Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา – ตอนที่ 378 ตงเอ๋อ พ่อปลอดภัย

ราชาใต้ดินของเมืองหลิ่งตง ก้มหน้ายอมรับความขี้ขลาด

ข่าวนี้ กระจายไปทั่วเมืองดั่งพายุที่โหมกระหน่ำ

หลินหลิ่งตงรู้ว่าการที่เขากระทำเช่นนั้น ผลที่ตามมา จะทำให้เขากลายเป็นตัวตลกของคนในเมืองหลิ่งตง

แม้เขาจะรู้ แต่ก็ต้องทำเช่นนั้น!

แม้ว่าจะกลายเป็นตัวตลก แต่ท้ายที่สุดเขาก็ยังคงเป็นราชาใต้ดิน

แต่ถ้าเขาไม่อยากเป็นตัวตลก เขาก็ต้องกลายเป็นผีที่อยู่ใต้ดิน

มองจากสถานการณ์ เขาสามารถแยกแยะมันได้อย่างชัดเจน

ถึงขั้นว่า ในคืนนั้น ก็มีข่าว ถูกปล่อยออกมาจากหมู่ตึกหลิ่งตง

ทุกคน ห้ามแย่งที่ดิน!

มันคือการแจ้งเตือนของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ทั้งหมดในเมืองหลิ่งตง

เป็นการเอาใจเฉินตง

สำหรับเรื่องนี้ เฉินตงไม่ได้สนใจเลย

หากไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าของเจิ้งโก๋โส่ว เขาไม่รู้ว่าท่าทีของหลินหลิ่งตงจะเป็นอย่างไร แต่ท่าทีของเขานั้นต้องแข็งมาก

ก็แค่ราชาใต้ดินในเมืองเล็กๆเมืองหนึ่ง ยังห่างไกลเศรษฐีอันดับหนึ่งของซีสู่ เศรษฐีอันดับหนึ่งของเมืองหลวงอย่างมาก แม้แต่จะมาถือรองเท้ายังไม่คู่ควรเลย!

หลังออกมาจากหมู่ตึกหลิ่งตง เฉินตงก็ไม่ได้อยู่นานนัก ได้กลับไปโดยตรง

ตลอดทาง โจวเย่นชิวที่มีความสุขกับผลที่ได้เกินคาด ชื่นชมเฉินตงอย่างไม่หยุด

ไม่ว่าอย่างไรเขาก็คิดไม่ถึง คนที่เคยช่วยน้องชายตัวเองดูแลคนชรา กลับสามารถเติบโตมาถึงจุดนี้ในเวลาอันสั้น

เมื่อมาคิดถึงตอนที่เขายังโอนเอียงไม่แน่นอน ได้เคยช่วยเฉินเทียนเซิงวางแผนจัดการเฉินตง เขาก็รู้สึกเสียใจทันที

หากตอนนั้นเขายืนหยัด วันนี้ตัวเองอาจจะเทียบกูหลังไม่ได้เลย?

เพียงแต่ตอนที่รู้สึกเสียใจมันก็สายไปแล้ว

เมื่อกลับมาถึงคลับสี่ยิ่น

ก็ดึกมากแล้ว

กู้ชิงหยิ่งก็ได้เข้านอนแต่หัวค่ำแล้ว

เฉินตงกลัวว่าจะไปรบกวนการพักผ่อนของกู้ชิงหยิ่ง ก็เลยนอนบนโซฟาเสียเลย คิดที่จะนอนแบบนี้ไปตลอดทั้งคืน

การตั้งครรภ์นั้นเหนื่อยกว่าปกติอยู่แล้วและเป็นเรื่องที่ลำบาก สามารถให้ภรรยานอนหลับเพิ่มขึ้นหนึ่งวินาที ในสายตาเขามันก็คุ้มค่าแล้ว

แต่ด้วยข้อความเพียงหนึ่งข้อความ ก็ทำให้เฉินตงหายง่วงไปเลย

เฉินตงที่กำลังหลับอย่างสะลึมสะลือก็ถูกเสียงข้อความทำให้ตกใจตื่น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

พริบตาเดียว ม่านตาของเขาก็หดเกร็งถึงที่สุด สีหน้าเคร่งขรึม

เนื้อหาในข้อความสั้นมาก มีเพียงห้าตัวอักษร

“ตงเอ๋อ พ่อปลอดภัย”

คำสั้นๆห้าคำ กลับเหมือนค้อนหนักทุบมาที่ดวงตา

“พ่อ?”

หัวใจของเฉินตงก็มาถึงที่ลำคอทันที พริบตาเดียว ก็มีความตื่นเต้นกังวล

มือสองข้างของเขาถึงขนาดสั่นเล็กน้อย รีบโทรไปยังหมายเลขที่ส่งข้อความมา

แต่ ดังไปเพียงหนึ่งครั้ง

ฝ่ายตรงข้ามตัดสายทิ้งอย่างเด็ดขาด

“หรือว่าไม่สะดวกในการรับสาย?”

เฉินตงหนักใจ คิดในใจ แล้วก็รีบส่งข้อความออกไป “พ่อ ตอนนี้พ่ออยู่ไหน?”

จากนั้น ก็เป็นการรอคอยที่ยาวนาน

เฉินตงหายใจค่อนข้างเร็ว ในขณะนี้ ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถที่จะสงบสติอารมณ์ได้

แม้กระทั่งสองมือที่จับโทรศัพท์ อดไม่ได้ที่จะสั่น

เวลา ผ่านไปนาทีแล้วนาทีเล่า

พริบตาเดียวก็ผ่านไปสิบนาที

โทรศัพท์ยังคงไม่ไร้ข้อความเข้า

“นี่มันเรื่องอะไรกัน? แค่แจ้งว่าปลอดภัย ก็ไม่สนใจแล้วเหรอ?”

เฉินตงกัดฟัน มีความกระวนกระวาย

คำพูดประโยคเดียว “ตงเอ๋อ พ่อปลอดภัย” สำหรับเขาแล้ว มันไม่พอเลย

เขาต้องการรู้มากกว่านั้น

เขาต้องการรู้ว่าพ่อบาดเจ็บหรือไม่ ตอนนี้อยู่ที่ไหน อยู่ในสถานการณ์อะไรอื่นๆอีกมากมาย!

เฉินตงนวดจมูกที่เจ็บไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ส่งข้อความอีกครั้ง

“พ่อ ตอนนี้พ่ออยู่ไหน? การลอบสังหารครั้งนี้ สถานการณ์มันยังไงกันแน่?

การลอบสังหารนี้ ความสงสัยมากมายวนเวียนอยู่ในใจของเฉินตง

พ่อที่ไม่ควรหายหายตัว กลับหายหายตัวไป

การลอบสังหารที่ไม่ควรจะธรรมดา กลับสิ้นสุดอย่างง่ายดาย

คนที่บงการอยู่เบื้องหลังคือใคร?

การลอบสังหารที่เรียบง่ายครั้งนี้ เบื้องหลังมันมีอะไรซ่อนอยู่?

เพียงแต่ รอไปครึ่งชั่วโมง ยังคงไม่มีข้อความตอบกลับมา

เฉินตงลองโทรอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ กลับมีเสียงแจ้งอัตโนมัติอีกฝ่ายได้ปิดเครื่องไปแล้ว

ขณะนี้ เฉินตงมีความรู้สึกอยากจะระเบิดอารมณ์ออกมา

เขาวิตกกังวล สายตาเอาแต่จ้องโทรศัพท์

ลังเลไปครู่หนึ่ง เขาไม่มีความคิดที่จะนอนต่อแล้ว ลุกขึ้นเดินไปยังห้องนอนของท่านหลง

เคาะประตูเบาๆไปสองที

ไม่นานนัก มีเสียงกรอบแกรบดังมาจากข้างใน

ท่านหลงเปิดประตูออก ถามด้วยใบหน้าที่สงสัย “คุณชาย เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

เฉินตงทำท่าให้เบาเสียง กลัวว่าจะทำให้ภรรยาตื่น

จากนั้นก็ดันท่านหลงเข้าไปในห้อง

“ขอโทษด้วยท่านหลง ดึกป่านนี้ยังมารบกวนคุณ” เฉินตงกล่าว

ท่านหลงยิ้มๆ “ไม่เป็นไร คนแก่นอนน้อย กระผมกำลังอ่านหนังสืออยู่”

เฉินตงเหลือบมองหนังสือที่อยู่หัวเตียง ก็พูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง

คนแก่คนนี้ลามก!

ท่านหลงหน้าแดง รีบเอาหนังสือไปไว้ที่ใต้หมอน

เฉินตงนั่งลงข้างเตียง เปิดข้อความที่คุณพ่อส่งมา ยื่นให้กับท่านหลง

“ข้อความที่ผมได้รับเมื่อกี้”

ท่านหลงอ่านข้อความในเนื้อหา ทันใดนั้นแววตาก็เปล่งประกาย ดีใจอย่างมาก “คือนายท่าน!”

เฉินตงพยักหน้า กล่าวด้วยสีหน้าที่หนักใจ “แต่ว่าผมได้ส่งข้อความไปหลายข้อความ เขาไม่ได้ตอบกลับเลย โทรไปสองรอบ ครั้งแรกถูกตัดสายทิ้งทันที ครั้งที่สองปิดเครื่อง”

“อาจะเป็นเพราะว่าสถานการณ์ของนายท่านไม่เอื้ออำนวยหรือเปล่า?” ท่านหลงครุ่นคิด แล้วกล่าว

สายตาของเฉินตงล่มลึก กล่าวอย่างสงสัย “หากสถานการณ์ไม่เอื้ออำนวยจริงๆ คุณพ่อก็คงไม่ส่งข้อความมาบอกว่าปลอดภัย”

ในห้อง เข้าสู่ความเงียบ

เฉินตงกับท่านหลงต่างคาดการณ์ไม่ถูก ครุ่นคิดอย่างสุดความสามารถแล้ว

“ท่านหลง สามารถใช้หมายเลขนี้ตรวจสอบที่อยู่มั้ย?” เฉินตงถาม

ท่านหลงนิ่งไปสองวินาที “สามารถตรวจที่อยู่ของหมายเลข แต่มันเป็นข้อมูลอ้างอิงเพียงเล็กน้อย”

ตรวจแหล่งที่มาของหมายเลขนั้นง่าย

แต่เมื่อซิมถูกใส่เข้าไปในโทรศัพท์ ก็สามารถพกพาไปได้ทุกที่

จุดนี้ เฉินตงเข้าใจดี

อย่างไรก็ตามเขายังคงกล่าวยืนยัน “พยายามสืบให้ถึงที่สุด มีเบาะแสดีกว่าไม่มีเบาะแส ยิ่งชัดเจนยิ่งดี”

ท่านหลงพยักหน้า เห็นสีหน้าของเฉินตงดูแย่มาก ก็กล่าวปลอบ “คุณชายวางใจเถอะ ในเมื่อนายท่านยังสามารถส่งข้อความมาแจ้งความปลอดภัย อย่างน้อยตอนนี้สถานการณ์ยังปลอดภัยอยู่”

“ผมรู้แล้ว ผมกำลังคิดอยู่ว่าที่พ่อทำแบบนี้มีจุดประสงค์อะไร?”

เฉินตงขมวดคิ้วคิดหนัก “เขาเป็นเจ้าบ้านตระกูลเฉิน อยู่อย่างสูงส่ง มีทั้งอำนาจบารมี แค่การลอบสังหารธรรมดาก็ทำให้เขาหายตัวไป ตอนนี้ในเมื่อปลอดภัยแล้ว ก็ไม่สามารถปรากฏตัวและกลับมาที่บ้านตระกูลเฉินเหรอ? ท่านหลงคุณไม่รู้สึกว่ามันน่าแปลกเหรอ? คุณพ่อกำลังกลัวอะไรอยู่?”

ท่านหลงนิ่งไปทันที

คำถามเหล่านี้ของเฉินตง ทำให้เขาตอบไม่ได้

อันที่จริง การหายตัวของเฉินเต้าหลิน เผยให้เห็นถึงความไม่สมเหตุสมผลและแปลกประหลาด

เห็นท่านหลงนิ่งเงียบ เฉินตงก็ถอนหายใจไปหนึ่งที ลุกขึ้นเดินออกไป “ผมไม่รบกวนคุณอ่านหนังสือแล้ว ใช่แล้ว เรื่องนี้ให้จัดการอย่างลับๆ หาคนที่คุณไว้ใจได้ที่สุดในการตรวจสอบ”

“กระผมเข้าใจแล้ว”

เช้าวันรุ่งขึ้น

เฉินตงที่เป็นห่วงพ่อ นอนไม่หลับทั้งคืน

ตอนที่ฟ้าเพิ่งจะสว่าง

ท่านหลงก็เดินออกมาจากในห้อง ส่งสัญญาณให้เฉินตงตามเขาเข้าไปในห้องนอน

เฉินตงใจสั่น

รีบลุกขึ้นตามท่านหลงเข้าไปในห้อง

“มีข่าวแล้วเหรอ?”

เฉินตงอดไม่ได้ที่จะบีบมือทั้งสองข้าง ตื่นเต้นจนฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ

“หมายเลขนี้ที่อยู่อยู่ในเมืองแห่งหนึ่งในซีโม่”

แววตาของท่านหลงดูแปลกไปเล็กน้อย

เฉินตงก็อึ้งไปเหมือนกัน ซีโม่ซีโม่เป็นดินแดนที่มีระยะทางหลายพันไมล์ ไม่มีผู้คน และอยู่ห่างจากที่ที่ซึ่งตระกูลเฉินอยู่ทั้งหมด ซึ่งมันไกลมาก

หมายเลขโทรศัพท์ของคุณพ่อ……ทำไมถึงเป็นของทางโน้น?

“แล้วสิ่งที่เป็นรูปธรรมกว่านี้ละ?” เฉินตงถาม

ท่านหลงกลับส่ายหัว “ไม่มีแล้ว”

“ไม่มีแล้ว?”

เฉินตงก็ร้อนใจขึ้นมาทันที “คุณใช้เวลาไปทั้งคืน ก็ตรวจได้แค่นี้เองเหรอ?,

ท่านหลงยิ้มอย่างเจื่อนๆ “คุณชาย ไม่มีแล้วจริงๆ หากไม่ใช่ว่าเมื่อคืนกระผมลงมือได้อย่างรวดเร็ว แม้แต่ข้อมูลแค่นี้ก็คงจะตรวจไม่ได้แล้ว เพราะหลังจากที่ตรวจเจอที่อยู่ของหมายเลขนี้ หมายเลขนี้ก็ถูกยกเลิกไปทันที ไม่เหลือโอกาสให้เราในการติดตามต่อเลย”

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

บทนำ เฉินตงกับหวางหนันหนันแต่งงานกัน3ปี ถูกภรรยาที่ยกน้องชายเป็นหัวแก้วหัวแหวนบีบคั้น แล้วยังถูกดูถูกเหยียดหยาม วันหนึ่งได้กลับตระกูลมหาเศรษฐี เขาสาบานว่าต้องกอบกู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมา ต้องทำให้คนที่ดูถูกเขาเสียใจกับสิ่งที่ทำ ให้คนที่เหยียดหยามเขาต้องชดใช้อย่างสาสม เรื่องย่อ “ขอโทษครับคุณเฉิน ระยะมะเร็งตับของแม่ของคุณ…..” มองคุณหมอที่อยู่ตรงหน้าส่ายหน้า เฉินตงมึนงงไปชั่วขณะ ในพริบตาดวงตาก็กลายเป็นสีแดง ตั้งแต่เล็กจนโต เขากับแม่พึ่งพาอาศัยกัน เพื่อที่จะส่งให้เขาเรียนหนังสือ แม่ทำงานจนป่วย ไม่ทันที่จะได้สะดวกสบาย ก็ตกลงมาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้แล้ว “คุณหมอ ขอร้องล่ะครับ ช่วยแม่ผมด้วย แค่หนทางสักนิดก็ไม่มีแล้วเหรอครับ?” เสียงของเฉินตงแหบแห้งยังมีเสียงสะอื้นปนอยู่ คุณหมอลังเลอยู่ชั่วครู่ กล่าวขึ้น “ยังมีวิธีสุดท้ายอยู่ ก็คือทำการเปลี่ยนถ่ายตับ ตอนนี้ทางแพทย์มีของอยู่พอดี…..” ชะงักไปชั่วครู่ เขาก็มองเฉินตงตั้งแต่หัวจรดเท้า การรักษาที่ยาวนาน ทำให้เขารู้สถานการณ์ตอนนี้ของเฉินตงดี แต่ เขาก็ยังพูดออกมา “แต่ว่า…..ค่าใช้จ่ายไม่น้อยเลยนะครับ อย่างน้อยๆในช่วงแรกก็ประมาณสองแสน” สองแสน? ดวงตาของเฉินตงวาววับ รีบจับมือของคุณหมอเอาไว้ “รักษา จะต้องรักษานะครับ ผมยังมีอีกสองแสน!” เงินไม่มีแล้วยังหาได้ แต่ว่าไม่มีแม่แล้ว ก็ไม่สามารถหาได้อีกแล้ว “อย่างนั้นคุณก็รีบๆรวบรวมเงิน ถ้าเกิดว่ายังประวิงเวลาออกไปอีก วิธีปลูกถ่ายตับก็หมดหนทางแล้ว” นายแพทย์พยักหน้า ถอนหายใจครั้งหนึ่งแล้วก็หมุนตัวจากไป เดินออกมาจากโรงพยาบาล ท้องฟ้ามีฝนเม็ดเล็กๆโปรยลงมา เฉินตงรีบร้อนกลับบ้าน ภรรยา หวางหนันหนันกำลังนอนเอกเขนกดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา แถมในปากยังกินขนมมันฝรั่งทอดอยู่อีกด้วย เธอเหลือบมองเฉินตง หวางหนันหนันว่าขึ้น “แม่ดีขึ้นบ้างไหม?” “หมอบอกว่า ถ้าเกิดว่าสามารถเข้ารับการปลูกถ่ายตับได้ ก็ยังมีทางรักษา” เฉินตงพูดขึ้นอย่างดีใจราวกับคว้าเอาหญ้ากอสุดท้ายที่ใช้รักษาชีวิตเอาไว้ได้ “ต้องใช้สองแสน ยังดีที่บ้านของเรายังพอมีอยู่ แม่ยังมีโอกาสอีกครั้งหนึ่ง” พูดไป เขาก็หมุนตัวเข้าไปหยิบเอาบัตรธนาคารในห้อง ในพริบตาสีหน้าของหวานหนันหนันก็เปลี่ยนไป รีบร้องขึ้น “เฉินตง คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เฉินตงเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ ราวกับว่านึกอะไรขึ้นได้ หมุนตัวหันกลับมามองหวางหนันหนัน “เงินล่ะ?” หวางหนันหนันวิตกกังวล อึกๆอักๆไม่พูดออกมา “เอาไปให้ที่บ้านคุณอีกแล้วเหรอ?” เฉินตงเลิกคิ้ว รอยยิ้มที่แสดงออกมานั้นช่างดูขมขื่นจนหาอะไรมาเปรียบเทียบไม่ได้ ฝีเท้าของเขาก้าวลงไปนั่งบนโซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง หยิบซองบุหรี่ที่ยับยู่ยี่ออกมา “แช๊ะ” จุดบุหรี่มวนนึงขึ้น ดูดบุหรี่เข้าปอดแรงๆ ทิ้งร่างนอนพาดอยู่บนโซฟา แต่งงานมาสามปี เรื่องซ้ำ ๆเดิม ๆ และมันไม่ใช่ครั้งแรก “หนันหนัน นี่เป็นเงินที่เอาไว้ใช้รักษาแม่ผม” เฉินตงพูดขึ้นอย่างอ่อนล้า “ขอคืนมาได้ไหม?” “ขอคืนมา?” คิ้วของหวางหนันหนันกระตุกขึ้น ตวาดออกมาเสียงแหลม “เฉินตง คุณหมายความว่ายังไง? ฉันเอาเงินเล็กๆน้อยๆไปแสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่ฉัน จะมีหน้าที่ไหนไปขอกลับมาห้ะ?” เฉินตงข่มสีหน้าและอารมณ์ให้เย็นลง แล้วว่าขึ้น “โรงพยาบาลบอกว่าตอนนี้มีตับที่เข้ากันได้อยู่พอดี ถ้าสามารถเอาเงินไปให้โรงพยาบาลได้ในทันที โรงพยาบาลก็สามารถที่จะเริ่มทำการผ่าตัดปลูกถ่ายตับให้แม่ผมได้เลย จากสถานการณ์ของแม่ผมในตอนนี้ คงจะทนได้อีกไม่นาน” “ฉันไม่สนใจ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณเอง คุณก็ไปหาทางเอาเอง” ในทันใดหวางหนันหนันก็ร้องเริ่มร้องไห้เสียงดัง น้ำตาไหลนอง “ภายในเวลาสั้นๆผมจะไปหาเงินสองแสนมาจากไหน?” เฉินตงรู้สึกเหมือนหัวกำลังจะระเบิดออกมาแล้ว กึ่งหนึ่งคือการขอร้อง “หนันหนัน ช่วยผมครั้งหนึ่ง ขอคืนมาเถอะนะ แม่ของผมยังรอเงินสองแสนนั่นมาช่วยชีวิตอยู่นะ!” “เฉินตง! เงินนั่นให้แม่ฉันไปแล้ว ฉันไม่มีทางที่จะไปขอกลับมา” หวางหนันหนันร้องไห้ไปแล้วทรุดนั่งลงบนพื้น ทั้งน้ำมูกทั้งน้ำตาไหลออกมา “แม่ของคุณก็กำลังจะตายอยู่แล้ว คุณยังจะเอาเงินไปผลาญทิ้งที่โรงพยาบาลอีก ตกลงคุณเคยคิดถึงครอบครัวพวกเราบ้างหรือเปล่า?” ร่างกายของเฉินตงสั่น ความโกรธมากระจุกรวมกันอยู่ที่ลำคอของเขา เขาหยิบโทรศัพท์ของหวางหนันหนันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “คุณไม่โทร ผมโทร!” ไม่รอให้หวางหนันหนันขัดขวาง สายโทรออกก็โดนรับสาย “แม่ครับ หนันหนันเพิ่งจะให้เงินแม่ไปสองแสนใช่ไหมครับ?” เฉินตงขอร้อง “ขอร้องล่ะครับช่วยคืนเงินสองแสนให้ผมได้ไหม นั่นเป็นเงินที่จะใช้รักษาแม่ผม แม่ผมท่านยังรอรับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่นะครับ” อีกฝั่งของสาย อยู่แม่ยายก็ตวาดขึ้น “เฉินตงแกพูดจาบ้าบออะไรออกมา? เงินนั่นเป็นเงินที่หนันหนันแสดงความกตัญญูต่อพวกเรา แกยังมีหน้าจะมาขอเงินกลับไปอีก? ในตอนนั้นหนันหนันอยากจะแต่งงานกับแก พวกเราก็ไม่เห็นด้วย จากสภาพของแก ก็เป็นเพราะหนันหนันหน้ามืดตามัวถึงได้ยอมแต่งงานกับแก” “ในตอนนี้หนักกว่านั้นอีก หนันหนันมีใจอยากจะกตัญญูต่อพ่อแม่ เอาเงินมาให้พวกเราสองคนใช้ ชายหงส์(ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง)อย่างแกยังกล้าที่จะบากหน้ามาขอเงินกลับไป ฉันจะบอกแกให้นะ หวางเห้ากำลังจะแต่งงานแล้ว เงินนั่นพวกเราเตรียมจะเอาไปวางดาวน์ค่าบ้านงวดแรกให้หวางเห้า อยากได้เงิน? แค่แดงเดียวก็ไม่มี!” ปัง! สายตัดไปแล้ว เฉินตงแน่นิ่งไป แม่ยายนี่ฟังในสิ่งที่ฉันพูดไม่เข้าใจหรือยังไง? “เฉินตง คุณเป็นบ้าเหรอ?” หวางหนันหนันกระชากคอเสื้อของเฉินตงราวกับคนบ้า “คุณทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ลงไปได้ยังไง ฉันเอาเงินไปให้พ่อแม่ฉัน ทำไมคุณต้องทำเหมือนมันฟ้ามันจะผ่าลงมาให้ได้?” เฉินตงมองหวางหนันหนันอย่างหดหู่ ดวงตาแดงก่ำ “ในสายตาของพวกคุณ ชีวิตของแม่ผม ยังไม่มีค่าเท่ากับเงินดาวน์บ้านงวดแรกของน้องชายคุณอย่างนั้นเหรอ?” “ไร้สาระ!” หวางหนันหนันปล่อยมือจากเฉินตง หยิบของในห้องขึ้นมาแล้วก็เขวี้ยงปาข้าวของจนเละเทะ ในพริบตา ห้องรับแขกก็รกและยุ่งเหยิงไปหมด หวางหนันหนันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา “เฉินตงคุณมันคนใจดำ ตอนนั้นทำไมฉันถึงได้แต่งงานกับคุณนะ เพื่อแม่ของคุณ คุณทุ่มเททิ้งเงินไปตั้งเท่าไหร่แล้ว? ฉันยอมอดทนลำบากมากับคุณ แม้แต่บ้านที่อยู่ก็ต้องเช่า คุณเคยสงสารฉันบ้างไหม? เสี่ยวเห้าเป็นน้องชายของฉัน แล้วก็เป็นน้องของคุณด้วย เขากำลังจะแต่งงานแล้ว ฉันเป็นถึงพี่สาว จะช่วยฉันบ้าง ไม่ได้เลยเหรอ?” “ช่วยคุณสักครั้ง?” เฉินตงโมโหสุดขีด “พวกเราแต่งงานกันมาสามปี คุณช่วยหวางเห้าไอ้สวะนั่นไปตั้งเท่ากี่ครั้งแล้ว? ไอ้สวะหวางเห้ามัวแต่ลุ่มหลงอยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบจนชีวิตไม่ก้าวหน้า ขลุกตัวอยู่แต่ในบ้านเกาะพ่อแม่กิน ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะพวกคุณ!” “อย่ามาพูดถึงน้องชายฉันแบบนั้นนะ!” หวางหนันหนันใบหน้าบิดเบี้ยว ยืนชี้หน้าเฉินตงด้วยท่าทางป่าเถื่อนพร้อมพูดข่มขู่ เฉินตงพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน “ทำไมถึงจะพูดไม่ได้? เรียนมหาลัยก็ไปทำคนอื่นท้อง เงินที่ชดใช้ก็เป็นเงินของผม เขาอยากจะซื้อรถก็เป็นผมที่จ่ายเงินซื้อให้เขา ในสามปีนี้ทั้งในที่ลับและที่แจ้งผมจ่ายเงินให้เขาไปตั้งเท่าไหร่? คุณมันปีศาจฝูตี้(ผู้หญิงที่มีน้องชายและต้องช่วยน้องชายในทุกด้านเพราะพ่อแม่ให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่าลูกสาว) คุณต่างหากที่ไม่เคยคิดถึงครอบครัวของเรา!” “กรี๊ด! แกหุบปากเดี๋ยวนี้นะ” หวางหนันหนันหวีดร้องออกมาเสียงแหลม “แกหมายความว่ายังไง? แกไม่อยากจะอยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหม?” “พวกคุณเอาเงินที่จะใช้รักษาแม่ผมไปซื้อบ้านให้ไอ้สวะ ไม่สนใจไยดีแม่ผม คนที่ไม่อยากจะใช้ชีวิตร่วมกันต่อมันเป็นคุณต่างหาก!” เฉินตงยักไหล่ พูดออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “หย่ากันเถอะ!” หวางหนันหนันนิ่งไปในทันที “มึง มึงพูดว่าอะไรนะ?” แต่งงานมาสามปี ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเฉินตงไม่เคยพูดจาอะไรแบบนี้ออกมา “หย่ากันเถอะ” เฉินตงบอก “แต่งงานกับผมมันทำให้คุณลำบากมาก ผมเองก็ไม่เหมาะกับคุณ ครอบครัวนี้ของคุณ ผมแบกไม่ไหว” พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกไป เขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยผัดวันประกันพรุ่ง สามปีที่ผ่านมา แต่ละครั้งที่อดทน ก็เป็นเพราะคิดว่าในตอนนั้นหวางหนันหนันแต่งกับเขา ความจริงแล้วก็นับว่าเธอยอมลดตัวลงมาแต่งกับเขา อีกอย่างหวางหนันหนันก็ยังมีความรู้สึกดีๆต่อเขาบ้าง แต่ว่าครั้งนี้ ในที่สุดเขาก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว รอจนเฉินตงออกไปจากบ้านแล้ว ในที่สุดหวางหนันหนันก็ได้สติ เธอรีบพุ่งตัวไปหยิบโทรศัพท์มาโทรหามารดาด้วยความวิตกและไร้สติ ร้องไห้ฟูมฟายแล้วว่าขึ้น “แม่…..เฉินตงอยากจะหย่ากับหนู” “ไอ้ชั่วนั่นอยากจะขอหย่ากับแก?” อีกฝั่งของสาย เสียงตวาดของมารดาดังขึ้น “หย่าก็หย่า! มันก็แค่ไอ้คนจน ยังจะกล้ายกหางตัวเองอวดเบ่ง คิดว่าตัวเองแน่นักนะ! เงินสองแสนสุดท้ายนั่นยังไงก็อยู่ที่พวกเราแล้ว มันจะหย่ากับแก อย่างนั้นก็สงเคราะห์มันไป ให้มันไปนั่งร้องไห้กับแม่แก่ใกล้ตายของมันไปเสีย” ณ ขณะนี้ เวลานี้ เฉินตงออกเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ท้องฟ้าในตอนกลางคืน มีฝนเม็ดเล็กๆโปรยปรายลงมา ทำให้ตัวของเขาเปียกไปทั้งตัว เขาส่ายหัวอย่างกลัดกลุ้ม เอาเท้าเตะน้ำที่ขังนองอยู่ข้างทาง เงิน เงิน เงิน แม่งทะเลาะกันก็เพราะเงิน! ตอนนี้มีเรื่องกับตระกูลหวางจนต่อกันไม่ติดแล้ว กูแม่งจะไปหาเงินสองแสนนั่นมาจากไหนกันวะ? ฝืด……. ในเวลานี้ รถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมคันหนึ่งก็หยุดลงตรงข้างตัวของเฉินตง กระจกของรถถูกเลื่อนลง ชายชราคนหนึ่งแต่งกายด้วยชุดราชวงศ์ถังมีมองมาที่เฉินตงด้วยใบหน้าที่แต้มไว้ด้วยรอยยิ้ม “เป็นคุณชายเฉินตงใช่ไหมครับ? เชิญขึ้นรถครับ ไปโรงพยาบาลลี่จิงกับผม” คุณชาย ?! เฉินตงมองชายชราตรงหน้าด้วยสีหน้างุนงง นานนับชั่วขณะหนึ่งที่ชะงักไป ชายชรายิ้มออกมาเล็กน้อย “คุณแม่ของคุณกำลังเข้ารับการผ่าตัดปลูกถ่ายตับอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”

Options

not work with dark mode
Reset