฉินตงขอร้อง “ขอร้องล่ะครับช่วยคืนเงินสองแสนให้ผมได้ไหม นั่นเป็นเงินที่จะใช้รักษาแม่ผม แม่ผมท่านยังรอรับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่นะครับ” อีกฝั่งของสาย อยู่แม่ยายก็ตวาดขึ้น “เฉินตงแกพูดจาบ้าบออะไรออกมา? เงินนั่นเป็นเงินที่หนันหนันแสดงความกตัญญูต่อพวกเรา แกยังมีหน้าจะมาขอเงินกลับไปอีก? ในตอนนั้นหนันหนันอยากจะแต่งงานกับแก พวกเราก็ไม่เห็นด้วย จากสภาพของแก ก็เป็นเพราะหนันหนันหน้ามืดตามัวถึงได้ยอมแต่งงานกับแก” “ในตอนนี้หนักกว่านั้นอีก หนันหนันมีใจอยากจะกตัญญูต่อพ่อแม่ เอาเงินมาให้พวกเราสองคนใช้ ชายหงส์(ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง)อย่างแกยังกล้าที่จะบากหน้ามาขอเงินกลับไป ฉันจะบอกแกให้นะ หวางเห้ากำลังจะแต่งงานแล้ว เงินนั่นพวกเราเตรียมจะเอาไปวางดาวน์ค่าบ้านงวดแรกให้หวางเห้า อยากได้เงิน? แค่แดงเดียวก็ไม่มี!” ปัง! สายตัดไปแล้ว เฉินตงแน่นิ่งไป แม่ยายนี่ฟังในสิ่งที่ฉันพูดไม่เข้าใจหรือยังไง? “เฉินตง คุณเป็นบ้าเหรอ?” หวางหนันหนันกระชากคอเสื้อของเฉินตงราวกับคนบ้า “คุณทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ลงไปได้ยังไง ฉันเอาเงินไปให้พ่อแม่ฉัน ทำไมคุณต้องทำเหมือนมันฟ้ามันจะผ่าลงมาให้ได้?” เฉินตงมองหวางหนันหนันอย่างหดหู่ ดวงตาแดงก่ำ “ในสายตาของพวกคุณ ชีวิตของแม่ผม ยังไม่มีค่าเท่ากับเงินดาวน์บ้านงวดแรกของน้องชายคุณอย่างนั้นเหรอ?” “ไร้สาระ!” หวางหนันหนันปล่อยมือจากเฉินตง หยิบของในห้องขึ้นมาแล้วก็เขวี้ยงปาข้าวของจนเละเทะ ในพริบตา ห้องรับแขกก็รกและยุ่งเหยิงไปหมด หวางหนันหนันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา “เฉินตงคุณมันคนใจดำ ตอนนั้นทำไมฉันถึงได้แต่งงานกับคุณนะ เพื่อแม่ของคุณ คุณทุ่มเททิ้งเงินไปตั้งเท่าไหร่แล้ว? ฉันยอมอดทนลำบากมากับคุณ แม้แต่บ้านที่อยู่ก็ต้องเช่า คุณเคยสงสารฉันบ้างไหม? เสี่ยวเห้าเป็นน้องชายของฉัน แล้วก็เป็นน้องของคุณด้วย เขากำลังจะแต่งงานแล้ว ฉันเป็นถึงพี่สาว จะช่วยฉันบ้าง ไม่ได้เลยเหรอ?” “ช่วยคุณสักครั้ง?” เฉินตงโมโหสุดขีด “พวกเราแต่งงานกันมาสามปี คุณช่วยหวางเห้าไอ้สวะนั่นไปตั้งเท่ากี่ครั้งแล้ว? ไอ้สวะหวางเห้ามัวแต่ลุ่มหลงอยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบจนชีวิตไม่ก้าวหน้า ขลุกตัวอยู่แต่ในบ้านเกาะพ่อแม่กิน ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะพวกคุณ!” “อย่ามาพูดถึงน้องชายฉันแบบนั้นนะ!” หวางหนันหนันใบหน้าบิดเบี้ยว ยืนชี้หน้าเฉินตงด้วยท่าทางป่าเถื่อนพร้อมพูดข่มขู่ เฉินตงพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน “ทำไมถึงจะพูดไม่ได้? เรียนมหาลัยก็ไปทำคนอื่นท้อง เงินที่ชดใช้ก็เป็นเงินของผม เขาอยากจะซื้อรถก็เป็นผมที่จ่ายเงินซื้อให้เขา ในสามปีนี้ทั้งในที่ลับและที่แจ้งผมจ่ายเงินให้เขาไปตั้งเท่าไหร่? คุณมันปีศาจฝูตี้(ผู้หญิงที่มีน้องชายและต้องช่วยน้องชายในทุกด้านเพราะพ่อแม่ให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่าลูกสาว) คุณต่างหากที่ไม่เคยคิดถึงครอบครัวของเรา!” “กรี๊ด! แกหุบปากเดี๋ยวนี้นะ” หวางหนันหนันหวีดร้องออกมาเสียงแหลม “แกหมายความว่ายังไง? แกไม่อยากจะอยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหม?” “พวกคุณเอาเงินที่จะใช้รักษาแม่ผมไปซื้อบ้านให้ไอ้สวะ ไม่สนใจไยดีแม่ผม คนที่ไม่อยากจะใช้ชีวิตร่วมกันต่อมันเป็นคุณต่างหาก!” เฉินตงยักไหล่ พูดออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “หย่ากันเถอะ!” หวางหนันหนันนิ่งไปในทันที “มึง มึงพูดว่าอะไรนะ?” แต่งงานมาสามปี ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเฉินตงไม่เคยพูดจาอะไรแบบนี้ออกมา “หย่ากันเถอะ” เฉินตงบอก “แต่งงานกับผมมันทำให้คุณลำบากมาก ผมเองก็ไม่เหมาะกับคุณ ครอบครัวนี้ของคุณ ผมแบกไม่ไหว” พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกไป เขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยผัดวันประกันพรุ่ง สามปีที่ผ่านมา แต่ละครั้งที่อดทน ก็เป็นเพราะคิดว่าในตอนนั้นหวางหนันหนันแต่งกับเขา ความจริงแล้วก็นับว่าเธอยอมลดตัวลงมาแต่งกับเขา อีกอย่างหวางหนันหนันก็ยังมีความรู้สึกดีๆต่อเขาบ้าง แต่ว่าครั้งนี้ ในที่สุดเขาก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว รอจนเฉินตงออกไปจากบ้านแล้ว ในที่สุดหวางหนันหนันก็ได้สติ เธอรีบพุ่งตัวไปหยิบโทรศัพท์มาโทรหามารดาด้วยความวิตกและไร้สติ ร้องไห้ฟูมฟายแล้วว่าขึ้น “แม่…..เฉินตงอยากจะหย่ากับหนู” “ไอ้ชั่วนั่นอยากจะขอหย่ากับแก?” อีกฝั่งของสาย เสียงตวาดของมารดาดังขึ้น “หย่าก็หย่า! มันก็แค่ไอ้คนจน ยังจะกล้ายกหางตัวเองอวดเบ่ง คิดว่าตัวเองแน่นักนะ! เงินสองแสนสุดท้ายนั่นยังไงก็อยู่ที่พวกเราแล้ว มันจะหย่ากับแก อย่างนั้นก็สงเคราะห์มันไป ให้มันไปนั่งร้องไห้กับแม่แก่ใกล้ตายของมันไปเสีย” ณ ขณะนี้ เวลานี้ เฉินตงออกเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ท้องฟ้าในตอนกลางคืน มีฝนเม็ดเล็กๆโปรยปรายลงมา ทำให้ตัวของเขาเปียกไปทั้งตัว เขาส่ายหัวอย่างกลัดกลุ้ม เอาเท้าเตะน้ำที่ขังนองอยู่ข้างทาง เงิน เงิน เงิน แม่งทะเลาะกันก็เพราะเงิน! ตอนนี้มีเรื่องกับตระกูลหวางจนต่อกันไม่ติดแล้ว กูแม่งจะไปหาเงินสองแสนนั่นมาจากไหนกันวะ? ฝืด……. ในเวลานี้ รถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมคันหนึ่งก็หยุดลงตรงข้างตัวของเฉินตง กระจกของรถถูกเลื่อนลง ชายชราคนหนึ่งแต่งกายด้วยชุดราชวงศ์ถังมีมองมาที่เฉินตงด้วยใบหน้าที่แต้มไว้ด้วยรอยยิ้ม “เป็นคุณชายเฉินตงใช่ไหมครับ? เชิญขึ้นรถครับ ไปโรงพยาบาลลี่จิงกับผม” คุณชาย ?! เฉินตงมองชายชราตรงหน้าด้วยสีหน้างุนงง นานนับชั่วขณะหนึ่งที่ชะงักไป ชายชรายิ้มออกมาเล็กน้อย “คุณแม่ของคุณกำลังเข้ารับการผ่าตัดปลูกถ่ายตับอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”

Options

not work with dark mode
Reset