Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา – ตอนที่ 407 สาวงาม

เฉินตงลืมตาขึ้น

ใบหน้ารูปไข่อันงดงามของกู้ชิงหยิ่งปรากฏขึ้นในดวงตา

แสงไฟสลัวๆ

แววตาของกู้ชิงหยิ่งเต็มไปด้วยความห่วงใยและความอบอุ่น

เมื่อเห็นเฉินตงมีท่าทีเหม่อลอยไปครู่หนึ่ง

“มัวแต่นั่งนิ่งอยู่ทำไม? คนโง่” ใบหน้าอันงดงามของกู้ชิงหยิ่งปรากฏสีแดงระเรื่อขึ้นมาและกล่าวตำหนิ

เฉินตงยิ้ม จากนั้นจึงลุกขึ้นและเอ่ยถามว่า “ผมอยู่ตรงนี้คนเดียวมานานเท่าไหร่หรือ?”

“อืม เกือบจะรุ่งสางแล้ว ท่านหลงไม่ให้รบกวนคุณ บอกว่าคุณมีเรื่องกังวลใจ แต่ฉันเห็นคุณไม่ลงไปข้างล่างเสียที จึงรู้สึกเป็นห่วง”

กู้ชิงหยิ่งคล้องแขนเฉินตง มองเข้าไปในแววตาของเฉินตง แล้วรู้สึกเป็นห่วง

เธอไม่อยากให้เฉินตงต้องรู้สึกเหนื่อยใจ แต่เธอก็รู้ดีว่าสิ่งเหล่านี้ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

ผู้ชายของเธอ ต้องการสวมมงกุฎของราชา ต้องการขึ้นไปนั่งบนบัลลังก์ของราชา

และสิ่งเดียวที่เธอสามารถทำได้ก็คือ คอยสนับสนุนเขาอยู่เงียบๆ คอยดูแล และให้ความอบอุ่นกับเขา

เมื่อกลับถึงห้องนอน

เฉินตงอาบน้ำ นอนลงบนเตียง แต่ไม่หลับ

กู้ชิงหยิ่งยังคงซบอยู่ในอกของเขา และคอยเหลือบมอใบหน้าของเฉินตงอยู่เป็นระยะ

บรรยากาศภายในห้องเงียบสงัด

มีเพียงไฟหัวเตียงที่ส่องแสงสลัวๆ

มีกลิ่นหอมจางๆ ลอยอยู่ในอากาศ

“นอนไหม?” กู้ชิงหยิ่งถาม

“นอนไม่หลับ” เฉินตงส่ายหัว ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ทรมาน”

ทรมาน?!

กู้ชิงหยิ่งตัวสั่นเล็กน้อย ใบหน้าอันงดงามของเธอแดงก่ำขึ้นทันที

ดวงตาของเธอสั่นคลอน ริมฝีปากแดงระเรื่อของกู้ชิงหยิ่งเอ่ยขึ้นว่า “ได้ยินมาว่า เวลาที่ภรรยาตั้งต้อง สามีมักต้องทรมาน”

เฉินตงตกตะลึง ความคิดทั้งหมดว่างเปล่าในทันที

สวรรค์!

ภรรยาสาวจอมโง่เขลาของเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่?

ตรงไปตรงมาขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

ยังไม่มันรอให้เฉินตงเอ่ยปากอธิบาย

จู่ๆ กู้ชิงหยิ่งก็ทำตัวเหมือนลูกแมวตัวน้อย แนบตัวลงไปบนอกของเฉินตง แล้วเอ่ยปากขึ้นมา “ฉันช่วยคุณได้นะ”

คำพูดนี้ทำให้เฉินตงรีบกลืนคำพูดของตัวเองลงไปในทันที

และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกระสับกระส่ายขึ้นมา

หลังจากที่กู้ชิงหยิ่งตั้งท้อง เขาก็ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ามานานแล้ว……

ตอนนี้ภรรยาเสนอตัว จึงอดไม่ได้ที่เขาจะรู้สึก……หุนหันพลันแล่นเล็กน้อย

“ต้องการไหม?” กู้ชิงหยิ่งกระซิบถามที่ข้างหูของเฉินตง

ลมร้อนผ่าว ทำให้แววตาของเฉินตงเคลิ้มไป

สามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ไม่น่าจะมีปัญหาใช่ไหม?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉินตงก็อดไม่ได้ที่จะมีเปลวไฟลุกผ่าวขึ้นในดวงตา และหันมองกู้ชิงหยิ่งที่อยู่ตรงหน้า

แต่เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นท้องของกู้ชิงหยิ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ ไฟในดวงตาก็ดับมอดลงทันที

หากยังคิดเรื่องพวกนี้ตอนภรรยากำลังตั้งท้องแล้วล่ะก็ ถือเป็นผู้ชายประเภทไหนกัน?

เฉินตงแอบด่าตัวเอง จากนั้นจึงยื่นมือไปลูบดั้งจมูกของกู้ชิงหยิ่งด้วยความเอ็นดู “เด็กโง่ คุณคิดอะไรของคุณ?”

กู้ชิงหยิ่งผงะไป

เฉินตงอธิบาย “ที่ผมบอกว่าทรมาน เป็นเพราะหลายวันมานี้เกิดเรื่องขึ้น ทั้งเรื่องของแม่ผม เรื่องที่ฉินเย่ถูกเล่นงาน และยังมีเรื่องพ่ออีก นอกจากเรื่องของแม่ผมแล้ว เรื่องอื่นๆ ยังหาข้อสรุปที่ชัดเจนไม่ได้ ดังนั้นจึงรู้สึกทรมาน”

“ฮะ?!”

กู้ชิงหยิ่งหน้าถอดสี ทั้งตกใจทั้งอับอาย

ราวกับลูกแมวที่ตื่นตระหนก รีบมุดหัวเข้าไปในอ้อมแขนของเฉินตงในทันที อีกทั้งยังดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมหัวอีกด้วย

“หึ คนบ้า ต่อไปคุณพูดให้มันชัดเจนในประโยคเดียวได้ไหม ทำให้ ทำให้ฉัน……คุณนี่มันแย่จริงๆ”

เมื่อได้ยินกู้ชิงหยิ่งบ่นออกมาด้วยความเขินอาย เฉินตงก็หัวเราะออกมาอย่างร่าเริงในทันที

น้ำให้ความทุกข์ในใจเบาบางลงไปมาก

เขายื่นมือไปปิดโคมไฟ หดตัวกลับเข้าไปในผ้าห่ม แล้วกอดกู้ชิงหยิ่งนอนหลับไป

สามวันต่อมา

มีข่าวร้ายรายงานมาจากฉินเย่เรื่อยๆ

บริษัทมหาอำนาจทั้งห้าร่วมมือกันโจมตี ต่อให้อาศัยความสามารถของฉินเย่และฉินเสี่ยวเชียน ก็ยังยากที่จะรับมือได้ และรู้สึกไร้เรี่ยวแรงจนยากเกินต้านทาน

ถึงแม้บริษัทการเงินของฉินเย่จะมีมูลค่าทรัพย์สินนับหมื่นล้าน

แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับมหาอำนาจทั้งห้า ก็ยังคงถูกกดดันอยู่ดี

ตั้งแต่ต้นจนจบ เฉินตงไม่เข้าไปแทรกแซงการทำงานของฉินเย่แม้แต่น้อย

เพราะเขารู้ดีว่า เรื่องนี้ฉินเย่ถนัดกว่าเขามาก

ถึงขั้นว่า แม้กระทั่งฉินเสี่ยวเชียนเอง เขาก็ยังเทียบไม่ติด

รู้จักใช้คนให้ถูกกับงาน ถือเป็นหนทางของราชา

และนี่จึงเป็นสาเหตุสำคัญที่ในตอนต้น เขาอาศัยเส้นสายจากท่านหลงในการชักชวนฉินเย่มาร่วมงาน เพื่อการขยับขยายและพัฒนา!

หากเข้ายื่นมือเข้าไปก้าวก่ายตอนนี้ จะยิ่งกลับทำให้เรื่องวุ่นวายไปกว่าเดิม ถึงขั้นอาจกระทบต่อแผนการของฉินเย่และฉินเสี่ยวเชียนได้

อีกทางด้านหนึ่ง

ท่านหลงเองก็สืบเรื่องของจุนหลิน กรุ๊ปมาได้อย่างชัดเจนแล้ว

แต่ผลลัพธ์ที่ออกมา กลับทำให้เฉินตงรู้สึกจนใจ

ทุกหน่วยข่าวกรองระบุออกมาอย่างชัดเจนว่า จุนหลิน กรุ๊ป เป็นเพียงแค่ “มดตัวเล็กๆ” ตัวหนึ่งเท่านั้น

ไม่มีเงินหมุนเวียนก้อนโต ไม่มีผู้มีอิทธิพลคอยหนุนหลัง ไม่เป็นที่รู้จักในภาคตะวันตกเฉียงเหนือ เป็นเพียงแค่จัวหนึ่งในฝูง ไม่มีอะไรพิเศษ

บริษัทที่ธรรมดาเช่นนี้

แต่จู่ๆ กลับเข้าร่วมการซื้อขายในตลาดการเงินครั้งนี้ด้วย

เงินจำนวนหลายหมื่นล้านภายใต้การบริหารของฉินเย่ เมื่อต้องรับมือกับมหาอำนาจทั้งสี่อย่างพวกหงหุ้ย Rothschild ก็เหมือนราวกับปลาได้น้ำ

ถึงแม้เฉินตงกับท่านหลงจะรู้ดีว่า “มีเรื่องผิดพลาดเกิดขึ้น แสดงว่าต้องมีปีศาจอยู่แน่นอน” แต่ที่น่าแปลกใจก็คือ ไม่อาจรู้ได้ว่า “ปีศาจ” อยู่ที่ไหนกันแน่

แต่สิ่งเดียวที่เฉินตงมั่นใจก็คือ

จุนหลิน กรุ๊ป น่าจะเป็นศัตรูมากกว่ามิตร

เพียงแต่ในตอนแรกที่จุนหลิน กรุ๊ป เข้ามาในตลาด ได้ช่วยดันราคาขึ้นหนึ่งครั้ง หลังจากนั้น จุนหลิน กรุ๊ปก็ร่วมมือกับอีกสี่บริษัท เข้าจัดการช้อนซื้อหุ้นห้องฉินเย่อย่างไร้ความปรานี

นี่จึงเป็นการความคิดแรกเริ่มของเฉินตง ที่คิดว่าจุนหลิน กรุ๊ปคือพ่อไปจนหมดสิ้น

สุดท้ายสิ่งที่เหลืออยู่ก็คือ ความจนใจและสิ้นหวัง

สามวันมานี้ ฉินเย่ไม่ติดต่อกับเฉินตงเลย เฉินตงเองก็ไม่ติดต่อกับฉินเย่

การต่อสู้ทางการเงิน หากจะพูดว่าเป็นเรื่องคอขาดบาดตายเห็นทีว่าก็คงจะไม่เกินจริง

เวลาเพียงเสี้ยววินาที ก็สามารถตัดสินผลแพ้ชนะได้

เฉินตงรู้ดีว่า สามวันมานี้ ฉินเย่แบกรับความกดดันเอาไว้จนยากที่จะจินตนาการได้

สิ่งเดียวที่เขาทำได้ก็คือ ทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เข้างานและเลิกงานตามปกติ และบริหารบริษัทอสังหาริมทรัพย์ไท่ติ่ง

เย็นวันนี้

หลังจากเลิกงาน เฉินตงเพิ่งจะเดินลงมาจากตึกใหญ่ของบริษัท

ก็มีหญิงสาวสวมใส่เสื้อโค้ตสีดำเดินเข้ามากล่าวทักทาย

“คุณเฉิน พบกันครั้งแรก ช่วยแนะนำด้วยค่ะ”

น้ำเสียงที่อ่อนโยนราวกับเสียงขับขานของนกการเวก ดังก้องเข้าไปในหู

ในขณะเดียวกันเธอก็ยื่นนิ้วมือที่เรียวยาวเหมือนลำเทียนออกมา

เฉินตงถูกนิ้วมือเรียวงามที่อยู่ตรงหน้าดึงดูดเข้าอย่างจัง ช่างสวยจริงๆ

ไม่อาจอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้

ทุกสัดส่วนราวกับได้รับการออกแบบมาอย่างดี

เพียงมือข้างเดียว ก็ทรงเสน่ห์ขนาดนี้

“คุณคือใคร?” เฉินตงขมวดคิ้วถาม

เสื้อโค้ตสีดำห่อหุ้มร่างกายที่สง่างามเอาไว้ ภายใต้หมวกกันแดดใบใหญ่สีดำ บวกกับการที่อีกฝ่ายก้มหน้าก้มตาอยู่ ทำให้ไม่สามารถเห็นใบหน้าได้อย่างชัดเจนนัก

ทันทีที่พูดจบ

หยิบสาวที่อยู่ตรงหน้าก็หยิบของสิ่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋า แล้วยื่นให้เฉินตง

แววตาของเฉินตงเต็มไปด้วยความสงสัย

เป็นป้ายหนึ่งชิ้น ทำมาจากไม้จันทน์ ขนาดไม่ใหญ่นัก ใหญ่กว่าจี้หยกทั่วไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ด้านบนมีตัวอักษรสีแดงสลักอยู่หนึ่งคำ——หง!

“คุณคือคนของหงหุ้ย?” เฉินตงตกใจอย่างมาก

คำว่าหงที่เขาพอจะนึกเชื่อมโยงไปได้ ก็เห็นจะมีแต่หงหุ้ยที่ปรากฏขึ้นมาในสายตาของเขาเมื่อเร็วๆ นี้

“เชิญคุณเฉินตามดิฉันไปคุยเป็นการส่วนตัวหน่อย”

หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แสดงให้เห็นว่ายอมรับ

เป็นการส่วนตัว?

ส่วนตัวอะไร?

เฉินตงรู้สึกงุนงงในทันที ถ้าไม่ใช่เพราะฉินเย่โดนเล่นงานในครั้งนี้ ด้วยสถานะและที่ที่เขาดำรงอยู่ในตอนนี้ ไม่มีทางที่จะรู้จักชื่อของหงหุ้ยได้เลย

หากจะพูดว่าเป็นคนแปลกหน้า ก็ดูจะไม่เกินจริง

แล้วมีอะไรจะต้องคุยเป็นการส่วนตัว?

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

บทนำ เฉินตงกับหวางหนันหนันแต่งงานกัน3ปี ถูกภรรยาที่ยกน้องชายเป็นหัวแก้วหัวแหวนบีบคั้น แล้วยังถูกดูถูกเหยียดหยาม วันหนึ่งได้กลับตระกูลมหาเศรษฐี เขาสาบานว่าต้องกอบกู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมา ต้องทำให้คนที่ดูถูกเขาเสียใจกับสิ่งที่ทำ ให้คนที่เหยียดหยามเขาต้องชดใช้อย่างสาสม เรื่องย่อ “ขอโทษครับคุณเฉิน ระยะมะเร็งตับของแม่ของคุณ…..” มองคุณหมอที่อยู่ตรงหน้าส่ายหน้า เฉินตงมึนงงไปชั่วขณะ ในพริบตาดวงตาก็กลายเป็นสีแดง ตั้งแต่เล็กจนโต เขากับแม่พึ่งพาอาศัยกัน เพื่อที่จะส่งให้เขาเรียนหนังสือ แม่ทำงานจนป่วย ไม่ทันที่จะได้สะดวกสบาย ก็ตกลงมาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้แล้ว “คุณหมอ ขอร้องล่ะครับ ช่วยแม่ผมด้วย แค่หนทางสักนิดก็ไม่มีแล้วเหรอครับ?” เสียงของเฉินตงแหบแห้งยังมีเสียงสะอื้นปนอยู่ คุณหมอลังเลอยู่ชั่วครู่ กล่าวขึ้น “ยังมีวิธีสุดท้ายอยู่ ก็คือทำการเปลี่ยนถ่ายตับ ตอนนี้ทางแพทย์มีของอยู่พอดี…..” ชะงักไปชั่วครู่ เขาก็มองเฉินตงตั้งแต่หัวจรดเท้า การรักษาที่ยาวนาน ทำให้เขารู้สถานการณ์ตอนนี้ของเฉินตงดี แต่ เขาก็ยังพูดออกมา “แต่ว่า…..ค่าใช้จ่ายไม่น้อยเลยนะครับ อย่างน้อยๆในช่วงแรกก็ประมาณสองแสน” สองแสน? ดวงตาของเฉินตงวาววับ รีบจับมือของคุณหมอเอาไว้ “รักษา จะต้องรักษานะครับ ผมยังมีอีกสองแสน!” เงินไม่มีแล้วยังหาได้ แต่ว่าไม่มีแม่แล้ว ก็ไม่สามารถหาได้อีกแล้ว “อย่างนั้นคุณก็รีบๆรวบรวมเงิน ถ้าเกิดว่ายังประวิงเวลาออกไปอีก วิธีปลูกถ่ายตับก็หมดหนทางแล้ว” นายแพทย์พยักหน้า ถอนหายใจครั้งหนึ่งแล้วก็หมุนตัวจากไป เดินออกมาจากโรงพยาบาล ท้องฟ้ามีฝนเม็ดเล็กๆโปรยลงมา เฉินตงรีบร้อนกลับบ้าน ภรรยา หวางหนันหนันกำลังนอนเอกเขนกดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา แถมในปากยังกินขนมมันฝรั่งทอดอยู่อีกด้วย เธอเหลือบมองเฉินตง หวางหนันหนันว่าขึ้น “แม่ดีขึ้นบ้างไหม?” “หมอบอกว่า ถ้าเกิดว่าสามารถเข้ารับการปลูกถ่ายตับได้ ก็ยังมีทางรักษา” เฉินตงพูดขึ้นอย่างดีใจราวกับคว้าเอาหญ้ากอสุดท้ายที่ใช้รักษาชีวิตเอาไว้ได้ “ต้องใช้สองแสน ยังดีที่บ้านของเรายังพอมีอยู่ แม่ยังมีโอกาสอีกครั้งหนึ่ง” พูดไป เขาก็หมุนตัวเข้าไปหยิบเอาบัตรธนาคารในห้อง ในพริบตาสีหน้าของหวานหนันหนันก็เปลี่ยนไป รีบร้องขึ้น “เฉินตง คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เฉินตงเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ ราวกับว่านึกอะไรขึ้นได้ หมุนตัวหันกลับมามองหวางหนันหนัน “เงินล่ะ?” หวางหนันหนันวิตกกังวล อึกๆอักๆไม่พูดออกมา “เอาไปให้ที่บ้านคุณอีกแล้วเหรอ?” เฉินตงเลิกคิ้ว รอยยิ้มที่แสดงออกมานั้นช่างดูขมขื่นจนหาอะไรมาเปรียบเทียบไม่ได้ ฝีเท้าของเขาก้าวลงไปนั่งบนโซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง หยิบซองบุหรี่ที่ยับยู่ยี่ออกมา “แช๊ะ” จุดบุหรี่มวนนึงขึ้น ดูดบุหรี่เข้าปอดแรงๆ ทิ้งร่างนอนพาดอยู่บนโซฟา แต่งงานมาสามปี เรื่องซ้ำ ๆเดิม ๆ และมันไม่ใช่ครั้งแรก “หนันหนัน นี่เป็นเงินที่เอาไว้ใช้รักษาแม่ผม” เฉินตงพูดขึ้นอย่างอ่อนล้า “ขอคืนมาได้ไหม?” “ขอคืนมา?” คิ้วของหวางหนันหนันกระตุกขึ้น ตวาดออกมาเสียงแหลม “เฉินตง คุณหมายความว่ายังไง? ฉันเอาเงินเล็กๆน้อยๆไปแสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่ฉัน จะมีหน้าที่ไหนไปขอกลับมาห้ะ?” เฉินตงข่มสีหน้าและอารมณ์ให้เย็นลง แล้วว่าขึ้น “โรงพยาบาลบอกว่าตอนนี้มีตับที่เข้ากันได้อยู่พอดี ถ้าสามารถเอาเงินไปให้โรงพยาบาลได้ในทันที โรงพยาบาลก็สามารถที่จะเริ่มทำการผ่าตัดปลูกถ่ายตับให้แม่ผมได้เลย จากสถานการณ์ของแม่ผมในตอนนี้ คงจะทนได้อีกไม่นาน” “ฉันไม่สนใจ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณเอง คุณก็ไปหาทางเอาเอง” ในทันใดหวางหนันหนันก็ร้องเริ่มร้องไห้เสียงดัง น้ำตาไหลนอง “ภายในเวลาสั้นๆผมจะไปหาเงินสองแสนมาจากไหน?” เฉินตงรู้สึกเหมือนหัวกำลังจะระเบิดออกมาแล้ว กึ่งหนึ่งคือการขอร้อง “หนันหนัน ช่วยผมครั้งหนึ่ง ขอคืนมาเถอะนะ แม่ของผมยังรอเงินสองแสนนั่นมาช่วยชีวิตอยู่นะ!” “เฉินตง! เงินนั่นให้แม่ฉันไปแล้ว ฉันไม่มีทางที่จะไปขอกลับมา” หวางหนันหนันร้องไห้ไปแล้วทรุดนั่งลงบนพื้น ทั้งน้ำมูกทั้งน้ำตาไหลออกมา “แม่ของคุณก็กำลังจะตายอยู่แล้ว คุณยังจะเอาเงินไปผลาญทิ้งที่โรงพยาบาลอีก ตกลงคุณเคยคิดถึงครอบครัวพวกเราบ้างหรือเปล่า?” ร่างกายของเฉินตงสั่น ความโกรธมากระจุกรวมกันอยู่ที่ลำคอของเขา เขาหยิบโทรศัพท์ของหวางหนันหนันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “คุณไม่โทร ผมโทร!” ไม่รอให้หวางหนันหนันขัดขวาง สายโทรออกก็โดนรับสาย “แม่ครับ หนันหนันเพิ่งจะให้เงินแม่ไปสองแสนใช่ไหมครับ?” เฉินตงขอร้อง “ขอร้องล่ะครับช่วยคืนเงินสองแสนให้ผมได้ไหม นั่นเป็นเงินที่จะใช้รักษาแม่ผม แม่ผมท่านยังรอรับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่นะครับ” อีกฝั่งของสาย อยู่แม่ยายก็ตวาดขึ้น “เฉินตงแกพูดจาบ้าบออะไรออกมา? เงินนั่นเป็นเงินที่หนันหนันแสดงความกตัญญูต่อพวกเรา แกยังมีหน้าจะมาขอเงินกลับไปอีก? ในตอนนั้นหนันหนันอยากจะแต่งงานกับแก พวกเราก็ไม่เห็นด้วย จากสภาพของแก ก็เป็นเพราะหนันหนันหน้ามืดตามัวถึงได้ยอมแต่งงานกับแก” “ในตอนนี้หนักกว่านั้นอีก หนันหนันมีใจอยากจะกตัญญูต่อพ่อแม่ เอาเงินมาให้พวกเราสองคนใช้ ชายหงส์(ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง)อย่างแกยังกล้าที่จะบากหน้ามาขอเงินกลับไป ฉันจะบอกแกให้นะ หวางเห้ากำลังจะแต่งงานแล้ว เงินนั่นพวกเราเตรียมจะเอาไปวางดาวน์ค่าบ้านงวดแรกให้หวางเห้า อยากได้เงิน? แค่แดงเดียวก็ไม่มี!” ปัง! สายตัดไปแล้ว เฉินตงแน่นิ่งไป แม่ยายนี่ฟังในสิ่งที่ฉันพูดไม่เข้าใจหรือยังไง? “เฉินตง คุณเป็นบ้าเหรอ?” หวางหนันหนันกระชากคอเสื้อของเฉินตงราวกับคนบ้า “คุณทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ลงไปได้ยังไง ฉันเอาเงินไปให้พ่อแม่ฉัน ทำไมคุณต้องทำเหมือนมันฟ้ามันจะผ่าลงมาให้ได้?” เฉินตงมองหวางหนันหนันอย่างหดหู่ ดวงตาแดงก่ำ “ในสายตาของพวกคุณ ชีวิตของแม่ผม ยังไม่มีค่าเท่ากับเงินดาวน์บ้านงวดแรกของน้องชายคุณอย่างนั้นเหรอ?” “ไร้สาระ!” หวางหนันหนันปล่อยมือจากเฉินตง หยิบของในห้องขึ้นมาแล้วก็เขวี้ยงปาข้าวของจนเละเทะ ในพริบตา ห้องรับแขกก็รกและยุ่งเหยิงไปหมด หวางหนันหนันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา “เฉินตงคุณมันคนใจดำ ตอนนั้นทำไมฉันถึงได้แต่งงานกับคุณนะ เพื่อแม่ของคุณ คุณทุ่มเททิ้งเงินไปตั้งเท่าไหร่แล้ว? ฉันยอมอดทนลำบากมากับคุณ แม้แต่บ้านที่อยู่ก็ต้องเช่า คุณเคยสงสารฉันบ้างไหม? เสี่ยวเห้าเป็นน้องชายของฉัน แล้วก็เป็นน้องของคุณด้วย เขากำลังจะแต่งงานแล้ว ฉันเป็นถึงพี่สาว จะช่วยฉันบ้าง ไม่ได้เลยเหรอ?” “ช่วยคุณสักครั้ง?” เฉินตงโมโหสุดขีด “พวกเราแต่งงานกันมาสามปี คุณช่วยหวางเห้าไอ้สวะนั่นไปตั้งเท่ากี่ครั้งแล้ว? ไอ้สวะหวางเห้ามัวแต่ลุ่มหลงอยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบจนชีวิตไม่ก้าวหน้า ขลุกตัวอยู่แต่ในบ้านเกาะพ่อแม่กิน ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะพวกคุณ!” “อย่ามาพูดถึงน้องชายฉันแบบนั้นนะ!” หวางหนันหนันใบหน้าบิดเบี้ยว ยืนชี้หน้าเฉินตงด้วยท่าทางป่าเถื่อนพร้อมพูดข่มขู่ เฉินตงพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน “ทำไมถึงจะพูดไม่ได้? เรียนมหาลัยก็ไปทำคนอื่นท้อง เงินที่ชดใช้ก็เป็นเงินของผม เขาอยากจะซื้อรถก็เป็นผมที่จ่ายเงินซื้อให้เขา ในสามปีนี้ทั้งในที่ลับและที่แจ้งผมจ่ายเงินให้เขาไปตั้งเท่าไหร่? คุณมันปีศาจฝูตี้(ผู้หญิงที่มีน้องชายและต้องช่วยน้องชายในทุกด้านเพราะพ่อแม่ให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่าลูกสาว) คุณต่างหากที่ไม่เคยคิดถึงครอบครัวของเรา!” “กรี๊ด! แกหุบปากเดี๋ยวนี้นะ” หวางหนันหนันหวีดร้องออกมาเสียงแหลม “แกหมายความว่ายังไง? แกไม่อยากจะอยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหม?” “พวกคุณเอาเงินที่จะใช้รักษาแม่ผมไปซื้อบ้านให้ไอ้สวะ ไม่สนใจไยดีแม่ผม คนที่ไม่อยากจะใช้ชีวิตร่วมกันต่อมันเป็นคุณต่างหาก!” เฉินตงยักไหล่ พูดออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “หย่ากันเถอะ!” หวางหนันหนันนิ่งไปในทันที “มึง มึงพูดว่าอะไรนะ?” แต่งงานมาสามปี ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเฉินตงไม่เคยพูดจาอะไรแบบนี้ออกมา “หย่ากันเถอะ” เฉินตงบอก “แต่งงานกับผมมันทำให้คุณลำบากมาก ผมเองก็ไม่เหมาะกับคุณ ครอบครัวนี้ของคุณ ผมแบกไม่ไหว” พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกไป เขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยผัดวันประกันพรุ่ง สามปีที่ผ่านมา แต่ละครั้งที่อดทน ก็เป็นเพราะคิดว่าในตอนนั้นหวางหนันหนันแต่งกับเขา ความจริงแล้วก็นับว่าเธอยอมลดตัวลงมาแต่งกับเขา อีกอย่างหวางหนันหนันก็ยังมีความรู้สึกดีๆต่อเขาบ้าง แต่ว่าครั้งนี้ ในที่สุดเขาก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว รอจนเฉินตงออกไปจากบ้านแล้ว ในที่สุดหวางหนันหนันก็ได้สติ เธอรีบพุ่งตัวไปหยิบโทรศัพท์มาโทรหามารดาด้วยความวิตกและไร้สติ ร้องไห้ฟูมฟายแล้วว่าขึ้น “แม่…..เฉินตงอยากจะหย่ากับหนู” “ไอ้ชั่วนั่นอยากจะขอหย่ากับแก?” อีกฝั่งของสาย เสียงตวาดของมารดาดังขึ้น “หย่าก็หย่า! มันก็แค่ไอ้คนจน ยังจะกล้ายกหางตัวเองอวดเบ่ง คิดว่าตัวเองแน่นักนะ! เงินสองแสนสุดท้ายนั่นยังไงก็อยู่ที่พวกเราแล้ว มันจะหย่ากับแก อย่างนั้นก็สงเคราะห์มันไป ให้มันไปนั่งร้องไห้กับแม่แก่ใกล้ตายของมันไปเสีย” ณ ขณะนี้ เวลานี้ เฉินตงออกเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ท้องฟ้าในตอนกลางคืน มีฝนเม็ดเล็กๆโปรยปรายลงมา ทำให้ตัวของเขาเปียกไปทั้งตัว เขาส่ายหัวอย่างกลัดกลุ้ม เอาเท้าเตะน้ำที่ขังนองอยู่ข้างทาง เงิน เงิน เงิน แม่งทะเลาะกันก็เพราะเงิน! ตอนนี้มีเรื่องกับตระกูลหวางจนต่อกันไม่ติดแล้ว กูแม่งจะไปหาเงินสองแสนนั่นมาจากไหนกันวะ? ฝืด……. ในเวลานี้ รถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมคันหนึ่งก็หยุดลงตรงข้างตัวของเฉินตง กระจกของรถถูกเลื่อนลง ชายชราคนหนึ่งแต่งกายด้วยชุดราชวงศ์ถังมีมองมาที่เฉินตงด้วยใบหน้าที่แต้มไว้ด้วยรอยยิ้ม “เป็นคุณชายเฉินตงใช่ไหมครับ? เชิญขึ้นรถครับ ไปโรงพยาบาลลี่จิงกับผม” คุณชาย ?! เฉินตงมองชายชราตรงหน้าด้วยสีหน้างุนงง นานนับชั่วขณะหนึ่งที่ชะงักไป ชายชรายิ้มออกมาเล็กน้อย “คุณแม่ของคุณกำลังเข้ารับการผ่าตัดปลูกถ่ายตับอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”

Options

not work with dark mode
Reset