Tobioriru Chokuzen no Dokyusei ni xxx Shiyo! to Teian Shite mita
ชื่อไทย : เพื่อนร่วมชั้นกำลังจะกระโดดตึกตาย ผมจึงตะโกนออกไปว่า Seggg
Chapter : 1 มามีเซ็กส์กับฉันเถอะ!
.
.
.
บนดาดฟ้าของโรงเรียน—เธออยู่อีกด้านหนึ่งของรั้วนิรภัยกั้นสูง
ฉันจึงตะโกนออกไป
“มามีเซ็กส์กับฉันเถอะ!”
โคกะ คุรุมิ เธอมีผมสีดำเป็นประกายเงางามยาวจรดเอว และรูปร่างที่สมส่วนดูเป็นผู้ใหญ่จนไม่คิดว่าจะเป็นนักเรียนมัธยม
ด้วยรูปร่างผอมเพรียวและสูงยาวสำหรับผู้หญิง ทำให้เข้าใจได้ดีเลยว่าทำไมเธอถึงได้กระตือรือร้นในฐานะนางแบบแม้ว่าเจ้าตัวเองจะไม่ชอบก็ตาม แถมเมื่อเร็วๆนี้เธอก็ได้เริ่มทำงานเป็นนักแสดงอีกด้วย
เธอคนนั้นกำลังจะฆ่าตัวตายในอีกไม่กี่ก้าว ฉันจึงตะโกนออกไปโดยไม่ลังเล เพื่อนของฉันมักจะบ่นเมื่อนานมาแล้วว่า “นายมันบ้าวิตถาร” ดูเหมือนว่าจะพูดถูกอยู่แฮะ
คุรุมิซังหันคอของเธอมาราวกับหุ่นตุ๊กตาใกล้พัง และมองเห็นฉันที่อยู่ข้างหลังเธอ
“ร-โรคจิต…”
“ไม่ใช่นะ ช่วยฟังก่อนที ฉันไม่ใช่โรคจิตหรอกนะ”
“ไม่ใช่แล้ว ดูยังไงก็โรคจิตชัดๆ จู่ๆก็จะมาขอมีเซ็กส์เนี่ย”
“ก็เมื่อกี้คุรุมิซังกำลังพยายามจะฆ่าตัวตายนี่นา!?”
เธอพูดขณะหรี่ตาลง
“…หรือก็คือ ไหนๆก็จะตายแล้วทั้งทีฉันก็เลยต้องมีเซ็กส์กับนายก่อนตาย? คิดว่าเป็นโรคจิตที่ไหนซะอีก ที่ไหนได้ก็แค่ขยะนี่เอง”
“ไม่ช่าย!”
“เรื่องอะไรล่ะ?”
“ฉันน่ะชอบเธอ ถึงได้อยากมีเซ็กส์กับเธอต่างหาก!”
“ก็ถึงได้บอกไงว่าไม่เห็นจะสมเหตุสมผลตรงไหนเลย!?”
“ไหงงั้นอะ! แค่อยากจะทำเรื่องลามกกับคนที่ชอบมันผิดตรงไหนกัน! ถ้าไม่งั้นคู่รักทุกคู่ในโลกนี้ก็คงมีความผิดกันหมดน่ะสิ! เจ้าพวกนั้นคงโดนโยนเข้าคุกแล้วกลายเป็นถ้ำขังพวกเรียจูกันพอดีไม่ใช่หรือไง!”
“…อ่า งั้นเหรอ เข้าใจล่ะ หมายความว่านายเป็นพวกบ้าวิตถารสินะ”
“ใช่! ถูกต้องตามนั้น!”
เมื่อฉันพูดยืนยันอย่างสุดเสียง เธอก็พูดออกมาว่า “ย-ยอมรับเฉยเลย” ด้วยใบหน้าเหวอรับประทาน
“ย-ยังไงก็เถอะ ฉันมีเซ็กส์กับนายไม่ได้หรอก เพราะงั้นไสหัวออกไปเถอะ”
“…จะดีเหรอ?”
“อะไรล่ะ”
เมื่อถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง ใบหน้าขมขื่นจากเมื่อครู่ก็หายไป คุรุมิซังกำลังจ้องมองมาที่ฉันด้วยหน้าตาที่แสนน่ารัก แต่โดยส่วนตัวแล้วฉันชอบที่สุดคือเวลาที่เธอยิ้มต่างหาก
“ถ้าฉันออกไปตอนนี้ล่ะก็ เธอก็คงจะกระโดดลงไปสินะ ฉันน่ะชอบคุรุมิซัง รักเลยต่างหาก รักจนสุดหัวใจเลยล่ะ ดังนั้นฉันถึงได้รู้ว่าคุรุมิซังคิดอะไรอยู่เมื่อเร็วๆนี้ ฉันรู้ว่าเธอต้องการจะฆ่าตัวตาย”
“อะไรน่ะ? ประกาศตัวว่าเป็นสตอล์กเกอร์เหรอ?”
“ไม่ใช่แล้ว! ฟังนะ คุรุมิซัง!”
ฉันชี้นิ้วไปที่เธอและแหกปากอย่างสุดกำลัง
“ฉันมั่นใจว่าเมื่อกี้เธอคงกำลังจ้องมองพระอาทิตย์ตกที่แสนงดงาม แล้วคิดอย่างลึกซึ้งว่า [นี่คือภาพทิวทัศน์สุดท้ายที่ฉันจะได้เห็นสินะ] เสียใจ แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว! ถ้าเธอฆ่าตัวตายซะตอนนี้ล่ะก็ คนที่เธอได้คุยด้วยก่อนจากไปก็จะเป็นไอ้นักเรียนชายบ้าวิตถารที่ไม่รู้จักและแทบจะไม่เคยคุยด้วย คิดแบบนั้นดีแล้วเหรอออ~ออ~!?”
“…!”
“ฉันน่ะรักเธอนะ ดังนั้นถึงได้รู้ว่าเธอเคยให้สัมภาษณ์ในนิตยสารว่าชอบทิวทัศน์ที่สวยงาม เพราะงั้นจะพูดอีกครั้งนะ! —อยากจะให้มันจบแบบนี้ดีแล้วงั้นเหรอคุรุมิซัง!?”
ฉันตะโกนออกไปด้วยจิตวิญญาณอันแรงกล้า นึกถึงเหตุผลว่าทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่
หลังเลิกเรียนวันนี้ เธอออกจากห้องเรียนด้วยสีหน้าหม่นหมอง และด้วยความเป็นห่วง ถึงรู้ว่าไม่ควรแต่ฉันก็ตามเธอมา ฉันถึงได้มาอยู่ที่นี่
“พ-พะ…พูดเรื่องอะไรอยู่น่ะห้ะ!”
“ฟุวะฮะฮะฮ่า! ถ้าเข้าใจแล้วก็กลับมาแล้วมามีเซ็กส์กับฉันซะ!”
“ไม่เอา! ไม่มีเซ็กส์หรอกย่ะ! แล้วก็จะไม่กลับไปด้วย”
“หุหุหุ ถ้าอย่างงั้นการพูดคุยครั้งสุดท้ายของเธอก็คือไอ้บ้าวิตถารสินะ”
“ไม่นะ! ไม่เอา! ไม่เอาน้าาาา~าาา!”
“ถ้าอย่างงั้นก็รีบกลับมาสิ!”
ฉันยื่นมือออกไป เธอมองกลับมาด้วยสายตารังเกียจ มันค่อนข้างจะเจ็บปวดแต่ฉันต้องอดทน
“……–ไมล่ะ”
“เอ๊ะ?”
“ทำไมถึงอยากให้ฉันกลับไปขนาดนั้นล่ะ”
“? ฉันพูดมาหลายรอบแล้วไม่ใช่เหรอ เพราะชอบเธอยังไงล่ะ ชอบมาโดยตลอด ตั้งแต่ก่อนจะถูกแมวมองทาบทามไปเป็นนางแบบด้วยซ้ำ ทั้งรูปลักษณ์หน้าตาของเธอ นิสัยของเธอ ทุกสิ่งทุกอย่างเธอคือหัวใจของฉัน ฉันพร้อมที่จะอุทิศทั้งชีวิตนี้ให้กับเธอ”
“…อะไรล่ะนั่น หมายความว่านายสามารถทำอะไรก็ได้เพื่อฉันงั้นเหรอ?”
“ไหงงั้นล่ะ ใช่ที่ไหนกันเล่า”
เมื่อฉันตอบทันควัน คุรุมิซังก็ทำท่าทีประหลาดใจ
“ห-หา!? หมายความว่าไงกัน! ไหนบอกว่าพร้อมที่จะอุทิศทั้งชีวิตนี้ให้กับฉันไม่ใช่เหรอ”
“ใช่แล้ว! แน่นอนสิ! แต่นั่นไม่ได้หมายถึงความสัมพันธ์เอารัดเอาเปรียบฝ่ายเดียว แต่เป็นความสัมพันธ์ที่คอยสนับสนุนซึ่งกันและกันต่าง
หาก! พูดให้เข้าใจง่ายๆก็คือความสัมพันธ์ที่ [ร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกัน] แบบนั้นแหละ! คุรุมิซัง! แต่งงานกับฉันเถอะ!!!”
“…ห-หาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!?”
เสียงกรีดร้องที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนจากคุรุมิซัง —เธอจ้องมองมาที่ฉันด้วยปากอ้าค้าง ดวงตาเบิกกว้าง ราวกับประหลาดใจ น่ารักชะมัด
“เอาล่ะ จะเอายังไงล่ะ! จะยอมรับคำขอแต่งงานจากคนบ้าวิตถารหรือจะฆ่าตัวตายกัน!”
“จะอันไหนก็เลวร้ายพอกันนั่นแหละ!”
“รับคำขอของฉันเถอะน่า!”
“ไ ม่ เ อ า ย่ ะ! !”
คุรุมิซังส่ายหัวราวกับเป็นเด็กงอแง และในที่สุดก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วหันมาสบตากับฉันด้วยความกระวนกระวายใจ จากนั้นก็หันหน้าไปยังฝั่งตรงข้ามของฉันซึ่งพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว และค่ำคืนก็มาเยือน
เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง วางมือบนรั้วนิรภัยแล้วกระโดดขึ้นก้าวมาหาฉัน —หรือก็คือหลังคาดาดฟ้าที่ปลอดภัย นั่นก็หมายความว่า…
“มาสร้างครอบครัวอันอบอุ่นกันเถอะ”
“ไม่ย่ะ ไม่ได้ยอมรับคำขอสักหน่อย!”
“งั้นหมายความว่ายังไงกันน่ะ!”
“…! แค่ล้มเลิกเรื่องฆ่าตัวตายน่ะ”
“…เข้าใจล่ะ—งั้นมามีเซ็กส์กันเถอะ”
ฉันรู้สึกโล่งใจแล้ว ดังนั้นจึงลองพยายามขออีกสักรอบ
“รับไปซะไอ้โรคจิต!”
แรงกระแทกเหวี่ยงเข้าเต็มที่กลางร่างของฉัน แรงระเบิดซึ่งเปี่ยมไปด้วยอารมณ์โกรธ ทำให้ฉันทรุดคุกเข่าหัวจุ่มพื้นดาดฟ้า แต่ก็ทำให้สีหน้ามืดมนของคุรุมิซังแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มของหญิงสาวที่ผมรักที่สุดในโลก
หลังจากที่จ้องมองมาที่ฉันซึ่งหัวคะมำ เธอถอนหายใจอีกครั้งและพูด
“…คนอย่างนายนี่เพิ่งเคยได้เจอเป็นครั้งแรกเลย”
คงอันตรายน่าดูถ้ามีคนอย่างฉันเยอะ ตำรวจญี่ปุ่นคงวุ่นน่าดูเชียวล่ะ
“นั่นหมายความว่าเธอตกหลุมรักฉันแล้ว หรือก็คือตอบ‘โอเค’ใช่ปะ?”
ขณะวิงวอนด้วยความหวังอันเล็กน้อย เธอก็หัวเราะแลบลิ้นสีชมพูออกมาใส่ฉัน
“น็อตโอเคย่ะ!…ไว้เจอกัน!”
ฉันพยายามหันหลังกลับพลางส่งเสียงเรียกคุรุมิซังซึ่งกำลังเดินออกจากดาดฟ้า
“ไว้เจอกันพรุ่งนี้”
“……อือ เจอกัน”
เธอหยุดครู่หนึ่งแล้วมองย้อนกลับมา แล้วรู้สึกว่าหน้าของเธอเป็นสีแดงที่อาจเป็นเพราะพระอาทิตย์ตกดิน แต่ว่าตอนนี้ก็กลางคืนไปแล้ว
“อ่าา น่ารักจริงๆเลยแฮะ รักนะ คุรุมิซัง”
ฉันพึมพำกับตัวเองขณะรอให้ความเจ็บปวดในท้องทุเลาลง
—————
แปลผิดตรงไหนขออภัย พอดีไม่ช่ำ
