Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา – ตอนที่ 2 พ่อของผมยิ่งกว่ามีเงิน

บทที่ 2 พ่อของผมยิ่งกว่ามีเงิน

ทั้งทาง เฉินตงยังงุนงงอยู่

ทุกสิ่งทุกอย่างตรงหน้า เหมือนกับเป็นเพียงความฝัน

จนกระทั่ง เขาเดินตามชายชรามาจนถึงห้องพักผู้ป่วยนอกในแผนกผู้ป่วยวิกฤติของโรงพยาบาลลี่จิง ในตอนที่มองเห็นมารดาที่เพิ่งผ่าตัดเสร็จมีสายระโยงระยางเต็มตัวไปหมด เขาถึงได้ตั้งสติกลับคืนมาได้

ดีใจ ตื่นเต้น ซาบซึ้ง อารมณ์ต่างๆเหมือนกับเขื่อนที่พังทลายลง สาดซัดเข้ามา

“ท่านหลง ตามที่คาดหวังเอาไว้ การผ่าตัดเปลี่ยนถ่ายตับผ่านไปอย่างสำเร็จลุล่วงด้วยดีครับ”

แพทย์ในชุดกราวนด์เดินมาหาแล้วพูดขึ้นด้วยความเคารพ

เฉินตงนิ่งไปแล้ว หมอที่สวมชุดกราวนด์ท่านนี้เป็นหมอที่เป็นคนรักษาแม่ แล้วก็ยังเป็นแพทย์เฉพาะทางที่มีชื่อเสียงของโรงพยาบาลลี่จิงอีกด้วย ยิ่งไปกว่าก็คือผู้ที่มีความสามารถ มีผู้คนมากมายในสายอาชีพแพทย์นับถือ

เมื่อกี้การปลูกถ่ายตับ ก็เป็นหมอท่านนี้ที่แนะนำ

หมอที่มีความสามารถและมีผู้คนนับถือมากมายอย่างท่านนี้ ต่อให้ต้องไปยืนอยู่ต่อหน้าผู้สูงศักดิ์ ก็ยังคงสามารถที่จะพูดคุยและหัวเราะได้ ในตอนที่ได้พบกับชายชรานั้น กลับนอบน้อมขนาดนี้?

“ขอบคุณคุณหมอจางมากๆครับ” ท่านหลงยิ้มแล้วคารวะ

แพทย์ในชุดกราวนด์ร่างกายสั่นเทา รีบตอบด้วยความตกใจ “ไม่จำเป็นครับ ไม่จำเป็นครับ ท่านหลงชมผมมากเกินไปแล้วครับ”

รอจนท่านหลงเก็บมือทั้งสองข้างกลับไป นายแพทย์หมอจางถึงค่อยลมหายใจออกมายาวๆ

ทันใดนั้น นายแพทย์จางมองไปยังเฉินตง แววตาลุ่มลึก ผุดรอยยิ้มออกมา “เฉินตง คุณเป็นคนที่มีใจกตัญญู แถมยังโชคดีอีก แม่ของคุณเพียงแค่ต้องผ่านช่วงเวลาของการปรับตัวไปให้ได้ การผ่าตัดก็นับว่าได้ประสบความสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีแล้ว”

ได้ยินคำพูดนี้ เฉินตงก็อดทนไม่ไหวต่อไปอีกแล้ว เพียงแป๊บเดียวตาของกลายเป็นสีแดงก่ำ

“ขอบคุณครับ คุณหมอจาง”

คุณหมอจางเห็นว่าเฉินตงกำลังจะคุกเข่า ทันใดนั้นก็ตกใจจนแทบแย่ รีบร้อนห้ามเอาไว้ “หมอมีใจเมตตา นี่เป็นเรื่องที่ผมสมควรทำครับ”

ท่านหลงมีสถานะอะไร เขานั้นรู้แจ้งดีอยู่แล้ว

อาการป่วยของแม่ของเฉินตง สามารถที่จะขอร้องให้ท่านหลงมาทำธุระให้ เฉินตงจะต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ

เฉินตงเองก็ไม่ได้โง่ เมื่อกี้อาการซาบซึ้งของคุณหมอจางต่อท่านหลง ปฏิกิริยาชัดเจนขนาดนั้น ตอนนี้มีปฏิกิริยาแบบนี้กับตัวเอง ก็ปกติจนไม่รู้จะปกติยังไงแล้ว

ถึงแม้จะพูดว่าเป็นหมอมีใจเมตตา แต่ว่าการกระทำของคุณหมอจางต่อพวกเขาสองแม่ลูกก็ยังเหมือนเดิมตั้งแต่ต้นจนจบ

แต่ว่าเขาสามารถสัมผัสได้ การกระทำก่อนหน้านั้นของคุณหมอจางต่อตัวเขา นั่นถึงจะเป็นความเมตตาของแพทย์ ส่วนในตอนนี้ กลายเป็นความเคารพของลูกน้องต่อเจ้านายมากกว่า

“ท่านหลง ไม่มีเรื่องอะไร ผมขอตัวลงไปก่อนนะครับ ทางฝั่งผอ.ผมนั้นได้รายงานสถานการณ์ไปแล้วครับ” คุณหมอจางพูดขึ้น

ท่านหลงโบกมือ “การมาของผมในครั้งนี้ ไม่ต้องการให้เป็นเรื่องใหญ่โต ไม่ไปพบท่านผอ.แล้วกันครับ”

“ครับ”

คุณหมอจางก็ไม่ได้คะยั้นคะยอ แค่เลื่อนสายตามามองเฉินตงด้วยแววตาผิดหวัง บอกลาแล้วก็ออกไป

ปึก!

เฉินตงคุกเข่าลงบนพื้น ดวงตาโตมีน้ำตาคลอมองไปยังท่านหลงแล้วก้มหัวคารวะท่านหลงกับพื้นสามครั้ง

“ขอขอบพระคุณ คุณลุงที่ช่วยชีวิตแม่ของผมเอาไว้ บุญคุณใหญ่หลวง เฉินตงจำเอาไว้ขึ้นใจ…….”

ไม่ได้รอให้เขาพูดจบ ชายชราก็รีบเข้าไปพยุง “คุณชายเฉินตงรีบลุกขึ้นครับ ถ้าเกิดว่าต้องคุกเข่า ก็เป็นผมที่จะต้องคุกเข่าให้กับคุณชายครับ”

เฉินตงมีความฉงนเต็มใบหน้า ความดีใจซาบซึ้งหลังจากที่มารดาได้รับการช่วยชีวิตเอาไว้ ก็ค่อยๆสงบลง

ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้ากัน แต่ละครั้งที่ท่านหลงเรียกเขาก็มีแต่คุณชายๆ

ภูมิหลังของตระกูลเขาก็ไม่ได้ดีอะไร ตั้งแต่เล็กแม่กับเขาก็พึ่งพาอาศัยกันด้วยชีวิต หลังจากที่เรียนจบมหาวิทยาลัยทำงาน สถานการณ์ในครอบครัวถึงได้ค่อยๆเปลี่ยนไป

ดังนั้น ในตอนนั้นที่หวางหนันหนันแต่งงานกับเขา เขาก็จำเอาไว้จนขึ้นใจ ในใจก็รู้สึกผิด

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่คนรับใช้ยังไม่คุยกับเขาเลย

ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นคนรับใช้ที่นั่งรถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมอีก!

อยู่ๆท่านหลงก็ยิ้มออกมา อธิบายขึ้น “ที่จริง ครั้งนี้ที่ผมมาช่วยชีวิตมารดาของคุณ ก็เป็นความต้องการของนายท่าน”

หยุดไปชั่วครู่ ท่านหลงก็พูดอธิบายเพิ่มอีกหนึ่งประโยค “นั่นก็คือบิดาของคุณ”

ครืน!

ร่างกายของเฉินตงสั่นสะท้าน สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน

พ่อสำหรับเขา ช่างห่างไกลเหลือเกิน

แต่เล็กจนโต แม่เคยบอกกับเขาว่า ก่อนที่เขาจะเกิด พ่อก็ได้ตายไปแล้ว

“ไม่มีทางหรอกครับ พ่อของผม เสียชีวิตไปตั้งนานแล้ว” เฉินตงส่ายหน้าด้วยความงุนงง

ดูเหมือนท่านหลงจะรู้มาตั้งแต่ต้นแล้ว อธิบายขึ้นด้วยรอยยิ้ม “บิดาของคุณยังไม่ได้เสียชีวิต ในทางกลับกัน ท่านเป็นคนใหญ่คนโตที่ที่มีเงินมีอิทธิพล ในตอนนั้นกำลังคบหาอยู่กับมารดาของคุณแล้วคุณก็เกิดมา ความวุ่นวายระหว่างนั้น ผมเองก็ไม่รู้จะบอกยังไงด้วยคำพูดไม่กี่ประโยค”

ภายในใจของเฉินตงก็เหมือนมีคลื่นลูกใหญ่สาดซัด มือทั้งสองข้างกำแน่น กำลังสั่นเทา ในช่วงขณะหนึ่งมีความรู้สึกรับไม่ได้กับความจริงที่กำลังเกิด “ถ้าเขายังอยู่ แถมยังเก่งกาจแบบที่คุณว่า ทำไมตั้งแต่เด็กจนโต เขาไม่เคยมาหาพวกเราสองแม่ลูกเลยสักครั้ง?”

ยิ่งพูดยิ่งตื่นเต้น เขายกมือขึ้นมาชี้มารดาที่กำลังนอนอยู่ในห้องไอซียู “ต้องรอจนถึงตอนที่แม่กำลังจะไม่ไหวแล้ว เขาก็ยังไม่โผล่มา เพียงแค่ส่งคุณมาเท่านั้น?”

“เขานั้นกำลังปกป้องคุณและมารดาของคุณอยู่” ท่านหลงพูด “ในวันนี้บิดาของคุณได้กุมอำนาจภายในตระกูล เขานั้นคิดถึงพวกคุณสองแม่ลูกมาตลอด ในใจสำนึกผิด ดังนั้นก็เลยส่งผมมาเยี่ยมก่อน เพื่อที่จะชดเชยสิ่งเขาทำพลาดไปเวลายี่สิบกว่าปีมานี้”

“ชดเชย? เอาอะไรมาชดเชย?”

เฉินตงดวงตาแดงก่ำ น้ำตาไหลลงมาจากหางตา กัดฟันพูดออกมาด้วยความโมโห “ยี่สิบกว่าปีมาแล้ว เขารู้หรือเปล่าว่าผมกับแม่ใช้ชีวิตกันยังไง? ตั้งแต่เด็ก ผมโดนคนอื่นด่าว่าเป็นลูกนอกสมรส เพื่อที่จะเลี้ยงดูผม แม่ผมต้องตื่นตั้งแต่เช้ามืดเพื่อที่จะไปช่วยคนอื่นทำงาน ที่เธอป่วยแบบนี้ก็เพราะว่าความเหนื่อยล้าสะสม”

แปะ!

ท่านหลงส่งบัตรธนาคารใบสีดำที่ประดับด้วยโมเสกดอกชงโคยัดไว้ในมือของเฉินตง “นี่เป็นความต้องการเล็กๆน้อยๆจากบิดาของคุณครับ”

เฉินตงมองบัตรธนาคารในมือ แล้วเหม่อลอย

บัตรธนาคารแบบนี้ เขาเพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก

ในพริบตา ความโกรธมากมายมหาศาลก็พุ่งออกมา ราวกับภูเขาไฟที่กำลังระเบิดอย่างไรอย่างนั้น ทะลักล้นออกมา

ยี่สิบกว่าปีแห่งความผิดหวัง เพียงแค่ใช้เงินก็สามารถที่จะซื้อเก็บกลับไปได้?

ท่านหลงไม่แท้แต่จะเปิดโอกาสสักนิดให้เขาปะทุ : “บัตรใบนี้เป็นเพียงน้ำใจเล็กน้อยเท่านั้น บิดาของคุณส่งผมมาเพื่อที่จะชดเชยความผิดหวังในยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา สิ่งที่เขาต้องการจริงๆ คือการรับพวกคุณสองแม่ลูกกลับไปอย่างเปิดเผย”

“แน่นอน ทุกสิ่งทุกอย่างนี้ คุณชายมีความสามารถมากพอ ทำให้คนในตระกูลพวกนั้นสงบปาก! ผมล่วงหน้ามาก่อน ก็เพื่อที่จะมาเป็นผู้ช่วยทำให้คุณชายเติบโต เติบโตจนถึงวันหนึ่งที่คุณชายจะสามารถสืบทอดแทนบิดาของคุณได้ ถึงตอนนั้นทั้งอำนาจและเงินก็อยู่ในกำมือของคุณ แสงแห่งเกียรติยศที่สารดาคุณควรจะได้รับ ก็จะส่องสว่างอยู่รอบตัวเธอ!”

เฉินตงสับสนไปหมด

คำพูดของท่านหลงดังวนเวียนอยู่ข้างหูราวกับฝันร้าย

รอจนเขานั้นตั้งสติได้ ท่านหลงก็หายตัวไปแล้ว

พลิกบัตรธนาคารดูอีกครั้ง ข้างใต้ยังมีกระดาษอยู่แผ่นหนึ่ง เป็นช่องทางติดต่อท่านหลง

ถูหน้าไปมา แล้วยิ้มขมออกมา เฉินตงมองแม่ที่อยู่ในห้องพักผู้ป่วยวิกฤติด้วยความกังวล

สำหรับเขาแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านหลงพูดออกมา ไม่ได้สำคัญเท่าความปลอดภัยของแม่เขาเลย

รุ่งเช้าของวันถัดไป

หวางหนันหนันโทรหาเฉินตงตั้งแต่เช้าตรู่ ในสายโทรศัพท์เสียงแหลมหวีดร้องสั่งให้เฉินตงไปทำเรื่องหย่า

เฉินตงไม่ได้พูดอะไรมาก ออกไปจากโรงพยาบาลด้วยความเงียบ โบกรถแท็กซี่ไปที่สำนักงานกิจการพลเรือน

จากที่ไกลๆ ก็มองเห็นหวางหนันหนันเดินไปเดินมาอยู่ที่ประตูของสำนักงานกิจการพลเรือนด้วยความหงุดหงิด

พบเข้ากับเฉินตง ทันใดนั้นอารมณ์โมโหของหวางหนันหนันก็ปะทุขึ้น ชี้เฉินตงแล้วเริ่มด่า “เฉินตง มึงจำเอาไว้เลยนะ เป็นกูที่ไม่เอามึงแล้ว การแต่งงานในครั้งนี้ก็เป็นกูที่ต้องการหย่ากับมึง ต่อไปหลังจากนี้มึงอย่ามาเสียใจทีหลัง!”

“ไปกันเถอะ ไม่เสียใจทีหลังหรอก” เฉินตงว่า

มองภาพด้านหลังที่ใจเย็นแน่วแน่ของเฉินตง หวางหนันหนันก็ชะงักไปในทันที

คบกันมาสี่ปี แต่งงานอีกสามปี เธอไม่เคยเห็นเฉินตงทำท่าทางแบบนี้ต่อเธอเลยสักครั้ง!

กระทืบเท้าอย่างโมโห เธอก็เร่งฝีเท้าตามเข้าไป

ใช้เวลาสิบนาที กระบวนการหย่าก็สำเร็จ

เดินออกมาจากสำนักงานกิจการพลเรือน หวางหนันหนันมองเฉินตงที่จากไปในทันที ก็รู้สึกโมโห “ยังไงก็ต้องมีสักวัน ชายหงส์(ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง)อย่างมึงจะต้องเสียใจ!”

ครืด!

รถออดี้A4Lคันหนึ่งก็มาหยุดลงตรงหน้าของหวางหนันหนัน หวางเห้าน้องชายโผล่หน้าออกมาด้วยรอยยิ้ม “พี่ หย่ากับไอ้ชายหงส์(ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง)แล้วหรือยัง?”

“หย่าแล้ว” หวางหนันหนันมองมาอย่างตำหนิครั้งหนึ่ง “แกยังเป็นน้องชายของฉันอยู่หรือเปล่า? ฉันหย่าแล้ว ทำไมแกยังดีใจขนาดนี้?”

หวางเห้าหัวเราะออกมา “ไอ้สวะเฉินตงนั่น มันมาแต่งงานกับพี่เรียกว่าใฝ่สูง พี่หย่ากับมันได้เรียกว่าได้ออกมาจากสถานการณ์เลวร้าย”

สีหน้าของหวางหนันหนันเปลี่ยนไปเล็กน้อย แล้วเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “จริงสิ เรื่องของแกกับแฟนเป็นยังไงบ้าง?”

หวางเห้าพูดขึ้นด้วยสีหน้าลำบากใจ “อย่าไปพูดถึงเลย เสว่เอ๋อทำงานในธนาคารเลยหัวสูง สินสอดห้าแสนที่เธอต้องการ บ้านหลังหนึ่ง รถหนึ่งคัน เงินสองแสนนั่นของเฉินตงก็ยังแก้ปัญหาใหญ่ไม่ได้นะ”

“พี่ขอโทษแกด้วยนะ” หวางหนันหนันถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกผิด

ในขณะเดียวกัน

หลังจากที่เฉินตงออกไปจากสำนักงานกิจการพลเรือน ก็ไม่ได้กลับไปที่โรงพยาบาลลี่จิงในทันที

แต่กลับเรียกรถแท็กซี่ไปที่ธนาคารใกล้ๆ

ถึงแม้จะเกลียดที่พ่อให้ท่านหลงมาชดเชยส่วนค่าใช้จ่ายให้กับเขา แต่ว่าก็ต้องบอกเลยว่า เงินสตางค์เดียวก็สามารถที่จะล้มชายชาติทหารได้ สถานภาพของเขาในตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นค่าดูแลรักษาแม่ตอนหลังจากนี้ หรือว่าจะเป็นค่ากินค่าอยู่ของพวกเขาสองแม่ลูก แท้จริงแล้วล้วนต้องการเงินทั้งสิ้น

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

บทนำ เฉินตงกับหวางหนันหนันแต่งงานกัน3ปี ถูกภรรยาที่ยกน้องชายเป็นหัวแก้วหัวแหวนบีบคั้น แล้วยังถูกดูถูกเหยียดหยาม วันหนึ่งได้กลับตระกูลมหาเศรษฐี เขาสาบานว่าต้องกอบกู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมา ต้องทำให้คนที่ดูถูกเขาเสียใจกับสิ่งที่ทำ ให้คนที่เหยียดหยามเขาต้องชดใช้อย่างสาสม เรื่องย่อ “ขอโทษครับคุณเฉิน ระยะมะเร็งตับของแม่ของคุณ…..” มองคุณหมอที่อยู่ตรงหน้าส่ายหน้า เฉินตงมึนงงไปชั่วขณะ ในพริบตาดวงตาก็กลายเป็นสีแดง ตั้งแต่เล็กจนโต เขากับแม่พึ่งพาอาศัยกัน เพื่อที่จะส่งให้เขาเรียนหนังสือ แม่ทำงานจนป่วย ไม่ทันที่จะได้สะดวกสบาย ก็ตกลงมาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้แล้ว “คุณหมอ ขอร้องล่ะครับ ช่วยแม่ผมด้วย แค่หนทางสักนิดก็ไม่มีแล้วเหรอครับ?” เสียงของเฉินตงแหบแห้งยังมีเสียงสะอื้นปนอยู่ คุณหมอลังเลอยู่ชั่วครู่ กล่าวขึ้น “ยังมีวิธีสุดท้ายอยู่ ก็คือทำการเปลี่ยนถ่ายตับ ตอนนี้ทางแพทย์มีของอยู่พอดี…..” ชะงักไปชั่วครู่ เขาก็มองเฉินตงตั้งแต่หัวจรดเท้า การรักษาที่ยาวนาน ทำให้เขารู้สถานการณ์ตอนนี้ของเฉินตงดี แต่ เขาก็ยังพูดออกมา “แต่ว่า…..ค่าใช้จ่ายไม่น้อยเลยนะครับ อย่างน้อยๆในช่วงแรกก็ประมาณสองแสน” สองแสน? ดวงตาของเฉินตงวาววับ รีบจับมือของคุณหมอเอาไว้ “รักษา จะต้องรักษานะครับ ผมยังมีอีกสองแสน!” เงินไม่มีแล้วยังหาได้ แต่ว่าไม่มีแม่แล้ว ก็ไม่สามารถหาได้อีกแล้ว “อย่างนั้นคุณก็รีบๆรวบรวมเงิน ถ้าเกิดว่ายังประวิงเวลาออกไปอีก วิธีปลูกถ่ายตับก็หมดหนทางแล้ว” นายแพทย์พยักหน้า ถอนหายใจครั้งหนึ่งแล้วก็หมุนตัวจากไป เดินออกมาจากโรงพยาบาล ท้องฟ้ามีฝนเม็ดเล็กๆโปรยลงมา เฉินตงรีบร้อนกลับบ้าน ภรรยา หวางหนันหนันกำลังนอนเอกเขนกดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา แถมในปากยังกินขนมมันฝรั่งทอดอยู่อีกด้วย เธอเหลือบมองเฉินตง หวางหนันหนันว่าขึ้น “แม่ดีขึ้นบ้างไหม?” “หมอบอกว่า ถ้าเกิดว่าสามารถเข้ารับการปลูกถ่ายตับได้ ก็ยังมีทางรักษา” เฉินตงพูดขึ้นอย่างดีใจราวกับคว้าเอาหญ้ากอสุดท้ายที่ใช้รักษาชีวิตเอาไว้ได้ “ต้องใช้สองแสน ยังดีที่บ้านของเรายังพอมีอยู่ แม่ยังมีโอกาสอีกครั้งหนึ่ง” พูดไป เขาก็หมุนตัวเข้าไปหยิบเอาบัตรธนาคารในห้อง ในพริบตาสีหน้าของหวานหนันหนันก็เปลี่ยนไป รีบร้องขึ้น “เฉินตง คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เฉินตงเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ ราวกับว่านึกอะไรขึ้นได้ หมุนตัวหันกลับมามองหวางหนันหนัน “เงินล่ะ?” หวางหนันหนันวิตกกังวล อึกๆอักๆไม่พูดออกมา “เอาไปให้ที่บ้านคุณอีกแล้วเหรอ?” เฉินตงเลิกคิ้ว รอยยิ้มที่แสดงออกมานั้นช่างดูขมขื่นจนหาอะไรมาเปรียบเทียบไม่ได้ ฝีเท้าของเขาก้าวลงไปนั่งบนโซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง หยิบซองบุหรี่ที่ยับยู่ยี่ออกมา “แช๊ะ” จุดบุหรี่มวนนึงขึ้น ดูดบุหรี่เข้าปอดแรงๆ ทิ้งร่างนอนพาดอยู่บนโซฟา แต่งงานมาสามปี เรื่องซ้ำ ๆเดิม ๆ และมันไม่ใช่ครั้งแรก “หนันหนัน นี่เป็นเงินที่เอาไว้ใช้รักษาแม่ผม” เฉินตงพูดขึ้นอย่างอ่อนล้า “ขอคืนมาได้ไหม?” “ขอคืนมา?” คิ้วของหวางหนันหนันกระตุกขึ้น ตวาดออกมาเสียงแหลม “เฉินตง คุณหมายความว่ายังไง? ฉันเอาเงินเล็กๆน้อยๆไปแสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่ฉัน จะมีหน้าที่ไหนไปขอกลับมาห้ะ?” เฉินตงข่มสีหน้าและอารมณ์ให้เย็นลง แล้วว่าขึ้น “โรงพยาบาลบอกว่าตอนนี้มีตับที่เข้ากันได้อยู่พอดี ถ้าสามารถเอาเงินไปให้โรงพยาบาลได้ในทันที โรงพยาบาลก็สามารถที่จะเริ่มทำการผ่าตัดปลูกถ่ายตับให้แม่ผมได้เลย จากสถานการณ์ของแม่ผมในตอนนี้ คงจะทนได้อีกไม่นาน” “ฉันไม่สนใจ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณเอง คุณก็ไปหาทางเอาเอง” ในทันใดหวางหนันหนันก็ร้องเริ่มร้องไห้เสียงดัง น้ำตาไหลนอง “ภายในเวลาสั้นๆผมจะไปหาเงินสองแสนมาจากไหน?” เฉินตงรู้สึกเหมือนหัวกำลังจะระเบิดออกมาแล้ว กึ่งหนึ่งคือการขอร้อง “หนันหนัน ช่วยผมครั้งหนึ่ง ขอคืนมาเถอะนะ แม่ของผมยังรอเงินสองแสนนั่นมาช่วยชีวิตอยู่นะ!” “เฉินตง! เงินนั่นให้แม่ฉันไปแล้ว ฉันไม่มีทางที่จะไปขอกลับมา” หวางหนันหนันร้องไห้ไปแล้วทรุดนั่งลงบนพื้น ทั้งน้ำมูกทั้งน้ำตาไหลออกมา “แม่ของคุณก็กำลังจะตายอยู่แล้ว คุณยังจะเอาเงินไปผลาญทิ้งที่โรงพยาบาลอีก ตกลงคุณเคยคิดถึงครอบครัวพวกเราบ้างหรือเปล่า?” ร่างกายของเฉินตงสั่น ความโกรธมากระจุกรวมกันอยู่ที่ลำคอของเขา เขาหยิบโทรศัพท์ของหวางหนันหนันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “คุณไม่โทร ผมโทร!” ไม่รอให้หวางหนันหนันขัดขวาง สายโทรออกก็โดนรับสาย “แม่ครับ หนันหนันเพิ่งจะให้เงินแม่ไปสองแสนใช่ไหมครับ?” เฉินตงขอร้อง “ขอร้องล่ะครับช่วยคืนเงินสองแสนให้ผมได้ไหม นั่นเป็นเงินที่จะใช้รักษาแม่ผม แม่ผมท่านยังรอรับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่นะครับ” อีกฝั่งของสาย อยู่แม่ยายก็ตวาดขึ้น “เฉินตงแกพูดจาบ้าบออะไรออกมา? เงินนั่นเป็นเงินที่หนันหนันแสดงความกตัญญูต่อพวกเรา แกยังมีหน้าจะมาขอเงินกลับไปอีก? ในตอนนั้นหนันหนันอยากจะแต่งงานกับแก พวกเราก็ไม่เห็นด้วย จากสภาพของแก ก็เป็นเพราะหนันหนันหน้ามืดตามัวถึงได้ยอมแต่งงานกับแก” “ในตอนนี้หนักกว่านั้นอีก หนันหนันมีใจอยากจะกตัญญูต่อพ่อแม่ เอาเงินมาให้พวกเราสองคนใช้ ชายหงส์(ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง)อย่างแกยังกล้าที่จะบากหน้ามาขอเงินกลับไป ฉันจะบอกแกให้นะ หวางเห้ากำลังจะแต่งงานแล้ว เงินนั่นพวกเราเตรียมจะเอาไปวางดาวน์ค่าบ้านงวดแรกให้หวางเห้า อยากได้เงิน? แค่แดงเดียวก็ไม่มี!” ปัง! สายตัดไปแล้ว เฉินตงแน่นิ่งไป แม่ยายนี่ฟังในสิ่งที่ฉันพูดไม่เข้าใจหรือยังไง? “เฉินตง คุณเป็นบ้าเหรอ?” หวางหนันหนันกระชากคอเสื้อของเฉินตงราวกับคนบ้า “คุณทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ลงไปได้ยังไง ฉันเอาเงินไปให้พ่อแม่ฉัน ทำไมคุณต้องทำเหมือนมันฟ้ามันจะผ่าลงมาให้ได้?” เฉินตงมองหวางหนันหนันอย่างหดหู่ ดวงตาแดงก่ำ “ในสายตาของพวกคุณ ชีวิตของแม่ผม ยังไม่มีค่าเท่ากับเงินดาวน์บ้านงวดแรกของน้องชายคุณอย่างนั้นเหรอ?” “ไร้สาระ!” หวางหนันหนันปล่อยมือจากเฉินตง หยิบของในห้องขึ้นมาแล้วก็เขวี้ยงปาข้าวของจนเละเทะ ในพริบตา ห้องรับแขกก็รกและยุ่งเหยิงไปหมด หวางหนันหนันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา “เฉินตงคุณมันคนใจดำ ตอนนั้นทำไมฉันถึงได้แต่งงานกับคุณนะ เพื่อแม่ของคุณ คุณทุ่มเททิ้งเงินไปตั้งเท่าไหร่แล้ว? ฉันยอมอดทนลำบากมากับคุณ แม้แต่บ้านที่อยู่ก็ต้องเช่า คุณเคยสงสารฉันบ้างไหม? เสี่ยวเห้าเป็นน้องชายของฉัน แล้วก็เป็นน้องของคุณด้วย เขากำลังจะแต่งงานแล้ว ฉันเป็นถึงพี่สาว จะช่วยฉันบ้าง ไม่ได้เลยเหรอ?” “ช่วยคุณสักครั้ง?” เฉินตงโมโหสุดขีด “พวกเราแต่งงานกันมาสามปี คุณช่วยหวางเห้าไอ้สวะนั่นไปตั้งเท่ากี่ครั้งแล้ว? ไอ้สวะหวางเห้ามัวแต่ลุ่มหลงอยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบจนชีวิตไม่ก้าวหน้า ขลุกตัวอยู่แต่ในบ้านเกาะพ่อแม่กิน ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะพวกคุณ!” “อย่ามาพูดถึงน้องชายฉันแบบนั้นนะ!” หวางหนันหนันใบหน้าบิดเบี้ยว ยืนชี้หน้าเฉินตงด้วยท่าทางป่าเถื่อนพร้อมพูดข่มขู่ เฉินตงพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน “ทำไมถึงจะพูดไม่ได้? เรียนมหาลัยก็ไปทำคนอื่นท้อง เงินที่ชดใช้ก็เป็นเงินของผม เขาอยากจะซื้อรถก็เป็นผมที่จ่ายเงินซื้อให้เขา ในสามปีนี้ทั้งในที่ลับและที่แจ้งผมจ่ายเงินให้เขาไปตั้งเท่าไหร่? คุณมันปีศาจฝูตี้(ผู้หญิงที่มีน้องชายและต้องช่วยน้องชายในทุกด้านเพราะพ่อแม่ให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่าลูกสาว) คุณต่างหากที่ไม่เคยคิดถึงครอบครัวของเรา!” “กรี๊ด! แกหุบปากเดี๋ยวนี้นะ” หวางหนันหนันหวีดร้องออกมาเสียงแหลม “แกหมายความว่ายังไง? แกไม่อยากจะอยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหม?” “พวกคุณเอาเงินที่จะใช้รักษาแม่ผมไปซื้อบ้านให้ไอ้สวะ ไม่สนใจไยดีแม่ผม คนที่ไม่อยากจะใช้ชีวิตร่วมกันต่อมันเป็นคุณต่างหาก!” เฉินตงยักไหล่ พูดออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “หย่ากันเถอะ!” หวางหนันหนันนิ่งไปในทันที “มึง มึงพูดว่าอะไรนะ?” แต่งงานมาสามปี ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเฉินตงไม่เคยพูดจาอะไรแบบนี้ออกมา “หย่ากันเถอะ” เฉินตงบอก “แต่งงานกับผมมันทำให้คุณลำบากมาก ผมเองก็ไม่เหมาะกับคุณ ครอบครัวนี้ของคุณ ผมแบกไม่ไหว” พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกไป เขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยผัดวันประกันพรุ่ง สามปีที่ผ่านมา แต่ละครั้งที่อดทน ก็เป็นเพราะคิดว่าในตอนนั้นหวางหนันหนันแต่งกับเขา ความจริงแล้วก็นับว่าเธอยอมลดตัวลงมาแต่งกับเขา อีกอย่างหวางหนันหนันก็ยังมีความรู้สึกดีๆต่อเขาบ้าง แต่ว่าครั้งนี้ ในที่สุดเขาก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว รอจนเฉินตงออกไปจากบ้านแล้ว ในที่สุดหวางหนันหนันก็ได้สติ เธอรีบพุ่งตัวไปหยิบโทรศัพท์มาโทรหามารดาด้วยความวิตกและไร้สติ ร้องไห้ฟูมฟายแล้วว่าขึ้น “แม่…..เฉินตงอยากจะหย่ากับหนู” “ไอ้ชั่วนั่นอยากจะขอหย่ากับแก?” อีกฝั่งของสาย เสียงตวาดของมารดาดังขึ้น “หย่าก็หย่า! มันก็แค่ไอ้คนจน ยังจะกล้ายกหางตัวเองอวดเบ่ง คิดว่าตัวเองแน่นักนะ! เงินสองแสนสุดท้ายนั่นยังไงก็อยู่ที่พวกเราแล้ว มันจะหย่ากับแก อย่างนั้นก็สงเคราะห์มันไป ให้มันไปนั่งร้องไห้กับแม่แก่ใกล้ตายของมันไปเสีย” ณ ขณะนี้ เวลานี้ เฉินตงออกเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ท้องฟ้าในตอนกลางคืน มีฝนเม็ดเล็กๆโปรยปรายลงมา ทำให้ตัวของเขาเปียกไปทั้งตัว เขาส่ายหัวอย่างกลัดกลุ้ม เอาเท้าเตะน้ำที่ขังนองอยู่ข้างทาง เงิน เงิน เงิน แม่งทะเลาะกันก็เพราะเงิน! ตอนนี้มีเรื่องกับตระกูลหวางจนต่อกันไม่ติดแล้ว กูแม่งจะไปหาเงินสองแสนนั่นมาจากไหนกันวะ? ฝืด……. ในเวลานี้ รถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมคันหนึ่งก็หยุดลงตรงข้างตัวของเฉินตง กระจกของรถถูกเลื่อนลง ชายชราคนหนึ่งแต่งกายด้วยชุดราชวงศ์ถังมีมองมาที่เฉินตงด้วยใบหน้าที่แต้มไว้ด้วยรอยยิ้ม “เป็นคุณชายเฉินตงใช่ไหมครับ? เชิญขึ้นรถครับ ไปโรงพยาบาลลี่จิงกับผม” คุณชาย ?! เฉินตงมองชายชราตรงหน้าด้วยสีหน้างุนงง นานนับชั่วขณะหนึ่งที่ชะงักไป ชายชรายิ้มออกมาเล็กน้อย “คุณแม่ของคุณกำลังเข้ารับการผ่าตัดปลูกถ่ายตับอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”

Options

not work with dark mode
Reset