[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? – ตอนที่ 11

ขอโทษทุกคนด้วยนะที่ตอนก่อนหน้านี้แปลแบบเมาๆไป เดี๋ยวจะมาแก้อย่างแน่นอน:)))

—21.30 น.  ผมกลับมาจากการทำงานพาร์ตไทม์  และยืนอยู่หน้าห้อง 707 ซึ่งเป็นห้องของผมเอง

… วันนี้ไม่เหมือนทุกๆวันที่ผ่านมา แต่วันนี้มันกลับรู้สึกประหม่ามากกว่าปกติ!

ไม่เป็นไรๆ…ผ่อนคลายเข้าไว้…

ทำตัวตามสบายจะดีที่สุด ทำตัวใหม่เหมือนปกติในทุกๆวัน..

ผมกลืนน้ำลายแล้วก็กดอินเตอร์คอม ทันใดนั้นเองก็มีเสียงที่น่ารักของริโกะตอบกลับมาพร้อมกับประตูที่เปิดออก

“ยินดีค้อนรับกลับมาค่ะคุณมินาโตะ❤️”

เช่นเคย..เธอตอบรับด้วยรอยยิ้มแล้วเอื้อมมือมาหยิบกระเป๋าของผม

…แต่ว่ามันต้องไม่ใช่วันนี้สิ..

ผมไม่สามารถให้กระเป๋าใบนี้กับเธอได้

“อ่าา…ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมจะเก็บมันเอง..แค่นี้สบายมาก…เอ่อ..ผมหมายความว่าต่อจากนี้ไม่ต้องห่วงเรื่องช่วยถือกระเป๋าของผมแล้วนะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง!”

เมื่อผมบอกเธอด้วยคำพูดที่ไม่ได้ตั้งใจจะคิด ริโกะเธอมองมาที่ผมด้วยแววตาที่ดูผิดหวังเล็กน้อย

“..อ๊ะ..ฉันขอโทษค่ะ!…ฉันคิดว่าคุณมีความสุขที่ฉันคอยถือกระเป๋าให้..”

“..เดี๋ยวก่อน!!..ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนั้นนะ….ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบ วันนี้มันมีอะไรเกิดขึ้นนิดหน่อยน่ะ..”

เดี๋ยว..ผมไม่อยากเห็นเธอที่มีใบหน้าหดหู่เช่นนี้ มันรู้สึกเจ็บปวดเกินกว่าที่จะทนดูได้…

“….”

“ไม่เป็นไรนะ…ว่าแต่นี่ช่วยถืออันนี้ให้ผมหน่อยได้มั้ย”

เมื่อมีเด็กผู้หญิงที่ใกล้จะร้องไห้แสดงว่ามันเป็นสัญญาณของความสิ้นหวังที่ผู้ชายจะต้องจัดการกับเรื่องดังกล่าวด้วยการทำอะไรสักอย่าง ในช่วงเวลานั้น

ริโกะ เธอไม่ได้พูดตำหนิผมแต่อย่างใด เธอส่ายหัวอย่างจริงจังแล้วพูดว่า”ฉันขอโทษค่ะ ที่ทำให้คุณไม่สบายใจ”

ผมจำได้ว่าริโกะเป็นห่วงผมแค่ไหน และมันก็อดไม่ที่จะรู้สึกเขินออกมา แต่ผมกลับทำเรื่องไม่เป็นเรื่องและพูดจาทำร้ายจิตใจเธอออกไป..

เรื่องสิ่งของในกระเป๋าเอาไว้ก่อน..สิ่งที่ต้องทำตอนนี้ก็คือพูดขอโทษเธอ..

” เอ่อ..คุณริโกะ..ผมขอโทษ..ผมเสียใจจริงๆ ขอแค่วันนี้วันเดียวเท่านั้น..”

“…อึม..ฉันขอโทษนะคะที่ทำให้คุณต้องเป็นกังวล”

ริโกะตอบพร้อมกับยิ้มด้วยสีหน้าเฝื่อนๆด้วยความที่ไม่รู้จะทำยังไงดีเลยเผลอพูดสิ่งที่ตัวเองไม่คิดจะพูดออกไปโดยไม่รู้ตัว

“แต่ว่า..ต่อจากนี้ไปได้โปรด ช่วยถือกระเป๋าของผมตลอดไปด้วยนะครับ….”

พอนึกได้อีกทีผมก้มหน้าลงพร้อมกับบ่นในใจกับตัวเองว่า*นี่ฉันพูดอะไรที่มันน่าอายลงไปเนี่ยดันตามอารมณ์ไปซะได้!!* ผมรู้สึกเสียใจกับตัวเองจริงๆ…

“ตลอดไป…?”

อ่า…ผมพูดอะไรที่ดูไม่เข้าท่าซะแล้ว…

ผมเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยความแปลกใจ หน้าของเธอเริ่มค่อยๆเปลี่บนเป็นแดงจนไปถึงใบหูและเธอกก็ใช้มือทั้งสองข้างปิดปาก..

ผมไม่สามารถบอกได้ว่าปฏิกิริยาของเธอตอนนี้หมายความว่ายังไง

“..คุณพูดจริงๆเหรอคะ…”

ถึงแม้ว่าจะไม่เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้เลย แต่ผมรู้ได้เลยว่าควรจะตอบว่ายังไงให้เหมาะสมที่สุด..

“อะ..อึมม ผมขอโทษนะที่งี่เง่าเกินไป..และขอโทษที่ทำให้คุณริโกะต้องรู้สึกไม่ดี..”

“ไม่เลยค่ะ..”

ผมอยากจะขอบคุณเธอที่แสดงสิ่งดีๆให้เห็นตลอดมา แต่นี่!! ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดแบบนั้น..

“..คุณอยากถือกระเป๋าให้ผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ฉันอยากจะดูแลคุณมินาโตะที่เหนื่อยจากการทำงานพาร์ทไทม์ นอกจากนี้ยังเป็นหน้าที่ของภรรยาทที่ต้องคอยดูแลเรื่องนี้ และนั่นเป็นเหตุผลที่ฉันมีความสุขเสมอเวลาที่ได้ทำอย่างนั้นค่ะ”

ริโกะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงใจ…

“คุณริโกะอยากทำหน้าที่ภรรยามากขนาดนั้นเลยเหรอ…”

เด็กชายที่อยากเป็นนักบินมาโดยตลอดต้องรู้สึกตื้นตันใจในตอนที่เขานั่งในห้องนักบินตอนโต หรือเด็กผู้หญิงที่อยากเป็นครูมาโดยตลอดจะรู้สึกเบิกบานเมื่อเธอยืนอยู่ในห้องเรียน ผมสงสัยว่ามันเป็นอารมณ์แบบเดียวกันรึเปล่าผมไม่รู้ว่าทุกวันนี้ยังมีผู้หญิงที่อยากเป็น “ภรรยา” แบบริโกะอยู่หรือเปล่า แต่นั่นเป็นเหตุผลเดียวที่ผมนึกออก

“เอ่อ…เรื่องภรรยาอะไรนั่นเอาไว้ก่อนเถอะค่ะ”

“เอ๋…”

“ป..เปล่าค่ะ..ไม่อะไรต้องคิดมากว่าแต่ทำงานวันนี้เป็นยังไงบ้างคะ?คนเยอะรึเปล่า..”

นั่นรู้ได้เลยว่าตอนนี้เธอกำลังเบี่ยงเบนหัวข้อการสนทนาของพวกเราอยู่..แต่ผมก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากต้องคุยไปตามสถานการณ์

“เอ่อ…รู้สึกว่าคนจะไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่นะครับ..แต่ว่าดูเหมือนวันสตรีที่จะมาถึงนี้จะเริ่มมีคนเข้ามาเยอะขึ้นเหมือนทุกทีแล้วล่ะ..”

การเปลี่ยนหัวข้อสนทนาแบบนี้ผ่อนคลายกว่าตอนที่พูดถึงสิ่งที่เราคุยกันก่อนหน้านี้ ผมไม่ได้รู้สึกประหม่าเกี่ยวกับหัวข้อเหล่านี้เลย ถึงแม้เรื่องราวของผมจะน่าเบื่อก็ตามแต่มันก็ดีกว่าวิธีอื่น ริโกะก็ฟังผมอย่างตั้งใจและยิ้มอย่างมีความสุขเสมอ…

ผมลืมเรื่องกระเป๋าสนิทเลย….

“ทำไมคุณมินาโตะถือกระเป๋าด้วยท่าทางแบบนั้นละคะ?ทำไมไม่ถือดีๆ..”

“เอ่อ….คือว่าผมถนัดแบบนี้น่ะ”

“อ่อ..อย่างนั้นหรอกเหรอคะ…”

ทำไมผมถึงยืนกรานที่จะถือมันอย่างงั้นล่ะ ขณะมุ่งหน้าไปที่ห้องนอนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนอาหารค่ำฉผมเปิดดูกระเป๋าและตรวจสอบสิ่งของที่อยู่ในนั้นอย่างรวดเร็ว…

“..ค่อยยังชั่วที่มันยังไม่เป็นไร”

พลางพึมพำกับตัวเอง ผมหยิบเค้กสตรอว์เบอรี่ออกมาด้วยความระมัดระวังอย่างมาก ซึ่งผมไปซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อระหว่างทางกลับบ้าน

..อยากจะขอบคุณริโกะสำหรับสิ่งที่เธอทำเพื่อผม แต่ก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ….เมื่อเวลาผ่านไปผมก็ไม่สามารถทำอะไรตอบแทนเธอได้นอกจากกังวลกับมัน

ท้ายที่สุดผมรู้สึกไม่กล้าเวลาที่ต้องพยายามให้ของขวัญเธอคืนบ้าง ไม่รู้ว่าริโกะเธอชอบอะไร วิธีที่ง่ายที่สุดคือการเข้าไปถามตรงๆว่าเธอชอบอะไร แต่นั่น..ไม่ใช่นิสัยของผมซะด้วยสิ..

ไม่มีอะไรยากไปกว่าการถามผู้หญิงในสิ่งที่เธอชอบ ผมกังวลว่าการที่ถามคำถามแบบนี้อาจทำให้เธอสงสัย

ท้ายที่สุดผมก็นึกถึงช่วงเวลาที่ริโกะซื้อเค้กให้ผมเพื่อเฉลิมฉลองวันแรกที่ผมเรียกชื่อของเธอ ในตอนนั้นดูเหมือนว่าเธอจะชอบกินเค้กเป็นอย่างมาก

ไม่แน่ใช่ว่าเธอชอบรึเปล่า แต่ที่รู้ๆคือเธอไม่ได้เกลียดมันแน่นอน นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ผมตัดสินใจซื้อเค้กมา

ผมมองไปที่กล่องบรรจุเค้กและรู้สึกไม่สบายใจเท่าไหร่เพราะมันดูธรรมดามากจนไม่ดูพิเศษอะไรเลย..

เค้กที่ผมซื้อมาโดยหวังว่าจะทำให้เธอมีความสุข ตอนนี้กลับดูน่าผิดหวังอย่างไม่น่าเชื่อ

…ปกติแล้วเค้กควรจะซื้อที่ร้านเค้กใช่มั้ย…

แม้แต่ริโกะเองที่ซื้อมาให้ผมยังถูกบรรจุไว้ในกล่องสีขาวที่ดูสวยงามเหมาะกับการซื้อเป็นของวัญให้ใครบางคน..

ทำไมผมถึงไม่สังเกตุเห็นรายละเอียดเพียงเล็อกน้อยแบบนี้

ในชีวิตนี้ผมไม่เคยซื้อเค้กให้ใครเลย…ไม่มีทางที่ผมจะมอบสิ่งนี้ให้เธอได้เพื่อเป็นการขอบคุณ

ใครก็ตามที่ได้รับเค้กแบบนี้คงจะมีปฏิกิริยาตอบรับได้ยาก

ไม่มีประโยชน์แล้ว…ผมจะต้องกินมันให้หมดเองในระหว่างที่ริโกะกำลังอาบน้ำอยู่ ว่าแต่..ทำไมผมถึงซื้อของพวกนี้มาเป็นแพ็คคู่กันนะ…

แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ทำอะไรเลยจู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา

แย่ล่ะ…ริโกะ!! จะทำยังไงดีละทีนี้..

===

ขอตัดจบแบบนี้ไว้ก่อนเดี๋ยวขอไปแก้ตอนก่อนหน้านี้ก่อนนะ55555