(WN) Love Comedy Manga ni Haitte​ shimatta node, Oshi no Make Heroine wo Zenryoku de Shiawase ni Suru – ตอนที่ 27

***ต่อจากนี้ขอเปลี่ยนสรรพนามของพระเอก​เวลาคิดในใจจาก​ ชั้น​ -> ผม​ นะครับ​ อยากเปลี่ยนมานานเเล้วเพราะส่วนตัวอ่านเเล้วมันรู้สึกเเปลกๆ​ คิดเห็นยังไงบอกได้นะครับ***

ดูเหมือนว่าธีมของบ้านผีสิงที่พวกเราเข้ามาจะเป็นเเนวโรงพยาบาล ช่วงเเรกพวกเราทั้งคู่เดินเคียงบ่าเคียงไหล่​กันสองต่อสองในบ้านผีสิงอันมืดมนเเห่งนี้

เเต่หลังจากนั้นไม่นาน จู่ๆเซย์จังก็เริ่มเร่งฝีเท้าของตัวเองขึ้นมา… ไม่สิ คงเพราะเธออยากจะออกจากที่นี่ไปให้ไวที่สุดล่ะมั้ง เธอจึงรีบยํ่าเท้าไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

“เซย์จังขืนรีบร้อนขนาดนั้น เดี๋ยวจะเผลอสะดุดล้มเอาได้นะ”

“มะ.. ไม่ได้รีบสักกะหน่อย!”

นํ้าเสียงของเซย์จังผู้กล่าวออกมาเช่นนั้นให้ความรู้สึกราวกับพยายามคงความสงบของตัวเองไว้​ อย่างไรก็มิอาจปิดบังความสั่นคลอนในนํ้าเสียงที่มากกว่าปกติได้อยู่ดี

จวบจนบัดนี้ยังไม่มีผีโผล่มาให้เห็นสักกะตัวจึงเป็นผลให้เซย์จังคุมสติของตัวเองเอาไว้ได้เเบบฉิวเฉียด

อย่างไรก็ตาม​ในจังหวะ​ต่อมานั้นเอง​จู่ๆก็มีซอมบี้ใส่ชุดนางพยาบาลพุ่งกระโดดออกมาจากเงามืดที่อยู่ด้านขวาของเซย์จังผู้เดินนําหน้าผมไปเล็กน้อย

“ฮี๊ยย!?”

เซย์จังกรีดร้องออกมาด้วยเสียงเเหลมที่เเทบจะหาไม่ได้ตามปกติ​ ก่อนจะเร่งถอยทัพมาทางตัวผมที่อยู่ด้านหลังด้วยความว่องไว

จะว่าไปเเล้วที่บ้านผีสิงนี่​ มีคนจริงๆเเสดงเป็นผีรึเปล่านะ

ด้วยความที่ไม่ได้ใช้หุ่นยนต์​หรือตุ๊กตายิ่งทําให้มันสยดสยองขึ้นไปอีก​ ถึงขนาดทําผมตกอกตกใจไปด้วยนิดนึงเลย…

อีกด้านหนึ่งเซย์จังกลับหวาดผวาซะยิ่งกว่าผมเสียอีก​ เธอนําร่างกายมาเกาะเเขนผมประดุจเป็นโล่ป้องกันยังไงยังงั้น

…ขอพูดอีกครั้งละกัน​ เซย์จังคนนั้นนําร่างกายมาเกาะติดกับเเขนซ้ายของผมอย่างเเนบชิดเเนบเนื้อ

“เดี๋ยว…!?”

“ว้าา​ ระ.. รีบไปกันเถอะ! ต้องเร่งเเล้ว…!”

ตรงหน้าของผมยังมีซอมบี้ในชุดพยาบาลยืนอยู่​ เซย์จังซึ่งเห็นเช่นนั้นจึงรีบเข้ามาคล้องเเขนซ้ายของผม​อย่างว่องไว​ ก่อนจะลากผมเเล้ววิ่งไปข้างหน้า

ผมถูกลากไปทั้งอย่างนั้น​ เเต่มันดันไม่ใช่เเค่นั้นเนี่ยสิ

มะ.. ไม่คิดมาก่อนเลยเเฮะว่าจะถูกคล้องเเขนเเบบนี้

ไม่สิ พูดเเบบนั้นคงไม่ถูก จริงๆก็มีคิดอยู่หรอกว่าสถานการณ์​เเบบนี้อาจมีโอกาสเกิดขึ้น​ในจุดไหนสักจุด​ เเต่ไม่คิดเลยว่าจะไวขนาดนี้​ หุนหันซะจนยังไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจ​เลยทีเดียว

“พะ.. พวกเราหนีรอดมาเเล้วใช่ไหม?”

“อืม พวกเรารอดเเล้วล่ะ​ ไม่เป็นไรเเล้ว…”

เซย์จังหันศรีษะ​ไปมองด้านหลัง​อย่างหวาดระเเวง ดวงตาของเธอมีหยาดนํ้าตาคลอเบ้า​เล็กน้อย​จากนั้นเธอก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

เเละในจังหวะที่เซย์จังกําลังพยายามก้าวเท้าไปข้างหน้าอีกครั้งนั้นเอง​ อยู่ดีๆก็มีเสียงเสียดสีส่งมาจากบริเวณเงาทางฝั่งเซย์จัง​ ต่อจากนั้นก็มีคนกระโดดพุ่งเข้ามา

“เคี๊ยย!?”

“อุก…!?”

คราวนี้ด้วยความที่เเต่เดิมเธอก็เเนบชิดตัวติดกับผมอยู่เเล้ว​ เธอจึงเอนนํ้าหนักมาทางผมยิ่งกว่าเก่า

ส่งผลให้… นะ.. หน้าอกอันใหญ่โตซึ่งเต็มไปด้วยความอุดมสมบูรณ์​ของเซย์จังวางทาบลงบนเเขนซ้ายของผมอย่างมิอาจหลีกเลี่ยง!

ดูเหมือนเซย์จังจะไม่สังเกตถึงเรื่องนั้นเลยเเม้เเต่นิดเดียว​เเละเอาเเต่หลับหูหลับตาด้วยความหวาดกลัว

“ตะ.. ต้องรีบหนีเเล้วล่ะ…”

“นะ.. นะ.. นั่นสินะ…”

ทั้งผมกับเซย์จังต่างพูดออกมาเเบบนั้นอย่างตะกุกตะกัก​ ก่อนจะค่อยๆมุ่งต่อไปข้างหน้า

กระทั่งเวลาที่ผียังไม่โผล่มา​ เซย์จังก็ไม่คิดจะผละตัวจากเเขนซ้ายของผมเลยเเม้เเต่น้อย

“ซะ.. เซย์จัง​ ชั้นคิดว่าพวกเราควรจะผละตัวออกจากกันได้เเล้วนะ…”

“มะ.. ไม่ไหวหรอก… ตอนนี้ฉันกลัวสุดๆเลยนะ​ ไม่อยากจะเเยกกับนายเลย…!”

“พรืด…”

ไม่ไหว​ ขนาดอยู่ในที่มืดมิดเเห่งนี้ผมก็รู้ดี​ เลือดกําเดาต้องไหลออกมาเเหงๆ

จวบจนบัดนี้​ผมก็ทนได้เเบบเส้นยาเเดงผ่าเเปดอยู่หรอก​ เเต่พอได้ยินคําพูดเมื่อตะกี้เข้าไป​ มันก็หลุดออกมาอย่างช่วยไม่ได้

ผมนําเเขนขวาซึ่งไม่ได้ถูกเธอเกาะมากลบทับจมูกของตัวเองจากนั้นก็บีบเบาๆเพื่อข่มเอาไว้

ยังเป็นโชคดีของผมที่มันไม่ได้ไหลออกมาอย่างฉูดฉาดเหมือนเมื่อวาน

เอาเข้าจริงไม่คิดเลยนะว่าจะมีเลือดกําเดาไหลเหมือนในมังงะติดกันสองวันเนี่ย

ไม่สิ​ ยิ่งกว่านั้นมาสนใจสถานการณ์​ในปัจจุบันก่อนดีกว่า

กระทั่งตอนนี้เซย์จังก็ยังกอดรัดเเขนซ้ายของผม​อย่างไม่ลดละ พูดให้ถูกคือเธอกอดรัดมันเเรงยิ่งกว่าเก่าเสียอีก

ณ​ ขณะนี้​เเขนซ้ายของผมได้เข้าไปอยู่ในช่องเเคบระหว่างหน้าอกของเซย์จังเรียบร้อย​เเล้ว

มะ.. ไม่เคยคิดเคยฝันเลยเเฮะว่าจะ​ได้เซอร์วิสเเบบนี้ก่อนหน้าตัวเอกอย่าง​ยูอิจิด้วยซํ้า…

นอกจากนี้เซย์จังยังสวมสเวตเตอร์โชว์สะดือกับเสื้อผ้าบางๆอีกต่างหาก​ ทําให้ความรู้สึก​กับไออุ่น​เเละอื่นๆของหน้าอกเธอส่งมาถึงผมได้อย่างชัดเจนเเจ่มเเจ้ง

ผมคิดว่าตอนนี้ประสาทสัมผัส​บริเวณเเขนขวาของผมมุ่งไปสู่อีกระดับเเล้วล่ะ

ส่วนเเขนกับข้อศอกถูกหนีบอยู่ระหว่างหน้าอกทั้งสอง… ถึงอย่างนั้นบริเวณหลังมือของผมกลับสัมผัสกับหน้าท้องของเซย์จัง

เซย์จังคงไม่รู้สึกตัวหรอกมั้ง​ เเต่ผิวสัมผัสอันนุ่มนวลของเธอ​ นี่มันอันตรายชะมัด…!

ไม่ไหว! ขืนคิดถึงเรื่องนั้นต่อไปมีหวังเลือดกําเดาไหลออกมาอีกเเน่!

“ซะ.. เซย์จัง​ เป็นไรไหม? เธอจะเลิกตอนนี้เลยก็ได้นะ…?”

“มะ.. ไม่เอาหรอก​ ฉันไม่อยากมาเลิกเอาตอนนี้… พวกเราก็มาไกลเเล้วด้วย​ อีกเดี๋ยวคงถึงทางออกเองนั่นเเหละ…?”

เซย์จังกล่าวออกมาเเบบนั้นก็จริง​ เเต่ส่วนตัวผมคิดว่าพวกเรายังมาได้ไม่ถึงครึ่งทางด้วยซํ้า

อย่างไรก็ตามคงเพราะเซย์จังเกลียดความพ่ายแพ้​ล่ะมั้ง​ ดูเหมือนเธอไม่ค่อยอยากจะเลิกเอากลางทางสักเท่าไหร่

ผมก็ไม่คิดมาก่อนเหมือนกันว่าตัวเองจะเป็นคนเสนอว่าอยากเลิกเองเเบบนี้

เเน่นอนว่าเหตุผลที่อยากเลิกไม่ใช่เพราะกลัวผงกลัวผีอะไรหรอก​ เเต่เป็นเพราะหัวใจผมอาจจะหยุดเต้นเพราะเซย์จังเอาได้น่ะสิ

เเม้กระทั่งตอนนี้เสียงหัวใจที่เต้นระรัวก็ได้ยินมาถึงหูของตัวเอง

นี่เป็นครั้งเเรกเลยที่ได้ฟังเสียงของหัวใจซึ่งเต้นระรัวด้วยความดังอันกึกก้องเเบบนี้

ผมคงไม่ได้กําลังจะตายจริงๆหรอกใช่ไหม!?

เอาเถอะ​ ต่อให้ตายตรงนี้จริงๆ​ ผมก็พอใจกับชีวิตเเล้วล่ะ

“ปะ.. เป็นอะไรรึเปล่า? ฮิซามูระ…?”

“มะ.. ไม่มีอะไรหรอก​ ไม่เป็นไร”

เซย์จังข้อนสายตาขึ้นมาทางผม​ ก่อนจะถามออกมาเเบบนั้น

ใบหน้าของเธอมองขึ้นมาทางผมด้วย​เเววตาซึ่งมีนํ้าตาคลอเบ้าอยู่​เล็กน้อย​ พร้อมกับสีหน้าซึ่งเเสดงความหวาดหวั่น​ อย่างไรก็เเสดงให้เห็นถึงเศษเสี้ยวของความเป็นห่วง​ จะอันตราย​เกินไปเเล้ว​ ของเเบบนี้พูดได้เเต่​อันตราย​เท่านั้นเเหละ

ทําเอาคิดขึ้นมาเลยว่าถ้าไม่รีบออกจากบ้านผีสิงนี่มีหวังโดนเซย์จังฆ่าจริงๆเเน่

เพื่อไม่ให้เซย์จังต้องกลายเป็นฆาตกร​ มีเเต่ต้องพยายามสุดชีวิตเพื่อเอาตัวรอดออกไปจากสถานที่เเห่งนี้ให้ได้เท่านั้น

“ไปกันเถอะ​เซย์จัง​ พวกเรามารีบออกจากที่นี่ให้ไวที่สุดกันเถอะ”

“อะ.. อืม… ฉันจะพยายามนะ”

วิธีพูดจะน่ารักไปไหนเนี่ย!

หยุดเถอะคร้าบ! เเค่นี้​ HP​ ของ​ ฮิซามูระ​ สึคาสะ​ ก็ลดเป็นศูนย์อยู่เเล้ว!

คําพูดพรรค์นั้นผุดขึ้นมาในหัวของผม​ เเต่ถึงยังไงผมก็โพล่งบอกเซย์จังตรงๆไม่ได้หรอก

หลังจากนั้นพวกเราทั้งคู่ก็เริ่มมุ่งไปข้างหน้าเเละเร่งฝีเท้าขึ้นกว่าเดิ​ม​ เพื่อที่จะได้ผ่านบ้านผีสิงเเห่งนี้ไปโดยสวัสดิภาพ​

ทุกครั้งคราวที่ผีโผล่มา​เซย์จังจะกรี๊ดกร๊าด​อย่างน่ารักน่าชัง​ ในขณะที่ผมได้เเต่กรีดร้องอยู่ในใจ

ในตอนที่พวกเราหลุดออกมาจากบ้านผีสิงได้​นั้น HP​ ของพวกเราก็ติดลบอย่างไม่ต้องสงสัย

ไม่สิ​ ดีจริงๆที่เอาตัวรอดมาได้… เเกพยายามได้ดีมาก​เลยนะ เจ้าหัวใจ

หลังจากที่ผมกับเซย์จังออกจากบ้านผีสิงมาเเล้ว​ พวกเราก็ไปนั่งบนม้านั่ง​ที่อยู่ใกล้ๆเพื่อพักเหนื่อย

รอบนี้ไม่เหมือนคราวรถไฟเหาะที่มีเเค่ผมคนเดียวที่หยุดพัก​ เซย์จังเองก็พักผ่อนจากความเหนื่อยล้าด้วยเช่นกัน

“…น่ากลัวจังเลย”

“อืม… จริงด้วยนะ”

เซย์จังส่งสายตามาทางผมด้วยความขุ่นเคืองเล็กน้อย​ เเต่ขณะนี้ผมไม่มีเวลาสนใจเรื่องนั้น

“นึกว่าจะตายเเล้วซะอีก…”

“นะ.. นั่นมันคําพูดฉันไม่ใช่รึไง? ไหงนายถึงดูเหนื่อยขนาดนั้นล่ะ? นายไม่เห็นดูหวาดกลัวอะไรสักอย่างเลยนี่”

“นั่นสินะ​ เหมือนชั้นได้ลิ้มรสสวรรค์กับนรกพร้อมๆกันเลย”

“อะไรล่ะนั่น…?”

ถึงอัตราส่วนของสวรรค์จะประมาณ​ 100% ก็เถอะ

ขืนเรียกนั่นว่านรกมีหวังโดนกลุ่มชายฉกรรจ์​ควักมีดมาเเทงจากด้านหลังเเหงๆ​ เเต่ถ้าจะให้ชื่อเรียกมันก็คือนรกจริงๆนั่นเเหละ

จริงๆเลย​ เหมือนอยู่ระหว่างเส้นเเบ่งของความเป็นเเละความตายไม่มีผิด

หากเป็นชีวิตจริงผมคงไม่คิดว่าตัวเองจะตายด้วยสาเหตุบ้าๆนั่นหรอก​ เเต่ที่นี่เป็นโลกของมังงะนี่นะ

เเค่จินตนาการเรื่องลามกเพียงอย่างเดียวก็ทําเอาเลือดกําเดาไหลเเล้ว​ ขืนประสบกับสถานการณ์​เเบบนั้นอย่างต่อเนื่อง หัวใจจะหยุดเต้นก็ไม่ใช่เรื่องเเปลกเเต่อย่างใด

เกือบไปเเล้วนะเนี่ย… ถึงอย่างนั้นผมก็ได้ประสบการณ์​ที่สุดยอดเเบบหาที่เปรียบมิได้​มาเลยทีเดียว

เมื่อไม่กี่นาทีก่อน​ผมยังชักชวนให้เซย์จังเข้าบ้านผีสิงไปด้วยกันอยู่เลยเเท้ๆ

เเต่หลังจากนั้นไม่นานก็ถูกทําให้ลิ้มรสสวรรค์กับนรกอย่างมิอาจหลีกเลี่ยง​ นายเตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้ดีเถอะตัวผมเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

“เร็วเข้าสิ ต้องรีบไปหาชิโฮะกับชิเกโมโตะเเล้ว…”

“นั่นสินะ… เเต่ขอเวลาอีกหน่อยได้รึเปล่า”

“เข้าใจเเล้ว​ จะว่าไปไหงนายถึงมีเลือดกําเดาไหลด้วยล่ะ? ไปชนอะไรมารึเปล่า?”

“อืม ทั้งชนทั้งจับเลยล่ะ”

“หืม? หมายความว่ายังไงน่ะ?”

“เปล่า​ ไม่มีอะไรหรอก”

ต่อให้เป็นผมก็ไม่มีความกล้ามากพอที่จะบอกเซย์จังไปตรงๆหรอก

ทางด้านเซย์จังก็ยังฟื้นตัวได้ไม่ค่อยเต็มที่​ พวกเราจึงตัดสินใจผ่อนคลายสักหน่อย​ ก่อนจะตามสองคนนั้นไป

ติดตามเพจผู้เเปลได้ที่​ Ao2Sides​