Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา – ตอนที่ 363 จะทำให้ครอบครัวฉันพังทลาย? ฉันจะบดกระดูกแกให้ละเอียด!

ตอนนั้นเอง

เฉินตงรู้สึกราวกับโดนไฟช็อต กระแสไฟแล่นพล่านไปทั่วร่าง ทำให้เขารู้สึกตาสว่างขึ้นมา

เขาเริ่มรู้สึกถึงความพรั่นพรึง

หลังจากที่ฉินเย่เตือนสติเขาโดยไม่ได้ตั้งใจแล้ว ความคิดของเขาจึงเปลี่ยนไปและจับประเด็นสำคัญได้ในทันที

“พี่ตง เป็นอะไรไป?”

เมื่อฉินเย่เห็นเฉินตงผิดปกติไป ก็เข้าใจว่าเฉินตงดื่มหนักเกินไปจึงรีบเข้าไปพยุงเฉินตงเอาไว้

เพิ่งสิ้นเสียง

เฉินตงพลันเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วจ้องไปที่ฉินเย่

นาทีนั้น อากัปกิริยาของเฉินตงเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง แววตาของเขาคมปราบราวกระบี่นอกฝัก

แม้แต่ฉินเย่เองก็ยังตกใจจนกลืนน้ำลายเสียงดัง “เอื๊อก”

ขณะที่เขาเตรียมจะถาม

เฉินตงพลันเอ่ยแทรกขึ้นมา “ถ้าหากเรื่องที่ยิวหมินจะฆ่าพ่อฉัน ที่แท้เป็นการเล่นมืออยู่เบื้องหลังล่ะ”

หัวใจกระตุกวูบ

คำพูดของเฉินตง ทิ่มแทงเข้าไปในสมองของเขาอย่างรุนแรง

คนทั้งสองไม่ใช่คนโง่ ในทางกลับกันถือว่าเป็นคนฉลาดด้วยซ้ำ

ไม่อย่างนั้นแล้วคงไม่ประสบความสำเร็จอย่างเช่นทุกวันนี้

“ถ้ามีธุรกิจอยู่เบื้องหลัง”

คิ้วของฉินเย่ขมวดแน่นจนเกิดรอยย่น ความสยองขวัญแล่นพล่านราวกับฝูงมดที่คืบคลานเข้ามาในจิตใจ เขาเบิกตากว้าง “อย่างนั้นการฆ่าแกก็เป็นแค่การจัดฉากบังหน้า แต่เป้าหมายที่แท้จริง…”

“แย่แล้ว!”

เฉินตงกับฉินเย่ตะโกนออกมาพร้อมกัน

เวลานั้นทั้งคู่ต่างสร่างเมาและพากันวิ่งเข้าไปในห้องรับแขก

ท่านหลง คุนหลุนและคนอื่นๆ ที่อยู่ในห้องต่างตกใจไปพร้อมๆ กันเมื่อทั้งคู่ไปถึง

สายตาเคลือบแคลงสงสัยพุ่งตรงไปที่คนทั้งสอง

“ที่รัก เป็นอะไรไปหรือคะ”

กู้ชิ่งหยิ่งเป็นคนเดียวในสถานที่นี้ที่ไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์จึงเอ่ยถามขึ้น

สีหน้าของเฉินตงแข็งกร้าว สายตาของเขาคมปลาบจนไม่มีใครกล้าสบตา

เขามองไปที่ท่านหลงแล้วกัดฟันเอ่ยว่า “ท่านหลง รีบสั่งให้การ์ดทั้งหมดกลับไปที่ตระกูลเฉินเดี๋ยวนี้ และบอกพ่อด้วยว่าให้ระวังตัวให้ดี มีคนต้องการฆ่าเขา!”

“อะไรนะ?!”

สีหน้าของท่านหลงเปลี่ยนไป เขารู้สึกคล้ายโดนฟ้าผ่าก่อนจะได้สติคืนมา

คุนหลุน ฟ่านลู่และกูหลังต่างลุกขึ้นพร้อมๆ กัน

“ไม่มีเวลาอธิบายแล้ว!”

เฉินตงกัดฟันกรอด “ทำตามที่ผมบอก ทำยังไงก็ได้ให้การ์ดทั้งหมดกลับไปที่บ้านตระกูลเฉินในคืนนี้และเอาอาวุธทั้งหมดของพวกเขาไปด้วย!”

ระหว่างพูด เฉินตงก็รีบร้อนหยิบมือถือออกมา และกดเบอร์โทรของเฉินเต้าหลิน

ในห้องรับแขก

บรรยากาศเต็มไปด้วยความเครียดจนหนาวสันหลัง

ท่านหลงหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมาจากโต๊ะแล้วเทรดหน้าตนเอง เขาเอามือลูบหน้าเพื่อให้ตนเองมีสติมากขึ้น

เมื่อเห็นเฉินตงกำลังโทรศัพท์อยู่ เขาก็รีบพาคุนหลุนออกไปที่ห้องโถง

พวกเขาต่างไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ เฉินตงถึงได้เดือดดาลขึ้นมาแบบนี้

แต่สิ่งที่แน่ใจได้คือ เฉินตงกับฉินเย่ไม่มีทางเข้าใจอะไรผิดไปแน่

จะต้องเกิดเรื่องใหญ่อย่างแน่นอน!

แถมเรื่องนี้ยังเกี่ยวกับเจ้าของตระกูลอีกด้วย!

“รับโทรศัพท์สิ รีบรับเร็วเข้า!”

เฉินตงร้อนใจจนเหงื่อบนหน้าผากผุดออกมา เขาเดินวนไปวนมาอยู่ตรงปากประตูห้องรับแขก

สีหน้าของกู้ชิงหยิ่งซีดเผือด เธอเตรียมจะลุกขึ้นไปปลอบเขา

แต่ฉินเย่กลับห้ามเธอเอาไว้ “ไม่ต้องหรอก พวกเราโดนเล่นงานซะแล้ว”

“เล่นงานอะไรหรอคะ?” กู้ชิงหยิ่งเอ่ยถาม

ฉินเย่ยักไหล่ “มีคนตั้งใจฆ่าคุณท่านใหญ่หลี่ ยุยงให้ตระกูลหลี่สั่งองค์กร Hidden Killers จัดการภารกิจลอบสังหารพี่ตงและจงใจปล่อยภารกิจลงในดาร์กเว็บ และนี่ก็ทำไปเพื่อบังหน้า ปิดหูปิดตาทำให้พวกเราประมาทเลินเล่อ”

“มันจะเป็นไปได้ยังไง?” กูชิงหยิ่งยกมือขึ้นมาปิดปาก

ฟ่านลู่เองก็ส่ายหน้าอย่างเด็ดเดี่ยว “เป็นไปไม่ได้ หนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ทุกคนต่างรู้ซึ้งถึงสถานการณ์ลอบสังหารที่เกิดขึ้นเป็นอย่างดี”

ฉินเย่ยิ้มเป็นนัย “แล้วถ้าหากทำเหมือนว่าการปรากฏตัวของยิวหมินที่คลับสี่ยิ่นไม่เคยเกิดขึ้นล่ะ”

ฟ่านลู่กับกูหลังชะงักงัน

จากนั้นฉินเย่ก็ชี้ไปที่เฉินตงทันทีแล้วเอ่ยว่า “เมื่อกี้พี่ตงเพิ่งบอกว่า หลังจากที่ยิวหมินออกไปแล้วก็บุกไปที่บ้านตระกูลเฉินเพื่อฆ่าเจ้าบ้านตระกูลเฉิน พี่เสี่ยวลู่เคยไปที่บ้านตระกูลเฉินกับพี่ตงก็คงจะรู้เรื่องนี้ดี”

ฟ่านลู่รู้สึกสยอง

ศีรษะของยิวหมินที่ถูกแขวนอยู่บนป้ายของคฤหาสน์ตระกูลเฉิน ตอนนั้นเธอเองที่เห็นเป็นคนแรก

ภาพเหตุการณ์ฉากนั้น เธอไม่มีทางลืม!

“สมมติว่ายิวหมินไม่ได้มาที่คลับสี่ยิ่น แต่มุ่งหน้าไปที่บ้านตระกูลเฉินโดยตรง ถึงตรงนี้…พี่เสี่ยวลู่พอจะเข้าใจรึยัง?” ฉินเย่อธิบายเพิ่มอีกประโยค

เปรี้ยง!

ฟ่านลู่ตัวสั่นแล้วหลุดปากออกมาด้วยความตระหนก “คนที่คอยบงการอยู่เบื้องหลัง ที่จริงแล้วต้องการฆ่าเจ้าบ้านตระกูลเฉิน การลอบฆ่าคุณชายเป็นเพียงแผนลวงที่จงใจคิดเพิ่มออกมาเท่านั้น?”

ฉินเย่พยักหน้า

ฟ่านลู่พึมพำต่อว่า “ไม่มีการ์ดคอยป้องกันอย่างแน่นหนา เจ้าบ้านตระกูลเฉินกำลังตกอยู่ในอันตรายมาก แต่ยิวหมินตายไปแล้ว อย่างนั้น…”

พูดยังไม่ทันจบ สีหน้าของฟ่านลู่ก็ปรากฏความพรั่นพรึงขึ้นมาทันที

“ต่อให้ยิวหมินตายไปแล้ว ต่อให้ภารกิจลอบสังหารคุณเฉินจบลงแล้ว แต่คนที่คอยบงการอยู่เบื้องหลังยังอยู่ เป้าหมายแท้จริงของเขาคือการสังหารเจ้าบ้านตระกูลเฉิน ดังนั้น…ยังมีคนตามฆ่าเจ้าบ้านตระกูลเฉินอยู่!”

กู้ชิงหยิ่งที่ฟังอยู่ด้านข้าง ตอนนี้ได้จมอยู่ในภวังค์ไปแล้ว

บรรยากาศอันน่าเขย่าขวัญในห้องรับแขก ทำให้เธอตัวเกร็ง ใบหน้าขาวซีด

และในตอนนั้นเอง

เบอร์ที่เฉินตงโทรไปก็มีคนรับสาย

“พ่อ พวกมันไม่ได้จะฆ่าผม พวกมันใช้การฆ่าผมเป็นแผนบังหน้าเพื่อจะฆ่าพ่อต่างหาก!”

เฉินตงเอ่ยออกไปราวกับตะคอก

ในขณะที่ตัวเขาอยู่ในสถานการณ์ปลอดภัย แต่ตั้งแต่เริ่มต้นจนจบ พ่อของเขาไม่เคยปลอดภัยเลย!

แถมยังอันตรายกว่าการสังหารที่เขาเผชิญอยู่เป็นร้อยเท่า พันเท่า!

ทว่า

เสียงที่ดังออกมาจากโทรศัพท์ ทำให้ร่างของเฉินตงชาไปทั่วร่าง ภาพพร่ามัว

“เฮ้! แกรู้ตัวเร็วเหมือนกันนะ!”

เสียงที่ลอดออกมาไม่ใช่เสียงของพ่อ แต่เป็นเสียงที่แหบพร่าราวกับโดนเม็ดทรายละเอียดเสียดสี

น้ำเสียงหยอกเย้า แฝงให้เห็นถึงความอำมหิต

และสิ่งที่ทำให้เฉินตงขนลุกยิ่งไปกว่านั้น เบอร์ที่เขาโทร…คือเบอร์มือถือของพ่อ!

“หยุดเดี๋ยวนี้! แกหยุดเดี๋ยวนี้!”

เฉินตงตัวสั่น ตาของเขาแดงก่ำราวกับสิงโตที่กำลังกราดเกรี้ยว เขากัดฟันเอ่ยด้วยแหบพร่า “ถ้าแกแตะต้องพ่อฉัน ฉันสาบานเลยว่าไม่ว่าแกจะขึ้นสวรรค์หรือไปปรโลก ฉันก็จะตามไปจับแกมาบดกระดูกให้ละเอียด!”

เสียงกราดเกรี้ยว

ทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้องรับแขกจมอยู่ในความหวาดผวาอย่างที่สุด

และในขณะเดียวกัน

ท่านหลงกับคุนหลุนที่วิ่งออกไปในตอนแรกก็กลับมาถึงสนามพอดี

จึงได้ยินเสียงตวาดของเฉินตงอย่างชัดเจน

ใช่แล้ว…เรื่องใหญ่จริงๆ!

ปั้ง!

เมื่อสิ้นเสียงของเฉินตง ปลายสายไม่มีเสียงตอบกลับมาอีก แถมยังได้ตัดสายไปแล้ว

ในตอนนั้น

เฉินตงสติหลุดจนตัวสั่นอย่างไม่อาจควบคุม

แม้แต่คนที่อยู่ใน ณ ที่นั้น ยังได้ยินเสียงเฉินตงกัดฟันกรอดๆ

“พวกแกเอาชีวิตแม่ของฉันไปคนหนึ่งแล้ว ตอนนี้…ยังจะเอาชีวิตพ่อฉันไปด้วยรึ?”

เสียงแหบกร้าวก้องกังวานไปทั่วลานป่าไผ่ ทำให้ทุกคนรู้สึกสั่นสะท้านออกมาจากทรวง

“พี่ตง ใจเย็นก่อน!”

ฉินเย่เข้ามาขวางเฉินตงเอาไว้

“จะให้ใจเย็นได้ยังไง!”

เฉินตงผลักฉินเย่ออก “ถ้าพวกมันทำให้ครอบครัวของฉันพังทลาย ฉันจะเอากระดูกมันมาบดให้ละเอียด!”

“คุณชาย!”

“คุณเฉิน!”

ท่านหลง คุนหลุน กูหลัง ฟ่านลู่ หรือแม้กระทั่งฉินเสี่ยวเชียนต่างร้องขึ้นมาพร้อมกัน

ทุกคนออกันเข้ามาเพื่อขวางเฉินตงเอาไว้

“คุณชาย ตอนนี้จะไปที่ตระกูลเฉินไม่ได้นะครับ!” ท่านหลงร้อนใจ “กระผมกับคุนหลุนจะกลับไปเอง คุณชายห้ามกลับไปเด็ดขาดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น!”

ทว่า

ดวงตาแดงก่ำราวสัตว์ดุร้ายของเฉินตงจ้องเขม็งไปที่ท่านหลง

เขาแค่นหัวเราะ “จะขวางฉันหรอ?”

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

บทนำ เฉินตงกับหวางหนันหนันแต่งงานกัน3ปี ถูกภรรยาที่ยกน้องชายเป็นหัวแก้วหัวแหวนบีบคั้น แล้วยังถูกดูถูกเหยียดหยาม วันหนึ่งได้กลับตระกูลมหาเศรษฐี เขาสาบานว่าต้องกอบกู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมา ต้องทำให้คนที่ดูถูกเขาเสียใจกับสิ่งที่ทำ ให้คนที่เหยียดหยามเขาต้องชดใช้อย่างสาสม เรื่องย่อ “ขอโทษครับคุณเฉิน ระยะมะเร็งตับของแม่ของคุณ…..” มองคุณหมอที่อยู่ตรงหน้าส่ายหน้า เฉินตงมึนงงไปชั่วขณะ ในพริบตาดวงตาก็กลายเป็นสีแดง ตั้งแต่เล็กจนโต เขากับแม่พึ่งพาอาศัยกัน เพื่อที่จะส่งให้เขาเรียนหนังสือ แม่ทำงานจนป่วย ไม่ทันที่จะได้สะดวกสบาย ก็ตกลงมาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้แล้ว “คุณหมอ ขอร้องล่ะครับ ช่วยแม่ผมด้วย แค่หนทางสักนิดก็ไม่มีแล้วเหรอครับ?” เสียงของเฉินตงแหบแห้งยังมีเสียงสะอื้นปนอยู่ คุณหมอลังเลอยู่ชั่วครู่ กล่าวขึ้น “ยังมีวิธีสุดท้ายอยู่ ก็คือทำการเปลี่ยนถ่ายตับ ตอนนี้ทางแพทย์มีของอยู่พอดี…..” ชะงักไปชั่วครู่ เขาก็มองเฉินตงตั้งแต่หัวจรดเท้า การรักษาที่ยาวนาน ทำให้เขารู้สถานการณ์ตอนนี้ของเฉินตงดี แต่ เขาก็ยังพูดออกมา “แต่ว่า…..ค่าใช้จ่ายไม่น้อยเลยนะครับ อย่างน้อยๆในช่วงแรกก็ประมาณสองแสน” สองแสน? ดวงตาของเฉินตงวาววับ รีบจับมือของคุณหมอเอาไว้ “รักษา จะต้องรักษานะครับ ผมยังมีอีกสองแสน!” เงินไม่มีแล้วยังหาได้ แต่ว่าไม่มีแม่แล้ว ก็ไม่สามารถหาได้อีกแล้ว “อย่างนั้นคุณก็รีบๆรวบรวมเงิน ถ้าเกิดว่ายังประวิงเวลาออกไปอีก วิธีปลูกถ่ายตับก็หมดหนทางแล้ว” นายแพทย์พยักหน้า ถอนหายใจครั้งหนึ่งแล้วก็หมุนตัวจากไป เดินออกมาจากโรงพยาบาล ท้องฟ้ามีฝนเม็ดเล็กๆโปรยลงมา เฉินตงรีบร้อนกลับบ้าน ภรรยา หวางหนันหนันกำลังนอนเอกเขนกดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา แถมในปากยังกินขนมมันฝรั่งทอดอยู่อีกด้วย เธอเหลือบมองเฉินตง หวางหนันหนันว่าขึ้น “แม่ดีขึ้นบ้างไหม?” “หมอบอกว่า ถ้าเกิดว่าสามารถเข้ารับการปลูกถ่ายตับได้ ก็ยังมีทางรักษา” เฉินตงพูดขึ้นอย่างดีใจราวกับคว้าเอาหญ้ากอสุดท้ายที่ใช้รักษาชีวิตเอาไว้ได้ “ต้องใช้สองแสน ยังดีที่บ้านของเรายังพอมีอยู่ แม่ยังมีโอกาสอีกครั้งหนึ่ง” พูดไป เขาก็หมุนตัวเข้าไปหยิบเอาบัตรธนาคารในห้อง ในพริบตาสีหน้าของหวานหนันหนันก็เปลี่ยนไป รีบร้องขึ้น “เฉินตง คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เฉินตงเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ ราวกับว่านึกอะไรขึ้นได้ หมุนตัวหันกลับมามองหวางหนันหนัน “เงินล่ะ?” หวางหนันหนันวิตกกังวล อึกๆอักๆไม่พูดออกมา “เอาไปให้ที่บ้านคุณอีกแล้วเหรอ?” เฉินตงเลิกคิ้ว รอยยิ้มที่แสดงออกมานั้นช่างดูขมขื่นจนหาอะไรมาเปรียบเทียบไม่ได้ ฝีเท้าของเขาก้าวลงไปนั่งบนโซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง หยิบซองบุหรี่ที่ยับยู่ยี่ออกมา “แช๊ะ” จุดบุหรี่มวนนึงขึ้น ดูดบุหรี่เข้าปอดแรงๆ ทิ้งร่างนอนพาดอยู่บนโซฟา แต่งงานมาสามปี เรื่องซ้ำ ๆเดิม ๆ และมันไม่ใช่ครั้งแรก “หนันหนัน นี่เป็นเงินที่เอาไว้ใช้รักษาแม่ผม” เฉินตงพูดขึ้นอย่างอ่อนล้า “ขอคืนมาได้ไหม?” “ขอคืนมา?” คิ้วของหวางหนันหนันกระตุกขึ้น ตวาดออกมาเสียงแหลม “เฉินตง คุณหมายความว่ายังไง? ฉันเอาเงินเล็กๆน้อยๆไปแสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่ฉัน จะมีหน้าที่ไหนไปขอกลับมาห้ะ?” เฉินตงข่มสีหน้าและอารมณ์ให้เย็นลง แล้วว่าขึ้น “โรงพยาบาลบอกว่าตอนนี้มีตับที่เข้ากันได้อยู่พอดี ถ้าสามารถเอาเงินไปให้โรงพยาบาลได้ในทันที โรงพยาบาลก็สามารถที่จะเริ่มทำการผ่าตัดปลูกถ่ายตับให้แม่ผมได้เลย จากสถานการณ์ของแม่ผมในตอนนี้ คงจะทนได้อีกไม่นาน” “ฉันไม่สนใจ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณเอง คุณก็ไปหาทางเอาเอง” ในทันใดหวางหนันหนันก็ร้องเริ่มร้องไห้เสียงดัง น้ำตาไหลนอง “ภายในเวลาสั้นๆผมจะไปหาเงินสองแสนมาจากไหน?” เฉินตงรู้สึกเหมือนหัวกำลังจะระเบิดออกมาแล้ว กึ่งหนึ่งคือการขอร้อง “หนันหนัน ช่วยผมครั้งหนึ่ง ขอคืนมาเถอะนะ แม่ของผมยังรอเงินสองแสนนั่นมาช่วยชีวิตอยู่นะ!” “เฉินตง! เงินนั่นให้แม่ฉันไปแล้ว ฉันไม่มีทางที่จะไปขอกลับมา” หวางหนันหนันร้องไห้ไปแล้วทรุดนั่งลงบนพื้น ทั้งน้ำมูกทั้งน้ำตาไหลออกมา “แม่ของคุณก็กำลังจะตายอยู่แล้ว คุณยังจะเอาเงินไปผลาญทิ้งที่โรงพยาบาลอีก ตกลงคุณเคยคิดถึงครอบครัวพวกเราบ้างหรือเปล่า?” ร่างกายของเฉินตงสั่น ความโกรธมากระจุกรวมกันอยู่ที่ลำคอของเขา เขาหยิบโทรศัพท์ของหวางหนันหนันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “คุณไม่โทร ผมโทร!” ไม่รอให้หวางหนันหนันขัดขวาง สายโทรออกก็โดนรับสาย “แม่ครับ หนันหนันเพิ่งจะให้เงินแม่ไปสองแสนใช่ไหมครับ?” เฉินตงขอร้อง “ขอร้องล่ะครับช่วยคืนเงินสองแสนให้ผมได้ไหม นั่นเป็นเงินที่จะใช้รักษาแม่ผม แม่ผมท่านยังรอรับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่นะครับ” อีกฝั่งของสาย อยู่แม่ยายก็ตวาดขึ้น “เฉินตงแกพูดจาบ้าบออะไรออกมา? เงินนั่นเป็นเงินที่หนันหนันแสดงความกตัญญูต่อพวกเรา แกยังมีหน้าจะมาขอเงินกลับไปอีก? ในตอนนั้นหนันหนันอยากจะแต่งงานกับแก พวกเราก็ไม่เห็นด้วย จากสภาพของแก ก็เป็นเพราะหนันหนันหน้ามืดตามัวถึงได้ยอมแต่งงานกับแก” “ในตอนนี้หนักกว่านั้นอีก หนันหนันมีใจอยากจะกตัญญูต่อพ่อแม่ เอาเงินมาให้พวกเราสองคนใช้ ชายหงส์(ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง)อย่างแกยังกล้าที่จะบากหน้ามาขอเงินกลับไป ฉันจะบอกแกให้นะ หวางเห้ากำลังจะแต่งงานแล้ว เงินนั่นพวกเราเตรียมจะเอาไปวางดาวน์ค่าบ้านงวดแรกให้หวางเห้า อยากได้เงิน? แค่แดงเดียวก็ไม่มี!” ปัง! สายตัดไปแล้ว เฉินตงแน่นิ่งไป แม่ยายนี่ฟังในสิ่งที่ฉันพูดไม่เข้าใจหรือยังไง? “เฉินตง คุณเป็นบ้าเหรอ?” หวางหนันหนันกระชากคอเสื้อของเฉินตงราวกับคนบ้า “คุณทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ลงไปได้ยังไง ฉันเอาเงินไปให้พ่อแม่ฉัน ทำไมคุณต้องทำเหมือนมันฟ้ามันจะผ่าลงมาให้ได้?” เฉินตงมองหวางหนันหนันอย่างหดหู่ ดวงตาแดงก่ำ “ในสายตาของพวกคุณ ชีวิตของแม่ผม ยังไม่มีค่าเท่ากับเงินดาวน์บ้านงวดแรกของน้องชายคุณอย่างนั้นเหรอ?” “ไร้สาระ!” หวางหนันหนันปล่อยมือจากเฉินตง หยิบของในห้องขึ้นมาแล้วก็เขวี้ยงปาข้าวของจนเละเทะ ในพริบตา ห้องรับแขกก็รกและยุ่งเหยิงไปหมด หวางหนันหนันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา “เฉินตงคุณมันคนใจดำ ตอนนั้นทำไมฉันถึงได้แต่งงานกับคุณนะ เพื่อแม่ของคุณ คุณทุ่มเททิ้งเงินไปตั้งเท่าไหร่แล้ว? ฉันยอมอดทนลำบากมากับคุณ แม้แต่บ้านที่อยู่ก็ต้องเช่า คุณเคยสงสารฉันบ้างไหม? เสี่ยวเห้าเป็นน้องชายของฉัน แล้วก็เป็นน้องของคุณด้วย เขากำลังจะแต่งงานแล้ว ฉันเป็นถึงพี่สาว จะช่วยฉันบ้าง ไม่ได้เลยเหรอ?” “ช่วยคุณสักครั้ง?” เฉินตงโมโหสุดขีด “พวกเราแต่งงานกันมาสามปี คุณช่วยหวางเห้าไอ้สวะนั่นไปตั้งเท่ากี่ครั้งแล้ว? ไอ้สวะหวางเห้ามัวแต่ลุ่มหลงอยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบจนชีวิตไม่ก้าวหน้า ขลุกตัวอยู่แต่ในบ้านเกาะพ่อแม่กิน ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะพวกคุณ!” “อย่ามาพูดถึงน้องชายฉันแบบนั้นนะ!” หวางหนันหนันใบหน้าบิดเบี้ยว ยืนชี้หน้าเฉินตงด้วยท่าทางป่าเถื่อนพร้อมพูดข่มขู่ เฉินตงพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน “ทำไมถึงจะพูดไม่ได้? เรียนมหาลัยก็ไปทำคนอื่นท้อง เงินที่ชดใช้ก็เป็นเงินของผม เขาอยากจะซื้อรถก็เป็นผมที่จ่ายเงินซื้อให้เขา ในสามปีนี้ทั้งในที่ลับและที่แจ้งผมจ่ายเงินให้เขาไปตั้งเท่าไหร่? คุณมันปีศาจฝูตี้(ผู้หญิงที่มีน้องชายและต้องช่วยน้องชายในทุกด้านเพราะพ่อแม่ให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่าลูกสาว) คุณต่างหากที่ไม่เคยคิดถึงครอบครัวของเรา!” “กรี๊ด! แกหุบปากเดี๋ยวนี้นะ” หวางหนันหนันหวีดร้องออกมาเสียงแหลม “แกหมายความว่ายังไง? แกไม่อยากจะอยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหม?” “พวกคุณเอาเงินที่จะใช้รักษาแม่ผมไปซื้อบ้านให้ไอ้สวะ ไม่สนใจไยดีแม่ผม คนที่ไม่อยากจะใช้ชีวิตร่วมกันต่อมันเป็นคุณต่างหาก!” เฉินตงยักไหล่ พูดออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “หย่ากันเถอะ!” หวางหนันหนันนิ่งไปในทันที “มึง มึงพูดว่าอะไรนะ?” แต่งงานมาสามปี ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเฉินตงไม่เคยพูดจาอะไรแบบนี้ออกมา “หย่ากันเถอะ” เฉินตงบอก “แต่งงานกับผมมันทำให้คุณลำบากมาก ผมเองก็ไม่เหมาะกับคุณ ครอบครัวนี้ของคุณ ผมแบกไม่ไหว” พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกไป เขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยผัดวันประกันพรุ่ง สามปีที่ผ่านมา แต่ละครั้งที่อดทน ก็เป็นเพราะคิดว่าในตอนนั้นหวางหนันหนันแต่งกับเขา ความจริงแล้วก็นับว่าเธอยอมลดตัวลงมาแต่งกับเขา อีกอย่างหวางหนันหนันก็ยังมีความรู้สึกดีๆต่อเขาบ้าง แต่ว่าครั้งนี้ ในที่สุดเขาก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว รอจนเฉินตงออกไปจากบ้านแล้ว ในที่สุดหวางหนันหนันก็ได้สติ เธอรีบพุ่งตัวไปหยิบโทรศัพท์มาโทรหามารดาด้วยความวิตกและไร้สติ ร้องไห้ฟูมฟายแล้วว่าขึ้น “แม่…..เฉินตงอยากจะหย่ากับหนู” “ไอ้ชั่วนั่นอยากจะขอหย่ากับแก?” อีกฝั่งของสาย เสียงตวาดของมารดาดังขึ้น “หย่าก็หย่า! มันก็แค่ไอ้คนจน ยังจะกล้ายกหางตัวเองอวดเบ่ง คิดว่าตัวเองแน่นักนะ! เงินสองแสนสุดท้ายนั่นยังไงก็อยู่ที่พวกเราแล้ว มันจะหย่ากับแก อย่างนั้นก็สงเคราะห์มันไป ให้มันไปนั่งร้องไห้กับแม่แก่ใกล้ตายของมันไปเสีย” ณ ขณะนี้ เวลานี้ เฉินตงออกเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ท้องฟ้าในตอนกลางคืน มีฝนเม็ดเล็กๆโปรยปรายลงมา ทำให้ตัวของเขาเปียกไปทั้งตัว เขาส่ายหัวอย่างกลัดกลุ้ม เอาเท้าเตะน้ำที่ขังนองอยู่ข้างทาง เงิน เงิน เงิน แม่งทะเลาะกันก็เพราะเงิน! ตอนนี้มีเรื่องกับตระกูลหวางจนต่อกันไม่ติดแล้ว กูแม่งจะไปหาเงินสองแสนนั่นมาจากไหนกันวะ? ฝืด……. ในเวลานี้ รถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมคันหนึ่งก็หยุดลงตรงข้างตัวของเฉินตง กระจกของรถถูกเลื่อนลง ชายชราคนหนึ่งแต่งกายด้วยชุดราชวงศ์ถังมีมองมาที่เฉินตงด้วยใบหน้าที่แต้มไว้ด้วยรอยยิ้ม “เป็นคุณชายเฉินตงใช่ไหมครับ? เชิญขึ้นรถครับ ไปโรงพยาบาลลี่จิงกับผม” คุณชาย ?! เฉินตงมองชายชราตรงหน้าด้วยสีหน้างุนงง นานนับชั่วขณะหนึ่งที่ชะงักไป ชายชรายิ้มออกมาเล็กน้อย “คุณแม่ของคุณกำลังเข้ารับการผ่าตัดปลูกถ่ายตับอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”

Options

not work with dark mode
Reset