Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา – ตอนที่ 86 ท่านหลงกลับมาแล้ว

บทที่ 86 ท่านหลงกลับมาแล้ว

พร้อมเสียงของเฉินตงที่พูดจบ

กู้ชิงหยิ่งก็น้ำตาไหล ส่วนหลินเสว่เอ๋อใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตกตะลึง มองไปที่คุณป้าทำความสะอาดข้าง ๆ กูหลังในเวลาเดียวกัน

คุณป้าทำความสะอาดมองไปที่หลินเสว่เอ๋อและพยักหน้า “สาวน้อยคืนนั้นท่านนี้เมื่อส่งคุณที่โรงแรมเสร็จก็ให้เงินสองร้อยหยวนกับฉันเพื่อให้ฉันดูแลคุณ”

กู้ชิงหยิ่งมองด้วยความลังเลอยู่พักหนึ่ง

ส่วนดวงตาของหลินเสว่เอ๋อขยายกว้าขึ้น ใบหน้าของเธอแสดงออกอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เป็นไปไม่ได้!

เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!

ฉันในสภาพแบบนั้นในคืนนั้น เขาแค่ไปส่งฉันที่โรงแรมเหรอ?

หลินเสว่เอ๋อเกิดมาฐานะต่ำต้อย แต่โชคดีที่เธอเกิดมาพร้อมผิวพรรณที่ดี และเธอก็รู้วิธีใช้สิ่งนี้ให้เป็นประโยชน์กับตัวเอง

สิ่งนี้ทำให้เธออยู่ในสังคมได้ ไปที่ไหนก็มีแต่ความสำเร็จ!

“ข้อความนั้นล่ะ? ข้อความนั้นมาได้ยังไงกัน?”

ดวงตาของหลินเสว่เอ๋อกะพริบถี่เร็วราวกับว่าเธอกำฟางเส้นสุดท้ายที่ช่วยชีวิตเธออยู่ เธอจับแขนของเฉินตงด้วยมือทั้งสองข้าง “ถ้านายไม่ได้ทำอะไร ทำไมนายถึงทิ้งข้อความไว้?”

เฉินตงผลักหลินเสว่เอ๋อออกและยิ้ม “เธอคิดว่าไงล่ะ?”

หลินเสว่เอ๋อตกตะลึง ความคิดของเธอเปลี่ยนไปทันที

นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นกับเฉินตง

ทันใดนั้นเธอก็สั่น จ้องไปที่เฉินตงอย่างหวาดกลัว “นายกำลังหลอกใช้ฉัน ใช้ฉันเพื่อล้างแค้นตระกูลหวางเหรอ?”

เมื่อคำพูดเหล่านี้หลุดออกมา กู้ชิงหยิ่งก็ขมวดคิ้วมองไปที่เฉินตง

เฉินตงดูนิ่งและมองไปที่หลินเสว่เอ๋ออย่างไม่แยแส “ก็ประมาณนั้นแหละ เธอเดินมาหาฉันเอง ทำไมฉันจะไม่ใช้มันสักหน่อย?”

เสียงที่เย็นชาทำให้หลินเสว่เอ๋อตกตะลึงอย่างมาก

ความฝันที่ได้อยู่ในครอบครัวที่ร่ำรวยของเธอนั้นพังทลายลงในพริบตา

เหตุผลเดียวที่เหลืออยู่ ทำให้ใบหน้าสวยของหลินเสว่เอ๋อมืดมนลง เธอกรีดร้อง “ทำไม? ทำไมนายถึงหลอกใช้ฉัน? ฉันไปทำอะไรให้นายโกรธกัน นายไม่อยากนอนกับฉัน ก็ไม่จำเป็นต้องหลอกใช้ฉัน!”

เฉินตงโบกมือและพูดกับกูหลังว่า “พาพวกเธอลงไปเถอะ”

กูหลังพยักหน้าและพาหลินเสว่เอ๋อที่ทรุดตัวลงออกไป

ดนตรีไพเราะและผ่อนคลายยังคงดังอยู่

แต่บรรยากาศกลับยิ่งแปลกไปกว่าเดิม

เฉินตงมองไปที่กู้ชิงหยิ่งด้วยสายตาที่อ่อนโยน “ถ้าเธอยังไม่เชื่อฉัน ฉันจะพาเธอไปดูกล้องวงจรปิดที่โรงแรม”

กู้ชิงหยิ่งและเฉินตงมองกันและกันด้วยดวงตาที่แดงก่ำและเต็มไปด้วยน้ำตา

จู่ ๆ เธอก็หัวเราะเป็นรอยยิ้มแปลกประหลาด

เธอกระซิบเบา ๆ “เฉินตง อยู่ดี ๆ ฉันก็เหมือนจะไม่เข้าใจนายขึ้นมา”

“หลอกใช้?” เฉินตงยักไหล่

กู้ชิงหยิ่งพยักหน้าและยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า “แต่ก่อนนายคงไม่ได้เป็นแบบนี้ใช่ไหม?”

“เสี่ยวเห้า บางทีชีวิตของเธอมีแสงแดดเจิดจ้ามาตั้งแต่เด็กจนโต แต่สำหรับฉันต้องปีนออกมาจากความมืดทีละก้าว”

เฉินตงหัวเราะเยาะตัวเอง “คนที่ออกมาจากความมืดมิด ในใจของฉันไม่ได้มีแสงแดดจริง ๆ สิ่งที่ฉันทำได้คือมอบแสงแดดให้คนที่สำคัญที่สุดของฉัน ส่วนคนรอบข้างฉันไม่คิดจะสนใจ”

คำพูดแต่ละคำ เต็มไปด้วยความจริงใจ

แต่มันยิ่งทำให้สายตาของกู้ชิงหยิ่งที่มองเฉินตงแปลกไป

เธอไม่เคยได้สัมผัสชีวิตของเฉินตง

ตั้งแต่เล็กจนโตเธออาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดี ได้รับการปกป้องจากพ่อของเธอและเป็นที่รักของแม่เหมือนที่เฉินตงพูดว่าทุก ๆ วันจะมีแต่แสงแดด

ส่วนความมืดเธอไม่เข้าใจ

ไม่เข้าใจจริง ๆ !

เฉินตงยังคงหัวเราะ ดวงตาของเขาเศร้าเล็กน้อย “ตระกูลหวางเกือบจะฆ่าแม่ของฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ด้วยความโกรธแค้นของฉัน เมื่อหลินเสว่เอ๋อเดินเข้ามาหา ฉันเลยจงใจหลอกใช้เธอ ซึ่งฉันไม่คิดว่าจะมีอะไรผิด”

“หลังจากที่ฉันหย่า ฉันก็ตัดขาดจากตระกูลหวาง ส่วนเรื่องก่อนหน้านี้ฉันก็สามารถที่จะไม่สนใจมันได้ แต่ฉันก็ต้องเก็บไพ่ไว้ในมือเพื่อให้ฉันได้ระบายความโกรธ แก้แค้นกลับไปสักหน่อย”

“ดังนั้นนายเลยหลอกใช้หลินเสว่เอ๋ออย่างโหดร้าย?” ริมฝีปากแดงของกู้ชิงหยิ่งกระซิบ

“ใช่!”

เฉินตงตอบ “ฉันเป็นคนที่ปีนออกมาจากความมืดทีละก้าว ฉันสามารถทนได้ ฉันแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรที่เรียกว่าวัยเด็ก ฉันรู้แค่ว่า…………ผู้ชนะคือราชา!”

“เฉินตง……………”

ดวงตาของกู้ชิงหยิ่งสั่นไหว ใจของเธอเหมือนสำลีที่เน่ายุ่งเหยิง

หัวของเธอเหมือนแป้งเปียกเละที่ต้มอยู่ในหม้อ

เธอไม่รู้ว่าจะไปต่อกับเฉินตงได้อย่างไร สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ส่งผลต่อมุมมองของเธอมากเกินไป

แม้แต่คำพูดบางคำที่พ่อของเธอสอนเธอ ก็ยังเหมือนกับสิ่งที่เฉินตงทำทุกอย่าง

แต่เธอไม่เคยสัมผัสเรื่องพวกนี้ ดังนั้นเธอจึงรับไม่ได้อยู่บาง

กู้ชิงหยิ่งพูดและจับไปที่ผมเธอ “ฉันขอกลับบ้านก่อนนะ ฉันต้องการใช้เวลาสักพักเพื่อทบทวนเรื่องของเรา”

เฉินตงยิ้มอย่างไม่ปิดบัง

สิ่งที่เขาพูด แน่นอนว่ามันน่าตกใจอย่างมาก

แต่เขาต้องให้กู้ชิงหยิ่งเข้าใจเหตุผลทั้งหมด

เรื่องแบบนี้ เขาไม่อยากให้เป็นเพราะการปิดบังของเขาทำให้กู้ชิงหยิ่งมีหนามทิ่มแทงอยู่ในใจ

หายใจเข้าลึก ๆ

เฉินตงเรียกพนักงานมาเช็กบิล

เมื่อเดินจนถึงประตูGenting Sky เฉินตงมองย้อนกลับไปที่ “Genting Sky” สี่คำนี้ที่เมือนความฝัน เขายิ้มเล็กน้อยดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าอย่างมาก

เมื่อเฉินตงกลับไปที่เขตวิลล่าเขาเทียนซาน โทรศัพท์จากกูหลังก็ดังพอดี

ตามคำสั่งของเขา หลังจากที่กูหลังพาหลินเสว่เอ๋อออกไปจากGenting Sky เขาก็ส่งหลินเสว่เอ๋อออกนอกเมืองทันทีและสั่งให้หลินเสว่เอ๋อไม่ต้องกลับมาที่นี่อีกตลอดชีวิต

เขาตอบกลับนิ่ง ๆ และก็วางสายทันที

เขาไม่คิดว่ามันแรงเกินไป

เป็นผู้ใหญ่เมื่อสร้างปัญหาเอาไว้ก็ต้องยอมรับราคาที่ต้องจ่าย

นอกจากนี้เขาเคยให้เงินหลินเสว่เอ๋อ 5 ล้านมาก่อนด้วย จากเงินจำนวนนั้นแม้ว่าหลินเสว่เอ๋อ จะไม่กลับมาเธอก็สามารถใช้ชีวิตได้อย่างสบายไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ตาม

ทำแบบนี้ก็ยังทำให้ตระกูลหวางหยุดความคิดที่จะมาก่อกวนเขาทุกครั้ง!

สำหรับตระกูลหวาง เขาเกลียดอย่างมาก

…………………….

เวลาผ่านไปช้า ๆ

เวลาผ่านมาได้ครึ่งเดือน ทุกอย่างเป็นไปตามปกติ

โครงการปรับปรุงย่านสลัมที่ภาคตะวันตกของเมืองดำเนินไปอย่างต่อเนื่องและอสังหาริมทรัพย์แห่งที่สองกำลังจะเปิดจอง

คุนหลุนและฟ่านลู่ก็กลับมาอยู่บ้านตามปกติ เพียงแต่หลังจากพวกเขาได้เจอสิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้เฉินตงรู้สึกถึงบางอย่าง

ทางด้านของตระกูลหวางก็ไม่เคยปรากฏตัวอีกเลย

โจวจุนหลงที่มีความผิด ช่วงเวลานี้ก็ไม่มีการปรากฏตัวขึ้น

สิ่งเดียวที่ทำให้เฉินตงกังวลคือท่าทางของกู้ชิงหยิ่งที่มีต่อเขา

นับตั้งแต่แยกทางที่Genting Sky กู้ชิงหยิ่งก็ทำตัวแปลก เธอมักจะหลบเขาทั้งอย่างตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม

การพบกันในแต่ละครั้งดูเหมือนว่าจะไม่เหมือนแต่ก่อนที่ดูผ่อนคลาย การพูดคุยกันก็เปลี่ยนเป็นคุยกันเพียงแค่คำสองคำ

เรื่องนี้ เฉินตงรู้สึกทำอะไรไม่ถูก

เรื่องที่Genting Skyทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับกู้ชิงหยิ่งเย็นชาลงอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตามในเวลานี้เขาก็ไม่สามารถหาวิธีที่จะทำให้มันดีขึ้นได้เลย

ทำได้เพียงก้าวไปหนึ่งก้าวและมองดู

ตอนเที่ยงของวันนั้นจู่ ๆ เฉินตงที่ทำงานอยู่ที่บริษัทก็ได้รับโทรศัพท์จากคุนหลุน

“คุณชาย ท่านหลงกลับมาแล้ว!”

ได้ยินแบบนั้นเฉินตงก็ดีใจมาก

ท่านหลงใช้เวลาเกือบหนึ่งเดือนในการจากไป ทั้งเขาและคุนหลุนก็ไม่สามารถติดต่อได้

เขาเป็นห่วงท่านหลงมากและยังกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นด้วย?

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

Winner is king ผู้ชนะเลิศคือราชา

บทนำ เฉินตงกับหวางหนันหนันแต่งงานกัน3ปี ถูกภรรยาที่ยกน้องชายเป็นหัวแก้วหัวแหวนบีบคั้น แล้วยังถูกดูถูกเหยียดหยาม วันหนึ่งได้กลับตระกูลมหาเศรษฐี เขาสาบานว่าต้องกอบกู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมา ต้องทำให้คนที่ดูถูกเขาเสียใจกับสิ่งที่ทำ ให้คนที่เหยียดหยามเขาต้องชดใช้อย่างสาสม เรื่องย่อ “ขอโทษครับคุณเฉิน ระยะมะเร็งตับของแม่ของคุณ…..” มองคุณหมอที่อยู่ตรงหน้าส่ายหน้า เฉินตงมึนงงไปชั่วขณะ ในพริบตาดวงตาก็กลายเป็นสีแดง ตั้งแต่เล็กจนโต เขากับแม่พึ่งพาอาศัยกัน เพื่อที่จะส่งให้เขาเรียนหนังสือ แม่ทำงานจนป่วย ไม่ทันที่จะได้สะดวกสบาย ก็ตกลงมาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้แล้ว “คุณหมอ ขอร้องล่ะครับ ช่วยแม่ผมด้วย แค่หนทางสักนิดก็ไม่มีแล้วเหรอครับ?” เสียงของเฉินตงแหบแห้งยังมีเสียงสะอื้นปนอยู่ คุณหมอลังเลอยู่ชั่วครู่ กล่าวขึ้น “ยังมีวิธีสุดท้ายอยู่ ก็คือทำการเปลี่ยนถ่ายตับ ตอนนี้ทางแพทย์มีของอยู่พอดี…..” ชะงักไปชั่วครู่ เขาก็มองเฉินตงตั้งแต่หัวจรดเท้า การรักษาที่ยาวนาน ทำให้เขารู้สถานการณ์ตอนนี้ของเฉินตงดี แต่ เขาก็ยังพูดออกมา “แต่ว่า…..ค่าใช้จ่ายไม่น้อยเลยนะครับ อย่างน้อยๆในช่วงแรกก็ประมาณสองแสน” สองแสน? ดวงตาของเฉินตงวาววับ รีบจับมือของคุณหมอเอาไว้ “รักษา จะต้องรักษานะครับ ผมยังมีอีกสองแสน!” เงินไม่มีแล้วยังหาได้ แต่ว่าไม่มีแม่แล้ว ก็ไม่สามารถหาได้อีกแล้ว “อย่างนั้นคุณก็รีบๆรวบรวมเงิน ถ้าเกิดว่ายังประวิงเวลาออกไปอีก วิธีปลูกถ่ายตับก็หมดหนทางแล้ว” นายแพทย์พยักหน้า ถอนหายใจครั้งหนึ่งแล้วก็หมุนตัวจากไป เดินออกมาจากโรงพยาบาล ท้องฟ้ามีฝนเม็ดเล็กๆโปรยลงมา เฉินตงรีบร้อนกลับบ้าน ภรรยา หวางหนันหนันกำลังนอนเอกเขนกดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา แถมในปากยังกินขนมมันฝรั่งทอดอยู่อีกด้วย เธอเหลือบมองเฉินตง หวางหนันหนันว่าขึ้น “แม่ดีขึ้นบ้างไหม?” “หมอบอกว่า ถ้าเกิดว่าสามารถเข้ารับการปลูกถ่ายตับได้ ก็ยังมีทางรักษา” เฉินตงพูดขึ้นอย่างดีใจราวกับคว้าเอาหญ้ากอสุดท้ายที่ใช้รักษาชีวิตเอาไว้ได้ “ต้องใช้สองแสน ยังดีที่บ้านของเรายังพอมีอยู่ แม่ยังมีโอกาสอีกครั้งหนึ่ง” พูดไป เขาก็หมุนตัวเข้าไปหยิบเอาบัตรธนาคารในห้อง ในพริบตาสีหน้าของหวานหนันหนันก็เปลี่ยนไป รีบร้องขึ้น “เฉินตง คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เฉินตงเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ ราวกับว่านึกอะไรขึ้นได้ หมุนตัวหันกลับมามองหวางหนันหนัน “เงินล่ะ?” หวางหนันหนันวิตกกังวล อึกๆอักๆไม่พูดออกมา “เอาไปให้ที่บ้านคุณอีกแล้วเหรอ?” เฉินตงเลิกคิ้ว รอยยิ้มที่แสดงออกมานั้นช่างดูขมขื่นจนหาอะไรมาเปรียบเทียบไม่ได้ ฝีเท้าของเขาก้าวลงไปนั่งบนโซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง หยิบซองบุหรี่ที่ยับยู่ยี่ออกมา “แช๊ะ” จุดบุหรี่มวนนึงขึ้น ดูดบุหรี่เข้าปอดแรงๆ ทิ้งร่างนอนพาดอยู่บนโซฟา แต่งงานมาสามปี เรื่องซ้ำ ๆเดิม ๆ และมันไม่ใช่ครั้งแรก “หนันหนัน นี่เป็นเงินที่เอาไว้ใช้รักษาแม่ผม” เฉินตงพูดขึ้นอย่างอ่อนล้า “ขอคืนมาได้ไหม?” “ขอคืนมา?” คิ้วของหวางหนันหนันกระตุกขึ้น ตวาดออกมาเสียงแหลม “เฉินตง คุณหมายความว่ายังไง? ฉันเอาเงินเล็กๆน้อยๆไปแสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่ฉัน จะมีหน้าที่ไหนไปขอกลับมาห้ะ?” เฉินตงข่มสีหน้าและอารมณ์ให้เย็นลง แล้วว่าขึ้น “โรงพยาบาลบอกว่าตอนนี้มีตับที่เข้ากันได้อยู่พอดี ถ้าสามารถเอาเงินไปให้โรงพยาบาลได้ในทันที โรงพยาบาลก็สามารถที่จะเริ่มทำการผ่าตัดปลูกถ่ายตับให้แม่ผมได้เลย จากสถานการณ์ของแม่ผมในตอนนี้ คงจะทนได้อีกไม่นาน” “ฉันไม่สนใจ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณเอง คุณก็ไปหาทางเอาเอง” ในทันใดหวางหนันหนันก็ร้องเริ่มร้องไห้เสียงดัง น้ำตาไหลนอง “ภายในเวลาสั้นๆผมจะไปหาเงินสองแสนมาจากไหน?” เฉินตงรู้สึกเหมือนหัวกำลังจะระเบิดออกมาแล้ว กึ่งหนึ่งคือการขอร้อง “หนันหนัน ช่วยผมครั้งหนึ่ง ขอคืนมาเถอะนะ แม่ของผมยังรอเงินสองแสนนั่นมาช่วยชีวิตอยู่นะ!” “เฉินตง! เงินนั่นให้แม่ฉันไปแล้ว ฉันไม่มีทางที่จะไปขอกลับมา” หวางหนันหนันร้องไห้ไปแล้วทรุดนั่งลงบนพื้น ทั้งน้ำมูกทั้งน้ำตาไหลออกมา “แม่ของคุณก็กำลังจะตายอยู่แล้ว คุณยังจะเอาเงินไปผลาญทิ้งที่โรงพยาบาลอีก ตกลงคุณเคยคิดถึงครอบครัวพวกเราบ้างหรือเปล่า?” ร่างกายของเฉินตงสั่น ความโกรธมากระจุกรวมกันอยู่ที่ลำคอของเขา เขาหยิบโทรศัพท์ของหวางหนันหนันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “คุณไม่โทร ผมโทร!” ไม่รอให้หวางหนันหนันขัดขวาง สายโทรออกก็โดนรับสาย “แม่ครับ หนันหนันเพิ่งจะให้เงินแม่ไปสองแสนใช่ไหมครับ?” เฉินตงขอร้อง “ขอร้องล่ะครับช่วยคืนเงินสองแสนให้ผมได้ไหม นั่นเป็นเงินที่จะใช้รักษาแม่ผม แม่ผมท่านยังรอรับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่นะครับ” อีกฝั่งของสาย อยู่แม่ยายก็ตวาดขึ้น “เฉินตงแกพูดจาบ้าบออะไรออกมา? เงินนั่นเป็นเงินที่หนันหนันแสดงความกตัญญูต่อพวกเรา แกยังมีหน้าจะมาขอเงินกลับไปอีก? ในตอนนั้นหนันหนันอยากจะแต่งงานกับแก พวกเราก็ไม่เห็นด้วย จากสภาพของแก ก็เป็นเพราะหนันหนันหน้ามืดตามัวถึงได้ยอมแต่งงานกับแก” “ในตอนนี้หนักกว่านั้นอีก หนันหนันมีใจอยากจะกตัญญูต่อพ่อแม่ เอาเงินมาให้พวกเราสองคนใช้ ชายหงส์(ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง)อย่างแกยังกล้าที่จะบากหน้ามาขอเงินกลับไป ฉันจะบอกแกให้นะ หวางเห้ากำลังจะแต่งงานแล้ว เงินนั่นพวกเราเตรียมจะเอาไปวางดาวน์ค่าบ้านงวดแรกให้หวางเห้า อยากได้เงิน? แค่แดงเดียวก็ไม่มี!” ปัง! สายตัดไปแล้ว เฉินตงแน่นิ่งไป แม่ยายนี่ฟังในสิ่งที่ฉันพูดไม่เข้าใจหรือยังไง? “เฉินตง คุณเป็นบ้าเหรอ?” หวางหนันหนันกระชากคอเสื้อของเฉินตงราวกับคนบ้า “คุณทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ลงไปได้ยังไง ฉันเอาเงินไปให้พ่อแม่ฉัน ทำไมคุณต้องทำเหมือนมันฟ้ามันจะผ่าลงมาให้ได้?” เฉินตงมองหวางหนันหนันอย่างหดหู่ ดวงตาแดงก่ำ “ในสายตาของพวกคุณ ชีวิตของแม่ผม ยังไม่มีค่าเท่ากับเงินดาวน์บ้านงวดแรกของน้องชายคุณอย่างนั้นเหรอ?” “ไร้สาระ!” หวางหนันหนันปล่อยมือจากเฉินตง หยิบของในห้องขึ้นมาแล้วก็เขวี้ยงปาข้าวของจนเละเทะ ในพริบตา ห้องรับแขกก็รกและยุ่งเหยิงไปหมด หวางหนันหนันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา “เฉินตงคุณมันคนใจดำ ตอนนั้นทำไมฉันถึงได้แต่งงานกับคุณนะ เพื่อแม่ของคุณ คุณทุ่มเททิ้งเงินไปตั้งเท่าไหร่แล้ว? ฉันยอมอดทนลำบากมากับคุณ แม้แต่บ้านที่อยู่ก็ต้องเช่า คุณเคยสงสารฉันบ้างไหม? เสี่ยวเห้าเป็นน้องชายของฉัน แล้วก็เป็นน้องของคุณด้วย เขากำลังจะแต่งงานแล้ว ฉันเป็นถึงพี่สาว จะช่วยฉันบ้าง ไม่ได้เลยเหรอ?” “ช่วยคุณสักครั้ง?” เฉินตงโมโหสุดขีด “พวกเราแต่งงานกันมาสามปี คุณช่วยหวางเห้าไอ้สวะนั่นไปตั้งเท่ากี่ครั้งแล้ว? ไอ้สวะหวางเห้ามัวแต่ลุ่มหลงอยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบจนชีวิตไม่ก้าวหน้า ขลุกตัวอยู่แต่ในบ้านเกาะพ่อแม่กิน ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะพวกคุณ!” “อย่ามาพูดถึงน้องชายฉันแบบนั้นนะ!” หวางหนันหนันใบหน้าบิดเบี้ยว ยืนชี้หน้าเฉินตงด้วยท่าทางป่าเถื่อนพร้อมพูดข่มขู่ เฉินตงพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน “ทำไมถึงจะพูดไม่ได้? เรียนมหาลัยก็ไปทำคนอื่นท้อง เงินที่ชดใช้ก็เป็นเงินของผม เขาอยากจะซื้อรถก็เป็นผมที่จ่ายเงินซื้อให้เขา ในสามปีนี้ทั้งในที่ลับและที่แจ้งผมจ่ายเงินให้เขาไปตั้งเท่าไหร่? คุณมันปีศาจฝูตี้(ผู้หญิงที่มีน้องชายและต้องช่วยน้องชายในทุกด้านเพราะพ่อแม่ให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่าลูกสาว) คุณต่างหากที่ไม่เคยคิดถึงครอบครัวของเรา!” “กรี๊ด! แกหุบปากเดี๋ยวนี้นะ” หวางหนันหนันหวีดร้องออกมาเสียงแหลม “แกหมายความว่ายังไง? แกไม่อยากจะอยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหม?” “พวกคุณเอาเงินที่จะใช้รักษาแม่ผมไปซื้อบ้านให้ไอ้สวะ ไม่สนใจไยดีแม่ผม คนที่ไม่อยากจะใช้ชีวิตร่วมกันต่อมันเป็นคุณต่างหาก!” เฉินตงยักไหล่ พูดออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “หย่ากันเถอะ!” หวางหนันหนันนิ่งไปในทันที “มึง มึงพูดว่าอะไรนะ?” แต่งงานมาสามปี ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเฉินตงไม่เคยพูดจาอะไรแบบนี้ออกมา “หย่ากันเถอะ” เฉินตงบอก “แต่งงานกับผมมันทำให้คุณลำบากมาก ผมเองก็ไม่เหมาะกับคุณ ครอบครัวนี้ของคุณ ผมแบกไม่ไหว” พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกไป เขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยผัดวันประกันพรุ่ง สามปีที่ผ่านมา แต่ละครั้งที่อดทน ก็เป็นเพราะคิดว่าในตอนนั้นหวางหนันหนันแต่งกับเขา ความจริงแล้วก็นับว่าเธอยอมลดตัวลงมาแต่งกับเขา อีกอย่างหวางหนันหนันก็ยังมีความรู้สึกดีๆต่อเขาบ้าง แต่ว่าครั้งนี้ ในที่สุดเขาก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว รอจนเฉินตงออกไปจากบ้านแล้ว ในที่สุดหวางหนันหนันก็ได้สติ เธอรีบพุ่งตัวไปหยิบโทรศัพท์มาโทรหามารดาด้วยความวิตกและไร้สติ ร้องไห้ฟูมฟายแล้วว่าขึ้น “แม่…..เฉินตงอยากจะหย่ากับหนู” “ไอ้ชั่วนั่นอยากจะขอหย่ากับแก?” อีกฝั่งของสาย เสียงตวาดของมารดาดังขึ้น “หย่าก็หย่า! มันก็แค่ไอ้คนจน ยังจะกล้ายกหางตัวเองอวดเบ่ง คิดว่าตัวเองแน่นักนะ! เงินสองแสนสุดท้ายนั่นยังไงก็อยู่ที่พวกเราแล้ว มันจะหย่ากับแก อย่างนั้นก็สงเคราะห์มันไป ให้มันไปนั่งร้องไห้กับแม่แก่ใกล้ตายของมันไปเสีย” ณ ขณะนี้ เวลานี้ เฉินตงออกเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ท้องฟ้าในตอนกลางคืน มีฝนเม็ดเล็กๆโปรยปรายลงมา ทำให้ตัวของเขาเปียกไปทั้งตัว เขาส่ายหัวอย่างกลัดกลุ้ม เอาเท้าเตะน้ำที่ขังนองอยู่ข้างทาง เงิน เงิน เงิน แม่งทะเลาะกันก็เพราะเงิน! ตอนนี้มีเรื่องกับตระกูลหวางจนต่อกันไม่ติดแล้ว กูแม่งจะไปหาเงินสองแสนนั่นมาจากไหนกันวะ? ฝืด……. ในเวลานี้ รถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมคันหนึ่งก็หยุดลงตรงข้างตัวของเฉินตง กระจกของรถถูกเลื่อนลง ชายชราคนหนึ่งแต่งกายด้วยชุดราชวงศ์ถังมีมองมาที่เฉินตงด้วยใบหน้าที่แต้มไว้ด้วยรอยยิ้ม “เป็นคุณชายเฉินตงใช่ไหมครับ? เชิญขึ้นรถครับ ไปโรงพยาบาลลี่จิงกับผม” คุณชาย ?! เฉินตงมองชายชราตรงหน้าด้วยสีหน้างุนงง นานนับชั่วขณะหนึ่งที่ชะงักไป ชายชรายิ้มออกมาเล็กน้อย “คุณแม่ของคุณกำลังเข้ารับการผ่าตัดปลูกถ่ายตับอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”

Options

not work with dark mode
Reset