บทที่ 41 สารภาพอย่างฉับพลัน
พอร์เชอ911ขับเคลื่อนอยู่บนถนนอย่างรวดเร็ว
ภายในรถเฉินตงพูดกับกู้ชิงหยิ่งอย่างซาบซึ้งใจ“ขอบคุณคุณมากนะสำหรับเมื่อกี้”
ท่าทางเมื่อสักครู่นี้ของกู้ชิงหยิ่งทำให้เขาคาดไม่ถึงเป็นอย่างยิ่ง
ซึ่งในความทรงจำ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่กู้ชิงหยิ่งเสียมารยาท
แต่ทว่าเฉินตงเข้าใจดี ทุกสิ่งที่กู้ชิงหยิ่งกระทำก็เพื่อช่วยเหลือนั่นเอง
“บ้านพวกหล่อนทำเกินไปจริงๆ”เห็นได้ชัดว่ากู้ชิงหยิ่งยังคงหงุดหงิดอยู่“คุณต้องพบเจอความลำบากมากขนาดนั้น ฉันสงสาร”
เฉินตงยิ้มชื่นบาน“แต่ท่าทางโกรธของคุณน่ารักมากเลย”
สำหรับบ้านตระกูลหวางกับหวางหนันหนัน หลังจากที่หวางหนันหนันเอาเงินจำนวนสองแสนหยวนสำหรับช่วยชีวิตแม่ของเขาไป เขาก็หมดใจจนหมดสิ้นแล้ว
การกระทำที่ไม่สนใจแม้กระทั่งชีวิตแม่ของเขา ถึงแม้เขาจะรักหวางหนันหนันมากเพียงใด แต่ก็เพียงพอต่อการเฉื่อยชาได้เลย
ไม่ว่าจะท่าทางของตระกูลหวางหรือความลำเอียงใจของหวางหนันหนัน
เขาก็รู้สึกว่าการกระทำของกู้ชิงหยิ่งเมื่อสักครู่นั้นไม่มีอะไรไม่ถูกต้องเลย
ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าหากกู้ชิงหยิ่งไม่ได้อาละวาดเสียก่อน การตอบสนองของเขาคงต้องรุนแรงกว่ากู้ชิงหยิ่งเป็นแน่
มองดูการจราจรที่รวดเร็วกับเหาะบินของรถ เฉินตงเอ่ยขึ้นมาว่า“คุณขับรถเร็วเกินไปแล้ว”
“หงุดหงิดไง”กู้ชิงหยิ่งมุ่ยปาก ตั้งใจมองด้านหน้า แววตามีความล่องลอยราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่
ภายในรถเงียบสงัดลง
“เฉินตง……”
รอแสนนาน จู่ๆเสียงของกู้ชิงหยิ่งก็ดังขึ้นมากะทันหัน
เฉินตงเอียงหน้าไปมองกู้ชิงหยิ่ง“ทำไมเหรอ？”
ริมฝีปากแดงของกู้ชิงหยิ่งกระอักกระอ่วนราวกับได้รวบรวมความกล้า ก่อนจะเอ่ยว่า“สิ่งที่ฉันพูดเมื่อกี้ล้วนจริงใจทั้งสิ้น”
เฉินตงมีสีหน้าตกตะลึง
เสียงดังเอี๊ยด！
พอร์เชอ911จอดเทียบบนถนนข้างแม่น้ำ
กู้ชิงหยิ่งยกมือขึ้นปัดผมบริเวณใบหน้าให้ไปอยู่ด้านหลัง ดวงตากลมโตราวกับอัญมณีสบตาเฉินตงอย่างจริงจัง “คุณรู้ไหมว่าทำไมจู่ๆฉันถึงกลับเข้าประเทศ？”
เฉินตงสบตากับกู้ชิงหยิ่งอย่างแข็งค้าง
กำลังปริปากพูด แต่กู้ชิงหยิ่งก็ชิงพูดเสียก่อน“เพราะว่าคุณ ฉันชอบคุณ ที่ฉันกลับประเทศก็เพราะจะจีบคุณ！”
ภาพที่เกิดขึ้นกะทันหันเช่นนี้ทำให้เฉินตงตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
เขาแสร้งทำเป็นเรียบเฉยพลางอมยิ้ม“อันนี้ถือว่าเป็นสารภาพรักหรือเปล่า？”
กู้ชิงหยิ่งพยักหน้าอย่างตั้งอกตั้งใจ“ฉันชอบคุณมาโดยตลอด ตั้งแต่เรียนปีสองแล้ว แต่คุณรักหวางหนันหนันมาเสมอ ดังนั้นฉันจึงเก็บซ่อนไว้ในใจ ตอนที่พวกคุณแต่งงาน ฉันก็เป็นเพื่อนเจ้าสาวให้พวกคุณ ตอนนั้นฉันอวยพรให้พวกคุณรักกันตลอดไป แต่……”
หยุดชะงักกะทันหัน กู้ชิงหยิ่งก้มหน้าสงบสติอารมณ์แล้วกล่าวต่อ“แต่ฉันคิดไม่ถึงว่าตระกูลหวางจะทำเช่นนี้กับคุณ ฉันรู้เรื่องหลายปีมานี้ดี ฉันรู้สึกสงสาร……”
อารมณ์ที่เพิ่งควบคุมได้เมื่อสักครู่ ได้แล่นพล่านขึ้นมาอีกครั้ง
ครั้งนี้น้ำตานองดวงตาของกู้ชิงหยิ่ง จากนั้นก็ไหลลงมาอย่างระงับไม่อยู่
“ฉันรู้ว่าสามปีมานี้คุณแบกรับอะไรไว้มากมาย ฉันไม่กล้าจินตนาการเลยว่าคุณผ่านหนึ่งเดือนนี้มาได้ยังไง ฉะนั้นพอฉันรู้ว่าคุณหย่ากับหวางหนันหนันแล้ว ฉันก็มีความคิดที่จะกลับเข้าประเทศ ฉันอยากอยู่เป็นเพื่อนคุณ ฉันอยากช่วยแบ่งเบาภาระของคุณ ถึงจะได้แค่พิงไหล่ของคุณก็พอใจ”
เห็นกู้ชิงหยิ่งร้องไห้ เฉินตงก็กระวนกระวายขึ้นมาทันที
เขาไม่เคยสังเกตถึงความรักที่กู้ชิงหยิ่งมีต่อเขาเลย ตั้งแต่พวกเขารู้จักกันที่รั้วมหาวิทยาลัยก็เล่นตบตีกันมาโดยตลอด
สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เฉินตงเอากระดาษทิชชูขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่หางตาของกู้ชิงหยิ่ง
เขายิ้มฝืดๆแล้วค่อยๆพูดขึ้นมา“มันไม่ยุติธรรมกับคุณหรอก ผมเพิ่งหย่ากับหวางหนันหนันไม่นาน”
กู้ชิงหยิ่งไม่เคยมีแฟนหนุ่มมาก่อน แต่เขากลับเป็นผู้ชายที่เคยหย่ากับหวางหนันหนันมาแล้ว
“ฉันไม่ใส่ใจ”
ดวงตากู้ชิงหยิ่งหนักแน่น“สามปีที่ฉันอยู่ต่างประเทศ พ่อแม่ไม่ใช่ไม่เคยให้ฉันคบกับคนอื่นมาก่อน แต่ฉันลืมคุณไม่ได้ ถึงคนพวกนั้นจะดีเลิศแค่ไหน แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ทุกครั้งที่อยู่กับพวกเขาสมองของฉันก็มีแต่คุณเต็มไปหมด”
เฉินตงยิ้ม พูดแกล้งแหย่ว่า“ไม่รุนแรงถึงขั้นนั้นหรอก？ผมมีเสน่ห์ขนาดนั้นเลยเหรอ？”
“ตัวฉันเองก็ไม่รู้ว่าเริ่มรักคุณตอนไหน ”
กู้ชิงหยิ่งพูดอย่างสะอึกสะอื้น สีหน้าเต็มไปด้วยความน่าสงสารและจนหนทาง
ไม่รู้ว่าเริ่มรักแต่เมื่อไหร่ พอรู้ตัวอีกทีก็รักมากเข้าแล้ว……
เฉินตงลังเล
เขาไม่รู้ว่าควรตอบกู้ชิงหยิ่งยังไงในเวลากระชั้นชิดเช่นนี้
เห็นเฉินตงลังเล กู้ชิงหยิ่งก็โถมตัวเข้าหากะทันหัน
ทั้งคู่สบตากัน ไฟตามถนนในยามพลบค่ำสาดส่องเข้ามาภายในรถ ทำให้หยดน้ำตาบนใบหน้าของกู้ชิงหยิ่งเรือนแสงเลือนราง ช่างนักสงสารจับใจ อีกทั้งยังน่ารักชวนหลงใหลอีกด้วย
สองมือของเธอจับแก้มของเฉินตงไว้ ริมฝีปากขยับพูดว่า“ฉันไม่แคร์อดีตของคุณค่ะ ฉันแค่อยากมีอนาคตร่วมกับคุณ ฉันยินดีช่วยคุณไปถึงตำแหน่งที่ความสามารถของคุณควรจะเป็น มีชีวิตที่รุ่งโรจน์ ไม่ใช่เหมือนกับพวกหวางหนันหนันที่สักแต่จะขูดเลือดเนื้อของคุณ”
พูดจบ ร่างอรชรขยับเข้าไป
จนริมฝีปากแนบติดกัน
ชั่วพริบตา ร่างกายของเฉินตงก็แข็งค้างสัมผัสความนุ่มของริมฝีปากได้ สมองก็โล่งจนว่างเปล่า
ทันใดนั้น เฉินตงคล้ายกับโดนไฟฟ้าช็อตรีบโอบเอวของกู้ชิงหยิ่งไว้
จากนั้นก็ดันเธอออกอย่างอ่อนนุ่ม“ชิงหยิ่ง ขอ ขอโทษ ผมคิดว่าพวกเราควรไตร่ตรองเงียบๆแป๊บหนึ่ง”
พูดจบ เขาก็เปิดประตูรถเดินออกไป
กู้ชิงหยิ่งแข็งทื่ออยู่ในรถ ดวงตาที่มีน้ำตาจนทำให้เลือนรางมองการจากไปของเฉินตง ฟันขาวสะอาดกัดริมฝีปากแดงไว้
จากนั้นเธอฟุบตัวไปที่พวงมาลัยรถ ร่างอรชรเริ่มสั่นเทา
เฉินตงเดินไปตามถนนริมแม่น้ำจนมาที่เขื่อนน้ำแห่งหนึ่ง จากนั้นก็เดินผ่านเขื่อนไปอย่างไร้จุดหมายปลายทาง
ลมพัดมาทางแม่น้ำเบาๆแล้วมาสัมผัสบนร่างกายเขา เขามองดูผิวน้ำถูกแสงส่องจนเป็นประกายแวววาว เฉินตงไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี หรืออาจจะบอกว่าเกิดขึ้นกระชั้นชิดจนไม่ทันได้ต้านรับ
ถึงแม้เวลานี้สมองของเขาจะว่างเปล่า
เขาคาดไม่ถึงว่ากู้ชิงหยิ่งจะคิดอย่างนี้กับเขา
ยิ่งคาดไม่ถึงว่ากู้ชิงหยิ่งจะสารภาพรักเร็วและกะทันหันเช่นนี้
แต่อย่างนี้……จะยุติธรรมกับกู้ชิงหยิ่งเหรอ？
เฉินตงนั่งเหม่อลอยด้วยอารมณ์ตึงเครียดเป็นอย่างยิ่ง
จากที่เขาเป็นคนไม่เคยสูบบุหรี่มาก่อน เวลานี้ก็อยากจุดบุหรี่สูบดูสักมวน เพื่อคลายความเครียดลง
ชาติตระกูลของตนกับกู้ชิงหยิ่งนั้นต่างกันราวฟ้ากับดิน
ยิ่งไปกว่านั้น เพราะชาติกำเนิดทำให้ตอนเขาแต่งงานกับหวางหนันหนันก็รู้สึกตัวเองฝ่ายสูงแล้ว ฉะนั้นหลังแต่งงานจึงได้ขยันทำงานสุดชีวิต เพื่อทำงานหาเงินให้ได้มากที่สุด
แต่สิ่งที่แลกมาคือเกือบจะช่วยชีวิตแม่เขาไม่ได้
หากไม่ใช่ท่านหลง……
นึกมาถึงจุดนี้ ดวงตาเฉินตงก็เปล่งประกายขึ้น
เขาเอามือล้วงกระเป๋าบัตรเอทีเอ็มลายชงโคในกระเป๋ากางเกง จู่ๆก็ยิ้มเย้ยหยันตัวเองขึ้นมา
“ใช่สิ กู้ชิงหยิ่งไม่ถือสา ผู้หญิงสามารถทำถึงขั้นนี้แล้ว ตัวเองยังถือสาอะไรอีก？”
ขนาดที่พึมพำอยู่ เฉินตงก็เอามือถือออกมาส่งข้อความผ่านวีแชทให้กู้ชิงหยิ่ง
“ขอโทษด้วยเมื่อกี้ผมไม่น่าจากมา”
พอผ่านไปสักพัก เขาก็ส่งอีกข้อความหนึ่ง
“ผมคิดว่าพวกเราลองคบดูกันได้”
ช่วงเวลาสั้นๆ เขาก็คิดถึงคำพูดของกู้ชิงหยิ่งอีกครั้ง ขมวดคิ้วแล้วส่งเป็นข้อความที่สามผ่านวีแชท
“แต่คุณต้องรับปากผม ไม่ช่วยผม ผมไหวอยู่ ไม่นานผมจะมีเซอร์ไพรส์ให้คุณ ตอนนี้สถานะของผมไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คุณคิด ยิ่งไปกว่านั้น……ผมไม่อยากกินข้าวอ่อน(เกาะผู้หญิงกิน)”
ติ๊ง！
ในที่สุดกู้ชิงหยิ่งก็ได้ตอบกลับทางวีแชทเสียที
เนื้อหานั้นเรียบง่าย แต่กลับทำให้เฉินตงมึนงงทำตัวไม่ถูก
“อิอิอิ……คุณเคยกินแล้วนี่”
