Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา – ตอนที่ 387 ข่มขู่

การคุกเข่าที่กะทันหันนี้

ทำให้ทุกคนในร้านกาแฟอุทาน

สายตาแต่ละคู่ต่างจ้องมองมา

ในเวลาเดียวกัน เฉินตงกับกูหลังที่เดินไปถึงหน้าประตูก็หยุดฝีเท้าลง

“เฉินตง ฉันคุกเข่าให้คุณแล้ว ขอร้องล่ะ ไปเจอหลิ่งตงด้วยเถอะ!”

หวางหนันหนันตะโกนขอร้อง น้ำเสียงสั่นเล็กน้อย

“ตลกสิ้นดี!”

เฉินตงส่ายหัวอย่างดูถูก ด้วยท่าทางที่ไม่แยแส เดินหน้าต่อไป

โหดเหี้ยมขนาดนี้เลยเหรอ?

ดวงตาของหวางหนันหนันเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา คิดถึงทุกอย่างในอดีต ตอนนั้น ไม่ว่าเธอต้องการอะไรเฉินตงไม่เคยปฏิเสธเลย

ตามเวลาที่เปลี่ยนไป กลับกลายเป็นอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้

ความรู้สึกอย่างนี้ ทำให้เธอทุกข์ทรมานมาก

“ฉันรับปากหลินหลิ่งตงแล้ว”

หวางหนันหนันบ่นพึมพำ แววตาก็แน่วแน่ขึ้นมาทันที “หากคุณไม่รับปากฉัน ฉันก็จะไปพูดกับเสี่ยวหยิ่ง!”

ฉึกฉับ!

เท้าของเฉินตงที่หยุดอยู่ตรงพื้น ไม่ยกขึ้นอีกเลย

พริบตาเดียว ใบหน้าของเขาเยือกเย็น เต็มไปด้วยความโกรธ

กูหลังที่ยืนอยู่ด้านหลังเฉินตง ขนลุกซู่ขึ้นมาทันที อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน

วินาทีต่อมา

เฉินตงเหมือนสัตว์ป่าที่คลุ้งคลั่ง ภายใต้ความตกใจของผู้คนในร้านกาแฟ เขาหันหน้ามาอย่างดุเดือด วิ่งเข้ามาตรงหน้าของหวางหนันหนัน เสียงพรึบดังขึ้นมาหนึ่งที

มือที่ใหญ่ของเฉินตงก็ได้บีบอยู่บนลำคอของหวางหนันหนัน ยกกระชากขึ้นมาโดยตรง

เพราะแรงที่มหาศาล ทำให้หน้าของหวางหนันหนันแดงขึ้นมาในทันทีทันใด และหายใจไม่ออก

ด้วยการที่หายใจไม่ออกอย่างรุนแรง ทำให้สัญชาตญาณของหวางหนันหนันยกมือขึ้นมาตบมือขวาเฉินตง

คนในร้านกาแฟ ก็ได้สติกัน ตะโกนอย่างโมโห

“ไอ้สารเลว ปล่อยผู้หญิงคนนี้นะ!”

“กลางวันแสกๆ เป็นผู้ชายมาตบตีผู้หญิง หน้าไม่อายเหรอ?

“สุภาพบุรุษอกสามศอก รังแกผู้หญิงมันหมายความว่ายังไง?”

……

คำตำหนิแต่ละคำ

ทำให้เฉินตงอยากจะหัวเราะ

คนพวกนี้เห็นเพียงพวกนอก แต่เคยคิดหรือไม่ว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ชั่วช้าแค่ไหน?

“คุณเฉิน………..”

กูหลังรีบเข้ามา มองหวางหนันหนันไปแวบหนึ่ง “หากไม่ปล่อยมือ เธออาจจะตายได้”

เฉินตงจึงปล่อยมือออก

โครมดังขึ้นหนึ่งที หวางหนันหนันร่วงลงบนพื้น

เมื่อคอไร้พันธนาการ ทันใดนั้นอากาศจำนวนมากก็เข้าสู่ปอด ทำให้หวางหนันหนันสูดอากาศเหมือนคนโลภ

หลังจากที่สูดลมหายใจไปหลายรอบแล้ว หวางหนันหนันก็ยิ้มอย่างมั่นใจ ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองสายตาที่จะกินคนของเฉินตง

ขณะนี้ รอยยิ้มและท่าทางของหวางหนันหนันดูบ้าคลั่งและดุร้าย มันเป็นสิ่งที่เห็นได้ยากมาก

“ทำไมคุณไม่ฆ่าฉันให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยล่ะ?”

“คุณคิดว่าฉันไม่กล้า?” น้ำเสียงของเฉินตงค่อนข้างที่จะแหบแห้ง

หวางหนันหนันยิ้มๆ ค่อยๆ ลุกขึ้น “ฉันหวางหนันหนันขอพูดไว้ตรงนี้ ไม่พูดถึงความสัมพันธ์ของเรา หากคุณไม่ไปพบหลินหลิ่งตง ฉันก็จะไปหาเสี่ยวหยิ่ง!”

“คุณขู่ผม?” เฉินตงหัวเราะอย่างเย็นชา

เขาไม่เจอหลินหลิ่งตง ไม่ใช่เพียงแค่ความสัมพันธ์นี้ของหวางหนันหนันเท่านั้น

ก่อนหน้านี้ที่ไม่รู้ว่าหวางหนันหนันอยู่กับหลินหลิ่งตง เขาก็ไม่พบอยู่แล้ว เพียงแต่ตอนนี้ในปากของหวางหนันหนัน กลับไปคิดว่าเพราะเธอ เขาจึงไม่ยอมพบหลินหลิ่งตง

หวางหนันหนันไม่ตอบ

เพียงมองเฉินตงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความแน่วแน่

หลายวินาทีผ่านไป

เฉินตงกัดฟัน ถอยหลังไปหนึ่งก้าว “ได้ คุณขู่ผมสำเร็จแล้ว!”

“คืนนี้สองทุ่ม รอคุณที่หมู่ตึกหลิ่งตง”

หวางหนันหนันยิ้มๆ หยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไป

เฉินตงยืนอยู่กับที่ ใบหน้าเย็นเยือก แววตาดุร้าย ในความเงียบ ก็ได้กำหมันอย่างแน่นๆ

ผู้คนในร้านกาแฟ ยังคงต่อว่าเฉินตงกันอยู่

กระซิบกระซาบกัน ทำให้เฉินตงหงุดหงิดมาก

ป้าง!

เฉินตงใช้หมัดชกไปบนโต๊ะกระจก กล่าวอย่างขุ่นเคือง “ว่างกันมากใช่มั้ย? แม่ง!”

พูดจบ เขาก็หันหลังเดินจากไป

คุนหลุนโยนเงินปึกหนึ่งลงบนโต๊ะ แล้วก็วิ่งตามไป

ตลอดทาง ฝีเท้าของเฉินตงนั้นเร็วมาก ร่างกายของเขาก็กระจายไปด้วยความเย็น

หวางหนันหนันทำสำเร็จแล้ว!

ข่มขู่ได้ดีมาก!

จับจุดอ่อนของเขาได้อย่างแม่นยำ เอาเขาอยู่ในพริบตา

เขาไม่อยากให้เรื่องนี้รบกวนถึงกู้ชิงหยิ่ง ดังนั้นจึงต้องจัดการความวุ่นวายนี้ได้โดยเร็ว แต่การข่มขู่ของหวางหนันหนัน กลับทำให้เขาต้องไปเจอหลินหลิ่งตงสักครั้ง

การข่มขู่เช่นนี้ หวางหนันหนันที่เป็นแบบนี้

ทำให้เขารังเกียจและขยะแขยงถึงขีดสุด!

อีกฝั่งหนึ่ง

หวางหนันหนันที่กลับถึงใต้ตึกไท่ติ่งนั้น

อู๋จุนหาวที่รอคอยอย่างร้อนใจก็รีบเดินเข้ามา

“อาซ้อ เป็นอย่างไรบ้าง?”

“เขาตกลงแล้ว”

หวางหนันหนันยิ้มในขณะที่พูด “ขึ้นรถกลับบ้านเถอะ”

“จริงเหรอ?! อาซ้อช่างเกินมากเลย!”

อู๋จุนหาวตื่นเต้นดีใจอย่างมาก รีบเปิดประตูรถให้กับหวางหนันหนัน

เครื่องเดือนแล้ว เฉินตงได้เชิญหลินหลิ่งตงไปแล้วครึ่งเดือนเต็ม!

แม้แต่เขา ก็ได้ช่วยส่งบัตรเชิญมาหนึ่งสัปดาห์แล้ว

ไม่มีข้อยกเว้นเลย ทุกครั้งก็จะถูกเฉินตงปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา

แต่ครั้งนี้ กลับสำเร็จแล้ว!

ในขณะที่กำลังตื่นเต้นดีใจนั้น อู๋จุนหาวรู้สึกทั้งกลัวทั้งเคารพหวางหนันหนันเป็นครั้งแรก

แต่ว่าตอนที่หวางหนันหนันขึ้นรถนั้น

อู๋จุนหาวที่กำลังดีใจก็อึ้งไปทันที “อาซ้อ คอของคุณทำไมถึงช้ำล่ะ?”

ร่างอันบอบบางของหวางหนันหนันสั่นสะท้าน ทันใดนั้นก็รู้สึกตัว มันต้องเกิดจากแรงที่มหาศาลของเฉินตงแน่เลย

เธอส่ายหัว “ไม่มีอะไร กลับบ้านกันเถอะ”

“เฉินตงทำร้ายคุณเหรอ?”

อู๋จุนหาวไม่พอใจ สีหน้าท่าทางก็ดุดันขึ้นมาทันที “แม่งเอ๊ย ทำร้ายอาซ้อของผม คงคิดว่าคนในเมืองหลิ่งตงรังแกกันได้ง่ายใช่มั้ย? อาซ้อ ผมจะไปช่วยคุณแก้แค้นเดี๋ยวนี้เลย!”

หวางหนันหันสะดุ้งตกใจ รีบเรียกอู๋จุนหาวเอาไว้

“อู๋จุนหาว หลิ่งตงแม้แต่ในฝันยังอยากจะเจอเฉินตงเลย ฉันเพิ่งจะทำให้เขายอมตกลง หรือว่านายอยากให้เรื่องนี้มันจบสูญเปล่าไปแบบนี้?

“ผม……..” อู๋จุนหาวพูดไม่ออก กระทืบเท้าอย่างโมโห ขึ้นรถจากไป

กลับมาถึงที่หมู่ตึกหลิ่งตง

หวางหนันหนันก็กลับเข้าไปในห้องนอนโดยตรง

เพื่องานเลี้ยงแล้ว เธอเกือบจะทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดของเธอ

ถึงขนาดไม่คำนึงในการข่มขู่ มันทำให้เธอรู้สึกอัดอั้นตันใจ

กลับมาถึงในห้องนอน หวางหนันหนันก็ล็อกกรด้านใน โน้มตัวลงไปบนเตียง ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา ร้องไห้อย่างเงียบๆ

เมื่อคิดถึงคืนนี้หลินหลิ่งตงก็จะได้เจอกับเฉินตงแล้ว เขาปลอบใจตัวเองไม่หยุด “ไม่เป็นไร เพื่อหลิ่งตง ฉันเสียสละบ้าง มันจะแค่ไหนเชียว?”

ในห้องหนังสือ

อู๋จุนหาวได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดของเมื่อกี้ให้กับหลินหลิ่งตงแล้ว

ในนั้น รวมถึงเรื่องที่หวางหนันหนันเหมือนจะถูกเฉินตงทำร้าย

หลังฟังจบ หลินหลิ่งตงก็ไม่ได้ดีใจเลยแม้แต่นิดเดียว

ตรงกันข้ามกลับรู้สึกผิดและทนไม่ได้ เขาได้โยนพู่กันที่อยู่ในมือลงไปบนภาพวาดที่เพิ่งจะวาดเสร็จเมื่อกี้

“ฉันหลินหลิ่งตง เคยปล่อยให้ผู้หญิงของตัวเองต้องทนทุกข์กับความลำบากใจเช่นนี้เมื่อไหร่กัน? หนันหนัน เป็นผมที่ผิดต่อคุณ”

ในขณะนี้ หลินหลิ่งไม่สามารถที่จะดีใจได้เลย

ถึงขนาดที่ก่อนหน้านี้มีความคิดที่อยากจะเป็นเพื่อนเฉินตงมาโดยตลอด แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเรื่องน่าเบื่อแล้ว

เมื่อคิดถึงหวางหนันหนันเพื่อจะช่วยเขาเชิญเฉินตง แล้วได้รับความลำบากใจ หลินหลิ่งตงมีความรู้สึกเหมือนถูกมีดเฉือนที่หัวใจ

เขาเดินผ่านอู๋จุนหาว เดินขึ้นไปข้างบนด้วยฝีเท้าที่เร็ว เคาะประตูห้องของหวางหนันหนัน

“หนันหนัน คุณออกมาเถอะ ผมมีอะไรจะบอกกับคุณ”

เวลานี้หลินหลิ่งตงรู้ว่า ในฐานะที่เป็นผู้ชาย สิ่งที่ควรทำมากที่สุดในเวลานี้ก็คือปลอบใจหวางหนันหนัน แม้แต่กอดก็ยังดี

ในห้อง

หวางหนันหนันพูดขึ้น “หลินหลิ่งตง ตอนนี้คุณจะเจอฉันทำไม? สิ่งที่คุณควรทำ ก็คือไปเตรียมงานเลี้ยงในคืนนี้ นี่มันคือเลือดเนื้อของฉันเลยนะ คุณเป็นผู้ชาย ยังไม่รู้จักแยกแยะอีกเหรอ?”

แม้จะพยายามจะกลั้นเอาไว้

แต่หลินหลิ่งตงยังคงได้ยินเสียงสะอื้นระหว่างคำพูดของหวางหนันหนัน

เขากำหมัดแน่น ในขณะนี้ ส่วนลึกในหัวใจ เหลือเพียงเงาๆ หนึ่ง ไม่มีอย่างอื่นอีกเลย

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

บทนำ เฉินตงกับหวางหนันหนันแต่งงานกัน3ปี ถูกภรรยาที่ยกน้องชายเป็นหัวแก้วหัวแหวนบีบคั้น แล้วยังถูกดูถูกเหยียดหยาม วันหนึ่งได้กลับตระกูลมหาเศรษฐี เขาสาบานว่าต้องกอบกู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมา ต้องทำให้คนที่ดูถูกเขาเสียใจกับสิ่งที่ทำ ให้คนที่เหยียดหยามเขาต้องชดใช้อย่างสาสม เรื่องย่อ “ขอโทษครับคุณเฉิน ระยะมะเร็งตับของแม่ของคุณ…..” มองคุณหมอที่อยู่ตรงหน้าส่ายหน้า เฉินตงมึนงงไปชั่วขณะ ในพริบตาดวงตาก็กลายเป็นสีแดง ตั้งแต่เล็กจนโต เขากับแม่พึ่งพาอาศัยกัน เพื่อที่จะส่งให้เขาเรียนหนังสือ แม่ทำงานจนป่วย ไม่ทันที่จะได้สะดวกสบาย ก็ตกลงมาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้แล้ว “คุณหมอ ขอร้องล่ะครับ ช่วยแม่ผมด้วย แค่หนทางสักนิดก็ไม่มีแล้วเหรอครับ?” เสียงของเฉินตงแหบแห้งยังมีเสียงสะอื้นปนอยู่ คุณหมอลังเลอยู่ชั่วครู่ กล่าวขึ้น “ยังมีวิธีสุดท้ายอยู่ ก็คือทำการเปลี่ยนถ่ายตับ ตอนนี้ทางแพทย์มีของอยู่พอดี…..” ชะงักไปชั่วครู่ เขาก็มองเฉินตงตั้งแต่หัวจรดเท้า การรักษาที่ยาวนาน ทำให้เขารู้สถานการณ์ตอนนี้ของเฉินตงดี แต่ เขาก็ยังพูดออกมา “แต่ว่า…..ค่าใช้จ่ายไม่น้อยเลยนะครับ อย่างน้อยๆในช่วงแรกก็ประมาณสองแสน” สองแสน? ดวงตาของเฉินตงวาววับ รีบจับมือของคุณหมอเอาไว้ “รักษา จะต้องรักษานะครับ ผมยังมีอีกสองแสน!” เงินไม่มีแล้วยังหาได้ แต่ว่าไม่มีแม่แล้ว ก็ไม่สามารถหาได้อีกแล้ว “อย่างนั้นคุณก็รีบๆรวบรวมเงิน ถ้าเกิดว่ายังประวิงเวลาออกไปอีก วิธีปลูกถ่ายตับก็หมดหนทางแล้ว” นายแพทย์พยักหน้า ถอนหายใจครั้งหนึ่งแล้วก็หมุนตัวจากไป เดินออกมาจากโรงพยาบาล ท้องฟ้ามีฝนเม็ดเล็กๆโปรยลงมา เฉินตงรีบร้อนกลับบ้าน ภรรยา หวางหนันหนันกำลังนอนเอกเขนกดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา แถมในปากยังกินขนมมันฝรั่งทอดอยู่อีกด้วย เธอเหลือบมองเฉินตง หวางหนันหนันว่าขึ้น “แม่ดีขึ้นบ้างไหม?” “หมอบอกว่า ถ้าเกิดว่าสามารถเข้ารับการปลูกถ่ายตับได้ ก็ยังมีทางรักษา” เฉินตงพูดขึ้นอย่างดีใจราวกับคว้าเอาหญ้ากอสุดท้ายที่ใช้รักษาชีวิตเอาไว้ได้ “ต้องใช้สองแสน ยังดีที่บ้านของเรายังพอมีอยู่ แม่ยังมีโอกาสอีกครั้งหนึ่ง” พูดไป เขาก็หมุนตัวเข้าไปหยิบเอาบัตรธนาคารในห้อง ในพริบตาสีหน้าของหวานหนันหนันก็เปลี่ยนไป รีบร้องขึ้น “เฉินตง คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เฉินตงเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ ราวกับว่านึกอะไรขึ้นได้ หมุนตัวหันกลับมามองหวางหนันหนัน “เงินล่ะ?” หวางหนันหนันวิตกกังวล อึกๆอักๆไม่พูดออกมา “เอาไปให้ที่บ้านคุณอีกแล้วเหรอ?” เฉินตงเลิกคิ้ว รอยยิ้มที่แสดงออกมานั้นช่างดูขมขื่นจนหาอะไรมาเปรียบเทียบไม่ได้ ฝีเท้าของเขาก้าวลงไปนั่งบนโซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง หยิบซองบุหรี่ที่ยับยู่ยี่ออกมา “แช๊ะ” จุดบุหรี่มวนนึงขึ้น ดูดบุหรี่เข้าปอดแรงๆ ทิ้งร่างนอนพาดอยู่บนโซฟา แต่งงานมาสามปี เรื่องซ้ำ ๆเดิม ๆ และมันไม่ใช่ครั้งแรก “หนันหนัน นี่เป็นเงินที่เอาไว้ใช้รักษาแม่ผม” เฉินตงพูดขึ้นอย่างอ่อนล้า “ขอคืนมาได้ไหม?” “ขอคืนมา?” คิ้วของหวางหนันหนันกระตุกขึ้น ตวาดออกมาเสียงแหลม “เฉินตง คุณหมายความว่ายังไง? ฉันเอาเงินเล็กๆน้อยๆไปแสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่ฉัน จะมีหน้าที่ไหนไปขอกลับมาห้ะ?” เฉินตงข่มสีหน้าและอารมณ์ให้เย็นลง แล้วว่าขึ้น “โรงพยาบาลบอกว่าตอนนี้มีตับที่เข้ากันได้อยู่พอดี ถ้าสามารถเอาเงินไปให้โรงพยาบาลได้ในทันที โรงพยาบาลก็สามารถที่จะเริ่มทำการผ่าตัดปลูกถ่ายตับให้แม่ผมได้เลย จากสถานการณ์ของแม่ผมในตอนนี้ คงจะทนได้อีกไม่นาน” “ฉันไม่สนใจ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณเอง คุณก็ไปหาทางเอาเอง” ในทันใดหวางหนันหนันก็ร้องเริ่มร้องไห้เสียงดัง น้ำตาไหลนอง “ภายในเวลาสั้นๆผมจะไปหาเงินสองแสนมาจากไหน?” เฉินตงรู้สึกเหมือนหัวกำลังจะระเบิดออกมาแล้ว กึ่งหนึ่งคือการขอร้อง “หนันหนัน ช่วยผมครั้งหนึ่ง ขอคืนมาเถอะนะ แม่ของผมยังรอเงินสองแสนนั่นมาช่วยชีวิตอยู่นะ!” “เฉินตง! เงินนั่นให้แม่ฉันไปแล้ว ฉันไม่มีทางที่จะไปขอกลับมา” หวางหนันหนันร้องไห้ไปแล้วทรุดนั่งลงบนพื้น ทั้งน้ำมูกทั้งน้ำตาไหลออกมา “แม่ของคุณก็กำลังจะตายอยู่แล้ว คุณยังจะเอาเงินไปผลาญทิ้งที่โรงพยาบาลอีก ตกลงคุณเคยคิดถึงครอบครัวพวกเราบ้างหรือเปล่า?” ร่างกายของเฉินตงสั่น ความโกรธมากระจุกรวมกันอยู่ที่ลำคอของเขา เขาหยิบโทรศัพท์ของหวางหนันหนันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “คุณไม่โทร ผมโทร!” ไม่รอให้หวางหนันหนันขัดขวาง สายโทรออกก็โดนรับสาย “แม่ครับ หนันหนันเพิ่งจะให้เงินแม่ไปสองแสนใช่ไหมครับ?” เฉินตงขอร้อง “ขอร้องล่ะครับช่วยคืนเงินสองแสนให้ผมได้ไหม นั่นเป็นเงินที่จะใช้รักษาแม่ผม แม่ผมท่านยังรอรับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่นะครับ” อีกฝั่งของสาย อยู่แม่ยายก็ตวาดขึ้น “เฉินตงแกพูดจาบ้าบออะไรออกมา? เงินนั่นเป็นเงินที่หนันหนันแสดงความกตัญญูต่อพวกเรา แกยังมีหน้าจะมาขอเงินกลับไปอีก? ในตอนนั้นหนันหนันอยากจะแต่งงานกับแก พวกเราก็ไม่เห็นด้วย จากสภาพของแก ก็เป็นเพราะหนันหนันหน้ามืดตามัวถึงได้ยอมแต่งงานกับแก” “ในตอนนี้หนักกว่านั้นอีก หนันหนันมีใจอยากจะกตัญญูต่อพ่อแม่ เอาเงินมาให้พวกเราสองคนใช้ ชายหงส์(ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง)อย่างแกยังกล้าที่จะบากหน้ามาขอเงินกลับไป ฉันจะบอกแกให้นะ หวางเห้ากำลังจะแต่งงานแล้ว เงินนั่นพวกเราเตรียมจะเอาไปวางดาวน์ค่าบ้านงวดแรกให้หวางเห้า อยากได้เงิน? แค่แดงเดียวก็ไม่มี!” ปัง! สายตัดไปแล้ว เฉินตงแน่นิ่งไป แม่ยายนี่ฟังในสิ่งที่ฉันพูดไม่เข้าใจหรือยังไง? “เฉินตง คุณเป็นบ้าเหรอ?” หวางหนันหนันกระชากคอเสื้อของเฉินตงราวกับคนบ้า “คุณทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ลงไปได้ยังไง ฉันเอาเงินไปให้พ่อแม่ฉัน ทำไมคุณต้องทำเหมือนมันฟ้ามันจะผ่าลงมาให้ได้?” เฉินตงมองหวางหนันหนันอย่างหดหู่ ดวงตาแดงก่ำ “ในสายตาของพวกคุณ ชีวิตของแม่ผม ยังไม่มีค่าเท่ากับเงินดาวน์บ้านงวดแรกของน้องชายคุณอย่างนั้นเหรอ?” “ไร้สาระ!” หวางหนันหนันปล่อยมือจากเฉินตง หยิบของในห้องขึ้นมาแล้วก็เขวี้ยงปาข้าวของจนเละเทะ ในพริบตา ห้องรับแขกก็รกและยุ่งเหยิงไปหมด หวางหนันหนันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา “เฉินตงคุณมันคนใจดำ ตอนนั้นทำไมฉันถึงได้แต่งงานกับคุณนะ เพื่อแม่ของคุณ คุณทุ่มเททิ้งเงินไปตั้งเท่าไหร่แล้ว? ฉันยอมอดทนลำบากมากับคุณ แม้แต่บ้านที่อยู่ก็ต้องเช่า คุณเคยสงสารฉันบ้างไหม? เสี่ยวเห้าเป็นน้องชายของฉัน แล้วก็เป็นน้องของคุณด้วย เขากำลังจะแต่งงานแล้ว ฉันเป็นถึงพี่สาว จะช่วยฉันบ้าง ไม่ได้เลยเหรอ?” “ช่วยคุณสักครั้ง?” เฉินตงโมโหสุดขีด “พวกเราแต่งงานกันมาสามปี คุณช่วยหวางเห้าไอ้สวะนั่นไปตั้งเท่ากี่ครั้งแล้ว? ไอ้สวะหวางเห้ามัวแต่ลุ่มหลงอยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบจนชีวิตไม่ก้าวหน้า ขลุกตัวอยู่แต่ในบ้านเกาะพ่อแม่กิน ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะพวกคุณ!” “อย่ามาพูดถึงน้องชายฉันแบบนั้นนะ!” หวางหนันหนันใบหน้าบิดเบี้ยว ยืนชี้หน้าเฉินตงด้วยท่าทางป่าเถื่อนพร้อมพูดข่มขู่ เฉินตงพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน “ทำไมถึงจะพูดไม่ได้? เรียนมหาลัยก็ไปทำคนอื่นท้อง เงินที่ชดใช้ก็เป็นเงินของผม เขาอยากจะซื้อรถก็เป็นผมที่จ่ายเงินซื้อให้เขา ในสามปีนี้ทั้งในที่ลับและที่แจ้งผมจ่ายเงินให้เขาไปตั้งเท่าไหร่? คุณมันปีศาจฝูตี้(ผู้หญิงที่มีน้องชายและต้องช่วยน้องชายในทุกด้านเพราะพ่อแม่ให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่าลูกสาว) คุณต่างหากที่ไม่เคยคิดถึงครอบครัวของเรา!” “กรี๊ด! แกหุบปากเดี๋ยวนี้นะ” หวางหนันหนันหวีดร้องออกมาเสียงแหลม “แกหมายความว่ายังไง? แกไม่อยากจะอยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหม?” “พวกคุณเอาเงินที่จะใช้รักษาแม่ผมไปซื้อบ้านให้ไอ้สวะ ไม่สนใจไยดีแม่ผม คนที่ไม่อยากจะใช้ชีวิตร่วมกันต่อมันเป็นคุณต่างหาก!” เฉินตงยักไหล่ พูดออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “หย่ากันเถอะ!” หวางหนันหนันนิ่งไปในทันที “มึง มึงพูดว่าอะไรนะ?” แต่งงานมาสามปี ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเฉินตงไม่เคยพูดจาอะไรแบบนี้ออกมา “หย่ากันเถอะ” เฉินตงบอก “แต่งงานกับผมมันทำให้คุณลำบากมาก ผมเองก็ไม่เหมาะกับคุณ ครอบครัวนี้ของคุณ ผมแบกไม่ไหว” พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกไป เขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยผัดวันประกันพรุ่ง สามปีที่ผ่านมา แต่ละครั้งที่อดทน ก็เป็นเพราะคิดว่าในตอนนั้นหวางหนันหนันแต่งกับเขา ความจริงแล้วก็นับว่าเธอยอมลดตัวลงมาแต่งกับเขา อีกอย่างหวางหนันหนันก็ยังมีความรู้สึกดีๆต่อเขาบ้าง แต่ว่าครั้งนี้ ในที่สุดเขาก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว รอจนเฉินตงออกไปจากบ้านแล้ว ในที่สุดหวางหนันหนันก็ได้สติ เธอรีบพุ่งตัวไปหยิบโทรศัพท์มาโทรหามารดาด้วยความวิตกและไร้สติ ร้องไห้ฟูมฟายแล้วว่าขึ้น “แม่…..เฉินตงอยากจะหย่ากับหนู” “ไอ้ชั่วนั่นอยากจะขอหย่ากับแก?” อีกฝั่งของสาย เสียงตวาดของมารดาดังขึ้น “หย่าก็หย่า! มันก็แค่ไอ้คนจน ยังจะกล้ายกหางตัวเองอวดเบ่ง คิดว่าตัวเองแน่นักนะ! เงินสองแสนสุดท้ายนั่นยังไงก็อยู่ที่พวกเราแล้ว มันจะหย่ากับแก อย่างนั้นก็สงเคราะห์มันไป ให้มันไปนั่งร้องไห้กับแม่แก่ใกล้ตายของมันไปเสีย” ณ ขณะนี้ เวลานี้ เฉินตงออกเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ท้องฟ้าในตอนกลางคืน มีฝนเม็ดเล็กๆโปรยปรายลงมา ทำให้ตัวของเขาเปียกไปทั้งตัว เขาส่ายหัวอย่างกลัดกลุ้ม เอาเท้าเตะน้ำที่ขังนองอยู่ข้างทาง เงิน เงิน เงิน แม่งทะเลาะกันก็เพราะเงิน! ตอนนี้มีเรื่องกับตระกูลหวางจนต่อกันไม่ติดแล้ว กูแม่งจะไปหาเงินสองแสนนั่นมาจากไหนกันวะ? ฝืด……. ในเวลานี้ รถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมคันหนึ่งก็หยุดลงตรงข้างตัวของเฉินตง กระจกของรถถูกเลื่อนลง ชายชราคนหนึ่งแต่งกายด้วยชุดราชวงศ์ถังมีมองมาที่เฉินตงด้วยใบหน้าที่แต้มไว้ด้วยรอยยิ้ม “เป็นคุณชายเฉินตงใช่ไหมครับ? เชิญขึ้นรถครับ ไปโรงพยาบาลลี่จิงกับผม” คุณชาย ?! เฉินตงมองชายชราตรงหน้าด้วยสีหน้างุนงง นานนับชั่วขณะหนึ่งที่ชะงักไป ชายชรายิ้มออกมาเล็กน้อย “คุณแม่ของคุณกำลังเข้ารับการผ่าตัดปลูกถ่ายตับอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”

Options

not work with dark mode
Reset