Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา – ตอนที่ 457 ขอความช่วยเหลือ

ด้านนอกลานจอดรถ เป็นถนนสายหนึ่ง

อีกทั้ง ยังมีรถสัญจรไปมาไม่น้อย

เฉินตงจำได้อย่างแม่นยำ

แต่ถนนที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ กลับว่างเปล่าและไม่มีรถแม้แต่คันเดียว

ไฟสองข้างทางส่องแสงสลัวๆ ท้องฟ้ามีฝนตกโปรยปรายลงมา จนพื้นถนนเปียกชื้น ทำให้ไฟถนนยิ่งดูสลัวมากขึ้นกว่าเก่า

“ปิดถนนเอาไว้ล่วงหน้า ?”

เฉินตงนึกขึ้นได้อย่างรวดเร็ว และรู้สึกหวาดกลัวขึ้นทันที

เขาหลุดขำออกมา : “เพื่อที่จะฆ่าฉัน เฉินตง พวกแกถึงขนาดมีอำนาจในการสั่งปิดถนน ดูๆ ไปแล้วชีวิตของฉัน คงจะสำคัญในสายตาของพวกแกมากเลยสินะ”

ตุ้บ !

มีเสียงดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง พร้อมกับเสียงฝีเท้าอันรวดเร็ว

เฉินตงที่กำลังหัวเราะอยู่ จู่ๆ แววตาของเขาก็ฉายแววของความกระหายเลือดออกมา

เขาหันหลังกลับในทันที เผชิญหน้ากับดาบเล่มยาวที่กำลังฟันลงมา โดยไม่คิดหลบหลีก

กำหมัดต่อยเข้าไปที่ชายชุดดำอย่างแรง

ตุ้บ !

แทบจะในเวลาเดียวกัน ดูเหมือนชายชุดดำจะคาดการณ์เอาไว้แล้ว เขาใช้มีดสั้นปกป้องหัวใจของเขาเอาไว้ทันที

หรือพูดง่ายๆ ก็คือ เขาเชือดลงไปที่ข้อมือของเฉินตง

ทว่า

ในขณะที่ดาบกำลังจะเชือดลงไปที่ข้อมือของเฉินตงนั้น

จู่ๆ หมัดขวาของเฉินตงก็เปลี่ยนตำแหน่งทันที แล้วพุ่งตรงเข้าไป

ตุ้บ !

กำปั้นที่มีพลังมหาศาล ต่อยเข้าที่คางของชายชุดดำอย่างแรง

ด้วยแรงที่หนักหน่วง ชายชุดดำเอนตัวไปด้านหลัง แล้วร่วงลงสู้พื้นอย่างแรงในทันที

“ไม่มีทางหนี จัดการกับแกก็คือทางหนี !”

เจตนาฆ่าที่รุนแรงแผ่ซ่านออกมาจากทั่วทั้งตัวของเฉินตง

ตอนนี้ เขามีพลังอันยิ่งใหญ่ดุจขุนเขา

แววตาดุร้ายราวกับสัตว์ประหลาดที่กระหายเลือด จ้องเขม็งไปที่เหยื่อ

ทว่า ตอนที่เขาก้าวเดินไปเพื่อโจมตีในช่วงที่กำลังได้เปรียบ

ขณะที่เขากำลังยกขาขวาขึ้น จู่ๆ ร่างกายก็โอนเอน แล้วล้มลงไปบนพื้นอย่างแรง

รู้สึกเวียนหัวอย่างแรงราวกับมีคลื่น

ทันใดนั้น เฉินตงก็รู้สึกเหมือนโลกกำลังหมุน และรู้สึกเวียนหัวเป็นอย่างมาก

ถึงขั้นมองเห็นชายชุดดำที่อยู่เป็นพื้นเป็นภาพซ้อนทับกัน

“พิษกำเริบเร็วขนาดนี้เลยหรือ ?”

เฉินตงออกแรงส่ายหัว เขารู้สึกอ่อนปวกเปียกไปทั้งตัวโดยไม่อาจฝืนได้ ทำให้เขาหมดแรงที่จะต่อสู้ได้ต่อ

เขากัดฟันแน่น จากนั้นจึงวิ่งตรงไปยังถนนที่ว่างเปล่า

ชายชุดดำรู้สึกตกใจก่อน จากนั้นจึงค่อยๆ ลุกขึ้นมาจากพื้น

กวัดแกว่งดาบสั้นและยาวที่อยู่ในมือจนเกิดเสียงดัง

จากนั้นจึงส่งเสียงเย็นชาราวกับยมทูตออกมา : “พิษกำเริบแล้ว รอเวลาถูกล่าเถอะ”

เขาวิ่งตามเฉินตงไปอย่างบ้าคลั่งด้วยความเร็ว

แต่เขาไม่ได้รีบร้อน ทำเพียงแค่ตามเฉินตงไปทางด้านหลัง เพื่อให้แน่ใจว่าเฉินตงจะไม่หนีไปจนคลาดสายตา

หากเป็นก่อนหน้านี้ เขาคงไม่ลังเลที่จะจัดการกับเฉินตงให้จบสิ้นไปเสีย

แต่เมื่อครู่ตรงทางออกลานจอดรถ จู่ๆ เฉินตงก็โจมตีกลับ นั่นทำให้ชายชุดดำเกิดความปั่นป่วนขึ้นในใจ

นี่ไม่ใช่เหยื่อธรรมดาๆ !

ความสามารถในการต่อสู้ที่น่ากลัว แม้แต่ชายชุดดำก็รู้สึกตกตะลึงไม่น้อย

ก่อนสถานการณ์ทุกอย่างจะสิ้นสุดลง เขาไม่กล้ารับประกันว่าจู่ๆ เฉินตงจะกลับมาพลิกสถานการณ์ได้หรือไม่

ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน

เฉินตงหนีเอาชีวิตรอยอย่างอ่อนแรง

พิษกำเริบ ยิ่งทำให้ร่างกายอ่อนแรงลงอย่างหนัก ทำให้ความแข็งแรงทางร่างกายของเขาและสติสัมปชัญญะหายไปอย่างรวดเร็ว

แต่เขาไม่กล้าที่จะหยุดนิ่ง เพราะถ้าหากหยุด ก็ทำกับรอให้ดาบของชายชุดดำฟันลงมา

สภาพของเขาที่อยู่ตรงหน้าชายชุดดำในตอนนี้ ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะตอบโต้แม้เพียงเล็กน้อย

หนี !

หนีอย่างสุดชีวิต !

หยุดไม่ได้ !

ถ้าหยุดก็ต้องตาย !

เฉินตงรู้สึกอ่อนแรงไปทั้งตัว เขาเริ่มหายใจเร็วขึ้น

ทันใดนั้น เขารู้สึกว่าที่ปลายจมูกของเขาเปียกชื้นขึ้นเล็กน้อย

เมื่อยกมือขึ้นไปสัมผัส ก็พบว่ามีเลือดกำเดาสีแดงสดไหลออกมา

พิษนี้……ออกฤทธิ์เร็วจริงๆ !

เฉินตงรู้สึกหดหู่ในใจอย่างมาก ตอนนี้เขาถึงขนาดรู้สึกถึงความน่าหวาดกลัวของความสิ้นหวัง

พิษกำเริบอย่างรวดเร็ว สถานที่ลอบสังหารก็ถูกปิดถนนเอาไว้ล่วงหน้า แล้วจะให้หลบหนีได้อย่างไร ?

ถึงแม้ตอนนี้สติสัมปชัญญะของเฉินตงจะเลือนรางไปอย่างรวดเร็ว แต่เฉินตงก็ยังรู้อย่างแจ่มชัด

คนที่ต้องการฆ่าเขา ไม่ใช่เพียงแค่ชายชุดดำที่อยู่ด้านหลังคนนั้นแน่นอน

สามารถปิดถนนล่วงหน้าได้ ไม่ใช่เรื่องที่คนคนเดียวจะสามารถทำได้

ภายใต้ความรู้สึกสิ้นหวัง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เดิมทีคิดจะโทรขอความช่วยเหลือ

แต่เมื่อเสียงเรียกสายดังขึ้นหนึ่งครั้ง จู่ๆ เขาก็รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า และรีบกดวางสายในทันที

เพราะเขาตั้งสติได้กะทันหัน ว่าเบอร์ที่เขากดโทรออกไปคือเบอร์ของกู้ชิงหยิ่ง

ในสถานการณ์ระหว่างความเป็นความตายเช่นนี้ ขอความช่วยเหลือจากพวกของกู้ชิงหยิ่ง คงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ยินดีที่จะนำพาเรื่องอันตรายเช่นนี้ ไปสู่กู้ชิงหยิ่งกับลูกในท้อง

แต่ในอีกซีกโลกหนึ่งนี้ นอกจากตระกูลกู้แล้ว จะมีใครอื่นอีก ?

สติสัมปชัญญะของเขาเลือนรางเข้าไปทุกทีๆ

ฝีเท้ายิ่งโซเซและอ่อนแรง

แววตาของเฉินตงเริ่มว่างเปล่าและหยุดนิ่ง เลือดที่ค่อยๆ ไหลออกมาจากจมูกในตอนต้น ตอนนี้กลับพุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว

เลือดอาบไปทั่วอกเสื้อของเขา ทำให้ท่าทางของเขาดูน่าเวทนาอย่างมาก

เฉินตงจับโทรศัพท์เอาไว้แน่น สติสัมปชัญญะที่เหลืออยู่ทำให้เขาเปลี่ยนทิศทาง แล้ววิ่งตรงไปยังละแวกบ้านเรือนที่อยู่ใกล้เคียง

ในสถานการณ์ที่ถนนถูกปิด การวิ่งไปตามท้องถนนทำให้ไม่มีสิ่งกีดขวางใดๆ

คนพวกนั้นสั่งปิดถนนได้ แต่ก็ไม่สามารถสั่งปิดอาคารบ้านเรือนโดยรอบได้แน่นอน

ฝีเท้าค่อยๆ ช้าลงๆ

เมื่อวิ่งเข้าไปในตรอกแคบๆ เฉินตงก็รู้สึกตัวของเขาสั่นคลอนและไร้ซึ่งเรี่ยวแรง

ฝีเท้าของชายชุดดำที่เดินตามเขามาทางด้านหลัง ก็ช้าลงตามเขาเช่นกัน

เฉินตงหลุดขำออกมา : “แกควรที่จะรีบวิ่งเข้ามาฟันฉันไม่ใช่หรือ ?”

“ฉันกลัวแก”

น้ำเสียงของชายชุดดำราบเรียบ แต่กลับไปปิดบังความรู้สึกภายในใจเลยแม้แต่น้อย

ภาพที่ปรากฏขึ้นตรงทางออกลานจอดรถ เป็นสัญญาณเตือนเขาอย่างดี

ในสายตาของเขา เฉินตงยังคงเหมือนสัตว์ร้ายที่พยายามต่อสู้ดิ้นรนอยู่

สัตว์ร้าย มีเพียงตอนที่ตายแล้วเท่านั้น ถึงจะไร้ซึ่งพิษสง

ก่อนที่จะตาย จะยังคงหลงเหลือลมหายใจเฮือกสุดท้าย หากประมาทเพียงเล็กน้อย สัตว์ร้ายก็ยังคงมีโอกาสที่จะโจมตีเขากลับอย่างร้ายกาจ

“เหอะ !”

เฉินตงแสยะยิ้ม แต่กลับรู้สึกยินดีในหัวใจ

ยังมีโอกาสอีกเล็กน้อย……

เขาในตอนนี้ เข้าใจถึงสภาพของตัวเองดี ถ้าหากชายชุดดำคนนี้ไม่ประมาท ทำเพียงแค่เดินตามมา แล้วฟันเขาเบาๆ ทุกอย่างก็จะจบสิ้นลงทันที

ด้านหน้า มีแสงไฟส่องสว่าง

เมื่อเดินผ่านตรอก ลมที่ปะทะเข้ามาก็ยิ่งแรงขึ้น

มีกลิ่นอายของความเค็ม

ทางนั้นคือทะเลหรือ ?

สติสัมปชัญญะของเฉินตงเลือนรางจนถึงขีดสุด เขาสามารถหมดสติลงไปนอนอยู่บนพื้นได้ตลอดเวลา

ด้วยระยะห่างที่ใกล้เข้ามา ทำให้ได้ยินเสียงของคลื่นในทะเลได้อย่างชัดเจน

“เหอะ ข้างหน้าคือทางตันแล้ว” ชายชุดดำหัวเราะเยาะ “เหยื่อของมังกรโคโมโดกำลังจะเข้าปากแล้ว”

เฉินตงตัวสั่นเทา มีรสหวานเกิดขึ้นในลำคอของเขา

พรวด !

เลือดสีแดงสดพุ่งออกมา จนฉาบไปทั่วผนังของตรอกแคบ

เขาใช้มือซ้ายค้ำกำแพงเอาไว้ แล้วค่อยๆ ก้าวเดิน ส่วนมือขวาก็กำโทรศัพท์เอาไว้แน่น

หยุดไม่ได้ !

ทันทีที่หยุด ก็เท่ากับโอกาสจบสิ้นลง

ทันใดนั้น เขาก็เกิดความคิดขึ้นมา

ดูเหมือนว่า……จะหาคนช่วยเจอแล้ว !

เขาจ้องมองโทรศัพท์ด้วยสายตาที่พร่ามัว ใช้มือขวาที่สั่นเทาของเขาเปิดหาสมุดโทรศัพท์

ในที่สุด ก็หาหมายเลขนั้นเจอแล้ว

กดต่อสายออกไป

เสียงเรียกเพียงครั้งเดียว ก็มีคนรับสาย

“ช่วยฉันด้วย ฉันอยู่ที่……”

“ขอความช่วยเหลือ ? คนบ้า !”

ชายชุดดำสังเกตเห็นพฤติกรรมของเฉินตงก็รู้สึกโมโหขึ้นมาทันที

ฟิ้ว !

มีดบินถูกซัดออกมา

ฉึบ !

มีดบินปักลงไปที่หลังของเฉินตง

แต่เฉินตงยังคงฝืนวิ่งต่อไปด้านหน้า

“อยู่ที่ไหน ?”

เสียงของชายชราดังอุทานขึ้นมาจากปลายสาย

ตอนนี้ ในที่สุดเฉินตงก็เดินทะลุออกมาจากตรอก แต่สภาพที่เห็นตรงหน้า ทำให้เขาสิ้นหวังอย่างถึงที่สุด

ด้านหน้าเป็นทะเลจริงๆ แต่ตรงหน้ากลับเป็นหน้าผาที่ไม่มีทางไป !

“ตาย !”

เสียงของชายชุดดำดังขึ้นมาจากทางด้านหลังเหมือนเสียงฟ้าผ่าทันที

เฉินตงหันหลังกลับอย่างกะทันหัน ดวงตาที่พร่ามัวของเขา มองเห็นชายชุดดำยืนอยู่ตรงหน้า

ทันใดนั้น เขารู้สึกเหมือนมีลมพัดเย็นในอากาศ

“เหอะ !”

ดวงตาที่ว่างเปล่าและเลือนรางของเฉินตง มีแสงส่องประกายเกิดขึ้น

ในขณะที่ดาบเล่มยาวกำลังฟันลงมา

จู่ๆ เขาก็หันหลังกลับอย่างกะทันหัน และกระโดดอย่างไม่ลังเล…..

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

บทนำ เฉินตงกับหวางหนันหนันแต่งงานกัน3ปี ถูกภรรยาที่ยกน้องชายเป็นหัวแก้วหัวแหวนบีบคั้น แล้วยังถูกดูถูกเหยียดหยาม วันหนึ่งได้กลับตระกูลมหาเศรษฐี เขาสาบานว่าต้องกอบกู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมา ต้องทำให้คนที่ดูถูกเขาเสียใจกับสิ่งที่ทำ ให้คนที่เหยียดหยามเขาต้องชดใช้อย่างสาสม เรื่องย่อ “ขอโทษครับคุณเฉิน ระยะมะเร็งตับของแม่ของคุณ…..” มองคุณหมอที่อยู่ตรงหน้าส่ายหน้า เฉินตงมึนงงไปชั่วขณะ ในพริบตาดวงตาก็กลายเป็นสีแดง ตั้งแต่เล็กจนโต เขากับแม่พึ่งพาอาศัยกัน เพื่อที่จะส่งให้เขาเรียนหนังสือ แม่ทำงานจนป่วย ไม่ทันที่จะได้สะดวกสบาย ก็ตกลงมาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้แล้ว “คุณหมอ ขอร้องล่ะครับ ช่วยแม่ผมด้วย แค่หนทางสักนิดก็ไม่มีแล้วเหรอครับ?” เสียงของเฉินตงแหบแห้งยังมีเสียงสะอื้นปนอยู่ คุณหมอลังเลอยู่ชั่วครู่ กล่าวขึ้น “ยังมีวิธีสุดท้ายอยู่ ก็คือทำการเปลี่ยนถ่ายตับ ตอนนี้ทางแพทย์มีของอยู่พอดี…..” ชะงักไปชั่วครู่ เขาก็มองเฉินตงตั้งแต่หัวจรดเท้า การรักษาที่ยาวนาน ทำให้เขารู้สถานการณ์ตอนนี้ของเฉินตงดี แต่ เขาก็ยังพูดออกมา “แต่ว่า…..ค่าใช้จ่ายไม่น้อยเลยนะครับ อย่างน้อยๆในช่วงแรกก็ประมาณสองแสน” สองแสน? ดวงตาของเฉินตงวาววับ รีบจับมือของคุณหมอเอาไว้ “รักษา จะต้องรักษานะครับ ผมยังมีอีกสองแสน!” เงินไม่มีแล้วยังหาได้ แต่ว่าไม่มีแม่แล้ว ก็ไม่สามารถหาได้อีกแล้ว “อย่างนั้นคุณก็รีบๆรวบรวมเงิน ถ้าเกิดว่ายังประวิงเวลาออกไปอีก วิธีปลูกถ่ายตับก็หมดหนทางแล้ว” นายแพทย์พยักหน้า ถอนหายใจครั้งหนึ่งแล้วก็หมุนตัวจากไป เดินออกมาจากโรงพยาบาล ท้องฟ้ามีฝนเม็ดเล็กๆโปรยลงมา เฉินตงรีบร้อนกลับบ้าน ภรรยา หวางหนันหนันกำลังนอนเอกเขนกดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา แถมในปากยังกินขนมมันฝรั่งทอดอยู่อีกด้วย เธอเหลือบมองเฉินตง หวางหนันหนันว่าขึ้น “แม่ดีขึ้นบ้างไหม?” “หมอบอกว่า ถ้าเกิดว่าสามารถเข้ารับการปลูกถ่ายตับได้ ก็ยังมีทางรักษา” เฉินตงพูดขึ้นอย่างดีใจราวกับคว้าเอาหญ้ากอสุดท้ายที่ใช้รักษาชีวิตเอาไว้ได้ “ต้องใช้สองแสน ยังดีที่บ้านของเรายังพอมีอยู่ แม่ยังมีโอกาสอีกครั้งหนึ่ง” พูดไป เขาก็หมุนตัวเข้าไปหยิบเอาบัตรธนาคารในห้อง ในพริบตาสีหน้าของหวานหนันหนันก็เปลี่ยนไป รีบร้องขึ้น “เฉินตง คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เฉินตงเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ ราวกับว่านึกอะไรขึ้นได้ หมุนตัวหันกลับมามองหวางหนันหนัน “เงินล่ะ?” หวางหนันหนันวิตกกังวล อึกๆอักๆไม่พูดออกมา “เอาไปให้ที่บ้านคุณอีกแล้วเหรอ?” เฉินตงเลิกคิ้ว รอยยิ้มที่แสดงออกมานั้นช่างดูขมขื่นจนหาอะไรมาเปรียบเทียบไม่ได้ ฝีเท้าของเขาก้าวลงไปนั่งบนโซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง หยิบซองบุหรี่ที่ยับยู่ยี่ออกมา “แช๊ะ” จุดบุหรี่มวนนึงขึ้น ดูดบุหรี่เข้าปอดแรงๆ ทิ้งร่างนอนพาดอยู่บนโซฟา แต่งงานมาสามปี เรื่องซ้ำ ๆเดิม ๆ และมันไม่ใช่ครั้งแรก “หนันหนัน นี่เป็นเงินที่เอาไว้ใช้รักษาแม่ผม” เฉินตงพูดขึ้นอย่างอ่อนล้า “ขอคืนมาได้ไหม?” “ขอคืนมา?” คิ้วของหวางหนันหนันกระตุกขึ้น ตวาดออกมาเสียงแหลม “เฉินตง คุณหมายความว่ายังไง? ฉันเอาเงินเล็กๆน้อยๆไปแสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่ฉัน จะมีหน้าที่ไหนไปขอกลับมาห้ะ?” เฉินตงข่มสีหน้าและอารมณ์ให้เย็นลง แล้วว่าขึ้น “โรงพยาบาลบอกว่าตอนนี้มีตับที่เข้ากันได้อยู่พอดี ถ้าสามารถเอาเงินไปให้โรงพยาบาลได้ในทันที โรงพยาบาลก็สามารถที่จะเริ่มทำการผ่าตัดปลูกถ่ายตับให้แม่ผมได้เลย จากสถานการณ์ของแม่ผมในตอนนี้ คงจะทนได้อีกไม่นาน” “ฉันไม่สนใจ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณเอง คุณก็ไปหาทางเอาเอง” ในทันใดหวางหนันหนันก็ร้องเริ่มร้องไห้เสียงดัง น้ำตาไหลนอง “ภายในเวลาสั้นๆผมจะไปหาเงินสองแสนมาจากไหน?” เฉินตงรู้สึกเหมือนหัวกำลังจะระเบิดออกมาแล้ว กึ่งหนึ่งคือการขอร้อง “หนันหนัน ช่วยผมครั้งหนึ่ง ขอคืนมาเถอะนะ แม่ของผมยังรอเงินสองแสนนั่นมาช่วยชีวิตอยู่นะ!” “เฉินตง! เงินนั่นให้แม่ฉันไปแล้ว ฉันไม่มีทางที่จะไปขอกลับมา” หวางหนันหนันร้องไห้ไปแล้วทรุดนั่งลงบนพื้น ทั้งน้ำมูกทั้งน้ำตาไหลออกมา “แม่ของคุณก็กำลังจะตายอยู่แล้ว คุณยังจะเอาเงินไปผลาญทิ้งที่โรงพยาบาลอีก ตกลงคุณเคยคิดถึงครอบครัวพวกเราบ้างหรือเปล่า?” ร่างกายของเฉินตงสั่น ความโกรธมากระจุกรวมกันอยู่ที่ลำคอของเขา เขาหยิบโทรศัพท์ของหวางหนันหนันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “คุณไม่โทร ผมโทร!” ไม่รอให้หวางหนันหนันขัดขวาง สายโทรออกก็โดนรับสาย “แม่ครับ หนันหนันเพิ่งจะให้เงินแม่ไปสองแสนใช่ไหมครับ?” เฉินตงขอร้อง “ขอร้องล่ะครับช่วยคืนเงินสองแสนให้ผมได้ไหม นั่นเป็นเงินที่จะใช้รักษาแม่ผม แม่ผมท่านยังรอรับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่นะครับ” อีกฝั่งของสาย อยู่แม่ยายก็ตวาดขึ้น “เฉินตงแกพูดจาบ้าบออะไรออกมา? เงินนั่นเป็นเงินที่หนันหนันแสดงความกตัญญูต่อพวกเรา แกยังมีหน้าจะมาขอเงินกลับไปอีก? ในตอนนั้นหนันหนันอยากจะแต่งงานกับแก พวกเราก็ไม่เห็นด้วย จากสภาพของแก ก็เป็นเพราะหนันหนันหน้ามืดตามัวถึงได้ยอมแต่งงานกับแก” “ในตอนนี้หนักกว่านั้นอีก หนันหนันมีใจอยากจะกตัญญูต่อพ่อแม่ เอาเงินมาให้พวกเราสองคนใช้ ชายหงส์(ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง)อย่างแกยังกล้าที่จะบากหน้ามาขอเงินกลับไป ฉันจะบอกแกให้นะ หวางเห้ากำลังจะแต่งงานแล้ว เงินนั่นพวกเราเตรียมจะเอาไปวางดาวน์ค่าบ้านงวดแรกให้หวางเห้า อยากได้เงิน? แค่แดงเดียวก็ไม่มี!” ปัง! สายตัดไปแล้ว เฉินตงแน่นิ่งไป แม่ยายนี่ฟังในสิ่งที่ฉันพูดไม่เข้าใจหรือยังไง? “เฉินตง คุณเป็นบ้าเหรอ?” หวางหนันหนันกระชากคอเสื้อของเฉินตงราวกับคนบ้า “คุณทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ลงไปได้ยังไง ฉันเอาเงินไปให้พ่อแม่ฉัน ทำไมคุณต้องทำเหมือนมันฟ้ามันจะผ่าลงมาให้ได้?” เฉินตงมองหวางหนันหนันอย่างหดหู่ ดวงตาแดงก่ำ “ในสายตาของพวกคุณ ชีวิตของแม่ผม ยังไม่มีค่าเท่ากับเงินดาวน์บ้านงวดแรกของน้องชายคุณอย่างนั้นเหรอ?” “ไร้สาระ!” หวางหนันหนันปล่อยมือจากเฉินตง หยิบของในห้องขึ้นมาแล้วก็เขวี้ยงปาข้าวของจนเละเทะ ในพริบตา ห้องรับแขกก็รกและยุ่งเหยิงไปหมด หวางหนันหนันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา “เฉินตงคุณมันคนใจดำ ตอนนั้นทำไมฉันถึงได้แต่งงานกับคุณนะ เพื่อแม่ของคุณ คุณทุ่มเททิ้งเงินไปตั้งเท่าไหร่แล้ว? ฉันยอมอดทนลำบากมากับคุณ แม้แต่บ้านที่อยู่ก็ต้องเช่า คุณเคยสงสารฉันบ้างไหม? เสี่ยวเห้าเป็นน้องชายของฉัน แล้วก็เป็นน้องของคุณด้วย เขากำลังจะแต่งงานแล้ว ฉันเป็นถึงพี่สาว จะช่วยฉันบ้าง ไม่ได้เลยเหรอ?” “ช่วยคุณสักครั้ง?” เฉินตงโมโหสุดขีด “พวกเราแต่งงานกันมาสามปี คุณช่วยหวางเห้าไอ้สวะนั่นไปตั้งเท่ากี่ครั้งแล้ว? ไอ้สวะหวางเห้ามัวแต่ลุ่มหลงอยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบจนชีวิตไม่ก้าวหน้า ขลุกตัวอยู่แต่ในบ้านเกาะพ่อแม่กิน ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะพวกคุณ!” “อย่ามาพูดถึงน้องชายฉันแบบนั้นนะ!” หวางหนันหนันใบหน้าบิดเบี้ยว ยืนชี้หน้าเฉินตงด้วยท่าทางป่าเถื่อนพร้อมพูดข่มขู่ เฉินตงพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน “ทำไมถึงจะพูดไม่ได้? เรียนมหาลัยก็ไปทำคนอื่นท้อง เงินที่ชดใช้ก็เป็นเงินของผม เขาอยากจะซื้อรถก็เป็นผมที่จ่ายเงินซื้อให้เขา ในสามปีนี้ทั้งในที่ลับและที่แจ้งผมจ่ายเงินให้เขาไปตั้งเท่าไหร่? คุณมันปีศาจฝูตี้(ผู้หญิงที่มีน้องชายและต้องช่วยน้องชายในทุกด้านเพราะพ่อแม่ให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่าลูกสาว) คุณต่างหากที่ไม่เคยคิดถึงครอบครัวของเรา!” “กรี๊ด! แกหุบปากเดี๋ยวนี้นะ” หวางหนันหนันหวีดร้องออกมาเสียงแหลม “แกหมายความว่ายังไง? แกไม่อยากจะอยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหม?” “พวกคุณเอาเงินที่จะใช้รักษาแม่ผมไปซื้อบ้านให้ไอ้สวะ ไม่สนใจไยดีแม่ผม คนที่ไม่อยากจะใช้ชีวิตร่วมกันต่อมันเป็นคุณต่างหาก!” เฉินตงยักไหล่ พูดออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “หย่ากันเถอะ!” หวางหนันหนันนิ่งไปในทันที “มึง มึงพูดว่าอะไรนะ?” แต่งงานมาสามปี ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเฉินตงไม่เคยพูดจาอะไรแบบนี้ออกมา “หย่ากันเถอะ” เฉินตงบอก “แต่งงานกับผมมันทำให้คุณลำบากมาก ผมเองก็ไม่เหมาะกับคุณ ครอบครัวนี้ของคุณ ผมแบกไม่ไหว” พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกไป เขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยผัดวันประกันพรุ่ง สามปีที่ผ่านมา แต่ละครั้งที่อดทน ก็เป็นเพราะคิดว่าในตอนนั้นหวางหนันหนันแต่งกับเขา ความจริงแล้วก็นับว่าเธอยอมลดตัวลงมาแต่งกับเขา อีกอย่างหวางหนันหนันก็ยังมีความรู้สึกดีๆต่อเขาบ้าง แต่ว่าครั้งนี้ ในที่สุดเขาก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว รอจนเฉินตงออกไปจากบ้านแล้ว ในที่สุดหวางหนันหนันก็ได้สติ เธอรีบพุ่งตัวไปหยิบโทรศัพท์มาโทรหามารดาด้วยความวิตกและไร้สติ ร้องไห้ฟูมฟายแล้วว่าขึ้น “แม่…..เฉินตงอยากจะหย่ากับหนู” “ไอ้ชั่วนั่นอยากจะขอหย่ากับแก?” อีกฝั่งของสาย เสียงตวาดของมารดาดังขึ้น “หย่าก็หย่า! มันก็แค่ไอ้คนจน ยังจะกล้ายกหางตัวเองอวดเบ่ง คิดว่าตัวเองแน่นักนะ! เงินสองแสนสุดท้ายนั่นยังไงก็อยู่ที่พวกเราแล้ว มันจะหย่ากับแก อย่างนั้นก็สงเคราะห์มันไป ให้มันไปนั่งร้องไห้กับแม่แก่ใกล้ตายของมันไปเสีย” ณ ขณะนี้ เวลานี้ เฉินตงออกเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ท้องฟ้าในตอนกลางคืน มีฝนเม็ดเล็กๆโปรยปรายลงมา ทำให้ตัวของเขาเปียกไปทั้งตัว เขาส่ายหัวอย่างกลัดกลุ้ม เอาเท้าเตะน้ำที่ขังนองอยู่ข้างทาง เงิน เงิน เงิน แม่งทะเลาะกันก็เพราะเงิน! ตอนนี้มีเรื่องกับตระกูลหวางจนต่อกันไม่ติดแล้ว กูแม่งจะไปหาเงินสองแสนนั่นมาจากไหนกันวะ? ฝืด……. ในเวลานี้ รถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมคันหนึ่งก็หยุดลงตรงข้างตัวของเฉินตง กระจกของรถถูกเลื่อนลง ชายชราคนหนึ่งแต่งกายด้วยชุดราชวงศ์ถังมีมองมาที่เฉินตงด้วยใบหน้าที่แต้มไว้ด้วยรอยยิ้ม “เป็นคุณชายเฉินตงใช่ไหมครับ? เชิญขึ้นรถครับ ไปโรงพยาบาลลี่จิงกับผม” คุณชาย ?! เฉินตงมองชายชราตรงหน้าด้วยสีหน้างุนงง นานนับชั่วขณะหนึ่งที่ชะงักไป ชายชรายิ้มออกมาเล็กน้อย “คุณแม่ของคุณกำลังเข้ารับการผ่าตัดปลูกถ่ายตับอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”

Options

not work with dark mode
Reset