(WN) เพื่อนร่วมชั้นกำลังจะกระโดดตึกตาย ผมจึงตะโกนออกไปว่า Seggg – ตอนที่ 9

Tobioriru Chokuzen no Dokyusei ni xxx Shiyo! to Teian Shite mita

ชื่อไทย : เพื่อนร่วมชั้นกำลังจะกระโดดตึกตาย ผมจึงตะโกนออกไปว่า Seggg

Chapter : 9 ไปโรงเรียนกับสาวงาม!
.
.
.
เมื่อมาถึงโรงเรียนและเปลี่ยนเป็นรองเท้าในอาคารก็รู้สึกถึงสายตาประหลาดๆ

คงช่วยไม่ได้หรอก ก็เมื่อวานกลับบ้านไปแบบนั้น คุรุมิซังจะรับสายตาพวกนี้ไหวไหมนะ? ฉันมองใบหน้าเธอด้วยความเป็นห่วง

“…ม-มีอะไรเหรอ?”
“เปล่าหรอก วันนี้ก็ยังน่ารักเหมือนเคยน้า รักนะ”
“…! ต-ตาบ้า! จู่ๆก็โพล่งอะไรออกมาเนี่ย!?”
“อ่า จริงสินะ ถ้าพูดมากไปมันจะดูไร้ความรู้สึก แต่แย่เลยแฮะ ฉันไม่เคยตกหลุมรักใครมาก่อนนอกจากคุรุมิซัง เลยคิดได้แต่วิธีถ่ายทอดความรักด้วยคำพูดแบบนี้หรือไม่ก็สัมผัสทางกายภาพ…ไหม?”
“ไม่อยู่แล้วย่ะ!? ว่าแต่ ห-เห ไม่เคยตกหลุมรักใครนอกจากฉันสินะ”
“ใช่แล้ว ฉันไม่เคยรู้จักความรักเลยจนกระทั่งได้มาพบเจอกับคุรุมิซัง แต่หลังจากได้พบพานกันแล้ว ไม่ว่าจะเวลานอนหรือตื่น ฉันก็เฝ้าคิดถึงแต่คุรุมิซัง ฉันมีชีวิตโดยปราศจากคุรุมิซังไม่ได้อีกแล้วล่ะ”
“…ถึงจะรู้อยู่แล้วก็เถอะ แต่ค่อนข้างหนักเลยนะ”
“อะไรเหรอ?”
“ความรักนายน่ะ”
“ไม่โหดร้ายไปหน่อยเหรอ!?”
“เอ๊ะ อะ โทษที…เอาเถอะ ฉันก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร ฉันดีใจนะ นายอาจจะคิดว่าฉันคิดไปเอง แต่ฉันก็รู้สึกขอบคุณสถานการณ์แบบนั้นนะ”

สถานการณ์นี่ คงหมายถึงสถานการณ์รอบตัวเธอที่กำลังประสบอยู่ ไม่สิ ที่สำคัญกว่านั้น——

“…คุรุมิซังเนี่ย ฉันครุ่นคิดมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว หรือว่ามาถึงช่วงเดเระแล้ว? มาแล้วสินะ? ไม่เป็นไรนะ? แต่งงานกันไหม? ไม่สิ แต่งเลยดีกว่า”
“มะ มม-ไม่ได้เป็นสักหน่อย! แล้วจะไม่เป็นด้วย! อย่ามโนไปเองสิ!”

ใบ้หน้าของคุรุมิซังเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำขณะเบือนหน้าหนี น่ารักอ่า อยากถ่ายเก็บไว้จัง ซื้อกล้องถ่ายรูปไว้ดีไหมนะ?

“โอ๊ะ? โอ้ส ทั้งสองคน!”

เมื่อเปลี่ยนเป็นรองเท้าในอาคาร และกำลังเดินไปห้องเรียน ขณะนั้นก็มีเสียงเรียกฉันแว่วมาจากด้านหลัง เราทั้งสองหันกลับมาเมื่อได้ยินเสียงอันคุ้นเคย ก็พบกับคิริชิมะคุง เพื่อนแสนหล่อเหลาที่กำลังโบกมือมา

“อรุณสวัสดิ์ คิริชิมะคุง”
“อ-อรุณสวัสดิ์ คิริชิมะคุง”

ไหล่คุรุมิซังสะดุ้งและขยับเข้ามาใกล้ฉัน ฉันรู้สึกมีความสุขอยู่หรอก แต่คิริชิมะคุงไม่ใช่คนไม่ดี ฉันจึงรู้สึกเสียใจเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม คิริชิมะคุงกลับวาดยิ้มโดยไม่ใส่ใจเป็นพิเศษ

“อรุณสวัสดิ์นะ ว่าแต่หวานแหววกันตั้งแต่เช้าตรู่เลยนะทั้งคู่”
“! รู้ด้วยสินะ!? แหม สมกับเป็นเพื่อนรักของฉันเลยน้า คิริชิมะคุง!”
“อ-เอาตาไหนไปมองเนี่ย!? ไม่ใช่! ไม่ใช่แล้ว! ไม่ได้หวานอะไรกันสักหน่อย”
“โคกะเขาว่างั้นแหนะ บ้าวิตถารคุงว่าไงล่ะ?”
“ไม่ได้โม้เลยนะที่เรากำลังหวานกันน่ะ! เราไปโรงเรียนด้วยกันแล้วยังพูดคุยจู๋จี๋อิงแอบกันด้วย”
“ก-ก็จริงอยู่ที่เรามาโรงเรียนด้วยกัน แต่…ไม่ได้จู๋จี๋อะไรกันสักหน่อย! ว่าแต่อย่าพูดอะไรน่าขนลุกได้ไหม!”
“ไม่ได้น่าขนลุกสักหน่อย!?”
“ไม่อะ ฉันก็ว่าสิ่งที่นายพูดมันก็น่าขนลุกอยู่นะ”
“แม้คิริชิมะคุงก็ด้วย!? อะไรกัน…ข-ขอถามไว้อ้างอิงได้ไหมว่าน่าขนลุกตรงไหน?”

เมื่อฉันถาม คุรุมิซังก็ตอบโดยไม่ลังเล

“ที่พูดว่า『จู๋จี๋』น่ะว่าไปอย่าง แต่『อิงแอบ』เนี่ยน่าขนลุก”
“ก็มันเรื่องจริงนี่นา เราอิงแอบกันจะตาย!”
“เดะ เดี๋ยวสิ อย่าพูดออกมาเสียงดังสิ!”

ใบ้หน้าของคุรุมิซังเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำและตบหน้าฉัน แต่ไม่เจ็บเลยสักนิด กลับกันว่ารู้สึกฟื้นฟูขึ้นเพราะความน่ารักด้วยซ้ำ

“…เฮ้ย เฮ้ย เอาจริงดิ พวกนายไปถึงขั้นนั้นกันแล้วเหรอ?”
“อ่า ก็พวกเรารักกันนี่นา”
“ไม่ได้รักด้วยย่ะ! รักข้างเดียวต่างหาก!”

ขณะที่เราเถียงกันอยู่ เสียงกริ่งก็ดังขึ้น เป็นสัญญาณก่อนโฮมรูมห้านาที คิริชิมะคุงเคลื่อนไหวทันทีที่ได้ยิน

“อะ ต้องรีบแล้วสินะ อ๊ะ จริงสิ บ้าวิตถารคุง เอ้าปลดปล่อยตัวประกัน! งั้นฉันล่วงหน้าไปก่อนนะ”
“อ๊า กระเป๋าจัง! ดีจังเลยที่เธอปลอดภัยดี!”

ขณะกำลังดีใจอยู่ คิริชิมะคุงก็วิ่งขึ้นบันไดและมุ่งหน้าไปที่ห้องเรียน ฉันพาดกระเป๋าไว้บนไหล่แล้วหันไปมองคุรุมิซัง เธอมองมาที่เราด้วยสายตาอิจฉา

“…คุรุมิซัง?”
“…แบบว่า ดีจังเลยนะ”

ฉันไม่ได้ตอบปฏิเสธหรือยอมรับคำพูดนั้น คุรุมิซังไม่มีเพื่อนเพศเดียวกัน งานอยู่ในช่วงพักและยังถูกกลั่นแกล้งที่โรงเรียน ฉันทำอะไรให้เธอไม่ได้เลยตอนนี้ เพียงแต่กุมมือเธอ

“ให้เงียบแบบนี้ไปก็ไม่สมกับเป็นฉันหรอก เพราะงั้นจะขอพูดออกมาตามตรงนะ”
“…อะไรเหรอ?”
“ฉันรักคุรุมิซัง เพราะงั้นถึงไม่สามารถเป็นเพื่อนให้กับคุรุมิซังได้ ส่วนคิริชิมะคุงเป็นคนดีอยู่หรอก แต่เขาเป็นผู้ชาย ดังนั้นจึงไม่สามารถมีความสัมพันธ์แบบที่คุรุมิซังต้องการได้”
“…นั่นสินะ”

เงาถูกคลุมลงบนใบหน้าของคุรุมิซัง และเสียงเธอสั่นเครือเล็กน้อย
จากนั้นฉันก็บอกเธอ

“เพราะงั้นจะแนะนำน้องสาวให้รู้จักนะ”
“…อืม…อื้ม? กำลังพูดเรื่องจริงจังกันอยู่ดีๆ ทำไมจู่ๆพูดอะไรแปลกๆล่ะ?”
“ไม่ไปงั้นเหรอ?”
“เปล่า ไม่ใช่ๆ! ฉันจะไป! แค่รู้สึกตกใจกับคำตอบที่คาดไม่ถึงน่ะ!?”
“น้องสาวฉันเป็นคนดีนะ! ถึงบางครั้งจะพูดรุนแรงไปหน่อยก็เถอะ แต่นั่นก็เป็นอีกด้านนึงที่หวังดีของเธอนะ ทั้งห่วงใยและเอาใจใส่ แล้วเหนือสิ่งอื่นใดเธอเป็นครอบครัวของฉัน! อะไรกัน ไม่ต้องห่วงนะ ยังไงสักวันคุรุมิซังก็จะเป็นพี่สะใภ้ของเธอและเป็นครอบครัวเดียวกัน!”
“ท-ทำไมถึงชอบโยงเข้าเรื่องแต่งงานอยู่เรื่อยเลยเนี่ย!?”
“อะฮะฮะ ไม่ต้องอายไปหรอกน่า!”
“ไม่ได้อายสักหน่อย!?”
“ด้วยเหตุนี้ ไว้มาที่บ้านของฉันกันนะ ไม่ใช่แค่น้องสาว รวมถึงจะแนะนำให้พ่อและแม่ของฉันด้วยนะ!”
“ยังไม่ได้คบกันเลยนะ!?”
“ยังไงสักวันก็จะแต่งงานกันอยู่แล้วนี่ ดังนั้นจะช้าหรือเร็วก็มีค่าเท่ากันแหละ! ไม่ต้องห่วง ทุกคนใจดีนะ! แม่สามีไม่ได้โหดหรอก! ดังนั้นไม่ต้องกังวลนะ!”
“…เฮ้อ…โม่ จริงๆเลย…ฉันมันงี่เง่าเองแหละที่คิดว่าจริงจังจนครึ่งทาง”
“? ฉันจริงจังเกี่ยวกับเพื่อความสุขของคุรุมิซังอยู่เสมอนะ?”

เมื่อฉันบอกเธออย่างเฉยเมย เธอก็จ้องมาด้วยนัยน์ตาตำหนิ

“………จริงๆเลย ให้ตายสิ ตรงจุดนั้นของนายน่ะ ขี้โกงจริงๆ”
“ขี้โกงนี่หมายความว่าไ——”

ขณะที่ฉันกำลังพูดอยู่นั้น เสียงกระดิ่งประกาศเริ่มโฮมรูมก็ดังขึ้น แย่ล่ะ ที่โรงเรียนนี้ หากไม่อยู่ในห้องระหว่างโฮมรูม ต่อให้จะอยู่ที่โรงเรียนอยู่แล้วก็ถือว่ามาสาย

เมื่อคิดว่าคงต้องไปแล้วและมองไปที่คุรุมิซัง เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เฮ้อ”
“ช่วงนี้ถอนหายใจบ่อยจังนะ”
“คิดว่าเป็นความผิดใครกันล่ะ…อ-เอาเถอะ ก็รู้สึกสนุกอยู่หรอกเพราะงั้นช่างเถอะ”

คุรุมิซังด้วยเสียงต่ำลง

“โทษที เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ?”
“ไม่มีอะไร”
“ถ้าสนุกฉันก็มีความสุขแล้วล่ะ”
“ก็ได้ยินนี่นา! ฉันหมายถึง อ่าโธ่! รีบไปที่ห้องเรียนกันเถอะ!”
“อืม จับมือกันเข้าห้องเรียนทั้งแบบนี้เลยเนอะ”
“…จับมือกันมาตลอดเลยเหรอเนี่ย!? เกือบไปแล้ว!”

เธอสะบัดมือฉันออก รู้สึกเศร้าจัง แต่รอยยิ้มก็กลับมาเยือนใบหน้าของคุรุมิซัง เท่านี้ก็สุขใจแล้วล่ะ ฉันเดินตามคุรุมิซังไปที่ห้องเรียนด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย

—————
หวานกันโจ่งแจ้งไม่เกรงใจคนในโรงเรียนเล๊ย

หายไปเพราะเพื่อนชวนเล่นเกมครับ เพราะงั้นเพื่อนผมผิด ไม่ใช่ผมo(*￣▽￣*)o

ปล.ผมอาจจะไม่ค่อยได้อัพบนเว็บเท่าไหร่ อาจจะลงดองในเพจก่อนแล้วลงทีเดียวแบบครั้งนี้ ถ้าถามว่าทำไม ก็เพราะขี้เกี้ยจลงหลายที่ครับ

คนเหงาและง่วง | Facebook

—————

แปลผิดตรงไหนขออภัย พอดีไม่ช่ำ