Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา – ตอนที่ 441 หรือพ่อกำลังช่วยให้คุมอำนาจ?

กลางดึก

ตอนกลางคืนอุณหภูมิของเมืองโม่เป่ยลดลงอย่างรวดเร็ว

ลมหนาวพัดโชยหอบเอาความหนาวเหน็บทิ่มแทงเข้าไปถึงกระดูก

เฉินตงนั่งอยู่ตรงหน้าต่างเงียบๆ เฝ้ามองแสงไฟที่สว่างกระจายไปทั่วทั้งเมืองอย่างไม่รู้สึกง่วง

ตั้งแต่ในงานฉลองตระกูลเจิ้งจนถึงตอนนี้ จิตใจของเขาไม่เคยสงบลงได้เลย

ความสงบที่แสดงออกมาเบื้องหน้า เป็นเพียงความพยายามของเขาเท่านั้น

พ่อ……อยู่ที่นี่จริงๆ!

แถมยังเกี่ยวข้องกับตระกูลเจิ้งอย่างใกล้ชิด

เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ผลงานที่โดดเด่นของจุนหลิน กรุ๊ปในตลาดหุ้นก็เป็นเรื่องที่สามารถอธิบายได้

แก๊ก

ประตูถูกเปิดออก

ท่านหลงกับคุนหลุนเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าอ่อนล้า

“กลุ่มที่เท่าไหร่แล้ว”

เฉินตงถามโดยไม่หันหน้าไปมอง

“กลุ่มที่ 23 แล้วครับ”

ท่านหลงทุบที่เอวพลางนั่งลงบนโซฟ่าอย่างเหนื่อยล้า “หรือพวกเราจะเปลี่ยนโรงแรมดี อาจจะไม่ครบครันเท่านี้ก็ไม่เป็นไร จะได้ผ่านคืนที่ทรมานนี้ไปได้สักที”

“หรือจะให้ผมไปยืนเฝ้าด้านนอกดีครับ” คุนหลุนเสนอ

เฉินตงส่ายหน้า “ในงานเลี้ยงของตระกูลเจิ้ง ทุกคนต่างเห็นภาพที่เจ้าบ้านเจิ้งก้มหัวให้ผม คนชั้นสูงพวกนั้นไม่มีทางอยู่เฉยได้แน่ ต่อให้พี่ไปยืนอยู่ก็คงแก้ปัญหาอะไรไม่ได้”

หยุดครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง เฉินตงจึงกล่าวกับคุนหลุนว่า “พี่คุนหลุนลงไปบอกคนดูแลโรงแรมหน่อยดีกว่า ใครก็ตามที่ต้องการจะมาพบผมให้กันไว้อยู่ด้านนอกไม่อนุญาตให้เข้ามาด้านใน ประกาศให้คนที่ต้องการมาพบพวกเราทราบตามที่ผมบอก เพราะคนพวกนี้ไม่คุ้มค่าให้สมาคมด้วย”

“รีบไปเร็วเข้า ตอนนี้เอวฉันใกล้จะหักเต็มทีแล้ว” ท่านหลงรีบโบกมือ

เดิมทีตระกูลเจิ้งยิ่งใหญ่ในเมืองนี้ แต่เศรษฐีอันดับหนึ่งของเมืองกลับเริ่มขยายอำนาจออกไปนอกเมืองแล้ว

และในงานฉลอง บุคคลใหญ่โตของเมืองในโถงด้านในต่างก็เห็นแล้วว่าเจ้าบ้านเจิ้งยอมก้มหัวให้เฉินตง

แม้ว่าพวกเขาดูจะเรียบเฉย แต่หลังจากจบงาน บุคคลใหญ่โตเหล่านี้ไม่มีทางปล่อยผ่านโอกาสดีๆ แบบนี้ไปแนุ่

ตั้งแต่ออกจากงานเลี้ยงมาจนถึงตอนนี้ ผู้มาเยือนกว่ายี่สิบกลุ่ม ทำเอาท่านหลงต้องรับหน้าไปก่อนอย่างยากลำบาก

และอย่างที่เฉินตงกล่าวว่าบุคคลใหญ่โตของเมืองเล็กๆ แห่งนี้ไม่คุ้มค่าที่จะไปสมาคมด้วย

กบเมื่อนั่งอยู่ในบ่อย่อมคิดว่าตัวเองมองเห็นท้องฟ้า ส่วนท้องฟ้าก็คิดว่าบ่อที่ตนเองควบคุมอยู่ข้างใต้นั้นคือโลกทั้งใบ

ขณะที่คุนหลุนหันตัวตั้งท่าจะเดินออกไปด้านนอกอยู่นั้น

วอที่เหน็บอยู่ตรงเอวของท่านหลงก็ส่งเสียงดังออกมา

เนื่องจากคนที่มาขอพบนั้นเยอะราวฝูงผึ้ง ทำให้โรงแรมเองก็รู้สึกปวดหัวเช่นกัน และสิ่งที่สำคัญคือฐานะของคนที่มาพบทำให้ผู้จัดการโรงแรมลำบากใจ ดังนั้นจึงเอาวอให้ท่านหลงติดตัวไว้หนึ่งอัน

เมื่อมีคนมาขอพบก็จะรายงานผ่านวอ แล้วใช้ชื่อของเฉินตงในการปฏิเสธแขกที่ขอเข้าพบ

ถ้าหลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆ ค่อยให้ท่านหลงกับคุนหลุนออกหน้ารับแทน

หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งได้ว่า คนที่มาขอเข้าพบวันนี้ไม่ได้มีแค่ 23 กลุ่ม

“คุณเฉิน คุนชายหลินของตระกูลเจิ้งมาขอเข้าพบครับ” เสียงรายงานดังผ่านวอออกมา

เฉินตงยิ้ม “คุนหลุน ไปพาเขาเข้ามา”

ไม่กี่นาทีต่อจากนั้น เจิ้งจุนหลินก็พุ่งเข้ามาด้านในห้องด้วยท่าทางตื่นเต้น

จุดผกผันในวันนี้ ได้ล้มความคิดของเขาทั้งหมดในยี่สิบปีที่ผ่านมา

เขาเป็นคุณชายใหญ่ตระกูลเจิ้ง และเป็นคนที่ทุกคนต่างรู้ดีว่าเป็นคนไร้ประโยชน์ คนตระกูลเจิ้งไม่เคยเห็นเขาอยู่ในสายตา เพราะทุกคนต่างคิดว่าเขาไม่มีทางได้เป็นเจ้าบ้านคนต่อไป

แต่ตอนนี้ พ่อของเขาได้แต่งตั้งเขาเรียบร้อยแล้ว!

และทั้งหมดเป็นเพราะเฉินตง!

“พี่ตง พี่คือตัวนำโชคของผม!”

เมื่อก้าวผ่านประตูเข้ามา เจิ้งจุนหลินก็รีบคุกเข่าลงกับพื้นดังตุ้บ แล้วส่งเสียงราวกับกำลังจะตะโกนออกมา

“เด็กคนนี้ เข้าห้องมาก็คุกเข่าซะแล้ว?”

ท่านหลงแปลกใจรีบกวักมือเรียกคุนหลุน “ไปประคองเขาขึ้นมาเร็ว”

แต่เจิ้งจุนหลินไม่สนใจ เขาโขกหัวลงบนพื้น

ตุ้บๆๆ!

โขกทีเดียวติดกันสามครั้ง ทำเอาหน้าผากของเขาที่โขกลงไปบนพื้นเขียวช้ำ

จากนั้นเจิ้งจุนหลินจึงสะอึกสะอื้นกล่าวว่า “ถ้าไม่ได้พี่ตง ชีวิตนี้ของจุนหลินคงไม่มีทางโงหัวขึ้นมาได้ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ชีวิตของเจิ้งจุนหลินจะเป็นของพี่ตง!”

น้ำเสียงดังฟังชัดทำให้คนได้ยินไม่มีข้อกังขา

แม้แต่ท่านหลงกับคุนหลุนเมื่อได้ยินเจิ้งจุนหลินกล่าวเช่นนี้ก็พากันตกตะลึงด้วยเช่นกัน

แค่เข้ามาก็คุกเข่าแล้วมอบชีวิตให้แล้ว ต้องใช้ความเด็ดเดี่ยวมากขนาดไหน?

“แค่เพราะเรื่องนี้เรื่องเดียวถึงกับมอบชีวิตให้ฉันแล้วหรอ”

เฉินตงลุกขึ้นยืนแล้วมองเจิ้งจุนหลินด้วยรอยยิ้ม

ดวงตาของเจิ้งจุนหลินบวมแดง จากนั้นจึงสะอึกสะอื้นกล่าวว่า “พี่ตงไม่เข้าใจ ยี่สิบกว่าปีมานี้ผมโดนรังแกมาตลอด โดนคนนินทาลับหลังสารพัด ที่ผมกลายเป็นคนเจ้าสำราญเที่ยวเสเพล ก็เป็นเพราะผมไม่ต้องการรับรู้เรื่องพวกนี้ แต่อันที่จริงแล้วในใจของผมอยู่กับตายไม่มีความแตกต่างกัน ผมทำได้แค่รังแกผู้หญิงไปวันๆ เท่านั้น”

“เพราะการปรากฏตัวของพี่ที่ทำให้ผมได้เกิดใหม่! ชีวิตของผมเริ่มมองเห็นความหวัง!”

เฉินตงหลุดขำออกมา

“นายนี่มันบ้าจริงๆ!”

เจิ้งจุนหลินยิ้มอย่างไร้เดียงสา จากนั้นจึงลุกขึ้นยืนแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อกดอารมณ์ที่แปรปรวนของตัวเอง เขาเอามือเช็ดน้ำตาแล้วยิ้มออกมา “ไปๆๆ วันนี้ผมขอเลี้ยงพี่ตงและทุกคนเอง ไปสนุกกันถึงเช้าไปเลย!”

เฉินตงขมวดคิ้ว และคิดถึงคำพูดบ้าๆ ของเจิ้งจุนหลิน เขาเข้าใจดีว่าคำว่าสนุกกันถึงเช้ามันหมายความว่ายังไง

“พวกนายไปกันเถอะ วันนี้ฉันเหนื่อยแล้ว” เฉินตงส่ายหน้า

แต่ตอนนั้นสายตาเหม่อลอยของท่านหลงที่นั่งอยู่บนโซฟากลับสว่างวาบขึ้น

“ผมไปเอง จู่ๆ ก็รู้สึกว่าเอวกับขาหายปวดแล้ว”

“ผมก็คงไม่ไป” คุนหลุนส่ายหน้า

เจิ้งจุนหลินลำบากใจ เขาอยากตอบแทนเฉินตงให้ดี

ไม่ทันได้พูดอะไรต่อ ท่านหลงก็ยกมือพาดบ่าเจิ้งจุนหลิน “รุ่นน้อง พาพี่ไปสนุกหน่อยเถอะ การแลกเปลี่ยนเทคนิคกันสำคัญมาก!”

“ไปเถอะ”

เฉินตงหันไปพูดกับเจิ้งจุนหลินอย่างเอือมๆ

เจิ้งจุนหลินเลยหยักหน้าแล้วพาท่านหลงออกไป

เมื่อประตูปิดลง

คุนหลุนจึงอดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา “คุณชาย นับวันท่านหลงก็ยิ่งหน้าหนาขึ้นเรื่อยๆ”

“ขนาดพี่ทำงานกับเขามาตั้งนาน ยังไม่รู้เลยว่าลึกๆ แล้วเขาซ่อนอะไรเอาไว้บ้าง”

เฉินตงยิ้มอย่างลำบากใจ แล้วนึกถึงท่าทางของท่านหลงที่เจอตอนแรก ตอนนั้นท่าทางของเคร่งขรึมมาก

ใครจะรู้ว่าภายใต้ความเคร่งขรึมที่ปิดบังเอาไว้นั้น จะซ่อนจิตวิญญาณที่หมกมุ่นขนาดนี้เอาไว้

ปี๊บ

มือถือส่งเสียงเตือนข้อความเข้า

เฉินตงหยิบมือถือออกมาดูจึงเห็นว่าเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก

เมื่อกดเข้าไปในข้อความ ดวงตาของเขาพลันเกิดแสงสว่างวาบ

ข้อความในมือถือนั้นเรียบง่าย

“พรุ่งนี้ไปเจอกันที่โบราณสถานเฟิงโปนอกเมือง พ่อ”

“พ่อ”

เฉินตงยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน จากนั้นค่อยๆ วางมือถือลง

เมื่อคุนหลุนได้ยินเช่นนี้ เขาก็พอเดาได้ว่าข้อความในมือถือคืออะไร

เขายิ้มออกมาราวยกภูเขาออกจากอกแล้วกล่าวเบาๆ “ในที่สุดก็จะได้เจอนายท่านแล้ว ไม่รู้เลยว่าตอนนี้นายท่านเป็นอย่างไรบ้าง”

เฉินตงพยักหน้า

หลังจากที่พ่อหายตัวไปหลังจากเหตุการณ์ลอบสังหารนั้น เขาก็ไม่เคยวางใจได้เลย

เรื่องราวทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างแปลกประหลาด ถ้าได้พบพ่อพรุ่งนี้จะได้ถามทุกอย่างให้หายข้องใจ

เขาลูบจมูกก่อนจะยิ้มออกมาอย่างแปลกประหลาด

“ผมเป็นลูกชายแท้ๆ แต่ความสามารถไม่ถึงครึ่งของพ่อด้วยซ้ำ”

“ทำไมพูดอย่างนั้น” คุนหลุนถาม

เฉินตงยิ้ม “พ่อคงเดาไว้แต่แรกแล้วว่าผมจะต้องมา จึงตั้งใจรอผมอยู่ที่งานฉลองตระกูลเจิ้ง”

เขาหยุดพักหนึ่ง ก่อนจะเลิกคิ้ว “ถ้าไม่อย่างนั้น จะบอกฐานะของผมกับเจ้าบ้านเจิ้งยังไง แถมยังโทรมาบอกฐานะของผมในช่วงเวลาที่สำคัญแบบนั้นอีก”

คุนหลุนทำหน้าสงสัย “นายท่านทำแบบนั้นเพื่ออะไรหรอครับ”

เฉินตงเม้มปากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

เขาเอ่ยออกมาอย่างไม่แน่ใจนัก “พี่ว่าที่พ่อทำแบบนี้ เหมือนต้องการจะช่วยให้ผมคุมอำนาจได้ใช่ไหม”

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

บทนำ เฉินตงกับหวางหนันหนันแต่งงานกัน3ปี ถูกภรรยาที่ยกน้องชายเป็นหัวแก้วหัวแหวนบีบคั้น แล้วยังถูกดูถูกเหยียดหยาม วันหนึ่งได้กลับตระกูลมหาเศรษฐี เขาสาบานว่าต้องกอบกู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมา ต้องทำให้คนที่ดูถูกเขาเสียใจกับสิ่งที่ทำ ให้คนที่เหยียดหยามเขาต้องชดใช้อย่างสาสม เรื่องย่อ “ขอโทษครับคุณเฉิน ระยะมะเร็งตับของแม่ของคุณ…..” มองคุณหมอที่อยู่ตรงหน้าส่ายหน้า เฉินตงมึนงงไปชั่วขณะ ในพริบตาดวงตาก็กลายเป็นสีแดง ตั้งแต่เล็กจนโต เขากับแม่พึ่งพาอาศัยกัน เพื่อที่จะส่งให้เขาเรียนหนังสือ แม่ทำงานจนป่วย ไม่ทันที่จะได้สะดวกสบาย ก็ตกลงมาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้แล้ว “คุณหมอ ขอร้องล่ะครับ ช่วยแม่ผมด้วย แค่หนทางสักนิดก็ไม่มีแล้วเหรอครับ?” เสียงของเฉินตงแหบแห้งยังมีเสียงสะอื้นปนอยู่ คุณหมอลังเลอยู่ชั่วครู่ กล่าวขึ้น “ยังมีวิธีสุดท้ายอยู่ ก็คือทำการเปลี่ยนถ่ายตับ ตอนนี้ทางแพทย์มีของอยู่พอดี…..” ชะงักไปชั่วครู่ เขาก็มองเฉินตงตั้งแต่หัวจรดเท้า การรักษาที่ยาวนาน ทำให้เขารู้สถานการณ์ตอนนี้ของเฉินตงดี แต่ เขาก็ยังพูดออกมา “แต่ว่า…..ค่าใช้จ่ายไม่น้อยเลยนะครับ อย่างน้อยๆในช่วงแรกก็ประมาณสองแสน” สองแสน? ดวงตาของเฉินตงวาววับ รีบจับมือของคุณหมอเอาไว้ “รักษา จะต้องรักษานะครับ ผมยังมีอีกสองแสน!” เงินไม่มีแล้วยังหาได้ แต่ว่าไม่มีแม่แล้ว ก็ไม่สามารถหาได้อีกแล้ว “อย่างนั้นคุณก็รีบๆรวบรวมเงิน ถ้าเกิดว่ายังประวิงเวลาออกไปอีก วิธีปลูกถ่ายตับก็หมดหนทางแล้ว” นายแพทย์พยักหน้า ถอนหายใจครั้งหนึ่งแล้วก็หมุนตัวจากไป เดินออกมาจากโรงพยาบาล ท้องฟ้ามีฝนเม็ดเล็กๆโปรยลงมา เฉินตงรีบร้อนกลับบ้าน ภรรยา หวางหนันหนันกำลังนอนเอกเขนกดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา แถมในปากยังกินขนมมันฝรั่งทอดอยู่อีกด้วย เธอเหลือบมองเฉินตง หวางหนันหนันว่าขึ้น “แม่ดีขึ้นบ้างไหม?” “หมอบอกว่า ถ้าเกิดว่าสามารถเข้ารับการปลูกถ่ายตับได้ ก็ยังมีทางรักษา” เฉินตงพูดขึ้นอย่างดีใจราวกับคว้าเอาหญ้ากอสุดท้ายที่ใช้รักษาชีวิตเอาไว้ได้ “ต้องใช้สองแสน ยังดีที่บ้านของเรายังพอมีอยู่ แม่ยังมีโอกาสอีกครั้งหนึ่ง” พูดไป เขาก็หมุนตัวเข้าไปหยิบเอาบัตรธนาคารในห้อง ในพริบตาสีหน้าของหวานหนันหนันก็เปลี่ยนไป รีบร้องขึ้น “เฉินตง คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เฉินตงเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ ราวกับว่านึกอะไรขึ้นได้ หมุนตัวหันกลับมามองหวางหนันหนัน “เงินล่ะ?” หวางหนันหนันวิตกกังวล อึกๆอักๆไม่พูดออกมา “เอาไปให้ที่บ้านคุณอีกแล้วเหรอ?” เฉินตงเลิกคิ้ว รอยยิ้มที่แสดงออกมานั้นช่างดูขมขื่นจนหาอะไรมาเปรียบเทียบไม่ได้ ฝีเท้าของเขาก้าวลงไปนั่งบนโซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง หยิบซองบุหรี่ที่ยับยู่ยี่ออกมา “แช๊ะ” จุดบุหรี่มวนนึงขึ้น ดูดบุหรี่เข้าปอดแรงๆ ทิ้งร่างนอนพาดอยู่บนโซฟา แต่งงานมาสามปี เรื่องซ้ำ ๆเดิม ๆ และมันไม่ใช่ครั้งแรก “หนันหนัน นี่เป็นเงินที่เอาไว้ใช้รักษาแม่ผม” เฉินตงพูดขึ้นอย่างอ่อนล้า “ขอคืนมาได้ไหม?” “ขอคืนมา?” คิ้วของหวางหนันหนันกระตุกขึ้น ตวาดออกมาเสียงแหลม “เฉินตง คุณหมายความว่ายังไง? ฉันเอาเงินเล็กๆน้อยๆไปแสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่ฉัน จะมีหน้าที่ไหนไปขอกลับมาห้ะ?” เฉินตงข่มสีหน้าและอารมณ์ให้เย็นลง แล้วว่าขึ้น “โรงพยาบาลบอกว่าตอนนี้มีตับที่เข้ากันได้อยู่พอดี ถ้าสามารถเอาเงินไปให้โรงพยาบาลได้ในทันที โรงพยาบาลก็สามารถที่จะเริ่มทำการผ่าตัดปลูกถ่ายตับให้แม่ผมได้เลย จากสถานการณ์ของแม่ผมในตอนนี้ คงจะทนได้อีกไม่นาน” “ฉันไม่สนใจ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณเอง คุณก็ไปหาทางเอาเอง” ในทันใดหวางหนันหนันก็ร้องเริ่มร้องไห้เสียงดัง น้ำตาไหลนอง “ภายในเวลาสั้นๆผมจะไปหาเงินสองแสนมาจากไหน?” เฉินตงรู้สึกเหมือนหัวกำลังจะระเบิดออกมาแล้ว กึ่งหนึ่งคือการขอร้อง “หนันหนัน ช่วยผมครั้งหนึ่ง ขอคืนมาเถอะนะ แม่ของผมยังรอเงินสองแสนนั่นมาช่วยชีวิตอยู่นะ!” “เฉินตง! เงินนั่นให้แม่ฉันไปแล้ว ฉันไม่มีทางที่จะไปขอกลับมา” หวางหนันหนันร้องไห้ไปแล้วทรุดนั่งลงบนพื้น ทั้งน้ำมูกทั้งน้ำตาไหลออกมา “แม่ของคุณก็กำลังจะตายอยู่แล้ว คุณยังจะเอาเงินไปผลาญทิ้งที่โรงพยาบาลอีก ตกลงคุณเคยคิดถึงครอบครัวพวกเราบ้างหรือเปล่า?” ร่างกายของเฉินตงสั่น ความโกรธมากระจุกรวมกันอยู่ที่ลำคอของเขา เขาหยิบโทรศัพท์ของหวางหนันหนันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “คุณไม่โทร ผมโทร!” ไม่รอให้หวางหนันหนันขัดขวาง สายโทรออกก็โดนรับสาย “แม่ครับ หนันหนันเพิ่งจะให้เงินแม่ไปสองแสนใช่ไหมครับ?” เฉินตงขอร้อง “ขอร้องล่ะครับช่วยคืนเงินสองแสนให้ผมได้ไหม นั่นเป็นเงินที่จะใช้รักษาแม่ผม แม่ผมท่านยังรอรับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่นะครับ” อีกฝั่งของสาย อยู่แม่ยายก็ตวาดขึ้น “เฉินตงแกพูดจาบ้าบออะไรออกมา? เงินนั่นเป็นเงินที่หนันหนันแสดงความกตัญญูต่อพวกเรา แกยังมีหน้าจะมาขอเงินกลับไปอีก? ในตอนนั้นหนันหนันอยากจะแต่งงานกับแก พวกเราก็ไม่เห็นด้วย จากสภาพของแก ก็เป็นเพราะหนันหนันหน้ามืดตามัวถึงได้ยอมแต่งงานกับแก” “ในตอนนี้หนักกว่านั้นอีก หนันหนันมีใจอยากจะกตัญญูต่อพ่อแม่ เอาเงินมาให้พวกเราสองคนใช้ ชายหงส์(ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง)อย่างแกยังกล้าที่จะบากหน้ามาขอเงินกลับไป ฉันจะบอกแกให้นะ หวางเห้ากำลังจะแต่งงานแล้ว เงินนั่นพวกเราเตรียมจะเอาไปวางดาวน์ค่าบ้านงวดแรกให้หวางเห้า อยากได้เงิน? แค่แดงเดียวก็ไม่มี!” ปัง! สายตัดไปแล้ว เฉินตงแน่นิ่งไป แม่ยายนี่ฟังในสิ่งที่ฉันพูดไม่เข้าใจหรือยังไง? “เฉินตง คุณเป็นบ้าเหรอ?” หวางหนันหนันกระชากคอเสื้อของเฉินตงราวกับคนบ้า “คุณทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ลงไปได้ยังไง ฉันเอาเงินไปให้พ่อแม่ฉัน ทำไมคุณต้องทำเหมือนมันฟ้ามันจะผ่าลงมาให้ได้?” เฉินตงมองหวางหนันหนันอย่างหดหู่ ดวงตาแดงก่ำ “ในสายตาของพวกคุณ ชีวิตของแม่ผม ยังไม่มีค่าเท่ากับเงินดาวน์บ้านงวดแรกของน้องชายคุณอย่างนั้นเหรอ?” “ไร้สาระ!” หวางหนันหนันปล่อยมือจากเฉินตง หยิบของในห้องขึ้นมาแล้วก็เขวี้ยงปาข้าวของจนเละเทะ ในพริบตา ห้องรับแขกก็รกและยุ่งเหยิงไปหมด หวางหนันหนันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา “เฉินตงคุณมันคนใจดำ ตอนนั้นทำไมฉันถึงได้แต่งงานกับคุณนะ เพื่อแม่ของคุณ คุณทุ่มเททิ้งเงินไปตั้งเท่าไหร่แล้ว? ฉันยอมอดทนลำบากมากับคุณ แม้แต่บ้านที่อยู่ก็ต้องเช่า คุณเคยสงสารฉันบ้างไหม? เสี่ยวเห้าเป็นน้องชายของฉัน แล้วก็เป็นน้องของคุณด้วย เขากำลังจะแต่งงานแล้ว ฉันเป็นถึงพี่สาว จะช่วยฉันบ้าง ไม่ได้เลยเหรอ?” “ช่วยคุณสักครั้ง?” เฉินตงโมโหสุดขีด “พวกเราแต่งงานกันมาสามปี คุณช่วยหวางเห้าไอ้สวะนั่นไปตั้งเท่ากี่ครั้งแล้ว? ไอ้สวะหวางเห้ามัวแต่ลุ่มหลงอยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบจนชีวิตไม่ก้าวหน้า ขลุกตัวอยู่แต่ในบ้านเกาะพ่อแม่กิน ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะพวกคุณ!” “อย่ามาพูดถึงน้องชายฉันแบบนั้นนะ!” หวางหนันหนันใบหน้าบิดเบี้ยว ยืนชี้หน้าเฉินตงด้วยท่าทางป่าเถื่อนพร้อมพูดข่มขู่ เฉินตงพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน “ทำไมถึงจะพูดไม่ได้? เรียนมหาลัยก็ไปทำคนอื่นท้อง เงินที่ชดใช้ก็เป็นเงินของผม เขาอยากจะซื้อรถก็เป็นผมที่จ่ายเงินซื้อให้เขา ในสามปีนี้ทั้งในที่ลับและที่แจ้งผมจ่ายเงินให้เขาไปตั้งเท่าไหร่? คุณมันปีศาจฝูตี้(ผู้หญิงที่มีน้องชายและต้องช่วยน้องชายในทุกด้านเพราะพ่อแม่ให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่าลูกสาว) คุณต่างหากที่ไม่เคยคิดถึงครอบครัวของเรา!” “กรี๊ด! แกหุบปากเดี๋ยวนี้นะ” หวางหนันหนันหวีดร้องออกมาเสียงแหลม “แกหมายความว่ายังไง? แกไม่อยากจะอยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหม?” “พวกคุณเอาเงินที่จะใช้รักษาแม่ผมไปซื้อบ้านให้ไอ้สวะ ไม่สนใจไยดีแม่ผม คนที่ไม่อยากจะใช้ชีวิตร่วมกันต่อมันเป็นคุณต่างหาก!” เฉินตงยักไหล่ พูดออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “หย่ากันเถอะ!” หวางหนันหนันนิ่งไปในทันที “มึง มึงพูดว่าอะไรนะ?” แต่งงานมาสามปี ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเฉินตงไม่เคยพูดจาอะไรแบบนี้ออกมา “หย่ากันเถอะ” เฉินตงบอก “แต่งงานกับผมมันทำให้คุณลำบากมาก ผมเองก็ไม่เหมาะกับคุณ ครอบครัวนี้ของคุณ ผมแบกไม่ไหว” พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกไป เขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยผัดวันประกันพรุ่ง สามปีที่ผ่านมา แต่ละครั้งที่อดทน ก็เป็นเพราะคิดว่าในตอนนั้นหวางหนันหนันแต่งกับเขา ความจริงแล้วก็นับว่าเธอยอมลดตัวลงมาแต่งกับเขา อีกอย่างหวางหนันหนันก็ยังมีความรู้สึกดีๆต่อเขาบ้าง แต่ว่าครั้งนี้ ในที่สุดเขาก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว รอจนเฉินตงออกไปจากบ้านแล้ว ในที่สุดหวางหนันหนันก็ได้สติ เธอรีบพุ่งตัวไปหยิบโทรศัพท์มาโทรหามารดาด้วยความวิตกและไร้สติ ร้องไห้ฟูมฟายแล้วว่าขึ้น “แม่…..เฉินตงอยากจะหย่ากับหนู” “ไอ้ชั่วนั่นอยากจะขอหย่ากับแก?” อีกฝั่งของสาย เสียงตวาดของมารดาดังขึ้น “หย่าก็หย่า! มันก็แค่ไอ้คนจน ยังจะกล้ายกหางตัวเองอวดเบ่ง คิดว่าตัวเองแน่นักนะ! เงินสองแสนสุดท้ายนั่นยังไงก็อยู่ที่พวกเราแล้ว มันจะหย่ากับแก อย่างนั้นก็สงเคราะห์มันไป ให้มันไปนั่งร้องไห้กับแม่แก่ใกล้ตายของมันไปเสีย” ณ ขณะนี้ เวลานี้ เฉินตงออกเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ท้องฟ้าในตอนกลางคืน มีฝนเม็ดเล็กๆโปรยปรายลงมา ทำให้ตัวของเขาเปียกไปทั้งตัว เขาส่ายหัวอย่างกลัดกลุ้ม เอาเท้าเตะน้ำที่ขังนองอยู่ข้างทาง เงิน เงิน เงิน แม่งทะเลาะกันก็เพราะเงิน! ตอนนี้มีเรื่องกับตระกูลหวางจนต่อกันไม่ติดแล้ว กูแม่งจะไปหาเงินสองแสนนั่นมาจากไหนกันวะ? ฝืด……. ในเวลานี้ รถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมคันหนึ่งก็หยุดลงตรงข้างตัวของเฉินตง กระจกของรถถูกเลื่อนลง ชายชราคนหนึ่งแต่งกายด้วยชุดราชวงศ์ถังมีมองมาที่เฉินตงด้วยใบหน้าที่แต้มไว้ด้วยรอยยิ้ม “เป็นคุณชายเฉินตงใช่ไหมครับ? เชิญขึ้นรถครับ ไปโรงพยาบาลลี่จิงกับผม” คุณชาย ?! เฉินตงมองชายชราตรงหน้าด้วยสีหน้างุนงง นานนับชั่วขณะหนึ่งที่ชะงักไป ชายชรายิ้มออกมาเล็กน้อย “คุณแม่ของคุณกำลังเข้ารับการผ่าตัดปลูกถ่ายตับอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”

Options

not work with dark mode
Reset